ନୃସିଂହ ପୁରାଣ

ଚତୁର୍ଥ ରତ୍ନାକର

ପୀତାମ୍ୱର ଦାସ

ବିଷୟ

• ବନ୍ଦନା
• ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଭା
• ବଦରିକାଶ୍ରମେ ନାରଦଙ୍କ ପ୍ରବେଶ
• ନାରଦଙ୍କର ମୁର ନିକଟେ ନୃସିଂହଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତ କଥନ
• ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମ ଶୁଣି ମୃରାସୁରର ଚିନ୍ତା ଓ ଅଶୀଳକୁ ବଦରିକାଶ୍ରମେ ପ୍ରେରଣ
• ଅଶୀଳର ବଦରିକାଶ୍ରମେ ପ୍ରବେଶ ଓ ମୁରର ବୃତ୍ତାନ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣନା
• ମୁରର ଚିଟାଉ ପଢ଼ି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ଚିନ୍ତା
• ବିଦ୍ୟାପଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଶେଷ ଓ ନୃସିଂହଙ୍କର କନକାବତୀ ଯାତ୍ରା
• ନୃସିଂହଙ୍କ କନକାବତୀପୁରରେ ପ୍ରବେଶ ଓ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କର ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା
• ନୃସିଂହଙ୍କୁ ମାରିବା ପାଇଁ ମୃରାସୁର ର ଚିନ୍ତା ଓ ମଦନାବତୀର ରାଣୀ ସହିତ ପରାମର୍ଶ
• ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହଠାରୁ ମୁରପୁତ୍ରଙ୍କର ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା
• ନୃସିଂହଙ୍କ ବଧ ନିମିତ୍ତ ମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ପୁତ୍ରଙ୍କ ମୁରର ପରାମର୍ଶ
• ରାଜପୁତ୍ର ମହୀକର୍ଣ୍ଣର ରାତ୍ରରେ ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ପ୍ରବେଶ ଓ ମାୟାନୃସିଂହ ବଧ
• ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଦ୍ୱାରା ଆଖଡ଼ାଶାଳା ଦଗ୍ଧ ଓ ଗରୁଡ଼ହସ୍ତେ ମୁରପୁତ୍ରଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ
• ଶ୍ରୀନୃସିଂହଙ୍କ ସଭା ଓ ଦେବଗଣଙ୍କର ପ୍ରବେଶ
• ମୃରାସୁରର ସଭା ଓ ପୁତ୍ରକଥା ଶୁଣି ଚାରିଦିଗକୁ ଦୂତ ପ୍ରେରଣ
• ପୁତ୍ରଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ଶୁଣି ମୁର ରାଣୀମାନଙ୍କ ଶୋକ ଏବଂ ପୁତ୍ରବଧୁମାନଙ୍କର ଦେହତ୍ୟାଗ
• ମୁରସହ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଯମପୁର ଗମନ ଓ ଅମୋହମାଳାପ୍ରଦାନ
• କାଙ୍କୋଳାସୁରର ଯୁଦ୍ଧଯାତ୍ରା
• କାଙ୍କୋଳାସୁରର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ଶରଜିତ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳିର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ଖଡ଼ିକା,ହିରଣ୍ୟକେଶୀ ଓ କୃତକେଶୀର ଯୁଦ୍ଧକୁ ଗମନ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ବୀରବାହୁ,କାଳକେତୁ ଓ ସୌଦାସର ଯୁଦ୍ଧକୁ ଗମନ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ଅମୃତମଣି ବୃତ୍ତାନ୍ତ
• ବୀରଘଣ୍ଟ, ଜଳଘଣ୍ଟ, ରଣଚୂଡ଼, ବଜ୍ରମାଳିର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• କଣ୍ଠ,ବିକଣ୍ଠର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ବୃକାସୁର ଆଦି ଅଷ୍ଟସେନାପତିଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ବାଳିବାମନ ଉପଖ୍ୟାନ
• ଦାରୁଣ ସେନାର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ
• ଦାରୁଣ ଦୈତ୍ୟର ଯୁଦ୍ଧ
• ଦାରୁଣ ବଧ
• ଚନ୍ଦ୍ରକଳା ସ୍ଥାନ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ

ନୃସିଂହ ପୁରାଣ

ଚତୁର୍ଥ ରତ୍ନାକର

ଆସୀନଂ କମଳାସନେ କମଳାୟା ବକକ୍ଷଃସ୍ଥଳାସୀନୟା,

ବିଦ୍ୟୁଦ୍ଦ୍ୟୋତସଟାସମୁହବିଳସତ୍‌ସୌମ୍ୟନନାମ୍ଭୋରୁହଂ ।

ଜାନ୍ୱୋରର୍ପିତଯୋଗପଟ୍ଟମୁଭୟୋର୍ବାହୁ ଦୃଢାବାୟତୌ,

ହସ୍ତୋଭ୍ୟାଂ ଧୃତଶଙ୍ଖଚକ୍ରମନିଶଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀନୃସିଂହ ଭଜେ ।୧।

ନାରାୟଣଂ ନମସ୍କୃତ୍ୟଂ ନରଂଚୈବ ନରୋତ୍ତମଂ ।

ଦେବୀଂ ସରସ୍ୱତୀ ବ୍ୟାସଂ ତତୋ ଜୟମୁଦୀରୟେତ୍‌।୨।

ବେଦେ ରାମାୟଣେ ଚୈବ ପୁରାଣେ ଭାରତେ ତଥା ।

ଆବ୍ୟେ ପ୍ରାନ୍ତେ ଚ ମଧ୍ୟେ ଚ ହରିଃ ସର୍ବତ୍ର ଗୀୟତେ ।୩

ତଂ ବେଦଶାସ୍ତ୍ରପରିନିଷ୍ଠିତ ଶୁଦ୍ଧବୁଦ୍ଧିଂ,ଚର୍ମାମ୍ବରଂ ସୁରମୃନୀନ୍ଦ୍ରନୁତଂ କବୀନ୍ଦ୍ରଂ ।

କୃଷ୍ଣତ୍ୱିଷଂ କନକପିଙ୍ଗଳଜଟାକଳାପଂ,ବ୍ୟାସଂ ନମାମି ଶିରସା ତିଳକଂ ମୁନୀନାଂ।୪।

ନାହଂ ତିଷ୍ଠାମି ବୈକୁଣ୍ଠେ ଯୋଗୀନାଂ ହୃଦୟେ ନ ଚ ।

ମଦ୍ଭକ୍ତା ଯତ୍ର ଗାୟନ୍ତି ତତ୍ର ତିଷ୍ଠାମି ନାରଦ ।୫

ବନ୍ଦନା

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଜୟ ମତ୍ସ୍ୟରୂପୀ

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ କୂର୍ମ ବ୍ରହ୍ମବ୍ୟାପୀ ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବରାହାବତାର

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ନ କଳେବର ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ବାମନ ଜୟ ଚତୁର୍ଭୁଜ

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ପର୍ଶୁରାମ ଦ୍ୱିଜ ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ରାମ ଅବତାର

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ କୃଷ୍ଣ କଳେବର ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ବଉଦ୍ଧମୂରତି

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ କଳ୍କି ରୂପଜ୍ୟୋତି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯେ ଏକା ରୁଦ୍ର ନୃସିଂହ ଯେ ବ୍ରହ୍ମ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଏକା ବିଷ୍ଣୁ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଅଟନ୍ତି ଏକା ପଞ୍ଚଭୂତ।

ନୃସିଂହ ଅଟନ୍ତି ଏକା ଅସୀର ଯେ ତତ୍ତ୍ୱ ।

ଅଟନ୍ତି ନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ଏକା ସର୍ବଦେହୀ

ନୃସିଂହ ଉପରେ ବଡ଼ ସଂସାରରେ ନାହିଁ ।

ଜୟ ନୃସିଂହ ସର୍ବଜ୍ଞ ଜୟ ଚିନ୍ତାମଣି

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶାରଦା ଯେ ତୋର ପାଟରାଣୀ ।

ତୋ ଆଜ୍ଞାରେ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ହୋନ୍ତି ଆତଯାତ

ତୋ ଆଜ୍ଞାରେ ବସୁମତୀ ପାଳନ୍ତି ଜଗତ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ସର୍ବଲୋକ ମାତାପିତା

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ଚତୁର୍ବଗ ମୋକ୍ଷଦାତା ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ବିନୁ ନାହିଁ ଅନ୍ୟଗତି

ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀନୃସିଂହ ସର୍ବ ଅବତାର ମୂର୍ତ୍ତି ।

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହ ଚରଣେ ମୋ ସେବା

ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବରକୁ ଯେ ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଭା

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ନାରଦ ଗୋସାଈ

ବିଧାତାଙ୍କ ପାଦେ ନମି ପାଦ୍ୟ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ।

ବୋଇଲେ ମୁଁ କଥାଏକା ପୁଚ୍ଛିବି ଛାମୁରେ ।

କମଳା ଈଳାକୁ ବିଭା କଲେ ରତ୍ନାକରେ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠକନ୍ୟା ଗୋଟିକ ଯେ କେହିନବରିଲେ

ଏଡ଼େ ଅନୀତି କିମ୍ପାଇଁ ବରୁଣ ଯେ କଲେ ।

ଏକଥା ଆଗ କହିବା ମୋତେ ପିତାମହ

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ କନ୍ୟାକୁ ବିଭା ହୋଇଲାକେ କହ ।

ଶୁଣି ତାହା ବେଦବର ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ

ନୃସିଂହପୁରାଣ ଅର୍ଥ ଶୁଣ ତୁହି ଭଲେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବିଭାହେଲେ ଦେବୀ କମଳିନୀ

ଈଳା କନ୍ୟାକୁ ଯଏ ଶେଷହେଲେ ବିଭାପୁଣି ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ କନ୍ୟା ନିମନ୍ତେ ସର୍ବଜନେ ଆସି

କନ୍ୟା ଗୁଣ ଦେଖି ସର୍ବେ ପଳାନ୍ତି ଯେ ଖସି ।

ରତ୍ନାକର ଉପ୍ରୋଧରେ ନ କହନ୍ତି କିଛି

ବୋଧ ଦେଇଣ ମାତ୍ରକ ଯାନ୍ତି ସର୍ବେ ଘୁଞ୍ଚି ।

ସେହି ସକାଶେ ଲଜ୍ଜାରେ ରଖିଲେ ବରୁଣ

ସେ କନ୍ୟା ବିବାହ କଥା କହୁଥାଇ ଶୁଣ ।

ବରୁଣ ପାଶେ କହନ୍ତି ବସି ନୀରବତୀ

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଭା କିପାଁ ନ କଳ ଜଳପତି ।

ପିତାଘରେ କନ୍ୟାଯେବେ ହୁଏ ରଜୋବତୀ

ସପତ ପୁରୁଷଯାଏ ପାଣି ନ ପାବନ୍ତି ।

ପୁରାଣରେ ଏହି କଥା ତୁମ୍ଭେ ଅଛ ଶୁଣି

କି ବିଚାରି ବିଭା ତୁମ୍ଭେ ନକଲ ଦୁଲଣୀ ।

ଅଦିତି ଠାକୁରାଣୀ ଯେ ତୁମ୍ଭର ତ ମାତା

କନ୍ୟାବିଭା କିପାଁ ତାଙ୍କୁ ନୋହିଲାକ ଚିନ୍ତା ।

ନାତୁଣୀକି ବର ଖଞ୍ଜା କାହିଁକି ନ କଲେ

କୁଳବୃଦ୍ଧା ହୋଇ ସେହୁ ତୁନିତ ହୋଇଲେ ।

ଏକଥା ତ ବଡ଼ ନିନ୍ଦା ଅଟେ ସଂସାରକୁ

ଆବର କଥାଏ ମୁହିଁ କହୁଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ପାଶକୁ ସ୍ୱାମୀ ଲେଖିବା ପ୍ରମାଣ

ଜଣାଇବା ସେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଛାମୁରେଣ ।

ଆମ୍ଭର ଆତଙ୍କ ଏ ଫେଡ଼ିବେ ଅଚ୍ୟୁତ

ଏ କଥାରେ ଆଉ ଚିନ୍ତା ନ କରହେ କାନ୍ତ ।

କମଳା ଛାମୁକୁ ବେଗେ ଲେଖିବା ଯେ ଲେଖ

ନିଶ୍ଚେ ନୃସିଂହ ଫେଡ଼ିବେ

ଆମ୍ଭ ମନଦୁଃଖ ।

ନୀରବତୀ କଥା ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ବରୁଣ

ଏକଥା ଗୋଟି ସଖିରେ ଅଟଇ ପ୍ରମାଣ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ଛାମୁକୁ ତେବେ ଲେଖିବା ଚିଟାଉ

ସବୁରି ମନର କଥା ଜ୍ଞାତ ମହାବାହୁ ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀର କଥାଯାକ କମଳିନୀ ଜାଣେ

ରଜୋବତୀ କନ୍ୟା ରଖି ନ ଯୋଗାଇ କ୍ଷଣେ ।

ସାନ କିବା ବଡ଼ ହେଉ ବୋଲି ପ୍ରତିପାଳି

ଏକଥା ପୁରାଣେ ଲିହିଛନ୍ତି ତପଶାଳୀ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଛାମୁକୁ ଲେଖ ସମସ୍ତେ ଶୁଣିବେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାମୁକୁ ଲେଖିଲେ କେହି ନ ଜାଣିବେ ।

କମଳ ନୃସିଂହ ହେବେ ଗପତେ ଏକଥା

ବର ଖଞ୍ଜା କରିବେ ସେ ଜଗନ୍ନାଥ ଯଥା ।

ପତ୍ନୀର ପାଶେ ଏମନ୍ତ କହି ରତ୍ନାକର

ତାଳପତ୍ର ଲେଖନକୁ ଧରି ନିଜ କର ।

ଶ୍ରୀକମଳା ମାତା ଜଗତର ଠାକୁରାଣୀ

ଆମ୍ଭର ଦୁଃଖ ଜଣାଅ ତୁ ଗୋ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ପାଇଁ ଖଞ୍ଜିବେ ବର ଚକ୍ରଧର

ଶ୍ରୀହରି ପାଶେ ଜଣାଇ ଶୀଘ୍ର ଏହା କର ।

ଏ ସଂସାରର ନିନ୍ଦାରୁ ଗୋ ହେବି ମୁହିଁ ପାରି

ମୋ କଥା ଲାଗିଲା ଜାଣି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗୋ ଶିରି ।

ଏ ଘୋର ଆତଙ୍କୁ ମୋତେ ବହନ ଗୋ ରଖ

ଏରୂପେ ବରୁଣ ରାଜା ଲେଖିଲେ ଶ୍ରୀମୁଖ ।

କରୁଣା ମୁଦୁସୁଲୀକି ପାଶେ ବେଗେ ରାଇ

ବଦରିକା ପୁରେ ଚଳିଯିବୁ ବେଗେ ତୁହି ।

ଏ ଶ୍ରୀମୁଖ ଗୋଟି ଘେନି ବହନ ତୁ ଯିବୁ

ହଂସିନୀ ମୃଦୁସୁଲୀର ହସ୍ତେ ନେଇ ଦେବୁ ।

ହଂସିନୀ ନେଇଣ ଜଣାଇବେ କମଳିନୀ

କମଳା କହିବେ ନୃସିଂହଙ୍କ ଆଗେ ପୁଣି ।

ତେବେ ସେ ଆମ୍ଭର କଥା ଜାଣିବେ ଅଚ୍ୟୁତ

ଶ୍ରୀମୁଖ ଗୋଟିକ ଦେଲେ ମୁଦୁସୁଲୀ ହସ୍ତ ।

ଶ୍ରୀମୁଖ ଧରି କରୁଣା ମୁଦୁସୁଲି ଗଲା

ବଦ୍ରିକାପୁରେ ହଂସିନୀ ହସ୍ତେ ନେଇ ଦେଲା ।

ବେନି ମୁଦୁସୁଲୀ ମିଶି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପାଶେ ଗଲେ

ପିତାଙ୍କ କଥା ଛାମୁରେ ଯାଇଁ ଜଣାଇଲେ ।

ଶୁଣ ମା କମଳା ଜଗତର ଠାକୁରାଣୀ

ଶ୍ରୀମୁଖ ଲେଖି ଅଛନ୍ତି ତୁମ୍ଭ ପିତା ପୁଣି ।

ଏସନ ବୋଲି ହଂସିନୀ ଦେଲା ନେଇ ଲେଖ

ମୁଦ ଭାଙ୍ଗି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ପଢ଼ନ୍ତି ଶ୍ରୀମୁଖ ।

ଏସନକ ସମୟରେ ଆସି ଭଗବାନ

କମଳାର ପୁରେ ବିଜେ କରିଲେ ବହନ ।

ଦେଖି ଲେକମାତା କଲେ ଆସନକୁ ତେଜ୍ୟା

ଥୋଇଣ ଶ୍ରୀମୁଖ ତଳେ ପାଦ କଲେ ପୂଜା ।

ପାଦେ ପଡ଼ି ଶୋଇଲେ ସେ ଶ୍ରୀଚରଣ ତଳେ

ତୋଳି ମହାପ୍ରଭୁ ଧଇଲେକ ଆଣି କୋଳେ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣିମା ହେଉ ଦୀନବନ୍ଧୁ

ଆପଣଙ୍କ ନାମ ଗୋଟି ଅଟେ କୃପାସିନ୍ଧୁ ।

ବରୁଣ ରାଜାର ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ତିନି ଜେମା

କମଳା ଈଳା ଆବର ଅଚଟେ ଅଲକ୍ଷମା ।

କନିଷ୍ଠା ଯେ ବେନି ଭଗ୍ନି ବିଭା ହେଲୁ ଆମ୍ଭେ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ କନ୍ୟା ବିଭା ନୋହିଲାକ ବାସୁଦେବେ ।

ବିରୂପା ବଦନ ତାର ଦିଶନ୍ତେ ଅଶୋଭା

ତେଣୁ ସଂସାରେ ନୋହିଲେ ତାକୁ କେହି ବିଭା।

ତିନି ଭଗ୍ନୀ ଜନମିଲୁ ଧରି ତିନି ଅଂଶ

ମୋହର ଜନ୍ମସ୍ଥାନେ ସେ ଥାଆନ୍ତି ଅବଶ୍ୟ ।

ତୁମ୍ଭର ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ମୁଁ ଅର୍ଦ୍ଧେକ ଯେ ଧରି

ଭୃଗୁ ଋଷିଙ୍କର ଧ୍ୟାନୁ ମୁହିଁ ଅବତରି ।

ତେଣୁ ଭାର୍ଗବୀ ନାମଟି ଅଟଇ ମୋହର

ଲକ୍ଷ୍ମୀବୋଲି ଡାକିଲେକ ଦରୁଣର ପୁର ।

କ୍ଷୀର ସାଗରର ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ ଯେ ରହିଲି

କ୍ଷୀରାବ୍ଧି ସୁତା ବୋଲିଣ ନାମ ବୋଲାଇଲି ।

ତେଣୁକରି ପ୍ରଭୁ ମୁହିଁ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗ

ତୁମ୍ଭର ଭୋଗ ଯାକଟି ମୋର ଅଟେ ଭୋଗ ।

ଈଳା କନ୍ୟା ଜନମିଲେ ଈଶ ଅଂଶ ଧରି

ବ୍ରହ୍ମ ଅଂଶେ ଜନମିଲେ ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ କୁମାରୀ ।

ବେନି ଭଗିନୀକି ବେନିଭାଇ ହେଲଲେ ବିଭା

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀର ରୂପ ଦେଖି ନୋହିଲେ କେ ଲୋଭା।

ବରୁଣ ରାଜାର ତୁମ୍ଭେ ହେଲ ଯେଣୁ ବନ୍ଧୁ

ତେଣୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠା କନ୍ୟା ବିଭାକର କୃପାସିନ୍ଧୁ ।

ରତ୍ନାକର ରାଜା କଥା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗଇ

ଏସନ କହି କମଳା ପାଦେ ପଡ଼ି ଶୋଇ ।

ମୋହର ପିତା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲେଖିଲେ ଶ୍ରୀମୁଖ

ଶରଣ ପଶିଲେ ତାଙ୍କୁ ବେଗେ ପ୍ରଭୁ ରଖ ।

ତୁମ୍ଭ ବନ୍ଧୁ ହେଲେ ପରା ସେ ବରୁଣ ରାଜା

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ କନ୍ୟା ସକାଶୁଁ ସେ ପାଇଲେକ ଲଜ୍ଜା ।

କନିଷ୍ଠାକୁ ବିଭା କଲେ ଥାଉଁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ସୁତା

ଅଯୋଗ୍ୟପଣରେ ତାହା ନକଲେ ମୋ ପିତା ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠା କନ୍ୟାକୁ ଆଗସେ କରିଥାନ୍ତେ ବିଭା

ତେବେ ଏହି ସଂସାରକୁ ଦିଶନ୍ତାଟି ଶୋଭା ।

ଏସନକ ବୋଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜଣାନ୍ତି ଛାମୁରେ

ଆବର କଥାଏ କହୁଅଛି ଚକ୍ରଧରେ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ହୋଇ କନ୍ୟାଥିବା ଜାଣ ଯାହାପୁର

କନିଷ୍ଠାକୁ ବିଭା କଲେ ବଡ଼ ଅସୁନ୍ଦର ।

ଦୃଷଣଟି ଏ ସଂସାରେ ତାକୁ ଉପୁଜଇ

ଋଷିମାନେ ପୁରାଣେ ଏକଥା ଛନ୍ତି କହି ।

ଏଣୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠାକନ୍ୟା ଆଗ ପ୍ରଦାନ କରିବ

ପଛେ ଯାଇ କନିଷ୍ଠାକୁ ବିଭାକରି ଦେବ ।

ଏସନ ବିଧାନ ଏକା ଜାଣନ୍ତି ପଣ୍ଡିତେ

ବୁଝିଲେ ଆପଣ ବିଭା ହୋଇଲେ କେମନ୍ତେ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠାଥାଉଁ କନିଷ୍ଠାକୁ ପିତା ବିଭାଦେଲେ

ତେଣୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠା କନ୍ୟାକୁ ଯେକେହି ନବରିଲେ ।

ଖୁଣଥିବ ବୋଲିକରି ଯାନ୍ତି ଅପସରି

ପିତାଙ୍କର ଚିନ୍ତା ମୋତେ ଲାଗିଲା ଶ୍ରୀହରି ।

ତେଣୁ ମୁହିଁ ଜଣାଉଛି ତବ ପଦ୍ମପାଦେ

ରହିଛି ସଚରାଚର ବ୍ୟାପି ସର୍ବ ହୃଦେ ।

କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ତୁମ୍ଭେ ଅଧିପତି

ତୁମ୍ଭ ଆଶ୍ରିତେ ଅଛନ୍ତି ସପ୍ତଦ୍ୱୀପ ପୃଥ୍ୱୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ନୟନ ଯେ ପବନ ନିଃଶ୍ୱାସ

ଶରୀରର ଲୋମଯାକ ଅଟନ୍ତି ତ୍ରିଦଶ ।

ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପ ସମସ୍ତ ଜୀବେ ତୁମ୍ଭ ବାସ

ଷଡ଼ରସ ଭୋଗ ଘେନି ହୋଇଣ ପ୍ରକାଶ ।

ଏଣୁ ସମସ୍ତ ଜୀବର ଅଟ ହେ ଠାକୁର

ତେମୁ ସର୍ବଜନ ଚିନ୍ତା ଲାଗେ ଚକ୍ରଧର ।

ଅଜପା ଜପ ମନ୍ତ୍ରରେ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଗ୍ରାହୀ

ଏକମୂର୍ତ୍ତି ରୂପେ ସତ୍ତ୍ୱ ରଜ ତମ ହୋଇ ।

ବୁଦ୍ଧିଙ୍କ ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ଶ୍ରୀ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟ

ପ୍ରାକର୍ମ ଉଦ୍‌ଯୋଗୀ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବଳିଷ୍ଠ ।

ପ୍ରକୃତିଙ୍କର ଈଶ୍ୱର ଅଟ ଆତ୍ମାତତ୍ତ୍ୱୁ

ପରମବ୍ରହ୍ମ ସ୍ୱରୂପ ପରମାର୍ଥ ହେତୁ ।

ଯାବତ ପୁରାଣ ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭ ଅର୍ଥ ଏକା

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପାଇଁ ଅନନ୍ତ ରୂପ ତବ ଶାଖା ।

ପ୍ରଳୟ ଜଳର ମଧ୍ୟେ ମଧୁ ଦୈତ୍ୟମାରି

ମଧୁସୁଧନ ନାମଟି ଧର ଗଦାଧାରୀ ।

ଦଶଅବତାର ହୋଇ ଅସୁରଙ୍କୁ ମାରି

ମୁରକୁ ମାରିଣ ନାମ ବହିବ ମୁରାରି ।

ଯାବତ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତୁମ୍ଭ ନାମ ଅଟେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଆଉ ଯେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ନ ଉପୁଜେ କାଳ ବାଧା ।

ହସନ୍ତି ଶୁଣିନ୍ତି ପ୍ରିୟା ବାକ୍ୟ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବୋଇଲେ ବିଭା କରିବି ନିଶ୍ଚେ ସଖି ମିୁହିଁ ।

ପିତାଙ୍କ ପାଶେ ପେଶିବା ଏବେ ଏକଚାର

ବିଭାର ଯୋଗାଡ଼ ଏବେ କରନ୍ତୁ ଶ୍ୱଶୁର ।

ଶୁଣି ଦେବୀ କମଳିନୀ ମନେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବହି

କରୁଣା ମୁଦୁସୁଲୀକି ପାଖକୁ ଡକାଇ ।

ବୋଇଲେ ପିତାଙ୍କ ଆଗେ କହ ଯାଇ ସବୁ

ବର ଗୋଟିଏକ ଖଞ୍ଜି ଦେବେ ମହାପ୍ରଭୁ ।

ବିଭାର ଯୋଗାଡ଼ମାନ ବେଗେ ସେ କରନ୍ତୁ

ତିନିଦିନ ପରେ ବିଭା ହେବ ଜାଣ ତତ୍ତୁ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମୁଦୁସୁଲୀ ବେଗେ ଗଲା ଚଳି

କହିଲା ସବୁ ବରୁଣ ରାଜା ଆଗେ ମିଳି ।

ବିଭାର ଯୋଗାଡ଼ ପ୍ରଭୁ ଶୀଗ୍ର ନିର୍ଭାକର

ନୃସିଂହ ଛାମୁରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କହିଲେ ଅପାର ।

ତେଣୁ କରି ମହାପ୍ରଭୁ ଯିବେ ବର ଖଞ୍ଜି

କାଲି ଆସି ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ହେବେ ସର୍ବେ ରୁଜି ।

ଶୁଣିଣ ବରୁଣ ରାଜା ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାମୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

କମଳା ବଚନ ପାଳି ଚଳିଲେ ନୃସିଂହ

ଉଦ୍ଦାଳକ ଋଷି ପୁରେ ମିଲିଲେକ ବେଗ ।

ଋଷି ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେ ଅଟନ୍ତି ବିଶେଷ

ତାହାଙ୍କ ଆଶ୍ରମେ ବିଜେ କଲେ ହୃଷୀକେଶ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ କଲେ ଆସନକୁ ତେଜ୍ୟା

ଷୋଳ ଉପଚାରେ କଲେ ହରିଙ୍କର ପୂଜା ।

ପୂଜା ପାଇଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ତପୋଧନ ।

ତୁମ୍ଭର ସାଙ୍ଗରେ ବନ୍ଧୁ ହୋଇବା କାରଣ

ଆସିଲୁ ଗରୁଡ଼ ଚଢ଼ି ଏହି ତପୋବନ ।

ଆମ୍ଭର ପ୍ରିୟା ଅଟନ୍ତି ଜାଣ କମଳିନୀ

ତାହାଙ୍କର ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ଭଗ୍ନୀ ବରୁଣ ଦୁଲଣୀ ।

ତାହାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଆଜି ବର ହେବ ତୁମ୍ଭେ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏ ଅନୁରୋଧ କରୁଅଛୁଁ ଆମ୍ଭେ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୋମଳବାଣୀ ଶୁଣି ମହାଋଷି

ସେ ଅମୃତ ବଚନକୁ ଘେନିଲେ ବିଶେଷି ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ବିଭା ବାକ୍ୟ

ଆନନ୍ଦ ମନେ କହନ୍ତି ହସି ଉଦ୍ଦାଳକ ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ତୁମ୍ଭ ଆଜ୍ଞାକୁ ଭାଙ୍ଗିବ କେହି ଦେହବହି ।

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞାରେ ବିଭାହେବା ନିଶ୍ଚେ ଜାଣ

ହେଲେହେଁ ଋଷିଙ୍କ ଏହି କଥା ଅଦୂଷଣ ।

ଶୁଣିକରି ମହାପ୍ରଭୁ ବୋଲୁଛନ୍ତି ବସି

କହିବା ତେବେ ଶୁଣ ହେ ଉଦ୍ଦାଳକ ଋଷି ।

ଏ ସଚରାଚରଯାକେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଲୋକ

ପତ୍ନୀ ନଥିବାରୁ ବିପ୍ରେ ହ୍ୱନ୍ତି ଅପୂଜକ ।

ତାହାଙ୍କୁଟି ନମସ୍କାର କରି ନ ଯୋଗାଇ

ନୃପତିମାନେ ସଭାରେ ବସାଇ ନ ଦେଇ ।

ପତ୍ନୀ ନଥିବା ଲୋକର ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ

ପୂର୍ବଜନ୍ମ ସୁକୃତଟି ନାଶ ଯାଇ ଭଲେ ।

ଯେତେସେ ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ହେଲେ କାମନାହିଁ ଛାଡ଼ି

ସ୍ୱପ୍ନେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଖସିଯାଏ ପଦାରେ ଯେ ପଡ଼ି ।

ମାତୃହରଣ ଦୋଷଟି ତାହାକୁ ଲାଗଇ

ତେଣୁ ବିଧାତା ପୃଥ୍ୱୀକି ମାତାବୋଲି କହି ।

ଆହୁରି ଦୋଷକେ ଜାଣ ଅଛି ତପଶୀଳ

ପୁତ୍ର ନଥିଲେ ନରକେ ପଡ଼ଇ କେବଳ ।

ଅଗ୍ନିକା ମହର୍ଷି ଯମପୁରୁ ବାହୁଡ଼ିଲେ

ପୁତ୍ର ନଥିବାରୁ ସେହୁ ମୃଗପତ୍ନୀ କଲେ ।

କୁମାରେକ ଉପୁଜାଇ ଗଲେ ସ୍ୱର୍ଗପୁର

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ହରରୂ କେ ଅଟେ ଯୋଗାରୂଢ଼ ।

ସେହିମାନେ ହୋଇଛନ୍ତି ପତ୍ନୀ ପୁଣି ବିଭା

ସମସ୍ତଙ୍କ ଋଷି ପତ୍ନୀ ସଂସାରେ ଦେଖିବା ।

ବଶିଷ୍ଠ ଅଙ୍ଗିରା ଅତ୍ରି ବ୍ୟାସ ଋଷି ଯାକ ।

କାହାର ବା ପତ୍ନୀ ନାହିଁ ଦେଖି ଉଦ୍ଦାଳକ ।

ଏ କାୟା ଗୋଟି ବହିଲେ ସ୍ତିରୀ ନାହିଁ ଛାଡ଼ି ।

ମାୟାଟି ଏ ସ୍ତିରୀ ଭୋଗ ମୈଥୁନରେ ଜଡ଼ି ।

ସଂସାର ଭିତରୁ ତୁମ୍ଭେ ବାହାର ହେଲ କି।

ଅଭୂଷଣ ପତ୍ନୀ ବୋଲି ବୋଇଲ କାହିଁକି ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ବୋଇଲେ ଏ କଥା ଅଟେ ସତ।

ଯାଚିଲା କନ୍ୟାକୁ ବିଭା ନୋହେ ଅପଣ୍ଡିତ ।

ମନେ ମନେ ଏହା ପାଞ୍ଚି ଉଦ୍ଦାଳକ ଋଷି

ଆଜ୍ଞା ଭାଙ୍ଗିଲେ ପ୍ରଭୁର ହେବି ମୁହିଁ ଦୋଷୀ ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପାଦେ କଲେ ସେବା

ବୋଇଲେ ନିଶ୍ଚେ ମୁହିଁ ଯେ କନ୍ୟା ହେବି ବିଭା।

ଶୁଣିଣ ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତ ହେଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ।

ସେ କନ୍ୟା କଥା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗେ ଜଣା ସବୁ ।

ଋଷିଗଣ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଚଳି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ

ତୁମ୍ଭେ ବିଭା ହେଲେ ମୋର ଫିଟିବ ସନ୍ଦେହ ।

ଋଷିଙ୍କୁ ବୋଧି ଗରୁଡ଼େ ବିଜେ କରି ହରି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ପାଶେ ମିଳିଲେ ବଦରିକାପୁରୀ ।

କମଳା ପାଶେ କହନ୍ତି ବସି ପୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ

କାଲି ଯାଇଁ ବିଭା ହେବେ ମୁନି ଉଦ୍ଦାଳକ ।

ଏହା ଶୁଣି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ମହାଋଷି ଅସନରେ ବସି ।

ତତକ୍ଷଣେ ସୁମରିଲେ ସକଳ ମହଷି।

ସ୍ୱଆସନ ଟଳିଲାରୁ ଜାଣି ଋଷିପାକ।

ବିଭା ହେବା ନିମନ୍ତେ ଯେ ସୁରେ ଉଦ୍ଦଳକ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ପୁରେ ମିଳି ସର୍ବ ମହାଋଷି।

ନାରଦଙ୍କୁ ଦୂତପଣେ ଜଳାଧିପେ ପେଷି ।

ଚଳିଲେ ନାରଦ ଋଷି ରତ୍ନାକର ପାଶ।

ବରୁଣର ପାଶେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ବିଭାର ବିଧାନଯାକ କହିଲେ ରାଜାଙ୍କୁ ।

ସିନ୍ଧୁତୀରକୁ ଆସ ଯେ ଘେନିଣ କନ୍ୟାକୁ ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ଋଷିଙ୍କି ଶ୍ରୀହରି ଛନ୍ତି ବରି ।

ବହନ ହୋଇ ଚଳିବା କନ୍ୟା ଗୋଟି ଧରି ।

ଶୁଣିଣ ବରୁଣ ରାଜା ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ।

ନୀରବତୀର ପାଶରେ ସମସ୍ତ କହିଲେ ।

ବୋଇଲେକ ସିନ୍ଧୁତୀରେ କରିବା ଯେ ବିଭା

ଯୋଗାଡ଼ମାନ କରିବା ତହିଁ ନେଇ ନିର୍ଭା ।

କହି ବରୁଣ ଯୋଗାଡ଼ମାନ ହସ୍ତେ ଧରି ।

ନୀରବତୀ ମାତା କନ୍ୟାକୁ ଯେ ବେଶକରି ।

ଚଳିଗଲେ ତତକ୍ଷଣେ ସମୁଦ୍ରର ତୀର

ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ କହିଲେ ଡାକି ରତ୍ନାକର ।

ଛାୟା ମଣ୍ଡପ ତକ୍ଷଣେ କର ଯାଇ ନିର୍ଭା।

ଏ ସ୍ଥାନେ କନ୍ୟାଗୋଟିକି ପ୍ରଦାନ କରିବା ।

ତତକ୍ଷଣେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ନିର୍ମାଣିଲା ପୁରୀ ।

ରତ୍ନମାଳା ଲମ୍ବାଇଲା ତହିଁ କେରି କେରି ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ମିଳିଲେକ ଆସି ଋଷିଯାକ।

ବରବେଶ କରାଇଲେ ଋଷି ଉଦ୍ଦାଳକ ।

ଦେବକନ୍ୟାମାନେ ଆସି ଦେଲେ ତହିଁ ମିଳି

ମଙ୍ଗଳ ମନାସି ତହିଁ ଦେଲେ ହୁଳହୁଳୀ।

ବାଜଇ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ବଂଶୀ ଅଳାବେଣୀ

ମଙ୍ଗଳନାଦରେ ଗୀତ ଗାବନ୍ତି କାମିନୀ ।

ବାଟରେ ବରଣ କଲେ ରତ୍ନାକର ଆସି

ବରହସ୍ତ ଧରି ବେଦୀପରେ ଯାଇ ବସି ।

ଆଶିଷ ମନ୍ତ୍ର କାଣ୍ଡିକ ବଶିଷ୍ଠ ଯେ ପଢ଼ି।

ବେଦୀ ଉପରେ ବସିଲେ ଋଷିମାନେ ବେଢ଼ି ।

ବରୁଣ ପୂଜା ସାରିଣ ସଙ୍କଳପ କଲେ।

ଗନ୍ଧାଧିବାସ କରିଣ ବୈଶାଲା ପୋତିଲେ ।

ବିଭାର ବିଧି ଯେତେକ ସବୁ ହେଳେ କରି

ମଧୁପର୍କ ଆଚମନ ଲବଣ ଚଉଁରୀ ।

ବରର ପାଲଟା ଶାଢ଼ୀ କନ୍ୟା ପିନ୍ଧାଇଲେ

ଅସରଳ ସୂତା ବାନ୍ଧି ବସୁଧାରା ଦେଲେ ।

ଯଜ୍ଞୋପବୀତ ପିନ୍ଧିଣ ଋଷି ଉଦ୍ଦାଳକ।

ମୁକୁଟ ଶିରେ ବାନ୍ଧିଣ ହେଲେ ଅଭିଷେକ ।

ଛାୟାମଣ୍ଡପର ବେଦୀ ପରେ ଯାଇଁ ବସି ।

ମହାବାକ୍ୟ ପଢ଼ନ୍ତି ଯେ ବଶିଷ୍ଠ ମହର୍ଷି ।

ଶ୍ରୀ ବରୁଣ ମହାରାଜା କନ୍ୟା କୋଳେ ଧରି

ହସ୍ତଗ୍ରନ୍ଥି ବାନ୍ଧିଲେକ ବଶିଷ୍ଠ ଆଚାରୀ ।

ବେନିଗୋତ୍ର ଉଚ୍ଚାରିଣ ଶଙ୍ଖେ ଦେଲେ ଜଳ ।

ହସ୍ତଗ୍ରନ୍ଥି ଫେଡ଼ିଲେକ ବଶିଷ୍ଠ ସୁଶୀଳ ।

କଟମସିଣା ଉପରୁ କନ୍ୟା ଉଠାଇଲେ ।

ବରର ବାମଭାଗରେ କନ୍ୟା ବସାଇଲେ ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ଯେ ପୁଣ କରାଇଲେ ହୋମ

ଖୁଶାଣ୍ଡି ବିଧି କରିଣ ଜାଳି ହୁତାଶନ ।

ଲାଜାହୋମ ସାରି ପୁଣି ଜୁଆ ଖେଳାଇଲେ

ବରୁଣ ରାଜା ଅନେକ ଯଉତୁକ ଦେଲେ ।

ବରକନ୍ୟାକୁ ବନ୍ଦାଇ ନୀରବତୀ ରାଣୀ

ଠାଆ ସଜରେ ଅମୃତ ପରଶିଲେ ଆଣି ।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ଯେ ବରକନ୍ୟା ହୋଇଲେ ସନ୍ତୋଷ

କରନ୍ତି ସମସ୍ତ ଋଷିଗଣେ ବସି ଗ୍ରାସ ।

ବ୍ରହ୍ମା ପରଚିନ୍ତି ଭାଣ୍ଡୁ ଅମୃତ ଯେ ଆଣି ।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ସର୍ବ ଋଷି ପୁଣି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରାତ୍ର ହ୍ୱନ୍ତେ ଆସି ତହିଁ ।

ମଧୁ ଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇଲେ ବର କନ୍ୟା ଯାଇ ।

ଚଉଠି ଆଦି ସପତ ମଙ୍ଗଳା ଯେ କଲେ

ସମସ୍ତ ଋଷି ଯେ ଯାହା ପୁରେ ଚଳିଗଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହେ ରତ୍ନାକର ।

ସର୍ବଦିନେ ଜାଣ ଥିବ ତୋର ଏହି ପୁର ।

ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ଶ୍ରୀରାମ ହେବେ ଅବତାର।

ସୀତାକୁ ହରଣ କରି ନେବ ଦଶଶିର ।

ମରୁତ ରାଜାର ଶାପେ ବାତୁଳ ଶ୍ରୀରାମ ।

କୁଶଶଯ୍ୟା କରି ବସିବେକ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ସେତୁବନ୍ଧ ପକାଇଣ ସର୍ବେ ହେବେ ପାରି

ସୁବଳ ପର୍ବତେ ରହିବେକ ସବୁ ଋକ୍ଷ ହରି ।

ରାବଣକୁ ମାରି ରାମ ସୀତାଙ୍କୁ ଆଣିବେ ।

ଅଯୋଧ୍ୟାପୁରପକୁ ଯାଇ ଅଭିଷେକ ହେବେ ।

ଏ ସ୍ଥାନେ ବାଳୁତ ଭାବ ଶ୍ରୀରାମର ଯିବ ।

ରାମେଶ୍ୱର ଏ ସ୍ଥାନରେ ପୂଜିବେ ରାଘବ ।

ଏତେ କହି ବ୍ରହ୍ମା ଚଳିଗଲେ ନିଜ ଦେଶ ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ଗଲେ ପୁଣ ବରୁଣର ପାଶ ।

ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ତ ଏବେ ଯାଉଅଛୁ ଚଳି

ରତ୍ନାକର ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ତପଶାଳୀ ।

ଦୁହିତାର ଦଶଦ୍ୱୋଷ କରିବାକ କ୍ଷମା।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ପଦକୁ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଦ୍ୱିତୀବ୍ରହ୍ମା ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ବୋଇଲେ ଯେ ଶୁଣ ରତ୍ନାକର

ମଧୂଶଯ୍ୟାରେ ଚିହ୍ନିଲି ସବୁ ଦୁହିତାର ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା ଅମୃତ ପ୍ରାୟ ମୁହିଁ ମଣି ।

ବିଭା ହୋଇଲି ନ ଦେଖି ତୁମ୍ଭର ଦୁଲ୍ଲଣୀ ।

ସେ ଯାହା ଅଦୃଷ୍ଟ ନିଶ୍ଚେ କରିବ ସେ ଭୋଗ

ପତ୍ନୀଠାରେ ଗୃହସ୍ଥର ନ ଥାଏ କି ସ୍ୱାଗ ।

ତୁମ୍ଭ ଦୁହିତା ଗୁଣ କି ନାହିଁ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣି

ଅଧିକ କଥା କହିବି ଆଉ କିସ ପୁଣି ।

ଏତେ କହି ଉଦ୍ଦାଳକ ମେଲାଣି ହୋଇଲେ ।

କନ୍ୟାକୁ ଘେନି ଆପଣା ପୂରରେ ମିଳିଲେ ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ଗଲାରୁ ସେ ବରୁଣ ଯେ ଗଲେ।

ଜଳାଶୟ ପୁରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

ଉଦ୍ଦାଳକ ପତ୍ନୀଙ୍କର ଯେବଣ ସମ୍ବାଦ ।

ନିଜ ଆଶ୍ରମେ କରନ୍ତି ଘେନି ଗୃହବାସ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ସେହି କଥା ଲାଗେ ଜାଣ ବିଷ ।

ପ୍ରାତଃକାଳରୁ ଆହ୍ନିକେ ଯାନ୍ତି ମହାମୁନି।

ଘୃତ ହୋମ କରି ନିତି ପୂଜନ୍ତି ଯେ ଅଗ୍ନି ।

ସେ କଥାମାନ ଦେଖିଣ ଉଦ୍ଦାଳକ ନାରୀ

ଶରୀର ଘାଣ୍ଟି ହୋଇଣ ହୁଅଇ ବିଦାରି ।

ଏସନକ ରୀତିରେ ଯେ ଗଲା କେତେଦିନ।

ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ଯେ ବେନି ହେଲେ ତହୁଁ ଜନ୍ମ ।

ଦେଖିଣ ଅପୂର୍ବ ଗୁଣ ସେହି ଦୁହିଁଙ୍କର।

ପୁତ୍ର ନାମ ବାଇଧର ଦେଲେ ମୁନିବର ।

ଦୁହିତାର ନାମ ଦେଲେ ଅଲିଅଳ ପଦ୍ମା ।

ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ଯେ କହନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ଷାଠିଏ ଦୁହିତାରୁ।

ତୋର କନ୍ୟା ବିଭାହେଲେ କଶ୍ୟପ ଆଦ୍ୟରୁ ।

ସେ ତେର କନ୍ୟାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ବାଳକନ୍ୟାବେଦୀ

କାଳମୁଖୀ ବୋଲି କନ୍ୟା ଥିଲାକ ପ୍ରସିଦ୍ଧି।

ବାଇଧରକୁ ଯେ ବିଭା କଲେ ସେ କନ୍ୟାକୁ ।

ଅପଶିଖକୁ ଯଏ ଦେଲେ ଅଲ୍ୟଳ ପଦ୍ମାକୁ ।

ପୁତ୍ର ଦୁହିତାକୁ ବିଭା କଲେ ଉଦ୍ଦାଳକ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପୂଜା ସେହୁ କରନ୍ତି ଅନେକ ।

ଷୋଡ଼ଶୋପଚାରେ ସେହି ପୂଜାବିଧି କରି ।

ନିତି ଦାନ ଆହୁତି ଯେ ଦ୍ୟନ୍ତି ତପଚାରୀ ।

ହୋମ ଯଜ୍ଞ ପୂଜା ଦେଖି ସାଗରର ସୂତା

ବାନ୍ତି ଓଛାଳ କରିଣ ମଣେ ବିଷପିତା ।

ଋଷିଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ ଶୁଣନ୍ତେ ସେ ବେଦଧ୍ୱନି ।

ଅନୁବ୍ରତେ ବସିକରି କାନ୍ଦଇ କାମିନୀ ।

ଦୋହରା ଅଗ୍ନିଙ୍କର ଯେ ଘୃତ ଗନ୍ଧବାସେ ।

ବାନ୍ତି ଓଛାଳ କରିଣ ଗୃହରେ ନ ପାଶେ ।

ଋଷିଙ୍କ ମନ୍ଦିର ଯାକ ଅସଂସ୍କର କରେ ।

ଘରୁ ବାହାର ହୋଇଣ ବୁଲଇ ଦାଣ୍ଡରେ ।

ଘର ହାନି ଲାଭ ଲୋକଙ୍କର ଆଗେ କହି।

ବାଇଙ୍କର ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥାଇ ।

ନୀଚ ଲୋକଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ହେଉଥାଇ କଥା ।

ଭଲ ଲୋକ ଦେଖିଲେ ଯେ ନ ପାତଇ ମଥା ।

ଅଲାଜୁକ ପଣରେ ଯେ ହସେ କର କର।

କାକପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟ ସେହୁ ଚାହେଁ ନିରନ୍ତର ।

କେତେକାଳର ସେ ଅବା ଅଟେ ବୃଦ୍ଧାସ୍ତିରୀ ।

କେନ୍ଦୁକାଠ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଶରୀର ତାହାରି ।

ମାଙ୍କଡ଼ାପଥର ପ୍ରାୟ ତାର ଦେହ ଭାବ।

ଦେହକୁ ଆଉଁସି ଦେଲେ ହସ୍ତ ଛିଡ଼ି ଯିବ ।

ଲୌହ ପ୍ରତିମା ପରାୟ ଦିଶେ ସେହୁ ଶୋଭା

ଦେହ ଅନୁରୂପ ତାର ଶ୍ରୀମୁଖର ପ୍ରଭା ।

ପିଙ୍ଗଳ ବରନ କେଶ ଅଟେ ଲମ୍ବ କର୍ଣ୍ଣ ।

ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ତା ବେନି ନୟନ ।

ଦୋପଖା ଚୂଲୀର ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ନାସାପୁଡ଼ା

ଅଧର ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ଯେହ୍ନେ ଦରପୋଡ଼ା ।

ହରିଦ୍ରା ବର୍ଣ୍ଣ ପରାୟ ଦିଶେ ଦନ୍ତପନ୍ତି।

ଲଙ୍ଗଳଲୁହା ପ୍ରାୟେକ ଜିହ୍ୱାର ଆକୃତି ।

ବଚନ କହୁଥିଲେ ସେ ବ୍ୟାଘ୍ର ପ୍ରାୟ ବୋବି।

ଡରିକରି ପାଶେ କେହି ନ ରହନ୍ତି ଭୁବି ।

ଅଳଙ୍କାର ପିନ୍ଧିଲେ ସେ ଦିଶେ ଅସୁନ୍ଦର

ଚରଣ ବେନି ତା ଲମ୍ବ କ୍ଷୁଦ୍ର ଅଟେ କର ।

ଖଚର ପ୍ରାୟ ତା ବୋବି ଓଟ ପ୍ରାୟ ଚାଲି ।

ମନକଲେ ଚଉଦିଗ କ୍ଷଣେ ପାରେ ବୁଲି ।

ମଶାଣି ଭୂମିଯାକ ସେ ବୁଲେ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ।

କାଠ ଗୋଟିଆଇ ନେଇ ଚୂଲିରେ ସେ ଭରି ।

ଅନ୍ନ ବ୍ୟଞ୍ଜନଯାକ ସେ କାଠେ ଦିଏ ରାନ୍ଧି।

ଋଷି ଆସି ତିଆରିଲେ ଦାଣ୍ଡେ ବସି କାନ୍ଦି ।

ଘରର ହାନି ଲାଭ ସେ କିଛିହିଁ ନ ଜାଣି।

କ୍ରୋଧ ହୋଇଣ ସେ କଥାକହେ କୋପେ ପୁଣି।

ପତ୍ନୀର ଏ ଅବିବେକ ଦେଖି ଉଦ୍ଦାଳକ।

ପାଶେ ବସାଇ ତିଆରି କହନ୍ତି ଅନେକ ।

ବୋଲନ୍ତି ଘର ମହତ୍ତ୍ୱ ଅଟଇ ଯେ ନାରୀ।

ଦାଣ୍ଡରେ ତୁ ବୁଲୁଅଛୁ ଲଜ୍ଜା ତ୍ୟାଗକରି ।

ଦୋହରା ଘରେ ପକାଉ ମଶାଣିର କାଠ।

ତିଆରି କହିଲେ ପୁଣି ବସି ହେଉ ରୁଷ୍ଟ ।

କେଶ ମୁକୁଲା କରିଣ ଦାଣ୍ଡେ ବୁଲୁଥାଉ।

ମେଷ ବୋଦା ହାଣିବାର ସ୍ଥାନେ ଛିଡ଼ା ହେଉ ।

ବାହାରର ହାଣ୍ଡି ଆଣି ଭିତରେ ପୁରାଉ।

ନୀଚ ଲୋକଙ୍କ ଛୁଇଁଣ ବସନ ନ ଧୋଉ ।

କି କି ଅବିଛଣ ତୁହି ଦେଖିଲୁ ମୋ ଗୃହେ ।

ସଂସାରରେ ମୋତେ ନିନ୍ଦା କଲେ ଅପ୍ରମେୟେ।

ପତି ମୁଖରୁ ଏସନ ବାକ୍ୟ ଦେବୀ ଶୁଣି।

ବୋଇଲେ ହେ ଋଷି ଶୁଣ କହିବି ଯେ ପୁଣି ।

ତୁମ୍ଭର ଗୃହରେ ହୋମ ଘୃତଧୂମବାସେ।

ସେହି ବାସନା ଆସିଣ ଲାଗିଲେ ମୋ ନାସେ ।

ଶରୀରରେ ଲାଗି ମୋର ହୁଅଇ ବିକଳି ।

ବେଦଧ୍ୱନି ଶୁଣିକରି ମରୁଥାଇ ଭାଳି ।

ଯେବଣ କଥା ମୋହର ଅଟେ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟ।

ସେ କଥାମାନ କହୁଛି ମୁହି ଶୁଣିଥାଅ ।

ଯେବଣ ଗୃହେ ଉପୁଜେ ନିତ୍ୟ ଜାଣ କଳି।

ଝୁଙ୍କାଝୁଙ୍କି ହୋଇ ଲାଗିଥାନ୍ତି ବାରୁଆଳି ।

ମନ୍ଦିରଟି ଅସଂସ୍କାର ଦେଖେ ଯାର ଘର ।

ସେ ସ୍ଥାନଟି ମୋତେ ସୁଖ ଲାଗେ ମୁନିବର ।

ପତି ପୁତ୍ର ଭାରିଯା ଯେ ଦାସଦାସୀ ବହୁ ।

କଳି ଦ୍ୱନ୍ଦ ଲାଗୁଥିଲେ ମୋତେ ସୁଖ ସେହୁ ।

ଶକଟା ପଶା ଜୁତା ଯେ ମିଥ୍ୟା କଥା ଯହିଁ ।

ସେ ସ୍ଥାନ ଅମୃତପ୍ରାୟ ମୋତେ ଯେ ଲାଗଇ ।

ସୁଜନ ସାଧୁଙ୍କୁ ସେହୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ ନିନ୍ଦେ

ଆପେ ଆପେ ପ୍ରଶଂସିଣ ଆପେ ଆପେ ବନ୍ଦେ।

ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କୁ ପୁଣି କରଇ ଯେ ହିଂସା।

ଏମନ୍ତ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କେ ଅଟଇ ମୋ ବସା ।

ଆମିଷ ଦୁର୍ଗନ୍ଧମାନ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ ପୋଡ଼ା।

ମେଷ ଗୋ ମହିଷ ହଣା ସ୍ଥାନ ଯହିଁ ଲୋଡ଼ା ।

ସେହି ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ମୋର ଥାଇ ମନ ।

ଯହିଁରେ ମନ ନଥାଇ ଶୁଣ ତପୋଧନ ।

ବେଦର ବଚନ ଯହିଁ ହୁଏ ନୃତ୍ୟଗୀତ।

ସେ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କେ ମୋର ନ ବଳଇ ଚିତ୍ତ ।

ସୁମଙ୍ଗଳ ସୁବିଧାନ ବାଜେ ବାଦ୍ୟ ଯହିଁ ।

ତାହା ଶୁଣିଲେଟି ଜାଣ କମ୍ପେ ମୋର ଦେହୀ ।

ସୁଜନ ସୁପୁରଷ ସୁବିଘ୍ନବନ୍ତ ନାରୀ।

ଅପୂର୍ବ ସୌନ୍ଦ୍ରଯ୍ୟ ରୂପବତୀ ମନୋହାରୀ ।

ଯେବଣ ସ୍ଥାନରେ ମୁହିଁ ଦେଖଇ ପବିତ୍ର।

ସୁବେଶ ବେଶ ଯେ ନିତ୍ୟ କରୁଥାଉଁ ଗାତ୍ର।

ସୁବେଶ ସୁଗୃହବାସ ଦେଖେ ମୁହିଁ ଯହିଁ ।

ହବିଷ୍ୟ ଅନ୍ନମାନ ଯେ ଦେବଗୃହେ ହୋଇ ।

ଯେହୁ ତୀର୍ଥ ବୁଲି ଦେବ କରଇ ଦର୍ଶନ ।

ଜାତି ପୁଷ୍ପ ମଣ୍ଡିହୋଇ ଯେ ଘେନେ ଚନ୍ଦନ ।

ତୁମ୍ଭର ଗୃହରେ ଘୃତ ବାସନା ଯେ ରସ

ଏମାନ ଲାଗିଲେ ମୁହିଁ ମଣଇ ତା ବିଷ ।

ସେ ବାସନା ଲାଗି ମୋର ବାନ୍ତିହୋଏ ଦେହ

ବେଦଧ୍ୱନିକି ଶୁଣିଲେ ଲାଗେ ମୋତେ କୋହ ।

ଗରୁଡ଼ ଦେଖି ପଳାନ୍ତି ଯେହ୍ନେ କାଳ ସର୍ପ ।

ସେହିରୂପେ ଭାଜିଲାଣି ଏବେ ମୋର ଦର୍ପ ।

କୁ ସ୍ଥାନେ ବାସ କରିବ ଯାଇ ଏବେ ତୁମ୍ଭେ ।

ଦୁହେଁ ମିଶିଣ ରହିବା ଜାଣ ଚାଲ ଆମ୍ଭେ ।

ଏ ରୂପେ ସ୍ୱାମୀର ଆଗେ କହଇ ତରୁଣୀ

ମନରେ ଚିନ୍ତା କଲେକ ଋଷି ତାହା ଶୁଣି ।

ବୋଇଲେ ଏ ସ୍ତିରୀପ୍ରାୟ ପତ୍ନୀ ଯେବେ ଥିବ।

କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ହୋଇ ଭସ୍ମ କରିଦେବ ।

ସୁତ ବିତ୍ତ ଧର୍ମ ପୁଣ୍ୟ କରି ସବୁ କ୍ଷୟ ।

ଏ ସ୍ତିରୀ ଥିଲେ ଗୃହରେ ନୁହେ ମୋର ଜୟ ।

ବାଇ ବାତୁଳୀଙ୍କଠାରୁ ଅଟେ ଏ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ।

ଏହାର ସଙ୍ଗତେ ମୋର ନାହିଁ ଆଉ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଏସନକ ମନମଧ୍ୟେ ପାଞ୍ଚି ମହାମୁନି।

ବୋଇଲେ କହିବା ଏବେ ଶୁଣରେ କାମିନୀ ।

ଏସ୍ଥାନ ସୁଖ ନୋହିଲା ଜାଣ ଯେବେ ତୋତେ

କୁସ୍ଥାନରେ ବାସ ଯାଇ କରିବା ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ।

ଅଗମ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇ ରହିବା ବନରେ ।

ଶୁଣିଣ ବରୁଣ ଜେମା ଉଠିଲେ ତତ୍ପରେ ।

ପୁତ୍ରବଧୂ ବେନିଙ୍କୁ ଯେ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି ।

ଅଗମ୍ୟ ବନେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ପତି ପତ୍ନୀ ।

ସେ ଦିନ ହୋଇଅଛି ଯେ ଶନିଶ୍ଚର ବାର।

ମିଳିଲେ ଅଶ୍ୱତ୍ଥ ବୃକ୍ଷମୂଳେ ମୁନିବର ।

ବୋଇଲେ ଏଠାରେ ବାସ କରରେ କାମିନି

ଯାଉଛୁ ତୁମ୍ଭର ପାଇଁ ଭକ୍ଷ୍ୟ ଆମ୍ଭେ ଆଣି ।

ଏ ରୂପେ କହିଣ ଋଷି ଚଳିଲେ ବହନ ।

ନିଜ ଆଶ୍ରମେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ତପୋଧନ ।

ବୃକ୍ଷମୂଳେ ଯାଇ ବସି ବରୁଣଦୁଲଣୀ ।

ସ୍ୱାମୀକି ସେ ଅନୁସରି ବିଚାରଇ ପୁଣି ।

ବାଳ ଆଦିତ୍ୟ ପରାୟେ ବୁଲାଏ ନୟନ।

କୋପଦୃଷ୍ଟି କରିଣ ସେ ହୁଏ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ।

ଦଶ ଦିଗକୁ ଚାହିଁଣ କରେ ଏକ ଦୃଷ୍ଟି ।

ସ୍ୱାମୀକି ନ ଦେଖି ମନେ ହୁଏଅ ମନକଷ୍ଟି ।

ବସିଲା ଅଷ୍ଟମ ଦିନ ଯାଏ ଅନ ସରି।

ଲେଉଟି ଯେ ଶନିବାର ହେଲା ଆସିକରି ।

ତୃଷା କ୍ଷୁଧାଭରେ ସେହି ଦିଏ ଘୋରରଡ଼ି ।

କାନ୍ଦେ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ ଭୂମିପରେ ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ।

ବ୍ୟାଘ୍ର ଭଲ୍ଲୁକର ପ୍ରାୟ ଘୋର ଶବ୍ଦ କରେ

ପତିକୁ ନ ଦେଖି ସେହୁ କାନ୍ଦେ ଉଚ୍ଚସ୍ୱରେ ।

ଚଉଦ ଭୁବନଯାକ କମ୍ପିଲେ ତା ଶୁଣି।

ଚମକି ରୋଦନଘାତେ ପଡ଼ିଲେ ଧରଣୀ ।

ବଦରିକା ପୁରକୁ ସେ ଶବ୍ଦ ଗଲା ଶୁଭି ।

ଭଗ୍ନୀ ଯେ କାନ୍ଦିଲେ ବୋଲି ଜାଣିଲେ ଭାର୍ଗବୀ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟେ ଅଟନ୍ତି ଦେବୀ ଜଗତର ମାତା ।

ଭଗିନୀ କାନ୍ଦଣା ବୋଲି ଜାଣି ଭୃଗୁସୁତା ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଯେ କହନ୍ତି ସେ ଯାଇ ।

ବୋଇଲେକ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ପାଇଲା ମୋହର ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭଗ୍ନୀ ବଡ଼ କଷ୍ଟ।

ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ମୁନି ହେଲେ ମହାରୁଷ୍ଟ ।

ବନସ୍ତ ଭିତରେ ଆଣି ଛାଡ଼ିଦେଇ ଗଲେ ।

ମରିବ ସେହୁ ବ୍ୟର୍ଥରେ ତୁମ୍ଭେ ତ ନ ଗଲେ ।

ମୋହର ସମାନ ତାକୁ ଅଧିକାର ଦେଇ ।

ରଖ ଯେଣୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭଗ୍ନୀ ଅଟେ ମୋର ସେହି।

ଏହା ଶୁଣି ମହାପ୍ରଭୁ ହୋଇ ହସ ହସ ।

ଗରୁଡ଼ କନ୍ଧେ ବିଜୟ କଲେ ହୃଷୀକେଶ ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠା କନ୍ୟା ପାଶେ ଯଆଇ ମିଳି ଦେବରାଜ।

ଦେଖି ଉଦ୍ଦାଳକ ନାରୀ ପାଇ ମନେ ଲାଜ ।

ବୃକ୍ଷର ଉହାଡ଼େ ଯାଇ କାନ୍ଦିଣ ବସିଲେ ।

କାନି ପଣନ୍ତକୁ ଦେଇ ମୁଖ ଗୋଡ଼ାଇଲେ ।

ଲପନ ବକ୍ର କରିଣ ବଚନ କହଇ ।

ବୋଲେ କେତେ କଷ୍ଟ ପାଇଲି ମୁଁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ତୁମ୍ଭପରା ବନ୍ଧୁ ଥାଉଁ ହେଲି ହୀନମାନ ।

ଗରୁସ୍ତ ତେଯ୍ୟା କରିଣ ଗଲେ ଘୋରବନ ।

ଏସନ ପୁରୁଷର ମୁଁ ଥିଲି ହସ୍ତ ଧରି।

କେତେ ଚମ୍ପା ଚଢ଼ାଇ ମୁଁ ଥିଲି ତ୍ରିପୁରାରି ।

ତେଣୁକରି ବନବାସ ହୋଇଲା ମୋହର ।

ଛାମୁରେ କହିବି ଆଉ କେତେ ଚକ୍ରଧର ।

ମହାପ୍ରଭୁ ବୋଇଲେ ହେ କହିବା ଗୋ ଶୁଣ ।

ଆମ୍ଭ ବାନା ଗୋଟି ଉଡ଼େ ଏ ସଂସାରେ ପୁଣ ।

ଚଉଦପୁର ଯାକରେ ମୋର ଅଧିକାର ।

ଛପନ କୋଟି ଜୀବରେ ମୋହର ବେଭାର ।

ତୁମ୍ଭର କନିଷ୍ଠା ଭଗ୍ନୀ ଅଟେ କମଳିନୀ ।

ମୋର ଅଧିକାରେ ସେହୁ ଅଟନ୍ତି କାରେଣୀ ।

ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୁଁ ଘେନିଯିବି ।

ବଇକୁଣ୍ଠ ଭୁବନରେ ନେଇ ବାସ ଦେବି ।

ସେ ସ୍ଥାନରେ କେତେ ପୂରିଛନ୍ତି ତପୋଧନ

ହୋମ ଯଜ୍ଞ କରି ପୂଜୁଛନ୍ତି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ଅଛନ୍ତି ତେତିଶକୋଟି ଦେବ ସନକାଦି ।

ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ପୁଷ୍ପରେ ହୁଅନ୍ତି ଆମୋଦୀ ।

ପୂଜନ୍ତି ଅଗ୍ନିକି ଘୃତ ଦେଇ ବିପ୍ରଗଣ ।

ପ୍ରାଣୀକି ଦୟା କରନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ।

ତୁମ୍ଭର କନିଷ୍ଠା ଭଗ୍ନୀ ତହିଁ ଠାକୁରାଣୀ ।

ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଦାସୀ ଛନ୍ତି କେତେ ପୁଣି ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରର ପୁଣ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମା ଲେଖୁଥିଲେ ।

ଲକ୍ଷେଯୁଗେ ଲେଖି ଅନ୍ତ ନ ପାଇଲେ ।

ଏସନ ମହିମା ସେହୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ଜାଣ ।

ଅଠାଶୀ ସହସ୍ର ଯାଏ ଛନ୍ତି ଋଷିଗଣ ।

ସେହି ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଚାଲ ବେଗ ହୋଇ ଯିବା

ହରି ପଦ୍ପାଦେ ଯାଇ କରିବାକ ସେବା ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠନାରୀ ବୋଲେ ନାହିଁ ନାହିଁ

ସେକଥା ଶୁଣିଲା ମାତ୍ରେ ଥରେ ମୋର ଦେହୀ।

ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ମୋର ପେଟ ଫୁଲାଇଲା

ବରଷକ ଆୟୁ ଛମାସରେ କ୍ଷୟ ଗଲା ।

ଯେବଣ କାଳରେ ସ୍ୱାମୀ ହେଲା ସୃଷ୍ଟି ପ୍ରଳେ।

ସବୁ ଆତ୍ମା ଏକ ହୋଇ ମିଶି ଆଦିମୂଳେ ।

ଏ ସଂସାରର ସୁକୃତ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଗଲା

ଦୁଷ୍କୃତ ଯାକ ଯଏ ପଙ୍କରୂପରେ ରହିଲା ।

ଏହିରୂପେ ଜାଣ ବହିଗଲା କେତେ କାଳ

ପାଞ୍ଚିଲେ ଜଗତ ସର୍ଜିବାକୁ ଆଦିମୂଳ ।

ଆପଣଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ରୁଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା ହେଲେ ଜାତ।

ଚଉଦପୁର କରିଣ ସୃଜିଲେ ଜଗତ ।

ଏ ସଚରାର ଯାକେ ଯେତେ ଥିବ ଜୀବ।

ସବୁଙ୍କୁ ସର୍ଜନା କରି ରଖିଲେ ଦଇବ ।

ସେଠାରୁ ସୁକୃତ ଉଦେ ଏ ସଂସାରେ ହେଲା ।

ଦୁଷ୍କୃତ ସମସ୍ତ ପଙ୍କରୂପରେ ରହିଲା ।

ସେହି ପଙ୍କର ଭିତରେ ଆସିଲି ମୁଁ ଜନ୍ମି ।

ତେଣୁ ଧାତା ନାମ ମୋର ଦେଲେକ ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ।

ଧର୍ମ ପୁରୁଷର ଅଂଶୁ ଜାତ ହରିପ୍ରିୟା ।

ଅଧର୍ମର ଅଂଶ ଘେନି ଜାତ ଚଉବାହା ।

ଅଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଧିକାରେ ଲାଗିଲାକ ମୋତେ ବିଷ ।

ମନ ଜାଣି ସ୍ଥାନ ମୋତେ ଦେବା ଜଗଦୀଶ ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରରେ ମୁହିଁ ନ ପାରଇ ରହି।

ଆପଣଙ୍କ ଛାମୁରେ ବା କି କହିବି ମୁହିଁ ।

କନିଷ୍ଠା ଭଗ୍ନୀର ଶିରୀ ଦେଖିବି କେମନ୍ତେ

ଏଣୁକରି ବୈକୁଣ୍ଠ ଯେ ନ ରୁଚଇ ମୋତେ ।

ସଂସାରରେ ଯେତେ କଥା ବୋଲୁଥାନ୍ତି ଭଲ ।

ସେହି କଥାଯାକ ମୋତେ ଲାଗୁଥାଏ ସଲ ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର କର୍ତ୍ତା ଅଟ ସ୍ୱାମୀ

ସବୁରି ମନର ଚିନ୍ତା ଜାଣ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ମୋ ମନ ଗୋଟି ଆପଣ ଏବେ ଜାଣିକରି ।

ସେହି ସ୍ଥାନେ ନେଇ ମୋତେ ରଖିଆସ ହରି ।

ଯେବଣ ସ୍ଥାନରେ ମୋତେ ଦେବ ଅଧିକାର

ସେ କଥା ଗୋଟି ପାଳି ମୁଁ ଥିବି ନିରନ୍ତର ।

ତୁମ୍ଭର ବଚନ ମୁହିଁ ଆନ ନ କରିବି ।

ସ୍ୱାମୀ ସଙ୍ଗେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ବନସ୍ତରେ ଥିବି ।

ଏସନ ବଚନ ତାର ଶୁଣି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ଉତ୍ତମ ସ୍ଥାନ ଦେବାକୁ ହୁଅନ୍ତି ବିଭ୍ରମି ।

କମଳାର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭଗ୍ନୀ ଅଟଇ ଯୁକତେ ।

ଉତ୍ତମ ସ୍ଥାନ ଦେବାର ହୁଏ ଏ ଜଗତେ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚିଣ ଚାହିଁ ତାକୁ ନରହରି।

ବୋଇଲେ ସୁସ୍ଥାନ ଦେବା ଉଦ୍ଦାଳକ ନାରୀ ।

ନୟନେ ନ ଦେଖ ତୁମ୍ଭେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଧିକାର ।

ଆମ୍ଭେତ ଏ ଜଗତରେ ଅଟୁ ଗୋ ଠାକୁର ।

ଆମ୍ଭର ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ଅଟ ଯେଣୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ନାରୀ

ଦ୍ୱିତୀ ଠାକୁରାଣୀ ରୂପେ ସଂସାରରେ ବିହରି ।

ବସନ୍ତ କାଳ ଯେ ଏକା ଅଟେ ସଧୁମାସ।

ଏଥିରେ ପ୍ରଭା ତୁମ୍ଭର ଟେକିବ ଅବଶ୍ୟ ।

ସମସ୍ତ ଜୀବରେ ତୁମ୍ଭେ ବେଳେକେ ବସିବ ।

ତେଣୁକରି ବସନ୍ତାଈ ନାମ ବୋଲାଇବ ।

ଦ୍ୱାଦଶ ଆଦିତ୍ୟରେ ଯେ ବିହରିବ ମହୀ ।

ତୁମ୍ଭର ଏ ନାମଗୋଟି ଅଟେ ଶୀତଳାଈ ।

ଶୀତଳାଈ ଅଷ୍ଟକକୁ ପଢ଼ିବ ଯେ ନର।

ତାକୁ ସୁଦୟା କରିବ ତୁମ୍ଭେ ନିରନ୍ତର ।

ଦ୍ୱାଦଶ ଆଦିତ୍ୟ ହେବ ଦ୍ୱାଦଶ ନୟନ।

ବୁଲିବ ଶୀତଳ ନୟନରେ ସର୍ବସ୍ଥାନ ।

ସର୍ବ ଜୀବରେ କରିବ ବେଳେ ଅଧିକାର ।

ଆଉ ବେଳେ ବସିଲେ ଯେ ନ ମାନିବେ ନର ।

ଅଣବସନ୍ତ ବୋଲିଣ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଲିବେ।

ସେଠାବରେ ଅନାଦର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରିବେ ।

ବସନ୍ତ ବୋଲି ସେ ବେଦନାର ନାମ ହେବ ।

ତିନିଦିନେ ପାଣି ପାଇ ଉଶ୍ୱାସ କରିବ ।

ଯାବତ ବିହନେ ତାର ହେବ ଅଧିକାର ।

ଧାନ୍ୟରେ ପଣତ ଜାଣ ନୋହିବ ତୁମ୍ଭର ।

ଅଟଇ କମଳାଙ୍କର ସେହୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦ୍ରବ୍ୟ।

ତହିଁ ଅଧିକାର କଲେ ମୁର୍ଦ୍ଧା ଫାଟିଯିବ ।

ପୁତ୍ର ବଧୂ ଦୁହିତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି।

ଆବର ସଙ୍ଗତେ ଥିବେ ଚୌଷଠି ଯୋଗିନୀ ।

ଭୂତ ପ୍ରେତ ପିଶାଚ ପାଶେ ବାସ କର ।

ପିପଳ ବୃକ୍ଷେ ରହିବ ରାତ୍ରେ ନିରନ୍ତର ।

ଚୌଷଠି ଯୋଗିନୀ ଖାଇବେକ ପୋଡ଼ାବଳି

ସେହି ବାସନା ନାସାରେ ଖାଇଥିବେ ବାରି ।

ତୁମ୍ଭ ନାମେ ମେଷ ମହିଷଙ୍କୁ ବୋଦା ଦେବେ।

ଭୂତ ପ୍ରେତ ପିଶାଚେ ତା ଭୋଗାଦି କରିବେ ।

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞାରେ ସେହୁ ପାଳିବେ ମେଦିନୀ ।

ପିଶାଚ କଣ୍ଟା ଖାଇବେ ଚାମଣ୍ଡା ଯୋଗିନୀ ।

କାଳମୁଖୀ ବାଇଧର ଥିବେ ସଙ୍ଗତରେ ।

ତାହାଙ୍କୁ ତିଆରି ଜଗିଥିବ ନିରନ୍ତରେ ।

ଯେବଣ ଗୃହେ ବସନ୍ତ ଜାଣ ବାହାରିବ ।

ସେ ଜନ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସେବି ପଣାପାଣି ଦେବ ।

ଆମିଷ ବାସନା ଦ୍ରବ୍ୟ ଘେନୁଥିବ ବାସେ।

ଝାଟ ପାଟ ଉଆଲି ଯେ ଥିବ ତୁମ୍ଭ ପାଶେ ।

ଭଣ୍ଡାର ବସାଇ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ପ୍ରତିପାଳି।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ପୂଜା କରୁଥିବେ ପୋଡ଼ାବଳି ।

ଘୃତ ଗନ୍ଧ ବାସନା ସେ ପୁରେ ନ କରିବେ ।

ଆମିଷ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ସେ ପୁରେ ନିୟୋଜିବେ ।

ଭଣ୍ଡାର ଉଠାଇ ଦେବ ହୋଇବେ ସେ ଲଣ୍ଡା

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୂଜା କରିଣ ଦେବେ ଛେନାମଣ୍ଡା ।

ଗ୍ରାମର ବାହାରେ ତୁମ୍ଭ ଭଣ୍ଡାର ଥୋଇବେ ।

ପିପଳ ବୃକ୍ଷ ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଣ ଆସିବେ ।

ସେ ବୃକ୍ଷମୂଳେ ରହିବ ରାତ୍ରେ ସବୁଦିନେ ।

କରିବେ ମଙ୍ଗଳବାରେ ପୂଜା ଲୋକମାନେ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏ ସଂସାରରେ ଉପନ ଯେ ଦେବ।

ମଙ୍ଗଳବାରରେ ମେଷ ବୋଦାକୁ ମାରିବ ।

ଯୋଗୀଗଣମାନେ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗତରେ ରହି।

ସେହି ଉପନମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷିବେ ସେ ଯାଇ ।

ତୁମ୍ଭେ କ୍ଷୀର ପଣା ମଣ୍ଡା କାକରା ଭୁଞ୍ଜିବ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଥିବାଯାଏ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିବ ।

ମଙ୍ଗଳବାରେ ମାଜଣା କରିବେ ତୁମ୍ଭନ୍ତ।

ନୀଚ ଲୋକଠାରେ ପ୍ରୀତ ହେବ ଅନୁବ୍ରତ।

ନିତି ନିତି କନ୍ଦଳଟି ଲାଗିବ ଯଏ ଘରେ ।

ମିଥ୍ୟାଭାଷୀ ପୁରୁଷ ଯେ ଥିବେ ଯେଉଁଠାରେ ।

ନୀଚ ଜନ ସଙ୍ଗତରେ କରୁଥିବେ ପ୍ରୀତ।

ପରଦାରା କରିଣ ଯେ ସାଧୁଙ୍କୁ ନିନ୍ଦନ୍ତି ।

ବଣଜନ୍ତୁଙ୍କ ଜଞ୍ଜଳ ହେଉଥିବ ଯହିଁ।

ଲିଆ ଖାଇ ପଡ଼ିଥିବ କୁଢ଼ କୁଢ଼ ହୋଇ ।

ବେଲ ବଟ ନିମ୍ବଧାତ୍ରୀ ଅଶ୍ୱତ୍‌ଥ ତୁଳସୀ।

ଏହାକୁ କୁଠାର ଧରି ପକାଇବେ ନାଶି ।

ତୀର୍ଥ ବ୍ରତ ଉପବାସେ ନାହିଁ ଯାର ମତି ।

ସେ ଲୋକମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ବସେ ଯାଇ ନିତି ।

ପରଦ୍ରବ୍ୟ ଚୋରାଇଣ ନିଅନ୍ତି ଯେ ଜାଣ ।

ଜୀବନ ଜନ୍ତୁ ଛେଦନ କରେ ଯେହୁ ପୁଣ ।

ମାନିତା ସ୍ତିରୀକି ରତି କରେ ବଳାତ୍କାରେ।

ଗାଈ ହଜିଲେ ଗର୍ବେ ନ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଯେ ନର ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଭକ୍ତ ନୁହନ୍ତି ଜାଣ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ

ସୁଜନଙ୍କୁ ନିନ୍ଦନ୍ତି ଯେ ଅଦୋଷରେ ପୁଣି ।

ତୁମ୍ଭେ ବିଶ୍ରାମିବ ଯାଇ ତାହାଙ୍କ ପାଶରେ।

ଆବର କିଛି କହିବା ତୁମ୍ଭର ଆଗରେ ।

ଗର୍ଭିଣୀ ସ୍ତିରୀଙ୍କର ସେ କଲେ ଲିଙ୍ଗ ଭଗ୍ନ

ତୀର୍ଥକରି ଚଳେ ଚୋରାଇଣ ପରଧନ ।

ପତିବ୍ରତା ସ୍ତିରୀଙ୍କିଟି କରଇ ଯେ ହାସ୍ୟ।

ଆଦିତ୍ୟବାରେ ଆମିଷ କରେ ଯେହୁ ଗ୍ରାସ ।

ରାତ୍ରକାଳରେ କପିତଥ ଭକ୍ଷଇ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ।

ଅକାରଣେ ପ୍ରାଣୀକି ଯେ ପକାଏ ଟି ହାଣି ।

ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ କାଳରେ ଯେହୁ ନ ବିକଇ ଧାନ।

ଜଳରେ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ ପଶନ୍ତି ଯେ ଜନ ।

ପଥରେ ଥିବା ବୃକ୍ଷକୁ ପକାନ୍ତି ଯେ ହାଣି ।

ପାଷାଣ୍ଡ ପଣରେ ଯେହୁ ପୁରାଣ ନ ଶୁଣି ।

ମିତ୍ରକୁ ଯେଉଁ ଜନ ନ କରେ ସନମାନ।

ଶ୍ରେଷ୍ଠଜାତି ହୋଇଣ ଯେ କରେ ସୁରାପାନ ।

ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରତିମାର ପୂଜା ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ ନାହିଁ ।

ସେହି ସ୍ଥାନରେଟି ତୁମ୍ଭେ ବାସକର ଯାଇ ।

ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କୁ ଯେ ନିନନ୍ଦେ ଅନୁବ୍ରତ।

ଦେବ ବା ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ହରଇ ଯେ ବିତ୍ତ ।

ପିଠି ଦେଲା କ୍ଷତ୍ରୀକି ତ ଯେ ମାରନ୍ତି ରଣେ।

ପକ୍ଷ କରି ସଭା ମଧ୍ୟେ କହନ୍ତି ଯେ ଜନେ ।

ପରର ସ୍ତିରୀକି ଦେଖି ହୁଏ ଯେହୁ ଦୁଃଖୀ।

ଋଣକରି ନ ସୁଝଇ ଯେବଣ ପାତକୀ ।

ସୁଜନ ଜନମାନଙ୍କୁ ବୈରାଭାବ କରେ ।

ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀକି ଯେ ମୂର୍ଖପଣେ ହରେ ।

ଅଶୁଦ୍ଧବନ୍ତ ସ୍ତିରୀଙ୍କି କରେ ଯେ ରମଣ।

ଦୋଷ ଅର୍ଜିଣ ନିୟମ କରେ ଯେହୁ ପୁଣ ।

ପିତା ମାତା ଗୁରୁଙ୍କୁ ନ ମାନେ ଯେଉଁ ଜନ ।

ସ୍ନାନ ସାରି ଦେବତା ଯେ ନକରେ ଅର୍ଚ୍ଚନ ।

ଅଶୁଦ୍ଧ ବସନ ପିନ୍ଧି ଦେବାଳୟେ ଯାଇ ।

ଦକ୍ଷିଣକୁ ମୁଖକରି ଭୁଞ୍ଜିଣେ ବସଇ ।

ଏହାଙ୍କର ପାଶେ ଥିବ ତୁମ୍ଭେ ଯାଇ ନିତି ।

ଭୂତ ପ୍ରେତ ପିଶାଚ ଯେ ଥିବେ ତୁମ୍ଭ କତି ।

ରହିବ ରାତ୍ରେ ଅଶୁଭ ବୃକ୍ଷର ଯେ ତଳେ।

ଏଥେ ଆଣି ତୁମ୍ଭ ସ୍ୱାମୀ ବସାଇଣ ଗଲେ ।

ସେ ବୃକ୍ଷ ତଳେ ବସିବ ଯେହୁ ରାତ୍ରକାଳେ।

ଶିରୀ ଊଣା ତାର କନ୍ଧୁ ହୋଇବ ତତ୍କାଳେ ।

ବୁଢ଼ୀ ଠଆକୁରାଣୀ ହୋଇ ସଂସାରେ ବୁଲିବ।

ମୋହର ଭକତ ଜନେ ହିଂସା ନ କରିବ ।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ଗଲେ ପ୍ରଭୁ ବେଗ।

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ବଦରିକା ସ୍ୱର୍ଗ ।

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ପାଶେ ମିଳି ଭାବଗ୍ରାହୀ।

କହିଲେ ସକଳ କଥା ତାହାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ।

ଶୁଣିଣ ଆନନ୍ଦ ହେଲେ ରତ୍ନାକର ସୁତା।

ଲଜ୍ଜାରୁ ତ ପାରିଏବେ ହୋଇଲେ ମୋ ପିତା ।

ଏତେକ ପାଞ୍ଚି କମଳା ପାଦପଦ୍ମେ ସେବି ।

ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବରକୁ ଯେ ରଖିବେ ଭାର୍ଗବୀ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ କୃପାକର ମୋତେ ।

ଶ୍ରୀ ପାଦପଦ୍ମ ଚିନ୍ତି ନ ପାରେ କଦାଚିତେ ।

ନୃସିଂହ ଗ୍ରନ୍ଥ ବାଣୀ ଏ ଅଟେ ଅଗୋଚର ।

ଲେଖିଣ ପାରିଲେ ମୁହିଁ ହେବି ଭବୁ ପାର ।

ଏଥକୁ ଦୟା କରିବେ ମୋତେ ଜଗନ୍ନାଥ।

ଲେଖିବି ସପ୍ତସାଗର ଯାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣଗ୍ରନ୍ଥ ।

ଏ ଯେ ଚତୁର୍ଥ ସାଗର ଅଟେ ହରିବାଣୀ।

ଯେରୂପେ ମାଇଲେ ମୁର ବଂଶ ଚକ୍ରପାଣି ।

ସଂସାର ଲୋକେ ଆନନ୍ଦ ହେବେ ଗ୍ରନ୍ଥ ଶୁଣି।

ନାରଦଙ୍କ ଆଗେ ଯାହା ବିଧାତା ବଖାଣି ।

ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ନିଜ ଦାସ ।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସେବା ମୋର କମଳା ବିଳାସ ।

ବଦରିକାଶ୍ରମେ ନାରଦଙ୍କ ପ୍ରବେଶ

ଶ୍ରୀ ବ୍ରହ୍ମା ନାରଦଙ୍କ ସମ୍ବାଦ ପୁରାଣ।

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀ ଶୁକଦେବ ପରୀକ୍ଷ ଆଗେଣ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶେଷ ନୃସିଂହ ଯେ ବେନିଭ୍ରାତ।

ବଢ଼ନ୍ତି ବଦ୍ରିକା ଦେଶେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମନୋରଥ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀକି ଘେନି ବିହାର କରନ୍ତି ବନରେ।

କେଳି କଉତୁକ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ବିନୋଦରେ ।

ଶକଟା ପଶା ଜୁତ ଯେ ସାରେଣି ଡାବଳ ।

ହରଷ ବିନୋଦେ ଖେଳନ୍ତି ଯେ ଆଦିମୂଳ ।

ବେଦବିଦ୍ୟା ଗଦାବିଦ୍ୟା ଧନୁର୍ବିଦ୍ୟାମାନ।

ପଢ଼ନ୍ତି ଶୁଣନ୍ତି ନୃସିଂହ ଯେ ପ୍ରତିଦିନ ।

ନିତି ସଭା କରି ବସନ୍ତି ସେ ନିଜ ରାଜ୍ୟେ।

ମନେ ବିଚାର କରନ୍ତି ପୁଣି ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ।

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଆମ୍ଭେ ତ ଜନ୍ମ ହେଲୁ ମଞ୍ଚଭୂଇଁ ।

ସଂସାର ଜନଙ୍କ ଦୁଃଖ ନିବାରିବା ପାଇଁ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଯେ ଆଦିକରି ସର୍ବ ଦଇବତେ ।

କ୍ଷୀରସାଗରେ ଗୁହାରି କଲେ ଯାଇଁ ମୋତେ ।

ତାହା ଶୁଣି ଜନ୍ମିଲି ମୁଁ ବଦରିକା ପୁରେ ।

ସପ୍ତଦଶ ବର୍ଷ ଏବେ ହେଲାଣି ଲେଖାରେ ।

ଅସୁରକୁଳ କରିବା ଏବେଟି ନିଃଶେଷ

ଚଉଦପୁରର ଭାରା ହୋଇବ ଉଶ୍ୱାସ

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ମନରେ ପାଞ୍ଚି ନାରାୟଣ।

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀ ଶୁକଦେବ ପରୀକ୍ଷ ଆଗେଣ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପୁରାଣ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ମଧ୍ୟେ ସାର।

ବୈଶାଖ ଶୁକଳ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ସୋମବାର ।

ସେହିଦିନ ମଧ୍ୟେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ବ୍ରତ ଯେ ପାଳିବ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପାଦଧ୍ୟୟି ଭକ୍ତ ଜନମାନେ ।

ଷଡ଼ଜୟନ୍ତୀ କରନ୍ତି ଉତ୍ସବ ବିଧାନେ ।

ନୃସିଂହ କବଚ ସ୍ତୁତି ପୁଣି ସସ୍ରନାମ ।

ପଢ଼ୁଥାନ୍ତି ଋଷି ବିପ୍ରେ କରି ପରିଶ୍ରମ ।

ପରମଗତି ପାଇଲେ ଭାବେ ବିଷ୍ଣୁ ପୁରୀ ।

ଏମନ୍ତ ପୁଣ୍ୟ ଲଭନ୍ତି ହୋଇ ବ୍ରତାଚାରୀ ।

ତୁହି ସୋମବଂଶେ ଜନ୍ମିଅଛୁ ଭାବ୍ୟବନ୍ତ।

ଯେଣୁ ପୁରାଣ ଶୁଣିଲୁ ତୁ ମହାପଣ୍ଡିତ ।

ଲଭିବୁ ତୁ ମହାପୁଣ୍ୟ ନାଶି ସର୍ବ ପାପ ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ବସିବୁ କାଟି ଋଷିଶାପ।

ଶୁଣିଣ ଉସତ ହେଲେ ପରୀକ୍ଷ ନୃମଣି ।

ବୋଇଲେ ଲଭିବି ଗତି ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁ ଶୁଣି ।

ଅନ୍ତକାଳକୁ ହେ ମୁନି ହେଲେ ମୋତେ ସାହା ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ କହନ୍ତୁ ପୁଣି ହେଲା ଯାହା ।

କି ରୂପେ ଯେ ମୁରବଂଶ ନାଶି ଭଗବାନ।

ପୃଥିବୀ ଭାରା ଉଶ୍ୱାସ କଲେ କେମନ୍ତେଣ ।

ତରିବା ଋଷି ଶାପୁ ସେ କଥା ମୋତେ କହ।

ପୁଣି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ବ୍ୟାସଋଷି ପୁଅ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ ରାଜା କହିବା ଯେତୋତେ

ତୁହି ଯହୁଁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭାବେ ପଚାରିଲୁ ମୋତେ ।

ଅଶେଷ ମହିମା ଏଯେ ନୃସିଂହ ପୁରାଣ।

କେ ଗଲା ବାଲିକୁ ଗଣି କରିବ ପ୍ରମାଣ ।

ତହୁଁ ମଧ୍ୟୁ ଯାହା କିଛି କହିଦେବା ତୋତେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ନାରଦ ସମ୍ବାଦ ହୋଇଥିଲା ଯେତେ ।

ନାରଦ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି କହନ୍ତି ଯେ ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।

ବୋଲନ୍ତି ହୋ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ମହାତମା ।

ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପଢ଼ିଲେକ ବେଦ।

ପୂର୍ବେ ତୋତେ ତାହା କରିଅଛୁଁ ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ।

କୃଷ୍ଣ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ଯେ ବଦ୍ରିକା ନୃପତି ।

ଅଯୋନିମ୍ଭୁସତା ତାଙ୍କ ଭାର୍ଯ୍ୟା ଭାଗ୍ୟବତୀ ।

ତାଙ୍କ କୋଳେ ଜନ୍ମି ବଢ଼ିଅଛି ଚକ୍ରଧର ।

ସପତ ଦଶ ବରଷ ହୋଇଛି ତାଙ୍କର ।

ଏକଦିନେ ନାରଦ ଯେ ବିଚାରନ୍ତି ବସି ।

ଯଶୋବନ୍ତୀ ଭୁବନରେ ବିଜେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ବାଇଶ ଦିନେ ଯାବତ ବିଦ୍ୟାଯାକ ସାଧି।

ମଞ୍ଚକୁ ଘେନି ଚଳିଲେ ତାହା ଦୟାନିଧି ।

ବଦରିକା ଦେଶେ ସାଧୁଛନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ସେ କଥା ବୁଝିବା ଯାଇ ଦେଖି ବେହରଣେ ।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ତହିଁ ଛନ୍ତି ଦୀନବନ୍ଧୁ।

ସମସ୍ତ ଜନଙ୍କ ସେହୁ କୃପାମୟସିନ୍ଧୁ ।

ପାଶକୁ ଯାଇଣ ଏବେ କରିବା ଦର୍ଶନ।

ଶୁଣିଣ ଶ୍ରୀମୁଖୁଁ ବାଣୀ ଅମୃତ ବଚନ ।

ଏମନ୍ତ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଶିଷ୍ୟ ।

ବିଜୟ କଲେ ନାରଦ ବଦରିକା ଦେଶ ।

ସ୍ୱର୍ଗ ଭୁବନ ପରାୟେ ଦିଶେ ସେହୁ ପୁରୀ।

ତହିଁରେ ଯେ ନାରାୟଣ ଛନ୍ତି ଅବତରି ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଳସମାନ ବସେ ଘରେ ଘରେ।

ଶୋଭେ ନେତ ପତନୀ ଯେ ଚିରାଳତାପରେ ।

ରସାଣିଲା ସୁବର୍ଣ୍ଣର ପ୍ରାୟ ପୀଢ଼ମାନ।

ସ୍ପଟିକ କାନ୍ଥେ ବିରାଜେ ଅଙ୍ଗ ଘନ ଘନ ।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ବିରାଜଇ ଉଚ୍ଚ ଦାଣ୍ଡ ପିଣ୍ଡା ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ସୂତାରେ ମୁକୁତା ଗୁନ୍ଥା ପେଣ୍ଡା ପେଣ୍ଡା ।

କେବଣ ଘରେ ପଡ଼ିଛି ମୁଗୁନିର ପାଟ ।

ବିରାଜଇ କେଉଁ ଘରେ କାଚ ଝଟ ଝଟ ।

କେବଣ ଘରେ ଦର୍ପଣ ବାଡ଼ ଚାରିପାଖ।

କେଉଁ ଗୃହରେ ପ୍ରତିମା ରାଜେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ।

ତୋରଣ ସ୍ତମ୍ଭ ଚାମର କାହିଁ ମାଳା ମାଳା।

ବିରାଜେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାଟ ସ୍ତମ୍ଭ ମଣିଶିଳା ।

କେବଣ ଘର ଗୋଟିକ ହରିତାଳେ ଘଷା

କେବଣ ଘରେ ମାରାଗ ରଙ୍ଗ ଅଛି ମିଶା ।

କେବଣ ଘର କୁଙ୍କୁମବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ।

କେବଣ ଗୃହରେ ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର ପ୍ରକାଶେ ।

ବିରାଜଇ ମଣିଶିଳା କେବଣ ଗୃହରେ ।

ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର କାମରେ ଶୋଭା କେଉଁ ପୁରେ ।

କାହିଁ ଯେ ଶକଟା ପାଶା ଗୃହ ମାଳ ମାଳ

କାହିଁ ସାରେଣୀ ଲଙ୍କଟ ଲାଟ ମୂଳଶାଳ ।

କସ୍ତୁରୀ କର୍ପୂର ଗୁଣ୍ଡ କେଉଁ ପୁରେ ଥୁଆ।

କାହିଁ ଚନ୍ଦନ କୁଙ୍କୁମ ପନିଅର ଚୁଆ ।

ଦେବାଙ୍ଗ ବାସ ପତନି ପାଟ କାହିଁ ସାଜେ ।

କେଉଁପୁରେ ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟ ବିରାଜେ ।

କେ ଦୋମୁହିଁ ଲଙ୍କମୁହିଁ ବାଘମୁହିଁ ଛାନ୍ଦ ।

ବିଶ୍ୱକର୍ମାର ଭିଆଣ ଆଗ ଦ୍ୱାରବନ୍ଧ ।

ରକ୍ତ ଚନ୍ଦନର ସ୍ତମ୍ଭ ପଦ୍ମକାଠ ଭାର।

ପାରିଜାତିକ ଶ୍ରେଣୀକି ସୁବର୍ଣ୍ଣର ତାର

କାହିଁ ହେନ୍ତାଳର ବଢା ଗିଳିମିଶା ଲଇ।

ତେଜପତ୍ରର ଚୂନରି ରୁଅ କାହିଁ ଛାଇ ।

ଝିନବସନ ବହୁତ କରି ତହିଁ ପାଡ଼ି।

ଶ୍ରୀ ବିଶ୍ୱନାଥ ନିମିତ୍ତେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଗଢ଼ି ।

ସେ ପୁରକୁ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଭରସା ବା କାର।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ଯହିଁ ଅବତାର ।

ବଦରିକା ନଗ୍ରଲୋକେ ସର୍ବେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ।

ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି ସଦା ଯେହୁ ବିଶ୍ୱନାଥ ।

ନାରଦ ମୁନି ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ତହିଁ ଆସି।

ଘରକୁ ଦେଖି ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ସେ ଋଷି ।

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁର ନଗ୍ରେ ଋଷି ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇଁ।

କନ୍ଧରେ ଯେ ବୀଣାଦଣ୍ଡ ମୁଖେ ନାମ ଗାଇ ।

ମନପବନ ଦଣ୍ଡରେ ଚଢ଼ି ମହାଜ୍ଞାତା ।

ଧୋତି ଯେ ଉତ୍ତରୀ ଦଣ୍ଡ ମୁଣି କୁଶ ଚିତା ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହନାଥପୁରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ଯହିଁ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଜଗଦୀଶ ।

ନାରଦ ଆସିବା କଥା ଜାଣି ଭଗବାନ ।

କଲେକ ନୃସିଂହ ଶେଷ ଅନନ୍ତ ଶୟନ ।

ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କ ମଣ୍ଡିଣ ଖଟଦୋଳି ଶଯ୍ୟା।

ଆନନ୍ଦେ ପହୁଡ଼ିଛନ୍ତି ଯହିଁ ଦେବରାଜା ।

ସେବାକାରୀ ଜନେ ସେବୁଛନ୍ତି ଲାଗି ଘଞ୍ଜେ ।

ଚାମର ଧରି କରେ କେ ହୃଦୟରେ ବିଞ୍ଚେ ।

ପିକଦାନୀ ଧୂପକାଠୀ ଘେନିକରି ଉଭା।

କେବା ଚତୁଃସମ ଗୁନ୍ଥଅଛି ପୁଷ୍ପଗଭା ।

କେ ପନୀର ସିଞ୍ଚଇ କେ ମଞ୍ଚାଳଇ ପାଦ ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଯାଇଁ ମିଳିଲେ ନାରଦ ।

ମନପବନ ଦଣ୍ଡରୁ ଓହ୍ଲାଇଲେ ମୁନି ।

ଯୋଗ ଆସନେ ବସିଲେ ବୀଣାଦଣ୍ଡ ଘେନି ।

ଦେଖିଲେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ଛନ୍ତି ନିଦ୍ରାଯାଇ ।

ସ୍ୱପନ ଦାରା ସମ୍ପଦ ତିନି ଏକ ହୋଇ ।

ଯୋଗବଳେ ନିଦ୍ରା ଯେ ପରମାନନ୍ଦ ସ୍ୱାମୀ ।

କଳା କମଳଗଞ୍ଜନ ନାମ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ବିଚାରଟି ଯେତେ ।

ଜାଣନ୍ତି ଧାରଣା ଯୋଗ ଲୟେ ଅନ୍ତଗତେ ।

ଏସନକ ରୂପ ତହିଁ ଦେଖି ମହାଋଷି।

ବୋଇଲେ ନିଦ୍ରା ତେଜିବେ କେହ୍ନେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଏତେ ବିଚାରି ବାଇଲେ ମୁନି ବୀଣାଦଣ୍ଡ।

ଭେଦିଲା ସପତ ସ୍ୱର ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ।

ନୃସିଂହ ଦୟାଳୁ କର୍ଣ୍ଣେ ସମ୍ଭାଇଲା ଯାଇ

ସର୍ପ ଯେସନେ ବିଳରେ ପ୍ରବେଶ ହୁଅଇ ।

ସେହିରୂପେ ଶବଦ ଯେ ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ରେ ବାଜି।

ଚୈତନ୍ୟ ପୂରନ୍ତେ ସେ ଉଠିଲେ ସେ ନିଦ୍ରାତେଜି।

ଦେଖିଲେ ନାରଦ ମୁନି ବସିଛନ୍ତି ପାଶେ ।

ଚାଲନ୍ତି ସପତ ସ୍ୱର ବୀଣା ରଙ୍ଗ ଆଶେ ।

ଚକ୍ଷୁବେନି ମଳି ଉଠିଲେକ ଚକ୍ରଧର।

ଦେଖିଲେ ବସିଅଛନ୍ତି ପାଶେ ମୁନିବର ।

ହସିଲେ ମୁନିଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଁ ବେନି ଭାଇ ।

ନମସ୍କାର କଲେ ଧରି ମୁନି ପାଦ ଦୁଇ ।

ଦେଖି ନାରଦ ଆସନୁ ବେଗେ ଗଲେ ଉଠି।

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ କଲେ କଲ୍ୟାଣ ଯେ କୋଟି ।

କାଖରେ ହସ୍ତ ଦେଇଣ ହୋଇଲେ କାର୍ପଣ୍ୟ।

ବୋଇଲେ ଭୋନାଥ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ନାରାୟଣ ।

ତୁମ୍ଭର ଦର୍ଶନେ ଥାଏ ଆମ୍ଭ ବଡ଼ ଇଚ୍ଛା ।

ତୁମ୍ଭେ ସିନା ଦେଇପାର ଯାହାର ଯେ ବାଞ୍ଛା ।

ତୁମ୍ଭର ଅହ୍ଲାଦ କାମଧେନୁର ଯେ ପ୍ରାୟେ।

ନ ସରଇ ଦୁହିଁଲେ ସେ ଯେହ୍ନେ ସର୍ବଦାଏ ।

ତୁମ୍ଭେ ସେହିରୂପେ ସବୁଙ୍କର ଦୁଃଖ ଘେନ।

କରୁଣାକର ହେ କୃପାନିଧି ଭଗବାନ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବା ଅଗୋଚର ଅଟେ କେଉଁ କଥା ।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବୋଲାଅ ପ୍ରଭୁ କର୍ମାକର୍ମଦାତା ।

ତୁମ୍ଭେ ସିନା ସୃଜିଅଛ ସଂସାର ଯାବତ ।

ତୁମ୍ଭ ନକଲାର ହୋଇ ନାହିଁ କେଉଁ କୃତ୍ୟ ।

ତୁମ୍ଭର ରଚନା ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଯେ ପାତାଳ ।

ବିପ୍ର କ୍ଷତ୍ରୀ ବୈଶ୍ୟେ ଶୂଦ୍ର ପତିତ ଚଣ୍ଡାଳ ।

ନାଗଲୋକ ନରଲୋକ ଦେବଲୋକ ଆଦି।

କନ୍ଦର ପର୍ବତ ସିନ୍ଧୁ ପୃଥ୍ୱୀ ନଦ ନଦୀ ।

ଏଥି ମଧ୍ୟରେ ଅସୁର ଦୁଷ୍ଟ ହେଲେ ଜାତ।

ତୁମ୍ଭର ରଚନା ପୃଥ୍ୱୀ ଭାଙ୍ଗିଲେ ଜଗତ ।

ଭୃତ୍ୟଜନେ ତୁମ୍ଭର ଯେ ହୋଇଲେ ନିରେଖ।

କି ରୂପେ ତେକୁ ସ୍ଥାପନା କର ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଏଣୁ ମୁଁ ଅଇଲି ନାଥ ତୁମ୍ଭର ଦର୍ଶନେ।

ତୁମ୍ଭ ବିଦ୍ୟାପଢ଼ା ଦିନ ଥାଏ ମୋର ମନେ ।

କି ରୂପେ କହିବି ବୋଲି ପାଞ୍ଚୁଥାଇ ବସି

ତୁମ୍ଭର କରୁଣା ହେଲା ଏତେ ଦିନେ ଆସି ।

ଏସନ ବାକ୍ୟ ନାରଦ ମୁଖରୁ ଯେ ଶୁଣି।

ଆସନ ଦେଇ ମୁନିଙ୍କି ବସାଇଲେ ପୁଣି ।

ହସ ହସ ହୋଇ ପଚାରନ୍ତି ଭଗବାନ।

ନାରଦ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ କହନ୍ତି ବଚନ ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାମୁନି ଅଟ ସର୍ବ ଉପକାରୀ।

ଯାହାକୁ କହିବ ଯାହା ନୋହେ ଆନ କରି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗରବ କରିବ ଯେ ରୋଷ ବହି ।

ଆପଣ ବିମୁଖ ହେଲେ ରଖିବ ସେ କାହିଁ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ ତୁମ୍ଭେ ଦ୍ୱିତୀ ବ୍ରହ୍ମା ଅଟ।

କ୍ଷଣକରେ ଆନକରି ଲେଖ ଭାଲ ପଟ ।

ବ୍ରହ୍ମାଏ ଯେ ଆପଣଙ୍କୁ କଲେ ଉତପତ୍ତି ।

ଜଗତେ ସୃଜିବ ବୋଲି ପେଷିଲେ ତଡ଼ତି ।

ତୁମ୍ଭେ ସିନା ତାହା ହେୟଜ୍ଞାନ କଲ ମୁନି ।

ଦକ୍ଷ ବ୍ରହ୍ମା ସର୍ଜିଲ ଯେ ପିତା ଆଜ୍ଞା ଘେନି ।

ସେ ଦକ୍ଷର ସଙ୍ଗେ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇଲ ବିବାଦୀ

ଶାପ ପାଇ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ସାଧି ତପୋନିଧି ।

ଏଣୁ କରି ତୁମ୍ଭେ ମୁନି ହେଲ ମହାଜ୍ଞାତା।

ସତ୍ୟ କହିଣ ସଂସାରେ ଭ୍ରମ ଅପ୍ରମିତା ।

ତୁମ୍ଭର ବଚନ ସତ୍ୟ ଲୋକ ହିତକାରୀ ।

ଅସତ୍ୟ ଲୋକମାନେ ଅଳ୍ପକେ ଯାନ୍ତି ମରି ।

ଅସତ୍ୟ କହିଲେ କଳମଷ ହୋଏ ଜାତ।

ଅସତ୍ୟ ଛଳ ବହିଣ ମରନ୍ତି ବହୁତ ।

ଛଳରୁ ଜନମ ପୁଣି ହୁଅଇ କନ୍ଦଳ।

କନ୍ଦଳରୁ କ୍ରୋଧ ଜନ୍ମ ହୁଏ ତତକାଳ ।

କ୍ରୋଧ ହେଲାରୁ ତାହାକୁ କାଳା ଆସି ଘୋଟେ

କାଳର ପାଖେ ମରଣ ଥାଇ ତା ନିକଟେ ।

ମରଣ ହୋଇଲେ ତାର ବଂଶ ହୋନ୍ତି ନାଶ।

ବଂଶଗଲେ କୁଳ କ୍ଷୟ ହୁଅଇ ଅବଶ୍ୟ ।

ଏହିରୂପେ ମହିମା ଯେ ଅଟଇ ତୁମ୍ଭର ।

ଯାହାକୁ ଦୟାକର ସେ ଅକ୍ଷୟ ଅମର ।

ସଂସାର ଲୋକଙ୍କ ଚେଷ୍ଟା ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବ ଜାଣ ।

ଯାହାକୁ ଯାହା ଲିହ ସେ ଅଟଇ ପ୍ରମାଣ ।

କି ନିମନ୍ତେ ଆପଣ ଏଠାକୁ କଲ ବିଜେ ।

ଆମ୍ଭ ହିତେ ଆସିଛ କି ଅବା ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ସଂସାରର ହିତେ ।

ମୃରାସୁର ଉପଦ୍ରବ କହିବା ନିମନ୍ତେ ।

ମଘବା ଯେ ସ୍ୱର୍ଗ ତେଜି ପଳାଇଲା ଛାଡ଼ି ।

ବାସଭଗ୍ନ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଉଡ଼ି ।

ଆପଣତ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଜାଣ ସର୍ବ ଦୁଃଖ ।

ଏବେ ସେହୁ କଥା କେହ୍ନେ ହେବ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ମୁନି କହିଲ ଯା ସତ ।

ଜନ୍ମିଛି ମାନବ ହୋଇ ତହିଁର ନିମିତ୍ତ ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଜାଣ ଆମ୍ଭର ଜନ୍ମ ଅଛି କାହିଁ ।

ଭକତର ପରିତ୍ରାଣେ ପ୍ରକାଶିଛି ମହୀ ।

ଏବେ ତ ଆସି ନୃସିଂହ ଅବତାର ହେଲୁ।

ମୁର ଅସୁର ନିମନ୍ତେ ମହୀରେ ଜନ୍ମିଲୁ ।

ପୁରାଣେ ତ ଶୁଣୁଥିବ ମଧୁ କଇଟଭ।

ତହିଁରୁ କି ବଡ଼ ଏହୁ ଦାନବ ହୋଇବ ।

ମହାପ୍ରଳୟର ଜଳେ ତାକୁ ଅଛୁ ମାରି।

ବର ମାଗିଲାରୁ ତାକୁ କଲୁ ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ସେ ସ୍ଥାପନା ଯେବେ ନାଶୁଅଛି ମୁରଦୈତ୍ୟ।

ଧ୍ୱଂସିବି ଦେଖିବା ତାକୁ କରେ କେତେ କୃତ୍ୟ ।

ଏତେ ବୋଲି ନରସିଂହ ହେଲେ କେତେ ରୂପ

ପୃଥିବୀଯାକ ଦିଶିଲେ ନୃସିଂହ ସ୍ୱରୂପ ।

ଦେଖିଣ ନାରଦ ମୁନି ବିଚାରନ୍ତି ମନେ ।

ମାନବ ବୋଲି ଏହାକୁ ବୋଲିବା କେସନେ ।

ଏବେ ଜାଣିଲଇଁ ସମସ୍ତେ ହେଁ ହେବା ସୁସ୍ଥ ।

ଏତେ ବିଚାରି ନାରଦ ହେଲେ କୃତ୍ୟକୃତ୍ୟ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୁନି ଦେଖୁଥିବେ ସ୍ୱର୍ଗେ ।

ବିକଶିତ ଯେତେ ରୂପ ଅସୁରର ଆଗେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚେ ବିଷ୍ଣୁ ରୂପ ।

ତୁମ୍ଭର ଆଗେ କିସ ସେ ଛାର କଉଣପ ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାର ଲୋମମୂଳେ।

ଦିଶୁଥାଏ ତିଳଚୋପା ପ୍ରାୟେ ତାହା ଠୁଳେ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସଭାରେ ନିତି ସୁରୁଥାଏ ନାମ।

ତୁମ୍ଭେ ଅନାଦି ପୁରୁଷ ଯେ ପରମବ୍ରହ୍ମ ।

ଫାଟିଲା ତିମିର ଉଦେ ହେଲା ଦିବାକର।

ଯେତେବେଳେ ଦେଖିଲୁ ଏ ରୂପ ନୃସିଂହର ।

ଯଶୋବନ୍ତୀପୁରେ ଯିବି ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ହେଉ।

ଏ ପୃଥ୍ୱୀ ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭର ତାପ ଘେନି ଯାଉ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ବିଷ୍ଣୁରୂପ ଦେଖାଇଣ ହରି ।

ଧଇଲେ ନିଜ ତନୁ ସେ ରୂପ ତ୍ୟାଗ କରି ।

ନୃସିଂହ ଶେଷକୁ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ କରି ଋଷି।

ଚଳିଗଲେ ଦଣ୍ଡେ ଚଢ଼ି ବୀଣାନାଦ ଘୋଷି ।

ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ମୋର ଫିଟିଲା ସଙ୍କଟ ।

ମୁର ଦାରୁଣ ଅସୁରେ ମରିବେ ନିକଟ ।

ଯହୁଁ ଦେଖିବେ ନୃସିଂହ ରୂପ ଅକଳିତ ।

ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ହୋଇବ ନିଶ୍ଚେ ଏବେ ହତ ।

ଏହି କଥା କହିବା ଯେ ମୃରାସୁର ଆଗେ ।

ପୋଡ଼ିଲେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ବୋଲି କହୁଥିଲା ସ୍ୱର୍ଗେ ।

ଏମନ୍ତେ ପାଞ୍ଚି କନକାବତୀ ପ୍ରବେଶ

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଶରଣ ମୁଁ ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ନାରଦଙ୍କ ମୁରନିକଟେ ନୃସିଂହଙ୍କ ଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତ କଥନ

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା କହେ ଶୁକମୁନି।

ବ୍ରହ୍ମା ନାରଦ ସମ୍ବାଦ ଏହୁ ପୁଣ୍ୟଧ୍ୱନି ।

ବଦ୍ରିକାଦେଶୁ ନାରଦ ଗଲେ ବେଗେ ଚଳି

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ମହିମା ମନେ ମନେ ଭାଳି ।

ଦେବେ ଡଗର ଅଟନ୍ତି ସେ ନାରଦ ମୁନି ।

ମୁର ଦୈତ୍ୟ ନଗ୍ରକୁ ସେ ଗଲେ ବାର୍ତ୍ତା ଘେନି ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଜନ୍ମଲୀଳା କହିବାର ପାଇଁ ।

ମନ ପବନ ଦଣ୍ଡକୁ ଚଳିଲେ ଆରୋହି ।

କାଖରେ କଳି ଧୋକଡ଼ି ହସ୍ତେ ବୀଣା ଘେନି।

କର୍ଣ୍ଣେ କୁଣ୍ଡଳ କଟିରେ କଷା କଉପିନୀ ।

କପାଳେ ହରି ମନ୍ଦିର ତିଳକ ବିରାଜେ ।

ଚଳନ୍ତି ସେ ମହାମୁନି କନକାବତୀ ଯେ ।

କହିବା ଯାଏ ମୁନିଙ୍କ ଫୁଲାଉଛି ପେଟ।

ସତ କହିଲେ ଲାଗିବ କଥା କଳିହାଟ ।

ନୃସିଂହ ଜନ୍ମ କହିବେ ମୁରଦୈତ୍ୟ ଆଗେ ।

ସତ କହଲେଣି କଳି ଉପୁଜିବ ବେଗେ ।

ଏମନ୍ତ ମହିମାବନ୍ତ ପଦ୍ମଯୋନି ଶିଷ୍ୟ ।

ଅସୁର ସଭାରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ଝାଳେଣି ତ୍ରିପିଣ୍ଡ ହୋଇଗଲେ ମୁନିକାୟେ ।

କଷା ବାସ ଧରି ହସ୍ତେ ବିଞ୍ଚୁଛନ୍ତି ବାୟେ ।

ମଣୋହି ସାରିଣ ରାଜା ବିଜେ ସିଂହାସନେ ।

ଭେଟନ୍ତି ସଭାରେ ଆସି ସେନାପତିମାନେ ।

ଏସନ ସମୟେ ମିଳିଗଲେ ମୁନିବର।

ଋଷିଙ୍କି ଦେଖିଣ ରାଜା ଉଠି ଧାତିକାର ।

ଆସନ ଦେଇଣ ରାୟେ ପାଦ ପଖାଳିଲା ।

ପାରୁଷେ ବସାଇ ସେହୁ ନମସ୍କାର କଲା ।

ସେବକ ବିଞ୍ଚନ୍ତି ବିଞ୍ଚଣୀକି ଘେନି ଭୁଜେ ।

ମୁରପଚାରେ ମୁନି କି ଅର୍ଥେ କଲ ବିଜେ ।

ଦେହଯାକରୁ ତୁମ୍ଭର ଗଳେ ଶ୍ରମ ଝାଳ।

ବଦନ ଶୁଖିଣ ଚକ୍ଷୁ ଦିଶେ ଢଳ ଢଳ ।

ପୁଚ୍ଛନ୍ତେ ରାଜନ ସଭାଲୋକ ନିଃଶବଦ ।

ଠକାରେ କହନ୍ତି ମୁନି ହୋଇ ଗଦ ଗଦ ।

କ୍ରୋଧ କଲା ପ୍ରାୟ ସେହୁ ନ ପାରନ୍ତି କହି

ଝର ଝର ଚକ୍ଷୁ ମଧ୍ୟୁ ପଡ଼େ ଲୁହ ବହି ।

ଦେଖି ମୁନିଙ୍କୁ ସାଷ୍ଟାମ କଲେ ମୃରାସୁର

ବୋଇଲେ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ କିମ୍ପା ହୁଅ ମୁନିବର ।

ନ ଥିଲେ ଅନ୍ନ ବସନ ମାଗିନିଅ ମୋତେ ।

ଲକ୍ଷେକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହୀରା ଦେବି ଆଜି ତୋତେ ।

ମାଗିଲେ ଅର୍ଦ୍ଧେକ ରାଜ୍ୟ ତୋତେ ଦେବି ପୁଣ

ସ୍ୱର୍ଗେ ବସିବି ବୋଇଲେ ଦେବି ଇନ୍ଦ୍ରପଣ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଅସୁର ଭୂପାଳ।

ଏ କଥାରେ ମୁହିଁ କିପାଁ ହୋଇବି ବିକଳ ।

ଭୁଞ୍ଜିବୁ ଯେତେ ତୁ ଶିରୀ ଆମ୍ଭର ସେ ସୁଖ ।

ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ମୋତେ ଲାଗୁଅଛି ଦୁଃଖ ।

ନୋହିଲେ କି କରନ୍ତି ମୁଁ ଏଡ଼େବଡ଼ କ୍ରୋଧ

ଶୁଣି ଦୈତ୍ୟ ଧଇଲା ଯାଇ ମୁନି ପାଦ ।

ବୋଇଲା ଯେ ତାହା ଆଗ କହ ମୋତେ କିସ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ରାଜା ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସ ।

ଋଷିର ବଚନେ ରାଜା ବସିଲା ନିଃଶବ୍ଦେ।

ନାରଦ ମୁଖୁ ଫିଟିଲା କଥା ପଦେ ପଦେ ।

ବୋଲନ୍ତି ସାବଧାନେ ହୋ ଶୁଣ ଦୈତ୍ୟନାଥ

ତୋହର ଶତ୍ରୁ ଆସିଣ ମଞ୍ଚେ ହେଲା ଜାତ ।

ଜମ୍ବୁଦ୍ୱୀପ ମଧ୍ୟରେ ଯେ ବଦରିକା ଦେଶ ।

ତହିଁରେ ଅଟନ୍ତି ବିପ୍ର ରାଜା ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ବୋଲିଣ ଅଟେ ତାର ନାମ ।

ତାର ଘରେ ପୁତ୍ର ବେନି ହେଲେ ଆସି ଜନ୍ମ ।

ତୋହର ଭାରା ପୃଥିବୀ ନ ପାରିଲା ସହି।

ଜନମିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଆସି ନରଦେହେ ବହି ।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତନୟର ନାମ ନୃସିଂହଟି ଜାଣ ।

କନିଷ୍ଠ ପୁତ୍ରର ନାମ ଶେଷ ଦେବ ପୁଣ ।

ଜନମ ହେଲା ଦିନରୁ ବହୁ ଲୀଳା କଲେ ।

ନୃସିଂହ ରାହାସ କରି ବ୍ରତବିଧି ହେଲେ ।

ବହୁ ବିଦ୍ୟା ଶିଖି ସଧ୍ୟ କଲେ କ୍ଷତ୍ରିବୃତ୍ତ।

ରାଜ୍ୟରେ ରାଜା ହୋଇଣ ପାଳନ୍ତି ଜଗତ ।

ବରୁଣପୁରକୁ ଯାଇ ଲଖକୁ ବିନ୍ଧିଲେ ।

ସେ ଲାଖେ ସବୁଙ୍କୁ ଜିଣି କନ୍ୟାକୁ ଆଣିଲେ ।

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ବିଭା ହେଲେ ଜଗନ୍ନାଥେ ।

ବରୁଣପୁରୁ ଆସି ଗରୁଡ଼ଧ୍ୱଜ ରଥେ ।

ବଦ୍ରିକାପୁରେ ରହିଲେ ଯାଇଁ ଗଡ଼ ବାନ୍ଧି

ଆନନ୍ଦବନ ରୋପିଲେ ତହିଁ ଦୟାନିଧି ।

ତହିଁ ମଧ୍ୟେ ଯଜ୍ଞବେଦୀ ଅତି ଶୋଭାବନ।

ଚାରିସସ୍ର ଯୁଣ ତୋଟା ଅତି ବିତପନ ।

ତହିଁ ପାରୁଶେ ଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନିଜେ ରହି ।

କରନ୍ତି ତୋହର ମୃତ୍ୟୁ ଚିନ୍ତା ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଯେବଣ କଳାରେ ତୁହି ଦିଗବିଜେ କଲୁ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ପୋଡ଼ିଲୁ ବୋଲି ମୋତେ କହିଥିଲୁ ।

ତୋର ମୁଖୁ ଶୁଣି ମୁହିଁ କରିଥିଲି ଶ୍ରଦ୍ଧା।

ଏବେ ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମଦେଖି ଲାଗେ ମୋତେ ବାଧା ।

ମୁଁ ପାଞ୍ଚୁ ଥାଇ ମୁରର ବୈରୀ ସିନା ହରି

ହରି ପୋଡ଼ିମଲା ଆଉ କେହୁ ଅଛି ସରି ।

ତିନିପୁରେ ରାଜା ହେଲୁ ବୋଲି ଜାଣିଥିଲି

ତୋହ ଶତ୍ରୁକୁ ଦେଖିଲି ଏବେ ଯାଇ କାଲି ।

ବଦିରିକାପୁରେ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ବିଜେ କରି।

ସପ୍ତଦଶ ବର୍ଷ ହୋଇଅଛି ସମସରି

ଅତିଅନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ସେ ଦିଶେ ବଳବନ୍ତା।

କ୍ଷତ୍ରିପଣେ ଯୋଗ୍ୟ ତାକୁ କେ ହେବ ଶକତା ।

ତାହା ଦେଖିକରି ମୋତେ ଲାଗେ ବଡ଼ଭୟେ

ବିକାଶୁଛି ତେଜମାନ ଧ୍ରୁବଲୋକ ଯାଏ ।

ଏହା ଦେଖିବାରୁ ତହିଁ ଅଇଲି ପକାଇ।

ପାଞ୍ଚିଲି ରାଜାକୁ ଆଗ କହିବି ଯେ ଯାଇ ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦିଗ ବିଜେକାଳେ ଥିଲୁ ପୋଡ଼ି ।

ସେହି ବିଷ୍ଣୁ ଏବେଆସି ଜନ୍ମିଲା ବାହୁଡ଼ି ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ପୋଡ଼ିଲୁ ବୋଲି ତୁହି ଅଛୁ ଜାଣି ।

ଏବେ ବଦ୍ରିକାରେ ଜନମିଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଶୁଣିଲଇଁ ସେ ପୁତ୍ରଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଯେଉଁ ଆଣ୍ଟ।

ତାହା ଶୁଣିଲେ କରିବୁ ରାୟେ ପରା ରୁଷ୍ଟ ।

ବୋଇଲେ ବଢ଼ିବୁ ଯେତେ ବେଳେ ଆମେ ଦୁହେଁ ମୁରକୁ ମାରିଣ ସୃଷ୍ଟି ପାଳିବୁ ଏ ଦେହେଁ ।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଆଣି ବସାଇବୁ ସ୍ୱର୍ଗେ ।

ମଞ୍ଚପୁରେ ନରେ ଥିବେ ପାତାଳରେ ନାଗେ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି କହନ୍ତେ ଦୁହେଁ ହୋଇ ମତ୍ତ।

ତାହା ଶୁଣି ଚିନ୍ତା ମୋତେ ଲାଗେ ଅପ୍ରମିତ ।

ତେଣୁ କରି ଚିନ୍ତାରେ ମୁଁ ନ ପାରଇ ଉଠି ।

ତୋରପରା ଭାଇକି ସେ ମାରିବେ ଯେବେଟି ।

କୁଶଳରେ ଥିଲେ ତୁହି ମୋର ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ମୁହିଁ କହିବାରୁ ଜଣା ହେଲା ତୋରେ ଆଜ ।

ଉପାୟ କରିଣ ତୁହି ମରାଇବୁ ଭଲେ।

ହୃଦୟରେ ରଖ ଶତ୍ରୁ ମଞ୍ଚରେ ଜନ୍ମିଲେ ।

ଆଜିଠାରୁ ରହି ତୁହି ହୋଇଣ ସତର୍କ।

ନାନା ଉପାୟ କରିଣ ମରା ପୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ।

ନାରଦଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ପାଞ୍ଚେ ଦୈତ୍ୟ ଆସି।

ବୋଲେ ସତ୍ୟକଥା ଆସି କହିଲ ହେ ଋଷି ।

ବରୁଣ ପୁରକୁ ଯାଇ ବିନ୍ଧିଲେ ସେ ଲାଖ।

ସତକଥା ସେହୁ ଅଟେ ଜାଣ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ତେଡ଼େ ଲାଖ ବିନ୍ଧି ଯେବେ କନ୍ୟାକୁ ଆଣିଛି

ନିଶ୍ଚେ ବଦରିକା ଦେଶେ ଜନ୍ମିଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ କଥା ଏବେ ହେଲା ଆସି ସତ ।

ବର ଦେଲା ବେଳେ କହିଥିଲେ ବିଶ୍ୱନାଥ ।

ବୋଇଲେ ବଦରିଦେଶେ ଜନ୍ମିବେ ଗୋବିନ୍ଦ

ହେୟଜ୍ଞାନ କଲେ ତୋତେ ହୋଇବଟି ମନ୍ଦ ।

ଏବେ ତ ଶୁଣିଲେ ସେହି କଥା ମୁନି ମୁଖୁଁ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟେ ଆସି ଫଳିବ ଏବେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ।

ମୁନିଙ୍କ ଦୟା ଥିବାରୁ କହିଲେଟି ଆସି।

ଉପାୟ କରି ଆଣିବ ଏବେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ମନୁଷ୍ୟ ଦେହେ ଜନ୍ମିଛି ସିନା ଜଗନ୍ନାଥ।

ହସ୍ତରେ ପଡ଼ିଲେ ପ୍ରାଣ ନେବି ମାରି ମୁଥ ।

ଏସନ ପାଞ୍ଚିଣ ମୁର ମୁନି ପାଦତଳେ।

ଶତେବାର ପ୍ରଣାମ ଯେ କରି ସେହୁ ଲୋଳେ ।

ବହୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି କହଇ ଅସୁର।

ବୋଇଲେ ବିଷ୍ଣୁକୁ ମୋର ତିଳେନାହିଁ ଡର ।

ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ଜମ୍ବୁଦ୍ୱୀପେ ଜାମିଲେ ଶ୍ରୀହରି।

କାଲି ଦୂତ ପେଷିଣ ଯେ ଅଣାଇବି ଧରି ।

ବୁଝିଲେ ସଚରାଚର ଭୂମି ମୋର ଏକା ।

ଏହା ନ ପାଞ୍ଚିଲା କେହ୍ନେ ଜନ୍ମିଲା ବଦ୍ରିକା ।

ଭୋ ମୁନି ଦୂତ ପେଷିଣ ଅଣାଇବା କାଲି।

ନ ଆସିଲେ ବଂଶଯାକ ମାରିବି ମୁଁ ବୁଲି ।

ଏତେ ବୋଲି ମୃରାସୁର ଝମକାଇ ମୁଷ୍ଟି

କୁରାଳଚକ୍ର ପ୍ରାୟେକ ବୁଲାଇଲା ଦୃଷ୍ଟି ।

ବେଳକୁ ବେଳ ଉଠିଲା ରାଜା କୋପକରି ।

ନିଃଶବ୍ଦ ହୋଇଣ ଲୋକେଛନ୍ତି ସଭା ପୂରି ।

ଦୈତ୍ୟ କୋପ ଦେଖି ମୁନି ହୁଅନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ।

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ନିଶ୍ଚେ ଏହାକୁ ମାରିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଅସୁର ଛାର ବେଳକେ ପାରିବ କି କରି ।

ଯେଉଁ ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୁ ଯେଉଁ ରୂପ ଧରି ।

କୋଟି କୋଟି ସୃଷ୍ଟିଯାକ ଯାର ଲୋମମୂଳେ

ଏହି ଦୈତ୍ୟ ତାର କିସ କରିପାରେ ବଳେ ।

ଏହାର ବିନାଶ ପାଇଁ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ସେହୁ ।

କି ହେବ କରିଲେ କୋପ ନାଶଯିବ ଏହୁ ।

ବକ କୋପ କରିଲେ କି ଡରଇ ସଞ୍ଚାଣ

ସିଂହ ଆଗରେ ମୃଗର ରହଇ କି ଟାଣ ।

ସର୍ପର ଗର୍ଜନ ଶୁଣ ଗରୁଡ଼ କି ଡରେ ।

ମୂଷିକକୁ ମାର୍ଜାର କି କେବେ ଭୟ କରେ ।

ବ୍ୟାଘ୍ର ଆଗେ ଛାଗଳ କି ରହେ ଆଣ୍ଟକରି

ମୁରର ଧମକ ଯାକ ଅଟେ ସେହିପରି ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଋଷି ପୁଣି କହନ୍ତି ରାଜାଙ୍କୁ।

ବୋଲନ୍ତି ବିଚାରି କାର୍ଯ୍ୟ କର ବାବୁ ତାଙ୍କୁ ।

ଆପେ ଜୀଇଁଥିଲେ ସିନା ସବୁ ଯଶ ମିଳି

ଆମ୍ଭେ କି କହିବୁ ତୁହି ଅଟୁ ମହାବଳୀ ।

ପୀରତି ଅଥବା କର ଯୁଦ୍ଧ ଅବା କର ।

ନାନା ପରକାରେ ତୋର ବଇରୀ ସଂହାର ।

ଆସନୁ ଉଠିଲେ ଏତେ କହି ମହାଯତି।

ମନ ପବନ ଆରୋହି ଗଲେ ଯଶୋବନ୍ତି ।

ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମ ଶୁଣି ମୃରାସୁର ର ଚିନ୍ତା ଓ ଅଶୀଳକୁ ବଦରିକାଶ୍ରମେ ପ୍ରେରଣ

କହନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣ ହୋ ନାରଦ ।

ଶ୍ରୀହରି ଜନମ ଶୁଣି ମୁର କଲା ଖେଦ ।

କି କରିବି ବୋଲି ସେହୁ ହୁଅଇ ବ୍ୟାକୁଳ ।

ଅସମ୍ଭାଳେ ଶରୀରରୁ ବହେ ଶ୍ରମଝାଳ ।

ଯହିଁ ଚାହେଁ ତାହା ତାକୁ ନ ଲାଗଇ ସୁଖ।

କେ ଆସି କହିଲେ କଥା ହୁଅଇ ବିମୁଖ ।

ବୁକୁ ଥରୁଥାଇ ଖରେ ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼ଇ ।

ହାଇ ଫରହର ଲୁହ ଝର ଝର ବହି ।

ଭୁଞ୍ଜିବା ତାମ୍ବୁଳ ତାକୁ ବିଷ ପ୍ରାୟ ଲାଗେ।

କୁଳାଳଚକ୍ର ପରାୟ ବୁଲେ ମନ ବେଗେ ।

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକରେ ଚିତ୍ତ ହୁଏ ଆନ ଆନ।

ସଭା ମଉଳି ଚଳିଲା ଆପଣା ଭୁବନ ।

ଦିବସ ତ ନ ସରଇ ରାତ୍ରେ ନିଦ୍ରା ନୋହେ।

ଅମୃତ ଯୋଗାଡ଼କୁ ସେ ମଣେ ବିଷପ୍ରାୟେ ।

ମନ ମଧ୍ୟେ ବିଚାରଇ କଲି ବହୁ ଭୋଗ ।

ଲେଖନ୍ତେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇବ କୋଟି ଗଣ୍ଡା ଯୁଗ ।

ତେତିଶ କୋଟି ମୋହର ନଗ୍ରେ ଛନ୍ତି ରାଣୀ ।

ମଦନାବତୀ ରାଣୀ ଯେ ସର୍ବଶିରୋମଣି ।

ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନାତି ନବଲକ୍ଷ।

ଏ ରୂପେ କୁଟୁମ୍ବ ମୋର ଅଛନ୍ତି ଅସଂଖ୍ୟ ।

ସେନାପତିମାନେ ମୋର ଏକୁ ଏକ ରଥୀ।

ମନ କଲେ କ୍ଷଣେ ପୃଥ୍ୱୀ ଜିଣି ସେ ପାରନ୍ତି ।

ରଥୀ ମହାରଥୀ ବୀର ମହାବୀର ଯେତେ ।

ଗଣାଯଆଇ ନ ପାରେ ମୋ ବଳ ଛନ୍ତି କେତେ।

ଚଉରାଶୀ ଲକ୍ଷ ପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ମୋର ଛନ୍ତି ।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳେ ମୁଁ ଏକା ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ।

ଭାଇ ମୋହର ସମାନ ଅଟେ ମହାବୀର।

ପାଇଛୁ ଆମ୍ଭେ ଅକ୍ଷୟ ଅଜ୍ରାମର ବର ।

ପୃଥିବୀ ଥିବାଯାକ ମୁଁ ଅଛି ଦେହ ଧରି।

ଯାହା ମନାସିବ ତାହା ନିଶ୍ଚେ ଯିବି କରି ।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବଯେ ଖଟିଛନ୍ତି ମୋତେ

ମୃତ୍ୟୁ ନ ଲଭନ୍ତି ମୋର ନଗ୍ରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ।

କାଳଦଣ୍ଡ ଘେନି ଯମ ଜଗିଥାନ୍ତି କତି ।

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ସମ୍ପାଦୁତାନ୍ତି ପାକ ନିତି ।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯଅୟ ବେନି ଦ୍ୱାରି ଥାନ୍ତି ସର୍ବଦାଏ ।

କୁବେର ଯୋଗାଏ ଅଳଙ୍କାରେ ରତ୍ନମୟେ ।

ମରୁତ ଦିଅଇ ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ କୁଙ୍କୁମ ।

ବରୁଣ ପାଳଇ ମୋର ଏ ତିନି ଭୁବନ ।

ପବନ ବିଞ୍ଚଣି ଧରି ବିଞ୍ଚେ ମୋତେ ନିତ୍ୟେ।

ନିଦ୍ରାବତୀ ନିଦ୍ରା ଆସି କରେ ନିଶି ହୋନ୍ତେ ।

ଆଉ ଯେତେ ଅଛନ୍ତି ତେତିଶକୋଟି ଦେବା।

ମୋତେ ନିରନ୍ତରେ ଆସି କରୁଥାନ୍ତି ସେବା ।

ସମସ୍ତ ବିଚାରି ମୋତେ ଦେଲେ ଯେ ଟିକିଏ

ତାଙ୍କୁ ବିଳସିବି ମୁହିଁ ପୃଥ୍ୱୀ ଥିବାଯାଏ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଧାତା ମୋର ଅଟଇ ପିଅର ।

ବର ଦେଇ ହର ମୋତେ କଲେ ଅଜ୍ରାମର ।

କିପରି ରସିକ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋଏ।

କାଲି ଅଣାଇ କରିବି ତାଙ୍କୁ ମୁହିଁ କ୍ଷୟ ।

ଦେଖିଲେ ଜାଣିବି ବିଷ୍ଣୁ ଅଟେ ଅବା କେଡ଼େ

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ କି ଘୋଟେ ସବୁଆଡ଼େ ।

ତଥାପି ବୁଝିଲେ ଜଳ ସ୍ଥଳ ସବୁ ମୋର

ମୋର ତହୁଁ ବଡ଼ କି ସେ ଅଟେ ଦାମୋଦର ।

କେବଳ ମାତ୍ରକ ଋଷି ଜଣାଇଲେ ଯାହା।

ଭାଳି ମୋର ମନ ଛନ୍ନ ହେଉଅଛି ତାହା ।

ବିଜୟ ରଥରେ ମୁହିଁ ବସିଥାଏ ଯେବେ ।

ଦିଶନ୍ତି କିଞ୍ଚିତେ ମୋତେ ତିନିପୁର ଜୀବେ ।

ଏସନ ବୋଲି ରଜନୀଯାକ ରାଜା ଭାଳି ।

ପାହାନ୍ତି ପହରେ ଶୋଇଲା ସେ ଲଟକାଳି ।

ସେହି ପ୍ରହରକ ମାତ୍ର ଶୋଇଗଲା ନିଦେ ।

ଅରୁଣ ଅନ୍ତେ ଆଦିତ୍ୟ ହେଲେ ଆସି ଉଦେ ।

କାକ ଶୁକ ପିକ ରାବନ୍ତି ଯେ ଘନ ଘନ ।

ମାଗଧେ କରନ୍ତି ଶିବଆଳେ ଶଙ୍ଖସ୍ୱନ ।

ଆସନୁ ଉଠିଲେ ଶଯ୍ୟା ତେଜିଣ ସର୍ବଲୋକେ।

ରାଜାହିଁ ଉଠିଲା ମଧ୍ୟ ହୋଇଣ ଉତ୍ସୁକେ ।

ରାଜନୀତି କର୍ମବିଧି ସାରିଣ ତ୍ୱରିତ ।

ବଦରିକା ପେଷିବାକୁ ଅଣାଇଲା ଦୂତ ।

ରତ୍ନ କଠାଉ ମାଡ଼ିଣ ସଭାକୁ ଅଇଲା।

ଶିବ ଶିବ ସୁମରିଣ ଆସନେ ବସିଲା ।

ଏକାନ୍ତ କରିଣ ଡାକି ଆଣିଲା ଅଶୀଳ ।

ଗୌରବ କରି କହିଲା ତାକୁ ମହୀପାଳ ।

ବୋଇଲା ବାବୁରେ ତୁହି ଏହିକ୍ଷଣି ଯିବୁ ।

ବଦରିକା ଦେଶେ ଯାଇ ବାର୍ତ୍ତା ଆଣିଦେବୁ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୁଣି ଛନ୍ତି ବେନି ସୁତ ।

ରଥରେ ବସାଇ ତାକୁ ଆଣିବୁ ତ୍ୱରିତ ।

ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ବୋଲି ତାଙ୍କୁ କହିବୁ ବତାଇ।

ବୋଲିବୁ ପୁଅକୁ ଘେନି ଆସ ଶୀଘ୍ର ହୋଇ।

ନୋହିଲେ ତୁହି ଯେବେ କି ଆସି ନ ପାରିବୁ

ପୁଅଙ୍କୁ ଦିଅ ତୋହର ସଙ୍ଗେ ଆମ୍ଭେ ନେବୁ ।

ଅପାର ବେଦ ବିଦ୍ୟା ଯେ ଅଛନ୍ତି ସେ ଶିଖି।

ଧନୁ ଶସ୍ତ୍ର ସାଧି ରହୁଛନ୍ତି ମନେ ରଖି ।

ସଭାରେ ପଡ଼ିଛି ତାଙ୍କ ଯଶ କାଲିଠାରୁ।

ରାଜା ବୋଇଲେ କରିବା ତାଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ।

ଯେତେକ ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭର ଅଛନ୍ତି ନବରେ ।

ସମସ୍ତେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ିବେ ଯାଇ ତାଙ୍କଠାରେ ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହୋଇଣ ସେ ଘେନିବେଯେ ପୂଜା ।

ଏମନ୍ତ କହି ପେଷିଲେ ମୋତେ ଆମ୍ଭ ରାଜା ।

ଏହିରୂପେ ଅଶୀଳ ହେ କହ ତାକୁ ଯାଇ।

ନ ଆସିଲେ ଉପାୟ ଯେ କରିବି ନା ମୁହିଁ ।

ନାରଦ କହିବାରୁ ଯେ ଲାଗିଲାକ ଭୟେ।

ବିଷ୍ଣୁ ଯେ ଅଟନ୍ତି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋୟେ ।

ମୋହ ମରଣ ନିଶ୍ଚେ ବିଷ୍ଣୁହାତେ ହେବ।

ବର ଦେବାବେଳେ କହିଛନ୍ତି ସଦାଶିବ ।

ତେଣୁକରି ଲାଗୁଅଛି ତାଙ୍କୁ ବଡ଼ ଭୟେ।

ସାନଦିନୁ ମାଇଲେ ଯେ ଯାନ୍ତା କୁଳକ୍ଷୟେ ।

ସେ ଦୁହେଁ ମଲେ କରିବି ମୁହିଁ କେତେଭୋଗ

ବୁଲିବି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଘେନି ଦମ୍ଭେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଦେବତା ମୋହର ଅଟେ ସେବାକାରୀ।

ବ୍ୟାଧି ଛାର ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ କିସ କରିପାରି ।

ଏଣୁକରି ଅଶୀଳ ହୋ ଯାଅ ତୁହି ବେଗେ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଘେନି ଆସ ଶୀଘ୍ରେ ।

ଶୁଣକରି ଅଶୀଳ ଯେ ହେଲା ଶୀଘ୍ର ସଜ ।

ମେଲାଣି ମାଗି ବାହାର ହୋଇଲା ଦନୁଜ ।

ଅଶୀଳର ବଦରିକାଶ୍ରମେ ପ୍ରବେଶ ଓ ମୁରର ବୃତ୍ତାନ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣନା

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇଁ ବଦରିକା ରାଜ୍ୟେ

ତହିଁରେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ କରିଛନ୍ତି ବିଜେ ।

ଅସୁର ଯେ କାମରୂପୀ ସୁଖେ ଉଡ଼ିଆସି।

ସଭା ମଧ୍ୟେ ମୂର୍ଖଦୈତ୍ୟ ପଡ଼ିଲାକ ଖସି ।

ଜଗତୀରେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଯେ ବସିଥିଲେ।

ଅସୁରକୁ ଦେଖିଣ ସେ ଚମତ୍କାର ହେଲେ ।

ରାଜାର ପାଶେ ନୃସିଂହ ଅଛନ୍ତି ଯେ ବସି ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଅସୁରକୁ ଦିଶି ।

ଧାତାର ବାମେ ଦକ୍ଷିଣେ ଯେହ୍ନେ ହରିହର।

ସେହିରୂପେ ଦିଶନ୍ତି ସେ ରାଜା ଶୋଭାକର ।

ଛାମୁରେ ଅଛନ୍ତି ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ସଭା କରି।

ରାଜ୍ୟର ନିଘା ନିଷ୍ଠା ଯେ ବୁଝନ୍ତି ଗୁହାରି ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଯାଇ ମିଳିଲା ଅସୁର।

ବୋଇଲା ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ଉଠ ନୃପବର ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ବୋଲନ୍ତି କେଉଁ ଦେଶ ଦୂତ।

ଅଶୀଳ ବୋଲେ ପେଷିଛି ମୋତେ ମୁରଦୈତ୍ୟ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ପିତା କଲେ ଗଉରବ।

ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଆସନ ଦେଇ କରି ସଦଭାବ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ବୋଲନ୍ତି କହ ଦୂତ ପଣେ ।

କେବଣ ଚରିତ କହିଛନ୍ତି ନୃପରାଣେ ।

ଆମ୍ଭ ଭାଗ୍ୟକୁ ଅଇଲ ତୁମ୍ଭେ ଦୂତ ହୋଇ ।

ଏହା ଶୁଣିଣ ଅଶୀଳ ଛାମୁରେ କହଇ ।

ଆମ୍ଭର ରାଜ ସଭାରେ ପଡ଼ିଛି ବିଷୟ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭଙ୍କଠାରୁ ଆଣ ବେନି ପୁଅ ।

ତାହା ଶୁଣି ଆମ୍ଭ ରାଜା ଶ୍ରଦ୍ଧା ଛନ୍ତି କରି ।

ଗଲେ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରିବେକ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ସତରଲକ୍ଷ ଅଛନ୍ତି ପୁତ୍ର ଯେ ତାଙ୍କର ।

ତାଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇବେ ତୁମର କୁମର ।

ଅନେକ ଧନ ରତନ ଆଣିବେ ଦକ୍ଷିଣା।

ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ରାଜା କରିବେ କରୁଣା ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଜାଣ ମୁର ମହିମାଟି ଯେତେ।

ନ ଗଲେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କୋପ କରିବେ ନିରତେ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି କହନ୍ତେ ଦୈତ୍ୟ କୂଟକରି      ।

ଅନ୍ତର୍ଗତ କଥା ତାର ଜାଣିଲେ ମୁରାରୀ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ନୃପତି ଦୈତ୍ୟ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ।

ରହିଲେ ସ୍ଥକିତ ହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ଯାଏ ପୁଣି ।

ମନେ ପାଞ୍ଚିଲେ ବିଷମ କଥା ହେଲା ଆସି

ପୁତ୍ରଦେଇ କେହ୍ନେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ରହିବି ମୁଁ ବସି ।

ନାହିଁ ବୋଇଲେତ କୋପ କରିବ ଯେ ମୁର।

ଯାଆନ୍ତୁ ବୋଇଲେ ଶିରୀ ତୁଟିବ ମୋହର ।

କେବଣ ଉପାୟ ଏବେ କରିବି କି ବୁଦ୍ଧି ।

କି ରୂପେ ଯିବ ଏ ଦୈତ୍ୟ କି କହିବି ବୋଧି ।

କେତେ ପୁଣ୍ୟେ ଅର୍ଜିଥିଲି ସେହି ବେନି ପୁତ୍ର।

ପୁତ୍ରେ ଯେ ତାର ଥାଆନ୍ତେ ମୋର କୁଳଗୋତ୍ର ।

ଏ କଥାକୁ ଚଣ୍ଡାଳ ତ ନ ଜାଣିଲା କିଛି ।

ମାଗିଲେ ପୁତ୍ରକୁ ତାର ଦେବ କି ସେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ।

ଏ ରୂପେ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ସେ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା।

ବୋଇଲେ ଏଠାରୁ ତୁହି ବେଗେ ଚଳି ଯାଯା ।

ପୁତ୍ରକୁ ଦେଇ ରଖିବି କେହ୍ନେ ମୋର ଦେହ

ଯାଅ ଆ ଅଶୀଳ ଏବେ ରାଜାଙ୍କୁ ତୋ କହ ।

ଦୁଇ ତିନି ନାହାନ୍ତି ତ ମୋର ଆଉ ଜାଣ ।

କେମନ୍ତେ ପୁତ୍ରକୁ ଦେଇ ରଖିବି ପରାଣ ।

ଏରୂପେ କହି ହୁଅନ୍ତି ରାଜା ଶୋକଭର।

ପିତାର ସେ ମନ କଥା ଜାଣି ଚକ୍ରଧର ।

ହୃଦରେ ପାଞ୍ଚନ୍ତି କଥା ବସି ଭଗବାନ ।

ବୋଲନ୍ତି ଆମ୍ଭେ ହୋଇଛୁ ଦୈତ୍ୟପାଇଁ ଜନ୍ମ ।

ନ ଯିବା ବୋଇଲେ ପୁଣ ହେବ ଅସୁନ୍ଦର।

ପିତା ମନ ମୋହ ଯିବା ଦୈତ୍ୟଙ୍କର ପୁର ।

ଅସୁର ମାନେ ଲଭିଲେ ନିଶ୍ଚେ ମୃତ୍ୟୁ ଏବେ ।

ବିଧାତା ଲେଖି ଅଛନ୍ତି ଜାଣି ଯାହା ପୂର୍ବେ ।

ତଥାପି କହିଲେ ନ ଯିବାକୁ ଦୂତ ଆଗେ ।

ଅସୁର ଶୁଣିଣ ଥାଟ ବାହିବ ଏ ଲାଗେ ।

ନାରଦ ଯେ କହିବାରୁ ଜାଣିଲା ସେ ମୋତେ

ବିଷ୍ଣୁ ଜନମିଲେ ବୋଲି ପାଞ୍ଚି ହୃଦଗତେ ।

କପଟ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ପେଷିଲା ଯେ ଦୂତ।

ମୁଁ ଯେବେ କପଟେ ଯାଇ ମାରିବି ତାହାନ୍ତ ।

କପଟେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନେଇ ରଖି ଘରେ ତାର।

ବୋଲିବି ପୁତ୍ରକୁ ପାଠ ପଢ଼ାଅ ମୋହର ।

କପଟେ ପଡ଼ିବେ ସିନା ପୁତ୍ରେ ଆସି ପାଠ।

ସେଠାରେ ଧର୍ମ ଫେଡ଼ିବ ଆମ୍ଭର ସଂଙ୍କଟ।

ପାପ ପାଞ୍ଚିଥିଲେ ପାପୁ ହେବ ଅଳ୍ପାୟୁଷ

ନାତି ପୁଅଆଡ଼ୁ ଛିଡ଼ିଯିବ ତାର ବଂଶ ।

ଆମ୍ଭର ମହିମା ତାକୁ ଜଣାନାହିଁ କିଛି ।

ଆଜୁ ଖସିଲେ ତାହାର କନ୍ଧୁ କମଳାକ୍ଷୀ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଅଶୀଳକୁ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଚାଲ କାଲି ଯିବା ରାଜାଠାକୁ ।

ବାପାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ଘେନିଯିବା।

ରାଜାର ଛାମୁରେ ଭେଟି ସର୍ବେ ଜଣାଇବା ।

ସେ ଯେଉଁ ଆଜ୍ଞାଦେବେ ସେ ମାର୍ଗେ ଥିବା ରହି

ଏଥକୁ ମନେ କିଛଇ ନ ଭାବ ଦୂତ ତୁହି ।

ତୋ ସଙ୍ଗେ ମିଶିଣ ଗଲେ ସୁଖେ ହେବ ଭେଟ

ରାଜା ଛାମୁକୁ କଢ଼ାଇ ନେବୁ ତୁହି ବାଟ ।

ଆମ୍ଭ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ା ଯେବେ ଜାଣିବେ ସେ ରାଜା

ଶ୍ରୀବିଦ୍ୟା ଗୁରୁ କରିବେ କରି ପାଦପୂଜା ।

ଗଲା ଉତ୍ତାରୁ କରିବା ପୁଣି ରାଜା ବୋଲ।

ରାଜା ବୋଲ ନ କଲେ ବି କଥା ହେବ ତୁଲ ।

ପିତାଙ୍କୁ ବୋଧି ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଯିବା ।

ଏଥକୁ ମନରେ କିଛି ନ ଧର ଦାନବା ।

ଗଲେଣି ଆମ୍ଭେହେ କେତେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇବୁ

ଭଲ ମନ୍ଦ ଦୁଇ କଥା ଜାଗି ଦିନନେବୁ ।

ମନ୍ଦରେ ଯେ ମନ୍ଦ ହେବ ଭଲେ ହେବି ଭଲ

ଏ କଥା ଅଶୀଳ ତୋତେ ଦେଲେ ମୁଁ କାବୁଲ ।

ଗଲେଣ ଯାବତ ବିଦ୍ୟା କରାଇବା ଶିକ୍ଷା।

ଯେ ଯାହା ପାଞ୍ଚିବ ତାକୁ ଦେବା ସେହି ଦୀକ୍ଷା ।

ନଗ୍ରକୁ ତୁମ୍ଭର ଘର ଯୁଣେ ହେବ ଛଡ଼ା।

ସେହିଠାରେ ସାଧାରଣ କରିବା ଆଖଡ଼ା ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳ ତ ହୋଇଥିଲେଟି ବିସ୍ତାର ।

କେ ସାଧିବ ଜ୍ଞାନ କେ ସାଧିବ ଧନୁଶର ।

ଖଡ଼ଗ ସାଧିବ କେହୁ ସାଧେ ଛୁରୀ ଖଣ୍ଡା ।

କେହୁ ମାଲ ବିନ୍ଧାଣ କେ ହେବ ପରଚଣ୍ଡା ।

ନାନାଦି ପ୍ରକାର ବିଦ୍ୟା ଏ ସଂସାରେ ଯେତେ

ରାଜାର ପୁତ୍ର ନିର୍ବାଣ ହେବ ଆମ୍ଭ ହସ୍ତେ ।

ସୁବିଦ୍ୟା ଛାଡ଼ି ଲୋଡ଼ିବେ ଯେତେ ମୃତ୍ୟୁବିଦ୍ୟା

ଅପମୃତ୍ୟୁରେ ମରିଣ ଯିବେ ଯମପଦା ।

ଏତେ ବୋଲି ବିଶ୍ୱରୂପ ଧରି ଦେବରାୟେ।

ଦୈତ୍ୟକୁ ଦିଶିଲେ ପ୍ରଭୁ କାଳମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାୟେ ।

ଦେଖିଣ ଅଶୀଳ ଦୈତ୍ୟ କଲା ମନେ ଶଙ୍କା

ବୋଇଲା ଗଲେ ଏ ନିଶ୍ଚେ ବିନାଶିବେ ଏକା ।

ବାହୁଡ଼ିଗଲେ ବୋଲଣା ସିନା ମୋତେ ଅଛି ।

ତାହା ତ ହେବ ବିଧାତା ଯାହା ନିଯୋଗିଛି ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଶତ୍ରୁତାପଣେ ଦେଖି ଡକାଇଲା

କୋଦଣ୍ଡା ବୁଝାମଣା ତ ନିଶ୍ଚେ ଜଣାଗଲା ।

ମରଣ କାଳକୁ କଲା ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି

ବନ୍ଦେର ରଖିବ ଘରେ ନେଇ ଦୟାନିଧି ।

ଯାହାଇଚ୍ଛା ତାହା ହେଉ ମୋର କିସ ଗଲା

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଆଗ ନେବି ସେ କଥା ମୂଳ କଲା ।

ଏତେକ ପାଞ୍ଚି ଅଶୀଳ କଲା ମନବୋଧ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

ମୁରର ଚିଟାଉ ପଢ଼ି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ଚିନ୍ତା

ନୃସିଂହ ବିଜେ ହୁଅନ୍ତେ ସଭା ମଉଳିଲା

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ କହିବା କଥା ଶୁଣ ଭଲା ।

ପୁତ୍ରକୁ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ରାଜା ସଙ୍ଗେ ଘେନି।

ବିମନେ ଗୃହେ ବସିଲେ ଯାଇ ହୋଇ ତୁନି ।

ପିତାର ବିସ୍ମୟ ମନ ଦେଖି ଦୟାନିଧି ।

ଆନନ୍ଦେ ହସି କହନ୍ତି ପିତା ଚିତ୍ତ ବୋଧି ।

ବୋଲନ୍ତି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଅଛି ଆମ୍ଭ ମାର୍ଗ ଜଣା

ଏ କଥା ଛାରକୁ ପିତା କର କିପାଁ ଘୃଣା ।

କାଲି ଘଉଡ଼ି ଦେବଇଁ ଜାଣ ଅସୁରକୁ।

ଏଥକୁ ଚିନ୍ତା ଯେ ତୁମ୍ଭେ ନକର ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ସେ ଦୈତ୍ୟ କଥା ଲାଗିଲା ମୋତେ ଜାଣ ପିତା

ଆମ୍ଭେ ଥାନ୍ତେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତ କିପାଁ ଏଡ଼େ ଚିନ୍ତା ।

ପିତା ଆଗେ ପୁତ୍ର ଯେବେ ହୋଏ ସଭାଯୋଗ୍ୟ

ପିତାଙ୍କୁ ସଂସାରେ ତେବେ ହୁଏ କେଡ଼େଭାଗ୍ୟ।

ଶାଶୁଙ୍କ ଆଗେ ପ୍ରଶଂସା ଯେବେ ବଧୂପାଏ

ସେ ବଧୂଙ୍କୁ ବଂଶଯାକ ମାନି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପ୍ରାୟେ ।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ କରନ୍ତି ଧନଅର୍ଜି ଦାନ ପୁଣ୍ୟ

ମନୁଷ୍ୟଯାକେ ପବିତ୍ର ଅଟେ ସେହୁ ଜନ ।

ଦେହ ବହିଣ ଯେ ଜନ କରେ ନାନା ତୀର୍ଥ

ତାହାର ଜୀବନ ଗୋଟି ଅଟଇ କୃତାର୍ଥ ।

ସେ ଯେଉଁ ଦେଶକୁ ଯାଏ ପବିତ୍ର ସେ ମହୀ

ତାହାଙ୍କୁ ସେବିଲା ଲେକ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଯେ ପାଇ ।

ପିତା ମାତାଙ୍କର ସେବା କରନ୍ତି ଯେ ପୁତ୍ର

ସେ ପୁତ୍ରକୁ କୁଳଦ୍ୱୀପ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତ ।

ତୁମ୍ଭର କି ଭୟ ପିତା ଆମ୍ଭ ଥିବାଠାରେ।

ସାକ୍ଷାତେ ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମିଛୁ ଆସି ତୁମ୍ଭ ଘରେ ।

ଯାହାର ପୁତ୍ର ଅନନ୍ତ ବାସୁଦେବ ବେନି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କର୍ତ୍ତା ବୋଇଲା ମୋତେ ସର୍ବପ୍ରାଣୀ ।

ମୁରକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ଜାଣ ଆମ୍ଭ ଜନ୍ମ।

ବ୍ୟର୍ଥେ ଡରୁଅଛ ରଖି ଘରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

କ୍ଷୀର ସିନ୍ଧୁରେ କହିଲେ ଦେବେ ଯାହା ମୋତେ

ନିର୍ମଳ କରିଣ ଶୁଣ କହୁଛି ତା ଗୁପ୍ତେ ।

ମୁରକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ଆମ୍ଭେ ଏଥେ ଜାତ

ଷୋଳ ବର୍ଷ ସେ ଗଲାଣି ଆମ୍ଭର ବାଳୁତ ।

ଦେଖିଲ ପରା ବରୁଣ କଲା କେଡ଼େ ଲାଖ

ସେ ଲାଖ ବିନ୍ଧି ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ନେଲେ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଏମନ୍ତେ ସେ ପଦ୍ମମୁଖ ତୁମ୍ଭ ଗୃହେ ଥାଉଁ

ଦୈତ୍ୟ ଛାରକୁ ଡ଼ରିଣ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ଯେ ହେଉ।

ତହିଁକି ଉପାୟ ଏବେ କହୁଛି ତା ଶୁଣ

ମାୟାମୂର୍ତ୍ତି ସଙ୍ଗେ ତାର ପେଷିବଟି ବାଣ ।

ଆମ୍ଭେ ଆଉ ନ ଯିବୁ ନକର ତୁମ୍ଭେ ଚିନ୍ତା

ଶୁଣି ମନେ ହର୍ଷ ହେଲେ ନୃସିଂହର ପିତା ।

ନୃସିଂହ ବୋଧି କହନ୍ତେ ଭୟ ଗଲା ଛାଡ଼ି

ଉଠିଲେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ହସ୍ତେ ନିଶ ମୋଡ଼ି ।

ବୋଇଲେ ଏଡ଼େକ ପ୍ରଭୁ ଅଟେ ମୋର ପୁତ୍ର

ତରିବୁ ଭବୁ ଉଦ୍ଧାରି ମୋର କୁଳ ଗୋତ୍ର ।

ଦୁଃଖୀର ସଙ୍ଖାଳି ମୋର ଅଟ ଭକ୍ତ ବନ୍ଧୁ

ଦରିଦ୍ର ଲୋକର ଧନ କୃପାଜଳ ସିନ୍ଧୁ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଥିଲେ ଯେ ଭୟ ହୁଏ ପାରି

ମୁରକୁ ମାରିଣ ଏବେ ରଖ ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ମୁହିଁ ଜାଣିଥିଲି ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପୁତ୍ର ବୋଲି

ସାକ୍ଷାତରେ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ଏବେ ଯେ ଚିହ୍ନିଲି ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ଆନନ୍ଦ ହୃଦୟ

ପିତାଙ୍କ ମନ ଘେନିଣ କଲେ ମାୟାମୋହ ।

ଜୟ ନୃସିଂହ ମହିମା ଅତି ଅଗୋଚର

ପିତାଙ୍କୁ ଘେନି ମନ୍ଦିରେ ମିଳି ଚକ୍ରଧର ।

ସ୍ନାନ ସନ୍ଧ୍ୟା ତରପଣ ଦେବାର୍ଚ୍ଚନ ସାରି

ମଣେହି ଘରେ ବସିଲେ ଯାଇଁ ନରହରି ।

ବେନି ପୁତ୍ର ଘେନି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଯେ ରାଜା

ବସିଲେ ଗ୍ରାସ କରିଣ ବିଷ୍ଣୁ କରି ପୂଜା ।

ଷଡ଼ରସେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସମ୍ପାଦନ୍ତି ଯୋଗ

ନିତ୍ୟେ ଷାଠିଏ ପଉଟି ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଭୋଗ ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଭୋଗ ଅନ୍ତେ ଯେତେକ ବଳଇ

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଚୌଷଠି ସସ୍ର କନ୍ୟା ତୋଷ ହୋଇ ।

ଏହି ରୂପେ ନୃସିଂହର ଚାରି ଅବତାରେ

ଷାଠିଏ ପଉଟି ରନ୍ଧା ହେବଟି ରୋଷରେ ।

ନୃସିଂହ ଶ୍ରୀ ରଘୁନାଥ କୃଷ୍ଣ ଜଗନ୍ନାଥ

ଏହି ଚାରି ଅବତାରେ ପ୍ରସାଦ କୃତାର୍ଥ ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ମଣୋହି ଅନ୍ତେ ଶ୍ରୀମୁଖ ପ୍ରସାଦ

ଯେ ସେବାକରଇ ତାକୁ ତାରନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ।

ତଥାପି ଉଦର ପୁରାହୋଇ ନ ମିଳିଲେ

ନିତ୍ୟେହେଁ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ସେବା କରିବଟି ହେଲେ ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ପ୍ରସାଦର ଏ ରୂପ ମହିମା

ଶୁଣ ବାବୁରେ ନାରଦ କହନ୍ତି ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ।

ବସାଇ ପତି ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଭଗବତୀ ମାଏ

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସମ୍ପାଦିକା ପାକ ପରଶିଣ ଦିଏ ।

ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ସମ୍ପାଦିଛନ୍ତି ଯହିଁ ପାଗ

ତହିଁକି ଅପୂର୍ବ ନରସିଂହ ଖଞ୍ଜା ଭୋଗ ।

ମଣୋହି ସାରିଣ ପ୍ରଭୁ ମୁଖ ପଖାଳିଲେ

ସଭାକୁ ରତ୍ନ ପାଦୁକା ଚଢ଼ି ବିଜେ କଲେ ।

ଚାମର ଆଲଟ ପିଞ୍ଛ ପଡ଼େ ଚଉକତି

ସିଂହାସନେ ବସିଲେକ ଯାଇ ଜଗଜ୍ୟୋତି ।

ଶେଷଦେବ ସହିତେଣ ବସିଲେ ସେ ସଭା

ନୀଳଗିରି ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରାୟ ଦିସେ ଶୋଭା ।

ଦେଖିଲା ଲୋକଙ୍କ ଦେହ ହୋଇଯାଏ ମୋକ୍ଷ

ପରମ ଦୟାଳୁ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପଙ୍କଜାକ୍ଷ ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମାତ୍ୟହିଁ ଯେତେ ବସିଛନ୍ତି

ସମସ୍ତଙ୍କ ସାମାନ୍ୟେ ଶ୍ରୀଆଜ୍ଞା ପ୍ରକାଶନ୍ତି ।

ରାଜ୍ୟର ଗୁହାରି ଭଲମନ୍ଦ ଯେତେ ପଡ଼େ

ବୁଝନ୍ତି ପ୍ରଚ୍ଛିନ୍ନ କରି ତାହା ଯୋଗାରୁଢ଼େ ।

ଯାହାର ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁ ସେବା ଲେଖା ଥାଇ

ତାହାକୁ ଛଡ଼ଇ ଆନେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଅଛନ୍ତି ଛପନକୋଟି ବର୍ଣ୍ଣେ ଯେତେ ଜୀବ

ସବୁଙ୍କ ଯୋଗାଡ଼ମାନ ଦ୍ୟନ୍ତି ବାସୁଦେବ ।

ପଞ୍ଚାଶକୋଟି ପୃଥ୍ୱୀକୁ ବାହ୍ୟ ଯେତେ ପୁର

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖଞ୍ଜାଦେଇ ଅଛନ୍ତି ଠାକୁର ।

ଶ୍ରୀଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣରେ ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଚୂଡ଼ାମଣି

ଯେ ଯେତେ ଯୋଗ୍ୟବର୍ତ୍ତନ ଖଞ୍ଜେ ତାକୁ ଆଣି।

ସେବକମାନଙ୍କର ଯେ ସେବା ଚର୍ଚ୍ଚା ବୁଝି

ପଡ଼ି ଖଞ୍ଜି ଆଦି ଅନ୍ତ ସେହୁ ମନ ରଞ୍ଜି ।

କରନ୍ତି ଋଷିମାନଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମ ପୂଜା

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ନିତ୍ୟେ ଦାନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଦେବରାଜା ।

ଦେବଆଳୟ ମାନଙ୍କରେ ମଣୋହ କରାନ୍ତି।

ପଣ୍ଡିତଜନ ଆଗରେ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶନ୍ତି।

ପରଜାକୁଳମାନଙ୍କୁ ମିଷ୍ଟ ବାକ୍ୟ କହି ।

କୃଷିକ କରାବନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ସରିଭାଗ ଦେଇ ।

କରଦାନେ ଲଣ୍ଡ ଭଣ୍ଡ ନ କରି ଲୋକଙ୍କୁ

ପାଳନ୍ତି ପୁତ୍ର ପରାୟ ଦୟାକରି ତାଙ୍କୁ ।

ଆବର ବୁଝନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଧର୍ମେ ମତି ଦିଅ

ଷଡ଼ଘଡ଼ି ପରିଯନ୍ତେ ବଳଦ ବୁହାଅ ।

ଆଉ ଅଧିକ ବାହିଲେ ଧର୍ମ ତହିଁ ନାହିଁ

ଯେତେ ଅର୍ଜ୍ଜୁଥିଲେ ତାକୁ ଅନ୍ନ ନ ଅଣ୍ଟଇ ।

ବଣିଜ କରିଲା ଲୋକ ସତ୍ୟେ ବିକୁଥିଲେ

ଜୀଇଥିବାଯାଏ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନ ଛାଡ଼ଇ ଭଲେ ।

ମୂର୍ଖଙ୍କୁ କହନ୍ତି ପୁଣ ମଧୁର ବଚନ

ମହାଶାନ୍ତି ଦୟାଳୁ ନୃସିଂହ ଭଗବାନ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ତପୋବନ୍ତେ

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି ରାଇ କହିଲେକ ଗୁପ୍ତେ ।

ଗୋଟିଏ ଯେ ମୃରାସୁର ପେଷିଅଛି ଦୂତ

ବୋଲେ ପିତାଙ୍କୁ ଆମ୍ଭର ଦିଅ ବେନି ସୁତ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେ ନେବାପାଇଁ ବିଚାର କରଛି।

ଏଥକୁ ଯେ ତାତପର୍ଯ୍ୟ ବେଗେ କହ ପାଞ୍ଚି ।

କଥା ବୁଝି ତାହାକୁ କି ପଠିଆଇ ଦେବା

ତୁମ୍ଭ ମନକୁ ପାଇଲେ ଏକଥା କରିବା ।

କେତେବେଳେ କି ରୂପେ ବା ହେବ ଉପଦ୍ରବ

ଦୂତ ମୁଖୁ ଶୁଣି କ୍ରୋଧେ କୌଣପ ବାହିବ ।

ନୃସିଂହ କହନ୍ତେ ଏହିରୂପେ ମନ ବିଡ଼ି

ଶୁଣିଣ ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ନମେ ପାଦ ପଡ଼ି ।

ଉଠିଣ ସେ ଉଭା ହୋଇ ଶିରେ ଦେଇ କର

ବୋଲଇ ନୃସିଂହ ଥାନ୍ତେ ଆମ୍ଭର କି ଡର ।

ଭଗବତୀ ମାତା ଗର୍ଭେ ଜନ୍ମ ହେଲାଠାରୁ

ସେହିଦିନୁ ଚିହ୍ନିଛି ମୁଁ ନୃସିଂହାବତାରୁ ।

ତୁମ୍ଭର ପୃଥ୍ୱୀକି ତୁମ୍ଭେ ରଖିବ ନୃସିଂହ

ଆମ୍ଭେ ତ ତୁମ୍ଭ କିଙ୍କର ସେବାକାରୀ ଅଙ୍ଗ ।

ନୃସିଂହ ଏକା ବଦ୍ରିକା ଆଶ୍ରମକୁ ପ୍ରଭୁ

ତୁମ୍ଭର ଯେ ପରଚାର ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ସବୁ ।

ଶ୍ରୀମୁଖେ ଦେବଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଗୋଟି ପ୍ରକାଶିବ

ସେ ଆଜ୍ଞା ନିର୍ମଳ କରି ଆପଣ କହିବ ।

ନୃସିଂହ ବୋଲନ୍ତି ତୁହି ନିଶ୍ଚେ ଅଟୁ ସଖା

ଅବତାର ଗୋଟିକେ ତୁ ମନ୍ତ୍ରୀମୋର ଏକା ।

ଏ ଅବତାରରେ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ତୁ ଆମର

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ସୁମନ୍ତ୍ର ନାମେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ସୁରଥ ନାମେ ହେବୁ ମନ୍ତ୍ରୀ

କୃଷ୍ଣାବତାରେ କହିବୁ କଥାମାନ ଯନ୍ତ୍ରୀ ।

ଆମ୍ଭ ଅବତାର ଅନ୍ତେ ଆସିବୁ ବୈକୁଣ୍ଠ

କେ ଆନ କରିବ ଆମ ଆଜ୍ଞା ଏତେ ଆଣ୍ଟ ।

ଶୁଣିଣ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଶୋଏ ଗଡ଼ଘାଲି

ବୋଲେ ଶ୍ରୀମୁଖରେ କେଡ଼େ ଆଜ୍ଞା ମୁଁ ଶୁଣିଲି ।

ଆପଣ କରିବେ ଗତି ମୋତେ ସର୍ବକାଳେ

ସେବୁଥିବି ମୁହିଁ ପ୍ରଭୁ ପଦ୍ମପାଦେ ତଳେ ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କରିଲେ ସୁଖେ ଥାଅ ରହି

ଦୈତ୍ୟର ସଙ୍ଗେ ଯାଉଛୁ ଆମ୍ଭେ ବେନିଭାଇ ।

ଆମ୍ଭ ଗଲା ଗୁପ୍ତ କଥା କେହି ନ ଜାଣିବେ

ଏକାକେ ଜାଣିଥା ତୋତେ କହିଲୁଟି ଆମ୍ଭେ ।

ଆମ୍ଭେ ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲାଗେ ତୋତେ ଦେଶ

ଏ କଥା କାହାକୁ ଏକା ନ କର ପ୍ରକାଶ ।

ଆମ୍ଭର ମହିମା ତୋତେ ସବୁ ଜଣା ଅଛି

ମୃରାସୁର କାହିଁପାଇଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଡାକିଛି ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହେବାକୁ ଯେ ଚିଟାଉ ଲେଖିଛି

ସେ ଚିଟାଉ ପଢ଼ି ମନେ ସନ୍ଦେହ ଜନ୍ମିଛି ।

ମୃରାସୁର ରାଜାର ସେ ଅଟେ ପୁଣି ଦୂତ

ପେଷିଛି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନେବାପାଇଁ ମୁରଦୈତ୍ୟ ।

ମୁରର ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ପୁଣି ଛନ୍ତି

ଆବର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ଛନ୍ତି ପଣନାତି ।

ଆମ୍ଭଠାରୁ ଶିଖିବେ ସେ ପୁଣି ସବୁ ବିଦ୍ୟା

ଦେଖିବାସେ ପଢ଼ାଇଲେ ହେବେ କେଡ଼େ ଯୋଦ୍ଧା ।

ଶୁଣିଣ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟ ହେ ପରମେଶ୍ୱର ।

ସବୁରି ମନକଥା ତ ଜାଣିପାର ତୁମ୍ଭେ

ଆପଣ ଛାମୁରେ ବୁଦ୍ଧି କହିବୁ କି ଆମ୍ଭେ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସଂସାରଯାକ ମନ ଜଣା ସବୁ

ବିଜେକର ଗୁପ୍ତେ ବ୍ୟଗ୍ରେ ରାଜ୍ୟେ ଆମ୍ଭେ ଥିବୁ।

ଏହଗିରୂପେ ମନ୍ତ୍ରୀ ତୁଲେ ହ୍ୱନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ କଥା ।

ଏ ସମୟେ ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳ ହୋଇଲା ବ୍ୟବସ୍ଥା

ଦେବଆଳେ ଧୂପ ଦୀପ ଆଳତି କରାଇ

ସନ୍ଧ୍ୟାବିଧି ସ୍ମରଣାଦି ସାରି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ମଣୋହିକି ପୁଣ ବିଜେ କଲେ ନରହରି

ପର୍ଶନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଖେଚଡ଼ି ପୁଣି ଖଣ୍ଡକ୍ଷିରୀ ।

ଶାକର ଯେ ଛେନା ଦୁଧ କନ୍ଦପଣା ଗୋଳି

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଘେନି ବନମାଳି ।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସେ ଆଚମନ କଲେ ବେନି ଭାଇ ।

ବସିଲେ ସିଂହାସନରେ ସେହୁ ପାନ ଖାଇ ।

ପ୍ରଭାତରେ ଯିବେ ବୋଲି ଗୁପ୍ତ କଥା କଲେ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀଙ୍କର ଗୃହେ ଦେବ ବିଜେ କଲେ ।

ବଲ୍ଲଭ ହେ ଭଗବତୀ ସାରି ପୁଣି ଗ୍ରାସ।

ଲୀଳା ଦେବୀହ୍କର ପୁରେ ବିଜେକଲେ ଶେଷ ।

ବଦ୍ରିକା ନଗ୍ରେ ଚୌଷଠି ସହସ୍ରେ କନ୍ୟା

ଭୋଜନ ସାରି ଶୁତିଲେ ସର୍ବ ବରାଙ୍ଗନା ।

ବଲ୍ଲଭ ଭଗବତୀ ଯେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୋଇଲେ

ନିଶାଘୋରେ କଟୁଆଳ ନଗ୍ରରେ ବୁଲିଲେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ଜଳେ ଦୀପପନ୍ତି।

ଗୃହମଧ୍ୟରେ ମାଣିକ୍ୟ ହୀରା ଝଟକନ୍ତି।

କେଳି ମନ୍ଦିରରେ ଦର୍ପଣରେ ବାଡ଼ ଶୋଭା

ଚାହିଁଲେ ଦର୍ପଣକୁ ସେ ଦିଶେ ରତିପ୍ରଭା ।

ଯେ ଯେତେ ଭାବେ ସୁରତି କ୍ରୀଡ଼ା ପ୍ରକାଶଇ

ଚାହିଁଲେ ଦର୍ପଣକୁ ସେ ମାର୍ଗ ଦିଶୁଥାଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ପୁର ତହୁଁ ଶତାଧିକ ଦିଶେ।

ନୃସିଂହ ବିଜୟ କଲେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ପାଶେ ।

ନିଦ୍ରାରେ ନାନାଭାବ ସେ କରିଣ ଗୋବିନ୍ଦ

ପଲଙ୍କରେ ପହୁଡ଼ିଲେ ଲମ୍ବେ ପଦ୍ମପାଦ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ପରକାଶେ

ସୁପାତି ଶେଯେ ବସିଲେ ଯାଇ ଜଗଦୀଶେ ।

ଯେବଣ ପୁରେ ନୃସିଂହ କଲେ ଆଜି ବିଜେ

ରତ୍ନର ସୁପାତିମାନ ଠାବେ ଠାବେ ସାଜେ ।

ଉପରରେ ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ମଣ୍ଡଣି ଯେ ହୋଇ

ମୁକୁତା ଯେ କେରା କେରା ଲମ୍ବିଅଛି ତହିଁ ।

ନାନାଦି କୁସୁମମାଳା ଚୌପାଶେ ଲମ୍ବିଛି

ଲକ୍ଷେ ଲକ୍ଷେ ମଲ୍ଲୀପଦ୍ମ ମାଳତୀ ଲାଗିଛି ।

ମଧୁପ ଭ୍ରମର ତହିଁ ମକରନ୍ଦ ଆଶେ

ଚୁମ୍ବୁଛନ୍ତି ପନ୍ତି ପନ୍ତି ହୋଇ ପୁଷ୍ପ ବାସେ ।

ଚାରିପାଖେ ପାରିଜାତ ପୁଷ୍ପ ଅଛି ତହିଁ

ପବନ ବହନ୍ତେ ବାସ ଗନ୍ଧ ଚହଟଇ ।

କର୍ପୂର ଅଗୁରୁ ଗୁଣ୍ଡି ପଡ଼ି ଶଯ୍ୟାଯାକେ

ନଗ୍ରଯାକରେ ବାସନା ବାସେ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ।

ବିଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ମ ପ୍ରାୟେ ଶେଯେ ଅଛି ପଡ଼ି

କୁସୁମ ପରାଗମାନ ପଡ଼େ ତହିଁ ଝଡ଼ି ।

ସୋରିଷ କୁସୁମ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଶଯ୍ୟା ପ୍ରଭା

ଏମନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ଆସି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଲେ ଉଭା ।

ଉପରରେ ସଖୀଗଣ ଚାମର ଢାଳନ୍ତି

ବିଞ୍ଚଣା ପଙ୍ଖା ପିଞ୍ଛ ଯେ ପଡ଼େ ଚଉକତି ।

କୁଙ୍କୁମ କଢ଼ି ଅଙ୍ଗରେ ଶୋଭେ ରତ୍ନହାର

କଟିରେ ଝୀନପତନୀ ଦିଶେ ଶୋଭାକର ।

ତୁଙ୍ଗ ନିତମ୍ବ କମଳା ହୃଦୟରେ ଶୋହେ ।

ରୂପେ ପଟାନ୍ତର ବହୁ ଜନମନ ମୋହେ ।

ଲୀଳା ଗତିରେ ଆସନ୍ତି ଦେବୀ କମଳିନୀ।

ବେନି କର୍ଣ୍ଣରେ ହୀରକ ଶୋହେ ରବି ଜିଣି ।

ଶରଦଚନ୍ଦ୍ର ଶ୍ରୀମୁଖ ପ୍ରଭା ମନ୍ଦହାସେ

ଶ୍ରୀକଣ୍ଠେ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ଶୋଭାକର ଦିଶେ ।

ନୀଳ କେଶରେ ସେବତୀ କୁସୁମର ଗଭା

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ଲକ୍ଷେ ଲକ୍ଷେଣ ଘେନିହେଲେ ଉଭା।

ପ୍ରିୟାଙ୍କର ପଦ୍ମମୁଖ ଦେଖି ପଦ୍ମ ମୁଖ

କୋଳରେ ଧରିଣ ସ୍ୱାମୀ ବସାଇଲେ ପାଖ ।

ଦିଶିଲେ ହର ପାର୍ବତୀ ପ୍ରାୟ ଶୋଭାବନ

ସେହି ନୃସିଂହ ଦୟାଳୁ ଜାଣେ ପ୍ରିୟା ମନ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଚାଳକ ମାର୍ଗରେ ରତି ଆରମ୍ଭିଲେ

ଶ୍ରୀଭୁଜରେ ହୃଦଭିଡ଼ି ମୁଖେ ମୁଖ ଦେଲେ ।

ଚଉଷଠି ପରିବନ୍ଧେ ଲକ୍ଷ୍ମୀମନ ମୋହି

କୋମଳ ମଧୁର ବାକ୍ୟେ ପୁଚ୍ଛି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବୋଲନ୍ତି ଗୋ ପ୍ରିୟେ ମୋର ଶୁଣ ଗୁପ୍ତକଥା

ତୁମ୍ଭେ ମୋ ପ୍ରାଣମଣି ମୁଁ ତୁ ନିଜଭର୍ତ୍ତା ।

ତୁମ୍ଭଠାରୁ ଅନ୍ୟ ମୋର ନାହିଁ ଗୋ ବିଶ୍ୱାସ

ଏକଇ ବ୍ରହ୍ମ ଆମ୍ଭେ ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜଗଦୀଶ ।

ଏ ପୃଥିବୀ ପାଲିବାକୁ ହେଲୁ ବେନିରୂପ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ନ ଚିହ୍ନଇ ଏକା କଉଣପ ।

ଅଜଣା ପଶୁ ଯେଣୁଟି ଗେନେ ଭିନ୍ନକରି

ତୁଳିଲେ ଯେ ତରାଜୁରେ ହେବା ଦୁହେଁ ସରି ।

ସବୁ ଯୁବତୀଙ୍କ ପରେ ତୁମ୍ଭେ ଠାକୁରାଣୀ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ପୂଜି ଯେ ପୂଜନ୍ତି ଢମାଳୁଣୀ ।

ଗଳାରେ କୁରାଢ଼ି ବାନ୍ଧି ଦନ୍ତେ ତୃଣ ଧରି

ସବୁ ଦେବତାଙ୍କୁ ନିନ୍ଦି କରନ୍ତି ଗୁହାରି ।

ପକାନ୍ତି କୁକୁଡ଼ା ଛେଳି ବୋଦା ବଳେ ହାଣି

ବିଷ୍ଣୁ ଦୋରେହା ଅଟନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ ।

ପୁରି ଅଛନ୍ତି ସକଳ ଘଟେ ଯେହ୍ନେ ହରି

ତାହା ନ ଚିହ୍ନି ପକାନ୍ତି ଲୋକେ ବ୍ୟର୍ଥେ ମାରି ।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଠାକୁର ପୃଥ୍ୱୀଯାକେ ଅଟୁ ପୁଣି

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବୋଲାଅ ପୃଥ୍ୱୀଯାକ ଠାକୁରାଣୀ ।

ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

ଆନକୁ ବୋଇଲେ ଶିରୀ ତୁଟିବ ଯେ ଜାଣ ।

ଏକଥା କହିଲୁ ନିଶ୍ଚେ ତୁହି ଥାଅ ଶୁଣି

ଆନକୁ ବୋଲନ୍ତି ମୁର୍ଖେ ଏକା ଠାକୁରାଣୀ ।

ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀ ଯେ ଜାଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହରି

ଶ୍ରୀହରି ସବୁ ହୃଦୟେ ଛନ୍ତି ବିଜେ କରି ।

ଅଜଣା ପଶୁଲୋକେ ତ ହରି ନ ଭଜନ୍ତି

ଆନ ଦେବତାଙ୍କୁ ପୂଜି ଅମୋକ୍ଷେ ମରନ୍ତି ।

ଜୟ ବିଜୟ ଆମ୍ଭର ଦ୍ୱାରୀ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ ।

ଅସୁର ରୂପକୁ ଧରି ହୋଇଲେ ଜନମ ।

ପ୍ରଥମେ ମୁର ଦାରୁଣ ନାମେ ହେଲେ ଦୈତ୍ୟ

ତାହାଙ୍କୁ ମାରିବାକୁ ଯେ ହେଲୁ ଆମ୍ଭେ ଜାତ ।

ଦ୍ୱିତୀୟେ ହେବେ ହିରଣ୍ୟ ପୁଣି ହିରଣାକ୍ଷ

ତାହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାରିବେ ଜାଣ ପଙ୍କଜାକ୍ଷ ।

ତୃତୀୟେ ହେବେ ରାବଣ ପୁଣି କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ

ଏ ରୂପେ ଅସୁର ରୂପେ ହେବେ ତିନି ଜନ୍ମ ।

ମାନବେ ପୁଣି ଜନ୍ମିବେ ଆସି ଆଉ ବେଳେ

ବହିବେ ସେ ଦନ୍ତବକ୍ର ନାମ ଶୁଶିଯାଳେ ।

ଚକ୍ରରେ ମୋକ୍ଷ ହୋଇଣ ଆସିବେ ବୈକୁଣ୍ଠ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ଆଗେ କହନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ହୋଇ ହୃଷ୍ଟ ।

ଏବେ ଯେ ପେଷିଛି ମୁରଦୈତ୍ୟ ଦେଗଦୂତେ

କପଟେ କରିବ ବିଦ୍ୟଗୁରୁ ନେଇ ମୋତେ ।

ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି।

ବୋଲିବ ପଢ଼ାଅ ପାଠ ହୋଇ ଗୁରୁ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ଗୁପତ କଥା କାହାକୁ ଏବେ ଜଣାନାହିଁ

ତହିଁ ନିମନ୍ତେ ଯାଉଛୁ ଆମ୍ଭେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇ ।

ଜାଣିଲେ ଆମ୍ଭର ମାତା ପିତା ଛାଡ଼ିବେ କି

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତ ନକହିଣ ପ୍ରବାସେ ଯିବୁ କି ।

ତୁମ୍ଭେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଠାରୁ ବଳ

ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ତୁଲ୍ୟ ବେନିକୁଳ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ କହି ଯିବୁ କିରୂପେଟି ଆମ୍ଭେ ।

ଏଥକୁ ପାଞ୍ଚି କଥାଏ କହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମ୍ଭେ ।

ମୁରକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ହେଲୁ ଆସି ଜନ୍ମ

ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆମେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ବୋଇଲେ ଗୋ ନ ପାରୁ ଆମ୍ଭେ ଯାଇ

ଗଲେ ନାତି ପୁତ୍ର ଆଡ଼ୁ ମାରି ଆସିବଇଁ ।

ଏ ରୂପେ ବାଣୀ ପୁଚ୍ଛନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ପଦ୍ମ ଆଖି

କହନ୍ତି କଟାକ୍ଷ ନେତ୍ରେ ଚାହିଁ ଶଶିମୁଖୀ ।

ବୋଲନ୍ତି ସାବଧାନେ ହେ ଶୁଣ ଚକ୍ରପାଣି

ତୁମ୍ଭ ମହିମା ସଂସାରେ ଅଛି କେହୁ ଜାଣି ।

ଏକ ସ୍ୱରୂପ ବୁଝିଲେ ଆମ୍ଭେ ଦୁହେଁ ସତ ।

ବେନିଭାଗ କରିଣ ଯେ ଆପେ କଲ ଜାତ ।

ସଂସାରେ ତୁମର ଭକ୍ତ ଛନ୍ତି ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ ।

ଧନ ଜନ ସମ୍ପଦ ଯେ ତୁଚ୍ଛପ୍ରାୟ ମଣି ।

ଶ୍ରୀପାଦ ପଦ୍ମର ରସ ଯେଉଁ ମକରନ୍ଦ

ସର୍ବଦା ସେବା କରନ୍ତି ତାକୁ ଭକ୍ତବୃନ୍ଦ ।

କି ବଦନେ କହିପାରେ ତାଙ୍କ ଫଳଶ୍ରୁତି

ପଶୁରେ ଗଣା ସେହୁ ଯେ ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି ।

ସଂସାରେ ତୁମର ଯେତେ ଛନ୍ତି ଭକ୍ତଜନ

ଶ୍ରୀବତ୍ସ ପାଦ ବିନୁ ସେ ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ ।

ହୁଅନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣେ ବଶ ଯେତେ ଲୋକ

ସେମାନେ ଭୋଗନ୍ତି ଅନ୍ତେ କୁମ୍ଭୀପାକ ନର୍କ ।

ଶାଗୁଣା କୁକୁର ମେଷ ଗୋରୁ ଗଧ ପ୍ରାୟେ

ବିଡ଼ାଳ ଶୃଗାଳ କାଳ ସର୍ପ ପେଚା ଦେହେ ।

ଏମାନେ ବିଷ୍ଣୁ ମହିମା ଯେହ୍ନେ ନ ଜାଣନ୍ତି

ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣେ ବଶ ହେବା ଲୋକ ସେହି ମତି ।

ତୁମର ମହିମାଟି ନ ଜାଣେ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ

ମୁଖରେ ନ ବୋଲେ ସେହୁ କର୍ଣ୍ଣରେ ନ ଶୁଣି ।

ନିଶ ଦାଢ଼ି ରଖି ତନୁ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କରଇ

କୁକ୍ତଳ ନଖ ମୁଖକୁ ଯତ୍ନେ ସଜାଡ଼ଇ ।

ଦେହେ ଯେତେ ପାପ ଅଛି ତାହା ନ ଜାଣଇ ।

ହରି ଭଜୁଥିଲେ ନିତି ପାପୁ ତରିଯାଇ ।

ସେ ପାପଙ୍କ ନାମ ଶୁଣ ଏବେ କହୁଅଛି।

ଏହି ଶରୀର ନିମିତ୍ତ ଯେହ୍ନେ ହୋଇଅଛି ।

ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଯେ କଫ ବାତ ପିତ୍ତ କୃମି ପୋକ ।

ରୁଧିର ମଳମୂତ୍ର ଯେ ମାଂସ ଦେହଯାକ ।

ଖଙ୍କାର ନାଳ ଝାଳରେ ଚଉଷଠି ବ୍ୟାଧି ।

ଏହି ରୂପେ ସବୁ ଦେହେ ଅଛି ପାପ ଭେଦି ।

ଏମନ୍ତେ ନିର୍ମିତ କରି ପ୍ରାଣ ଧରେ ଦେହୀ।

ଜୀବନରେ ମୃତ୍ୟୁପିଣ୍ଡ ଅଟେ ଜାଣ ସେହି ।

ଏମନ୍ତ ଅଙ୍ଗକୁ ବହି ରତି କଲେ ସ୍ତିରୀ ।

ଜୀବନ ଅକାରଣ ସେ ଦେହ ଥିଲେ ଧରି ।

ବିଷ୍ଣୁ ନ ଭଜେ ସେହୁ ଏ ପାପ ଦେହ ବହି।

ଜୀବନ ଅକାରଣ ସେ ଥିବ ଯେବେ ଜୀଇ ।

ଅଟନ୍ତି ସୁପତିବ୍ରତା ସ୍ତିରୀ ଯେତେ ପ୍ରିୟା

ଗଙ୍ଗାନଦୀର ସମାନ ଅଟେ ତାଙ୍କ ଦୟା ।

ଜାର ପୁରୁଷକୁ ଯେଉଁ ନାରୀ ଆଶା କରେ ।

ତାହାର ଶରୀର ଅଟେ ଶ୍ୱାନ ସମାନରେ ।

ଶ୍ୱାନକୁ ଛୁଇଁଲେ ଯେତେ ଦୋଷଟି ଲାଗଇ ।

ଛୁଇଁଲେ ଦୋଚାରୀ ନାରୀ ସେ ଦୋଷ ହୁଅଇ ।

ଆପଣାର ନିଜ ପତି ଗୃହେ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ।

ବଳାଏ ପର ପୁରୁଷେ ଚିତ୍ତ ନାରୀ ଯେହୁ ।

ସଂସାରେ ସେ ସ୍ତିରୀ ପ୍ରାଣ ଜାଣ ଅକାରଣ ।

ସୁପତିବ୍ରତା ସ୍ତିରୀ ମୋ ତହୁଁ ବଡ଼ ଜାଣ ।

ମୋତେ ସେ ଶ୍ରୀମୁଖେ ଆଜ୍ଞାକଲ ବୋଲି ଏକ

କି ରୂପେ ଛାଡ଼ିଯିବ ହେ ମୋତେ ପୁଣ୍ୟଶ୍ଲୋକ ।

ଏକଇ ବ୍ରହ୍ମ ହୋଇଛ ଯେବେ ବେନି ଭାଗ ।

ଏକତ୍ୱ କରି ଧର ମୋ ଏବେ ଆତ୍ମାଲିଙ୍ଗ ।

ଶିରୀକି ମିଶାଇ ଏବେ ହୃଦପଦ୍ମେ ଧର।

ଜୀବ ପରମ ରୂପରେ ଆମର ବିହାର ।

ଜାଣ ସବୁ ପ୍ରାଣୀ ହୃଦେ ଥାଉ ଏ ପ୍ରକାର।

ଏ କଥା ସଂସାରେ ଚିହ୍ନି ନ ପାରନ୍ତି ନର ।

ଏହିରୂପେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ କହନ୍ତି ଯେ ବାଣୀ।

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ମନେ ମନେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣଚଗୋ ତୁମ୍ଭେ ପରମ ବୈଷ୍ଣବୀ ।

ମନ ବିଡ଼ୁଥିଲେ କତା କି ରୂପେ ଶୁଣିବି ।

ଆମ୍ଭେ ତ ତୁମର ପିଣ୍ଡ ତୁମେ ଆମ୍ଭ ଆତ୍ମା

ଏକ ହେବାରୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଭଜେ ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।

ପଞ୍ଚଶିଖ ସନକାଦି ମୁନି ଯେ ଆସୁରି ।

ଏହିମାନେ ଚିହ୍ନି ଏକା ପାରନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକରେ ଥାଇ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭ ପୁରି

ତେମ୍ଭେ ପରମ ଆମ୍ଭେ ଯେ ଜୀବରୂପ ଧରି ।

ସଂସାରେ ବୋଲାଇ ଯେଣୁ ଆମ୍ଭେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ

ଭଜନ୍ତି ସକଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନରସିଂହ ନାମ ।

ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ହରି ।

ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶ୍ରୀନରସିଂହ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରଧାରୀ ।

ତୁମ ଆମ୍ଭ ବିହାର ଯେ ସଦା ହେଉଥାଏ

ଆମ ବିହାର ଭାଜିଲେ ବ୍ରହ୍ମାର ପ୍ରଳୟେ ।

ଚାଲ ଗୋ ପ୍ରଭାତୁ ଯିବା ଅସୁରର ପୁରୀ ।

ଗୃହରେ ମୟାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେ ଥାନ୍ତୁ ବିଜେ କରି ।

ଏରୂପେ କହି ନୃସିଂହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏକ ହେଲେ ।

ମାୟା କମଳିନୀ ରୂପେ ଗୃହେ ବିଜେ କଲେ ।

ଖଗେଶ୍ୱରକୁ ବସନ୍ତି ଧ୍ୟାୟି ଭଗବାନ।

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲେ ଆସି ବିନତା ନନ୍ଦନ ।

ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପାଦତଲେ ପଡ଼ି।

ଉଠିଣ ଉଭାହୋଇ ସେ ପୁଚ୍ଛେ କରଯୋଡ଼ି ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କରିଲେ ଶୁଣ ପକ୍ଷୀରାଜ।

କହିବା ଗୁପତ କଥା ଯେତେ ତୋତେ ଆଜ ।

ଦଇତପୁରକୁ ଯିବା ତୋ ପିଠିରେ ବସି।

ତୁହି ଥିଲେ ସଖୀ ମୋର ହେବୁ ଦିବାନିଶି ।

ଦୂତ ପେଶିଅଛି ମୃରାସୁର ନେବାପାଇଁ

ମୃତ୍ୟୁ ବିଦ୍ୟା ଦେବା ତାର ପୁତ୍ରେ ଆମ୍ଭେ ଯାଇଁ ।

ଆମ୍ଭକୁ ନେବାକୁ ଆସେ ବଦରିକା ଗଡ଼ୁ      ।

ଯାଇଣ ମାରିବା ଆଗେ ପୁତ୍ର ନାତି ଆଡ଼ୁ ।

ତେଣୁ ଆମ୍ଭେ ଚଢ଼ିଯିବା ଗରୁଡ଼ ରଥରେ ।

ତୁ ଥିଲ ସଖା ମୋ ଜାଣ ହୋଇବୁ ସାଥିରେ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲ ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ।

ମୋହର ଯେ ପରାକ୍ରମ ତୁମ୍ଭର ତ ସବୁ ।

କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦେବତା ଯାର ବୋଲେ ସଜ

ମୋହର ପ୍ରାୟେକ ଲକ୍ଷେ ଗରୁଡ଼େ କି କାର୍ଯ୍ୟ ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କଲେ ତୁ ମୋର ତହୁଁ ବଡ଼ ।

ବିଷ୍ଣୁ ବାହନ ହୋଇଣ ବହୁ ଯୋଗାରୂଢ଼ ।

ଏହି ଅବତାର ଯାକେ ପାର୍ଶ୍ୱେ ମୋର ଥାଅ ।

ମୁର ଦୈତ୍ୟ ମଲା ପରେ ନଗ୍ରକୁ ତୋ ଯାଅ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲେ ମୋତେ ଆଜ୍ଞା ନୋହୁ ସ୍ୱାମୀ।

ସଦାକାଳେ ଥିବି ମୁହିଁ ପଦ୍ମ ପାଦେ ନମି ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଯେବେ ମାଗିଲୁ ତୁ ବର ।

ପାଞ୍ଚଟି ଅବତାରେ ତୁ ସେବା ମୋତେ କର ।

ନୃସିଂହ ବାମନ ପର୍ଶୁ କୃଷ୍ଣ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଗରୁଡ଼ ସ୍ତମ୍ଭ ମୋ ଆଗେ ହୋଇଥାଅ ନିତ୍ୟ ।

ନୀଳଗିରିରେ ରହିବୁ ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ରୂପେ ।

ତୁହି ଆମ୍ଭ ରଥେ ଥିବୁ ସଦା ଭକ୍ତରୂପେ ।

ନୀଳଗିରିରରେ ବସିବୁ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ଏରୂପେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲୁରେ ବିନତା କୁମର ।

ସମସ୍ତ ଜନେ ଦର୍ଶନ ଆଗେ ତୋତେ କରି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯାଇଁ ସେବିବେ ପଛେ ନରନାରୀ ।

ବସିଲେ କଳିରେ ଯେବେ ଦେବାଳୟେ ମୁହି ।

ରହିଥିବୁ ମୋର ଆଗେ ବାହନ ତୁ ହୋଇ ।

ଏହି ରୂପେ ବର ତାକୁ ଭଗବାନ ଦେଇ ।

ଭାବିଲେ ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ନେବାପାଇ ।

ଆପଣେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରୁ ଯେ କାଢ଼ି ବେନିରୂପେ।

ମାୟା ନରସିଂହ ଶେଷ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଆପେ

ପିତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଅ ବୋଲି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ଶୁଣି ମାୟା ବେନି ଭାଇ ହସ ହସ ହେଲେ ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କରିଲେ ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ବହ।

ପିତା ମାତା ପାଳି ଆମ୍ଭ ନଗ୍ରେ ଥାଅ ରହି ।

ଆମ୍ଭ ନାମ ଘେନି ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ ବେନି ଭ୍ରାତେ

କେହି ନ ଜାଣିବେ ମିୁହିଁ ଆସିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ।

ଏ ରୂପେ ନୃସିଂହ ମାୟା ନୃସିଂହଙ୍କୁ କହି ।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗୁ କାଢ଼ିଲେ ମାୟାପିତା ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସାକ୍ଷାତେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ତ ହେଲେ ଜାତ ।

କହୁଛନ୍ତି ନାରଦଙ୍କୁ ସାବିତ୍ରୀଙ୍କ କାନ୍ତ ।

ମାୟା ପିତାଙ୍କୁ ଗରୁଡ଼େ ଘେନି କଲେ ବିଜେ ।

ମିଳିଲେ ଅଶୀଳ ପାଶେ ଯାଇଁ ବେଦରାଜେ ।

ବଦରିକା ଦେଶ ଲୋକେ ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ଶୋଇ ।

କାହାକୁ ନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ କଥା ଜଣା ନାହିଁ ।

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଗରୁଡ଼ ତାହା ଜାଣେ ଏକା

ମାୟାକୁ ଢାଙ୍କି ଅଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ବଦରିକା ।

ମାୟା ପିତାଙ୍କୁ ଘେନିଣ ଗଲେ ବେନି ଭାଇ

ଗରୁଡ଼ପରେ ବସିଲେ ଅପସର ଦେଇ ।

ଶେଷ ଓ ନରସିଂହଙ୍କ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇବା ପାଇଁ କନକାବତୀ ଯାତ୍ରା

ଚାଲିନ୍ତେ ପହଣ୍ଡି ବିଜେ ପ୍ରାୟେ ପକ୍ଷୀରାଜ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରୁ ଅଶୀଳ ଦେକି ହେଲା ସଜ ।

ଚାହିଁଲେ ଗରୁଡ଼େ ତିନି ମୂର୍ତ୍ତି ଛନ୍ତି ବସି।

ମଧ୍ୟେ ପିତା ବାମ ଦକ୍ଷେ ଛନ୍ତି ବେନି ଶିଷି ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ହୋ ଶୁଣ ଅଶୀଳ ବୋଇଲା ।

ରାଜାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ଏବେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରତି ହେଲା ।

ଏତେ ବିଳମ୍ବ କରିଣ କିପାଁ ବ୍ୟର୍ଥେ ରହୁ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ପେକ୍ଷ ତୁ ବେଗେ ମୁର କଥା ହେଉ ।

ବିଳମ୍ବ କଲେ ବୋଲଣା ପାଇବଟି ରାୟେ।

ଯାହାର ନାମେ ଚମକ ପଡ଼େ ସବୁ ଠାଏ ।

ଛାମୁକୁ ଗଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲାଗୁଅଛି ଡର।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ଆଣ୍ଟ କଲାକ ଅସୁର ।

ଶୁଣିଣ ମାୟା ନୃପତି ଠିକେ କହେ କାନ୍ଦି।

ବୋଇଲେ ପୁତ୍ରେ ପଡ଼ିବେ ଗଲେ ପରା ବନ୍ଦୀ।

ଗୃହ ପୁତ୍ର ଗଲେ ମୋର ଦିନ ନ ସରିବ ।

ବେଳହିଁ ତ ନ ବୁଡ଼ିବ ରାତ୍ର ନ ପାହିବ ।

ଲାଗିବ ଭୁଞ୍ଜିବା ଅନ୍ନ ସବୁ ମୋତେ ପିତା ।

ଜନନୀ ତ ମରିଯିବ ହୃଦେ କରି ଚିନ୍ତା ।

ଚାଲ ସେ ରାଜାଙ୍କ ହସ୍ତେ ସମର୍ପିଣ ଦେବି।

କୁହା ପୁଚ୍ଛା କରି ପୁତ୍ର ଘେନିଣ ଆସିବି ।

ତଥାପି ସେ ନ ବୁଝିଲେ କହିବା ତିଆରି

ତହି ଉତ୍ତାରୁ ପଛେ ମୁଁ ଆସିବି ବାହାରି ।

ଶୁଣିଣ ଅଶୀଳ ତାହା ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲା।

ବଡ଼ଲୋକର ମହିମା ବୋଲେ ଭଲା ଭଲା ।

ବଡ଼ଲୋକ ଜାଣନ୍ତି ସେ ଏକା ବଡ଼ କଥା ।

ହାନି ଲାଭ ଜାଣନ୍ତି ତ ସକଳ ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ଅଷ୍ଟ ଅବଧାନ ହୋଏ ମନେ କଲେ ନ୍ୟାୟେ

ଅଜଣା ବୁଝାମଣା ତୁ କୂର୍ମଗ୍ରୀବ ପ୍ରାୟେ ।

ପଦାକୁ ସେ ଖସୁଥାଇ ମଧ୍ୟେ ପଶୁଥାଇ ।

ଅଭବ୍ୟ ଲୋକତ ଜାଣ କୂର୍ମ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ।

ଆପଣ ତ ବଡ଼ଲୋକ ହେବା କଥା ଜାଣି ।

ପୁତ୍ରକୁ ଧରିଣ ମୋତେ ଭେଟ ଆସି ପୁଣି ।

ବେଗେଣ ହୁଅ ହେ ସଜ ଯିବା ଏହି ଲାଗେ ।

ନ କହ ବିଳମ୍ବ କଥା ଆଉ ମୋର ଆଗେ ।

ବଲ୍ଲଭ ବୋଇଲେ ଆଉ ବିଳମ୍ବେ କି କାର୍ଯ୍ୟ

ପୋଏ ବସିଲେଣି ଦେଖ ଏହି ପକ୍ଷିରାଜ ।

ଅଶୀଳ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଚାଲ ମୋର ଆଗ ।

ତୁମ୍ଭ ପଛେ ମୁହିଁ ଚାଲି ଯିବି ହୋଇବେଗ ।

ଶୁଣି ଗରୁଡ଼କୁ ପ୍ରଭୁ ଠାରିଣ କହିଲେ

ପକ୍ଷୀରାଜ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଉଠିଣ ଚଳିଲେ ।

ତାଙ୍କ ପଛରେ ଅଶୀଳ ଗମେ ମନେ କ୍ଷେପି ।

ଚାଲୁଅଛି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ହୋଇ କାମରୂପୀ ।

ବଦରିକା ଆଶ୍ରମରୁ ମୃରାସୁର ପୁର ।

ପଞ୍ଚାଶତ ଯୋଜନ ଯେ ଅଟେ ପଥଦୂର ।

ପ୍ରହରକ ଭିତରେ ସେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇଁ।

କନକାବତୀ ନଗ୍ରରେ ପଶ୍ଚିମ ମୁଣ୍ଡୋଇ ।

ସେହି ପୁରେ ଯହିଁ ବିଜେ ପ୍ରବୁ ସଦାଶିବ ।

ନୃସିଂହ ସେ ସ୍ଥାନେ ଗଲେ ସହ ଶେଷଦେବ ।

ଉତୁରି ଖଗେଶ୍ୱରର କନ୍ଧୁ ବେନିଭାଇ ।

ମାୟା ପିତାଙ୍କୁ ଘେନିଣ ସ୍ନାନ କଲେ ଯାଇ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା କରମ ସାରିଣ ସୂର୍ଯ୍ୟେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଲେ ।

ସାରିଣ ଦେବାର୍ଚ୍ଚନ ସେ ପ୍ରଭୁ ବିଜେ କଲେ ।

ଶୀତଳ ମଣୋହି ଲାଗି ହେଲେ ନାରାୟଣ ।

ଆଚମନ ସାରି ପ୍ରଭୁ କଲେ ବିହରଣ ।

ଗରୁଡ଼ ସେରୂପେ ସନ୍ଧ୍ୟା ତରପଣ କରି ।

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ସେବାକଲା ମଣୋହିକି ସାରି ।

ଅଶୀଳ ଯେ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ରଖାଇ ସେଠାରେ ।

ମିଳିଲାକ ଶୀଘ୍ର ଯାଇଁ ମୁରର ଆଗରେ ।

ଦୂତକୁ ଦେଖିଣ ରାଜା ହସ ହସ ହେଲା ।

ଆସିଲୁ କି ରେ ଅଶୀଳ ବୋଲି ପଚାରିଲା ।

ଦୂତ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ତୋ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ।

ବାପ ପୁଅ ତିନିଙ୍କୁ ମୁଁ ଆଣିଲି ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ।

ନଗ୍ରର ପଶ୍ଚିମ ମୁଣ୍ଡେ ଛନ୍ତି ଦେବଆଳେ।

ଆଜ୍ଞା ହୋଇଲେ ଛାମୁକୁ ଆଣିବି ତତ୍କାଳେ ।

ମୃରାସୁର ବୋଲଇ ଯେ ଛାମୁକୁ ମୋ ଆଣ।

କି ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣ ତାଙ୍କର ଦେକିବା ଲକ୍ଷଣ ।

ନିର୍ମାଣ କରିବା ତହିଁ ପରେ ବସାଘର ।

ଦିନ ବୁଝିଲେ ପଢିବେ ବିଦ୍ୟା ପୋଏ ମୋର ।

ଶୁଣିଣ ଅଶୀଳ ଦୈତ୍ୟ ଗଲା ବେଗେଧାଇଁ।

ବୋଇଲା କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଆସ ଶୀଘ୍ର ହୋଇ ।

ମୃରାସୁର ଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ଏହିକ୍ଷଣି ।

ବେଗେ ଆସନ୍ତୁ ଦେଖିବା ଆମ୍ଭେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଶୁଣି ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା ପିତା ଉଠିଲେ ହରଷେ ।

ଚଳାଇ ଅଛନ୍ତି ବେଳି ପୁଅଙ୍କୁ ପାରୁଶେ ।

ତହିଁ ପଛରେ ଗରୁଡ଼ ଚଳେ ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ବେନି ଖଗ ବାଡ଼ କରି ଦେଇ ଅପସରେ ।

ନାସୁ କେଶଯାଏ ହରି ମନ୍ଦିରର ଚିତା ।

କାଟିଣ ସଙ୍ଗରେ ଧରି ଚାଲେ ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ମସ୍ତକରୁ କଟିଯାଏ ଲମ୍ବିଅଛି ବେଣୀ ।

ବେଣୀ ଅଗ୍ରରେ ଘାଗୁଡ଼ି ବାଜେ କିଣିକିଣି ।

ମୁକୁତା ପୁଞ୍ଜା ପୁଞ୍ଜା ଯେ ଲମ୍ବେ ବେଣୀଯାକେ

କପାଳେ ହୀରା ପାତିଆ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଝଲକେ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟରୁ ଶତେକ ଗୁଣେ ଦିଶଇ ଝଟକି।

ନିଶାକାଳେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେହ୍ନେ ପ୍ରକାଶେ ପୃଥ୍ୱୀକି ।

କର୍ଣ୍ଣରେ ହୀରା କୁଣ୍ଡଳ କଣ୍ଠେ ଶୋହେ ମାଳ

ଜାନରେ କଂସା ଘଣ୍ଟ ଯେ ଶୁଭଇ କୋମଳ ।

ଶରୀରେ ଯାବତ ପୁଷ୍ପ ହୋଇଛି ମଣ୍ଡଣି       ।

ନୃସିଂହର ପ୍ରଭା ଟେକି ଚାଲଇ ଧରଣୀ ।

ପହଣ୍ଡି ବିଜୟ କାଳେ ଯେହ୍ନେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ସେ ରୂପେ ଚାଲନ୍ତି ଦିଶେ ଗରୁଡ଼ର ରଥ ।

କପଳି ଚାଲନ୍ତେ ଯେହ୍ନେ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ହୋଇ ।

ସେହି ରୂପେ ଦିଶନ୍ତି ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ ।

କନକାବତୀ ପୁରରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ନାରୀ

ଚାରିପାଶେ ରହି ସର୍ବେ ଦେଖନ୍ତି ଉଭାରି ।

କେବୋଲେ ଏମାନେ କାହୁଁ ଅଇଲେ ଗୋକହ

ସାକ୍ଷାତରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଏହି ଜାଣିଥାଅ ।

କେ ବୋଲଇ ହରିହର ହେବେ ଏହି ଦୁଇ।

ବେନି ଭାଇ ମଧ୍ୟେ ଯେହୁ ବସିଛନ୍ତି ଯାଇ ।

ଏହାଙ୍କର ଜନକ ଯେ ହେବ ଏହୁ ଜାଣ।

ପିତା ପୁତ୍ର ପରି ଏ ଯେ ଦିଶନ୍ତି ଘଟଣ ।

କେ ନାରୀ ବୋଲେ ସ୍ୱର୍ଗର ଅଟଇ ଏ ଇନ୍ଦ୍ର ।

ରାଜା ଛାମୁକୁ କରିବା ପାଇଁ ଆସେ କେନ୍ଦ୍ର ।

କେ ବୋଲେ ନୀଳଗିରି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ କିଏ

ଢଳିଣ ଚାଲୁଅଛନ୍ତି ପହଣ୍ଡି ବିଜୟେ ।

କେହୁ ବୋଲେ ଚନ୍ଦ୍ରସୂର୍ଯ୍ୟ ଧରି ରୂପ ବେନି

ରାଜା ମଗଜ ବୁଝିଣ ଯିବେ ଦେହ ଘେନି ।

କେହୁ ବୋଲେ କାମଦେବ ଘେନି ବେନିବର୍ଣ୍ଣ

ଏହାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ସ୍ତିରୀ ହେବେ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ।

କେହୁ ବୋଲେ ହରିହର ମାୟାରୂପ ଧରି

ଅବଶ୍ୟ କପଟେ ପଶି ଏହୁ ଯିବେ ମାରି ।

କେହୁ ବୋଲେ ଲୀଳାଗତି ହୋଇ ବେନିଭାଇ

ଦାଣ୍ଡରେ ଚାଲୁଅଛନ୍ତି ସର୍ବ ମନ ମୋହି ।

କେହୁ ବୋଲେ କାମଦେବ ଅଟେ ପରା ଏହି

ଦେଖି ଏହାକୁ ଯୁବତୀ ହେବେ କାମେ ବାଇ ।

ଦେଖୁଅଛୁ ତ ପୁରୁଷ ଆମ୍ଭେ କେତେ ରୂପେ

କାମିନୀ କୁଳକୁ କାନ୍ତ ନ ମିଳେ ଏ ରୂପେ ।

ମଧ୍ୟେ ରହିଅଛି ଯେହୁ ଅଟେ ପରା ବାପ

ତହିଁ ପଛେ ଅଛି ଦେଖ ଗରୁଡ଼ ଏ ରୂପ ।

ପୂର୍ବକାଳୁ କେତେ ତପ ଥିଲୁ ଆମ୍ଭେ କରି

ତେଣୁ ଦେଖିଲୁ ଗରୁଡ଼ ସହ ଦେବ ହରି ।

ତ୍ରିପୁରଯାକ ଗରୁଡ଼ ପଦ୍ମମୁଖ ଦେଖ

ଦର୍ଶନ କରିଣ ଥିଲୁ ତାଙ୍କୁ ରତି ପାଖ ।

କେବଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ଆମ୍ଭ ପୁରେ ବିଜେ କଲେ

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଧରି ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ଆସିଲେ ଆମ୍ଭର ମୋକ୍ଷ ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

କେହୁ ବୋଲେ ନୃପତି ଗୋ ଆଣେ ଦୂତପେଷି।

କେ ବୋଲେ ଆଗହୁଁ ପୁଣି ଅଛୁ ଶୁଣି ଆମ୍ଭେ

ରାଜାର ପୁତ୍ରଯାକଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇବେ ।

କେହୁ ବୋଲେ ରାଜପୁତ୍ରେ କରିଥିଲେ ଭାଗ୍ୟ

ଶ୍ରୀମୁଖରୁ ବିଦ୍ୟା ଶୁଣି ହୋଇବେ ମୋକ୍ଷାଙ୍ଗ ।

କେହୁ ବୋଇଲେ ଅଦୃଷ୍ଟେ ଯାହାର ଯା ଥିବ

ବଳେଣ ଦଇବ ତାହା ଲୋଡ଼ି ଆଣି ଦେବ ।

କେହୁ ବୋଲେ କାହାକୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ

ଏଥିରେ ଭଲ ମନ୍ଦ ଗୋ ଦୁଇ କଥା ଥାଇ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ପଣ୍ଡିତ ଏହା ସତ ସତ

ଏହି କଥା ଅପୂର୍ବ ହେ ଅଟେ ଅଲୋକିତ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦିଶନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରାୟେ ବେନିଭାଇ

ଶୁଭୁଅଛି ଏର୍ଥେ ଅବା ଅଶୁଭ ଅଛଇ ।

ଏହି କଥା ବିଧାତାକୁ ହେବ ସିନା ଜଣା

ଭଲ ଯୋଗ ଥିଲେ ହେବ ଭଲ ବୁଝାମଣା ।

ସବୁକାଳେ ପ୍ରାଣୀକି ନ ଥାଏ ଭଲ ଯୋଗ୍ୟ।

ଅତି ଉଗ୍ରହେଲେ ସରେ ଅଳ୍ପକେ ତା ଭୋଗ ।

ଶୁଣିଅଛୁ ପଣ୍ଡତଙ୍କ ମୁଖୁ ପୂର୍ବକାଳେ

ହରଙ୍କୁ ବର ମାଗିଲା ମୁର ଯେତେବେଳେ ।

ବୋଇଲା ଅମର ମୁହିଁ ହେବି ସବୁଦିନେ

ବିଧାତା ଥିବାକାଳେ ମୁଁ ଥିବି ତ୍ରିଲୋଚନେ ।

ଶୁଣିଣ ହେଉ ବୋଇଲେ ତହୁଁ ଉମାବର

ବର ଦେଇଣ କହିଲେ ମୃତ୍ୟୁ ପୁଣି ତାର ।

ବୋଇଲେ ଶ୍ରୀହରି ତୁଲେ ନ ଲାଗିବୁ ପୁଣି

ଲାଗନ୍ତେ ମାରିବେ ନିଶ୍ଚେଁ ଜାଣ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଯେଉଁକାଳେ ମୁରଦୈତ୍ୟ ଦିଗବିଜେ କଲା

ଶାକଲ୍ୟ ଦ୍ୱୀପରେ ଯାଇଁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଭେଟିଲା ।

ବାଳକ ରୂପେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ପ୍ରଭୁ ଥିଲେ ଶୋଇ

ପୁତ୍ର କରିବି ବୋଲିଣ ଆଣୁଥିଲା ବହି ।

ଗୁରୁ ହେବାରୁ ତାଙ୍କୁ ଛେଚି ପକାଇଲା

ଛେବିବା ମାତ୍ରକେ ଜାଣ ପ୍ରଭୁର କି ଗଲା ।

ପଳାଇଣ ନାରାୟଣ ପଶିଲେ ସେ ପୁରେ

ସେ ନଗର ଯାକ ପଶି ଖୋଜିଲେ ଅସୁର ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନ ପାଇଣ ସେ ନଗ୍ର ଦେଲେ ପୋଡ଼ି

କହିଲେ ସଂସାରେ ହରି ପ୍ରାଣ ଗଲା ଛାଡ଼ି ।

ତେଣୁ ସେହି ନାରାୟଣ ମନେ ବହି ରୋଷ

ଜନମ ହୋଇ ଏଠାରେ ଆସି ହେଲେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ଦେଖ ଗୋ ଦିଶୁଛି ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର କେତେ ତୋରା

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ବିରାଜୁଅଛି ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ପରା ।

କୋଳରେ ଯେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛନ୍ତି ବିଜେକରି ।

ଏହାଙ୍କୁ ରାଜା ଆଣିଲା ଦେଖ କିପାଁ ଧରି ।

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ରମାନେ କରନ୍ତି ଦେଖି ଜୟେ ଜୟେ

ନମନ୍ତି ଯେ ସାଧୁଲୋକ ହରି ପଦ୍ମପାୟେ ।

ନଗ୍ରର ଲୋକେ କରନ୍ତି ଦେଖି ଦଣ୍ଡବତ

ବୋଲନ୍ତି ଅଲଭ୍ୟେ ଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ବୃଦ୍ଧଜନେ ମୋକ୍ଷଦାତା ହରି

ଘେନନ୍ତି ଯେ ପୁତ୍ରମାନେ ପିତାସମ କରି ।

ଅସୁରକୁଳକୁ ଦିଶେ ସୁବିଶାଳ କାୟେ

ଦିଶନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟଜନଙ୍କୁ ଭଇରବ ପ୍ରାୟେ ।

ଭକ୍ତ ଜନଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ସେହି ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରଭା ।

ଏ ରୂପେ ନୃସିଂହ ଯାନ୍ତେ ଦିଶଇ ଯେ ଶୋଭା ।

କନକାବତୀ ନଗର ଦାଣ୍ଡେ ପ୍ରଭୁ ବିଜେ

ଚାଲନ୍ତି ଯେ ଲୀଳାଗତି ହୋଇ ଦେବରାଜେ ।

ଗରୁଡ଼ରେ ଅପସର ଦେଇ ନାରାୟଣ

ପିତାଙ୍କ ଦକ୍ଷ ଭାଗରେ ଯାନ୍ତି ରୁଣ ଝୁଣ ।

ରାଜାର ସିଂହ ଦୁଆରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

କହିଲା ଦ୍ୱାରୀ ଯାଇଣ ପଢ଼ିହାରୀ ପାଶ ।

ଶୁଣି ପଢ଼ିହାରୀ କହେ ସେ ଚରଚିଆକୁ

ଚରଚିଆ ଚଳିଗଲା ସଭା ଭିତରକୁ ।

ପୂରିଅଛନ୍ତି ଅସୁର ସଭା ଜଗତୀରେ

ବସିଅଛି ମୃରାସୁର ଖରଡ଼ାସନରେ ।

କଣ୍ଠ ବିକଣ୍ଠ ଯେ ଦୁଇ ଛନ୍ତି ବେନି ପାଶେ ।

ବସିଛି ଆଗେ ଦାରୁଣ ଭାଇ ମନ ତୋଷେ ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ତହିଁର ପାର୍ଶେ ଅଛି ବସି

ମୁରର ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ରଛନ୍ତି ମିଶି ।

ସୁବେଶ ବେଶ ହୋଇଣ ମୁରଦୈତ୍ୟ ପୋଏ

ବସିଣଛନ୍ତି ପାଶେ ଗନ୍ଧର୍ବ ସଭା ପ୍ରାୟେ ।

ଆବର ନାତି ଅଛନ୍ତି ନବଲକ୍ଷ ବସି

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ମୁର ମନ ହୁଏ ଖୁସି ।

ଆବର ଯେ ସେନାପତି ଛନ୍ତି ଚାରିଦିଗେ

ସୁଧର୍ମା ସଭା ପରାୟେ ବସିଛନ୍ତି ଆଗେ ।

କାଙ୍କୋଳ ସେ କାଳକେତୁ ପୁଣି ଲୋହାସୁର ।

ପ୍ରଳମ୍ବା ଜଳଘଣ୍ଟା ସୁମାଳି ମାଳବୀର ।

ସୁକେଶ ରଣଚୂଡ଼ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳି ସର୍ଚ୍ଛିତ।

ବିକଚ ମୁଡ଼ା ଅସୁର ରାଜକଳ୍ପ ଦୈତ୍ୟ ।

ଆଲୋପି ବୀରଘଣ୍ଟ ସଲେପି ସଉଦାସ

ଅଶୀଳ ମହାଶୀଳ କୋଦଳ ଯେ ଚାରୁହଂସ ।

ରଣକେଶୀ କୃତକେଶୀ ବଜ୍ରକେଶୀ ବୀର

ସୁରକ୍ଷ ଭକ୍ଷ ରକ୍ଷ ଯେ ଖଡ଼ିକା ଅସୁର ।

ଏ ରୂପେ ଅଛନ୍ତି ବସି ଦୈତ୍ୟ ସେନାପତି

ମୁଖରାବର ଶବଦେ କମ୍ପେ ବସୁମତୀ ।

ସୁଜେଠି ଜଗଜ୍ଜେଠି ଯେ ଜୟ ମହାଦନ୍ତା

ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ଅନର୍ଗଳେ ଛନ୍ତି ଅପ୍ରମିତା ।

ପାଇକ ରାଉତ ରଥୀ ଆଉ ମହାରଥୀ ।

ଯୋଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ବ୍ୟାପି ରହିଛନ୍ତି ପୃଥ୍ୱୀ ।

କାଖରେ ହସ୍ତ ପୂରାଇ ଶିରେ ଦେଇ କର

ଆଜ୍ଞାକୁ କର୍ଣ୍ଣ ଡେରିଣ ଥାନ୍ତି ସର୍ବନର ।

ସଇନ ବଳ ପଦାତି ଆଉ ଯୋଦ୍ଧା ଯେତେ

ସଭାତଳେ ପଟୁଆରି ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବାଡ଼ି ଧରିଣ ରାଜ ଖୁଣ୍ଟିଆଏ

ସଭା ନିଃଶବ୍ଦ କରନ୍ତି ଠାଏ ଠାଏ ।

କେ ଅନ୍ତ କରିବ ତହିଁ ଦୈତ୍ୟ ଅକଳନା

ଆସ୍ଥାନ ପୂରି ବାହରେ ଅଛନ୍ତି ଅଗଣା ।

ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟ ସେ ମୁକ୍ତା ମାଳି ମାଳି

ଥୋରହସ୍ତ ଧାରଣା କଳସ ତଳେ ଢାଳି ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସ୍ତମ୍ଭ ବେଡ଼େ ଲମ୍ବଇ ପାଟଝମ୍ପା

ସାରି ସାରି କେରି କେରି ଗଜମୋତି ଝମ୍ପା ।

କ୍ଷୀରୋଦ ପାଟପତନୀ ଉପରେ ଚାନ୍ଦୁଆ

ରତ୍ନଖଟେ ବସିରାଜା ଭୁଞ୍ଜେ ପାନ ଗୁଆ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଆଲଟ ପଙ୍ଖା ବିଞ୍ଚଣୀ ଚାମର

ପଡ଼ୁଅଛି ଚାରିପାଖେ ରାଜାର ଛାମୁର ।

ହଡ଼ପ ଚନ୍ଦନ ପାନପୁଲ ଧୂପ ଧୂଆଁ

କୁଙ୍କୁମ କସ୍ତୁରୀ ମିଶି କୃଷ୍ଣାଗୁରୁ ଚୂଆ ।

ବାହୁଟି ମୁଦି କଙ୍କଣ ବିଦ ବେନିଭୁଜେ

ଦିଗବାରଣେ ଚିରାଳ ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ି ସାଜେ ।

ବାମକରେ ଛୁରୀ କାତି ପରିଘ ମୁଦ୍‌ଗର

ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗରେ ଗଦା ଖଡ଼୍‌ଗ ଅଶିବର ।

ପାଣ୍ଡୁର ବର୍ଣ୍ଣ ମୁଖ ପିଙ୍ଗଳବର୍ଣ୍ଣ ନିଶ ।

ରକ୍ତ କୁମୁଦ ପରାୟେ ନେତ୍ର ପରକାଶ ।

ତାମ୍ବୁଳ ହେ ଭୁଞ୍ଜିବାରେ ଓଷ୍ଠ ଦିଶେ ରଙ୍ଗ।

ବିରାଜେ ହୀରାକୁଣ୍ଡଳ ବେନି କର୍ଣ୍ଣଯୁଗ ।

ଉଚ୍ଚାରେ କୁଲିଶ ଶବ୍ଦ ପ୍ରାୟ ମୁଖୁଁ କଥା।

ପ୍ରତାପୀ ତିନିପୁରରେ ଦୈତ୍ୟ ମହାରଥା ।

ପନୀର ଯେ ଚତୁଃସମ ଲେପି ନିଜ ଅଙ୍ଗେ

ପତନୀ ନବରଙ୍ଗରେ ଶୋହେ କଟିଭାଗେ ।

ଘାଗୁଡ଼ି ଅଷ୍ଟରତନ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣସୂତ୍ରେ ଗୁନ୍ଥି ।

ଅଣ୍ଟାରେ ଖଞ୍ଜିଛି ପୁଞ୍ଜି ପୁଞ୍ଜି ବେଢ଼ଯନ୍ତ୍ରୀ ।

କାଛେଣୀ ନାଗବନ୍ଧରେ ଯମଦାଢ଼ ଖୋଷି।

ହସ୍ତରେ ବେଳେ ବେଳେକେ ମୋଡ଼େ ନିଶ ହସି।

ତିନିପୁରୁ ଆସିଛନ୍ତି ଯେତେ ଲୋକ ଆଦ୍ୟେ

ଥୋକାଏ ଋଷିମାନେ ତ ଛନ୍ତି ସଭାମଧ୍ୟେ ।

ବାସବ ଯମ ଅନଳ ପବନ ନୈର୍ଋତେ ।

ଖଟଣି ସେବାରେ ଜଗିଛନ୍ତି ଯେଝାମତେ ।

କରନ୍ତି ଯାହାର ଯେଉଁ ସେବା ନିତ୍ୟେ ଆସି

ଆବୋରି ସଭାରେ ଛନ୍ତି ସ୍ଥାନମାନ ବସି ।

କୁବେର ଯେ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବାୟୁ ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟେ।

ଏମାନେ ମୁରକୁ ସେବୁଛନ୍ତି ଅପ୍ରମେୟେ ।

ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକଙ୍କୁ ସେ ଜାଣ ସର୍ବେ ଥାନ୍ତି ଡରି ।

ବିନାଶନ୍ତି ତାକୁ ଏକା ଯଥାକାଳେ ହରି ।

ଅଳ୍ପାୟୁଷ ହୁଅଇ ସେ ନିଜଦୋଷ ବଳେ।

ଏ କଥା ହେଜି ବୁଝି ନ ପାରେ କେତେବେଳେ।

ନୃସିଂହଙ୍କର କନକାବତୀ ପୁରରେ ପ୍ରବେଶ ଓ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କର ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା

ଏଥୁଅନ୍ତେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହୋ ନାରଦଋଷି।

ଚାର ଯାଇଁ ଜଣାଇଲା ସଭାମଧ୍ୟେ ଆସି ।

ସେ କାଙ୍କୋଳସୁର ଆଗେ ଖବର କହିଲା

ଶୁଣନ୍ତୁ ହେ ବୀରମଣି ନୃସିଂହ ଆସିଲା ।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଆସି ଅଛନ୍ତି ଜାଣ ରହି ।

ଆସିବେ ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ହେଲେ ବେନିଭାଇ ।

ଶୁଣିଣ କାଙ୍କୋଳସୁର ଉଠିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ରାଜା ଛାମୁରେ କହିଲା ଯାଇଁ କର୍ଣ୍ଣମୂଳେ ।

ବୋଇଲା ଭୋ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଦୈତ୍ୟରାୟେ।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଆସିଣ ହେଲେ ବିପ୍ରପୋଏ ।

ଶ୍ରୀଆଜ୍ଞା ହେଲେ ଆସିବା ତାଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ଘେନି

ଚିହ୍ନିବା କେହ୍ନେ କହିବେ ସେହି କଥାମାନି ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁର ହସି ବୋଲେ ଘେନି ଆସ।

ତାଙ୍କ ରୂପ ଦେଖି ଆଗ ଜାଣିବା ଭବିଷ୍ୟ ।

ଶୁଣିଣ କାଙ୍କୋଳାସୁର ଗଲା ତତକ୍ଷଣ ।

ବୋଇଲାକ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ହେଲା ବେଗେ ଆଣ।

ଏହା ଶୁଣି ଚରଚିଆ ଗଲା ବେଗେ ଧାଇଁ ।

ଦେଖିଲା ସିଂହଦ୍ୱାରରେ ଛନ୍ତି ବେନିଭାଇ ।

ଅଶୀଳକୁ ବୋଇଲା ହେ ଶୀଘ୍ର ଉଠିଆସ ।

ରାଜା କହିଲେ ଆସନ୍ତୁ ସଙ୍ଗେ ଜଗଦୀଶ ।

ଉଠିଲା ଶୁଣି ଅଶୀଳ ଦୈତ୍ୟ ଅତି ବେଗେ ।

ଗରୁଡ଼ ରଥ ଚଳାଇ ଦେଲା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ।

ସଭାକୁ ଯାନ୍ତେ ଦିଶିଲା ପ୍ରଭୁ ତିନିରୂପେ ।

ଗରୁଡ଼କୁ ବିଶ୍ୱଗର୍ଭେ ରଖିଦେଲେ ଗୋପ୍ୟେ ।

ଯାହାର ଯହିଁରେ ମନ ଯେମନ୍ତ ସ୍ୱଭାବ ।

ସେହି ରୂପରେ ଦିଶନ୍ତି ତାକୁ ବସୁଦେବ ।

ଆବର ଦେବଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ସେ ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରାୟେ ।

ଦିଶନ୍ତି ଋଷିଯାକଙ୍କୁ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର କାୟେ ।

ପାତାଳରୁ ନାଗଲୋକେ ଆସିଥିଲେ ଯେତେ ।

ସେ ବୋଇଲେ ଆସିଲେକ ହରି ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତେ ।

ନରଲୋକ ବୋଇଲେ ଏ ନିଶ୍ଚେଁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ

ଏହାଙ୍କୁ ଯେ ଭଜଇ ସେ ଭକତ ଉତ୍ତମ ।

କୋଟିଏ ତପ କଲେ ନ ଦେଖି ଯାହା ଭଲେ ।

ସେ ପ୍ରଭୁ ଦୈତ୍ୟସଭାରେ ଆସି ଦେଖାଦେଲେ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ନମନ୍ତି ସର୍ବେ ଖଣ୍ଡ ଦୂରୁ।

ଅସୁରକୁ ଡରି କେହି ନ ଉଠେ ସଭାରୁ ।

ମୁରକୁ ଦିଶିଲେ ସେହୁ ଯଥା ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ରାଜେ ସରିସମ ।

ଦୈତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି କାଳଯମ ପ୍ରାୟେ ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀକି ଦିଶନ୍ତି ସେ ବ୍ରହ୍ମମୟେ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ମନେ କରେ ସ୍ତୁତି ।

ସେ ସ୍ତୁତି କରିବାର ଜାଣନ୍ତି ଜଗଜ୍ଜ୍ୟୋତି ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଶ୍ରୀହରି ସେ ସବୁ ହୃଦେ ଥାନ୍ତି ।

ଯେ ଯାହା ପାଞ୍ଚେ ତାହା ସେ ସବୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି ।

ଅଶୀଳ ଦେଖେ ଏକା ଗରୁଡ଼ମୟ ରଥ ।

ଏ ରୂପେ ଚାଲନ୍ତି ମାୟା ଢାଳି ଜଗନ୍ନାଥ ।

ପାବଚ୍ଛକୁ ପାବଚ୍ଛ ଶଥେ ପାବଚ୍ଛ ଯାଏ।

ଚଢ଼ି ଯାଉଁ ଯାଉଁ ପ୍ରଭୁ ପାଞ୍ଚନ୍ତି କଥାଏ ।

ବୋଲନ୍ତି ଧନ୍ୟରେ ମୁର ତୋର ଭାଗ୍ୟ ରାଶି ।

ଏତେକାଳ ଯାଏ ଶିରୀ ଭୋଗ କଲୁ ଆସି ।

ଦେବଲୋକ ନରଲୋକ ନାଗଲୋକ ମୂଳେ ।

ଖଟାଇ ରଖିଲୁ ଆଣି ୟାଙ୍କୁ ସଭାତଳେ ।

ଏବେ ବିଧାତା ଫେଡ଼ିଲା ଆଣି ତାଙ୍କ ଦଶା ।

ମଞ୍ଜାରୀର ଭୟେ ଯେହ୍ନେ ଲୁଚିଯାଏ ମୂଷା ।

ଏମାନେ ସେହିରୂପରେ ହେଲେଜାଣ ତୋତେ

ଗୁହାରି କେବଳ ଯଆଇ ଏକା ମୋତେ ।

ତାହାଙ୍କ ବିକଳ ଆମ୍ଭେ ନ ପାରିଲୁ ସହି ।

ଜନ୍ମିଲୁ ଆସି ମାନବ ତନୁ ଆମ୍ଭେ ବହି ।

ବିଷ୍ଣୁର ହାତେ ମରିବୁ ବୋଲି ଜାଣିଥିଲୁ ।

ଏବେ ପୁଣି ଖୋଜି ଲୋଡ଼ି ଗୃହେ ଅଣାଇଲୁ ।

ସୁପଣ୍ଡିତ ଜନମାନେ କରନ୍ତି ଯା ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

କେତେବେଳେ ନୁହଇ ସେ କଥା ଜାଣ ମିଛ ।

ମୂର୍ଖ ଦେହରେ ଦଣ୍ଡ ନ ପଡ଼ିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ।

ନ ମାନେ କାହାକୁ ସେ ସଂସାରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ।

ତାହାର ସୁଖ କଥାତ ସେ ଏକା ଜାଣଇ ।

ପ୍ରମାଦ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିବ ବୋଲି ନ ପାଞ୍ଚଇ ।

ଏହିଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁ ତୋତେ ହେଲା ପରାପତ ।

ଭଲକୁ ଲୋଡ଼ି ଲୋଡ଼ିଲୁ ଏବେ ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ ।

କାହିଁ ହଜିଯିବ ଏବେ ଆସ୍ଥାନ ତୋହର।

କାଳକୂଟି ଭକ୍ଷି ଏବେ ନପାରୁ ଅସୁର ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଗୋବିନ୍ଦ ଆସ୍ଥାନ ତଳେ ମିଳି ।

ଜଳର ମଧ୍ୟରେ ଯେହ୍ନେ ହଂସ କରେ କେଳି ।

ମୃରାସୁର ପାସେ ଯାଇ ମିଳିବେ ଗୋବିନ୍ଦେ ।

ସଭାରେ ବସିଣ ଲୋକେ ଚାହାନ୍ତି ନିଃଶବ୍ଦେ ।

ବୃଷଭ ସୁରଭିପଲ ମଧ୍ୟେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ।

ସେପରି ଦିଶନ୍ତି ସଭା ମଧ୍ୟେ ଜଗଦୀଶେ ।

ତାରାଗଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ।

ନୃସିଂହ ଦିଶନ୍ତି ସେହିରୂପେ ସଭାମଧ୍ୟେ ।

ବିଜୁଳି କଳାମେଘରେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶୁଥାଇ

ସେହିପରି ନୃସିଂହଙ୍କ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିରାଜଇ ।

ଦୈତ୍ୟକୁ ଦିଶନ୍ତି ମହାପ୍ରଭୁ ମେରୁପ୍ରାୟେ।

ଦେଖିକରି ଦୈତ୍ୟଯାକ କରୁଥାନ୍ତି ଭୟେ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ସଭାରେ ବିଜେ କଲେକ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ରାଜାର ଆଗେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ବେନିଭାଇ।

ଦେଖିଲା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମୁର ନୟନ ପୁରାଇ ।

ପାଦଠାରୁ ଶିରଯାଏ ନିରେଖି ଚାହିଁଲା।

ଥରେ ଚକ୍ଷୁ ବୁଜି ପୁଣି ଲେଉଟି ଚାହିଁଲା ।

ଲୋତକ ଧାରା ନୟନୁ ପଡ଼େ ଖସି ତାର

ପରଳ ଫାଟିଣ ଲୁହ ବହେ ଝର ଝର ।

ବସନ କରରେ ଧରି ପୋଛେ ହସ୍ତ ଟେକି ।

ମନରେ ପାଞ୍ଚେ ଆଣିଲି ଭଲା ଶତ୍ରୁ ଡାକି ।

ହାତରେ ମୋ ପଡ଼ିଲାଣି ଆଉ ଯିବେ କାହିଁ

ଯାହା ପାରିବି କରିବି ତାହା ଘରେ ଥୋଇ ।

ପୋଷିଲା ମାଛ ପରାୟେ ହେଲେ ଏବେ ମୋର

ବାପକୁ ଯେ ପଠିଆଇ ଦେବି ଆଗ ତାର ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ରଖିବି ପୁଣ ଦିନାକେତେ ।

କଳେ କୌଶଳେ ମାରିବି ପୁତ୍ରଙ୍କର ହସ୍ତେ ।

ଏ ରୂପେ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ନ ଥିଲି ମୁହିଁ ଜାଣି ।

ବୁଝିଲି ନିଶ୍ଚୟ ଏହୁ ଅଟେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଏହାକୁ ମାରି ପାରିବି ଯେବେ ମୁହିଁ ହସ୍ତେ ।

ଅମର ହୋଇ ରହିବି ମୁହିଁ ଦିନାକେତେ ।

ନୋହିଲେ ମରିବି ଏହା ହାତେ ଯେବେ ମୁହିଁ

ରହିବି ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ ମୋକ୍ଷ ହୋଇ ଯାଇ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ଲେଉଟି ପୁଣି ବିଚାରିଲା ।

ଏହି ବେନି ଭାଇ ହାତେ ହେବ କିସ ଭଲା ।

ବୁଝିଲେ ଅଟନ୍ତି ସିନା ବ୍ରାହ୍ମଣର ବତ୍ସି

ସଙ୍ଗେ ସୈନ୍ୟବଳ ଆଣି ନାହାନ୍ତି ଯେ କିଛି ।

ମୋହର ଯେ ବୁଝିଲେତଛନ୍ତି ଯେତେ ସୈନ୍ୟ

ଚବିଶ ସେନା ଅଟନ୍ତି ମୋର ଜାତୁଧାନ ।

ଦାରୁଣ ଭାଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଜିଣିପାରେ ଅଚ୍ଛି

ମୋହଠାରୁ ବଳିୟାର କ୍ଷତ୍ରିୟ କେ ଅଛି ।

ଆବର ବାଳକେ ମୋର ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି

ସତର ଲକ୍ଷ କୁମର ନବଲକ୍ଷ ନାତି ।

ଏହାଙ୍କ ହାତରେ ଆଗ କଳେ ମରାଇବି

ଏମାନେ ନ ପାରିଲେ ମୁଁ ପଛେ ସଂହାରିବି ।

ଏରୂପେ ପାଞ୍ଚି ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ମୁଖ ଚାହିଁ

ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେଟି ପରା ବଦ୍ରିକା ନୃସାଇଁ ।

ତୁମ୍ଭର ନୃସିଂହ ଶେଷ ଦୁହେଁ କି ହେ ସୁତ।

କି ରୂପେ ସାଧିଲେ ବିପ୍ର ହୋଇ କ୍ଷତ୍ରିବୃତ୍ତ ।

ଯାହାର ଯେବଣ ବିଦ୍ୟା ତାଙ୍କ ତାହା ଗଚ୍ଛେ

କାହୁଁ ଏହି ବିଦ୍ୟାଯାକ ଶିଖିଲେ ତୋବତ୍ସେ ।

ତୁମ୍ଭର ପୁତ୍ର ବୋଲିଣ ନ ଥିଲି ମୁଁ ଚିହ୍ନି ।

ତୁମ୍ଭ ପୁତ୍ର ବୋଲି କହିଲେ ନାରଦ ମୁନି ।

ତେଣୁ କରି ଡକାଇମ ଆଣିଲି ମୁଁ ଜାଣ ।

ବିଦ୍ୟା କହିବାକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି ବ୍ରାହ୍ମଣ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଖେ ପୁରାଣ ବିଦ୍ୟା ଶୁଣୁଥିଲେ।

ତାହାର ବଂଶ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୁଏ କର୍ମ କଲେ ।

ତୁମ୍ଭର ପୁତ୍ରେ ହୁଅନ୍ତୁ ଶିଖନ୍ତୁ ଏବେ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ

ମୋହର ପୁତ୍ରେ ଶିଖନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟା ତାଙ୍କଠାରୁ ।

ତୁମ୍ଭର ଶ୍ରଦ୍ଧା ହୋଇଲେ ତାଙ୍କ ସାଥ ଥାଅ ।

ନୋହିଲେ ସମର୍ପି ଦେଇ ରାଜ୍ୟେ ତୁମେ ଯାଅ।

ମାସକ ମଧ୍ୟେ ପଢ଼ାଇ ଜାଣ ବିଦ୍ୟା ତତ୍ତ୍ୱ।

ତୁମ୍ଭ ରାଜ୍ୟକୁ ମେଲାଣି ହୋଇଯିବେ ଏଥୁ ।

ମାୟାବଲ୍ଲଭ ଏ ରୂପେ ରାଜା ମୁଖୁ ଶୁଣି ।

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେତ ଅଟ ଦୈତ୍ୟ ଶିରୋମଣି ।

ଏଥକୁ ତୁମକୁ ପଦେ କହୁଅଛି ମୁହିଁ।

ଶୁଣିଣ କୋପ ନ କର ଏକା ରାଜା ତୁହି ।

ମୋହର ବେନି ପୋଏତ ଅଟନ୍ତି ଅଲ୍ୟଳ

ଯେ ଭଜିପାରେ ତାହାର ଲାଗନ୍ତି ଯେ ମୂଲ ।

ଯେ ଯାହା ମାଗନ୍ତି ଦ୍ୟନ୍ତି ବଳେ ତାଙ୍କୁ ତାହା

ଏ ରୂପେ ନୃସିଂହ ମୋ ଅଟନ୍ତି ଚଉବାହା ।

କାହାକୁ କେବେ ପଢ଼ାଇ ନାହିଁ ଏହୁ ପାଠ।

ପ୍ରଥମ ଦିନୁ ନାହାନ୍ତି ଘରେ ଖେଳି ଲାଟ ।

ସଂସାର ଲୋକେ ଖେଳନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ଖେଳ

ତାହା ତ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି ମୋର ବେନିବାଳ ।

ବାଳକ ଦିନରୁ ଅନ୍ନ ଭୁଞ୍ଜି ନ ଜାଣନ୍ତି ।

ଭୁଞ୍ଜାଇଣ ଦେଲେ ଜାଣ ତେବେ ସେ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ।

ଓଁକାର ମନ୍ତ୍ରେ ପ୍ରସାଦ ନେଇ ଲାଗି ଦେଲେ ।

ମହା ସୁଖେ ଭୋଗ ଭୁଞ୍ଜି ବସିଥାନ୍ତି ଭଲେ ।

ଆବର ତିନି ଧୂପ ଯେ ପାଞ୍ଚ ଅବକାଶ ।

ଏରୂପେ ଘେନନ୍ତି ନିତ୍ୟ ପୂଜା ଜଗଦୀଶ ।

ବଡ଼ସିଂହାର ବେଶ ସେ ସର୍ବଦା ହୁଅନ୍ତି ।

ଏ ରୂପେ ପୁତ୍ରଙ୍କର ମୋ ଅଟେ ରାଜନୀତି ।

ବୁଝିଲେ ପୃଥ୍ୱୀଯାକୁ ତୁ ଅଛୁ ସାଧ୍ୟ କରି ।

ତୋ ତୁଲେ ପାରିବେ କି ମୋ ପୋଏ ଶସ୍ତ୍ର ଧରି।

ଆପଣ ଲୋଡ଼ିଲାରୁ ଯେ ଆଣିଲଇଁ ମୁହିଁ ।

ଦେଖିଲେ ଦୟା କରିବୁ ଅବା ବୋଲି ତୁହି ।

ତୁ ଆଜ୍ଞା କଲେ ନିଅନ୍ତି ମୋର ବେନି ଶିଷ୍ୟ।

ଏହା ଶୁଣି ମୃରାସୁର ହେଲା ହସ ହସ ।

ବୋଇଲା ଭଲ କହିଲୁ ତୁହି କଥା ପାଞ୍ଚି।

ଜାଣିବା ଲୋକ ହୋଇ ନ ଜାଣୁ ପରା କିଛି ।

ଆଣିଛି ଏତେ ଆଦର କରି ତୋର ବଳା ।

ଏବେ କିବୋଲି ବୋଲିବା ତୋତେ ଘେନି ପଳା।

ତାହାଙ୍କୁ ଆଣିଛି ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇବେ ବୋଲି ।

ତୁହି ବୋଲୁଅଛୁ ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ଘେନି କାଲି ।

ଆସିଲେ ସେ କାହିଁପାଇଁ ଯିବେ କାହିଁପାଇଁ ।

ଏ କଥା ବିଚାର ତୋର ମନେ ହେଉ ନାହିଁ ।

ମୁଁ ଏବେ କହୁଅଛି ତୁ ଏବେ ଚଳିଯାଅ ।

ମାସ ପୁରିଲେ ତୋ ପଛେ ଯିବେ ବେନିପୁଅ ।

ଏବେ ତାଙ୍କୁ ମୋତେ ଯେବେ ସମର୍ପିଣ ଯିବୁ ।

ବିଷ୍ଣୁର ପରାୟ ତାଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ପାଳିଥିବୁ ।

ଏମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ କାହୁଁ ନ ଯିବୁ ଯେବେ ତୁହି ।

ତୋତେ ଆଉ କହିଲେକି ହେବ ବଳିଆଇ ।

ଯିବାର ମନ ହେଲେତ ବେଗେ ଚଳିଯାଅ ।

ମହତ ଊଣା କରିଣ ବଚନ ନ କହ ।

ଏ ରୂପେ ଦୈତ୍ୟ ଆଣ୍ଟରେ କଥା କହି କହି ।

ତରାଟିଲା ଚକ୍ଷୁ ବେନି ରାଜାଙ୍କୁ ଅନାଇ ।

ଦଇତ୍ୟର ଚକ୍ଷୁତ୍ରାସ ଦେଖି ଭଗବାନ

ଅନ୍ତର୍ଗତରେ ପାଞ୍ଚିଣ ବିଚାରିଲେ ମନ ।

ବୋଇଲା ଆସିଲ ଘେନି ପାପିଷ୍ଠ ତ ମୋତେ।

ହାତେ ପଡ଼ିବା ଦ୍ରବ୍ୟ ନ ଛାଡ଼େ କଦାଚିତେ ।

ଏହି ରୂପେ ମନେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ ।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ବିପ୍ର କୁଳରେ ହେଲୁ ଅବତାର

ଧରିଲୁ ନୃସିଂହ ନାମ ରହି କଳେବର ।

କେବଳ ପୁରାଣ ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ଆମ୍ଭେ ପଢ଼ୁ

ଭଜନ କରୁ ହସ୍ତରେ ଧରି ତମ୍ବା ଗଡ଼ୁ ।

କେବଳ କଉତୁକରେ କ୍ଷତ୍ରୀ ସଙ୍ଗେ ପଡ଼ି

ଶିଖିଛୁ ଥୋକାଏ ଧନୁର୍ବିଦ୍ୟା ଗୁରୁ ଲୋଡ଼ି ।

ଓହୋଟ ବାହାସ୍ଫୋଟ ଝଞ୍ଜାଳି ଚଉଦଳ

ଜାରଣ ମାରଣାଦି ଧାରଣ ଅନର୍ଗଳ ।

ଚକା ବରଡ଼ ଯେ ଖମ୍ବ ମାଲବିନ୍ଧା ଯାଏ

ଏ ବିଦ୍ୟାକୁ ଶିଖାଇଲେ କୋପିବୁ ତୁ ରାୟେ ।

ଏହା ଶୁଣି ମୃରାସୁର ମନେ ଅଳ୍ପ ହସି।

ବୋଲେ ଏ ରୂପେ ମିଳିବେ କାହୁଁ ଗୁରୁ କାହୁଁ ଆସି ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ତେବେ ତୋଳ ବିଦ୍ୟାଘର

ଯୋଜନ ଅନ୍ତରେ ନଦୀ ଶରଣାର ତୀର ।

ଶରଣଭଦ୍ରା ବୋଲି ସେ ତୀର୍ଥନାମ କହି

ସେଠାରେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ିବେ ତୋର ପୋଏ ଯାଇ।

ଗଣେଶ ଶାରଦା ଦେବୀ ସ୍ଥାପିବ ସେଠାରେ

ଆମ୍ଭେ ମଧ୍ୟ କରିବାକ ବସା ସେହିଘରେ ।

ଶରଣଭଦ୍ରା ନାମରେ ଅଟେ ସେହୁ ନଦୀ

ସେଠାରେ ପଢ଼ିଲେ ବିଦ୍ୟା ଶୀଘ୍ର ହେବ ସିଦ୍ଧି ।

ତୁମ୍ଭର ମନ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ହେଲା ଯେବେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ପଢ଼ନ୍ତୁ ତୋର ତନୟେ ସବୁ ଧନୁର୍ବିଦ୍ୟା ।

ଏହା ଶୁଣି ହେଉ ବୋଲି ବୋଲେ ଦୈତ୍ୟରାଜା

ଶ୍ରୀଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ କଲେ ନଗରକୁ ଖଞ୍ଜା ।

ମାୟାବଲ୍ଲଭ ମେଲାଣି ମାଗି ଚଳିଗଲେ ।

ତତକାଳେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଦେହେ ଲୀନ ହେଲେ ।

ଦିଶିଲେ ଦୈତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟେ କଲା ପ୍ରାୟେ ।

ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ବୋଲି କହନ୍ତି ଧାତାଏ ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଯୋଗମାୟା ସବୁଙ୍କୁ ଅଜଣା।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ପ୍ରାଣୀମାନେ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ବଣା ।

ମେଲାଣି ପାଇ ବଲ୍ଲଭ ରାଜାଆଗୁ ଗଲେ

କେହି ନ ଜାଣିନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ଦେହେ ଲୀନ ହେଲେ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରୁ ରାଜାର ମଉଳିଲା ସଭା

ଗଲେ ଯେ ଯାହାପୁରକୁ ଋଷି ନରଦେବା ।

ନୃସିଂହ ଶେଷଦେବଙ୍କୁ କରାଇ ଗୌରବ

ଆଖଡ଼ା ନଗ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଦେଲା ନେଇ ଠାବ ।

ପାଚେରୀ ସେ ବେଢ଼ାଇଲା ଗୃହ ଚଉପାଶେ

ଜଗୁଆଳ ଲୋକ ନେଇ ରଖିଲା ହରଷେ ।

ଆବର ଲକ୍ଷେକ ଲୋକ ପାହାରି ରଖିଲା

ବେନି ଭାଇଙ୍କୁ ସେ ନେଇ ନଗ୍ରେ ବନ୍ଦିକଲା ।

ସେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବାହାରକୁ କେବେ ନ ଛାଡ଼ଇ ।

ସେ ବନ୍ଦିକଥା ଜାଣନ୍ତି ଏକା ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ମନରେ ଯେତେ କଥା ଅଛି

ମୃରାସୁର କୁ ଗୋଚର ତାହା ନାହିଁ କିଛି ।

ମାରିବି ବୋଲି ରଖିଛି ସିନା ବନ୍ଦିକରି

ଜାଣନ୍ତି ତାହାର ମନକଥା ଏକା ହରି ।

ଆଖଡ଼ା ନଗ୍ରରେ ପ୍ରଭୁ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଗରୁଡ଼କୁ ସଙ୍ଗେ ନେଉଥିଲେ ଜଗଦୀଶ ।

ଏଣେ ବ୍ରହ୍ମା ନୃସିଂହଙ୍କ ବାର୍ତ୍ତା ସବୁ ପାଇ

ପେଷିଲେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା କୁ ସୁଧାଭାଣ୍ଡ ଦେଇ ।

ବୋଇଲେ ନୃସିଂହ ପାଶେ ବ୍ୟଗ୍ରେ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ

ଯେବଣ ଆଜ୍ଞା ଦେବ ସେ କଥା କରୁଥାଅ ।

କନକାବତୀରେ ପ୍ରଭୁ ଯେତେଦିନ ଥିବେ

ଆସ ଯାଅ ହେଉଥିବୁ ହରି ବିଳସିବେ ।

ଏ ରୂପେ ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ ବ୍ରହ୍ମା କହି ପେଷି

ମିଳିଲା ସେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ମାୟାରୂପେ ଆସି ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ପଦ୍ମ ପାଦେ ଆସି ପ୍ରଣମିଲା

ବିଧାତା କହିବା ବାକ୍ୟ ଆନନ୍ଦେ କହିଲା ।

ଅଷ୍ଟ ରତନରେ ଖଞ୍ଜି ଆସନ କରିଲା

ଏଥିରେ ବିଜୟେ କର ବୋଲି ଜଣାଇଲା ।

ମୁକୁତା ହୀରା ନୀଳା ଯେ ମାଣିକ ବୈଡ଼ୁର୍ଯ୍ୟ

ସୁବର୍ଣ୍ଣରେ ନିର୍ଭା କରିଦେଲା ସର୍ବ ସଜ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଉପନ ଆଣିଥିଲା ଯେତେ ବିଧି

ନୃସିଂହ ମଣୋହିକି ଯେ କରିଦେଲା ସିଦ୍ଧି ।

ହୀରା ନୀଳା ଯେ ବାଙ୍କୁଆ ଆସନ ଗୃହକୁ

ଖଞ୍ଜିଲା ସମସ୍ତ ଆଣି ନୃସିଂହ ଦେବଙ୍କୁ ।

ଗଜମୋତି ପଲ୍ୟଙ୍କ ସୁପାତି ଶେଯ ଆଦି

ଯାବତ ସର୍ଜନା କରିଦେଲେ ବିଶ୍ୱଭେଦୀ ।

ବୋଇଲା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବୋଲେ ଛାମୁକୁ ଆସିଲି

ଦଇତ୍ୟକୁ ଦୃଶ୍ୟ ନୋହି ଅଳ୍ପ ନିର୍ଭା କଲି ।

ଯାହାର ଆଜ୍ଞାରେ କୋଟି ସୃଷ୍ଟି ହେବ ସଜ

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କେତେମାତ୍ର ଅଟଇ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ।

ପ୍ରଭୁ ପାଶେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଜଣାନ୍ତେ ଏରୂପେ

ମନେ ମନେ ମହାପ୍ରଭୁ ହସନ୍ତି ଅଳପେ ।

ବୋଲନ୍ତି ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ ଚାହିଁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଯାଅ ଯା ଚଳି ଏଠାରୁ ବେଗେ ଏବେ ତୁହି ।

ଆମ୍ଭେ ଚିନ୍ତିଲେ ଏକା ଯା ଆସ ହେଉଥିବୁ

ଆମ୍ଭର କଥା ଲାଗିଲା ତୋତେ ଏଥେ ସବୁ ।

ଏହା ଶୁଣି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଗଲା ସୁଧା ଦେଇ

ବୋଇଲା ସୁମରିଲେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ ଆସିବଇଁ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରୁ ଆସିଣ ହେଲା ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳ

ଆଳତି ଧୂପଲାଗି ଯେ ହେଲେ ଆଦିମୂଳ ।

ପ୍ରତିଦିନ ଯଥାବିଧି ସବୁ ରାଜନୀତି

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କରେ ସେ ଗରୁଡ଼ ଯତି ।

ଗରୁଡ଼ ଏକା ଯାବତ ନିତ୍ୟାଚାର କରେ

ଦଇତ୍ୟକୁ ନୁହେଁ ଜଣା କନକାବତୀରେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ପଠଆଇ ଥିଲେ ସେ ଅମୃତଭାଣ୍ଡ

ଆବର ଦେଖିଲେ ତହିଁ ଅଛି ପୁରି ଖଣ୍ଡ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଏହା ପରଷିବ କେହୁ

ଭୁଞ୍ଜିବା ଆଗ ସୁଖରେ ସବୁ କଥା ଥାଉ ।

ମିଳିବ ଅପୂର୍ବ ଫଳ ରସ ଯେବେ ଆସି

ତତ୍କାଳେ କରିବ ସୁଖେ ଭୋଗ ତାହା ବସି ।

ନବୀନ କୁସୁମବତୀ ନାରୀ ଥିବ ଯାର

ହେଳା କରି ତାହାକୁ ଯେ ରଖେ ବାପଘର ।

ସେହି କତା ବିଡ଼ମ୍ବଣ ହୁଅଇ ତତ୍କାଳେ

ଏ କଥା ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ଏକା ସାଧୁ ଶୀଳେ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା

ମିଳନ୍ତେ ଆପଣ ମନେ କଲେ ଲୋକମାତା ।

ଆନ ଲୋକ ଛୁଇଁ ଯେବେ ସୁଧା ପରଷିବ

ଭୁଞ୍ଜି ବସିଲେ ଜଣକୁ ତାହା ନ ଅଣ୍ଟିବ ।

ଅମୃତହସ୍ତା ମାନବ ପରଷିଲେ ଜାଣ

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବେ ଶତସସ୍ର ଜଣ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲେ ଥିବ ସେ ସୁଧାଭାଣ୍ଡ ପୁରି

କେବଳ ପରଷି ଏକା ପାରନ୍ତି ତା ଶିରୀ ।

ଳକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହ ବିନୁ ନ ପାରେ କେହୁ ବାଣ୍ଟି।

ଛୁଇଁଲେ ଅପର ଜନ ସୁଧା ଯିବ ତୁଟି।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ ଏକା ପରଷି ପାରନ୍ତି

ନୋହିଲେ ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ପରଷି ଜାଣନ୍ତି ।

ଗରୁଡ଼ଠାରୁ ଏରୂପେ କଥା ଶୁଣି କରି

ଅଙ୍ଗ ଉଲୁସାଇ ଦେଲେ ତତକ୍ଷଣେ ହରି ।

ନୃସିଂହ ଆଗେ ପ୍ରକାଶେ ହେଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଆସି

କୁମାର ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଦିନ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ ଶଶୀ ।

ଏହା ଦେଖି ଖଗେଶ୍ୱର ନମେ ପଦେ ପଡ଼ି

ପୁଣି ଉଠି ଉଭାହୋଇ କହେ କରଯୋଡ଼ି ।

ବୋଲଇ ଜନମକାଳକୁ କଲି କେତେ ତପ

ଏତେକାଳରେ ଦେଖିଲି ଆସି ଲକ୍ଷ୍ମୀରୂପ ।

ସାକ୍ଷାତରେ ଏକ ଅଙ୍ଗ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

ଯୁଗାନୁସାରେ ବହନ୍ତି ଏହିରୂପ ଜାଣ ।

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସଂସାରେ ଏକା ଠାକୁରାଣୀ

କରନ୍ତି ସବୁରି କନ୍ଧେ ବିଜେ କମଳିନୀ ।

ସାକ୍ଷାତରେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ

ଯେ ସାନ ବଡ଼ କରେ ତା ଅଟେ ମତିଭ୍ରମ ।

ଯାବତ ଅବତାରେ ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀ

ଯାବତ ସ୍ତିରୀଙ୍କ ପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶିରୋମଣି ।

ନୟନ ପୁରାଇ ମୁହିଁ ଦେଖିଲଇଁ ଏବେ

ସଦାକାଳେ ସେବୁଥିବି ମୁହିଁ ଭକ୍ତିଭାବେ ।

ଏହାଶୁଣି କମଳିନୀ ଅଳ୍ପମନେ ହସି

ବୋଇଲେ ଦୟା କଲେଣି ତୋତେବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ତ ତୋତେ ଦେଲେ ଯେତେ ବର

ସେହି କଥା ଯାକ ସିଦ୍ଧି ହେଉ ଖଗେଶ୍ୱର ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପ୍ରଭୁ ନୃସିଂହ ଠାକୁର

କମଳା ବଦନ ଚାହିଁ କହନ୍ତି ଯେ ଗିର ।

ବୋଇଲେ ସଖୀ ତୁମ୍ଭେ ତ ସବୁ ଅଛ ଜାଣି

ଆମ୍ଭେ ଜୀବ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ପରମ ଯେ ଶୁଣି ।

ତେଣୁ ହେ ପରମଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମ୍ଭ ନାମ ରାଶି

ସବୁରି କନ୍ଧରେ ତୁମ୍ଭେ ସଦା ଥାଅ ବସି ।

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମଯାଏ ଦିଅ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଡ଼ି

ଭଣ୍ଡାରୁ ତୁମ୍ଭେ ନିଅ ଯା ଭାଗ୍ୟ ଯାହା ଲୋଡ଼ି ।

କରନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ଅଦୃଷ୍ଟ କୁଶଳରେ ଭୋଗ

ମରଇ ହିଂସ୍ରକ ପର ସୁଖ ଦେଖି ଆଗ ।

କର୍ମାନୁସାରେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଥାଅ ତୁମ୍ଭେ ଖଞ୍ଜି

ଯେ ଯେତେ ଯୋଗ୍ୟ ଧନରେ ତାକୁ କର ରାଜି।

ଏବେ ଯେ ବିଧାତା ଜାଣ ଦଧିଭାଣ୍ଡ ଦେଇ

ଆମ୍ଭର ପାଶକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ପଠିଆଇ ।

ତୁମ୍ଭେ ଏବେ ତାହାକୁଟି ପରଷି ଯେ ଦେବ

ସୁଖେ ଭୁଞ୍ଜିବୁ ଗରୁଡ଼ ଆମ୍ଭେ ଶେଷଦେବ ।

ନିର୍ମଳବତୀ ସ୍ତିରୀଏ ଅନ୍ନ ପରଷିଲେ

ତିନିଜଣର ଗ୍ରାସ ପଞ୍ଚଙ୍କୁ ଅଣ୍ଟେ ଭଲେ ।

ଆମ୍ଭେ ତ ଏଠାରେ ଚାରିମୂର୍ତ୍ତି ଜାଣ ଥାଇ

କେଉଁ ରୂପରେ ବଞ୍ଚିବା କାଳ ସୁଖ ପାଇ ।

ଏହା ଶୁଣି ମନେ ହସି ଭୃଗୁଋଷି ସୁତା

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭର ନାମ ଅଟେ ସୁଧାଭୋକ୍ତା ।

ଅମୃତ ଭକ୍ଷଣ କଲେ କ୍ଷଣେ ଯିବ ସରି

ତୁମ୍ଭର ଏକା ଅମୃତ ନାମ ଅଟେ ହରି ।

ଶ୍ରୀହରି ନାମ ଅମୃତ ଆପ୍ୟାନ ଯେ କରେ

ସେ ସୁଧା ପିଇଲେ ପ୍ରାଣୀ ସଂସାରରୁ ତରେ ।

ଖାଇଲେ ଅମୃତ ଷଡ଼ରସ ଯାଏ ସରି

ବୁଝିଲେ ହରିରସ କଳନା ନୋହେ କରି ।

ଅମୃତ ହରି ରସ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଭୁଞ୍ଜିପାରେ

ତାହାର ପୁଣ୍ୟଭାଗ କେ ଲେଖିବ ମହୀରେ ।

ଆବର ଷଡ଼ରସ ଖାଇଲେ ଲୋଭ କରି

ସମୟେ ବ୍ୟାଧି ଜନ୍ମିଣ ନିଶ୍ଚେ ଯାନ୍ତି ମରି ।

ଏହା ଶୁଣି ସତ ବୋଲି ପାଞ୍ଚିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ବୋଇଲେ ସୁଧା ଭୁଞ୍ଜିବା ଏବେ ଆଗକରି ।

ଶୁଣିଣ କମଳିନା ମଣୋହି କୋଠି ଲିପି

ଝୋଟି ମୁରୁଜ ଲେଖିଣ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପିଢ଼ା ଥାପି ।

ବେନି ଭାଇଙ୍କ ଆସନ ବେନି ନିର୍ଭା କଲେ

ଶୁଣି ଶେଷଦେବ ବଡ଼ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଲୋକମାତା ଅଟେ ମାତା ସମ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭ୍ରାତା ପିତା ସମ ଆମ୍ଭ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହ ଅଟନ୍ତି ଏକଇ ମୂରତି

ପାଞ୍ଚିବେ ଆବିଳ ଏଥି ହେବ ନର୍କଗତି ।

ଏହା ବୋଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀପାଦେ ନମି ଶେଷଦେବ

ବୋଇଲେ ବହୁତ ଦିନ ଭେଟ ନାହିଁ ତବ ।

ବରୁଣ ରାଜାଙ୍କ ଲାଖ ବିନ୍ଧିବାର କାଳେ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମାତାଙ୍କୁ ଯେ ଦେଖିଲଇଁ ଚର୍ମଡୋଳେ ।

ଶୁଣି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ମନେ ହରଷ ହୋଇଲେ

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ବୋଇଲେ ନୃସିଂହଙ୍କର ତୁମ୍ଭେ ସାନଭାଇ

ତ୍ରେତୟାଯୁଗେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ପୁଣି ହେବ ଯାଇ ।

ଏ ବେନି ଯୁଗେ ତୁମର ଦିଅର ହୋଇବ

ଦ୍ୱାପର କଳିଯୁଗରେ ଦେଢ଼ଶୁର ହେବ ।

ଏ ଅବତାରେ ଆମ୍ଭକୁ ତୁମ୍ଭେ ଥିବ ମାନି

ସେବା କରୁଥିବ ହୃଦେ ଭକ୍ତିଭାବ ଘେନି ।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଆମ୍ଭକୁ ସେବା ଯେତେ କରୁଥିବ

ତୁମ୍ଭର ସେ ସେବା ଯଥାକାଳେ ଶୁଝା ହେବ ।

ଦ୍ୱାପର କଳିଯୁଗେ ବଡ଼ ଠାକୁର ହେବ।

ତୁମର ଉଦ୍ଧାର ଶୁଝିବା ହେ ଶେଷଦେବ ।

ଦ୍ୱାପରଯୁଗେ ପୁଣି ଶ୍ରୀ ବଳଭଦ୍ର ରୂପେ

ଜନ୍ମିବ ବଡ଼ଠାକୁର ପଣେ ଯାଇ ଗୋପେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଯେ ହେବ ବଡ଼ଭାଇ

ଏହି କଥା ବେଦେ ଲେଖି ଅଛନ୍ତିଟି ବିହି ।

ନୀଳଗିରି ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ ଜଗନ୍ନାଥ ଆଗେ

ରଥରେ ବିଜେ କରିବ ବସି କଳିଯୁଗେ ।

ଏହାଶୁଣି ଶେଷଦେବ ବୋଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆଜ୍ଞା

କେ ମେଣ୍ଟିପାରେ କମଳାଦେବୀ ବାକ୍ୟ ପ୍ରଜ୍ଞା ।

ଶୁଣି କମଳିନୀ ବଡ଼ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ

ନୃସିଂହ ପାଦେ ସେବିଣ ପାକ ସମ୍ପାଦିଲେ ।

ମଣୋହି କୋଠିରେ ବିଜେ କଲେ ଦୁଇଭାଇ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପୀଢ଼ା ପରେ ବସିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ରତ୍ନ ପୀଢ଼ାରେ ବସିଲେ ପୁଣି ଶେଷଦେବ

ଗରୁଡ଼ ଅନ୍ତରେ ବସି ଭଜେ ବାସୁଦେବ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଖଗେଶ୍ୱର

ଅନ୍ତର ହୋଇ ବସିଲେ କିପାଁ ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ।

ଷଡ଼ ଯତିରେ ଜଣେ ତୁ ଅଟୁ ମୋର ଭକ୍ତ

ଭକ୍ତେ ନ ଦେଇ ଆମ୍ଭେ ନ ଭୁଞ୍ଜିପାରୁ ଭାତ ।

ତୋହର ମୋହର ମଧ୍ୟେ ହେଲେ ଭୋଗଲାଗି

ସର୍ବେ ମୋକ୍ଷ ହୋନ୍ତି ଭୁଞ୍ଜି ପ୍ରସାଦକୁ ବେଗି ।

ତୋର ମୋର ପ୍ରସାଦକୁ ମହାନିର୍ମାଲ୍ୟ ଅଟେ

ଆଗେ ଥିବୁ ବସି ନୀଳଗିରି ବଇକୁଣ୍ଠେ ।

ସବୁ ଅବତାରେ ତୁହି ମୋହର ବାହନ

ତୋର ମୋର ପ୍ରସାଦଟି ସବୁରି ଭୋଜନ ।

ସବୁ ସମ୍ପ୍ରଦାକୁ ଆମ୍ଭ ପ୍ରସାଦ ନିର୍ମାଲ୍ୟ

ସେ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ଅଟେ ଏକାଦଶୀ କଇବଲ୍ୟ ।

ନିରିମାଲ୍ୟ ସେବା ବିନା ଅମେଧ୍ୟ ଏ ଦେହୀ

ଅନ୍ତଃକାଳରେ ଶରୀର ନରକେ ପଡ଼ଇ ।

ସତତ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ସେବା କରଇ ଯେ ପ୍ରାଣୀ

ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ତାର ପ୍ରାଣ ଧନ୍ୟ ପୁଣି ।

ତୁ ଯେବେ ମୋର ଆଗେ ନ ବସୁ ଖଗେଶ୍ୱର

ସେହି ମନ୍ଦିର ଗୋଟିକ ଅଟେ ଅସଂସ୍କାର ।

ମୋହର ଭକତ ଯେଉଁ ଦେବଗୃହେ ଥାନ୍ତି

ସେଠାକୁ ତ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ତୁଲ୍ୟ ନ ପଡ଼ନ୍ତି ।

ତୁ ଏବେ ମୋହର ଆଗେ ବସ ଖଗେଶ୍ୱର

ମୁଁ ଜୀବ ଅଟେ ପରମ ଅଟୁ ତୁହି ମୋର ।

ଅଟନ୍ତି ଜୀବ ପରମ ଦୁଇ ଏକ ପ୍ରାଣ

ଏ କଥା ଚିହ୍ନି କେହି ନ ପାରେ ସଂସାରେଣ ।

ବୁଝିଲେ ଏଠାରେ ଆମ୍ଭେ ଚାରିମୂର୍ତ୍ତି ଥାଇ

ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହ ଶେଷ ଗରୁଡ଼ ଯେ ହୋଇ ।

ଅମୃତକୁ ପରଷନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

ମନ ଇଚ୍ଛାରେ ଭୁଞ୍ଜିବା ଆସ ସୁଖେ ପୁଣି ।

ଶୁଣିଣ ଗରୁଡ଼ପତି ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଇଲା ସବୁଦିନେ ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ପରିଚାର ।

ତବ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣରେ ଅଗ୍ରେ ଥିବି ବସି

ଦର୍ଶନେ କରିବେ ଜନେ ମୋ ଦେହ ଆଉଁସି ।

ସବୁରି କର ଲାଗି ବର୍ଦ୍ଧୁତେ ଥିବି ରହି

ତପସ୍ୟା କଲା ଲୋକକୁ ଏ ଭାଗ୍ୟ ମିଳଇ ।

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ମନେ ମେନ ଜଗଦୀଶ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ବୋଇଲେ ଏବେ ଅମୃତ ପରଷ ।

ଏହାଶୁଣି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସୁଧା ଭାଣ୍ଡ ଆଣି।

ଚାରିଭାଗ କରି ଥୋଇ ଦେଲେ କମଳିନୀ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନେଲେ ପହଣ୍ଡ ମଣାଇ

ମଣୋହି କୋଠରେ ବିଜେ କରାଇଲେ ନେଇ।

ସରୁ ଝୀନ ପାଟ ପ୍ରଭୁ ହୋଇଲେକ ଲାଗି

ଆନନ୍ଦେ ମଣୋହି କଲେ ହୋଇ ଶେଷସଙ୍ଗୀ ।

ଆଚମନ ସାରିଣ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବିଜେ କଲେ

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାରନ୍ତେ ଗରୁଡ଼ ସାରିଲେ ।

ଯେଉଁ ରୂପରେ ଅମୃତ ଭାଣ୍ଡ ପୂରିଥିଲା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହସ୍ତ ଲାଗନ୍ତେ ତିଳାର୍ଦ୍ଧେ ନ ସରିଲା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ନରସିଂହ ଦେବ ପୁଣି

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ କମଳାଙ୍କୁ ବସାଇଲେ ଆଣି ।

କୋଳରେ ଧରି ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ପ୍ରଭୁ ଗୋପ୍ୟକଲେ

ଦିଗବନ୍ଦନ କରିଣ ନିଦେ ପହୁଡ଼ିଲେ ।

ଶେଷ ମଧ୍ୟ ଆସନକୁ ଗଲେ ବିଜେ କରି।

ନିଦ୍ରାରେ ପହୁଡ଼ିଲେ ସେ ନୃସିଂହ ସୁମରି ।

ସୁଧା ଭୁଞ୍ଜିଣ ଗରୁଡ଼ ଜଗିକରି ବସେ ।

ସୁଦର୍ଶନ ବୁଲଇ ଯେ ନୃସିଂହ ଚୌପାଶେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରାତ୍ର ହେଲା ଆସି ଶେଷ ।

ନୃସିଂହ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପୁରାଣ ଏ ଅମୃତ ସାଗର।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଜନ୍ମଲୀଳା ଏ ଆଦ୍ୟ ଅବତାର ।

ବିଷ୍ଣୁ ଏଠାରୁ ମାନବ ଜନମ ହୋଇଲେ ।

ଚାରି ଅବତାରେ ଚାରିଲୀଳା କରିଗଲେ ।

ନୃସିଂହ ବାମନ ଅନ୍ତେ ପର୍ଶୁରାମ ରାମ ।

କୃଷ୍ଣ ଅବତାର ପୁଣି ହେଲେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ସବୁ ଅବତାରେ ସାର ନୃସିଂହାବତାର ।

ତାହା ଲେଖିବାକୁ ମୁହିଁ କେତେକ ମାତର ।

ବିପ୍ରକୁଳେ ଜନ୍ମି ମୁହିଁ ହେଲି ଅତି ଦୁଃଖୀ ।

ଋଷିକୁଲ୍ୟା ନଦୀ ଜଳ ଖାଇ ହୁଏ ସୁଖୀ ।

ଗୃହ ଖଣ୍ଡେ ବାନ୍ଧି ମାତ୍ର ନଦୀତୀରେ ଅଛି ।

କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷେ ଦାତାଏ ଦେଲେ ନିତ୍ୟେଯାଚି ।

ପୃଥିବୀଯାକ ଭ୍ରମିଣ ଦାତାଏ ଦ୍ୱାରୁ ଆଣି ।

ଭୋଜନ କରି ପିଅଇ ଋଷିକୁଲ୍ୟା ପାଣି ।

ଏଣୁକରି ସୁଜନେ ମୋ ଦୋଷ କ୍ଷମାକର।

ବାଲୁକେଶ୍ୱର ଶିଷ୍ୟ ମୁଁ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ।

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ମାରିବାପାଇଁ ମରାସୁରର ଚିନ୍ତା ଓ ମଦନାବତୀ ରାଣୀ ସହିତ ପରାମର୍ଶ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

ବିଷ୍ଣୁ ଆସନ୍ତେ ମରକୁ ଆସେ ନାହିଁ ନିଦ ।

କିରୂପେ ମାରିବି ବୋଲି ମନେ ହୁଏ ଘୋଷି ।

ମଦନାବତୀ ରାଣୀର ପାଶେ ଯାଇଁ ବସି ।

ବୋଇଲା ସଖି କହିବି ଶୁଣ ଆରେ ତୋତେ

ତୋହଠାରୁ ବିଶ୍ୱାସୀ କେହି ହେଉନାହିଁ ମୋତେ।

ତୁ ମୋର ପ୍ରାଣମଣି ମୁଁ ତୋର ପ୍ରାଣସଖା

ଏକପ୍ରାଣ ବୋଲିଣ ତୁ ଜାଣ ମୋତେ ଏକା ।

ମଦନାବତୀ ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ ମୋ ଆତ୍ମାଲିଙ୍ଗ

ମୋର ଆତ୍ମାକୁ ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବିଷ୍ଣୁ ଅଙ୍ଗ ।

ପତ୍ନୀକି ପତି ଅଟନ୍ତି ଜାଣ ବିଷ୍ଣୁ ସମ

ମିଳନ୍ତି ଯେ ଯାହା ଭାଗ୍ୟ ଘେନି ସ୍ୱାମୀ ବ୍ରହ୍ମ ।

ପରପୁରୁଷେ ଯେବଣ ନାରୀ ମନ ଦ୍ୟନ୍ତି।

ମଲେଣ ତିନିପୁରେ ନ ମିଳେ ତାଙ୍କ ଗତି ।

ତଥାପି ଜନ୍ମିଲେ ସେ ବେଶ୍ୟାରେ ଯାଏ ଦିନ

ତେଣୁ ସେ ପତି ପତ୍ନୀର ଏକା ଭଗବାନ ।

ଏହାଶୁଣି ମୃରାସୁର ବୋଲେ ନିଶ୍ଚେ ସତ

ବୁଝିଲେ ତୋର ପ୍ରାୟେ ନ ମିଳେ ସ୍ତିରୀଭକ୍ତ ।

ଯୁବତୀ କୁଳକୁ ତୁହି ପରମ ବୈଷ୍ଣବୀ

ତେଣୁ ଗୋ ଗୁପ୍ତକଥା ତୋ ଆଗେ କହିବି ।

ଯେବଣ କାଳେ କଲଇ ମୁହିଁ ଦିଗବିଜେ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ପୋଡ଼ିଥିଲଇଁ ନେଇ ଅଗ୍ନି ତେଜେ ।

ମଲା ସେ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲିଣ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଲି

ଏବେ ସେ ଜନ୍ମିଲା ଯେ ବଦ୍ରିକାନାମେ ପଲ୍ଲୀ ।

ନାରଦ ଗୋସାଇଁ ତାହା କହିଗଲେ ମୋତେ

କହିଲି ଏ ମହା ଗୁପ୍ତବାଣୀ ଜାଣ ତୋତେ ।

ନାରଦଙ୍କର ପୟରେ ନମିଲି ମୁଁ ଯାଇ।

ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମିଲେ ବୋଲିଣ ଗୁପ୍ତେଗଲେ କହି ।

ଆଣିଲି ତେଣୁ ମୁଁ ଦୂତ ପେଷି ତାଙ୍କୁ ଘେନି

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରିଣ ମୁଁ ନଗ୍ରେ ରଖିଲିଣି ।

କଳ୍ପଯନ୍ତ୍ର କରି ତାକୁ ଫାନ୍ଦେ ପକାଇବି

ଗୁପ୍ତେ କହି ପୁତ୍ରଙ୍କର ହସ୍ତେ ମରାଇବି ।

ପୋଏ ନ ପାରିଲେ ମୁଁ ମାରିବି କୂଟଛନ୍ଦେ

ମଞ୍ଚପୁରେ ରହିବି ମୁଁ ତେବେ ଅପ୍ରମୋଦେ ।

ଏହାଶୁଣି ମହାଦେଈ ବସି ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତେ

ସରିଲା ସଂସାର ବୋଲି ପାଞ୍ଚେ ହୃଦଗତେ ।

ବୋଲଇ ନାରଦ ପରା ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଭାଇ

ମରଣ ବିଦ୍ୟା ସେ ଏକା ଗଲେ ଜାଣ କହି ।

ସଂସାରଯାକେ କେତେ ନ ଥିଲେ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ

ତାହା ଛାଡ଼ି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଆଣିଲ ବଦ୍ରିକାରୁ ।

ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ପୁରି

ତାଙ୍କୁ ରଖିଲ ତୁମ୍ଭେ କି ବୋଲି ବନ୍ଦିକରି ।

ଏହି ନୃସିଂହ ଜନ୍ମିଲେ ପୁଣି ଯେଉଁ କାଳେ

ଭଗବତୀ ମାତାଙ୍କର ଗର୍ଭୁ ଆଦି ମୂଳେ ।

ବାଳକ ରୂପରେ ଖେଳି କେତେଦିନ ଯାନ୍ତେ

ବିଷୟ ଭୋଲେ ପଡ଼ି ସେ ଭଗବତୀ ମାତେ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଅଳି ନପାରି ମାଏ ସହି

ପୂରାଇଲେ ଗମ୍ଭୀରରେ କୁଞ୍ଚି ମୁଦ ଦେଇ ।

ଲାଗିବାରୁ କବାଟରେ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ କର

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଫିଟିଗଲା କୁଞ୍ଚ ତତପର ।

ବଶିଷ୍ଠଙ୍କ ମୁଖ ଏହା ଶୁଣିଅଛୁ ଆମ୍ଭେ

କି ବୋଲି ତାଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀରେ ରଖିଅଛୁ ତୁମ୍ଭେ ।

ଲାଗିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ତୁଲେ ହେବ ନାହିଁ ପାର

ଲାଗିଲା ଏ କଥା ମୋତେ ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରକାର ।

ପୃଥ୍ୱୀଯାକ ବିବାଦୀ ଯେ ହୋଇଥାଅ ତୁମ୍ଭେ

ତହିଁକି ତିଆରି ମୁହିଁ କହେ ନାହିଁ କେବେ ।

ସାକ୍ଷାତରେ ଅବତାର ହୋଇଛନ୍ତି ହରି

ଜନ୍ମିବେ ବିପ୍ରର ଘରେ ନରରୂପ ଧରି ।

ଅମର ହେବାକୁ ଯେବେ ତୁମ୍ଭ ମନ ଅଛି

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ବେଗରେ ଛାଡ଼ ସବୁ କଥା ମୁର୍ଚ୍ଛି ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ପତ୍ନୀ ସ୍ୱାମୀପାଦ ଧରି

ଲଦିଲା ମସ୍ତକେ ନେଇ ଅତି ଶୋକ କରି ।

ରାଣୀର ଏ ଶୋକ ଦେଖି କହେ ରାଜା ହସି

ବୋଇଲା ମୋର କଥା ନ ଜାଣୁ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

କୋଟୀଏ ସିଂହର ଅଟେ ମୋର ପରାକ୍ରମ

ସେ ବିପ୍ର ବେନିଭାଇ କି ହେବେ ମୋତେ ସମ।

ମୋହ ସମାନେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ କ୍ଷତ୍ରୀ ନାହିଁ କେହି

ଚଉଦ ଭୁବନେ ମହାବୀର ଅଟେ ମୁହିଁ ।

ଦେଖୁଛି ଦଶଦିଗପାଳଙ୍କୁ ଧରିଆଣି

ଖଟଣିକାର କରି ରଖିଛି ମନ ଜାଣି ।

ବିଶାଶଏ ଯୋଜନ ଅଟଇ ମୋର ରାଜ୍ୟ

ପୂରିଅଛି ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟ ବୈଡୁର୍ଯ୍ୟ ।

ତେତିଶକୋଟି ରାଣୀଙ୍କ ଉପରେ ତୁ ପାଟ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୁତ୍ର ମୁହିଁ ଅଟେ କୁଳଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ମୋହର ଯେ ସାନଭାଇ ଅଛି ଜାଣ ଯେହୁ

ସମରରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼େ ଦେଖି ରାହୁ ।

ସତର ଲକ୍ଷ କୁମର ନବଲକ୍ଷ ନାତି ।

ଏହାଙ୍କ ପାଦଘାତରେ କମ୍ପେ ବସୁମତୀ ।

ଯେତେ ମହାଯୋଦ୍ଧା ସେନା ମୋହର ଅଛନ୍ତି

ପ୍ରଳୟ ସମୁଦ୍ର ହେଲେ ରୁନ୍ଧି ସେ ପାରନ୍ତି ।

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ଆୟୁଷ ମୋ ଅଛି

ଏଣେ ସଂସାରେ କାହାକୁ ମୁହିଁ ନ ଡରୁଛି ।

ଦାରୁଣ ଭାଇ ପୁତୁରା ପୁତ୍ର ମୋର ଯେତେ

ମେରୁକୁ ଟାଳି ପାରନ୍ତି ଏହୁ ବେନି ହସ୍ତେ ।

ବିଜୟ ନାମରେ ଯେଉଁ ରଥ ଅଛି ମୋର

ତହିଁରେ ବସିଲେ ମୁହିଁ ଜିଣିବି ତ୍ରିପୁର ।

ଏଡ଼େ ସମ୍ପଦ ମୋହର ପୁରେ ଅଛି ପୁରି

ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ କି ହେବେ ମୋତେ ସରି ।

କହିଲୁ ଯଦ୍ୟପି ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ମୋତେ ବାଣୀ

ବିଷ୍ଣୁ ହାତେ ମଲେ ଯିବି ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁଣି ।

ନୋହିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ମରିବେ ଯେବେ ମୋର ହସ୍ତେ

ଅମର ହୋଇ ରହିବି ତେବେ ଦିନାକେତେ ।

ତଥାପି ସହସ୍ର ପାଦେ ଜନ୍ମିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ତେବେ ଯାଇ ମୋତେ ଜିଣି ପାରିବଟି ମାରି ।

ସହସ୍ରପାଦ ପୁତ୍ର କେ ଜନ୍ମ କଲାଣି କି

ଗର୍ଭଫାଟି ପୁତ୍ର ମାତା ମରିବେ ନାହିଁକି ।

ଦେବରୁ ମାନବ ଯାଏ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେଣ

ସସ୍ରପାଦେ କେହି ଜନ୍ମି ନାହିଁ ସଂସାରେଣ ।

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ କେବେ ନପାରେ ମୋତେ ମାରି

ଦେଖିଲେ ସହସ୍ର ପାଦ ବିଷ୍ଣୁ ଯିବ ମରି ।

ଏଥକୁ ଶୋଚନା ତୁ ନକର ପ୍ରାଣମଣି

ଅପାର କାଳର କଥା ଅଟେ ଏହୁ ବାଣୀ ।

ଏରୂପେ କେହି ଆସ୍ଥାନେ ରାଜା ଯାଇ ବସି

ଖଟିଲେ ଲୋକବର୍ଗ ଯେ ଯାହା ପୁରୁ ଆସି ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଦି ଯେ ସର୍ବେ ସେନାଗଣେ

ଯେ ଯାହାଙ୍କ ଆସନେ ବସିଲେ ଅନ୍ୟୋନ୍ୟେ ।

ସମସ୍ତ ପୁତ୍ର ପୁତୁରା ନାତି ବେଶ ହୋଇ

ଦର୍ଶନ ଦେଲେ ସକଳେ ରାଜା ଅଗ୍ରେ ଯାଇ ।

ବିଶିଲା ସୁଧର୍ମାସଭା ପ୍ରାୟ ଶୋଭାବନ

ସବୁଙ୍କୁ ବସାଇ ପାଶେ ଦେଲାକ ଚୁମ୍ବନ ।

ବୋଇଲା କଥାଏ ଶୁଣ ସର୍ବ ପୁତ୍ରମଣି

ବିଦ୍ୟା କହିବାକୁ ଆସିଅଛି ଚକ୍ରପାଣି ।

ପଢ଼ିବ ତାହାଙ୍କଠାରୁ ବିଦ୍ୟା ବୋଲି ତୁମ୍ଭେ

ଦୂତ ପେଷିଣ ଡକାଇ ଆଣିଅଛୁ ଆମ୍ଭେ ।

ଶୁଣି ତନୟ ପୁଚ୍ଛିଲେ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି

ବୋଇଲେକ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଯିବୁ ବିଦ୍ୟାପଢ଼ି ।

ସେ ଗୁରୁ ପାଶେ ନେଇଣ ଭେଟାଅ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ଶୁଣି ଡକାଇଲେ ରାଜା ଶ୍ରୀଶୁକ୍ର ଗୁରୁଙ୍କୁ ।

ରାଜାଜ୍ଞା ପାଇ ସଭାକୁ ଶୁକ୍ର ବିଜେ କଲେ

ଦେଖିଣ ଅସୁରେ ଉଠି ପାଦେ ପ୍ରଣମିଲେ ।

ଆସନେ ବସାଇ ରାଜା ନମସ୍କାର କଲା

ମନରେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଯୋଗ ପଚାରିଲା ।

ଶୁକ୍ରବୋଇଲେ ପୁଚ୍ଛିଲ ମୋତେ ଯେବେ ଯୋଗ

ବିଷୟ ପୁଚ୍ଛିଲେ ସିନା କହିବା ତା ମାର୍ଗ ।

ରାଜା ବୋଇଲେ ହେ ଗୁରୁ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

ଆଣିଅଛୁ ବଦ୍ରିକାରୁ ଦୁଇଟି ବ୍ରାହ୍ମଣ ।

ପୁତ୍ରେ ପଢ଼ିବେ ଆମ୍ଭର ବିଦ୍ୟା ତାଙ୍କଠାରୁ

ଏହି ଘେନି ଯୋଗ ଆମ୍ଭେ ପଚାରୁଛୁ ଗୁରୁ ।

ରାଜାର କଥା ଜାଣିଲେ ତହୁଁ ଶୁକ୍ରମୁନି

ପାଞ୍ଚିଲେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଏବେ ଆସେ ରାଜା ଘେନି ।

ଏଡ଼େକ ସମ୍ପଦ ଗୋଟା କରିଲା ବିନାଶ

କହିଲେ ଘେନିବ ମନେ ଏହିକ୍ଷଣି ରୋଷ ।

ଯେବଣ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦେବେ ବଇକୁଣ୍ଠୁ ଆଣି

ବଦ୍ରିକା ଆଶ୍ରମେ ଜନ୍ମ କରାଇଲେ ପୁଣି ।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଆଣିଅଛି କପଟରେ ଧରି

କପଟୀ ଲୋକ ତ ଅଳ୍ପେ ଯାନ୍ତି ମରି ।

ଆମ୍ଭର ଏ କଥା ଯୋଗବଳେ ହେଲା ଜଣା

କହିଲେ କୋପିବ ସେ ନକରି ବୁଝାମଣା ।

ଛାଡ଼ିଲା ରାଜାର କାନ୍ଧୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏବେ ଆସି

ମନେ ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଏରୂପେ ବସି ଶୁକ୍ର ଋଷି।

ତଥାପି ରାଜାକୁ ତେବେ କହିବା ବଳାଇ ।

ଦେବତାମାନେ କୋପିବେ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ଥାଇ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣିଲେ କରିବେ ପୁଣ ମନେ ଦୁଃଖ

ଉଚିତକୁହା ବୋଲିବେ ମୋତେ ଚତୁର୍ମୁଖ ।

ଆଉ ମୁରକୁ କହିବା ଯେବେ ହିତପଣେ

ନ ଘେନିଲେ ଆମ୍ଭକଥା ଯିବ ଅକାରଣେ ।

ବଳେ କହିଲେ ବଇରୀ ସବୁରି ହୋଇବା

ଏଥିରେ ଭଲ ବୋଲିଣ କି ଯୋଗ କହିବା ।

ଯାହା ସେ ହୋଇବ ତାହା ଧତା ଲେଖିଲେଣି

ଆମ୍ଭେ କହିଲେ ଆଉକି ହେବ ମନେ ଘେନି ।

ଏହି ରୂପରେ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ଶୁକ୍ର ଗୁରୁ ।

ବୋଇଲେ ପୁତ୍ରେ ପଢ଼ନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟା ଆଜିଠାରୁ ।

ଏକେ ତ ମେଷ ଶୁକ୍ରପଞ୍ଚମୀ ଗୁରୁବାର।

ଆଜହୁଁ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ନ୍ତୁ ପୁତ୍ରେ ଏକା ତୋର ।

ଏହା ଶୁଣି ମୃରାସୁର ମନେ ବଡ଼ ହସି

ବୋଇଲା ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭ ଗୁରୁ ଶୁକ୍ରଋଷି ।

ନୁହନ୍ତା କହିଲେ ଆନ ଲୋକ ମନ ବୋଧ ।

ଯାଅରେ ମୋହର ପୁତ୍ରେ ବେଗେ ବିଦ୍ୟାସାଧ ।

ଗୁରୁଙ୍କୁ ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ବିପ୍ରପାଶେ ଯାଅ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭେଟ କରନ୍ତୁ ଭୃଗୁଙ୍କର ପୁଅ ।

ଆମ୍ଭର ମୂଳ ଏକ ତା ଅଟେ କ୍ଷତ୍ରିବିଦ୍ୟା ।

ଖଡ଼ଗ ଶାବେଳୀ ଧନୁଶର ଭାଲି ଗଦା ।

ଏହା ସାଧି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରଣେ ଆଗ ଜିଣ ।

କରିବ ଅନୁକୂଳ ସେ ଶୁକ୍ର ସଙ୍ଗତେଣ ।

ତୁମ୍ଭେତ ଜାଣ ହେ ଗୁରୁ ମୋର ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ

ଯେହିରୂପେ ପୁତ୍ରମୋର ଲଭନ୍ତୁ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ।

ଏହିରୂପେ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ବିଜେ କର ।

ଉଠିଲେ ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ପାଇ ମୁନିବର ।

ମନେ ପାଞ୍ଚିଲେ ଦେଖିବା ଆଗେ ପଦ୍ମମୁଖ

ଦର୍ଶନକଲେ ତୁଟିବ କୋଟିଜନ୍ମ ଦୁଃଖ ।

ଆଦି ଅବତାର ଜନ୍ମ ହେଲେ ଏହିଠାରୁ

ଧଇଲେ ନରଦେହ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଘରୁ ।

ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ହେବ ଭଲ ଲାଭ

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ କପାଳେ ଯାହାଥିବ ତାହାହେବ ।

ଏରୂପେ କହିଣ ଋଷି ଦଇତ୍ୟଙ୍କୁ ଘେନି

ଉପନ ପୂଜା ସଙ୍ଗରେ ନେଲେ ଶୁକ୍ରମୁନି ।

ବାଜେ ମହୁରୀ କାହାଳି ଶଙ୍ଖ ବୀର ତୁର

ବାଟରେ ଯାଇ ଦୈତ୍ୟ ଦେଖିଲେ ଅପ୍ରକାର ।

ଭଲ୍ଲୁକ ଜୋକ ଭୁଜଙ୍ଗ ଗଧ ଗୃଧ୍ରପକ୍ଷୀ

ପଲପଲ ହୋଇଯାନ୍ତି ବଦନ ନିରେଖି ।

ଆବର ସେମାନେ ଉଚ୍ଚେ ଛାଡ଼ନ୍ତି ବୋବାଳି

ଏହା ଦେଖି ପୋଏ ଯାନ୍ତି ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଳି ।

ଶରଣଭଦ୍ରା ତୀରାରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଯହିଁରେ ବିଜୟ କରିଛନ୍ତି ଜଗଦୀଶ ।

ସେ ପ୍ରଭୁସ୍ଥାନେ ମିଳନ୍ତି ଯାଇ ଶୁକ୍ର ଗୁରୁ

ଦେଖିଣ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଚିହ୍ନିଲେ ଦୂରରୁ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୁନି ଶୁକ୍ର ଅଟ ତୁମ୍ଭେ

ଖଣ୍ଡଦୂରରୁ ଦେଖିଣ ଚିହ୍ନିଲୁଣି ଆମ୍ଭେ ।

ଶୁକ୍ର ବୋଇଲେ ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

ଯାହାର ଲୋମମୂଳରେ କୋଟିବ୍ରହ୍ମା ଜନ୍ମି ।

ପଞ୍ଚାଶ କୋଟି ପୃଥିବୀ ଯାର ଯେତେ ସ୍ଥାନ

ଚିହ୍ନନ୍ତି ପୃଥ୍ୱୀର ଜୀବ ଯାକୁ ଭଗବାନ ।

ଏରୂପେ ଚିହ୍ନିବାକୁ ସଂସାରେ ଅଛି କେହୁ

କେବଳ ଭକ୍ତ ବୋଲରେ ଥାନ୍ତି ଚତୁର୍ବାହୁ ।

ସର୍ବଘଟେ ଥାଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଛନ୍ତି ପୂରି

ଏକେତ ଚିହ୍ନି ନପାରେ କେହି ଦେହଧରି ।

ସବୁରି ମନର କଥା ଜାଣ ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ

ସରଳ କପଟୀଜନଙ୍କର ଯେତେ ଗୁଣ ।

କପଟୀ ଲୋକମାନେ ତ ଅଳ୍ପେ ଯାନ୍ତି ନାଶ ।

ନିଷ୍କପଟୀ ଲୋକଙ୍କର ବଢ଼ୁଥାଏ ବଂଶ ।

ତୁମ୍ଭ ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ କେ ଅଛି ଚକ୍ରପାଣି

ଆପଣଙ୍କ ଜନ୍ମ ଆମ୍ଭେ ଅଳ୍ପ ଅଛୁ ଜାଣି ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଘରେ ଜନ୍ମିଲେ ଯେଉଁକାଳେ

ନୃସିଂହ ଅବତାରେ ଯେ ହେଲ ଆଦିମୂଳେ ।

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କି ପେଷିଲେ ବ୍ରହ୍ମା ସେହିକ୍ଷଣି

ଜାତକ ଲଗ୍ନ ବୁଝି ସେ ଗଲେ ସବୁ ଗଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସଭାରେ ତୁମ୍ଭ ମହିମା କହିଲେ

ସେଠାରେ ବସି ବୁଝୁଛୁ ସବୁ ଆମ୍ଭେ ଭଲେ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୁନି ପ୍ରକଟ ନ କର

ଥୋକେ ଦୈତ୍ୟ ମାରିଯିବୁଁ ବଦରିକାପୁର ।

ତହିଁପରେ ମୃରାସୁର ପାଖେ ଜଣା ହେବୁ

ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମରେ ଥାଇ ଦୈତ୍ୟ ସଂହାରିବୁଁ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବା ପାଇଁ ସେହୁ ଅଣାଇଛି

ଚାରିଲକ୍ଷ ପ୍ରହରୀଙ୍କି ଜଗାଇ ରଖିଛି ।

ସସ୍ରେ ମତ୍ତଗଜ ବାନ୍ଧିଅଛି ପୁଣ ଦ୍ୱାରେ

ପାଚେରୀ ଉଚ୍ଚରେ ଦେଖ ଟେକିଛି ଶୂନ୍ୟରେ ।

ଏରୂପେ କଲେ କିଏ ପାରିବ ମୋତେ ମାରି

ପରକୁ ଚିନ୍ତିଲେ ପାପ ତୁଟେ ତାର ଶିରୀ ।

ପ୍ରମାଦ ପାଞ୍ଚିଲେ ଲୋକ ଅଳ୍ପକେ ମରଇ ।

ଶୁକ୍ରଗୁରୁଙ୍କୁ କହିଲେ ପୁଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଆପଣ ବିଜୟେ କରି ଥାଅ ଏବେ ଚଳି ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ମରଣ ମୋତେ ହେଲା ଜପମାଳି ।

ଏହାଶୁଣି ଶୁକ୍ରଗୁରୁ ମନେ ହୃଷ୍ଟ ହେଲେ ।

ମୁର ପୁତ୍ରଯାକଙ୍କୁ ସମର୍ପି ବିଜେ କଲେ ।

ଆପଣା ପୁରରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ନୃସିଂହ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ଶ୍ରାନୃସିଂହଙ୍କ ଠାରୁ ମୁର ପୁତ୍ରଙ୍କର ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ।

ମୁର ପୁତ୍ରକୁ ବୋଇଲେ ବସ ବେଗେ ବାବୁ ।

ଗଣେଶ ପୂଜା କରିଣ ସରସ୍ୱତୀ ପୂଜ ।

ସକଳ ଆତ୍ମା ଶ୍ରୀହରି ବୋଲି ହୃଦେ ଭଜ ।

ଭଜିଲେ ଆତ୍ମାଯାକକୁ ସର୍ବେ ଏକା ପ୍ରାଣ ।

ନ ଭଜି ସଂସାରେ ପ୍ରାଣୀ ମରେ ଅକାରଣ ।

ଆତ୍ମା କୁଶଳ ବିଦ୍ୟା ସେ ସାଧିପାରେ ପୁଣି।

ଆବର ବିଦ୍ୟା କିଞ୍ଚିତ ପ୍ରାଏ ସେହି ମଣି ।

ଆତ୍ମାର ଗତାଗତକୁ ଜାଣିପାରେ ଯେହୁ।

ସଂସାରରେ ସୁପୁରଷ ଅଟେ ଜାଣ ସେହୁ ।

ଜୀବ ପରମ ଦୁହେଁ ଜୀବକୁ କାଣ୍ଡ ସିଦ୍ଧି।

ଏକାକାଣ୍ଡ ସିଦ୍ଧିକରି ପାରନ୍ତି ଯେ ବିନ୍ଧି ।

କରେ ଧରିଣ ସେ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ମୁନିଆ ଯେ କାଣ୍ଡ

ଚିହ୍ନି ବିନ୍ଧିଲେ ଛିଡ଼ି ପଡ଼ନ୍ତି ଶତ୍ରୁ ମୁଣ୍ଡ ।

ଆରକକାଣ୍ଡ ମୁନ ଶକାର ପର ଅଟେ ।

ତାକୁ ବିନ୍ଧିଲେ ଭେଦି ପ୍ରଳୟକାଳ ତୁଟେ ।

ଦେହକୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣ ଜାଣ କାଳ ଶତ୍ରୁ

ଆତ୍ମାକୁ କ୍ଷୟ କରି ପକାନ୍ତି କୁଳଗୋତ୍ରୁ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଗଣଙ୍କୁ ମାରି ଯେହୁ ସାଧ୍ୟ କରିପାରେ ।

ମହାକ୍ଷତ୍ରୀ ବୋଲି ତାକୁ ଲେଖି ଏ ଏସଂସାରେ।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣରେ ବଶ ହ୍ୱନ୍ତି ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ

ଜୀବକୁ ବଧ କରିଣ ପକାନ୍ତି ଯେ ହାଣି ।

ଜୀବ ତ ପରମବ୍ରହ୍ମ ଅଟେ ନାରାୟଣ

ଜୀବକୁ ମୂର୍ଖଲୋକେ ତ ମାରନ୍ତିଟି ଜାଣ ।

ଶରୀରରେ ଇନ୍ଦ୍ରଗଣଙ୍କୁ ସାଧି ନ ପାରଇ

ସାଧଇ କ୍ଷତ୍ରିୟବିଦ୍ୟା ପରେ ହିଂସା ବହି ।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣଙ୍କୁ ସାଧି ନପାରେ ହୃଦରେ

ଜୀବକୁ ବିନାଶ ମାତ୍ର ଅସ୍ତ୍ର ଧରି କରେ ।

ଜୀବ ପରମ ବେନି ଯେ ନ ସାଧି ବିନ୍ଧିବ

ତାହାର କ୍ଷତ୍ରିୟ ବିଦ୍ୟା ଜୀବହତ୍ୟା ସର୍ବ ।

ଦୈତ୍ୟ ବୋଇଲେ କହିଲ ଗୁରୁ ତୁମ୍ଭେ ଯାହା

ବାପ ଅଜା କାଳୁ ଆମ୍ଭେ ଜାଣୁନାହିଁ ତାହା ।

ଏହା ଶୁଣି ନାରାୟଣ ହେଲେ ହସ ହସ

ପାଞ୍ଚିଲେ ମୂର୍ଖଆଗେ କହିଲେ ହେବ କିସ ।

ଅଚ୍ଛବ ହାତେ ପଡ଼ିବ ଯେବେ ଶାଳଗ୍ରାମ

ସେହି କେବେ ଚିହ୍ନଇକି କିବୋଲି ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ଅସ୍ଥି ଦଣ୍ଡାରେ ପିଟିଣ କରେ ଗୁଣ୍ଡାକୃତ

କଥା କହିଲେ ମୂର୍ଖ ବୁଝନ୍ତି ଜ୍ଞାନତତ୍ତ୍ୱ ।

ଛେଚିଣ ଶାଳଗ୍ରାମକୁ କରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ

କହିଲେ ଅସୁରେ କି ଶୁଣିବେ ଜ୍ଞାନଦଣ୍ଡ ।

ପଢ଼ିଲେ ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ବୋଲାନ୍ତି କିସ କିସ

ଚାହାଁନ୍ତି ଉଲ୍ଲୁକ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟେ ଦଶଦିଶ ।

ମୂର୍ଖଠାରୁ ଅସୁରେ ଚଳନ୍ତି ତିନିଗୁଣ

ସଭାରେ ବସିଲେ ଏତେ ପାଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ।

ମୁର ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ପଢ଼ ଏବେ ବିଦ୍ୟା

ମନେ ଯାହା ପଢ଼ିବ ସେ ବିଦ୍ୟା ହେଉ ସିଦ୍ଧ ।

ଏତେ ବୋଲି ଲକ୍ଷ୍ୟପତ୍ର ସଧାଇଲେ ଆଗ

ଆବର ସାଧିଲେ ପୁଣି ଗଦା କୁନ୍ତ ଖଡ଼୍‌ଗ ।

ଫରିଖଣ୍ଡା ସାବେଳି ସାଧକ ମାଲବନ୍ଧ

ବାଡ଼ୋରି ଛକା ବାଉତା ଆଉ ପରିଲମ୍ବ ।

ପରିଲମ୍ବ ବୋଇଲେଣି ଦଣ୍ଡପକା ବିଦ୍ୟା

ଦଉଡ଼ି ଆସିପତ୍ର ସାଧନ୍ତି ସର୍ବଯୋଦ୍ଧା ।

ଶକତି ଶୂଳ ଭାଲି ଭୂଷଣ୍ଡ ଶର ଲେନ୍ତି

ପରିଘ ମୁଦୁଗର ଖପର ଛୁରୀ କାତି ।

ବାକେଡ଼ି ଯାବକାଢ଼ି ତୀର କମାଣ ଲାଠି

ନାରାଚ ବ୍ରହ୍ମଶର ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ଶର କାଠି ।

ବରୁଣ ଯେ ମେଘାଶର କୁବେର ନୈଋତ

ପବନା ଯେ କାଳପାଶ ବୈଷ୍ଣବ ପର୍ବତ ।

ମୋହନା ଜଳପାଶି ଦହନା ଅଗ୍ନିଶର

ପୁଣି ନାରାୟଣ ଶସ୍ତ୍ର ଏକଘ୍ନୀ ଆବର ।

କୋଦାଳ ସୁଖଭେଦୀ ପାତାଳଭେଦୀ ଯନ୍ତ୍ର

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହ ବଶ ଉଚ୍ଚାଟ ପାଶୁପାତ ।

ବେଲଙ୍ଗ ତ୍ରିକନା ଚଉକନା ବାରକନା

ବେତାଳ ମୁଗୁରା ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ଏକମୁନା ।

ଅକାଳ ଯେ ମହାକାଳ ତ୍ରିକାଳ ଭୈରବ

ଗରୁଡ଼ା ଏକଘନୀ ଏ ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ଧ୍ରୁବ ।

ଉଡ଼ାଣ ବୁଡ଼ାଣଟି ମାରଣ ପନ୍ଥା ମାର୍ଗ

ଯାବତ ଧାରଣ ସୂତ୍ର ସାଧନ୍ତି ନୃସିଂହ ।

କପାଳି ବିମୋଚନ ନମସ୍କାର ଶର ଆଦି

ଗନ୍ଧର୍ବ ଅସ୍ତ୍ରକୁ ଘେନି ବିଷ୍ଣୁ କଉମୁଦି ।

ତ୍ରିମୁଖା ଯେ ପଞ୍ଚସଖା ସପ୍ତମୁଖା ଶର

ଅନଙ୍ଗ ରୁଦ୍ର ଶକତି ମହାମାୟା ଯାର ।

ହତାଶ ବତାଶ ଶର ପୁଣି ଜଳପାଶ

ଏ ଆଦି ଶର ସୂତ୍ର ସାଧନ୍ତି ହୃଷୀକେଶ ।

ନୃସିଂହ ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ ଦଇତ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଖି

ଖଣ୍ଡା ଝମକାନ୍ତେ ସର୍ବେ ବୁଜନ୍ତି ଯେ ଆଖି ।

ସଂସାରେ ଯେତେ ଅଛନ୍ତି ଶସ୍ତ୍ର ମହାଖଳା

ଦେଖାନ୍ତି ସବୁ ଆଣି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ବଳା ।

ମୁରର ସତରଲକ୍ଷ ତନୟ ପଢ଼ନ୍ତି

ଆବର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି ପଢ଼ୁଛନ୍ତି ।

ମୃରାସୁର ରାଜାର ଯେ ପାଟ ମହାଦେଈ

ମଦନାବତୀ ବୋଲିଣ ତାର ନାମ କହି ।

କହିବା ମୁରପୁତ୍ର ନାମ ଥୋକେ ଶୁଣ

ମ ଅକ୍ଷରେ ନାମମାନ ଅଛନ୍ତି ବହିଣ ।

ପିତାମାତାଙ୍କର ସେହୁ ଅଦ୍ୟାକ୍ଷରେ ବହି

ଅଛନ୍ତି ସତରଲକ୍ଷ ଯାଏ ଜନ୍ମ ହୋଇ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଉପରେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ତହିଁ ତଳେ ମିତ୍ରଲାଭ ଅଟଇ କନିଷ୍ଠ ।

କହିବା ଯେ ତିନି ଚାର ଦଶ କରି ତୁଲ

ଲେଖିଲେ ସତରଲକ୍ଷ ହୋଇବ ବହୁଳ ।

ଏଣୁକରି ଥୋକେ ନାମ କହୁଅଛି ଶୁଣ

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମିତ୍ରଲାଭ ମୃତ୍ୟୁଙ୍କର ପୁଣ ।

ମହୀଧର ମହୀସୁର ମହାବଳବନ୍ତ

ମହୀଷଙ୍କ ମହାଲାଭ ମଙ୍କିତ ମହାନ୍ତ ।

ମିତ୍ରଶିରା ମହୀଶିରା ମଳା ମେରୁଯାଏ

ଏରୂପେ ଅଛନ୍ତି କେତେ ନାମ କହି ପୋଏ ।

ମୁରର ସତରଲକ୍ଷ ଯାଏ ଯେତେ ପୁତ୍ର

ସବୁଙ୍କର ମ ଅକ୍ଷର ଅଟେ ନାମ ଗୋତ୍ର ।

ଜଣ ଜଣଙ୍କ ଅଟନ୍ତି ପୋଏ ଏକ ଏକ

ଆଖଡ଼ା ଶାଳେ ସାଧନ୍ତି ଆସି ବିଦ୍ୟାଯାକ ।

ଅସୁରର ପୁତ୍ରଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ରହି ପ୍ରଭୁ

ଅଗମ୍ୟ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା ଦ୍ୟନ୍ତି ସବୁ ।

ଯେବଣ ପ୍ରଭୁର ଗର୍ଭେ ଅଛି ବହୁ ବିଦ୍ୟା

ସେ ବିଦ୍ୟା ସାଧିବାକୁ କେ ଅଛି କ୍ଷତ୍ରୀ ଯୋଦ୍ଧା ।

କେ ମାଲ ବିନ୍ଧାଣ କେହୁ ସାଧେ ଚକାଦାଣ୍ଡ

ଗଗନୁ ଡ଼େଇଁ ପଡ଼ନ୍ତି କେହି ମହୀଖଣ୍ଡ ।

ଏହିରୂପେ ବିଷ୍ଣୁ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାନ୍ତି ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ

ଆସନ୍ତି ଯେତେକ ଲୋକ ଶିକ୍ଷା ଦେଖିବାକୁ ।

ଦେଖିବ ଜନମାନେ ଯେ ହ୍ୱନ୍ତି ଆଚମ୍ବିତ

ବିଷ୍ଣୁର ଅପୂର୍ବ ବିଦ୍ୟା ଅଟେ ଅଲୋକିତ ।

ଜାରଣ ମାରଣ ବିଦ୍ୟା ପୁଣି ଉଦ୍ଧାରଣ

ସାଧନ୍ତି ଯାବତ ଯନ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ନାରାୟଣ ।

ଦେଖନ୍ତି ଦେଖଣାହାରୀ ଲୋକେ ଯେତେ ଯାଇ

କହନ୍ତି ରାଜା ଛାମୁରେ ଆସି ଶ୍ରଦ୍ଧା ବହି ।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ପ୍ରବୁ ଦୈତ୍ୟକୁଳ ରାଜ

ଭଲ ସେ ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ କହ ଗୁରୁ ଦ୍ୱିଜ ।

କେଡ଼େ ସୁପଣ୍ଡିତ ପୁଣି ସେହି ବେନିଭାଇ

ନୟନରେ ଦେଖି ହୁଏ ମୁଖେ ନୋହେ କହି ।

କେତେ କେତେ ବିଦ୍ୟା ସେ ଶ୍ରୀମୁଖୁ ବାହାରୁଛି

ତାହା ଦେଖିଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମନେ ଆମ୍ଭେ ପାଞ୍ଚି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲିଣ ତୁମ୍ଭେ ମଣିଛ ତାହାଙ୍କୁ

ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ପ୍ରାୟ ସେ ଦିଶିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଧାଇଁଛୁ ଅପୂର୍ବ ମଣି ତାହା ସର୍ବେ ଆମ୍ଭେ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ସେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ବାସୁଦେବେ ।

ବୁଝିଲେ ଅଟନ୍ତି ସେହୁ ଦୁହେଁ ହରିହର

କହିଣ ଅଛନ୍ତି କେତେ ମାର୍ଗେ ଅଗୋଚର ।

ଏ ରୂପେ ଲୋକଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଦୈତ୍ୟରାୟେ

ହୃଦର କଥା ପାଞ୍ଚିଣ ମନେ ବଡ଼ ଭୟେ ।

ଭୟ କରୁ କରୁ ମନେ ହୋଇଲାକ ଦମ୍ଭ

ବୋଲେ ଧରି ଆସିଛି କି ସୈନ୍ୟ ବାସୁଦେବ ।

ବୁଝିଲେତ ବେନିଜନ ଅଟନ୍ତି ଯେ ସେହୁ

ବନ୍ଦୀତ ରହିଲେଣି କି କରିପାରେ ଆଉ ।

କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇଣ ରହଇ ଯେବେ ବନ୍ଦି ପଡ଼ି

ବୈଦ୍ୟ ହୋଇଣ ଯେବେ ନ ପାରେ ଚିହ୍ନି ନାଡ଼ୀ।

ଭାରିଯା ହୋଇଣ ଯେବେ ନୁହେ ପୁତ୍ରବତୀ

ଭଲ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭୁଞ୍ଜିଣ ଯେ କାଳ କରେ ବାନ୍ତି ।

ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ହୋଇ ଯେହୁ ଦୁଃଖେ ଦିନେ ହରେ

ପାକାସ୍ପର୍ଶ ସ୍ତିରୀଙ୍କଟି ରତି ଯେହୁ କରେ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ରାଜାଙ୍କୁ ହୁଏ ଯେ ଅଲୋଡ଼ା

ଖଡ଼ି ହସ୍ତ ନ ଛୁଇଁ ଯେ ଧରେ ପାଞ୍ଜିବିଡ଼ା ।

ସେହୁ ଲୋକମାନଙ୍କୁଟି ବୋଲି ଅପାଣ୍ଡୁକ

ସଭାରେ ବସି ନକହେ ଯେହୁ ଭଲ ବାକ୍ୟ ।

କୁଳସ୍ତିରୀ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ରତ ଯେ ବେଶ୍ୟାରେ

ନବୀନା ସ୍ତିରୀଙ୍କୁ ଯେହୁ ଛାଡ଼ି ପିତାଘରେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ପଶୁନବୁଦ୍ଧି ଯେବେ ଧରେ

ସ୍ନାନ ସାରି ଯଏ ଦେବତା ଦର୍ଶନ ନ କରେ ।

ସଂସାର ଲୋକଙ୍କୁ ଯେହୁ ବୋଲେ ମୁହିଁ ଉଚ୍ଚ

ବୁଝିଲେ ତାହାଠାରୁ କେ ନାହିଁ ପରପଞ୍ଚ ।

ମହାନାୟକ ହୋଇ ଯେ ଲୋକ ନ ପାଳଇ

ସେହି ଲୋକ ବଡ଼ପଣ ଅଳ୍ପେ ନାଶ ଯାଇ ।

ଶ୍ଳୋକ ପଢ଼ି ପାଦେ ଯେ ନ ପାରେକରି ଅର୍ଥ

ତାହା ଜୀବନ ଗୋଟିକ ବୁଝିଲେ ବିଅର୍ଥ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଆଣି ଗୃହରେ କରିଲଇଁ ବନ୍ଦୀ

ମୋଠାରୁ ବଳବନ୍ତାକେ ଅଛି ଆଉ ଯୋଧୀ ।

ହାତରେ ପଡ଼ିଲା ଦ୍ରବ୍ୟ ଛାଡ଼ିଦେବି ଯେବେ

ପଛନ୍ତେ ମରିବି ଝୁରି ଝୁରି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ।

ଏଥିର ବୁଦ୍ଦି ପାଞ୍ଚିଣ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାରିବି

ବିଷ୍ଣୁ ମଲାରୁ ମୁହିଁ ଯେ ଅମର ହୋଇବି ।

ଲୋକଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଣ ଯେବେ ଛାଡ଼ିଦେବି

ଆଉ ବେଳେ ଲୋଡ଼ିଲେ ମୁଁ ଭେଟ କି ପାଇବି ।

ଏଥର ଛାଡ଼ିଦେବଇ ଯେବେ ଲୋକବାକ୍ୟେ

ଖୋଜିଲେ ନ ପାଇବି ଯେ ସଚରାଚରଯାକେ ।

ବୁଝିଲେ ହୃଦୟ ଦେହ ଅଟେ ମହାଶୂନ୍ୟ

ଏହାଙ୍କୁ ମାଇଲେ ମୋର ଉଦେ ହେବେ ଜ୍ଞାନ ।

ହରି ମଲେ ସଂସାରେ ମୁଁ ହେବି ଅଧିକାରୀ

ଯେଣୁ ସେ ହରି ମୋହର ଅଟଇ ବଇରୀ ।

ନ ମାରି ବୈରୀକି ଛାଡ଼ିଦେବି ଯେବେ ମୁହିଁ

ବୋଝଭାର ବହି ନିନ୍ଦା ଥୋଇବଇଁ କାହିଁ ।

ତଥାପି ମୁହିଁ ଯଦ୍ୟପି ମାରିବି ଏକ୍ଷଣି

ତହିଁ ଅପଖ୍ୟାତି କେତେ ଉପୁଜିବ ପୁଣି ।

ବୋଲିବେ ସଂସାରେ ରାଜା କେଡ଼େ ମନ୍ଦକଲା

ଗୁରୁ କରି ରଖି ବିପ୍ରପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମାଇଲା ।

ଗୁରୁହତ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲା ଦୁଇଦୋଷ

ଏ କଥାକୁ ଡରି ମିୁହଁ କରୁ ନାହିଁ ନାଶ ।

କାହାକୁ ଯେ ଜଣା ନୋହୁ ଗୁପ୍ତେ ମରାଇବି

ଲୋକ ଅପଖ୍ୟାତି କିପାଁ ଦେହକୁ ଆଣିବି ।

ଜାଣନ୍ତି ଯାବତ ପୁତ୍ରେ ମୋର କୂଟ ଛନ୍ଦ

ଆଖି ପିଛଡ଼ାକେ ମାରି ଆସିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଆମ୍ଭର ମାରିବା କଥା କେହି ନ ଜାଣିବେ

ଇଚ୍ଛାରେ ସେ ମଲେବୋଲି ସମସ୍ତେ ବୋଲିବେ।

ଗୁପତେ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମାର ବୋଲି ଜଣାଇବି

ଦେହକୁ ମୁଁ ଅପଖ୍ୟାତି କେବେ ନ ଆଣିବି ।

ତଥାପି ଡରି ପଳାଇ ଯିବେ ଅବା ବୋଲି

ଚାରିଲକ୍ଷ ପାହାରୀ ଯେ ନେଇ ଜଗାଇଲି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳକୁ ସେହି ବେଢ଼ଛନ୍ତି ଜଗି

ମାଛି ବାଟ ନ ପାଇ ପଳାନ୍ତି ତହୁଁ ଭାଙ୍ଗି ।

ସହସ୍ରେବ ମତ୍ତହସ୍ତୀ ଦ୍ୱାରେ ଅଛି ରଖି

ଆବର ଜଗିଅଛନ୍ତି ସୈନ୍ୟ ଯେତେ ପାଖି ।

ପାଚେରୀ କରିଛି ମୁହିଁ ସସ୍ରେ ଯୁଣ ଉଚ୍ଚ

ପବନ ନ ପାରେ ତହିଁ ଗଳି ପଶି ସଞ୍ଚ ।

ଏଥିର ମଧ୍ୟରେ ମୋର ବୈରୀ ଅଛି ଭରି

କାଳେ ତାଙ୍କୁ ମରାଇବ ପୁତ୍ରେ କହିକରି ।

ଆଜ୍ଞାକୁ ମୋହର ପୁତ୍ରେ ଛନ୍ତି ପୁଣି ଚାହିଁ

ମାର ବୋଇଲେ ଶତ୍ରୁକୁ ମାରିଦେବେ ଦହି ।

ତହୁଁ ଉବୁରି ରହିବେ ଯେବେ ଭାଇ ବେନି

ପେଷିବି ସେନାପତିଙ୍କ ହାତେ ସଂଞ୍ଜିବନୀ ।

କଣ୍ଠ ବିକଣ୍ଠ ମୋହର ଅଛନ୍ତି ଯେ ସେନା

କ୍ଷଣକେ ପାରନ୍ତି କରି ତିନିପୁର ଚୂନା ।

ଆବର ଅଛି ଦାରୁଣ ନାମେ ହୋଇ ଭାଇ

କ୍ଷଣକେ ପାଞ୍ଚଶକୋଶ ପୃଥ୍ୱୀପାରେ ଦହି ।

ମୋର ଯେତେ ମହିମା ତା ବିଧାତାଙ୍କୁ ଜଣା

ଚଉଦପୁରେ ଯାକେ ମୁଁ ଅଟେ ନୃପରଣା ।

ବାସବ ଦେବତାଙ୍କୁ ମୁଁ ରଖିଥିଲି ବନ୍ଦୀ

ମୋ ଘରେ ରହିଥିଲା ଶାଙ୍କୋଳି ଗୋଡ଼େ ପିନ୍ଧି।

ଦଶଗଦିଗପାଳ ମୋର ବୋଲେ ଥାନ୍ତି ଖଟି

ଯାହାବୋଲ ସେ କରନ୍ତି ନିତ୍ୟେ ତାହାଭେଟି ।

ତେତିଶକୋଟି ଦେବଙ୍କ କନ୍ୟା ବିଭା ହେଲି

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ନାନ ସ୍ତିରୀ ମୁହିଁ ନିତ୍ୟେ ଭୋଗ କଲି ।

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ ବିଷ୍ଣୁର ଯେତେ ଭୋଗ ହୁଏ

ସେହି ସଦୃଶ ଭୋଗ ମୁଁ କରେ ସର୍ବଦାଏ ।

ନିତ୍ୟସ୍ଥଳେ ରାସକ୍ରୀଡ଼ା କରେ ଯେହ୍ନେ ହରି

ସେହିରୂପେ ସ୍ତିରୀବୃନ୍ଦ ଅଛନ୍ତି ମୋ ପୁରୀ ।

ଯମର କାଳଦଣ୍ଡ ନ ପଶେ ମୋର ଘରେ

ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ବନ୍ଧା ହୋଇଅଛନ୍ତି ମୋର ପୁରେ ।

ଏଣୁକରି ନଗ୍ରେ ମୋର ରୋଗ ବିବର୍ଜିତ

ନବଗ୍ରହ ମୋ ସେବାରେ ଛନ୍ତି ଅନୁବ୍ରତ ।

ବଇକୁଣ୍ଠ ପ୍ରଭୁ ସିନା ଅଟେ ଜଗନ୍ନାଥ

ମଞ୍ଚପୁରେ ପ୍ରଭୁ ସିନା ଅଟେ ନରନାଥ ।

ଏଣୁକରି ଶ୍ରୀହରିଙ୍କି ସଦା ଥାଇ ଅଡ଼ି

ସେ ହରି ଗଲାଣି ମୋର ଘରେ ବନ୍ଦୀ ପଡ଼ି ।

ବନ୍ଦୀଥିଲା ଲୋକର କି ଅଛି ଆଉ ବଳ

ମନହେଲା ଦିନ ପେଷି ଦେବି ଯମଆଳ ।

ଏରୂପେ ମନରେ ଯାହା ପାଞ୍ଚିଅଛି ମୁହିଁ

ମୋତେ ସେ ପାରିବେ କି ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ ।

ନୃସିଂହ ମଲେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ କି କରିବ

ଅପୁତ୍ରିକ ହୋଇ ମୋତେ ସେବା କରୁଥିବ ।

ମୋତେ କହିବାକୁ କି ସେ ହେବ ଆଉମୁଣ୍ଡ

କ୍ଷଣକରେ ପୋଡ଼ିଦେବି ବଦରିକା ଖଣ୍ଡ ।

ଧର୍ମକୁ ଚାହିଁଣ ମାତ୍ର ରହିଅଛି ମୁହିଁ

ଶତ୍ରୁ ମଲେ ଭୟ କିସ ଥିବ ଆଉ ତହିଁ ।

ଗୃହସ୍ଥ ମରିଲେ ସ୍ତିରୀ ପୁତ୍ରେ କିସ କାର୍ଯ୍ୟ

ରୋଗ କ୍ଷୟଗଲେ ଦେବ ଯେରୂପେ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ।

ଶତ୍ରୁକ୍ଷୟ ଗଲେ ଆଉ କାହାକୁ ଯେ ଭୟେ

ଅଧଇର୍ଯ୍ୟ ଲୋକ ସିନା ଡରି ମରୁଥାଏ ।

ଧନହୀନ ଲୋକମାନେ ମହାର୍ଘ୍ୟ ପଡ଼ିଲେ

ମରନ୍ତି କାଉଳିହୋଇ ଖାଦ୍ୟ ନ ମିଳିଲେ ।

କୂଟ ନଥିବା ଶରୀର ସୂର୍ଯ୍ୟପରି ଦିଶେ

ପଙ୍କ ନଥିବା ସଲୀଳ ନିର୍ମଳ ପ୍ରକାଶେ ।

ନୀରଦ ବିନାଶ ହେଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେହ୍ନେ ଦିଶି

ମୁହିଁ ସେହିରୂପେ ଜାଣ ବୈରୀ ଯିବି ନାଶି ।

ପରମ ସୁଖରେ ରହି ଭୁଞ୍ଜିବଇଁ ଭୋଗ

ରହିଲା ଏ ରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ତେଜିରାଗ ।

କାହାକୁ କଥା ଫେଡ଼ି ନ କହେ ଦୈତ୍ୟରାୟେ

ସ୍ନାନ ସାରି ସନ୍ଧ୍ୟା ତରପଣ କରିଯାଏ ।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ପୂଜା ସାରି ମଣୋହିକି ଗଲା ।

ଆଚମନ ସାରି ପୁଣ ଗୁବାକ ଭୁଞ୍ଜିଲା ।

ରତନ କଠାଉ ମାଡ଼ି ସଭାକୁ ଆସଇ ।

ଚାମର ଆଲଟ ପଛୁଁ ସହଜେ ପଡ଼ଇ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପୀଢ଼ାରେ ବସିଲେକ ଦୈତ୍ୟରାୟେ ।

ମଣିମା ମଣିମା ଡାକ ଦ୍ୟନ୍ତି ଖୁଣ୍ଟିଆଏ ।

ଆବର ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଯେ ସେନାପତିଗଣେ।

ଆସ୍ଥାନ ତଳେ ବସିଲେ ଆସି ବେହରଣେ ।

ଯାବତ ଦିଗର ବାର୍ତ୍ତା ତହୁଁ ଚାରଗଣେ ।

ଅଷ୍ଟ ଅବଧାନୀ ତାହା ବୁଝନ୍ତି ତକ୍ଷଣେ ।

ସବୁରି ମୁଖରୁ ବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣେ ରାଜା ବସି ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କଥା ଭଳେ ଅହର୍ନିଶି ।

କୁଟୁଣୀ କାଷ୍ଠ ପରାୟେ ହୁଏ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ।

କୁରାଳଚକ୍ର ଜାଣିଣ ଭ୍ରମେ ତାର ମନ ।

କାହାକୁ ନକହି ବସି କରେ ହୃଦେ ଚିନ୍ତା ।

ଅଶୀଳ ଦଇତ ଏକା ଜାଣେ ଦୈତ୍ୟ କଥା ।

ନିତ୍ୟ ବିଦ୍ୟା ପଢି ରାଜତନୟେ ଆସନ୍ତି ।

ଦଇତ୍ୟର କୂଟବୁଦ୍ଧି ଦେବତା ଜାଣନ୍ତି ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ପୁଣ ଥାଇ ସର୍ବ ଦେହେ ।

ବିକାଶଇ ଝଟ ଝଟ ସୂର୍ଯ୍ୟଜ୍ୟୋତି ପ୍ରାୟେ ।

ଯେ ଯାହା ପାଞ୍ଚେ ମନରେ ସକଳ ଜାଣନ୍ତି ।

ଭଲକୁ ଭଲ କରନ୍ତି ମନ୍ଦକୁ ଦଣ୍ଡନ୍ତି ।

ତେଣୁ ନାରାୟଣ ନାମ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଜାଣ ।

ଏଥୁ ଉତ୍ତାରେ ନାରଦ ଅନ୍ୟ ବାଣୀ ଶୁଣ ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ବଧ ନିମିତ୍ତ ମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ପୁତ୍ରଙ୍କ ସହିତ ମୁରର ପରାମର୍ଶ

ଏମନ୍ତେ ବେନି ବରଷ ଭୋଗ ହୋଇଯାନ୍ତେ ।

ଅଶୀଳକୁ ଡାକିଣ ଯେ ପୁଚ୍ଛେ ମୁର ଦୈତ୍ୟେ ।

ବୋଇଲାକ ବାପ ଆରେ ସବୁ ଜାଣୁ ତୁହି ।

ବିଶ୍ୱାସ କଥାମାନ ତ କହେ ତୋତେ ମୁହିଁ ।

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ତୁ ଯେ ଦେଲୁ ମୋତେ ଆଣି ।

ମାରିବା ଗୁପତେ ବୋଲି ସବୁ ଅଛୁ ଜାଣି ।

ହେଲେଣି ବାରବରଷ ଆସ ବେନିବାଳେ।

କିରୂପେ ପେଷିବା କହ ଏବେ ଯମଆଳେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଅଶୀଳ ଯେ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ବୋଇଲା ତିନିପୁରେ ତୁ ଅଟୁ ନୃପବର ।

ଏ ଛାର କଥାକୁ କିପାଁ ଚିନ୍ତା କରୁ ଏତେ ।

ଅନନ୍ତ କୋଟି ଯୋଦ୍ଧାଏ ସେବିଛନ୍ତି ତୋତେ ।

ତାହାକୁ ସମାନ କି ସେ ହେବେ ବେନିଭାଇ

ଜଣ ଜଣକେ ସମୁଦ୍ର ପାରୁ ଆମ୍ଭେ ପିଇ ।

ନୋହିଲେ ମୋତେ ଆଜ୍ଞା ତୁ ଦେବୁ ଆଗ ଯେବେ ।

ସମୟ ବୁଝିଣ ତାକୁ ମାରିବଇ ତେବେ ।

ନୋହିଲେ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁ ସସ୍ରେ ମତ୍ତହସ୍ତୀ ।

ତାଙ୍କ ଦନ୍ତେ ଚିରାଇ ମୁଁ ଦେବି ଆଜ ରାତି ।

ଆବର ପାହାରିଗଣ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜଗି ।

ତାହାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ମାରିପକାନ୍ତି ନିଯୋଗି ।

ନୋହିଲେ ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ତୋ ଅଛନ୍ତି ।

ତାହାଙ୍କୁ ଗୁପତେ କହି ମରାଅ ଝଟତି ।

ଏହା ଶୁଣି ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା କଲା ଦୈତ୍ୟରାଜା

ଅଶୀଳ ଦଇତକୁ ସଲେ କଲା ବହୁ ପୂଜା ।

ବୋଇଲା ଅଶୀଳ ଆରେ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୋ ଆଣ।

କହିବା ଗୁପତେ କରି ପାର୍ଶ୍ୱେ ବସାଇଣ ।

ଶୁଣିଣ ଅଶୀଳ ଦୈତ୍ୟ ଗଲା ଶୀଘ୍ର ଧାଇଁ

କହିଲା ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଆଗେ ପିତା ଆଜ୍ଞା ଯାଇ ।

ବୋଇଲା ରାଜାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ହେଲା ଆସ ବାବୁ

ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ଭେଟ ଆଜ ହୁଅ ପୁତ୍ର ସବୁ ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ଆସିବ ପଛେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ି

ଡାକିବା ପାଇଁ ଦେଇଛି ମୋତେ ରାଜା ଶାଢ଼ୀ ।

ଶୁଣିକରି ପୁତ୍ରମାନେ ଉଠି ଚଳିଗଲେ

ନୃସିଂହ ଛାମୁରେ ଶୀଘ୍ର ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ।

ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ଯାଉଛୁ ଆମ୍ଭେ ସର୍ବକାଳେ

ଆସିବୁ ପିତାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି ତତକାଳେ ।

ଶୁଣିକରି ହେଉ ବୋଲି କହି ଆଦିମୂଳ

ବୋଇଲେ ମେଣ୍ଟିଲେ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଘଟେ କାଳ।

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଯେହ୍ନେ ବିଷ୍ଣୁ ବଚନକୁ

ସେହିରୂପେ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଅଟେ ସଂସାରକୁ ।

ପିତା ଯେବେ ଡାକିଛନ୍ତି ଯାଅ ଚଳି ବେଗେ

ଯାହା ସେ ବୋଲିବେ ତାହା କର ସେହିଲାଗେ।

ଶୁଣି ଦଇତ୍ୟ କୁମରେ ଗଲେ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

ପିତାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପୋଏ କଲେ ବେଗେ ଯାଇ ।

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ରାଜା ବୋଲେ ଆଗ ବସ

କହୁଛି ବିଶ୍ୱାସେ ଶୁଣ ସେହି କଥା ରସ ।

ଯେବଣ କାଳରେ ମୁହିଁ ଗଲି କଇଳାସେ

ମହାଦେବ ବର ମୋତେଦେଲେ ମନତୋଷେ ।

ଯେତେ ମୁଁ ମାଗିଲି ବର ମନ ବାଞ୍ଛା କରି

ସେହିକଥା ସିଦ୍ଧିକରି ଦେଲେ ତ୍ରିପୁରାରି ।

ଆବର କହିଲେ କଥା ଏକ ମୃତ୍ୟୁ ଭେଦ

ବୋଇଲେ ବିଷ୍ଣୁର ତୁଲେ ନ କରିବୁ ବାଦ ।

ବାଦ ଲାଗିଲେ ପାରିବୁ ଯେବେ ଏକା ମାରି

ତେବେ ତୁ ପ୍ରଳୟଯାଏ ଥିବୁ ଦେହ ଧରି ।

ହରମୁଖୁ ଶୁଣିଲି ମୁଁ ଏହା ଯେତେବେଳୁ

ଖୋଜୁଥିଲଇଁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଜାଣ ସେହିକାଳୁ ।

ଖୋଜନ୍ତେ ଏଗାର ଗଣ୍ଡା ଯୁଗ ଭୋଗ ଗଲା

ତେବେହେଁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କେବେ ନ ଦେଖିଲି ଭଲା ।

ଲେଉଟିଣ କେତେଦିନ ଦିଗବିଜେ କଲି

ସପତଦ୍ୱୀପକୁ ବୁଲି ଶାକଲ୍ୟକୁ ଗଲି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗୃହରେ ଏହି ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମ ହେଲା

ଅନନ୍ତ ପଢ଼ିହାରୀ ଯେ ବୋଲି ନାମ ଦେଲା ।

ଏହି କଥାଗୋଟି ଜାଣ ପୂର୍ବେ ହୋଇଥିଲା

ଚାରିଯୁଗ ଏହିପରି କ୍ରମେ ବହିଗଲା ।

ଅନନ୍ତ ପଢ଼ିହାରୀ ନଥିଲେ ଚାରିଯୁଗେ

ଗୋଟିଏ ଲୋକ ରହି ନଥାନ୍ତେ ତିନିସ୍ୱର୍ଗେ ।

ଶାକଲ୍ୟ ଦ୍ୱୀପେ ପଶି ମୁଁ ଗଲି ନଗ୍ର ଫେରି ।

ଦେଖିଲି ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଅନନ୍ତ ପଢ଼ିହାରୀ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଯହୁଁ ନଗରବାସୀଏ ।

ଅନ୍ୟ ଗ୍ରାମରେ ଲୁଚିଣ ରହିଲେ ସଭିଏଁ ।

ଏକା ବାଇ ମିଶ୍ରଙ୍କର ଭାର୍ଯ୍ୟା ସୁଲକ୍ଷଣା

ପୁତ୍ରକୁ ଘରେ ଛାଡ଼ି ଯେ ଗଲା ହୋଇ ବଣା ।

ଏମନ୍ତବେଲେ ପଶିଲୁ ଘରେ ଆମ୍ଭେ ଯାଇଁ ।

ଦେଖିଲୁ ବାଳକରୂପେ ବିଷ୍ଣୁ ଅଛି ଶୋଇ ।

ମନରେ ପାଞ୍ଚିଲୁ ଏହୁ ଯେବେ ବିଷ୍ଣୁ ହେବ

ଘରକୁ ନେଲେ ଖାଇବି ପୋଡ଼ି ଏହାଶବ ।

ଖାଇଲେ ବିଷ୍ଣୁର ମାଂସ ଅମର ହୋଇବି ।

ମଥାରେ ବହିଣ ମୋର ଗୃହେ ଘେନିଯିବି ।

ବିଷ୍ଣୁର ମାଂସ ଭକ୍ଷିଲେ ଧରିବି ତା ରୂପ

ବଇକୁ‌ଣ୍ଠେ ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରାୟ ଥିବ କୋଟି କଳ୍ପ ।

ବିଷ୍ଣୁ ମଲେ ପୃଥିବୀରେ ମୁହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ହେବି

ଏହି ବଡ଼ପଣ ମୋର ଇଚ୍ଛାରେ ପାଇବି ।

ପୁଣି ପାଞ୍ଚିଲଇଁ ହରି ଶିଶୁ ସିନା ଅଟେ

ଘରକୁ ଆପେ ବହିଣ ନେବି ରତ୍ନଖଟେ ।

ମଦନାବତୀ କୋଳରେ ଦେବି ପୁତ୍ର ନେଇ

ପୁତ୍ର କରିଣ ପୋଷିବ ମନେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବହି ।

ସେ ହୋଇବ ମାତା ମୁହିଁ ପିତା ଯେ ହୋଇବି

ଅନନ୍ତ ପଢ଼ିହାରୀ ବୋଲି ଡାକୁଥିବି ।

ଏ ନାମ ଚାରିଯୁଗରେ ବହିଥିବ ହରି

ତେଣୁକରି ମୋର ଏହି ନୋହିବ ବଇରୀ ।

କେଡ଼େ ସଉନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରୂପ ଅଟେ ବାଳବତ୍ସି

ପୋଷିଲେ ବାଳକ ଦିନ ନ ଜାଣିବ କିଛି ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଏ ପିତା ମାତା ବୋଲି ମଣିଥିବ ।

କେତେବେଳେ ମୋର ସଙ୍ଗେ ବିବାଦ ନୋହିବ।

ଏ ରୂପେ ଅଜଣା ହୋଇ ସୁଖେ କାଳ ନେବୁ

ପ୍ରଳୟ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅମର ହୋଇବୁ ।

ଏରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚିଣ ମଥାରେ ବହିଲି

ଘରେ ରଖିବି ବୋଲିଣ ବହି ଆଣୁଥିଲି ।

ମେରୁଠାରୁ ଶତେଗୁଣ ମୁଣ୍ଡେ ହେଲା ଗୁରୁ

ପାଞ୍ଚିଲଇଁ ଏହିଠାରେ ପକାଇବି ମରୁ ।

ଏରୂପେ ବୋଲିଣ ଶୂନ୍ୟୁ ଛେଚିଲି ଶିଳାରେ

ନ ମରି ଭୂମିରେ ପଡ଼ି ବସିଲା ଆଣ୍ଠୁରେ ।

ପୁଣି ଉଠି ଧାଇଁ ଯାଏ ଅତି ଖରତରେ ।

ଏହା ଦେଖି ଜାଲ ନେଇ ପାତିଲି ତା ପରେ ।

ପୁଣି ଜାଲରୁ ଖସିଣ ବସେ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରେ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ବେଗେ ଯାଇଁ ପଶିଲା କା ଘରେ।

ଧରା ନ ଦେଇ ରହିଲା ନଗ୍ରେ ଯାଇଁ ଲୁଚି

କେବେହେଁ ଧରା ଆଉ ନଦେଲା ସେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ତହୁଁ ସର୍ବେ ରହିଲୁ ଯେ ନଗରକୁ ବେଢ଼ି

ଖୋଜା ଖୋଜି ନପାବନ୍ତେ ନଗ୍ରଦେଲୁ ପୋଡ଼ି ।

ପୋଡ଼ି ପକାନ୍ତେ ନବର ଧୂମାନ୍ତ ହୋଇଲା

ଅନନ୍ତ ପଢ଼ିହାରୀ କି ନ ଦେଖିଲୁ ଭଲା ।

ସେଠାରୁ ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି ବିଷ୍ଣୁ ମଲା ବୋଲି

ଏବେ ଜନ୍ମ ହେଲା ପୁଣି ବଦରିକା ପଲ୍ଲୀ ।

ନାରଦ ଗୋସାଇଁ ଆସି ବିଶ୍ୱାସରେ ମୋତେ

କହିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଜନ୍ମିଲେ ବୋଲି ବସିଗୁପ୍ତେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଘରେ ଏବେ ଆସି

ଭଗବତୀ ମାତାଗର୍ଭେ ଜନ୍ମ ବେନି ଶିଷି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୁରେ ଯାଇଁ ବିଦ୍ୟା ସେ ପଢ଼ିଲେ

ଧନୁଶର ଶସ୍ତ୍ରମାନ ଅନେକ ଶିଖିଲେ ।

ମୋତେ ସେ ମାରିବବୋଲି ପାଞ୍ଚୁଛନ୍ତି ମନେ

ସେ କଥା ଶୁଣି ତରସ୍ତ ହେଲି ସବୁଦିନେ ।

ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟା ସେ ପଢ଼ାଇବେ ବୋଲି

ଗୁରୁ ନିଷ୍ଠାକରି ତାଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆଣିଲି ।

ଉପ୍ରୋଧରେ ନ ମାଇଲି ନିନ୍ଦାଭୟ କରି

ଏମନ୍ତେ ଯେ ବେନିବର୍ଷ ଗଲା ଏବେ ପୁରି ।

ଠକାରେ ଆଣିଲି ମାତ୍ର ଗୁରୁ ବୋଲି ଡାକି

ସାଧନ ବଳରେ ତାଙ୍କୁ ମାରି ପାରିବା କି ।

ଦିନ ମୋର ସରୁ ନାହିଁ ବେଳ ବେଳ ବୁଡୁ ନାହିଁ

ଚିନ୍ତାରେ ତନୁ ମୋହର ଗଲା କ୍ଷୀଣ ହୋଇ ।

ଏହି ନୃସିଂହ ବଇରୀ ମୋର ପୁଣି ଅଟେ

ବ୍ରାହ୍ମଣର ଘରେ ଆସି ଜନ୍ମିଛି କପଟେ ।

ହରି କୂଟ ବୁଝି କୂଟେ ଅଇଲଇଁ ଘେନି

ବେନି ବରଷ ହୋଇଲା ଘରେ ଆଣିଲିଣି ।

ମନେ ପାଞ୍ଚୁ ପାଞ୍ଚୁ ଘରେ ବଢ଼ୁଛନ୍ତି ଶତ୍ରୁ

ଏଥର ତ ନମାଇଲେ ପଳାଇବେ ରାତ୍ରୁ ।

ଏ କଥାକୁ ବୁଝି ବାପ ସୁବିଚାର କର

ବଇରୀ ମଲେ ମୁହିଁ ଯେ ହୋଇବି ଅମର ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ମହାବଳୀ ଅଟ ସର୍ବ ପୋଏ

କୂଟେ ମାରିଣ ପକାଅ ବେଗେ ଦେବରାୟେ ।

ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ହେ ତାତ ଶୁଣ ନୃପମଣି

ଏତେକଥା ଆମ୍ଭେମାନେ ପୂର୍ବୁଁ ନାହୁଁ ଜାଣି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଡ଼େ ଶତ୍ରୁ ସେ ଯେବେ ହୋଇଛନ୍ତି

ଏତେଦିନ ଯାଏ କିପାଁ ରହିଲ ନିବର୍ତ୍ତି ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ଏହା ଯେବେ

ଆଜିଯାଏ ରଖିଥାନ୍ତୁ କିପାଁ ବସୁଦେବେ।

ବ୍ୟାଧି ଶେଷ ଋଣଶେଷ ଶତ୍ରୁ ଶେଷ ପୁଣି

ରଖିଲେ କାଳାନ୍ତେ ଏହି ବଢ଼େ ପ୍ରଳେଜାଣି ।

କି ବୋଲିଣ ଏଡ଼େ ଶତ୍ରୁ ରଖିଥିଲେ ଘରେ

ଗୁରୁ ବୋଲି ଖ୍ୟାତ କଲ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକରେ ।

ସମସ୍ତେ ଯାଇ ମାଇଲେ ଏବେ ହେବ ନିନ୍ଦା

ନ ମାଇଲେ ପ୍ରାଣପରେ ପଡ଼େ ଆସି ଧନ୍ଦା ।

ଆଣିଲାଦିନୁ ସଂହାରି ନ ପାରିଲ ରାୟେ

କଳଙ୍କ ନ ଛଡ଼ାଇଣ ରଖ ଆଜିଯାଏ ।

ସେହିଦିନୁ କହିଥିଲେ ଦେଇଥାନ୍ତୁ ମାରି

ପିଟନ୍ତୁ ଆଖଡ଼ା ଶାଳେ ସର୍ବେ ବେଢ଼ି କରି ।

ଏତେ କହି ରାଜପୁତ୍ରେ ହୋଇଣ ପ୍ରଚଣ୍ଡ

ବୋଇଲେକ ଦେଖ କାଲି ତୋର ଶତ୍ରୁମୁଣ୍ଡ ।

ମାତାଶତ୍ରୁ ପିତାଶତ୍ରୁ ରଖି ନ ଯୋଗାଇ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ରଖିଲେତ ଧର୍ମ ନାଶ ଯାଇ ।

ସେହି ଯେବେ ତୋହଠାରେ ପାପଛନ୍ତି ଚିନ୍ତି

ଆମ୍ଭେମାନେ ମାରିବାରେ ଅଟେ ଧର୍ମଗତି ।

ତଥାପି ପଡ଼ିଲେ ଦେଲେ ଆସି ଘାଟିକଥା

ନିଶ୍ଚେହେଁ ମାରିବ ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦେବତା ।

ଆମ୍ଭର ପିତାର ଶତ୍ରୁ ଅଟେ ଦେବ ହରି

ପୂରିଲା ତାଙ୍କର କାଳ ଶୁଣ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

କାଲି ରାତ୍ର ଅର୍ଦ୍ଧୁ ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ସର୍ବେ ଧାଇଁ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇଥିବେ ଖଟେ ବେନିଭାଇ ।

ଶୂନ୍ୟହସ୍ତ ହୋଇଣ ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି ମାରୁଥିବେ ।

ଏମନ୍ତ ବେଳେ ମାରିବୁ ଯଇଁ ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ।

ଗଦାଘାତେ ପିଟି କରିଦେବୁ ମଶିଗୁଣ୍ଡ ।

ଉଡ଼ିବେ ଛତ୍ର ପରାୟେ ଦେଖିବୁ ସେ ପିଣ୍ଡ ।

ଖଡ଼ଗ ଭୂଷଣ୍ଡି ଗଦା ଆଉ ଅସିପତ୍ରେ

ପିଟିବୁ ଏକାବେଳେକେ ଟେକି ତାଙ୍କ ଗାତ୍ରେ ।

ମାଉଁସ ପଞ୍ଜରା ଅସ୍ଥି ପକାଇବୁ ଧ୍ୱଂସି

ଏ ଛାର କଥାକୁ ଭାଳ ବସି ଅହର୍ନିଶି ।

ତୁମ ମଧ୍ୟ ଅଶୀଳ ଯାଇଥିବ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ

ମଲେ ସେ ଶତ୍ରୁ କହିବୁ ଆସି ରାଜା ଆଗେ ।

ଅଶୀଳ ବୋଇଲା ଏହା ଲୋଡ଼ିଲେ ନ ମିଳେ

ନକଲେ ମୁଁ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ପଶିବି ଅନଳେ ।

କାଲି ରଜନୀ ଅର୍ଦ୍ଧରୁ ହେବ ସର୍ବେ ସଜ

ଗୁପତେ ଲୁଚି ମାରିବା ଯାଇଁ ଦେବରାଜ ।

ଖବର ପାଇଲେ ଲୁଚିଯିବେ ବେନିଭାଇ

ପୁଣି ମାରିବାକୁ ଆମ୍ଭେ କେତେ ଥିବା ଧାଇଁ ।

ଏରୂପେ ଦାଣ୍ଡରେ ହଟା କାହିଁକି କରିବା

ମନକଥା ମନେ ଥାଉ କାଲି ସଂହାରିବା ।

ଏରୂପେ ବାଳକମାନେ କରନ୍ତେ ବିଚାର

ଶୁଣିଣ ମନରେ ଶ୍ରଦ୍ଧା କଲା ମୃରାସୁର ।

ହରିଙ୍କି ମାରିବାକୁ ସେ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ଶୟନ କରିବାକୁ ଯେ ଯାହା ପୁରେ ଗଲେ ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ମହାସୁଖେ ଖଟେ ପହୁଡ଼ିଲେ

ସେଠାରୁ ମାୟା ପୁରୁଷ ତାଙ୍କୁ ଭୁଲାଇଲେ ।

ସେ ମାୟା ପୁରୁଷ କଥା ଶୁଣ ଆରେ ବାବା

ସେ ଯେପରି ଯେଉଁଠାରେ ଥାଏ ତା କହିବା ।

ମହାଜନ ଘରେ ଥାଏ କଉଡ଼ି ରୂପରେ

ଭୁଲାଇ ପକାଏ ପ୍ରାଣୀ ସଦା ଲାଳସାରେ ।

ନାରାଚ ରୂପରେ ଥାଇ କ୍ଷତ୍ରୀୟଙ୍କ ଘରେ

ପେଷନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀକି ନାଶେ ଯାଇ ସେ ଧନୁରେ।

ରାଜାଙ୍କର ଘରେ ଥାଏ ହୋଇ ପାଟରାଣୀ

ସେ ମାୟା ଦାଢ଼ୁ ବଞ୍ଚି କେ ନାହିଁ ନୃପମଣି ।

ଚୌଷଠି ରୋଗ ରୂପରେ ମାୟା ଦେହେଥାଇ

କ୍ଷଣକରେ ମନ କଲେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ନାଶଇ ।

ମାୟାଟି ଲୋଭ ରୂପରେ ସବୁ ହୃଦେ ବସେ

ପକାଇ ନାନା ମାର୍ଗରେ ବେଳସରି ନାଶେ ।

ମାୟାଟି ହୀରା ନୀଳା ମୋତି ମାଣିକ୍ୟ ସ୍ୱରୂପେ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱରୂପୀ ହୋଇ ସୃଷ୍ଟିଯାକ ବ୍ୟାପେ ।

ମାୟାଟି ପଦାର୍ଥ ବୋଲି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ପଦାର୍ଥ ଥିବା ଠାବରେ ସବୁ ଦୃଷ୍ଟ ହୋଇ ।

ରାଜାହିଁ ବହିନିଏ ବା ଅଗ୍ନି ଖାଇଯାଏ

ଚୋର ବହିନିଏ ଅବା ଶତ୍ରୁ କରେ କ୍ଷୟେ ।

ମାୟାକୁ ଅବିଦ୍ୟା କଥା ବହୁତ କରଇ

ମାୟାକୁ ଜଗି କାର୍ଯ୍ୟ ନ କରିପାରେ କେହି ।

ମାୟା ସ୍ତିରୀରୂପରେ ତ ସବୁ ଘରେ ଅଛି

ସ୍ୱାମୀକି ରାତ୍ରକାଳରେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ସାରୁଛି ।

କାମିନୀ ନୀବି ଦାଢ଼ରେ ପଡ଼ି ହୋଏ ମୋହି

ଏରୂପେ ମାୟା ପୁରୁଷ ନରପ୍ରାଣ ଖାଇ ।

ଏ ରୂପରେ ଦୈତ୍ୟପୁତ୍ର କ୍ରୀଡା କରୁ କରୁ

ଉଦୟ ହୋଇବେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ନିଶି ପାହିବାରୁ ।

ମୁରର ପୁତ୍ରେ ଉଠିଲେ ନିଜ ଶଯ୍ୟା ଛାଡ଼ି

ଶେଷକଲେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ବିଧି ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ଚଳିଲେ ଅନ୍ନ ଭୁଞ୍ଜି ସାରି

ବିଦ୍ୟା ସାଧନ କରିଲେ ମନେ କୂଟ ଧରି ।

ନରସିଂହ ଜଗନ୍ନାଥ ହରି ନାରାୟଣ

ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ।

ମୁର ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ବିଚାର ମନେ ଜାଣିକରି

ବୋଇଲେ ନଷ୍ଟେ ଅକାଳେ ଏବେ ଯିବେ ମରି ।

ଯାହାକୁ ଯେଉଁ ମାର୍ଗରେ ବିଧାତା ଚଳାଇ

ତତକାଳେ ତାର ସେହି ବୁଦ୍ଧି ସୁରେ ଯାଇ

ଏହିରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ବଇକୁଣ୍ଠବାସୀ

ବୋଇଲେ ମରିବେ ମୁର ପୋଏ ଆଜ ନିଶି ।

ପ୍ରଥମୁ ଛାଡ଼ିବେ ନାତି ପୁତୁରା କୁମାର ।

ଏ କଥା ମୁରକୁ କିଛି ନାହିଁ ତ ଗୋଚର ।

ସଂସାରେ ଯାହାକୁ ଆସି ଅଭାଗ୍ୟ ପଡ଼ଇ

ପ୍ରଥମୁ ତାହାର ନାତିଆଡ଼ରୁ ମରଇ ।

ବଦୟନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

କାଲି ରାତ୍ରେ ମୁର ପୁତ୍ରେ ହେବେ ମୃତ୍ୟୁଭେଦ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସବୁ ଜାଣି ନ ଜାଣିଲା ପ୍ରାୟେ

ପଢ଼ାନ୍ତି ସେ ଧନୁର୍ବିଦ୍ୟା ମନେ ନାହିଁ ଭୟେ ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କର କୂଟ ବୁଦ୍ଧି ଜାଣି ମହାପ୍ରଭୁ

ମନରେ ହସି ପଢ଼ାନ୍ତି ବିଦ୍ୟା ତାଙ୍କୁ ସବୁ ।

ମନେ ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଆମ୍ଭର କିଛି ନାହିଁ ଦୋଷ

ଦୋଷ କରିବା ଲୋକଟି ଅଳ୍ପେ ଯାନ୍ତି ନାଶ ।

ପରକୁ ପ୍ରମାଦ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀଏ ଚିନ୍ତନ୍ତି

ବିଧାତା ତାହାକୁ ଦଣ୍ଡ କାଳିରେ ପକାନ୍ତି ।

ବେନି ବରଷ ପୂରଣ ତିନିବର୍ଷ ମଧ୍ୟେ ।

ଲେଖୁଆଆନ୍ତି ତାହାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଧାତା ବେଗେ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଆଣିବାର ତିନିବର୍ଷ ଗଲା

ତିନି ବରଷେ ମରିବେ ନିଶ୍ଚେ ଦୈତ୍ୟ ଚେଲା ।

ମୋହର ପାଦରେ ସେବିଥାନ୍ତି ଯତେ ନରେ

ତାଙ୍କୁ ଯେ ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତେ ସେ ତିନିବର୍ଷେ ମରେ ।

ବିଷ୍ଣୁର ମହିମା ଜାଣ ଅଟେ ଏଡ଼େ ଗୁଣ

ନୃସିଂହାବତାର ଆମ୍ଭେ ହୋଇଅଛୁ ପୁଣ ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଆମ୍ଭ ଗର୍ଭେ ଅଛି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକରେ ପୂରି ସଂସାରେ ରହିଛି ।

କୀଟରୁ ବ୍ରହ୍ମା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ଯେତେ ଦେହଧାରୀ

ହ୍ୱନ୍ତି ଆତଯାତ ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭରେ ସେ ପୂରି ।

ଯେବଣ ବାସୁକି ଅଛି ଚୌଦପୁର ବହି

ସେହି ପୁଣ ଅଛି ଜାଣି ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ ରହି ।

ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହୁଅନ୍ତି

ଦିବସ ରାତ୍ରି କରିଣ ବର୍ଷ ବୋଲାବନ୍ତି ।

ପବନ ଦେବତା ଗର୍ଭ ଭିତରେ ଯେ ଥାନ୍ତି

ସବୁରି ନାସାପୁଟରେ ପରକାଶ ପାଇ ।

ଆବର ଯେ ଧ୍ରୁବଲୋକ ଛନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ

ଭଜନ୍ତି ଉଚ୍ଚ ଆସନେ ବସି ବାସୁଦେବ ।

ବିଷ୍ଣୁର ଗର୍ଭରେ ଥାଇ ହରି ବ୍ରହ୍ମା ବେନି

ସଂସାର ସର୍ଜନା କରିଛନ୍ତି ପୁର ତିନି ।

ମୋହର ତନୁ ଯେ କେଡ଼େ ତାଙ୍କୁ ନାହିଁ ଜଣା ।

ମୋ ଦେହ ଦୁର୍ଜୟ ଶୂନ୍ୟ ଅଟେ ଅକଳନା ।

ମୋର ଗର୍ଭମଧ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଳୟ ହୁଅଇ ।

ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତେ ଏ ମହୀ ପୁଣି ପ୍ରକାଶଇ ।

ଆଦ୍ୟେ ହୋଏ ଜଳ ପୁଣ ଦ୍ୱିତୀୟରେ ସ୍ଥଳ ।

ତୃତୀୟରେ ପ୍ରକାଶିଣ ଆସେ ଦାବାନଳ ।

ଚତୁର୍ଥରେ ପବନ ଯେ ଶେଷରେ ଆକାଶ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଉଦର ମଧ୍ୟରେ ଲୁଚିଛି ଏ ବିଶ୍ୱ ।

ଗର୍ଭ ମଧ୍ୟରେ ବିହାର ବିଷ୍ଣୁ ନିରାକାର ।

କାଠି ଉତ୍ତାରୁ ବଳିଣ ବିସ୍ତାର ଶରୀର ।

ବିସ୍ତାର କଥା ଜାଣନ୍ତି ଏକା ଆଦିମୂଳେ।

ଆନ ଲୋକଙ୍କୁ ଜଣା ତ ନୁହେଁ କେତେବେଳେ।

ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଗଣିଲେ ଯେହ୍ନେ ନୋହେ ଅନ୍ତ

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଅଟଇ ବିଷ୍ଣୁ ଗର୍ଭେ ଗର୍ତ୍ତ ।

କ୍ଷୀରାବ୍‌ଧିଶାୟୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପାଦେ ମୋର ଆଶ ।

ଶରଣ ପଶଇ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାଶ ।

ରାଜପୁତ୍ର ମହୀକର୍ଣ୍ଣର ରାତ୍ରରେ ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ପ୍ରବେଶ ଓ ମାୟା ନୃସିଂହ ବଧ

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ ପରୀକ୍ଷ ମହାରଥା ପୁଣ ।

ପୁଚ୍ଛେ ମୁନିଙ୍କ ଆଖଡ଼ାଶାଳର ବିଧାନ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯେଣୁ ଦୈତ୍ୟ ପୁତ୍ରମାନେ।

ମନ୍ଦ ପାଞ୍ଚିଲେ ମାରିବେ ବୋଲି ଯାତୁଧାନେ ।

ତହିଁକି ପାଞ୍ଚିଲେ ବୁଦ୍ଧି କିସ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଶୁଣିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ପାଦରେ ରହିବ ସେ ଚିତ୍ତ ।

ପରୀକ୍ଷ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ହସି ଶୁକମୁନି ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣି ନୃସିଂହ ଦେବ ପୁଣ୍ୟଧ୍ୱନି ।

ଚତୁର୍ଥ ସାଗର ଏହି ଅଟେ ଗ୍ରନ୍ଥସାର ।

ନାରଦ ଆଗେ କହନ୍ତି ଯାହା ବେଦବର ।

ପୁରାଣ ପୁରା କରିଣ ବ୍ରହ୍ମା ଛନ୍ତି କହି।

ଶୁଣନ୍ତି ଯେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବହି ନାରଦ ଗୋସାଇଁ ।

କହିବା ସେ କଥାଯାକ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଶୁଣ ।

ନୃସିଂହ ଅବତାରର ପ୍ରଜ୍ଞା ଯଶ ଗୁଣ ।

ନାରଦ ପଚାରନ୍ତି ଯେ ବିଧାତା କହନ୍ତି ।

ଗ୍ରନ୍ଥସାର ସାବଧାନେ ଶୁଣ ରେ ସନ୍ତତି ।

ଶ୍ରୀହରି ତ ଅସୁରଙ୍କୁ ଅଟନ୍ତି ଏକଘ୍ନୀ ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରି ଘରେ ରଖିଲା ବ୍ରହ୍ମାଗ୍ନି ।

ଅଗ୍ନିରେ ପଶି ନ ମରି କେହୁ ଜୀଇଛି କି ।

ଜଳେ ପଡ଼ି ନ ମରି କେ ପ୍ରାଣୀ ଆସିଛି କି ।

ଯେବଣ ଯୁବତୀ ଡେଇଁ ପଡ଼ଇ ଅଗ୍ନିକି।

ସେ କେବେ ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡରୁ ପଳାଇ ଆସେ କି ।

ଯୁଦ୍ଧକୁ ଆଖୋଡ଼େ ଯାଇ କେହୁ ନ ପାରେ କି ।

ଯେବଣ ଲୋକଟି ଶସ୍ତ୍ର ଧରିଥାଏ ଟେକି ।

ଭଲ ବାକ୍ୟ କହିଲେ ସେ କୋପଇ ଅଧିକି

ତାହାକୁ ମୃତ୍ୟୁ ଜଗିଣ ପାରେ କିରେ ଡାକି ।

ମୁରକୁ କହିଲେ ଭଲ ନ କରଇ କେବେ

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଡକାଇ ଘରେ ଆଣିଅଛି ଏବେ ।

ପ୍ରଭୁ ଜାଣନ୍ତି ସକଳ ଦୈତ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁଭେଦ

ବଦୟନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣ ରେ ନାରଦ ।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେରେ ଘୋଟେ ଆସି କାଳ

ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି ହରାଇ ହୁଏ ସେ ବିହ୍ୱଳ ।

ମୁରକୁ ଶିରୀ ଛିଡ଼ିଲା ଜାଣ ଏବେ ଆସି

ଆଦ୍ୟରୁ ତନୟ ନାତି ମରାଉଛି ବସି ।

ମୃତ୍ୟୁକୁ ସେ ଧ୍ୟାଉଅଛି ସୁଧାପ୍ରାୟେ ମଣି

ବଡ଼ସି କଣ୍ଟାକୁ ଯେହ୍ନେ ଧାଏଁ ମୀନ ପୁଣି ।

ସେରୂପେ ଅଛନ୍ତି ମୁରପୁତ୍ରେ କ୍ରୋଧ ବହି

ହରିଙ୍କି ମାରିବେ ବୋଲି ଗୁପ୍ତେ ଛନ୍ତି ରହି ।

ବୋଲନ୍ତି ଆମ୍ଭ ବାପର ଶତ୍ରୁ ଯେହେ ଏହୁ ।

ଏହାକୁ ଯେ ନ ରଖିବା କି ବୋଲି ଗୃହେ ଆଉ।

ଶ୍ରୀବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହୋଇ ଯେ କରେ ପ୍ରାଣହତ ।

ଡାହାଣି ହେଲେ ମାତା କି ବର୍ତ୍ତେ ଆଉ ସୁତ ।

ନୃପତି ହୋଇ ଯେବେ ନ ପାଳେ ପ୍ରଜାକୁଳ

ଆତ୍ମଘାତକୀ ବୋଲନ୍ତି ତାକୁ ଆଦିମୂଳ ।

ଯୁବତୀ ହୋଇ ଯେବେ ନ କରେ ପତି ସେବା

ପିଶାଚି ବୋଲିଣ ତାକୁ ପରାଣେ ଲେଖିବା ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଣ ଶୂଦ୍ରକୁ ଯେବେ ସେବା କରେ

ନମସ୍କାର ତାହାକୁ ନ କରି କୁଳାଚାରେ ।

ଜାର ତକା ଲୋକେ ଯେ ଥିବେ ଦେହ ଧରି

ତାହାଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଁ ନ ଯିବେ ଯାତ୍ରା କରି ।

ଥାଆନ୍ତି ପରହିଂସ୍ରକ ହୋଇ ଯେତେ ଲୋକେ।

ତାଙ୍କୁ ମାଇଲେ ପାପ ନ ଥାଇ ପୃଥ୍ୱୀଯାକେ ।

ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ ଯେ ଅଟନ୍ତି ସେ ରୂପେ

ମରିବେ ପରହିଂସାରୁ ଜାଣ ଏବେ ଏବେ ଆପେ।

ଆମ୍ଭ ପିତାଙ୍କୁ ମାରିବେ ଯେବେ ହୋଇ ଗୁରୁ

ଏହାଙ୍କୁ ନ ମାରି କେହ୍ନେ ଛାଡ଼ିଦେବା ଘରୁ ।

ଏହି ରୂପେ କୂଟ ପାଞ୍ଚି ମୁରପୁତ୍ର ଯାକ

ଶିଖନ୍ତି ନୃସିଂହ ମୁଖୁ ବିଦ୍ୟା ଏକୁ ଏକ ।

ଏମନ୍ତେ ପଢ଼ୁ ହୁଅନ୍ତେ ବେଳ ସାତଘଡ଼ି

ଭୁଞ୍ଜିଆସ ବୋଲକରି ଗୃହେ ଦେଲେ ଛାଡ଼ି ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁରପୁତ୍ରେ ନଗରେ ଚଳିଲେ

ସ୍ନାହାନ ସାରି ଭୋଜନ କରିବାକୁ ଗଲେ ।

ଆଚମନ ସାରି ସଭା କରିଣ ବସିଲେ

ଆଜରାତ୍ରେ ଦେବହରି ମାରିବା ବୋଇଲେ ।

କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ରାତ୍ରଅର୍ଦ୍ଧେ ଯାଇ

ମାରିବା ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ସେହି ବେନି ଭାଇ ।

ରାତ୍ରଅର୍ଦ୍ଧୁ ଉଠି ଯିବା ଆଖଡ଼ା ଶାଳକୁ

ସମସ୍ତେ ବେଢ଼ିଣ ଘରେ ପୋଡ଼ିବା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

ନଦୀକି ବିଜେ କରିଣ ଚଳିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ସ୍ନାନ ସନ୍ଧ୍ୟା ତର୍ପଣାଦି ସାରି ଦେବ ହରି

ମିଳିଲେ ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ଆସି ବିଜେ କରି ।

ରାଜନୀତି ଦେବାର୍ଚ୍ଚନେ ବସି ମହାପ୍ରଭୁ

ଗରୁଡ଼ ଉପନମାନ ଦେଲେ ନେଇ ସବୁ ।

ନ ଜାଣଇ କାହାରିକୁ ଋଷିମାନେ ଆସି

କରନ୍ତି ନୃସିଂହ ପାଶେ ଦେବାର୍ଚ୍ଚନେ ବସି ।

ନିତ୍ୟପୂଜା କରିଣ ସେ ଯାନ୍ତି ଋଷିମାନେ

ନୃସିଂହ ବିଜୟ କଲେ ମଣୋହିର ସ୍ଥାନେ ।

ଆସନେ ଭାଇଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବିଜେକଲେ

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆସିଣ ସୁଧା ପରଶିଲେ ।

ଭୋଜନ ସାରିଣ ପ୍ରଭୁ ଆଚମନ କରି

ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ବିଜେକଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କୋଳେ ଧରି ।

ଗରୁଡ଼ ଭୁଞ୍ଜି ସାରିଣ ସୁଖେ ବସେ ଜାଗି

ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତା ଆସି ହେଲେ ନିଶାଲାଗି ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତିମାନ ଯେ ଲାଗିହୋଇ ପ୍ରଭୁ

ବଡ଼ ସିଂହାର ବେଶକୁ କଲେ ଆସି ସବୁ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରାତ୍ର ଅର୍ଦ୍ଧ ହେଲା ଆସି

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ମନେ ମନେ ସେ ମୁରପୁତ୍ରେ ବସି ।

ଅଶୀଳ ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରବେଶ ହେଲା ଆସି ତହିଁ

ବୋଇଲା ହେ ରାଜପୁତ୍ରେ ଶୁଣ କହୁଛଇଁ ।

ସମସ୍ତେ ଚାଲ ଏବେ ଯେ ଧରି ଧନୁଶର

ମାରିବା ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ପଶି ଚକ୍ରଧର ।

ସମସ୍ତେ ଚାଲ ଉଠିଣ ଯିବା ଏକାବେଳେ

ବେଢ଼େ ପକାଇ ମାରିବା ଘରେ ଆଦିମୂଳେ ।

ଏରୂପେ କହନ୍ତି କଥା ପାଞ୍ଚି ଦୈତ୍ୟ ବାଳେ

ଶୁଣିଣ ଉଠିଲେ ଧନୁ ଧରି ରାଜାବାଳେ ।

ସତରଲକ୍ଷ କୁମାର ନବଲକ୍ଷ ନାତି

ଧଇଲେ ଦାରୁଣ ପୁତ୍ରେ ଉଠି ଶର ଶକ୍ତି ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ବୋଇଲା ହେ ଶୁଣ ମିତ୍ରଲାଭ

ପିତାକୁ କହି ମାରିବା ଚାଲ ବାସୁଦେବ ।

ଏହା ଶୁଣି ରାଜପୁତ୍ରେ ଚଳିଲେ ତତ୍ପରେ

ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲେ ଭେଟି ଏକାନ୍ତ ମନ୍ଦିରେ ।

ଏହାଶୁଣି ମୃରାସୁର ବୋଲେ ଯାଅ ପୋଏ

ଶତ୍ରୁକୁ ମାରିଣ ଆସି କରି ସବୁ ଜୟେ ।

ଅଶୀଳ ବୋଇଲା ଦେବ ତୋ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ

ଆସନ୍ତୁ ଶତ୍ରୁକୁ ଶୀଘ୍ର ମାରି ପୁତ୍ରଗଣେ ।

ମଦନାବତୀର ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣି ଖୁସି ହେଲା

ସଂହାରି ଆସ ଯାଇଁ ମୋ ଶତ୍ରୁକୁ ବୋଇଲା ।

ଶୁଣି ବାହାରିଲେ ସପ୍ତଦଶ ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର

ଆବର ଗଲେ ଯାବତ ଥିଲେ ନାତି ଗୋତ୍ର ।

ଦାରୁଣ ପୁତ୍ର ଅଶୀଳ ଆଦି ସେନାପତି

ସମସ୍ତେ ଖଡ଼ଗ ଧରି ଗଲେ ନିଶାରାତ୍ରି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳ ଦ୍ୱାରରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ

ଦେଖିଲେ ପାହାରୀମାନେ ଜଗିଛନ୍ତି ତହିଁ ।

ସେମାନେ ପୁଚ୍ଛିଲେ ଉଠି ରାଜପୁତ୍ରଯାକୁ

ବୋଇଲେ ରାତ୍ରେ ଆସିଲ କିମ୍ପା ଆଖଡ଼ାକୁ ।

ରାଜାର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତନୟ ଯେଉଁ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ

ବୋଲଇ କହିବା ଗୁପ୍ତକଥା ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ।

ଆମ୍ଭର ଅଟନ୍ତି ଜାଣ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ଯେହୁ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବେ ବୋଲି ଆସିଛନ୍ତି ସେହୁ ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହୋଇଣ ସେ ଗୁପ୍ତେ ଛନ୍ତି ରହି

ରାଜାଙ୍କୁ ମାରିବେ ବୋଲି ଛନ୍ତି ବେନିଭାଇ ।

ଏ ଦୁହେଁ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ରାଜା ଶିଷି ପୁଣି

ନୃସିଂହବତାର ହୋଇଛନ୍ତି ଏହିକ୍ଷଣି ।

ନାରଦେ କହିଲେ ଏହିକଥା ଗୁପ୍ତକରି

ତେଣୁ ଏହାଙ୍କୁ ଆଣିଲେ ଆମ୍ଭ ରାଜା ଧରି ।

ଶ୍ରୀବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରିଣ ଘରେ ରଖିଲେଣି

ରଖନ୍ତେ ସମୟ ବହିଗଲା ବର୍ଷ ବେନି ।

ଏତେ ଦିନକରେ ଆସି ରାଜା ଆଜ୍ଞା ହେଲା

ନୃସିଂହକୁ ମାରିବାକୁ ଗୁପ୍ତେ ମନ କଲା ।

ତେଣୁ ସେ ଏଠାକୁ ରାଜା ପେଷିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ରାତ୍ରଅର୍ଦ୍ଧେ ମାରି ଯିବୁ ଏହି ନୃସିଂହକୁ ।

ଶୁଣିଣ ପାହାରି ମାନେ ହେଲେ ଆଚମ୍ବିତ

ବୋଇଲେ ଲାଗିଲା ଏହା ଶୁଣି ବିପରୀତ ।

ଆମ୍ଭ ରାଜାଙ୍କୁ କରିବେ ଯେବେ ସେହୁ ନାଶ ।

ତାହାକୁ ରଖିଲେ ଆଉ ନ ମିଳେ ପୌରୁଷ ।

ଦେହେ ପଡ଼ିଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗୋରୁ ହେଲେ ଛେଦି

ରଖିବା କେମନ୍ତେ ଜାଣୁ ଏଡ଼େ ବାଦୀ ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ଜଗିଲେ ଦ୍ୱାରୀ ଚେତା ହୋଇ

ମୁରର ପୁତ୍ରେ ଭିତରେ ପଶିଲେ ଧସାଇ ।

ଅସୁର ପୁତ୍ରଙ୍କ ମାୟା ଜାଣି ଭଗବାନ

ପଲ୍ୟଙ୍କୁ ଉଠି ବସିଣ ବିଚାରିଲେ ମନ ।

ବୋଇଲେ ଆରେପାପିଷ୍ଠ ଆସ ମୋତେ ମାରି

ତୁମ୍ଭର ବଳେ ମୋତେ କି ନାଶ କରିପାରି ।

ବାଲି ଫିଙ୍ଗିଲେ ପର୍ବତ ହୋଏକିରେ ଗୁଣ୍ଡା

ଅକର୍ମଶିଳାକ ହାଣି ପାରିବ କି ଖଣ୍ଡା ।

ପକାଇଣ ଧୂଳି କେହୁ ଅବ୍‌ଧି କରେ ପୋତା

ନଳେ ମାପି ଆକାଶେ କେ କରିବ ଗଣିତା ।

ବିଷ୍ଣୁର ଆୟୁଷ କେତେ କେହୁ କଳିପାରେ ।

ଜୀବ ଥାଇ କେ ବଢ଼ଇ ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଳୟରେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଏକା ରହିକରି ବଢ଼େ ଦେହ ଧରି

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନଷ୍ଟେ ଦେଖ ଆସୁଛନ୍ତି ମାରି ।

ଯେ ପାପ ପାଞ୍ଚଇ ସେହୁ ଅଳ୍ପେ ଯାଏ ନାଶ

ଦଇତେ ଅନଳ ଦେବେ ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଝାସ ।

ଗୁରୁ ବୋଲି ଏହିମାନେ ନ ମାନିଲେ ଢାଳେ

ଶିଷ୍ୟ ହୋଇ ଶତ୍ରୁଠାରୁ ବଳିଲେ ଚଣ୍ଡାଳେ ।

ଗୃହକୁ ଆସିଣ ଏବେ ହେଲେ ଶିରୀଚ୍ୟୁତ

ନିବଂଶ ସେ କରୁଅଛି ଆଦ୍ୟୁ ନାତି ପୁତ୍ର ।

ଯାହାକୁ ସଂସାରେ ଆସି ଅଭାଗ୍ୟ ପଡ଼ଇ

ନାତି ଆଡ଼ୁ ବଂଶ ତାର ପ୍ରକାଶି ଛିଡ଼ଇ ।

ଏରୂପେ ପାଞ୍ଚନ୍ତେ ମନେ ମନେ ଦେବରାଜେ

ଗରୁଡ଼ ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଘେନି କଲେ ବିଜେ ।

ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କି ପ୍ରଭୁ କୋଳ ଗ୍ରତ କରି

ତହୁଁ ଉଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ପକ୍ଷୀରାଜ ପରି ।

କାହାକୁ ଯେ ଜଣାନାହିଁ ଶୂନ୍ୟେ ଗଲେ ଉଠି

ଦିଶନ୍ତି ଯେ ଶୋଇଲାର ପ୍ରାୟେ ପଲ୍ୟଙ୍କଟି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ତହିଁ ମୁରପୁତ୍ର ଯାକ

ବେଢ଼ିଲେ ମାରିବେ ବୋଲି ହୋଇ ଡାକହାକ ।

ଦେଖିଲେ ପଡ଼ନ୍ତି ଦ୍ୱାରେ କବାଟ କିଳିଣୀ

ବିଷମ ଅର୍ଗଳି ମୁଦ ବଜ୍ରସମ ଜିଣି ।

ପେଲିଲେ ନ ଚଳେ ସେହୁ ମେରୁକୀଳା ପ୍ରାୟେ

ତାଡ଼ିଲେକ ଶାବଳର ମୁନେ ଦୈତ୍ୟ ପୋଏ ।

କବାଟ ମେଲା କରିଣ ପଶିଲେ ଭିତରେ

ଦେଖିଲେ ପଲ୍ୟଙ୍କ ବେନି ପଡ଼ିଛି ମନ୍ଦିରେ ।

ଦିଶନ୍ତି ଶୟନ କଲା ପ୍ରାୟେ ବେନିଭାଇ

ଯେହ୍ନେ ତହିଁ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ବିରାଜଇ ।

ପାଟ ଶେଯ ମୁଚୁଳା ଯେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଜରିପାଗ

ପଡ଼ିଅଛି ତହିଁପରେ କେତକୀ ପରାଗ ।

ଅସୁରଙ୍କୁ ଖଟ ଶେଯ ଦିଶେ ଝଟ ଝଟ

ପଡ଼ିଛି ଅଚଳ ମେରୁ ପ୍ରାୟେ ରତ୍ନଖଟ ।

ଦଇତ୍ୟ ବୋଇଲେ ଏହିକାଳେ ବେଗେ ମାର

ଚେତନା ପାଇଲେ କଥା ହେବ ଅପ୍ରକାର ।

ଅବିଶ୍ୱାସ ହେଲା ପ୍ରାୟେ ହେବ କଥା ସିନା

ଚେତା ନୋହୁ ପିଟିକର ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଚୂନା ।

ଅସୁର ଉଠିଲେ ଏତେ ପାଞ୍ଚି କୋପଭରେ

ପିଟିଲେ ଗଦା ନେଇଣ ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ।

ଶାବେଳି ଦୁଆଡ଼ କୁନ୍ତ ଆଉ ଏକ ମୁନା

ପରଶୁ ଖପର କାତି ଭୂଷଣ ଫର୍କନା ।

ଆବର ମୁଦ୍‌ଗର ଭାଲ ଯଷ୍ଟି ଶକ୍ତି ଶୂଳ

ପିଟିଲେ ଖଡ଼ଗ ବଜ୍ର ନେଇ ଦୈତ୍ୟବଳ ।

ଯେତେ ପରକାର ଶର ହାତେ ଧରିଥିଲେ

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ନେଇ ସର୍ବ ପ୍ରହାରିଲେ ।

କେ ପିଟଇ କେ ଛେଚଇ ଭୁଷେ ଶୂଳ ଧରି

କେହୁ ଖଣ୍ଡା ପ୍ରହାରେ କେ ପାଶୁପତ ମାରି ।

ପଲ୍ୟଙ୍କଯାକ ଭାଙ୍ଗିଣ କଲେ ମସି ଗୁଣ୍ଡ

ଗର୍ଜ୍ଜନ୍ତି ଦଇତ୍ୟପୁତ୍ରେ ହୋଇଣ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ।

ବୋଲନ୍ତି ଆମ୍ଭ ପିତାର ଗଲା ଶତ୍ରୁ କ୍ଷୟେ

କରନ୍ତୁ ବୋଗ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ପୃଥ୍ୱୀ ଏବେ ରାୟେ ।

ଏ ଛାର କଥାକୁ ପୁଣି ଭାଳି ବସିଥାନ୍ତି

କାହାରି ଆଗରେ ଏହି କଥା ନ କହନ୍ତି ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଗହୁଁ ପିତା ଯେବେ ଥାନ୍ତେ କହି

ଏତେହେଁ ଦିନ ବର୍ତ୍ତିକି ରହିଥାନ୍ତେ ଏହି ।

ଆସିଣ ଦେଖନ୍ତୁ ଏବେ କାଲି ଇଚ୍ଛା ସୁଖେ

ଶତ୍ରୁ ଛାର କି ପଡ଼ିଲେ ରହେ ଆମ୍ଭ ମୁଖେ ।

ଅଶୀଳ ବୋଲେ ଏ ଗଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଶଲ

ରାଜା ଛାମୁରେ କହିବା ଏବେ ଯାଇ ଚାଲ ।

ଏହା ଶୁଣି ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ବୋଲେ ଚାଲ ବେଗେ

କହିବା ସୁଲଭ କଥା ଯାଇ ରାଜା ଆଗେ ।

ଏହିରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ରାଜପୁତ୍ରମାନେ

ଜଗାଇଣ ଦ୍ୱାରୀଙ୍କୁ ରଖିଲେ ସେ ସ୍ଥାନେ ।

ବୋଇଲେ ରାଜାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାହେବ ଯେତେବେଳେ

ଶୁଣିଲେ ତେବେ ତ ଯାଇ ଆସିବୁ ତତ୍କାଳେ ।

ଏରୂପେ ଆସନ୍ତେ କହି ତାଙ୍କୁ ଦୈତ୍ୟପୋଏ

ନିକାଞ୍ଚନେ ବସିକରି ଭାଳେ ଦୈତ୍ୟରାୟେ ।

ବୋଇଲେ ରାତ୍ରେ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଦେଲି କିମ୍ପା ପେଷି

ଗୁପତେ ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ନ ଗଲି ମୁଁ ମିଶି ।

ନ ପୁଣ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୋର ପ୍ରମାଦ ପଡ଼ଇ

ଆଗହୁଁ ପାଞ୍ଚି ଏହା ନ ଗଲି କିପାଁ ମୁହିଁ ।

ଏରୂପେ ଭାଳଇ ମୁର ବସି ମନେ ମନେ

ମିଳିଗଲେ ପୁତ୍ରେ ଆସି ରାଜା ସନ୍ନିଧ୍ୟାନେ ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମିତ୍ରଲାଭ ମହୀଶୂଳ ଯାଏ

ମହାକାଳ ମହାବଳ ମହୀଶୀଳ ରାୟେ ।

ମହାନ ମହୀଶୀଳ ଯେ ମକରାକ୍ଷସାଦି

ମହୀଚନ୍ଦ୍ର ମହେନ୍ଦ୍ର ମନ୍ମଥ ମନଭେଦୀ ।

ଏହି ବିବିଧ ଅକ୍ଷରେ ପୁତ୍ରନାମ ସିନା

ଗଲେ ରାଜାଙ୍କୁ ଛାମୁକୁ ଉଡ଼େ ବୀରବାନା ।

ଆସିଣ ରାଜା ପାଦରେ କଲେ ନମସ୍କାର

ଦେଖିଣ ଅଙ୍ଗରୁ ଭୟ ଛାଡ଼ିଣ ସେ ମୁର ।

ପୁଚ୍ଛଇଲା ସେ ହସିହସି ଆସିଲ କି ବାବୁ

ଶତ୍ରୁ ମାରି ପାରିଲ କି କହ ଆଗ ସବୁ ।

ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ବିନାଶି ଅଇଲୁ ବଇରୀ

ଗଦାରେ ପିଟିଣ ତହିଁ ଦେଲୁ ତାଙ୍କୁ ମାରି ।

ପଲ୍ୟଙ୍କ ଖଟ ଦୋଳି ସୁପାତି ଶଯ୍ୟା ଯେତେ

ସମସ୍ତେ ଧୂଳି ହୋଇଣ ଗଲେ ଗଦାଘାତେ ।

ଏ ଛାର କଥାକୁ କେତେ ଭାଳୁଥିଲୁ ତୁହି

ଅଚିନ୍ତା ହୋଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଥାଅ ଏବେ ରହି ।

ଏହାଶୁଣି ମୃରାସୁର ହେଲା ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ବୋଲଇ ଅଟନ୍ତି ପୁତ୍ରେ ମୋର କେଡ଼େ ଯୋଦ୍ଧା।

ସାକ୍ଷାତରେ ବିଷ୍ଣୁ ମାରି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ କରିଲେ

ବିଷ୍ଣୁ ଠାରୁ ବଡ଼ ପ୍ରାୟେ ମୋତେ ଏ ଦିଶିଲେ ।

ଏତେବୋଲି ମହାରାଜା ପୁତ୍ରକୁ ପ୍ରଶଂସି

ସବୁରି ମୁଖେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲାକ ଆଶ୍ୱାସି ।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଧରି ଚଳିଲା ଗୃହକୁ

କୁମରେ ଚଳିଲେ ତହୁଁ ଶଯ୍ୟା କରିବାକୁ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ରାଜା ମନେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲା

ମଦନାବତୀ ପୁରକୁ ତହୁଁ ବିଜେ କଲା ।

ବିଷ୍ଣୁ ମରଣ ପୁତ୍ରଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଥିଲା

ତେଣୁ ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତରେ ଦ୍ୱିଗୁଣ ଜନ୍ମିଲା ।

ନମର ଆନନ୍ଦ କଥା ଅଳପ ଅଟେ କି

ସ୍ୱର୍ଗର ଭୋଗ ପରାୟ ତୁଳନା ନୁହେଁ କି ।

ତାମ୍ବୁଳ ସାରି ପଲ୍ୟଙ୍କେ ରାଜା କଲା ବିଜେ

ରାଣୀକୁ ଚାହିଁଣ ପୁଣି କହେ ନୃପରାଜେ ।

ବୋଲେ ସଖି ଆଜହେଲା ଏ ବଡ଼ ଅଦ୍ଭୂତ

ମାରିଣ ଆସିଲେ ପୁତ୍ରେ ଯାଇ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଆଜ ରାତ୍ର ଅର୍ଦ୍ଧକାଳେ ଆଖଡ଼ାକୁ ଯାଇ

ଗୁପ୍ତେ ମାରି ଆସିଲେ ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ ।

ତାହାଙ୍କୁ ସଂସାରେ ସିନା ମୋର ଭୟଥିଲା

ଏଥର ପ୍ରଳୟ ଯାଏ ମହୀ ଭୋଗ ହେଲା ।

ପ୍ରଳୟ ହେଲେ ମରିବି ଜାଣିଥାଅ ତୁହି

ଅଚିନ୍ତା ହୋଇ କରିବା ଭୋଗ ଏବେ ମହୀ ।

ମଦନାବତୀ ଏ ରୂପେ ରାଜା ମୁଖୁ ଶୁଣି

ରହିଲା ନିର୍ଜୀବ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ପୁଣି ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପୁତ୍ରେ ମାଇଲେ ବୋଲିଣ

ଜିହ୍ୱା କାମୋଡ଼ିଣ ରାଣୀ କହେ ବିଷ୍ଣୁ ଗୁଣ ।

ବୋଇଲେ କେଡ଼େ କଥାତ କହ ସ୍ୱାମୀ ମୋତେ

ସଜୀବ ବିଷ୍ଣୁର ତୁଲେ ଲାଗିଲ କେମନ୍ତେ ।

ବିଷ୍ଣୁରେ ଦ୍ରୋଣ ଅର୍ଜିଣ ମଲେ କେତେ ମୂଢ଼

ମଧୁକଇଟଭଠାରୁ ତୁମ୍ଭେ ନୁହେଁ ବଡ଼ ।

ପ୍ରଳୟ ଜାତ ତାହାକୁ ହେଲା ଆଣ୍ଠୁଆଣି

ତାହାକୁ ମାରିଣ ପୃଥ୍ୱୀ କଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ପଞ୍ଚାଶ କୋଟି ଯାଏ ସେ କାୟା ବିସ୍ତାରିଲେ

ତାହାକୁ ମର୍ଦ୍ଦିଣ ହରି ଜଳେ ପକାଇଲେ ।

ସେ ଦଇତାଠାରୁ ତୁମ୍ଭେ କେତେ ଗୁଣ ବଡ଼

ବୋଲୁଛ ଆସିଲେ ପୋଏ ମାରି ଯୋଗାରୂଢ଼ ।

ବାହାରେ ପଚାଶକୋଟି ପୃଥ୍ୱୀ ଆଦି ଯେତେ

ଅଛିଦ୍ରେ ପୂରିଣ ହରି ଅଛନ୍ତି ଜଗତେ ।

ମୁଠାକରି ଧଇଲେ ସେ ଧରା ନ ଦିଅନ୍ତି

ଭକତ ଚିନ୍ତିବାମାତ୍ରେ ଆଗେ ଉଭା ହ୍ୱନ୍ତି ।

ସବୁରି ଦୃଷ୍ଟି ଅଗ୍ରରେ ଥାନ୍ତି ବିଜେ କରି

ଚିହ୍ନି ନପାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କେହି ଦେହ ଧରି ।

ଶୂନ୍ୟରୂପେ ଶରୀରର ମଧ୍ୟେ ଥାନ୍ତି ରହି

ସୁଜ୍ଞାନୀ ଚିହ୍ନି ପାରିଲେ ଦେଖେ ଏକା ସେହି ।

ଭକ୍ତ ଚିନ୍ତାକଲେ ତତକାଳେ ଦୃଶ୍ୟ ହ୍ୱନ୍ତି

ଆତଙ୍କ ନାଶିଣ ତାର ଦୃଷ୍ଟି ଅଗ୍ରେ ଥାନ୍ତି ।

ବସିଲେ ବେନିଜନଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଯାହା ଦିଶେ

ଅଟନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରତା ସେହି ଜଗଦୀଶେ ।

ଅହିଂସା ସ୍ୱରୂପେ ହରି ଅଙ୍ଗେ ବ୍ୟାପିଥାନ୍ତି

ଅଟନ୍ତି ପରମାନନ୍ଦ ନିରାଲମ୍ବମୂର୍ତ୍ତି ।

ପରମାନନ୍ଦ ଅଟନ୍ତି କାହିଁ ହିଂସା ନାହିଁ

ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ଭେଦନାହିଁ ସବୁ ସମ ତହିଁ ।

ପ୍ରଳୟ ହେଲେ ସମସ୍ତ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ ଯାନ୍ତି

ଏକବ୍ରହ୍ମ ଗୋଟି ସେହି ନିରାଲମ୍ବେ ଥାନ୍ତି ।

ଶ୍ରୀନିରାଲମ୍ବେ ପ୍ରଭୁ ଯେ ଦଶ ଅବତାର

ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ନାଶନ୍ତି ପୃଥ୍ୱୀ ଭାରାଭର ।

ମତ୍ସ୍ୟ କୂର୍ମ ବରାହ ନୃସିଂହ ରୂପ ହୋନ୍ତି

ବାମନ ପରଶୁରାମ ରାମ କୃଷ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ବୌଦ୍ଧ କଳିକି ରୂପେ ପରକାଶି ଆଦିମୂଳ

ଲୀଳା ସାରିଲେ ଚଳିଣ ଯାନ୍ତି ନିତ୍ୟସ୍ଥଳ ।

ତହୁଁ ବଇକୁଣ୍ଠପୁରେ ଯାଇଁ ବିଜେ ହୋନ୍ତି

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ ଜନମି ଦୁଷ୍ଟ ସଂହାରନ୍ତି ।

ତାହାଙ୍କୁ ବୋଲୁଛ ପୋଏ ପକାଇଲେ ମାରି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାକରେ ବ୍ୟାପି ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ।

କ୍ଷଣକରେ ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଲୀନ ହୋଇଯିବେ

କ୍ଷଣକରେ ଆସି ପୁଣି ଆଗେ ଉଭା ହେବେ

ସହସ୍ରେକ କୋଟି ବାଣ ମାଇଲେ ଯା ଅଙ୍ଗେ

ନଭେଦି ଗୁଣ୍ଡ ହୋଇଣ ପଡ଼େ ସେହିଲାଗେ ।

କୋଟି କୋଟି କରି ମାରୁଥିଲେ ବଜ୍ରବାଣ

ନ ଭେଦି ଅକର୍ମ ଶିଳା ପରି ନାରାୟଣ ।

ଅଗ୍ନିରେ ନପୋଡ଼ି ଯେହୁ ଜଳେ ନ ଛିଡ଼ଇ

ପବନରେ ନ ଉଡ଼େ ସେ ଖଡ଼ଗେ ନ ବୁଡ଼ଇ ।

ଛେଚିଲେ କୋଡ଼ିଲେ ଯାର ନୁହେ ଲୋମ ବାଙ୍କ

ତାଙ୍କୁ ବୋଲୁଛ ମାଇଲେ ବୋଲି ପୁତ୍ରଯାକ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କର ଆଶା ତେବେ ଛାଡ଼ ନୃପମଣି

କି ବୋଲି ରଖିଲ ଗୁରୁ କରି ଚକ୍ରପାଣି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳକୁ ତୁମ୍ଭେ କାଲି ଦେଖ ଯାଇ

କି ରୂପେ ବିଜୟ କରିଥିବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

କରିବ ମୋହର ବୋଲ ଯେବେ ସ୍ୱମୀଶୁଣ

କୁଟୁମ୍ବଯାକ ହେ ଚାଲ ପଶିବା ଶରଣ ।

ଶରଣ ପଶିଲେ ଜାଣ କରିବେ ସେ ଗତି

ପରମ ଦୟାଳୁ ପୁଣ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି ।

ସର୍ବଦା ଅଶରଣ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇଥିବ

ତାଙ୍କୁ ଶରଣ ଦିଅନ୍ତି ଆଗେ ବାସୁଦେବ ।

ଆଗରେ ଯାଉଛି ମୁହିଁ ପଛେ ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ

ଦର୍ଶନ କରିବା ସଙ୍ଗେ ନେଇ ସବୁ ପୁଅ ।

ସାକ୍ଷାତେ ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି ସିନା ଭଗବାନ

ଚାଲ ଦରଶନ କରି ଆସିବା ବହନ ।

ମୁର ବୋଇଲେ ହୋଇଲୁ ସଖି କିରେ ବାଇ

ମଲା ବେଳକୁ ସେବା ତୁ କରିବୁ କିପାଇଁ ।

ଆଜ ରାତ୍ର ଅର୍ଦ୍ଧରେ ତ ସବୁ ପୋଏ ମୋର

ମାରିଣ ଆସିଣ ସେମାନେ ଛନ୍ତି ଯେଝାଘର ।

ମୃତ ଶବକୁ ଦର୍ଶନ ଯାଇ କରିବୁ କି

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋଏ ଜୀଇଁ ଆସିବେ କି ।

ବିଶାଶଏ ଯୋଜନ ଯେ ଅଟେ ମୋର କ୍ଷିତି ।

ତହିଁରୁ ଅର୍ଦ୍ଧେକ ଭାଗ ମିଳେ ତୋତେ ବୃତ୍ତି ।

ତେଣୁ ତୁହି କହିବାକୁ ହେଲୁ ମୋତେ କ୍ଷମ ।

ଆନ କେହି କହିଥିଲେ ହ୍ୱନ୍ତା ପୂର୍ବଜନ୍ମ ।

ଏହାଶୁଣି ମହାଦେଈ ବସେ ହୋଇ ତୁନି ।

ଶୁଣରେ ବାବୁ ନାରଦ କହେ ପଦ୍ମଯୋନି ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରୁ ପାହିଲା ଆସି ପୁଣି ରାତି ।

ପୂର୍ବଦିଗରୁ ଉଦୟ ହେଲେ ଛାୟାପତି ।

ଯେ ବିଧିରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଲେ ଯେଝାରେ ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳକୁ ସଜ ହେଲେ ଦୈତ୍ୟବୀରେ ।

ବୋଇଲେ କାଲି ରାତ୍ରେ ଯେ ଶତ୍ରୁ ନାଶିଲଇଁ ।

କିରୂପେ ହେଲେ ଦେଖିବା ତାର ଶବ ଯାଇ ।

ଏରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ଯେ ଯାହା ଶସ୍ତ୍ର ଧରି।

ବାହାରିଲେ ମୁରପତ୍ର ଅଶୀଳାଦି କରି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳରେ ଯାଇ ହେଲେ ପରବେଶ

ନୃସିଂହ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଦ୍ୱାରା ଆଖଡ଼ାଶାଳ ଦଗ୍‌ଧ ଓ ଗରୁଡ଼ ହସ୍ତେ ମୁର ପୁତ୍ରଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ

ବଦୟନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣ ହେ ନାରଦ।।

ଜାଣିଲେ ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ମାୟାଯାକ ସଦାନନ୍ଦ ।

ଅଲେଖ ନିରଞ୍ଜନ ଯେ ଅଟେ ଯାର ଦେହୀ

ଶ୍ରୀନିରାକାର ପୁରୁଷ ଯେଉଁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ପ୍ରକୃତ ଭେଦକୁ ଘେନିଥାନ୍ତି ସର୍ବ ଦେହେ ।

ଏକଇ ଆତ୍ମା ଜ୍ୟୋତି ନିର୍ଗୁଣ ନିରାମୟେ ।

ଶ୍ରୀନିରାଲମ୍ବ ପୁରୁଷ ପ୍ରଭୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ମଞ୍ଚପୁରରେ ଜନ୍ମନ୍ତି ଶରୀର ପ୍ରକାଶି ।

ସେ ପ୍ରଭୁ ମହିମା କରି ପାରିବ କି ଅନ୍ତ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଗୃହରେ ହେଲେ ଆସି ଜାତ ।

ମାୟା ମୂର୍ତ୍ତକି ଗୃହରେ ରଖି ଦେବରାଜେ ।

ମୃରାସୁର ର ପୁରକୁ କରିଲେକ ବିଜେ ।

ପଢ଼ାଉଥିଲେ ଯେ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହୋଇ ଘରେ ।

ମାରନ୍ତେ ଦଇତ୍ୟ ଗୁପ୍ତେ ରହିଲେ ଶୂନ୍ୟରେ ।

ଭାବେ ବୁଝିବା ବୋଲିଣ ଥିଲେ ଶୂନ୍ୟ ଯାଇ ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ନୃସିଂହ ଯିବାକଥା ଜଣାନାହିଁ ।

ଯେତେବେଳେ ପଶି ଭାଙ୍ଗିଲେ ଚଣ୍ଡାଳେ

ଶୂନ୍ୟରେ ଥାଇ ହସନ୍ତି ପ୍ରଭୁ କୁତୂହଳେ ।

ବୋଲନ୍ତି ପାପୀ ଦଇତ୍ୟ ଅଟ କେଡ଼େ ମନ୍ଦ

ହସ୍ତ ଘୋଡ଼ାଇଲେ କିବା ଲୁଚେ ସ୍ୱର୍ଗଚାନ୍ଦ ।

ଉଡ଼ିଯାଇ ପବନକୁ ଧରି କେ ପାରିଛି ।

ସମୁଦ୍ରର ନୀର ବୋହି କେହୁ ଶୁଖାଇଛି ।

ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ମାପି କେହୁ ପୃଥ୍ୱୀ ଜଳିଛି କି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଆତ୍ମାକୁ କେ ଗଣି ପାରିଛି କି ।

ବର୍ଷାଧାରା ନଦୀ ବୋଲି କେହି ଗଣିଛି କି।

ଅନନ୍ତ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କେହୁ ମାରି ପାରିଛି କି ।

କି ବୋଲିଣ ମୋତେ ମାରି ଆସିଛ ଦନୁଜ

ଥାଅ ଦିନକ ବଞ୍ଚି ବୁଝିବା ରାତ୍ର ଆଜ ।

କରନ୍ତି ଯେ ନାରାୟଣ ସବୁ ହୃଦେ ବିଜେ

କି ରୂପେ ତାହାଙ୍କୁ ମାରି ପାରିବେ ଦନୁଜେ ।

ଦଇବ ଯୋଗୁଁ ଅଖଡ଼େ ଯିବ ତୁମ୍ଭେ ନାଶ

ଆଜିଠାରୁ ଜୀବନକୁ ଛାଡ଼ିଥାଅ ଆଶ ।

ତଳଆଡ଼ୁ ବଂଶ ଆଗ କରାଉଛି କ୍ଷୟେ

ଏହି କର୍ମ ଅର୍ଜିଥିଲେ ତୁମ୍ଭ ବାପ ମାୟେ ।

ଆଜି ଦିନଯାକ ବଞ୍ଚି ରହିଥାଅ ବାଳ

ଏତେ ବୋଲି ଆକାଶରୁ ଖସି ଆଦିମୂଳ ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ମିଳିଲେ ଆସି ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ

ଦେଖିଲେକ ହୋଇଅଛି ଶଯ୍ୟା ଧ୍ୱସ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ ।

ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠରେ ବସି ପ୍ରଭୁ ବେନିଭାଇ ।

ବିଶ୍ୱକରମାକୁ ଚିନ୍ତା କଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ତତକ୍ଷଣେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ମିଳିଲେକ ବେଗେ

ବିଷ୍ଣୁ ବୋଇଲେ ସଜାଡ଼ ଶଯ୍ୟା ଏହି ଲାଗେ ।

ଶୁଣି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଦେଲା ନିରିମାଣି କରି

ଦଇତ୍ୟେ ଆସିବେ ବୋଲି ଗଲା ସେ ବାହାରି ।

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଚଳିଯାନ୍ତେ ନିରିମାଣି ଶଯ୍ୟା

ତହିଁପରେ ବିଜେ କଲେ ଆସି ଦେବରାଜା ।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ତହୁଁ ନିଦ୍ରା ଗଲେ ବେନିଭାଇ

ଗରୁଡ଼ ପହରା ଜଗିରହେ ଗୁପ୍ତ ହୋଇ ।

ନୃସିଂହକୁ ସେବାକରି ବସିଲା ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ

ମାୟାରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସେବାକରେ ରହି ଗୁପ୍ତେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞାକୁ ସେ ନ ହୁଅଇ ଦୃଶ୍ୟ

ମାୟା ପଟଳ ଢାଙ୍କିଣ ଛନ୍ତି ଜଗଦୀଶ ।

ନ ଦେଖେ ଗରୁଡ଼ କଲା ସେବା କେହିନେତ୍ରେ

ଏଥି ଉତ୍ତାରୁ ମିଳିଲେ ଆସି ଦୈତ୍ୟପୁତ୍ରେ ।

ଦେଖିଲେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ନିଦ୍ରା ଯାଇ

ଖଟରେ ଶୋଇ ଅଛନ୍ତି ଅଚେତନ ହୋଇ ।

ନିଶି ପାହିଣ ସମୟ ହେଲା ବେନି ଘଡ଼ି

ଅଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଶୋଇ ବାମକର ମାଡ଼ି ।

ଅଚେତା ପରାୟେ ହୋଇଛନ୍ତି ଭଗବାନ

ମନେ ପାଞ୍ଚନ୍ତି କରିବେ କିସ ଯାତୁଧାନ ।

ଏହିରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ଅଛନ୍ତି ସେ ଶୋଇ

ତାହା ଦେଖି ଚମତ୍କାର ହେଲେ ଦୈତ୍ୟଯାଇଁ ।

ବୋଇଲେ ବଡ଼ ମାୟାବୀ ଅଟେ ଏ ଗୋବିନ୍ଦ

ଏଡ଼େ ପ୍ରଭାତେ କି ଦୁହେଁ ଯାଇଛନ୍ତି ନିଦ ।

ରାତିରେ ମାଡ଼ଖାଇ ସେ ମଲେ ପରା ବୋଲି

ପୁନରୁପି ଶୋଇ ପଡ଼ିଛନ୍ତି ଗଡ଼ଘାଲି ।

ପଚାରିଲେ କହିବା କି ବୋଲି ତାହା ଆଗେ

ଥୋକେବୋଇଲେ କହିବା କଟି ନାନା ବେଗେ।

ବଞ୍ଚାଇଣ ବୁଝାଇବା କିସ ଅଛି ଜାଣି

ଉଦାର ଅପାଣ୍ଡୁକ ସେ ଅଟେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଏତେ ମାଡ଼ ଖାଇ ପୁଣି ଖଟେ ଅଛି ଶୋଇ

ଚତୁର ଲୋକ ହୋଇଲେ ଯାଆନ୍ତା ପଳାଇ ।

ବୁଝିଲେତ ଦ୍ୱିଜମାନେ ପୁଣି ଅଳସୁଆ

ଖାଇବାକୁ ପାଇଲେ ନ ଯାନ୍ତି ଆନ ଗାଆଁ ।

ଏହିରୂପେ ସିନା କୃଷ୍ଣୂବଲ୍ଲଭର ପୋଏ

ରାଜାର ଆଦର ଘେନି ରହିଲେକ ଦୁହେଁ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ପାଶରେ ମିଳନ୍ତେ ଦଇତ୍ୟ

ମିଛେ ମିଛେ ଖଣ୍ଡି କାଶ ଦେଲେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ଆରେ ଅସୁର ବାଳକେ

ତୁମ୍ଭର ଅନ୍ୟାୟ ସରି ନାହିଁ ପୃଥ୍ୱୀଯାକେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା କରିବାକୁ ଆମ୍ଭେ ନଦୀକୁ ଯାଆନ୍ତେ

ସେଠାକୁ ବୋଲିଣ ରଡ଼ି ଶୁଭେ ଅଲୋକିତେ ।

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଆମ୍ଭେ ଆସନ୍ତେ ଏଠାକୁ

ଦେଖିଲୁ ଆସନ ଶଯ୍ୟା ନାହିଁ ଶୋଇବାକୁ ।

ତାହା ଦେଖିଣ ଆମ୍ଭକୁ ଲାଗେ ମହାଭୟେ

ପକାଇ ଶୋଇଛୁ ଆନ ଶଯ୍ୟା ଆନଠାୟେ ।

କହରେ କାହିଁକି କର ଏଡ଼େ ଉପଦର୍ପ

ଏହା କର ବୋଲିଣ କି କହେ ତୁମ୍ଭ ବାପ ।

ଯାଅ ଯା ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ସୁଖେ ଚଳିଯାନ୍ତୁ

ମହତ୍ତ ବୁଡ଼ାଇ ଏଥେ କିପାଁ ରହିଥାନ୍ତୁ ।

ଶୁଣି ମୃରାସୁର ପୋଏ ମନେ ବଡ଼ ଭାଳି

ବଞ୍ଚାଇ କଥା କହନ୍ତି ଥୋକେ ଆଗେ ମିଳି ।

ଅସୁର ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ପୁଚ୍ଛିଲେହେ ଯାହା

ଛାମୁରେ କହିବାକୁ ଯେ ଲାଗେ ଭୟ ତାହା ।

ତଥାପି ଗୁରୁଙ୍କୁ ଯେବେ ନ କହିବା ଫେଡ଼ି

ମନରୁ ଦୋଗଧା କେବେ ନଯିବ ସେ ଛାଡ଼ି ।

ଏତେକ କହି ବିନୀତ ହୋଇ ଦୈତ୍ୟ ପୋୟେ

ବୋଇଲେ କହୁଛି ଶୁଣ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟେ ।

ଆମ୍ଭେ ଯେ କାଲି ରାତ୍ରେ ଅନ୍ଧାରି ବିଜେକଲୁ

ଆସୁ ଆସୁ ବୁଲୁ ବୁଲୁ ଏଠାରେ ମିଳିଲୁ ।

ଦେଖିଲୁ ମହାସର୍ପେକ ପଡ଼େ ଆସି ଦ୍ୱାରେ

ତାହାକୁ ଦେଖିଣ ଗଦା ପିଟି ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ।

ଗଦାଘାତେ ସେହୁ ଅହି ଅତି ତରଛରେ

କାହିଁ ଯାଇ ପଶିଗଲା ବିବର ଭିତରେ ।

ଅହି ପଳାନ୍ତେଣ ଆମ୍ଭେ ପୁରକୁ ଚଳିଲୁ

ବୁଝିବା ସକାଳୁ ବୋଲି ଛାମୁକୁ ଆସିଲୁ ।

ଶ୍ରୀଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଯେ ପ୍ରମାଣ ଏ କଥା

ଗୋତ୍ର ହେଲେ ସର୍ପକୁ ଯେ ନ ରଖୁ ସର୍ବଥା ।

ତୁମ୍ଭର ହୃଦୟ କଥା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଜଣା

ଆନକୁ ଏ ହୃଦକଥା ଅଟଇ ଅଜଣା ।

ଯାହା କରିବେ ସେ ପ୍ରଭୁ ଅବଶ୍ୟ ତା ହେବ

ଯାହା ଯୋଗ ଥିବ ତାହା ରଖି କେ ପାରିବ ।

ଆଜ ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସିବ ସର୍ପ ଧାଇଁ

ଏଥକୁ ସେ ତାତପର୍ଯ୍ୟେ ଥିବ ତୁମ୍ଭେ ରହି ।

ନିଶାକାଳେ ସେ ଦେଉଛି ଧାଡ଼ି ସବୁଦିନେ

ଏହି କଥା ଜଣା ଆସି ହେଲା ଏତେ ଦିନେ ।

ମହାକ୍ଷତ୍ରି ହୋଇ ଆମ୍ଭେ ଡରିବା କାହିଁକି

ଯେ ଯାହାର ଦେହ ବଳ ଶଉର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ କି ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମେଲାଣି ମାଗି ଚଳିଲେ ଚଞ୍ଚଳେ

ସ୍ନାନ ସାରିଣ ଭୋଜନେ ଗଲେ ତତକାଳେ ।

ବସିଅଛି ଏକାନ୍ତରେ ଦୈତ୍ୟକୁଳ ରାୟେ

ମୁରାସରେ ପାଶେ ମିଳିଲେ ତନୟେ ।

ସକଳ ତନୟମାନେ ଦେଖାକଲେ ଯାଇଁ

କହନ୍ତି ଆଖଡ଼ାଶାଳ କଥା ହୃଷ୍ଟ ହୋଇ ।

ବୋଲନ୍ତି ଶତ୍ରୁକୁ କାଲି ମାରିକରି ଗଲୁ

ଏବେ ନ ମରି ସେ ବସିଅଛନ୍ତି ଦେଖିଲୁ ।

ଏହି କଥାମଛ ଯେବେ ପୁଚ୍ଛ ଅଶୀଳକୁ

ଅଶୀଳ ବୋଲନ୍ତି କିସ କହିବି ରାଜାଙ୍କୁ ।

କେତେ ମାଡ଼ ମାରି ରାତ୍ରେ ଆସିଥିଲୁ ଯାଇଁ

ଦେଖିଲୁ ବସି ଅଛନ୍ତି ଏବେ ବେନିଭାଇ ।

ମୁର ବୋଇଳା ସବୁ ମୁଁ ଜାଣିଛିରେ ବାପ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାରିବା କଥା ଅଟେ ମହାଦର୍ପ ।

ଦିଗବିଜେ କାଳରେ ମୁଁ ତାକୁ ପୋଡ଼ିଥିଲି

ଏବେ ସେ ଜନ୍ମିଲା ଆସି ବଦରିକା ପଲ୍ଲୀ ।

ସେହି ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ତାକୁ ଆଣିଲଇଁ ଧରି

ପୋଷି ପାଳି ଥୋଇ ଏବେ ନ ପାରିଲି ମାରି ।

ଏବେ ସେ ଦିନକୁ ଦିନ ହୋଇଲେ ସଦାଣ

କି ରୂପେ ମାରି ତାହାକୁ ଘେନି ବେଗେ ପ୍ରାଣ ।

ଅଶୀଳ ବୋଇଲା ସେ ନ ଥିଲେ ନଦୀତୀରେ

ପ୍ରକୃତ ସେକାଶେ ଯାଇଥିଲେ ନଦୀତୀରେ ।

ଆଜ ଏକାକେ ଜଗିଣ ତାଙ୍କ ସଂହାରିବୁ

ଚାରିଦିଗେ ରହି ଆଜ ଘର ପୋଡ଼ିଦେବୁ ।

ତ୍ରିଶୂଳକୁ ବାନ୍ଧି ଦ୍ୱାରେ କିଳିବୁ କବାଟ

ଅମୁହାଁ ଦେଉଳ ପ୍ରାୟ ନ ପାଇବେ ବାଟ ।

ତହୁଁ ବଞ୍ଚିଲେ ମାରିବୁ ବେଢ଼ି ଶସ୍ତ୍ରାଘାତେ

ମୁଦ୍‌ଗର ଗଦା ଆବର କୁନ୍ତ ଅସିପତ୍ରେ ।

ଆମ୍ଭର ମୁଖରୁ ଆଜ ପାରିବ କେ ବର୍ତ୍ତି

ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି ।

ପାହାରିମାନେ ଅଛନ୍ତି ପୁଣ ତହିଁ ଜଗି

ସସ୍ରେ ମତ୍ତଗଜ ପୁଣି ଦ୍ୱାରେ ଛନ୍ତି ଲାଗି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବେନିଜନଙ୍କୁ କିମ୍ପା ଏତେ ଡରୁ

ତୋର ଶତ୍ରୁ କ୍ଷୟ ଗଲା ଜାଣ ଆଜଠାରୁ ।

ମୁରଦୈତ୍ୟ ପୁଣି କରେ ଆଉଁଷଇ ନିଶ

ମନେ ପାଞ୍ଚଇ କରିବେ ବିପ୍ର ମୋର କିସ ।

ବୁଝିଲେତ ସୈନ୍ୟବଳ ଆଣି ନାହିଁ କିଛି

ମାଛଙ୍କୁ ପୋଷିଲା ପ୍ରାୟ ଘରେ ମୁଁ ପୋଷିଛି ।

ନିନ୍ଦା ଅପଖ୍ୟାତିକି ଯେ ଡରେ ସିନା ମୁହିଁ

ଗୁପତେ ମରାଉଛି ନ ଜାଣୁ ବୋଲି କେହି ।

ନୋହିଲେ ତ ଆଜଯାଏ ଥାନ୍ତେ ସେ କି ଘରେ।

ଏକା ଗଦାକରେ ପେଷିଦ୍ୟନ୍ତି ଯମପୁରେ ।

କିରୂପେ ମାରିବେ ଏବେ ଅବା ପୁତ୍ର ମୋର।

କାଲିକି ସମସ୍ତ କଥା କରିବା ବିଚାର ।

ଏମନ୍ତେ ସେ ପାଞ୍ଚୁ ପାଞ୍ଚୁ ବୁଡ଼ିଗଲା ବେଳ ।

ଯେ ଯଆହାର ବିଧିମାନ ସାରିଲେ ସକଳ ।

ନିଶବଦ ହ୍ୱନ୍ତେ ଦୈତ୍ୟ ନଗ୍ରୁଁ ଗଲେ ଚଳି।

ଗୁପତେ ଯାଇ ଆଖଡ଼ାଶାଳ ମଧ୍ୟେ ମିଳି ।

ରକ୍ଷାଲୋକଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ତୁମ୍ଭେମାନେ ଶୁଣ

ନିର୍ବନ୍ଧରେ ଥାଅ ଜଗି ଚାରି ପାରୁଶେଣ ।

କାଲି କଥା ତୁମ୍ଭେ କେହି ନ ପାରିଲ ଜାଣ

ନଦୀକି ଗଲେ ନୃସିଂହ ବେନି ଭାଇ ପୁଣ ।

ସେ କଥା ଗୋଚର କରି ନ ପାରିଲେ କେହି

ଏବେ ନିଶବଦେ ଜଗିଥାଅ ସର୍ବେ ରହି ।

କରିବା ନାନା ଉପାୟ ପାଞ୍ଚି ଶତ୍ରୁ ନାଶ

ତେବେ ଯାଇ ରଜାମୁଖେ ପାଇବା ପୌରୁଷ ।

ଏହିରୂପେ ପ୍ରହରୀଙ୍କୁ କହେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ

ଶୁଣି ରକ୍ଷାଲୋକମାନେ ଜଗିଲେ ବହନ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୋଇଥିଲେ ସେ ଗୋବିନ୍ଦ।

ଅସୁର ଆସିବା କତା ଜାଣ ଜଗଜ୍ଜ୍ୟୋତି

ଉଠାଇ ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ବସିଲେ ତଡ଼ତି ।

ବୋଇଲେ ଏଠାରେ ଆମ୍ଭେ ଥିବାରେ କି କାର୍ଯ୍ୟ

ଏତେ ପାଞ୍ଚିଣ ପଦାକୁ ଗଲେ ଦେବରାଜ ।

ଗରୁଡ଼କୁ ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ ପକ୍ଷୀବର

ସବୁ ଅବତାରେ ଅଟୁ ତୁ ବାହନ ମୋର ।

ଏଣୁ ବୋଲନ୍ତି ତୋହର ନାମ ବିଷ୍ଣୁରଥ

ସେ ରଥରେ ବସି ଏକା ପାରେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ମୋହର ଦେହ ଲାଗନ୍ତେ ନିର୍ମଳ ତୋ ଦେହୀ

ତୋହର ଜନମ ମଧ୍ୟ ଜାଣେ ସର୍ବ ମୁହିଁ ।

ସହସ୍ର ବରଷ ଯାଏ ଡିମ୍ବରୂପେ ଥିଲୁ

ଜ୍ଞାନରେ ହେତୁ ରଖିଣ ପ୍ରକାଶ ତୁ ହେଲୁ ।

ସେ ଡିମ୍ବ କୋଷରୁ ଜନ୍ମି ବହିଲୁ ଯେ ମୋତେ

ମୋର ଆଗେ ରହି ସେବା କଲୁ ଦିବା ରାତ୍ରେ ।

ତୋହର ମୋହର ମଧ୍ୟେ ଭୋଗଲାଗି ହେଲେ

ଲୋକମାନଙ୍କୁ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ହୁଏ ସେବାକଲେ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଦ୍ମ ପତ୍ରେ ତୁ କଲୁ ଜ୍ଞାନ ପାନ

ତେଣୁ ନାମ ତୋହରଟି ହୋଇଲା ସୁପର୍ଣ୍ଣ ।

ତୋହର ଭାଇ ଅରୁଣ ସୂର୍ଯ୍ୟରଥେ ଗମେ

ପଞ୍ଚାଶକୋଟି ଯୁଣ ଯେ ସଂସାରରେ ଭ୍ରମେ ।

ସେହିରୂପେ ପିଠିରେ ତୁ ଥାଉ ମୋତେ ବହି

ମାତା ଛଳେ ଜନକଙ୍କୁ ଖୋଜିଲୁ ତୁ ଯାଇ ।

ଗଜ କଚ୍ଛପକୁ ପୁଣି ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ ଯାଏ

ଉଡ଼ିଲୁ ଧରିଣ ଗୋଡ଼ ମହାଶୂନ୍ୟମୟେ ।

ତୋର ଯେଉଁ ଭାରା ଗଜ କଚ୍ଛପର ଭାରା

ଯହିଁରେ ବସୁ ବହି ନ ପାରେ ବସୁନ୍ଧରା ।

ଚିନ୍ତନେ ମନରେ ଭୟ କରି ମୋତେ ତୁହି

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରୁ ଭୁଜ କାଢ଼ି ପ୍ରକାଶ କଲଇଁ ।

ସେ ଭୁଜପରେ ବସିଲୁ ତୁହି ଦୃଢ଼େ ମାଡ଼ି

ଗଜ କଚ୍ଛପ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଧରିଥିଲୁ ଭିଡ଼ି ।

ଭୁଜରେ ବସିଲୁ ମୋର ଲକ୍ଷେବର୍ଷ ଯାଏ

ଭୁଞ୍ଜିଲୁ ସୁଖେ ବସିଣ ଗଜ କଚ୍ଛ କାୟେ ।

ତାହାଙ୍କୁ ଭକ୍ଷିଣ ତୁହି ସଂସାର ରଖିଲୁ

ସେହିଦିନୁ ସେବି ମୋତେ ପାରୁଶେ ରହିଲୁ ।

ଏବେ ମୁହିଁ ଜନ୍ମ ହୋଇ ପଡ଼େ ଦୈତ୍ୟହାତେ

ଏଥିରୁ କିପରି ପାରି କରା ବେଗେ ମୋତେ ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳକୁ ଯେବେ ଆସିଛନ୍ତି ଦୈତ୍ୟ

ଏକା ମାଡ଼େକ ହୁଅନ୍ତୁ ସର୍ବେ ପ୍ରାଣେ ହତ ।

ପାଚେରୀ ଘର ଦୁଆର ସବୁ ଟାଳି ନିଅ

ବଡ଼ ବାନଳେ ସବୁଙ୍କୁ ପୋଡ଼ି ଦହି ଦିଅ ।

ଯେତେକ ଦଇତ୍ୟ ଏଥେ ଜଗିଥାନ୍ତି ଆସି

ମୁରର ମାହୁନ୍ତ ଗଜ ଯେତେ ନାତି ଶିଷି ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାରି ଅବଧି ମଧ୍ୟେ ପକା ନେଇ

ଗୋଟିଏ ଉବୁରି ଏଥୁ ନ ଯାନ୍ତୁ ଯେ କେହି ।

ଆମ୍ଭେ ନଦୀତୀରେ ଜାଣ ରହିଅଛୁ ଏକା

ମାରିଣ ସାରିଲେ ମଶି ଯିବାଟି ବଦ୍ରିକା ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ସମୁଦ୍ର ଶୋଷ ବୋଇଲେ ଶୋଷିବି ତକ୍ଷଣେ ।

ଆଜଯାଏ ନ କହିଲ ଏହା କାହିଁପାଇଁ

ପଢ଼ାଉଥିଲ ଯେ ପାଠ ବେଠି ପ୍ରାୟ ହୋଇ ।

ଅସୁର ଛାରର ବୋଲେ କିପାଁ ରହିଥିଲ

ଏପରି ମୂର୍ଖ ସ୍ଥାନକୁ କାହିଁକି ଆସିଲ ।

ବେନି ବରଷ ରହିଲ ଏଥେ କାଳ କାଟି

ବିଷ୍ଣୁ ଅପରାଧୀ ମରେ ତିନି ବରଷେଟି ।

ଆସିଲା ଦିନରୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇଥାନ୍ତି ଯେବେ

ଏତେ ଦିନଯାଏ କିମ୍ପା ଥାଆନ୍ତେ ଦାନବେ ।

ଏହି ରୂପେ ବୋଲି ପକ୍ଷୀ ଲୁଚିରହେ ଘରେ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବିଜେ କଲେ ଯାଇ ନଦୀତୀରେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ଦୈତ୍ୟମାନେ ଆସି

ଲାଛିଲେ ଯେ ଅଗ୍ନି ଆଣି ଆଖଡ଼ାରେ ପଶି ।

ଜଳିଲା ସେ ହୁତାଶନ ଶୂନ୍ୟେଯାଏ ଚଢ଼ି

ଭିତରେ ଥାଇଣ ପକ୍ଷୀ ଛାଡ଼େ ଘୋରରଡ଼ି ।

ସେ ରଡ଼ି ଶୁଣିଣ ଦୈତ୍ୟ ମାନେ ଶ୍ରଦ୍ଧାହେଲେ

ଶତ୍ରୁ ମଲା ବୋଲି ହରିବୋଲ ନାଦ କଲେ ।

ହରିବୋଲ ଶୁଣିଣ ଗରୁଡ଼ ଘୁମୁରଇ

କୁହାଟିଣ ରଡ଼ି ଘର ଭିତରେ ଛାଡ଼ଇ ।

ଦରପୋଡ଼ା କାଠ ଧରି ଫିଙ୍ଗେ ଚାରିଆଡ଼େ

ଦୈତ୍ୟ ନ ପଶନ୍ତି ଯେ ଆଖଡ଼ାଶାଳ ଗଡ଼େ ।

ଗୃହ ଚାରିଆଡ଼େ ଦୈତ୍ୟ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ରହି

ମାଛି ଗଳିବାକୁ ବାଟ ନ ପାଇବ ତହିଁ ।

ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡେ ଥାଇ ପକ୍ଷୀ ଡାକିଲେ କୁହାଟି

ବୋଲେ ଅକାରଣ ପୋଡ଼ି ଦେଲୁ ପୁରଗୋଟି ।

ତୁମ୍ଭର କେଉଁ ବଇରୀ ଥିଲୁ ଆମ୍ଭେ ହୋଇ

ତୁମ୍ଭେ ପୋଡ଼ିଲେ ଅଗ୍ନି କି ପାରେମୋତେ ଖାଇ।

ପୋଡ଼ୁଥିଲେ ସୁବର୍ଣ୍ଣର କଳଙ୍କ ଛାଡ଼ଇ

ସେହିରୂପ ମୋର ଅଙ୍ଗ ଅଗ୍ନିକି ଅଟଇ ।

ସର୍ପର ଅଙ୍ଗର କାତି ଛାଡ଼ଇ ଯେସନେ

ଛଡ଼ାଇ ଦିଅ ମୋ ଅଙ୍ଗୁ କଳଙ୍କ ତେସନେ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ପକ୍ଷୀ ଗରଜନ କଲା

ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ କାୟା ବିସ୍ତାରିଲା ।

ହୁଂକାର ନାଦରେ ଉଠି ଉଡ଼ନ୍ତେ ଶୂନ୍ୟରେ

ପୃଥିବୀ ଯେ ଦଲ ଦଲ କମ୍ପେ ପାଦଭରେ ।

ଧନ୍ୟ ସେହୁ ପକ୍ଷୀରାଜ ବିନତାର ସୁତ

ପଞ୍ଚାଶ ଯୁଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିସ୍ତାରିଲା ହାତ ।

କୋଟିଏ ଯୋଜନଯାଏ ଅଟେ ଯାର ଥଣ୍ଟ

ସହସ୍ରଯୁଣ ବିସ୍ତାରି ଦେଲା ପିଠି ପେଟ ।

ବେନି ସହସ୍ର ଯୁଣଯାଏ ଲମ୍ବାଇଲା ହୃଦ

ତିନି ସସ୍ର ଯୁଣଯାଏ ଲମ୍ବାଇଲା ପାଦ ।

ଚାରିସହସ୍ର ଯୁଣ ଯେ ଅଟେ ମୁଖରେଖା

କ୍ଷଣକରେ ଘୋଟିପାରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ଏକା ।

ମହା ବତାସ ପରାୟେ ପଡ଼େ ଶୂନ୍ୟୁ ଖସି

ପବନ ଯେ ଅଣଚାଶ ଡେଣାରୁ ପ୍ରକାଶି ।

ମେରୁ ପର୍ବତ ପରାୟେ ଆସେ ଶୂନ୍ୟୁ ଉଡ଼ି

ତାହା ଦେଖି ଦୈତଙ୍କର ଧୈର୍ଯ୍ୟଗଲା ଛାଡ଼ି ।

ପକ୍ଷୀରାଜ ଗରୁଡ଼ର ଦେଖି ବିଶ୍ୱମୂର୍ତ୍ତି

ଆବର ଗଗ ଯାକ ଦେଖି ତାର ଜ୍ୟୋତି ।

ମୁରର ତନୟମାନେ ହେଲେ ଚମତ୍କାର

ନାରାଚମାନ ଧରିଣ ବିନ୍ଧିଲେ ତତ୍ପର ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମୂଳେ ଯେ ସତରଲକ୍ଷ ଭାଇ

ବିନ୍ଧିଲେ ଗରୁଡ଼ ପଛେ ନାନାଶର ନେଇ ।

ଶର ବାଜନ୍ତେଣ ପକ୍ଷୀ ହସ୍ତେ ଦେଲା ପୋଛି

ବୋଇଲା ଯୁଦ୍ଧ କଲେ କି କାର୍ଯ୍ୟଏଥେ ଅଛି ।

ରାତ୍ର ପାହିଗଲେ ସିନା ଚହଳ ହୋଇବ

ଜାଣିଲେ ତ ମୃରାସୁର ଯୁଦ୍ଧେ ବାହାରିବ ।

ନୃସିଂହ କହିବା କଥା ଆଗ କରିବଇଁ

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ବିଶ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶିଲା ସେହି ।

ଦୈତଙ୍କ ପରେ ପିଟିଲା ଖଗ ବେନି ନେଇ

ନିଜ ଅଙ୍ଗୁ ଅଣଚାଶ ପବନ ବହଇ ।

ବଜ୍ର ପଡ଼ିଲା ପରାଏ ପିଟେ ବେନ ଡେଣା

କେ କାହିଁ ପଡ଼ିଣ ମଲେ ତାହା ନୋହେ ଜଣା ।

ଭାଙ୍ଗଇ କାହାର ଅଣ୍ଟା ଛିଣ୍ଡିପଡ଼େ ମୁଁଣ୍ଡ

କାହାର ଗୋଡ଼ ଛିଣ୍ଡଇ ହୋଇ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳ ପାଖରେ ଯେତେ ଦୈତ୍ୟ ଥିଲେ

ସମସ୍ତେ ମାଡ଼ ପାଇଣ ପବନେ ଉଡ଼ିଲେ ।

ତୃଣ ପ୍ରାୟ ଉଡ଼ି ଅବ୍‌ଧି ମଧ୍ୟେ ଗଲେ ପଡ଼ି

ସମୁଦ୍ର ପାଖରେ କିଏ ପଡ଼େ ମୁଖମାଡ଼ି ।

ପାହାରିଗଣ ତହିଁଟି ଯେତେ ଥିଲେ ଜଗି

ମାହୁନ୍ତ ଗଜ ପ୍ରଭୃତି ହେଲେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗୀ ।

ଥଣ୍ଟରେ ବୁକୁ ବିଦାରି ପକାଇଲା ଚିରି

ପକ୍ଷର ଚୋପୋଡ଼ା ଘାତେ ସର୍ବ ପଡ଼ି ମରି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳଯାକଟି ହେଲା ନାରଖାର

ଗୋଟିଏ ଉବୁରି ତହିଁ ନଗଲେ ଅସୁର ।

ସବୁଙ୍କୁ ଯାଇ ଥଣ୍ଟରେ ଧରେ ରୁଣ୍ଡିଆଇ

ଆକାଶକୁ ଉଠିଗଲା ବିଶ୍ୱମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ ।

ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ତାଙ୍କୁ ଜଲେ ଦେଲା ମାଡ଼ି

ଅଗାଧ ଜଳରେ ପଡ଼ି ସର୍ବେ ଗଲେ ବୁଡ଼ି ।

ଏରୂପେ ମାରିଣ ପକ୍ଷୀ କୂଳେ ଉଭା ହୋନ୍ତେ

ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟୁ ବାହାରି ଆସେ ଏକ ଦୈତ୍ୟେ ।

ରାଜାର ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ଯେ ଅଟେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ

ବାହାରି ଆସି କୂଳରେ ମିଳେ ଯାତୁଧାନ ।

ପଦାରେ ଉଭା ହୋଇଣ ଛାଡ଼େ ଘୋର ରଡ଼ି

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ଆଣି ମାରେ ବଜ୍ରବାଡ଼ି ।

ପକ୍ଷୀବର ଦେଖିକରି ପକ୍ଷ ଆଡ଼ କରେ

ବଜ୍ରବାଡ଼ି ପ୍ରହାରନ୍ତେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଖରେ ।

ପୁନରପି ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ପିଟେ ଗଦା ତୋଳି

ବାଜିଣ ପକ୍ଷୀ ଅଙ୍ଗରେ ହୋଇଗଲା ଧୂଳି ।

ସେ ଗଦା ବାଜନ୍ତେ ଦୈତ୍ୟ ଶୂନ୍ୟହସ୍ତ ହେଲା

ଈଶ୍ୱର ଦେବା ମନ୍ତ୍ରକୁ ସୁମରଣା କଲା ।

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରନ୍ତେ ବେଗେ ଆସିଲାକ ଶର

ବୋଇଲାକ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମଲୁ ପକ୍ଷୀବର ।

ସତର ଲକ୍ଷ ଭାଇଙ୍କୁ ଆଜି ତୁ ମାଇଲୁ

ନବଲକ୍ଷ ପୁତୁରାଙ୍କ ପ୍ରାଣନାଶ କଲୁ ।

ଏମାନେ ହାତରେ ଶର ଧରି ଯେବେ ଥାନ୍ତେ

ତୋ ବାପ କରନ୍ତା ନିଶ୍ଚେ ଦଶକ୍ରିୟା ତୋତେ ।

ମେରୁଗିରି ଟଳିବାକୁ କ୍ଷମତା ଯାହାର

ନିଶସ୍ତ୍ର ଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ବଧିଲୁ ପାମର ।

ବୁଝିଲେ ଅଟନ୍ତି ରାଜପୁତ୍ରେ ବାଳବତ୍ସି

ତାହାଙ୍କୁ କେଉଁ ରୂପରେ ଯିବି ମୁହିଁ ମୁର୍ଚ୍ଛି ।

ତୁ ଅବା ମୋତେ ମାର ମୁଁ ଅବା ତୋତେ ମାରେ ବିହି ଲେଖିଅଛି ଏହି କଥା କପାଳରେ ।

ଅଶୀଳ ସେନାପତି ଯେ ଗଲା ମଧ୍ୟ ମରି

ମୁଁ ଥାଇ କରିବି କିସ ଏବେ ଦେହ ଧରି ।

ଏ ରୂପେ କହି ପେଷିଲା ବେଗେ ନାଗଫାଶ

ବୋଇଲା ପକ୍ଷୀକୁ ଯାଇ ବାନ୍ଧିକରି ଆସ ।

ସେ ପକ୍ଷୀର ମୁଣ୍ଡ ହାଣି ରାଜାପାଶେ ଯିବି

ଶତ୍ରୁ ମରିଲେବୋଲି ତା ଅଗ୍ରେ ଜଣାଇବି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ସେ ପେଶିଦ୍ୟନ୍ତି ନାଗଫାଶ

ଚଳିଗଲା ଅହିଶର ବ୍ୟାପି ଦଶଦିଶ ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ବୋଲେ ଶୂନ୍ୟେ ଆସନ୍ତେ ସେ ମାଡ଼ି

ଦେଖିକରି ଗରୁଡ଼କୁ ପଳାଇଲେ ଛାଡ଼ି ।

ବିବର ଖୋଜି ପଶିଲେ ଯାଇ ପାତାଳରେ

ତାହା ଦେଖି ମହୀକର୍ଣ୍ଣ କମ୍ପେ ଥରହରେ ।

ବୋଇଲା ମେଣ୍ଟିଲା କେଡ଼େ ଶର ପକ୍ଷୀ ଛାର

ମୋଠାରୁ ଅଟଇ କେଡ଼େ ଏହୁ ଅଜ୍ରାମର ।

ମୋର ମୃତ୍ୟୁଭେଦ ନାହିଁ କାହାକୁତ ଜଣା

ମୋ ତହୁ ଅଟଇ ବଡ଼ ଏ କି ଅକଳଣା ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଦଇତ୍ୟ ପର୍ବତାସ୍ତ୍ର ଧରି।

ଗରୁଡ଼ର ଉପରକୁ ବିନ୍ଧେ କୋପ କରି ।

ଖଗେଶ୍ୱର ଅଙ୍ଗେ ବାଜି ନଗ ଗଲା ଭାଜି

ତାହା ଦେଖି ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଉଠିଲା ଗରଜି ।

ବେନିକରେ ଶୂଳ ଧରି ପିଟନ୍ତେ ତ୍ୱରିତ ।

ମାଡ଼ ନ ବାଜୁ ସେ ପକ୍ଷୀ ଗଲା ଲକ୍ଷେହାତ ।

ଲେଉଟି ସେ ବୁଲିପଡ଼ି ଆଗେ ହେଲା ଉଭା

ଖତାଇ ହୋଇଣ ପୁଣି ହଲାଇଲା ଗ୍ରୀବା ।

କହେ ସେ ହେଉଣ୍ଡିମାରି ହସି ଟହ ଟହ।

ଭାଇ ମଲେ ବୋଲି ଯାଇ ବାପ ଆଗେ କହ ।

ସତରଲକ୍ଷ କୁମର ନବଲକ୍ଷ ନାତି।

ଏହାଙ୍କୁ ମାରିଲେ ଏକ ଗୁରୁତ୍ମାନ ଯତି ।

ଏରୂପେ ପିତାଙ୍କୁ କହ ଯାଇ ବେଗେ ତୋର

ଶୁଣିତ ମହୀକର୍ଣ୍ଣର କମ୍ପେ ଜାନୁ ଶିର ।

ବୋଇଲା ହାତେ ମୋହର ଧନୁ ଧରିଥିଲେ

ତୁ ଛାର ମାରନ୍ତୁ ଲକ୍ଷେ ଗରୁଡ଼ କି ହେଲେ ।

ନିଶସ୍ତ୍ର ହୋଇଣ ଆମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ଥିବାରୁ

ପବନେ ଉଡ଼ାଇ ଜଳେ ପକାଇଲେ ମେରୁ ।

ଏଥର ମୋଠାରୁ ବଞ୍ଚିଗଲେ ଦେହ ଧରି

ଗରୁଡ଼ ନାମ ବହିବୁ ତେବେ ଯୁଗ ଚାରି ।

ଏତେକ ବୋଲି ହୁଂକାର ଉଠିଲା ସେ ଯୋଦ୍ଧା

କୋଟିଏ ସହସ୍ର ଭାର ଧରି ହସ୍ତେ ଗଦା ।

ସେ ଗଦା ଧରିଣ ପକ୍ଷୀ ପରେ ଦେଲା ପିଟି

ଗଦା ବାଜନ୍ତେଣ ପକ୍ଷୀ ହସଇ କୁହାଟି ।

ପୁଣିହିଁ ପିଟିଲା କୁନ୍ତ ଯଷ୍ଟି ହୃଦେ ଆଣି

ଦୁହାଜ ସାବେଳି ଖଣ୍ଡା ଧରି ପୁଣି ହାଣି ।

ସତରଲକ୍ଷ ଆବର ଆଠଲକ୍ଷ କରି

ଚାରିଯୁଗ ସାର ଶର ବିନ୍ଧି ଲାକ ଧରି ।

ଚାରି ଯୁଗରେ ନାରାଚ ସଦାକାଳେ ସମ

ଚିହ୍ନି ବାନ୍ଧିପାରିବାଟି ଅଟେ କ୍ଷତ୍ରୀ ଧର୍ମ ।

ବଡ଼ଲୋକଙ୍କୁ ମାଇଲେ ଜାଣ ବଡ଼ ଶରେ

ତାହାକୁ ନ କରେ ନିନ୍ଦା କେହି ତିନିପୁରେ ।

ନୀଚ ଲୋକକୁ ଯଦ୍ୟପି ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ମାରି।

ସଭାରେ ତାହାକୁ ଜାଣ ସର୍ବେ ନିନ୍ଦାକରି ।

ଗରୁ ପକ୍ଷୀ ବୋଲି ସେହୁ କରିଣ ବିଚାର

ମନ୍ତ୍ରପଢି କରି ବିନ୍ଧି ଦେଲା ବ୍ରହ୍ମଶର ।

ପଡ଼ନ୍ତେ ସେ ଶର ଆସି ଗରୁଡ଼ ଉପରେ

ବିନତାନନ୍ଦନ ତାହା ପୋଛିଲା ହାତରେ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ଆରେ ମାରୁ କିନା ତୁହି

ବଜ୍ରଠାରୁ ବଳି ଶକ୍ତି ଅଟେ ମୋର ଦେହୀ ।

ମୋହର ଜନମକାଳେ ଧାତା ଯେତେବେଳେ

ଅଢାଇ ଅକ୍ଷର ଲେଖି ବସନ୍ତି କପାଳେ ।

ମୁହିଁ ବୋଇଲି ଶୁଣିମା ହେଉ ପିତାମହ

ମହାବଜ୍ର କରିଣ ଯେ ରଖିବା ମୋ ଦେହ ।

ଏକଘନୀ ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ବଜ୍ରଶକ୍ତି ଯାଏ

ଏମାନେ ପଡ଼ିଲେ ମୋର ନ କାଟିବେ କାୟେ ।

ବାଜିଲେ ଆବର ଶରଯାକ ଦେବି ପୋଛି

ଶୁଣିଣ ହେଉ ବୋଲିଣ ଗଲେ ବିଷ୍ଣୁ ବତ୍ସି ।

ଶୁଣ ଆରେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ କହୁଅଛି ମୁହିଁ।

ତୁହି ମାରିବାରୁ ଦେହ ହୁଏ କୁଣ୍ଡିଆଇ ।

ତୁ ମାଡ଼ମାରିବୁ କେତେ ହେବୁ ମାତ୍ର ଲାଣ୍ଡ।

ଅଙ୍ଗେ ବାଜି ଦେହ ମୋର ହେବ ଜାଣ କଣ୍ଡୁ ।

ଆହୁରି ଥିବ ଯେତେକ ବିନ୍ଧ ବେଗେ ବାଣ

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ମୁଁ ଯାଇ ଘେନିବି ତୋ ପ୍ରାଣ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ବୋଇଲାକ ନିଷ୍ଠା

ଅଦୋଷେ ଭାଇଙ୍କୁ ମୋର ମାଇଲୁ ପାପିଷ୍ଠ ।

ଏ କଥାରେ ଧର୍ମ ତୋତେ ସହିବ କି ଜାଣ

ଆମ୍ଭେତ ତୋହର ଶତ୍ରୁ ନୋହିଥିଲୁ ପୁଣ ।

ଶୁଣିଣ ଗରୁଡ଼ ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ କେଡ଼େ ଧର୍ମୀ

ଶ୍ରୀଗୁରୁ କରି ରଖିଲ ଘରେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ତୁମ୍ଭର କି ଶତ୍ରୁ ଯେ ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ

ତାଙ୍କୁ ଘରେ ରଖି ଅଗ୍ନି ଦେଲରେ ଲଗାଇ ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରି ରଖିଥିଲ ଘରେ ଆଣି

ଚାରିପାଖେ ରହି ଘର ପୋଡ଼ିଦେଇ ପୁଣି ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ମରନ୍ତ ଆଉ ମରନ୍ତା କେହୁରେ

ଏହିରୂପଟିରେ ଧର୍ମ ଜଗିଛି ସଂସାରରେ ।

ବଡ଼ପଣେ ମାରନ୍ତି ଯେ ନିର୍ବଳ ଲୋକଙ୍କୁ

ନାରାୟଣ ବିନାଶନ୍ତି ତାହାର ଦର୍ପକୁ ।

ବଳବନ୍ତର ଗାରିମା ସେ ଭାଙ୍ଗି ଦିଅନ୍ତି

ଏହି କଥ ମାନ ପ୍ରାଣୀ ହେଜି ନ ପାରନ୍ତି ।

ଗୁରୁହତ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ବେନା ଦୋଷ କଲ

ଏହି ଦୋଷରୁ ତୁମ୍ଭେରେ ଅପଲକେ ମଲ ।

ତୁହି ମଲେ ଏବେ ମୁର ଅପୁତ୍ରିକ ହେବ

ଷୋଡ଼ଶ କର୍ମକୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ନ ଥିବ ।

ଜଳ ଦେବା ଲୋକ ଆଗେ ହେବ ଅନ୍ତର୍ହିତ

ମରିବ ନ ଚାହିଁ ପୁତ୍ର ମୁଖ ମୁର ଦୈତ୍ୟ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ହୁଂ କାରକୁ ଟେକି

ମହୀକର୍ଣ୍ଣକୁ ଧଇଲା ଯାଇ ଥଣ୍ଟେ ଯାକି ।

ମେରୁ ପର୍ବତରେ ତାକୁ ଛେଚିଲା ଯେ ନେଇ

ତହିଁରେ ନୋହିଲା କିଛି ବାଧା ଦୈତ୍ୟ ଦେହୀ ।

ପୁଣିହିଁ ଗରୁଡ଼ ଗଳା ଧରି ତାକୁ ଉଡ଼ି

ଉଦୟଗିରି ପର୍ବତେ ପିଟିଲା କଚାଡ଼ି ।

କମ୍ପିଲା ସେ ଗିରିବର ପୃଥ୍ୱୀ ଗଲା କମ୍ପି

ତେବେ ହେଁ ସେ ଦୈତ୍ୟପଡ଼ି ନମଲା କଦାପି ।

ତା ଦେଖିଣ ଖଗେଶ୍ୱର ମହାକୋପ କଲା

ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି ଉପରେ ସେ ନେଇ କଚାଡ଼ିଲା ।

ପର୍ବତ ଉପରେ ଯାଇ ପଡ଼ନ୍ତେ ଅସୁର

ଦେହକୁ ଆଉଁଶି ଉଠି ହସେ କରକର ।

ତା ଦେଖି ଗରୁଡ଼ କରେ ମୋଡ଼ିଲା ଯେ ନିଶ

ଦୈତ୍ୟକୁ ଧରିଣ ପୁଣି ଉଠିଲା ଆକାଶ ।

କୁଣ୍ଡଳଗିରି ଉପରେ ଛେଚିଲାକ ନେଇ

ଦୈତଅଙ୍ଗ ବାଜି ଗିରି ଗଲା ଧୂଳି ହୋଇ ।

ତେଡ଼େଛେଚାରେ ନୋହିଲା ଦୈତ୍ୟ ଯହୁଁ ନାଶ

ପୁଣିହିଁ ଗରୁଡ଼ ଧରି ଉଠିଲା ଆକାଶ ।

ହିମାଳୟ ପରବତେ ଛେଛିଦେଲା ନେଇ

ଟହ ଟହ ହସି ଦୈତ୍ୟ ଦେହ ଆଉଁଶଇ ।

ତାହା ଦେଖି ପକ୍ଷୀରାଜ କୋପାନଳ ହେଲା

ଆଣ୍ଟେ ଧରି ଭିଡ଼ି ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଦନକୁ ଗଲା ।

ତହିଁରେ ଛେଚନ୍ତେତାର ନୋହେଁଲୋମବଙ୍କା

ଦେଖି ତାହା ପକ୍ଷୀବର ମନେକଲା ଶଙ୍କା ।

ପାଞ୍ଚିଲା କି ରୂପେ ହେବ ଏହି ଦୈତ୍ୟନାଶ

ୟାକୁ ଛାଡ଼ିଲେ ହସିବେ ପୁଣି ହୃଷିକେଶ ।

ବୋଲିବେ ଦୈତ୍ୟକୁ ତୁରେ ନ ପାରିଲୁ ମାରି

ନିଶି ପାହିଗଲେ ଆମ୍ଭେ ଯିବାଟି କି ପରି ।

ଏହା ବୋଇଲେତ ଲଜ୍ଜା ପାଇବିନା ମୁହିଁ

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଧରି ତାକୁ ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ିଯାଇ ।

ଆକାଶ ଉପରେ ରହି ଚାହିଁ ଚଉଦିଗେ

ଦେଖିଲାକ ଲୋକାଲୋକ ଗିରି ଅଛି ଆଗେ ।

ନିର୍ଘାତ ଛେଚନ୍ତେ ତହିଁ ନେଇ ବାହୁବଳେ

ତହିଁ ନ ମରି ପଡ଼ିଲା ଆସି ଖସି ତଳେ ।

ତା ଦେଖି ଗରୁଡ଼ ପୁଣି ବସିଲାକ ମାଡ଼ି

ପ୍ରହାର କଲାକ ପଦେ ବେନି ଖଗ ଭିଡ଼ି ।

ଚାପୁଡ଼ା କହୁଣି ଖୁନ୍ଦା ବିଧା ମୁଖୀ ମାରି

ବୁକୁରେ ସେ ମାଡ଼ିବସି ନକେ ବୁକୁ ଚିରି ।

ଗର୍ଜି ପୁଣି ପକ୍ଷୀବର ତାହାକୁ ଧଇଲା

ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଲକ୍ଷେ ଯଣ ଦୂରକୁ ଫିଙ୍ଗିଲା ।

ନିର୍ଘାତ ପ୍ରାୟେ ଭୂମିରେ ଦୈତ୍ୟ ଆସି ପଡ଼ି

ହସେ ଟହ ଟହ ହୋଇ ହସ୍ତେ ନିଶମୋଡ଼ି ।

ବୋଲଇ ତୁ ଛେଚି ଛେଚି ମୋତେ କି କରିବୁ

ତୁହି ମୋତେ କଦାପିରେ ମାରି ନ ପାରିବୁ ।

ଏହା କହି ଗରୁଡ଼ ଯେ ମନେ କ୍ଷୋଭ ପାଇ

ବୋଇଲା ମୁଁ ଛାଡ଼ିଦେବି ପଳାଉ ଯେ ଏହି ।

ଏ ରୂପେ ମାରୁ ମାରୁ ନ ମଲା ଯେବେ ଏହୁ

ଅମର ହୋଇଣ ଏହୁ ମଞ୍ଚେ ରହିଥାଉ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲନ୍ତେ ପକ୍ଷୀରାଜ ଭାଳି ମନେ

ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ଦେବେ ଡ଼ାକ ଦେଲେ ଥାଇ ଶୂନ୍ୟେ ।

ଆହେ ପକ୍ଷୀରାଜ ତୁହି ଶୁଣ ଆମ୍ଭ ବାଣୀ

ନୃସିଂହ କହିଅଛନ୍ତି ଯାହା ତୋତେ ପୁଣି ।

ମାଇଲୁ ମୁରର ପୁତ୍ରଯାକ ଆଜ୍ଞା ପାଳି

ଏହାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ନ ରହେ ମହୀସ୍ଥଳୀ ।

ଏ ଦୈତ୍ୟର ମୃତ୍ୟୁଭେଦ କହୁଅଛି ଶୁଣ

ଏହାକୁ ଯେ ଶିବ ବର ଦେଇଛନ୍ତି ଜାଣ ।

ଦୈତ୍ୟଭାଲପଟେ ଯେବେ ମାରିବୁ ତୁ ଥଣ୍ଟ

ତେବେ ଯାଇ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ହେବ ପ୍ରାଣେନଷ୍ଟ ।

ଏଥର ତୋହର ହସ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇ ଯିବ

ଲେଉଟି ଏ ଆରଜନ୍ମେ ବୈଲୋଚନ ହେବ ।

ମାଳତୀ ରୂପେ ଏହାକୁ ମାରିବେକ ହରି

ଲେଉଟି ଜନ୍ମିବ ତ୍ରେତାଯୁଗେ ମଞ୍ଚପୁରୀ ।

ରାବଣେଶ୍ୱରର ପୁତ୍ର ହେବ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ

ସରିଯିବ ସେହିଠାରୁ ତାର ଜନ୍ମକୃତ୍ୟ ।

ଶରୀର ଛେଚୁଥିଲେ ନମରେ କେତେବେଳେ

ଏ ରୂପେ ବର ଦେଇଣ ଅଛନ୍ତି ସୁଢଳେ ।

ଶୁଣିଣ ଗରୁଡ଼ ତାକୁ କଲା ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ

ବୋଇଲା ଭଲା ବର ରେ ଦେଲେ ପଞ୍ଚାନନ ।

ଏତେ ବୋଲି ଗର୍ଜି ପକ୍ଷୀ ବସିଲାକ ମାଡ଼ି

ମାଇଲା କପାଳେ ଥଣ୍ଟ ଅତ୍ୟନ୍ତରେ ଭିଡ଼ି ।

ଥଣ୍ଟବାଜି ବେନିଫାଳ ହୋଇଗଲା ଫାଟି

ଦୈତକୁ ଧରିଣ ସିନ୍ଧୁ ଜଳେ ଦେଇ ଛାଟି ।

ଏ ରୂପେ ଗରୁଡ଼ ହାତେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମଲା

ବଡ଼ବା ଅନଳେ ପଡ଼ି ଦହର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା ।

ପାହାରୀ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ଘେନି ଗଜ ବାଜି ଆଦି

ସବୁଙ୍କୁ ସମୁଦ୍ରେ ନେଇ ପକ୍ଷୀ ଦେଲା ମର୍ଦ୍ଦି ।

ଯୁଦ୍ଧ କରୁ କରୁ ତିନି ପ୍ରହର ଯେ ରାତି

ଶୁଣନ୍ତି ନାରଦ ଋଷି ବିଧାତା କହନ୍ତି ।

ମୁରର ଯେ ପୁତ୍ରଯାକ ମାରି ଖଗେଶ୍ୱର

ନୃସିଂହ ଛାମୁରେ ଯାଇ ମିଳିଲା ତତ୍ପର ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ପକ୍ଷୀରାଜ

ତୋହର ଘେନି କରିବି ମୁହିଁ ଦେବ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ନାଶିବି ମୁଁ ଦୈତ୍ୟବଳ ମାରିବଇଁ ମୁର

ନିଶି ନ ପାହୁଣ ଚାଲ ଯିବା ଆମ୍ଭପୁର ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଗରୁଡ଼େ କଲେ ପ୍ରଭୁ ବିଜେ

ଚଳିଲେ ଭାଇଙ୍କି ଘେନି ସଙ୍ଗେ ଦେବରାଜେ ।

ବଦରିକା ଆଶ୍ରମରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇଁ

ଉଠିଲେ ଗରୁଡ଼ କନ୍ଧୁ ନୃସିଂହ ଦ୍ୱିଭାଇ ।

ମାୟାମୂର୍ତ୍ତିଯାକ ପୁଣି ଦେହେ ଗୋପ୍ୟ କଲେ

ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ ଛାମୁକୁ ପୁଣି ଅଣାଇଲେ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା

ତୋତେ ଜଣା ଆମ୍ଭର ଯେ ସବୁ କୀର୍ତ୍ତିସୀମା ।

ଦେବଙ୍କ ହିତେ ଆମର ଜନ୍ମ ସିନା ଏଥେ

ହେଲି ମୁହିଁ ଅବତାର ମୁରଦୈତ୍ୟ ଅର୍ଥେ ।

ଦେବଙ୍କର କଲାଣି ତ ଜାଣ ସବୁ ନାଶ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ତିନିପୁରେ ନ ଦେଲା କାହିଁ ବାସ ।

ମୋର ଜନ୍ମ ପୁଣି ଶୁଣି ଘେନିଗଲା ମୋତେ

ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ରଖିଲା ନେଇ ଦିନାକେତେ ।

କପଟେ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ତାର ପଢାଏ ଯେ ପାଠ

କହିଲି ଗୁରୁମାରଣ ବିଦ୍ୟା ତାଙ୍କୁ ନଷ୍ଟ ।

ସେହି ଅଧର୍ମରୁ ତାର ଗଲେ ପୁତ୍ର ନାଶ

ତୋତେ ଏ କଥାଟି ଜଣା ହୋଇଛି ସର୍ବସ୍ୱ ।

ତେଣୁଟି ତେତେ ଚିନ୍ତିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଏହିଲାଗେ

ଦଣ୍ଡକ ଭିତରେ ଗଡ଼ ନିର୍ଭାକର ବେଗେ ।

ମୃରାସୁର ଦୈତବଳ ଦେବ ଯେବେ ପେଷି

ଦେଖିଲେ ଗଡ଼କୁ ମୋର ନ ପାରିବେ ପଶି ।

ଏଗାର ଯୂଣ ପାଚେରୀ ଥିବୁ ଉଚ୍ଚ କରି।

ଆସିବା ଦୈତ୍ୟ ପଳାଉଥିବେ ଦେଖି ଡ଼ରି ।

ପଞ୍ଚାଶ ଯୁଣ ବିସ୍ତାର ଗଡ଼ ଗର୍ଭ ହେବ

ଅଚିନ୍ତା ହୋଇ ରହିବେ ଯାଇ ସର୍ବେ ଠାବ ।

ଦୋମୁହିଁ ଯେ ଆଡ଼ମୁହିଁ ପୁଣି ଲଙ୍କମୁହିଁ

ଦେଖିଲେ ପୁଚ୍ଛିବେ ଅନ୍ୟଲୋକ ବଣା ହୋଇ ।

କନ୍ଦି ବିକନ୍ଦି କରିବୁ ମାର୍ଗେ ମଞ୍ଚ ଭାଡ଼ି

କରୁଣା କାହୁରା ମେଲା ଗୁରୁଜ ଯେ କାଢ଼ି ।

ଓହଳା ଅଗମ୍ୟ ଆଡ଼ବାଙ୍କ ଗୁଡ଼ା ଆଟୁ

ଧାଉଡ଼ି ମେଲା ଜାଳିନ୍ଦ୍ର ଭଣ୍ଡ ଭୁଆ କାଟୁ ।

ଏ ରୂପେ ଉଚ୍ଚ ପାଚେରୀ ଚାରିବେଢ଼ କର

ମାହୁନ୍ତ ରଥି ପଦାତି ରହିବେ ପ୍ରଚୁର ।

ସଙ୍ଗତେ ବିନ୍ଧାଣିଗଣ ଅୟୁତେକ ଘେନି

ବହଳେ ଯୋଜନ କରି ରଖି ଚାରିଖାନୀ ।

ଅଛନ୍ତି ମୋହର ପାରିଷାଦ ପୁଣି ଯେତେ

ବିଷ୍ଣୁର ପୁତ୍ରେ ଯେ ବିଜେ କରନ୍ତୁଟି ନିତ୍ୟେ ।

ଅଠର ପଦ୍ମ ଯେ ମେଘ ବାତ ସଙ୍ଗେ ଥିବେ

ମେରୁ ପଶ୍ଚିମ ଭାଗରୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଆଣିଦେବେ ।

ଭିତରେ ରୂପା ବାହାରେ ଥିବ ସୁନା ବେଢ଼

ବିଚିତ୍ର ଚିତ୍ର କରିଣ ନିର୍ମାଣିବ ବାଡ଼ ।

ଦେଖିବା ମାତ୍ରକେ ଲୋକେ ହେବେ ଚମତ୍କାର

ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ସେ ଦିଶୁଥିବ ମହାଭୟଙ୍କର ।

ଦଣ୍ଡକ ମଧ୍ୟରେ ଏହା ନିର୍ମାଣି ତୁ ଦେବୁ

ରାତ୍ର ନ ପାହୁ ତୋହର ନଗ୍ରକୁ ତୁ ଯିବୁ ।

ବଦରିକା ଲୋକଯାକ ଶୋଇଛନ୍ତି ନିଦେ

କରିବୁ ଷାଠିଏ ଲିତା ମଧ୍ୟେ ଗଡ଼ ଉଦେ ।

ପୁଣି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ସେହି ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ଗଡ଼କୁ ନିର୍ମାଣ କରି ଦେଲାକ ତକ୍ଷଣେ ।

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞାକୁ ଶତେଗୁଣ କଲା ଉଚ୍ଚ

ଦିଶିଲା କ୍ଷୀର ବୈକୁଣ୍ଠ ପ୍ରାୟ ମହାତେଜ ।

ତିନିପୁରରେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ଦେବ ଦେହୀ

ଚିତ୍ରରେ ସେ ସବୁରୂପେ ନିର୍ମାଣିଲା ତହିଁ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବାକ୍ୟେ ସର୍ବେଠୁଳ ହେଲେ।

ହୁଅନ୍ତେ ତା ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପ୍ରଭା ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ବଦ୍ରିକା ନଗ୍ରେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ଜନ ପୁରି।

ସବୁରି ଚିତ୍ର ଦିଶିଲା ହୋଇ ବାରି ବାରି ।

ଯେ ଯାହାର ରୂପମାନ ଘରବାଡ଼ି ସ୍ଥାପି

ବଦ୍ରିକାନଗ୍ରରେ ଥିଲେ ଲୋକ ଯେତେ ବ୍ୟାପି ।

ପ୍ରଥମରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଅଙ୍ଗ ନିର୍ଭା କଲା।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର କୋଳେ ବସାଇଲା ।

ଶେଷଦେବଙ୍କର କୋଳେ ଈଳାଦେବୀ ସ୍ଥାପି।

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର କନ୍ୟା ଲେଖିଲାକ କଳ୍ପି ।

ଯାହାର ଯେ ରୂପେ ଚିତ୍ର ବସାଇଲା ବାଡ଼େ।

ଝଟକି ଦିଶଇ ରୂପ ଖଣ୍ଡଦୂରୁ କେଡ଼େ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ରୂପ ଭଗବତୀ ରୂପ।

ବାଡ଼ରେ ଚିତ୍ର କରିଣ ଲେଖି ବିଶ୍ୱକଳ୍ପ ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ଗରୁଡ଼ ରୂପ ପୁଣି ଲେଖି।

ଲେଖିଲା ଶ୍ରୀନୃସିଂହଙ୍କ ଅଷ୍ଟଗୋଟି ସଖୀ ।

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି ଆଦି ଘେନି ଯେତେ ଜନ

ସବୁରି ଚିତ୍ରକୁ ସେହି କରିଲା ଲେଖନ ।

ଏ ରୂପେ ଗଡ଼ର ବାଡ଼ ନିର୍ମାଣ କରିଣ

ବିଜେ କଲା ନିଜପୁରେ ମେଲାଣି ଘେନିଣ ।

ଶୁଣ ହେ ନାରଦ କହୁଛନ୍ତି ବେଦବର

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପୁରାଣ ଏ ଅଟେ ଅଗୋଚର ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ ହୋଇଲା ରାତ୍ର ଆସି ଶେଷ।

ନୃସିଂହ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହଙ୍କର ସଭା ଓ ଦେବଗଣଙ୍କର ପ୍ରବେଶ

ମଗଧେ ଯେ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନୀ କଲେ ଦେବ ଆଳେ

ପଣ୍ଡିତ ପଢନ୍ତି ସ୍ତୁତି ସ୍ତୋତ୍ର ପ୍ରାତଃକାଳେ ।

ସଭାରେ ନୃସିଂହ ବେନି ଭାଇ କଲେ ବିଜେ

ଭେଟିଲା ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆସି ଦେବରାଜେ ।

ବଦରିକା ନଗରରେ ଯେତେ ଜନ ଥିଲେ

ଗରୁଡ଼ଙ୍କୁ ଦେଖି ସର୍ବେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ।

ନିଜ ନିଜ ରୂପମାନ ଚିତ୍ରବାଡ଼େ ଦେଖି

କୁହାକୁହି ହେଉଛନ୍ତି ନ ପିଛାଡ଼ି ଆଖି ।

ବୋଲୁଛନ୍ତି ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ

କେଡ଼େ ଗଡ଼ ପ୍ରକାଶିଲେ ପ୍ରଭୁ ଏହି ଭୂମି ।

ରାତ୍ରିକ ମଧ୍ୟେ କେ ଏହା ଦେଲା ଜାଣ ସୁଜି

କୋଟିଏ ତପ କଲେ ନ ପାଇ ଯାହା ଭଜି ।

ଭଲା ଏ ଗଡ଼ ସୃଜିଲେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହନାଥ

ଦେହଧାରୀ ହୋଇ କେତେ ଦେଖିଲେ ଯେ ଏଥ ।

ଏ ଗରୁଡ଼ ପକ୍ଷୀରାଜ ଅଟେ କେଡ଼େ ଭକ୍ତ

ରହିଛି ନୃସିଂହ ସେବା କରି ଅବିରତ ।

ପୁରାଣେ ଗରୁଡ଼ ନାମ ଥିଲୁ ସିନା ଶୁଣି

ଏବେ ଅବିରତେ ତାହା ଦେଖୁଥାଇ ପୁଣି ।

ଧନ୍ୟ ଏ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ରାଜା ଅଟନ୍ତି ଗରୁଡ଼େ

ଏପରି ହୋଇଛି ଲେଖା ମଧ୍ୟ ଗଡ଼ବାଡ଼େ ।

ଏସନ ବୋଲିଣ ଲୋକେ ହୋଇ କୁହାକୁହି

ଗରୁଡ଼କୁ ଦେଖି ସର୍ବେ ଦାଣ୍ଡେ ଛନ୍ତି ଧାଇଁ ।

ଆବର ଯେ ଚଉଷଠି ସସ୍ର ନାୟିକାଏ

ହସନ୍ତି ବାଡ଼ କାନ୍ଥରେ ଦେଖି ଅପ୍ରମୟେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ପୂଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ

ଏକା ରାତ୍ରକରେ ନିର୍ଭା କଲେ ଗଡ଼ଯାକ ।

ଆମ୍ଭ ସ୍ୱରୂପ ସାକ୍ଷାତେ ଅଛନ୍ତି ଏ ଲେଖି

ଦିଶନ୍ତି ପ୍ରତିମା ହୋଇ ଚିତ୍ରେ ସର୍ବ ସଖୀ ।

ଆବର ତେତିଶକୋଟି ଦେବ ଥିଲେ ଯେତେ

ସମସ୍ତ ଚିତ୍ରରେ ବସିଛନ୍ତି ଗଡ଼କାନ୍ଥେ ।

ସଂସାରେ ଛପନକୋଟି ଛନ୍ତି ଯେତେ ଜୀବେ

ଚିତ୍ର ରୂପେ ବସିଛନ୍ତି ଦେଖ ବାଡ଼େ ସର୍ବେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଈଶ୍ୱର ଯେ ଦଶଦିଗପାଳେ

ବସିଛନ୍ତି ଯେ ଯାହାର ପତ୍ନୀ ଘେନି କୋଳେ ।

ଯେତେକ ଜନ ଅଛନ୍ତି ତିନିପୁରେ ପୂରି

ଚିତ୍ରରେ ଦେଖ ଦିଶନ୍ତି ସର୍ବ ବାରି ବାରି ।

ଆବର ଅଠାଶୀସସ୍ର ଋଷିଗଣ ଯେତେ

ଦିଶନ୍ତି ତପସ୍ୟା କଲା ପ୍ରାୟ ତପୋବନ୍ତେ ।

ଏ ରୂପେ ଦେଖି ଧାଇଁଲେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପାଶେ

ବୋଇଲେକ କେତେ କିର୍ତ୍ତି କଲ ଜଗଦୀଶେ ।

ଆଜଯାଏ ଆମ୍ଭେ ଦେଖି ନ ଥିଲୁ ଯେ ଡୋଳେ

ଶୟନେ ସ୍ୱପନେ ଦେଖି ନାହୁଁ ନିଦ୍ରାକାଳେ ।

ଏହିକଥା ପୁରାଣରେ କେବେ ନାହୁଁ ଶୁଣି

ସୁପଣ୍ଡିତ ଏହି କଥା ନାହାନ୍ତି ବଖାଣି ।

ଅଦ୍ୟାପି ବଦ୍ରିକାରେ ନ ଥିଲୁ ଦେଖି ଯାହା

କେତେ ରୂପରେ ସ୍ଥାପିଲେ ଏହା ଚଉବାହା ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ନୃସିଂହ ଏ ଅବତାର ବାଣୀ

ତୁମ୍ଭର ଜନ୍ମଦିନରୁ ସୁଖୀହେଲେ ପ୍ରାଣୀ ।

ଦିଶନ୍ତି ଯୁବତୀମାନେ ଦେବସ୍ତିରୀ ପ୍ରାୟେ

ଦିଶୁଛନ୍ତି ସାକ୍ଷାତରେ ନର କାମମୟେ ।

କାମଧେନୁ କ୍ଷୀରପ୍ରାୟ ଧେନୁଙ୍କ ଅଙ୍ଗରୁ

ମନରେ ଯେତେ କଳ୍ପିବ ବହେ ତେତେ ଚିରୁ ।

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞା ପ୍ରାମାଣେ ବଦରିକା ଲୋକେ

ତାହାଙ୍କର କ୍ଷୀର ଦୁହିଁ ଭୁଞ୍ଜୁଥାନ୍ତି ଥୋକେ ।

ପୂର୍ବରୁ ଦ୍ୱିଗୁଣ ହୋଇ କୃଷି ଉପୁଜଇ

କରନ୍ତି ପ୍ରଜାଏ ଭୋଗ ତାହା ସୁଖ ପାଇ ।

ସୁଖେ ବଣିଜ କରନ୍ତି ବହୁ ଧନ ମିଳେ

ପାଟଳ କୁଳଙ୍କୁ ଭୋଗ ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ବଳେ ।

ରାଉତ ରଥି ପଦାତି ସେନାଦଳ ଯେତେ

ଆବର ଅଛନ୍ତି ଗଜ ଅଶ୍ୱ ଅପ୍ରମିତେ ।

ଲକ୍ଷକୋଟି ଭଣ୍ଡାରରୁ ନିତ୍ୟ ସଦାବର୍ତ୍ତ

ନ ସରଇ ଯେତେ ବ୍ୟୟ ହୁଏ ଅପ୍ରମିତ ।

ବୋଲନ୍ତି ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ମୂର୍ଖ ଜନେ

କେ ଅନ୍ତ ପାଇବ ଚିନ୍ତି ସେ ମହିମା ଧ୍ୟାନେ ।

ଜନ୍ମକାଳୁ ଆମ୍ଭେ ଦେଖିଅଛୁ ଯାହା ରହି

ବେଳକୁ ବେଳ ଅଧିକ ଗଡ଼ ପ୍ରକାଶଇ ।

ଅପୂର୍ବ ଗଡ଼ ସୃଜିଲେ କରି ଅତି ଦୃଢ଼

ସୁବର୍ଣ୍ଣମୟ ସେ ପୁର ଦିଶେ ଚାରି ବେଢ଼ ।

ଏ ଗଡ଼ରେ କେତେ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅଛି ଅନ୍ତ ନାହିଁ

ବହିନେଲେ ପୁରିଅଛି ଦେଲେ ନ ସରଇ ।

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରଭା ଲାଗି ଦିଶେ ସମସ୍ତ ସୁନ୍ଦର

ବାଳବୃଦ୍ଧ ଦିଶୁଛନ୍ତି ଯୁବା ପରକାର ।

କରୁଛନ୍ତି ଦେବେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଯେତେଯେତେ ଭାଗ

ତହୁଁ ଶତେଗୁଣ ବଳି ବଦରିକା ସ୍ୱର୍ଗ ।

ଏତେ ବୋଲି ଚଉଶଠି ସହସ୍ର ନାୟିକା

ନୃସିଂହ ପାଦରେ ନମି ଗଲେ ବଦରିକା ।

ଯେ ଯାହା ପୁରରେ ଯାଇ ହେଲେ ପରବଶ

ସଭାରେ ଯେ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ଜଗଦୀଶ ।

ମହାବଳୀ ଗରୁଡ଼ ଯେ ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ ବସେ

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ବସନ୍ତି ଜଗଦୀଶ ପାଶେ ।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ମନ୍ତ୍ରୀ ତୋତେ କହିବା ଯା ଶୁଣ

ଆମ୍ଭର ବାହନ ଅଟେ ଏହୁ ପକ୍ଷୀ ଜାଣ ।

ମୋତେ ଏ ବହିଥାଏ ମୁଁ ବହେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ

ମୋ କହିବା କଥା ଜଣା ନୁହଅଇ କାହାକୁ ।

ସବୁ ଜୀବ ଦେହରେ ମୁଁ ରହେ ରାତ୍ର ଦିନ

ଆତ୍ମା କୁଶଳେ ବର୍ତ୍ତନ୍ତି ତେଣୁ ସର୍ବଜନ ।

ମୋହର ଜୀବନ ଏହୁ ମୁହିଁ ପ୍ରାଣ ତାର

ଷଡ଼ ଯତି ମଧ୍ୟେ ଏହୁ ଅଟେ ଖଗେଶ୍ୱର ।

ମୁହିଁ ବହିଥାଇ ଏହି ସଂସାରକୁ ମୁଣ୍ଡେ

ମୋତେ ବହି ବୁଲେ ଏହୁ ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ।

ମୋ କହିବା କଥା ନାହିଁ କାହାକୁ ତ ଜଣା

ଅଟନ୍ତି ଜୀବ ପରମ ବିଷ୍ଣୁ ଅକଳଣା ।

ଗରୁଡ଼ ଗୋବିନ୍ଦ ବେନି ଅଟନ୍ତି ଯେ ଏକ

ଏକ ବୋଲି ନ ପାରନ୍ତି ଚିହ୍ନି କେଉଁ ଲୋକ ।

ଏ କଥାକୁ ଏକ ବୋଲି ଯେ ପାରନ୍ତି ଚିହ୍ନି

ତାହାକୁଟି ସୁପଣ୍ଡିତ ବୋଲି ମହାଜ୍ଞାନୀ ।

ଶୁଣନ୍ତି ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ କହନ୍ତି ମୋହନ

ଯେ ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ତାକୁ ବୋଲି ସୁଜ୍ଞଜନ ।

ଗରୁଡ଼ ଅଟଇ ଜୀବ ମୁଁ ପରମ ବ୍ରହ୍ମ

ତେଣୁ ଯେ ପରମାନନ୍ଦ ଅଟେ ମୋର ନାମ ।

ଗରୁଡ଼ ଜୀବର ଆତ୍ମା ମୁହିଁ ପରମଟି

ମୋତେ ସେହୁ ବହେ ମୁହିଁ ବହେ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ନବ ସୃଷ୍ଟି ବୋଇଲେ ସେ ନବଦ୍ୱାର କହି

ପୁଚ୍ଛିଲେ ଦଶଦ୍ୱାର କେ ନପାରେ ବତାଇ ।

ଦଶଦ୍ୱାର ମୁଖପଦ୍ମେ ପ୍ରକାଶଇ ଶବ୍ଦ

ସେହିଟି ଅଟଇ ଜାଣ ଗରୁଡ଼ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ବସି ମୁଁ ଟେକେ ହକାର

ସକାରେ ବିହାର କରି ଆସେ ତତପର ।

ହକାର ସକାର କ୍ଷରେ ଶବଦ ପ୍ରକଟେ

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ବସି ଚାଲଇ ତ୍ରିକୂଟେ ।

ଶୁଣନ୍ତି ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ କହନ୍ତି ଯେ ବ୍ରହ୍ମା

ଏ ରୂପେ ଗରୁଡ଼ ହରି ଜାଣ ଏକ ଆତ୍ମା ।

ସବୁରୀ ଦେହରେ ଜୀବ ପରମ ଯେ ଥାନ୍ତି

ସଂସାର ମୁଣ୍ଡାଇ ଚାଲି ଶବ୍ଦ ପ୍ରକାଶନ୍ତି ।

ଶୁଣିକରି ମନ୍ତ୍ରୀ ବର ଚାହେଁ ଚା ନୃସିଂହଙ୍କୁ

ସଂସାର ସଙ୍ଗ ମୁଣ୍ଡେ ସେ ଦେଖିଲା ଆତ୍ମାକୁ ।

ବୋଇଲା ସବୁରି ଦେହେ ଅଛନ୍ତି ଏ ରୂପେ

ଯାହା ଚିହ୍ନି ନ ପାରଇ କେହି ପ୍ରାଣିୀ ଆପେ ।

ଭଲା ଯେ ମହିମା ଏହି ନୃସିଂହ ଖଗର

ସବୁରି ଦେହେ ରହି ବହେ କଳେବର ।

ନୃସିଂହ ବୋଲନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀ ଦେଖ ଗରୁଡ଼କୁ

ଏହୁ ବହିବାର ମାରେ ମୁଁ ଦୈତ୍ୟ ଯାକଙ୍କୁ ।

ଶୁଣିଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଲେଉଟି ପୁଣି ଦେଲା ଚାହିଁ

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ବସିଛନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦେଖିଲେ ସେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଧରି

ଗରୁଡ଼ ବାହାନେ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ବିଜେ କରି ।

ଲେଉଟି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରୀ ଚାହିଁଲା ନିରେଖି

ଦେଖିଲା ଆସନେ ବସିଛନ୍ତି ପଦ୍ମଆଖି ।

ତରାଟିଣ ଗରୁଡ଼ଟି ପୁଣି ସେ ଚାହାନ୍ତେ

ତାହାର ପିଠିରେ ବସିଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତେ ।

ରତ୍ନପାଦୁକାରେ ପାଦ ଦେଇଥିଲେ ହରି

ସେ ପାଦ ଚିହ୍ନାଇ ଦେଲେ ମୋତେ ଗୁପ୍ତକରି ।

ଦେଖିଲି ଗରୁଡ଼ ପରେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଜ୍ୟୋତି

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଏ ବୈନତେୟ ଅଟେ ବିଶ୍ୱମୂର୍ତ୍ତି ।

ଜୀବ ପରମ ସବୁରି ହୃଦେ ଅଟେ ସତ୍ୟ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଅଜଣା ଏହି ଅଟେ ମହାଗୁପ୍ତ ।

ଅବଶ୍ୟ ତାରିବେ ଭବଜଳୁ ମୋତେ ହରି

ବସିଲା ଏତେ ପାଞ୍ଚି ସେ ପାଦ ଚିହ୍ନି କରି ।

ସଭାରେ କରନ୍ତି ବିପ୍ରମାନେ ବେଦଧ୍ୱନୀ

ଏଥୁଅନ୍ତେ ମିଳିଲେକ ଆସି ସର୍ବମୁନି ।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଭୁବନରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଋଷି

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଦର୍ଶନକୁ ମିଳିଲେକ ଆସି ।

ବଶିଷ୍ଠ ସନକ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ବେଦବ୍ୟାସ

ଅଗସ୍ତି ଯେ ମାର୍କଣ୍ଡେୟ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

କପିଳ ଭାର୍ଗବ ବିଭାଣ୍ଡକ ଭରଦ୍ୱାଜ

ବିଶ୍ରବା ଶକ୍ତି ମୁନି ଯେ କପିଳ ଅଗ୍ରଜ ।

ବିଭାଣ୍ଡକ ବାଲମୀକ ନାରଦ ଗୌତମ

ସନକ ସନତ ଶରଭଙ୍ଗ ସନାତନ ।

ଗାର୍ଗବ ଦୁର୍ବାସା ଆଉ ମରୀଚ ଯେ ମୁନି

ପୁଲହ ତୁମ୍ଭର ଆଷ୍ଟାବକ୍ର ଯମଦଗ୍ନି ।

ଆସୁରି ଲୋମାଞ୍ଚ ପଞ୍ଚଶିଖ ବଟ ଋଷି

ମାଣ୍ଡବ୍ୟ ଯେ ପରାଶର ଗୋମତ ତପସ୍ୱୀ ।

ମେଷ କଞ୍ଚକ କୋକିଳ ଆଦି ମହାମୁନି

ବୈଶମ୍ପାୟନ ସହିତ ମିଳିଲେ ଯେ ଜ୍ଞାନୀ ।

ବ୍ରହ୍ମଋଷି ଦେବଋଷି ରାଜଋଷି ଯେତେ

ନୃସିଂହଙ୍କ ଦର୍ଶନକୁ ଆସିଲେ ସମସ୍ତେ ।

ଆସିଲେ ବୃଷଭପରେ ଚଢି ସଦାଶିବ

ପୀର୍ବତୀଙ୍କ କୋଳେ ଧରିଛନ୍ତି ମହାଦେବ ।

ଭ୍ରୁକୁଟି ଯେ ନନ୍ଦ ନାମ ଡାହାଣେ ଅଛନ୍ତି

ଚାଲନ୍ତି କାର୍ତ୍ତିକ ଆଗ ପଛେ ଗଣପତି ।

ରହିଛନ୍ତି ଚାରିପାଖେ ଶିବଗଣ ବେଢ଼ି

ଏ ରୂପେ ବିଜେ କଲେ ବୃଷପୃଷ୍ଠେ ଚଢ଼ି ।

ଖବର ପାଇଣ ଇନ୍ଦ୍ର ଆସିଲେ ତକ୍ଷଣେ

ଐରାବତ ହସ୍ତୀ ଚଢି ଅଛନ୍ତି ଆପଣ ।

ଦଶଦିଗପାଳେ ଯେ ତେତିଶକୋଟି ଦେବ

ନବଗ୍ରହ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଆସିଲେ ବାସବ

ଆବର ଯେ ବିଦ୍ୟାଧର କିନ୍ନରଙ୍କ ମେଳେ

ବଦରିକାରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ଆଖଣ୍ଡଳେ ।

ଖବର ପାଇଣ ବ୍ରହ୍ମା ଆସିଲେ ତତ୍ପର

ହଂସ ବାହନରେ ଆସିଛନ୍ତି ବେଦବର ।

ଚଉଷଠି ସହସ୍ର ସେ ବିପ୍ର ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ମିଳିଲେ ବଦ୍ରିକା ଦେଶେ ଯାଇ ପଦ୍ମଯୋନି ।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଋଷି ଦେବବୃନ୍ଦ ଦେଖି

ଆସନ ତେଜିଣ ଉଭା ହେଲେ ପଦ୍ମଆଖି ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବେନିଭାଇ ହ୍ୱନ୍ତେ ପାଦେ ଉଭା

ଐରାବତକୁ ତେଜିଣ ଉଠିଲେ ମଘବା ।

ଉଠିଲେ ହଂସ ବାହନ ତେଜି ପଦ୍ମଯୋନି

ବୃଷଭ ତେଜି ଉଠିଲେ ପ୍ରଭୁ ଶୂଳପାଣି ।

ବରୁଣ ମଗର ଯାନ ତେଜି ଉଭା ହେଲେ

ମୃଗ ବାହନ ତେଜିଣ ବାୟୁ ବିଜେ କଲେ ।

ମେଷ ବାହନ ତେଜିଣ ଅଗ୍ନୀ ଦେବ ଉଠି

ଶମନ ତେଜ୍ୟ କଲେକ ମହିଷର ପିଠି ।

କୁବେର ଉଠିଲେ ନର ବାହନକୁ ଛାଡ଼ି

ସର୍ବେ ସ୍ତୁତିଲେ ନୃସିଂହ ପଦ୍ମପାଏ ପଡ଼ି ।

ଏ ବିଧି ଆସନମାନ ତେଜି ଦେବତାଏ

ଭୂମିରେ ଉଭା ହୋଇଲେ ଭେଟି ଦେବରାୟେ ।

ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ନମି

ଈଶ୍ୱର ପାଦରେ ପୁଣି ହୋଇଲେ ପ୍ରଣମି ।

ନମିଲେ ଋଷିମାନଙ୍କ ପାଦେ ଅପ୍ରମିତ

ଦେବ ଅନୁରୂପେ କଲେ ସେ ମାନନାକୃତ୍ୟ ।

ଶ୍ରୀବୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ବହୁ ସ୍ତୁତି କଲେ

ଚରଣର ଧୂଳି ନେଇ ଦେହେ ବୋଳିହେଲେ ।

ଦର୍ଶନ କରିଣ ସ୍ତୁତି କରୁ ବିପ୍ରମାନେ

ଋଷିଏ କଲ୍ୟାଣ କଲେ ଶ୍ରୀହରି କିର୍ତ୍ତନେ ।

ଈଶ୍ୱର ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ

ବ୍ରହ୍ମା କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ପାଦେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଲେ ।

ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ଦେଲେ ଇଦ୍ରଦେବ ଆଣି

ସ୍ଥାପିଲେ ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମେ ତାହା କୁଶପାଣି ।

ବିନତା କୁମରକୁ ଶ୍ରୀବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଦେଖି

କରନ୍ତି ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୂଜା ଶୁଦ୍ଧ କରି ଆଷି ।

ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମେ ସ୍ଥାପି ସୁଧର୍ମା ସଭା ଗୋଟି

ନୃସିଂହ ଘେରି ବସିଲେ ତହିଁ ପରମେଷ୍ଠୀ ।

ସକଳ ବସନ୍ତେ ଦିବ୍ୟ ଶୋଭା ହେଲା ସଭା

ତା ମହିମା ନ ପାରନ୍ତି କହି ସୁରଦେବା ।

ସଭାରେ ବସି ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀନୃସିଂହଦେବ

ଚାରିପାଶେ ବେଢିଛନ୍ତି ଦେବ ବ୍ରହ୍ମାଶିବ ।

ଦେବଋଷି ଆଦି କଲେ ନୃସିଂହଙ୍କ ପୂଜା

ଗାୟନ କରନ୍ତି ଚାରିବେଦ ମୁନିଦ୍ୱିଜା ।

ଶଙ୍କର ବ୍ରହ୍ମା ବାସବ ସର୍ବ ଦେବ ଆସି

ପଢନ୍ତି ନୃସିଂହ ସ୍ତୁତି ତାଙ୍କ ଆଗେ ବସି ।

ଜୟ ଜୟ ନୃସିଂହ ନିତ୍ୟ ନିରାକାର

ଜୟ ଜୟ ନୃସିଂହ ତୁ ଦଶଅବତାର ।

ଆମ୍ଭର ହିତରେ ସ୍ୱାମୀ ମଞ୍ଚେ ଜନ୍ମ ହେଉ

ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ସଂହାରି ପୁଣି ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯାଉ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବ୍ରହ୍ମତୁ ଦେବ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ

ସର୍ବକାଳେ ଆମ୍ଭେମାନେ ତୁମ୍ଭର ଶରଣ ।

ମୃରାସୁର ଭାରା ହେ ନ ପାରୁ ଆମ୍ଭେ ସହି

କି ରୂପେ ତାହାକୁ ମାରି ରଖ ପ୍ରଭୁ ମହୀ ।

ଅପାର ଦୁଷ୍ଟ ଅସୁର ଅଛି ଦୈତ୍ୟ ପୋଷି

ତାହା ଲାଗି ଆମ୍ଭେ ସ୍ୱର୍ଗେ ପାରୁନାହୁଁ ପଶି ।

ଛାମୁକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ପାଉନାହୁଁ କାଳ

ସେବାରେ ଖଟଣି କରି ରଖିଲା ଚଣ୍ଡାଳ ।

କେତେ କାଳେ ଦରଶନ କଲୁ ଆସି ପ୍ରଭୁ

ଶ୍ରୀ ଛାମୁକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ବେଗେ ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ତାହା ହସ ହସ ହେଲେ

ମାରିବୁ ମୁରକୁ ବୋଲି ନିଶେ ହସ୍ତ ଦେଲେ ।

ମୁର ମାରଣେ ହୋଇଛୁଁ ଆମ୍ଭେ ଅବତାର

ଏ କଥାରେ ଆଉ କିଛି ସଂଶୟ ନ କର ।

ମୁର ରାକ୍ଷସକୁ ଆମ୍ଭେ କେବେହେଁ ନ ଡରୁ

ପୁତ୍ର ନାତିକୁ ମାରିଣ ଦେଲି କାଲିଠାରୁ ।

ଏବେ ତ ବୋବାଳି ଘରେ ପଡ଼ିଥିବେ ଯାଇ

ପୁତ୍ରଶୋକ ଗୋଟିକ କି ଅଳପ ଅଟଇ ।

ଏକ ଦୁଇ ନୁହେ ଯେ ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର

ନବଲକ୍ଷ ନାତି ଆଦି ମଲେ କାଲି ରାତ୍ର ।

ମୁର ଦାରୁଣ ଅଛନ୍ତି ସିନା ଆଉ ରହି

ସେନାପତି ସୈନ୍ୟରେ କି କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ତହିଁ ।

ମୁରର ଯେ ପ୍ରାଣ ଜାଣ ମୋର ହାତେ ଅଛି

ଜୀବଥାଉଁ ମଲାଣି ସେ ବୋଲି ଦିଅ ପୋଛି ।

ସବୁଙ୍କୁ ମାରିବି ଯୁଦ୍ଧ କରି ଗୋଟି ଗୋଟି

ଶୂନ୍ୟରେ ଥାଇଣ ତୁମ୍ଭେ ଦେଉଥିବ ଦୃଷ୍ଟି ।

ଏଥିଉତ୍ତରାରେ ଯେ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ଦ୍ୱିଜେ

ସଭାରେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ କଲେ ଯାଇ ବିଜେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ଆଦି ପାଦେ କଲେ ନମସ୍କାର

ନମିଲେ ଋଷିମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ନୃପବର ।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବହୁ ପୂଜା କଲେ

ଚରଣ ତଳରେ ନମି ଆଗେ ଉଭା ହେଲେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ କହିବା ରାଜା ତୋତେ ଶୁଣ

କେତ ସୁଭାଗ୍ୟେ ଲଭିଲୁ ପୁତ୍ର ନାରାୟଣ ।

ସବୁ ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ନିଜ ଗର୍ଭୁ

ଏହି ସିନା ଶେଷଦେବ ଅନନ୍ତ ଯେ ପ୍ରଭୁ ।

ତୁମ୍ଭର ଯେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବଧୂ ଅଟେ କମଳିନୀ

ଶଙ୍ଖନିଧି ପଦ୍ମନିଧି ରାଜେ ହୃଦେ ପୁଣି ।

ହୋଇଛି ଅଚଳ ଯେଣୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମ୍ଭ ପୁରେ

ଦେଖ ସେବନ୍ତି ତୋ ପୁତ୍ର ପାଦେ କୋଟି ନରେ ।

ବଲ୍ଲଭ ବୋଲେ କହିଲ ଯେବେ ବିହି ଏହା

ଆପଣଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଯାହା ଭାଙ୍ଗିବ କେ ତାହା ।

କର୍ମରେ ଏମନ୍ତ ପୁତ୍ର ଯେବେ ମୋର ଦେଲେ

କାହିଁକି ମୁରର ଭୟ ମୋତେ ଲଗାଇଲେ ।

ବଲ୍ଲଭ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ହସିଲେ ବିରଞ୍ଚି

ବୋଇଲେ ପୁତ୍ରଙ୍କ ଗୁଣ ନ ଜାଣୁ ତୁ କିଛି ।

ସାକ୍ଷାତରେ ବିଷ୍ଣୁ ଆସି ଜନ୍ମିଲେ ତୋ ଘରେ

ମୁର ଲାଗି ବାନ୍ଧିଲେ ଏ ଗଡ଼ ବଦ୍ରିକାରେ ।

ଦୂତକୁ ତ ପେଷିଥିଲା ତୁମ୍ଭେ ଜାଣିଅଛ

ପୁତ୍ରେ ତୋର ଗୁପ୍ତେ ଯାଇ ମାଇଲେ ତୋ ବତ୍ସ ।

ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି

ଏକାବେଳେ ମାରିଦେଲା ଏ ଗରୁଡ଼ ଯତି ।

ସେହି ଗରୁଡ଼ଟି ବସିଅଛି ଦେଖ ପାଶେ

ଏହାର ହାତେ ଆଖର ମରିବେ ରାକ୍ଷସେ ।

ପ୍ରଥମରୁ ନାତିପୁତ୍ର ମଲେଣି ତା ଜାଣ

ଏବେ ସେନାପତିମାନେ ମରିବେ ଆସିଣ ।

ତେଣୁ ଏହି ଗଡ଼ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ଅଗୋଚରେ

ଦେଖୂଛ ସେବୁଛୁଁ ଆସି ଆମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମାସୁରେ ।

ତୋହର ପୁରେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ସଖା ସଖୀ

ଜାଣୁଛ ଏ ଅବତାର କଥା ତୁମ୍ଭେ ଦେଖି ।

ରାମ ଅବତାରଟି ଏ କନ୍ୟାଠାରୁ ଅଧେ

ସେବିବେ ବତିଶସସ୍ର ଯାଇ ରାମ ପାଦେ ।

ଶ୍ରୀ ରାମ ରାସ କରିବେ ସରଯୁର ତୀରେ

ଆଧ୍ୟାତ୍ମରେ ଲେଖାଅଛି ନାହିଁ ପୁରାଣରେ ।

ରାସକ୍ରୀଡ଼ା ସାରି ସୁଖେ ପୁଣ ରଘୁବଂଶୀ

କୃଷ୍ଣାବତାରେ ଦ୍ୱାପରଯୁଗେ ହେବେ ଆସି ।

ଏହି ନାୟିକାଗଣରୁ ଷୋଳସସ୍ର ଯିବେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଏ ଗୋପେ ଜନମିବେ ।

ଷୋଳସସ୍ର କନ୍ୟାଯେ ଗୋପବାଳୀ ହେବେ

ଗୋପକନ୍ୟା ବୋଲାଇ ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣେ ରମିବେ ।

ସେ ଅବତାର ମହିମା ଅକଳିତ ଅଟେ

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁଟି ପ୍ରଭୁ ଯିବେ ବଇକୁଣ୍ଠେ ।

କଳିଯୁଗେ ବସିବେକ ଯାଇ ନୀଳଗିରି

ସେ ଅବତାର ମହିମା ଶୁଣ ଦେବଚାରି ।

ଏହି ନାୟିକାରୁ ପୁଣି ଆଠସସ୍ର ଜୀବେ

ପଣ୍ଡା ପଢିଆରୀ ପଶୁପାଳକ ହୋଇବେ ।

ଦଇତାପତି ସୁଆର ଆଉ ମୁଦିରଥ

ଏମାନେ ସେବା କରିବେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ସେହି ନେବେ ଦିନକାଳ

ଶୁଣ ହେ ବଲ୍ଲଭ ଏହିରୂପେ ଆଦିମୂଳ ।

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଭଜିଲେଟି ସର୍ବ ଭୟ ଯାଏ

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଭଜି ଲୋକ ବଇକୁଣ୍ଠ ପାଏ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହଙ୍କୁ ଭଜିଣ ସିଦ୍ଧ ଯୋଗୀଜନେ

ଅମର ହୋଇଣ ବସିଛନ୍ତି ଯୋଗାସନେ ।

ନୃସିଂହ ଭଜି ପୁରାଣ କିର୍ତ୍ତନ ଯେ କରେ

ରହଇ ତାହାର କୀର୍ତ୍ତି ଗୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ।

ଶୁଣ ହେ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ନୃସିଂହଙ୍କ ବାଣୀ

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଆଶ୍ରା କରି ତରିଯାନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ।

ତୋର ନୃସିଂହ ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରନ୍ତି ସନ୍ଥଜନ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ।

ଏବେ ଏଥି ମୁରଦୈତ୍ୟ ସଂସାରେ ବଳିଲା

ନୃସିଂହ ଜନ୍ମ ଶୁଣିଣ ସହି ନ ପାରିଲା ।

ଜନ୍ମିଛି ଯାହାର ଲୋମ କୋଣୁ ବସୁନ୍ଧରୀ

ତାହାକୁ ମାରିବ ବୋରି ନେଲା ମୁର ଧରି ।

ଅଶୀଳତ ଆସିବାର ତୁମ୍ଭେ ଜାଣିଅଛ

ନ କହି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲୁଚି ଗଲେଟି ଶ୍ରୀବତ୍ସ ।

ଯୋଡ଼ିଏ ମାୟାତନୟ ଅଙ୍ଗୁ ପ୍ରଭୁ କାଢ଼ି

ଗୁପତେ ସେ ଚଳିଗଲା ତୁମ୍ଭ ପାଶେ ଛାଡ଼ି ।

ତାର ରାଜ୍ୟକୁ ଅଢାଇ ବର୍ଷ ହେଲା ଗଲେ

ଦୈତ୍ୟ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ନୃସିଂହ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇଲେ ।

ତହିଁଉତ୍ତାରୁ ସେ ମୁର କୂଟ ବୁଦ୍ଧି କଲା

ପୁତ୍ରକୁ ଡ଼କାଇ ତାଙ୍କୁ ଗୁପତେ କହିଲା ।

ବୋଇଲାଯେ ଏ ନୃସିଂହ ଅଟେ ଆମ୍ଭ ଶତ୍ରୁ

ତାହାକୁ ଜଗିଣ ତୁମ୍ଭେ ମାର ଆଜ ରାତ୍ରୁ ।

ସେ କଥା ଶୁଣିଣ ପୁତ୍ରେ ପାଞ୍ଚି ପାପ ବୁଦ୍ଧି

ରାତ୍ରରେ ସର୍ବେ ପଶିଲେ ଆସି ପୁରୁ ରୁନ୍ଧି ।

ସେହିଦିନ ତାଙ୍କ ଦୋଷ ପ୍ରଭୁ ନ ଘେନିଲେ

ଗୁପତରେ ନଦୀତୀରେ ଯାଇଣ ରହିଲେ ।

ଲେଉଟି ଆସିଲେ ଆରଦିନ ଦୈତ୍ୟ ମାଡ଼ି

ରହିଲେ ରଜନୀ ଅର୍ଦ୍ଧେ ଆସି ଘର ବେଢ଼ି ।

ଶୟନ ପୁରକୁ ଜଗି ଲଗାଇଲେ ଜଇ

ଅଗ୍ନୀକୁ ଦେଖି ରହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଶୂନ୍ୟେ ଯାଇ ।

ଚାହିଁ ଗରୁଡ଼କୁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ମାର ବୋଲି

ଶୁଣିଣ ଉଠିଲା ପକ୍ଷୀବର ଖଗ ମେଲି ।

ବେନି କାଖେ ରୁଣ୍ଡିଆଇ ସବୁଙ୍କୁ ଧଇଲା

ବାତେ ଉଡ଼ାଇଣ ସିନ୍ଧୁ ଜଳେ ପକାଇଲା ।

ବଡ଼ବାନଳରେ ମାରି ସବୁ ଦେଲା ପୋଡ଼ି

ଆଣିଲା ନୃସିଂହ ବେନି ଭାଇ ତହୁଁ ଧାଡ଼ି ।

ତେଣୁ ସେ ବାନ୍ଧିଲେ କ୍ଷଣେମାତ୍ର ଗଡ଼ ରାତ୍ରେ

କାହାକୁ ଯେ ଜଣା ନାହିଁ ସୃଜିଲେ ଜଗତେ ।

କିପାଁଇ ମୁକୁଳା କରି ରଖନ୍ତେ ଏ ସ୍ଥାନ

ଏ ଘେନି ନିର୍ବନ୍ଧ କରିଗଲେ ଭଗବାନ ।

ବିଶ୍ୱକର୍ମାକୁ ଚିନ୍ତନେ ନିର୍ମାଣିଲା ଗଡ଼

ତୁମ୍ଭର ଭୟ ନାଶିଲେ ଏବେ ଯୋଗାରୁଢ଼ ।

ପାଇଲେ ବଦ୍ରିକା ଲୋକେ କଷ୍ଟ ବୋଲିକରି

ତେଣୁ ଏ ଅଭୟଗଡ଼ ବାନ୍ଧିଲେ ପାଚେରି ।

କରିବେ ସମର ଏବେ ମରିବେ ଦନୁଜ

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଦେବେ ଅଇଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ।

ମାତାପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଯୋଡ଼ିଏ ଯେ ତୁମ୍ଭେ ଘରେ ଛାଡ଼ି

ଅସୁର ପୂରକୁ ଗଲେ ଗରୁଡ଼ରେ ଚଢ଼ି ।

ଶୁଣହେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ କହନ୍ତି ଯେ ବ୍ରହ୍ମା

ଏରୂପେ ଅଟେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହିମା ।

ତୁମେ ବିଷ୍ଣୁର ଯେ ଅଟ ପିତାମାତା ପୁଣି

ନର ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରାୟେ ନାହିଁ କେ ଅଗ୍ରଣୀ ।

ଶୁଣିଣ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଭଗବତୀ ମାୟେ।

ବ୍ରହ୍ମା କଥାରୁ ଚିହ୍ନିଲେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁର କାୟେ ।

ବୋଲନ୍ତି ଭଲ ମହିମା ତୋର ହୃଷିକେଶି

ମାୟାପୁତ୍ର ଘରେ ଛାଡ଼ିଗଲ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଧନ୍ୟ ଏ ଆମ୍ଭର ଭାଗ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଚକ୍ରପାଣି

ଏତେବୋଲି ବନ୍ଦାଇଲେ ଶିରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଆଣି ।

ବଜାଇ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ଶ୍ରୀବୀର କାହାଳୀ

ନୃସିଂହକୁ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଦ୍ୟନ୍ତେ ସର୍ବେ ମିଳି ।

ଚନ୍ଦନ ଚତୁଃସମେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପୂଜିଲେ

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ଅଳଙ୍କାର ଅଙ୍ଗେ ପିନ୍ଧାଇଲେ ।

ଲଲାଟେ ହରି ମନ୍ଦିର ଶିରେ ଦୁର୍ବାକ୍ଷତ

ହୁଳହୁଳି ଦିଅନ୍ତି ଯେ ନାରୀ ଅପ୍ରମିତ ।

ପୁତ୍ରକୁ ବେଶ କରିଣ ଭଗବତୀ ରାଣୀ

ଭିତରପୁରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ସେହିକ୍ଷଣି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ସେହି ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ବୋଲାନ୍ତି ଦେଖିଯିବା ଗଡ଼ ସବୁ ।

କିରୂପେ ସେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ସୃଜି ଗଲା କାଲି

ସେ ଗଡ଼େ ପଶି ଦେଖିବା ଚାଲ ବୁଲି ବୁଲି ।

ଏତେକ ବୋଲି ଗରୁଡ଼େ ହରି ବିଜେକଲେ

ଶେଷଦେବ ଦେବଯାନ ତହୁଁ ଆହୋରିଲେ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ରାଜନ ହେଲେ ଅଶ୍ୱଲାଗି

ନୃସିଂହ ଗହଣେ ଲାଗିଛିନ୍ତି ମାୟା ତ୍ୟାଗି ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଶୋହେ ବିଷ୍ଣୁକରେ

କଉସ୍ତୁଭ ମଣି ଶୋଭୁଅଛି ହୃଦୟରେ ।

ନୀଳଇନ୍ଦୀବର ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ତନୁ ଶୋଭା

ଶିରେ ମୁକୁଟ ସେବତୀ କୁସୁମର ଗଭା ।

କଙ୍କଣ ବାହୁଟି ବିଦ ମୁଦି ଜଗଦବାଳା

ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ହୀରାରେ ବିରାଜଇ ଗଳା ।

କଟିରେ ସୁଝୀନବସ କନ୍ଧେ ଯଜ୍ଞସୂତା

ପ୍ରକାଶି କୋଟି ମନ୍ଦନରୂପ ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ବିଜୟ କଲେ ସେ ପ୍ରଭୁ ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠରେ

ଦେବଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ବସ ଯେ ଯାହା ଯାନରେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ନୃସିଂହଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

ବାହାରିଲେ ନିଜ ନିଜ ବାହନ ଆରୋହି ।

ବଇକୁଣ୍ଠପୁର ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ବଦରିକା

ସେବାରେ ଲାଗିଅଛନ୍ତି ସକଳ ନାୟିକା ।

ମଙ୍ଗଳ ହୁଳହୁଳି ଯେ ଗୀତ ବାଦ୍ୟ ଧ୍ୱନୀ

ଅଙ୍ଗ ଢାଳି ଢାଳି ଚାଲୁଅଛନ୍ତି କାମିନୀ ।

କେହୁ ବକ୍ରେ ଚାହାନ୍ତି କେ ଚାହାନ୍ତି ନିରେଖି

ଜାଣନ୍ତି ନାରୀଙ୍କ ମନ କଥା ପଦ୍ମ ଆକ୍ଷି ।

ମହୁରୀ ତାଳ ଯେ ନାନବିଧ ବାଦ୍ୟ ବାଜେ

ଗରୁଡ଼ପୃଷ୍ଠେ ବିଜୟ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାଜେ ।

ଆକାଶେ କରନ୍ତି ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି ଦେବଗଣେ

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ବଜୟ ଗହଣେ ।

ସମସ୍ତ ଦେବତା ସୁଖେ ଆସନରେ ବସି

ନୃସିଂହ ଗହଣେ ବିଜେ କଲେ ହସି ହସି ।

କିନ୍ନରୀ ଅପସରାଏ ଆଗେ ଆଗେ ରହି

ବଜାନ୍ତି ହରଷେ ତାଳ ଖୋଳ ଗୀତ ଗାଇ ।

ମନପବନ ରଥରେ ଋଷିମାନେ ବସି

ବଜାନ୍ତି ପଞ୍ଚମସ୍ୱରେ ବୀଣା ହସି ହସି ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ବେନି ପାଶେ ବ୍ରହ୍ମା ପଞ୍ଚାନନ

ଚାଳନ୍ତି ବାହାନେ ବସି ହୋଇ ହୃଷ୍ଟମନ ।

ଚାରିପାଶେ ଦଶଦିଗପାଳେ ସଜ ହୋଇ

ଚାଲନ୍ତି ବାହନମାନ ଚଢି ଶ୍ରଦ୍ଧା ବହି ।

ଦ୍ୱିଜମାନେ ରହି ବେଦ ପଡ଼ନ୍ତି ଚୌପାଶେ

ମହାସମ୍ଭ୍ରମରେ ଯାଉଛନ୍ତି ଦଶଦିଶେ ।

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଯେରୂପେ ଗହଣ

ତହୁଁ ଶତ ଅଧିକରେ ଯାନ୍ତି ହରିଗଣ ।

ପାଞ୍ଚୁଛନ୍ତି ଦେବ ଏବେ ଯିବ ଆମ୍ଭ ଦୁଃଖ

ମୃରାସୁର କୁ ମାରିବେ ନିଶ୍ଚେ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଆଉ ଅବା କେତେଦିନ ଅଛି ଦୁଃଖଭୋଗ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଲାଗି କରିବା ଦୈଭୋଗ ।

ଏରୂପରେ ମନେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ଦେବଗଣେ

ଚାଲନ୍ତି ବଦ୍ରିକାଦାଣ୍ଡେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଗହଣେ ।

ଅଶୀଏ ଅବୁଦ ଯୋଦ୍ଧା ଶତାର୍ବୁଦ ରଥି

ଚାଲନ୍ତି ପନ୍ଦରଲକ୍ଷ ପାଇକ ପଦାତି ।

ଉଡ଼ଇ ଆଲମ୍ବ ପାଟଛତ୍ର ଅପ୍ରମିତ

ଉଛୁଳଇ ବାଦ୍ୟନାଦ ଆଘାତେ ଜଗତ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଲାଗି ସର୍ବେ ତେଜୋମୟ

ପ୍ରକାଶନ୍ତି ଶୌର୍ଯ୍ୟ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ବଳ ମେରୁ ପ୍ରାୟ ।

ଚଉଦସସ୍ର ବଜାର ନଉସସ୍ର ସାହି

ବୁଲନ୍ତି ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହି ।

ଦେଖନ୍ତି ବଦ୍ରିକାପୁର ଗରୁଡ଼ରେ ଚଢ଼ି

ଧାମନ୍ତି ଲୋକେ ଦେଖିଣ ଆଗପଛ ମାଡ଼ି ।

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ସୃଜିବାର ଯେବଣ ଦୁର୍ଗମ

ମଞ୍ଚ ମଣ୍ଡଳଯାକକୁ ଅଟେ ଅତି ରମ୍ୟ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ଶୋଭିଲା ଏବେ ଏ କଟକ

ଦିଶଇ ବୈକୁଣ୍ଠପୁର ଦ୍ୱିଗୁଣ ଝଟକ ।

ଯହିଁ ଅଛନ୍ତି ନୃସିଂହ ଶେଷ ବିଜେକରି

ସହସ୍ରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ହେଲେ ନୁହେ ତାକୁ ସରି ।

ହରି ଯେଉଁ ପୁରେ ଥାନ୍ତି ସେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଏକା

ତେଣୁ ବଇକୁଣ୍ଠ ଅଟେ ଜାଣ ବଦରିକା ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀଜାଣ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ବିଶ୍ୱକର୍ମା କେତେ ଚିତ୍ର ସ୍ଥାପିଅଛି କୋଣେ ।

ଆବର ସେ ଗଡ଼ ବାନ୍ଧିଅଛି ଯାହା ଆଣି

ନପାରିବେ କହି କେହୁ ତାହା ପରିମାଣି ।

ଦୋମୁହିଁ ଯେ ଆଡ଼ମୁହିଁ ଘର ଗୁଣ୍ଡିଜଳା

ପଞ୍ଜୀର ମେଳା ଜାଙ୍ଗୁଲା ଗୁଜ ଚୋରିନଳା ।

ଧାଉଡ଼ି ପିଣ୍ଡା ଯେ ବେଦୀମାନ ଦମଦମା

କେଲୁଅ ମଞ୍ଚା ଭାଡ଼ି ଯେ କପାଟର ସୀମା ।

ଚକଡ଼ା ନଳି ଖାତ ଯେ ଜର ନଳିଗୁଣ୍ଡ।

ଦୁଆଡ଼ ସାବେଳା ଖଣ୍ଡା ଛୁରୀ ଫରୀ କାଣ୍ଡ ।

ତୀର ଧନୁ ପରଶୁ ଯେ କାତି ଏକମୁନା

ବାଙ୍କେଡ଼ୀ ଗୁରୁଜ ଗୁଳି ଦୋକନା ଫର୍କନା ।

ବ୍ରହ୍ମପୁରୀ ବିଷ୍ଣୁ ପୁରୀ ରୁଦ୍ରପୁରୀ ପନ୍ଥା

ଯୁଝିଲେ ତ ତହିଁ ବସି ଛିଡ଼େ ଶତ୍ରୁ ମଥା ।

ଏ ବଡ଼ ସୂତ୍ର ମାର୍ଗ କେ ପାରୁ ମୁଖେ କହି

ଲାଖ ଭେଦ କାଣ୍ଡ ସୂତ୍ର ସବୁ ଅଛି ଥୋଇ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଯାଏ

ପ୍ରଶଂସା କରି ଦେଖନ୍ତି ସେ ଅପୂର୍ବ ପ୍ରାୟେ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲନ୍ତି କଲିଣି ମୁହିଁ ଯେତେ ଭୋଗ

ଲେଖନ୍ତେ ଯେ ଶତକୋଟି ପଦ୍ମ ହେବ ଯୁଗ ।

ଏରୂପେ ଗଡ଼ର ମାର୍ଗ ଦେଖି ନାହିଁ ଦିନେ

ବୈକୁଣ୍ଠରୁ ଶତେଗୁଣ ଦିଶୁଛି ନୟନେ ।

ରୁଦ୍ର ବୋଇଲେ ମୁହିଁ ଜନ୍ମ ହେଲା ଦିନୁ

ଲେଖନ୍ତେ ପନ୍ଦରକୋଟି ଭୋଗ ହେଲା ମନୁ ।

ମନୁ ଗୋଟିକେ ପୁଣି ବିସ୍ତାରି ଗଣ୍ଡା ଯୁଗ

ସତ୍ୟ ସତର ଲକ୍ଷ ଅଠୈଶ ସସ୍ର ଭୋଗ ।

ତ୍ରେତା ବାରଲକ୍ଷ ଛୟାଳୋଇ ସସ୍ର ହୋଇ

ଦ୍ୱାପର ଆଠଲକ୍ଷ ଚୌଷଠି ସସ୍ର ହୋଇ ।

କଳି ଚାରିଲକ୍ଷ ଯେ ବତିଶସସ୍ର ଜାଣ

ଏହିରୂପେ ଚାରିଯୁଗ ଏକ ଗଣ୍ଡା ପୁଣ ।

ପଞ୍ଚମୁଖେ ଅଛି ମୋର ପଞ୍ଚଦଶ ନେତ୍ର

ତହିଁରେ ଦିନେ ତ ଦେଖିନାହିଁ ଏଡ଼େ କ୍ଷେତ୍ର ।

ବାସବ ବୋଇଲେ ନବସୃଷ୍ଟି ପାଳେ ମୁହିଁ

ବଦ୍ରିକା ସମାନ ଗଡ଼ କାହିଁ ଦେଖିନାହିଁ ।

ଋଷିଏ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ଜନମୁ ଆମର

ଏଡ଼େ ଗଡ଼ ଦେଖିନାହୁଁ ଭ୍ରମି ତିନିପୁର ।

ଆଉ ଅଛନ୍ତି ବଦ୍ରିକା ନଗ୍ରେ ଯେତେ ଲୋକ

ସମସ୍ତେ ଦେଖିଣ ତୋଷହ୍ୱନ୍ତି ଗଡ଼ଯାକ ।

ଏରୂପେ ନଗର ବୁଲି ଦେଖାଇଲେ ହରି

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ରହିଲେ ସେ ଆସି ବିଜେ କରି ।

ବ୍ରହ୍ମାଏ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ହେଉଛୁ ମେଲାଣି

ମୁରକୁ ମାରିଣ ଏବେ ରଖ ଏ ଧରଣୀ ।

ରୁଦ୍ର ବୋଇଲେକ ମୁହିଁ କି କରିବି ପୁଣ

ଶର ଦେଇପାରେ ମୁହିଁ ନ ପାରେ ମାରିଣ ।

ତଥାପି ଶରୀରୁ ହୋଏ ଶରୀର ସମ୍ଭୁତ

ଶରୀରେ ନ ରହି ପ୍ରାଣୀ ହୁଅନ୍ତି ନିପାତ ।

ଶରୀରକୁ ଆୟୁ ଶତେ ଆଠ ଯେ ବରଷ

ଏ କଥା ଲେଖିଅଛନ୍ତି ବେଦେ ଜଗଦୀଶ ।

ଶରୀରେ ଲେଖିଛି ଯାହା ନ କରି ତା ପ୍ରାଣୀ

ଅଳପରେ ଅଳ୍ପାୟୁଷ ହୁଅନ୍ତି ନ ଜାଣି ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ଦେବ ହେଲେ ହସ ହସ

ବୋଇଲେ ତ ଏବେ ଚଳିଯାଅ ଯେଝାଦେଶ ।

ମୃରାସୁର ଦୈତ୍ୟକଥା ଲାଗିଲା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ଅବତାର ହୋଇଅଛୁ ତାକୁ ମାରିବାକୁ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଚଳିଗଲେ

ଋଷିଗଣ ସହିତରେ ସର୍ବେ ବିଜେ କଲେ ।

କିନ୍ନରୀ ଅପସରୀ ଯେ ଦେବଗଣ ଆଦି

ଯେ ଯାହା ଭୁବନେ ଯାଇ ଭୋଗ କଲେ ଗାଦି ।

ଗରୁଡ଼କୁ ଦେବରାୟେ ମଣୋହି କରାଇ

ପିତାମହ ଅନ୍ତଃପୁରେ ବିଜେ କଲେ ଯାଇ ।

ବେନି ବଧୂଙ୍କୁ ସୁବେଶ କରି ଭଗବତୀ

କମଳା ଇଳାବର୍ଣ୍ଣିକା ଆବର ଭାରତୀ ।

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର କନ୍ୟା ଆଉ ଅଷ୍ଟସଖୀ

ଏହାଙ୍କ ବେଶ ବର୍ଣ୍ଣିକେ ପାରେ ଗ୍ରନ୍ଥଲେଖି ।

ଘେନିଣ ନାୟିକାଗଣ ଭଗବତୀ ରାଣୀ

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଶିରେ ବନ୍ଦାଇ ଦେଲେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଆଣି ।

ମଙ୍ଗଳ ହୁଳହୁଳି ଯେ ଗୀତନାଦ କରି

ମଣୋହି ଗୃହକୁ ଗଲେ ପୁତ୍ର ସଙ୍ଗେ ଧରି ।

ଆସନେ ବସାଇ ପତିପୁତ୍ରେ ଭଗବତୀ

ମୁରୁଜମାନ ଦେଇ ଠା ସଜ କରିଛନ୍ତି ।

ପିତା ବାମେ ଦକ୍ଷିଣେ ନୃସିଂହ ବେନି ଭାଇ

ମଣୋହିରେ ବିଜେକଲେ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ ।

କମଳା ସମ୍ପାଦି ଷଡ଼ରସ ଦ୍ୱନ୍ତି ବାଢ଼ି

ପରଷନ୍ତି ଭଗବତୀ ଝିଲି ପୁଳି ନାଡ଼ି ।

ବେନିପାଶେ ବେନି ଭାଇ ମଧ୍ୟରେ ବଲ୍ଲଭ

ଭୁଞ୍ଜିଣ ହେଲେ ସନ୍ତୋଷ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଦେବ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭଗବତୀ ଈଳା ଅଷ୍ଟସଖୀ ଆଦି

ନାୟିକାଗଣ ମିଶିଲେ ଭୁଞ୍ଜିଲେ ସମ୍ପାଦି ।

ଆଚମନ ସାରି ତହୁଁ ତାମ୍ବୁଳ ଭୁଞ୍ଜିଲେ

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ପୁରକୁ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଗଲେ ।

ଈଳା ଠାକୁରାଣୀପୁରେ ବିଜେ ଶେଷଦେବ

ନାନରୂପେ କ୍ରୀଡ଼ାରସେ କଲେ କେଳିଭାବ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହ ମହିମା ରସେ ଆଲୋକିତ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀବିନା ଆନ ସ୍ତ୍ରୀ ନ ଛୁଅନ୍ତି ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ।

ଆନ ସ୍ତିରୀ କ୍ରୀଡ଼ାଭାବ ଅଟେ ମାୟା ରସ।

ସେ ପାଦେ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ।

ଜାତିରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ଅଟେ ମୁହିଁ ମୂର୍ଖ।

ସଭାରେ ମୁଁ କରିନାହିଁ କେବେ ପକ୍ଷାପକ୍ଷ ।

ସବୁଦିନେ ଉଦାସରେ ଦିନ ମୋର ଯାଏ।

ବିଷ୍ଣୁର ଚରଣ ଭଜି ସମୟ କଟାଏ ।

ସୁଜନଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ଲାଗେ ଖେଡ଼ୁଆଳି।

ଦେଖିଲେ ମୁରୁଖଜନ ତହୁଁ ଯାଏ ଚାଲି ।

ପଣ୍ଡିତଜନଙ୍କୁ ମୋର ନ ଥାଇ ଯେ ଭୟେ।

ମୁର୍ଖଙ୍କୁ ଦେଖି ଅନ୍ତର ହୋଇ ମୁହିଁ ଯାଏ ।

ସୁଜନ ସୁଜ୍ଞାନୀ ସୁପଣ୍ଡିତ ଯେତେ ପ୍ରାଣୀ।

ସେମାନେ ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ଏକା ମୋତେ ପୁଣି ।

ସଂସାରଯାକେ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ଜୀବ ଜନ୍ତୁ।

ସବୁରି ସାନ ପୁତ୍ର ମୁଁ ଅଟେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ତତ୍ତୁ ।

ସମସ୍ତେ ମୋହର ପିତା ସବୁ ସ୍ତୀରି ମାତା

ଏହା ଲେଖ ବୋଲି ଆଜ୍ଞାଦେଲେ ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରସାଦୁଁ ଲେଖେ ମୁଁ ପୁରାଣ।

ବିପ୍ର ପିତାମ୍ବର ଦାସ ପଶିଲା ଶରଣ ।

ମୃରାସୁର ର ସଭା ଓ ପୁତ୍ରଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଚାରିଦିଗକୁ ଦୂତ ପ୍ରେରଣ

ଏହିରୂପେ ଦିବାରାତ୍ର ଯାନ୍ତେ ହୋଇ ଭୋଗ

ସଭାରେ ବିଜୟ କରି ବସିଲେ ନୃସିଂହ ।

ସେହିଠାରୁ ମୁର ଦୈତ୍ୟ କଥା ଏବେ ଶୁଣ

ଚତୁର୍ଥ ସାଗର ବାଣୀ ଅଟେ ଏ ପୁରାଣ ।

କନକାବତୀ କଟକ ନଗର କାହାଣୀ

ସାବଧାନେ ବସି ଶୁଣ ଏବେ ନୃପମଣି ।

ସେ ନଗର ପୂର୍ବଦ୍ୱାରେ ମୁର କରେ ସଭା

ତିନିପୁର ଲୋକ ଆସି ହୋଇଛନ୍ତି ଉଭା ।

ଦେବଗଣ ନରଗଣ ନାଗଗଣ ଆଦି

ଛତିଶ ସେନା ଆବର ଯେତେ ମହାଯୋଧି ।

ବାରତା କହନ୍ତି ଦୂତେ ତିନିପୁରୁ ଆସି

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମୁଖରୁ ଶୁଣେ ରାଜା ବସି ।

ଶୁକ୍ର ଗୁରୁ ରହିଛନ୍ତି ତହିଁ ବିଜେ କରି

ବସିଛନ୍ତି ସଭାଯାକ ନିଶବଦେ ପୂରି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳ ଖବର ଦେଲା ଚାର ଆସି

ବୋଇଲାକ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଦୈତ୍ୟଶଶି ।

ଯେବେ ତୁମ୍ଭ ପୁତ୍ର ନାତି ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ୁଥିଲେ

ନାହାନ୍ତି ସେଠାରେ କେହିକା ହିଁ ଚାଲିଗଲେ ।

ରାଉତ ମାହୁନ୍ତ ଆଦି ଯେତେକ ପଦାତି

ପାହାରିଗଣ ସହିତେ ଗୋଟିଏ ନାହାନ୍ତି ।

ଆଖଡ଼ାଶାଳର ସୀମା ପାଚେରୀକି ଯାଇ

ଭୋ ଦେବ ଦେଖିଲି ତହିଁ କେହି ଲୋକନାହିଁ ।

ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ ଆବର ବୃକ୍ଷ ଗିରି ଖଣା

ହୋଇଅଛି ମହାଶୂନ୍ୟ ତେଡ଼େକ ଅଗଣା ।

ମୋହର କହିବା କଥା ବିଶ୍ୱାସ ନ ହେଲେ

ବୁଝନ୍ତୁ ଅପର ଦୂତ ପେଶି ତାହା ଭଲେ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି କହନ୍ତେ ଦୂତଆସି ବାଣୀ

ସଭାଯାକ ନିସ୍ତବଦ ହେଲେ ତାହାଶୁଣି ।

କେ ବୋଲେ ବହିଲା କି ହୋ ଅଣଚାଶ ବାତ

କେ ବୋଲେ ଶୁଣି ଲାଗୁଛି ଏହା ବିପରୀତ ।

କେବୋଲେ ଆସିଲା ଯେବେ ଅଣଚାଶ ମାଡ଼ି

ବୃକ୍ଷମାନେ ଉପୁଡ଼ିଣ ତଳେ ଥାନ୍ତି ପଡ଼ି ।

କେବୋଲେ ଅଟନ୍ତି ରାଜପୁତ୍ରେ କେଡ଼େ ଯୋଧି

ଉପାୟ କରି ତଳକୁ ଦେଲେ ଶର ରୁନ୍ଧି ।

କେ ବୋଲେ କେଡ଼େ ପାଚେରୀ ସେହି କାହିଁଗଲା।

ପବନ ବହନ୍ତେ ଭାଜି ଦିଶନ୍ତା ତ ମେଲା।

କେ ବୋଲେକେଡ଼େ ଆଖଡ଼ା ପାଜେରୀରବେଢ।

କିରୂପେ ଉପାଡ଼ି ଦେଲା ବାତ ତେଡ଼େ ଗଡ଼ ।

ତଥାପି ହେଲେ ବାତକୁ ବୋଲିବା ନା କିସ

ଯହିଁ ଲତା ବୃକ୍ଷ ଦେଖାନାହିଁ ତହିଁ ଲେଶ ।

ଏରୂପେ ବୋଲିଣ ଦୈତ୍ୟ ହୁଅନ୍ତେ କାଉଳି

ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟେ ପଡ଼ିଲାକ ବୋବାଳି ।

ଝରା ପରିବାରିଏ ସେ ସଭା କଥା ଶୁଣି

ମହାଦେଇଙ୍କୁ କହିଲେ ପୁତ୍ରଙ୍କର ବାଣୀ ।

ବୋଇଲେ ଆଖଡ଼ାଶାଳେ ଯେତେ ଯାଇଥିଲେ

ପାଚେରୀ ଘର ସହିତ କାହିଁ କେଣେ ଗଲେ ।

ଏ ରୂପେ ଯେ ଦୂତମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆସି

ଶୁଣିଣ କାନ୍ଦନ୍ତି ରାଣୀମାନେ ଶୋକେ ବସି ।

ଜଣେ ନୁହଇ ତେତିଶକୋଟି ମହାରାଣୀ

ଭୂମିରେ ପଡ଼ି ଲୋଟନ୍ତି ଉଚ୍ଚେ ଟେକି ବାଣୀ ।

ସଭାରୁ ଉଠି ସବୁଙ୍କୁ ମୂର ନିବର୍ତ୍ତାଇ

ବୋଇଲାକ ଅକାରଣେ ରୋଦୁଛ କିପାଇଁ ।

ଗଲା ମଲା ବୋଲି କିଛି ଗୋଚର ତ ନାହିଁ

ମହୀକର୍ଣ୍ଣକୁ ମୋହର ମାରି କେ ପାରଇ ।

ସହସ୍ରେ ହରି ହେଲେ କି ହେବ ତାକୁ ସରି

ଜାଣିଛ ଆଉ ପୁତ୍ରଙ୍କ ଗୁଣ ଜନ୍ମ କରି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକେ ମୋହର ପୁତ୍ରେ ମହାବଳୀ

ଜଣେ ଜଣେ ମେରୁଗିରି କ୍ଷଣେ ଦେବେଟାଳି ।

କିରୂପେ କାହିଁ ସେ ଅବା ଯାଇଁଛନ୍ତି ଲୁଚି

ଏଥକୁ କରୁଛ ଶୋକ କିପାଁ ମନେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ।

ଏରୂପେ କହି ସବୁଙ୍କୁ ରାଜା ନିବର୍ତ୍ତାଇ

ଲେଉଟି ସଭା ମଧ୍ୟରେ ବସିଲେକ ଯାଇଁ ।

ସକଳ ସେନାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ପୁଚ୍ଛେ ପୁଣି ପୁଣି

ବୋଇଲା ସ୍ଥିର କରିଣ କହ କଥା ପୁଣି ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀକି ପୁଣି ପୁଚ୍ଛେ ରାଜା ଚାହିଁ

ସେ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ପୋଏ ଗଲେ ମଧ୍ୟ କାହିଁ ।

କିବା କୁହୁକବିଦ୍ୟା ସେ କରି ଲୁଚାଇଲେ

କି ଅବା ସେ ଜଳଧର ବ୍ୟୁହ ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ନୁହନ୍ତି ତ ଏତେ ତେବେ ସତର ଯେ ଲକ୍ଷ

ଆବର ଅଟନ୍ତି ନାତି ମୋର ନବଲକ୍ଷ ।

ମୋ ପୁତ୍ର ନାତିଙ୍କି କାହିଁ ରଖିଲେ ସେ ନେଇ

ବିଚାରି ମୁଁ କିଛି ସ୍ଥିର କରିପାରୁ ନାହିଁ ।

କାହିଁ ଭୁଲାଇ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୋର ଲୁଚାଇଲେ

କହ ତୁହି ମନ୍ତ୍ରୀବର ମନେ ପାଞ୍ଚି ଭଲେ ।

ସୁବିଜ୍ଞ ବୋଲେ ଶୁଣିମା ହେଉ ନୃପସାଇଁ

ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ନୋହିଲେ କଥା ଏକ କହିବଇଁ ।

ଚାରିଦିଗକୁ ପେଶିବା ଏବେ ଦୂତ ଜାଣ

ତେବେ ସିନା ସବୁ କଥା ଜାଣିମ ତକ୍ଷଣ ।

ଶୁଣିଣ ବୋଇଲା ମୃରାସୁର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ

ଚାରିଦିଗକୁ ଏବେ ହୋ ପେଷ ବେଗେ ଦୂତ ।

କେ ଆଜି ଆସିବ କେ ଆସିବ ଯେ କାଲି

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ଶିଘ୍ରେ ଆସନ୍ତୁ ଯେ ବୁଲି ।

ଦୂତ ଆସିବାଯାଏ ନ କରେ ସ୍ନାନ ପୁଣି

ପେଷ ବେଗେ ଦୂତ କହନ୍ତି ଯେ ତଥ୍ୟବାଣୀ ।

ଶୁଣିଣ ପେଷିଲା ମନ୍ତ୍ରୀବର ବେଗେ ଦୂତ

ରାଜାର ଛାମୁରେ ଆସି କହିବ ଯେ ସତ୍ୟ ।

ଏହି ଲାଗେ ଯାଅ ବେଗେ ଦଶଦିଗ ବୁଲି

କେହୁ ବା ଆଜ ଆସ କେ ଅବା ଆସକାଲି ।

ଶୁଣିକରି ଚାରଗଣେ ହେଲେ ବେଗେ ସଜ

ଅଶ୍ୱଚଢି ବୁଲିଲେକ ଯାଇ ରାଜ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ।

ଛତିଶ ଗଡ଼ ପାଟଣା ମଠ ପେଣ୍ଠ ନଗ୍ର

ଆସନ୍ତି କନ୍ଦି ବିକନ୍ଦି ଖୋଜି ବୁଲି ବ୍ୟଗ୍ର ।

ତଡ଼ାଗ ପୁରୁଣାବାସ ଜୀର୍ଣ୍ଣକୂପ ଆଦି

ଜଙ୍ଗଲ ବନ କନ୍ଦର ଆଉ ନଦ ନଦୀ ।

ତ୍ରିପୁରଯାକ ବୁଲି ସେ ଅଗମ୍ୟେ ପଶିଲେ

ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ କେଉଁଠାରେ କିଛି ନ ଦେଖିଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ସର୍ବେ ରାଜାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧି

ସଭାକୁ ନେଇ କହନ୍ତି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବୁଦ୍ଧି ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ବିକଣ୍ଠ ଆଉ କଣ୍ଠ ଯେନା

ସସସ୍ତେ କହନ୍ତି ତାକୁ ବାହ୍ୟ ପ୍ରବୋଧନା ।

ବୋଲନ୍ତି ଭୋ ରାଜା ଏବେ ମନ୍ଦିରକୁ ଚାଲ

ବୋଧି ରାଣୀଙ୍କୁ କହିବା କିଛି କଥା ଭଲ ।

ଶୁଣିଣ ସବୁରି ବୋଲ ମୃରାସୁର ମାନି

ଚାଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ସଙ୍ଗେ ଭାଇଙ୍କୁ ଯେ ଘେନି ।

ସେନାପତି ଗଣ ମଧ୍ୟ ଚାଲୁଛନ୍ତି ସଙ୍ଗେ

ଚାଲନ୍ତି ଯେ ଶୁକ୍ରମୁନି ରାଜା ଆଗେ ଆଗେ ।

ଅନ୍ତଃପୁର ମନ୍ଦିରେ ଯେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଆରତରେ ରୁଦନ୍ତି ସେ ସର୍ବ ରାଣୀହଂସ ।

ସବୁଙ୍କୁ କହନ୍ତି ଶୁକ୍ରମୁନି ତିଆରିଣ

ବୋଲନ୍ତି ବୁଝିବାଯାଏ ନକର କାରୁଣ୍ୟ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରେ କୁହୁକ କରିଲେ

ମାୟାଜାଲେ କୁମରଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ରଖିଲେ ।

ଏଣୁକରି ତୁମ୍ଭେ କେହି ନ କର ରୋଦନ

କାଲିକି ଯେ ଜଣାଯିବ ସ୍ଥିର କଥାମାନ ।

ଏରୂପେ କହି ଥୋକାଏ ଗୁରୁ କଲେ ବୋଧ

କହନ୍ତି ଚତୁରାନନ ଶୁଣନ୍ତି ନାରଦ ।

ସେଦିନ ଅସୁର ରାଜା ନ କଲା ମଣୋହି।

ରହିଲାକ ଉପବାସେ ଦୂତଙ୍କୁ ସେ ଚାହିଁ ।

ଶୀତଳ ଦ୍ରବ୍ୟ ସାରିଣ ରାତ୍ର ପୁହାଇଲେ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ଚାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ପଶ୍ଚିମ ପୂର୍ବ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗରୁ ହେ ଚାରେ।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଆସି ରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ ରାଜା ବୁଲି ବୁଲି ମହୀ।

ତୋ ପୁତ୍ରଙ୍କ ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ନ ଦେଖିଲୁ କାହିଁ ।

ଶୁଣି ମୃରାସୁର ବୋଲି କ୍ଷଣେ ମଥା ପୋତି।

ବୋଇଲା ସେ କାହିଁଗଲେ ଏତେ ପୁତ୍ରନାତି ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୁତ୍ର ଗଲେ ମଧ୍ୟ କାହିଁ।

ମୋତେହିଁ ସେ ମନ୍ଦ ପାଞ୍ଚି ରହିଲେ କି ମହୀ ।

ଏରୂପେ କରନ୍ତେ ମୃରାସୁର ମନ ଦୁଃଖ।

ମିଳିଲେ ଉତ୍ତରଦିଗ ଚାର ଆସି ପାଖ ।

ଘଣ୍ଟାରବ ମୃଗ ପ୍ରାୟେ ଛନ୍ତି ସର୍ବେ ଚାହିଁ

ଉତ୍ତର ଦିଗରେ ଚାର ଆସି ବାର୍ତ୍ତା କହି ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଦେବ ଦୈତ୍ୟ କୁଳରାୟେ ।

ପୁତ୍ର ମାରିଗଲେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋଏ ।

ଦେଖିଲୁ ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମେ ଛନ୍ତି ଦୁହେଁ ବସି।

ଆବର ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି ଗଡ଼ତୋଟା ମିଶି ।

ହୋଇଛି ପ୍ରାଚେରି କାନ୍ଥ ଦଶଯୁଣ ଉଚ୍ଚ।

ବେନିକୋଶ ଓ ସାରରେ ବସେ ଗଡ଼ ସଞ୍ଚ ।

ତୁମ୍ଭ ପୁତ୍ରକୁ ପଢ଼ାଉଥିଲେ ବିଦ୍ୟା ଯେହୁ ।

ଦେଖିଲୁ ସେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମବାହୁ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଲି ଅଛଇ ପାଶେ ପକ୍ଷୀ ଜଣେ

ତାହାରି ହାତେ ମରାଇ ଗଲେ ନାରାୟଣେ ।

ବାତାଘାତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଡ଼ାଇ ସେ ନେଲା

ସମୁଦ୍ରେ ପକାଇ ସେହୁ ମାଡ଼ିଣ ବସିଲା ।

ଥଣ୍ଟମୁନେ ହାଣି ହାଣି ପାଦେ ଦେଲା ମାଡ଼ି

ଗୋଟିଏ କେହି ଉବୁରି ନାହାନ୍ତି ବାହୁଡ଼ି ।

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ପୁତ୍ର ଏକା କଲା ଯେତେ ଯୁଦ୍ଧ

କପାଳ ଫୁଟାଇ ପ୍ରାଣ ନେଲା ପକ୍ଷୀ ମନ୍ଦ ।

ବେନିଫାଳ କରି ସମୂଦ୍ରକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା

ବଲ୍ଲଭ ପୁଅଙ୍କୁ ତହୁଁ ବହିଣ ଆଣିଲା ।

ବଦ୍ରିକାନଗ୍ରରେ ଆସି ହୁଅନ୍ତେ ପ୍ରବେଶ

ଏକାଦାତ୍ରକେ ବାନ୍ଧିଲେ ଗଡ଼ ହୃଷିକେଶ ।

ଏରୂପେ ବଦ୍ରିକାଲୋକ ହ୍ୱନ୍ତି କୁହାକୁହି

ଏକଥା ଶୁଣି ଅଇଲୁ ଆମ୍ଭେ ବେଗେ ଧାଇଁ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ବାଦ ଶୁଣି ମୁର ଓ ରାଣୀମାନଙ୍କର ଶୋକ ଏବଂ ପୁତ୍ରବଧୂମାନଙ୍କର ଦେହତ୍ୟାଗ

ଶୁଣିଣ ପଡ଼ିଲା ମୃରାସୁର ମହୀ ଲେଟି।

ଘଡ଼ିକେ ଚେତନା ପାଇ ଉଠିଲା କୁହାଟି ।

ନିର୍ଘାତ ପ୍ରାୟ ପଡ଼ିଲା ପୁଣି ହୋଇ ଛେଚି।

ଶବ ପଡ଼ିଲା ପ୍ରାୟ ସେ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଛି ।

ଭାଇ ଅସାଷ୍ଟାମ ଦେଖି ଧାଇଁଲା ଦାରୁଣ।

ସୁବାସ ଜଳ ସିଞ୍ଚିଲା ନେଇ ଉପରେଣ ।

ସାଷ୍ଟାମ ହୋଇ ବସିଲା ପୁଣି ମୁର ଉଠି।

ଦାରୁଣ ଶୋକ ବାଣୀ ନ ସରେ କହିଲେଟି ।

ରାଣହଂସପୁରେ ଡ଼କା ପଡ଼େ ଅନିର୍ଯ୍ୟାପ।

କେ ବୋଧି ପାରିବ କହି ସ୍ତିରୀଙ୍କ ବିଳାପ ।

ସ୍ତିରୀଙ୍କ ରୋଦନେ ଘର ପଡ଼ଇ ଓଲଟି।

ସେ ଶୋକ ଶୁଣିଲା ଲୋକ ହୃଦଯାଏ ଫାଟି ।

ରାଣୀଙ୍କ ରୋଦନ ଶୁଣି ମୃରାସୁର ରାଜା।

କାନ୍ଦଇ ବାହୁନି ଦୁଃଖ କରି ସବୁ ତେଜ୍ୟା ।

ବୋଲଇ ଆରେରେ ମୋର ପୂତ୍ର କୁଳଦୀପ

ବଲ୍ଲଭର ପୋଏ ମୋତେ ହେଲେ କାଳସର୍ପ ।

କେବଣ ଘରେ ମରୁଡ଼ି କାର ଏତେ ଅଛି ।

ନବଲକ୍ଷ ନାତି ସପ୍ତଦଶ ଲକ୍ଷ ବତ୍ସି ।

ଘର ମୋର କଲା ଶୂନ୍ୟ ଡାକ କଲା ଶୂନ୍ୟ

କା ନାମ ଧରି ଡାକିବି ଆଉ ପ୍ରତିଦିନ ।

ଏକା ବେଳକେରେ ମୋର ବୁଡ଼ାଇଲ ବଂଶ

କି ବୋଲି ସଭାରେ ମୁହିଁ ମୋଡ଼ିବଇ ନିଶ ।

କାହା ନାମ ଧରି ଡ଼ାକିବି ରେ ଦାଣ୍ଡେ ଯଇ

ଜଣେ ହେଲେ ବର୍ତ୍ତି ତହୁଁ ନ ଆସିଲେ କେହି ।

ଏକାବେଳେକେ ମୋତେ ରେ ଅପୁତ୍ରିକ କଲ

ନାତିଆଡ଼ୁ ବଂଶ ମୋର ଛିଣ୍ଡାଇଣ ଦେଲ ।

ଆଖି ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଅନ୍ଧ କରି ଗଲ ମୋତେ

ଦିନେ ବାଦରାପକ୍ଷୀକି ନ ଦିଶେ ଯେମନ୍ତେ ।

ତୁମ୍ଭବିନା ବଞ୍ଚିବି କି ଆଉ ଦେହ ଧରି

ବର୍ତ୍ତିବ କାହାରି ବାପ ଏତେ ପୁତ ମାରି ।

ହେଲାରେ ପ୍ରଳୟ ବୁଡ଼ିଗଲା ସମରାଷ୍ଟ୍ର

ଚାଲିବି ଶତ୍ରୁମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁ କେହ୍ନେ ବାଟ ।

କାହାର ଘରେ ଶୁଣିଛ ଏଡ଼େକ ମରୁଡ଼ି

ମାସେ ପକ୍ଷେ ନୁହେଁ ଗଲେ କ୍ଷଣକରେ ଛାଡ଼ି ।

ଶତ୍ରୁମାନଙ୍କର କାଢ ଉଠିଆ ହୋଇଲା

ଯାହା ପାଞ୍ଚିଥିଲେ ତାହା ଧାତା ଆଣି କଲା ।

ଆରେ ଆରେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଆରେ ମିତ୍ରଲାଭ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୁର୍ଚ୍ଛି ରହିବି ମୁହିଁ କେଉଁ ଠାବ ।

ସଂସାରେ ହେଲାରୁ ତୁମ୍ଭେ ଧର୍ମବନ୍ତ ପରା

ଅଖଡ଼େ ଗଲ ମରି ନ କରି ପରଦାରା ।

ଋଷିମାନଙ୍କର ଘର ପୋଡ଼ିଥାନ୍ତି ଯେବେ

ତେବେ ସେ ବର୍ଦ୍ଧୁତେ ସର୍ବେ ରହିଥାନ୍ତ ଶୁଭେ ।

ଭଜନେ ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବିଷ ଭରି ଯେବେ ଦ୍ୟନ୍ତି

ଯେ ମଲେ ତୁମ୍ଭେ ବର୍ଦ୍ଧୁତେ ଜାଣ ରହିଥାନ୍ତ ।

ଋଷି ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ନ ଥିଲି କି ରେ ମୋଡ଼ି

ଶାସନ ଗ୍ରାମମାନ ନ ଥିଲ କି ରେ ପୋଡ଼ି ।

ଗର୍ଭିଣୀ ସ୍ତିରୀ ଖୋଜି ନ ଥିଲ କି ରେ ହାଣି

ଦେବ ଆଳମାନଙ୍କରେ ନ ଦେଲ କି ଶୋଣି ।

ଅଗ୍ନିରେ ହୋମ କରି କି ପରିସ୍ରା ନ କଲ

ମାନନୀୟା ସ୍ତିରୀଙ୍କୁ କି ଗର୍ବେ ନ ହରିଲ ।

ମିତ୍ରପତୀ ମାନଙ୍କୁରେ ନ କଲ ରମଣୀ

ସଭାରେ ବସି ସପକ୍ଷେ ନ କହିଲ ବାଣୀ ।

ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀଗଣ କିବା ନ ହରିଲ

ପଥୁକିମାନଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ କିବା ନ ବଧିଲ ।

ଗୋହତ୍ୟା ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଯେ ସ୍ତିରୀହତ୍ୟା ତିନି

ଏହା ନ କରି ରହିଲ କିପାଁ ହୋଇ ତୁନି ।

ତେଣୁକରି ଅପମୃତ୍ୟୁ ଲଭିଲ ରେ ବାପ

କିରୂପେ ରହିବି ମୁଁ ନ ଦେଖି ତୁମ୍ଭ ରୂପ ।

ଗନ୍ଧର୍ବ ସଭାପ୍ରାୟ ମୋ ପାଖେ ଥାଅ ବସି

ଦେଖିଣ ସୁଜନେ ତାହା ହେଉଥାନ୍ତି ତୋଷି ।

ବୋଲନ୍ତି ନାହିଁ କେ ମୁର ପ୍ରାୟେ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ

କରୁଅଛି ଭଲା ଭୋଗ ଘେନି ଦାରାସୁତ ।

ଚାରି ଜାତିରେ କେହି ଏ ଭୋଗ କରି ନାହିଁ

ବ୍ରହ୍ମ କ୍ଷତ୍ରୀ ବୈଶ୍ୟ ଶୂଦ୍ର ଛନ୍ତି ଯେତେ ରହି ।

ସେ ଭୋଗଯାକ ନେଲ ରେ ଏବେ ମୋର ବଳା

ଅଗାଧ ସମୂଦ୍ରେ ମୋର ବୁଡ଼ାଇଲେ ଭେଳା ।

କଲ ରେ କେଡ଼େ ନିସଖା ମୋତେ ପୁତ୍ରମଣି

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଏବେ କିଏ ଦେବ ଆଣି ।

ମୋର ପୁତ୍ରକୁ ମାରି ସେ ଯେବେ ବର୍ତ୍ତିଗଲେ

ଆତ୍ମା ବିକଳ ହୋଇବ ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ ।

ଆଉ ମୁହଁ ଦେଖିବି କି ନେତ୍ରେ କୁମରଙ୍କୁ

ସଭା ଅମଙ୍ଗଳ ମୋର ଦିଶିବ ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ।

ସର୍ପକୁ ଯେ ଦୁଧ ଦେଲେ ତାହା ହୁଏ ବିଷ

ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଯେ ବସାଦେଲେ ହୁଏ କୂଳନାଶ ।

କିମ୍ପା ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଆଣିଲି ମୁହିଁ ଗୁରୁ କରି

ଶିଖାଇ ବସାଇ ମୋର ପୁତ୍ର ଗଲେ ମାରି ।

ଅଟଇ ଅଜ୍ଞାତ କୁଳଶୀଳ ଯେଉଁ ଲୋକ

ତାକୁ ବସା ଦେଲେ କାଳେ ହୁଏ ସେ କଣ୍ଟକ ।

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ର ମୋର ଅଟୁ କୁଳଦୀପ

ପୃଥ୍ୱୀଯାକ ଏକାକୀ ମୁଁ ଅର୍ଜିଥିଲି ପାପ ।

ମଦନାବତୀ ରାଣୀ ନ ଥିବ ପରା ପ୍ରାଣେ

ପୁତ୍ର ଶୋକ କରି ମରିଥିବ ଅକାରଣେ ।

ପିତାଠାରୁ ମାତା ଶୋକ ଦ୍ୱିଗୁଣ ବଳଇ

କେତେକ ଯେ ବୋଧୁଥିଲେ ଶାନ୍ତି ନ ଭଜଇ ।

ସମସ୍ତ ଦୁଃଖରୁ ପୁତ୍ର ଦୁଃଖ ବଡ଼ କାଟେ

ନିଲ୍ଲର୍ଜ ଆତ୍ମା ରହିଛି କିମ୍ପା ମୋର ଘଟେ ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ଭୂଇଁରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ସେ ଢଳି

କାଙ୍କୋଳାସୁର ଧଇଲା ଯାଇଁ କରେ ତୋଳି।

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ର ବୋଲି ମୁର୍ଚ୍ଛା ଯାଇ ପଡ଼ି ।

ମୃତଜନ ପ୍ରାୟେ ଗଲା ତା ନାଟିକା ଛାଡ଼ି ।

ରହିଲା ସ୍ଥାବର ପ୍ରାୟେ ପୁଣି ସ୍ଥିର ହୋଇ

ଘଡ଼ିକେ ବସିଲା ଚେତା ପାଇ ନୃପସାଇଁ ।

ବୁକୁ ଦମ ଦମ କରି ଛାଡ଼ଇ ନିଃଶ୍ୱାସ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ନ ପାରି ଯେ ଚାହିଁ ଦଶଦିଶ ।

ମହାକ୍ରୋଧ ହୋଇ ମହାଶୋକଜଳେ ପଡ଼ି

ଦଣ୍ଡକେ ଛାଡ଼ଇ ପୁଣି ଉଚ୍ଚେ ଘୋର ରଡ଼ି ।

ଆରେ ଆରେ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ଆରେ ମିତ୍ରଲାଭ

ବଜ୍ରଶର ଧରି କି ନ ଥିଲ ହୋଇ ଦମ୍ଭ ।

ଆରେ ଆରେ ମୁଘକେତୁ ଆରେ ମହୀଧର

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୂର୍ଛି ରଖିବି କେହ୍ନେ କଳେବର ।

ଜଣ ଜଣକେ ଅଟ ମୋ କୁଳର ଦୁଲଣା

ଏକାବେଳକରେ ମରି ମୋତେ କଲ ବଣା ।

ଦିନେ ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ଅଳି ସହି ନାହିଁ ବାବୁ

ମୂଳ ସହିତରେ ଟାଳିଦେଲେ ବୃକ୍ଷ ସବୁ ।

ବୁଝିଲେ ପୁତ୍ର ମେହର ଅଟ ସଭାଯୋଗ୍ୟ

ବୁଦ୍ଧିରେ ଯେ ବୃହସ୍ପତି ସମ ଅଟ ପ୍ରାଜ୍ଞ ।

କ୍ଷତ୍ରୀପଣେ ପର୍ଶୁରାମ ପ୍ରାୟେକ ଯେ ଅଟ

କନ୍ଦର୍ପ ରୂପକୁ ଜିଣି ଦ୍ୱିଗୁଣ ମୁରାଟ ।

ବିଦ୍ୟାପଣରେ ଗଣେଶ ପ୍ରାୟ ତୁମ୍ଭ ବୁଦ୍ଧି

ଦୟା କଥାରେ ଯେ ଅଟ କରୁଣା ବରିଧି ।

ସୁମୂର୍ତ୍ତିପଣେ ଗନ୍ଧର୍ବ ପ୍ରାୟ ତୁମ୍ଭେ ଦିଶ

ତୁମ୍ଭେ ଗୁଣ ଗୁଣି ମୋର ଉଡ଼ୁଛି ସାହସ ।

କାର ଗଜ ନିଶ କେହୁ ତିରିଶବର୍ଷିଆ

କେ ଧେନୁ ବାହୁଦା କେହୁ ବଡ଼ଚକାଡ଼ିଆ ।

କେ ସଭାପଣ୍ଡିତ କେହୁ ନ୍ୟାୟ ରୀତିରଞ୍ଜା

କେ ମୋର କୁଳନନ୍ଦନ ରଣରକ୍ଷରାଜା ।

କେ ଦିଗ ବାରଣ କେହୁ ରାଜନୀତି ଘେନା

କେ ରିପୁବଳଗଞ୍ଜା କେ ବୀରମର୍ଦ୍ଦବାନା ।

କେବଣ ଦିନେ ମୁଁ ପାପ ଅର୍ଜିଥିଲି ବାପ

ମୋତେ ଏକା ପଡ଼ିଲାକ ବିନଶ୍ୟତି ଶାପ ।

ଯେବଣ ବରଟି ମୋତେ ଥିଲେ ହର ଦେଇ

ବିଷ୍ଣୁର ହାତେ ନ ମରୁ ମଲ ଆଗ ହୋଇ ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ରୋଦନ ସେହୁ କରୁ କରୁ

ଶୁଭିଲା ଉଚ୍ଚେ କାନ୍ଦଣା ରାଣୀ ହଂସ ପୁରୁ ।

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ର ବୋଲି କରିଣ ରୋଦନ

ଗଡ଼ନ୍ତି ଭୂମିରେ ପଡ଼ି ହୋଇ ଅଚେତନ ।

ବାହୁନି କାନ୍ଦନ୍ତି ଗୁଣମାନ ଭୂମି ଲୋଟି

ଆମ୍ଭର ଆତ୍ମା ହୃଦୟ ନ ଗଲାଟି ଫାଟି ।

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ରମାନେ ଅଟ କୁଳଦୀପ

ଆମ୍ଭର ମୁହାଁସ ଛାଡ଼ିଗଲା ଆରେ ବାପ ।

କେ ରାଣୀ ବୋଲେ ଭାଜିଲା ଆମ୍ଭର ଯେ ବପୁ

ଆଖଡ଼ାରେ ମଲେ ପୁତ୍ରେ କେଉଁ ବ୍ରହ୍ମଶାପୁଁ ।

କେ ବୋଲଇ ଆରେ ପୁତ୍ର ଗଲ କେଣେ ଛାଡ଼ି

ଆମ୍ଭର ମୁଣ୍ହେ ଚଡ଼କ ପଡ଼ୁ ବେଗେ ମାଡ଼ି।

କେ ବୋଲଇ କେଡ଼େ କଥା କଲ ବାଳବତ୍ସି

ମନ୍ଦିରମାନଙ୍କୁ ତୁଚ୍ଛା କରିଗଲ ମୂର୍ଚ୍ଛି ।

କେ ବୋଲଇ ନବଯୁବା ପତ୍ନୀଗଲ ଛାଡ଼ି

କେ ଏବେ ପିନ୍ଧିବ ତାଙ୍କ ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ଚଡ଼ି ।

କେ ବୋଇଲା ମଲା ମୋର ଏକଇର ବତ୍ସି

କି କରିବ ମାତା ବୋଲି ନ ଜାଣିଲା କିଛି ।

କେ ବୋଲଇ ବେନିଗୋଟି ପୁତ୍ର ମୋର ମଲେ

କେ ବୋଲଇ ତିନିପୁତ୍ର ମୋତେ ଛାଡ଼ିଗଲେ ।

କୋବୋଲେ ଚାରୋଟି କେହୁ ବୋଲେ ପାଞ୍ଚବଳା

ଏ ରୂପେ ରୋଦନ କରି କାନ୍ଦନ୍ତି ଅବଳା ।

ମଦନାବତୀ ରାଣୀର ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ମଲେ

ମହୀକର୍ଣ୍ଣ ମିତ୍ରଲାଭ ମୃଘକେତୁ ତୁଲେ ।

ମଦନ ଯେ ମନସିଜ ଏହି ପାଞ୍ଚବଳା

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଶୋକରେ ରାଣୀ କାନ୍ଦେ ଅନର୍ଗଳା ।

ଭୂମିରେ ସେ ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ଉଠେ ରଡ଼ିପାଡ଼ି

ସୁତିଲା ନିର୍ଜୀବ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଶଯ୍ୟା ଛାଡ଼ି ।

ପୋଇଲି ପରିବାରୀ ସେ ଦାସୀ ମୃଦୁସୁଲୀ

ସର୍ବେ ଟେକିଣ ଧରନ୍ତି ରାଣୀ ଉଠ ବୋଲି ।

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଶୋକେ ରାଣୀ ନ ଶୁଣେ କାର ବାଣୀ

ନିର୍ଜୀବ ଲୋକ ପରାୟ ଶୋଇଛି ସେ ପୁଣି ।

ଖବର ପାଇ ବିଜୟ କଲେ ଶୁକ୍ର ଆସି

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଖି ଅଲଗା ହୋଇ ସର୍ବେ ବସି ।

ରାଣୀଙ୍କ ଛାମୁରେ ଆସନେ ଗୁରୁ ବିଜେ କଲେ

ରାଣୀକି କୋମଳ ବାକ୍ୟ କହି ଉଠାଇଲେ ।

ଗୁରୁଙ୍କ ବାକ୍ୟ ମଦନାବତୀ ରାଣୀ ଶୁଣି

ବସିଲାକ ମଥା ପୋତି ଗଣ୍ଡେ ଦେଇ ପାଣି ।

ପୁତ୍ରର ଶୋକେ ସେ କଷ୍ଟୀ ହୋଇ ମହାଦେଈ

ବସିଲାକ ସଲ୍ଲଜରେ ଗୁରୁପାଦ ଧ୍ୟାୟି ।

ବୋଇଲେକ ରାଣୀ ଏବେ ଦେହ ତୋର ରଖ

ବୁଝିଲେ ସଂସାରେ ନାହିଁ ପୁତ୍ରଶୋକୁଁ ଦୁଃଖ ।

ସୁପଣ୍ଡିତ ଲୋକମାନେ ଶୋକ ନ କରନ୍ତି

ଜୀବର ଗତାଗତକୁ ଏକା ସେ ଜାଣନ୍ତି ।

ଜୀବ ଜନ୍ମ ହୁଏ ମୃତ୍ୟୁପଥ ରଖି ଆଗ

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆଗେ ରଖିଣ ଧରେ ଦେହ ବେଗ ।

ଜୀବର ନିୟମ ଏହି ଅଟେ ଜାଣ ତୁହି

ଜନ୍ମ ହେଲାରୁ ସେ ଜୀବ ମୃତ୍ୟୁ ସଙ୍ଗେ ଥାଇ ।

ଜୀବର ଜନ୍ମ ନିୟମ ଅଟେ ବେନିପଥ

ନିତ୍ୟେ ତାହାର ସାଧନା ଅଟେ ଅନୁବ୍ରତ ।

ଏ ଘେନି ପଣ୍ଡିତ ଜନେ ଶୋକ ନ କରନ୍ତି

ବୋଲନ୍ତି କେ କାହା ପୁତ୍ରକେ କାହାର ନାତି ।

ତୁହି ତା ସ୍ତିରୀ କୁଳକୁ ଅଟୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦ୍ୱିଜା

ପିତାଙ୍କ ନାମ ତୋହର କେଶରୀ ଯେ ରାଜା ।

ଶାଳକୀ ଦ୍ୱୀପରେ ସେହ ଅଟେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ

ପଣ୍ଡିତ ପଣକୁ ପୁଣି କିବା ବୃହସ୍ପତି ।

ସକଳ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଜ୍ଞନୀ ଅଟେ ମହାରାଜା

କରନ୍ତି ଯେ ପାଞ୍ଚଲକ୍ଷ ନୃପ ପାଦପୂଜା ।

ଏମନ୍ତ ମହାରାଜାର ଅଟୁ ତୁ ଦୁଲଣୀ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ପଦ୍ମିନୀ ତୁହି ନାରୀ ଶିରୋମଣି ।

କମଳା ପାର୍ବତୀ ପ୍ରାୟ ଅଟେ ତୋର ବୁଦ୍ଧି

ତୋତେ କେ ବୋଧିବ ତୁହି ସବୁପାରୁ ବୋଧି ।

ତୋହର ଲକ୍ଷଣ ଘେନି ରାଜାର ଏ ଯଶ

ଯାବତ ପୃଥିବୀ ଜିଣି ହେଲା ନୃପ ଈଶ ।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଶଙ୍କର ତୋତେ କରନ୍ତି ଯେ ଧନ୍ୟ

ପୁଣ୍ୟବତୀ ସ୍ତିରୀ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ସୁଜନ ।

ପୃଥ୍ୱୀରେ ଯାହାକୁ ଜାଣ ସର୍ବେ ହୋନ୍ତି ତୋଷ

ତାହା ପ୍ରାୟ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ନ ମିଳେ ମନୁଷ୍ୟ ।

ସ୍ତିରୀରତ୍ନ ହୋଇ ତୁ ଏକଥା ପାଞ୍ଚୁ ନାହୁଁ

ଏରୂପେ ଗଲେଣି କେତେ ସତୀ କାହୁଁ କାହୁଁ ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ପୃଥିବୀକୁ ସର୍ଜିଲେ ଦଇବ

ପ୍ରଳୟ ହୋଇଲେ ପୁଣି ସେହି ନାଶ ଯିବ ।

କେହୁ ଜନ୍ମେ ଆଜି କେହୁ ମରେ କାଲିପରି

ଯେତେବେଳେ ଆସେ ଲେଖି ସତେ ଭୋଗକରି ।

ଜରା ମରଣ ଏ ସାର ଅଟେ ସର୍ବକାଳେ

ଅଭାଗ୍ୟ ଲୋକଟି ମଲା ପ୍ରାଣୀକୁ ଯେ ଭାଳେ ।

ଭଳିଲା କ୍ଷଣି ଆସନ୍ତା ଯେବେ ମଲାଲୋକ

ରହିବାକୁ ଠାବ କାହିଁ ହୋନ୍ତା ପୃଥ୍ୱୀଯାକ ।

ଆପଣେତ ଜୀଇଁଥିଲେ ସର୍ବ ଭୋଗ ଭୁଞ୍ଜେ

ପୁଣି ହିଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ସୁତ ବିତ୍ତ ଅର୍ଜେ ।

ଏକଇ ଆତ୍ମା ଯେ ସବୁ ବୀର୍ଯ୍ୟହୋଇ ବ୍ୟାପେ

ପିତାମାତା ସୁତ ସୁତ ବହେ ନାମ ଆପେ ।

ପୁତ୍ର ଶୋକ ବୃଥା କରୁ କିମ୍ପା ଶଶୀମୁଖୀ

ତୋ ଦେହକୁ ଚିରକାଳ ପାରିବୁ କି ରଖି ।

ଯେ ସ୍ଥାନରୁ ଆତ୍ମା ଘେନି ପୁତ୍ରେ ଆସିଥିଲେ

ଲେଉଟି ପ୍ରବେଶ ଯାଇ ସେହିଠାରେ ହେଲେ ।

ଏ କଥାରେ ଆୟତ୍ତ ତ କାର ନୁହେଁ କିଛି

ଯେତେକ ସେ ଆଣି ଥାଏ ତେତେଥାଏ ଘୁଞ୍ଚି ।

ଜ୍ଞାନବତୀ ହୋଇ କେତେ ଶୋକ ତୁହି କରୁ

ଲୋଭ ମୋହ କାମ କ୍ରୋଧ ନ ତେଜ ହୃଦରୁ ।

ଯାହା କହିଲୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ତାହା ସବୁ ଜାଣୁ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଜୀବନକୁ ଅକାରଣ ମଣୁ ।

ସକଳ କଥା ଗୋଚର ତୋତେ ମହାଦେଈ

କ୍ଷତ୍ରିକୁଳେ ଜନ୍ମିଲେ କି ପ୍ରାଣେ ଆଶା ଥାଇ ।

ଅଟନ୍ତି କ୍ଷତ୍ରିୟ ସବୁ ପୁତ୍ରଯାକ ତୋର

କ୍ଷତ୍ରିୟ ମୃତ୍ୟୁରେ ଚିନ୍ତା ତୁ ଆଉ ନ କର ।

ଫଳିବ ବୃକ୍ଷ ସିନା ତୁ ଅଟୁ ମହାଦେଈ

ପୁଣି ସମୟରେ ପୁତ୍ର ଜନ୍ମିବେ ତୋ ଦେହୀ ।

ଆମ୍ଭେ ତୋତେ ତିଆରି ଯେ କହିବୁ କି ଜ୍ଞାନ

ତୋର ପରି ଯୁବତୀ ନ ମିଳେ ସ୍ତିରୀରତ୍ନ ।

ଏଡ଼େ ପଣ୍ଡିତା ହୋଇ ତୁ କିମ୍ପା ହେଉ ବଣା

ଶଯ୍ୟାରୁ ଉଠି ସ୍ୱାମୀକୁ ତୋର ଏବେ ଅଣା ।

ତିନିଦିନ ହୋଇଲାଣି ଛୁଇଁନାହିଁ ପାଣି

ଦେହେ ହେବ କ୍ଳେଶ ଉଠ ମୋର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ।

ଅତି ଚିନ୍ତା କଲେ ଦେହ ହୋଇଥାଏ କ୍ଳେଶ

ବସନରେ ଅଗ୍ନି ଲାଗି ଯେହ୍ନେ ହୁଏ ନାଶ ।

ଅତି ଧନ ହେଲେ କେଭେ ନ ରହେ ନିଶ୍ଚଳେ

ଅତି ବଳବନ୍ତ ଯେହୁ ପଡ଼ଇ ଅନଳେ ।

କେତେକ ଜନ ମରନ୍ତି ହୋଇ ମହାକ୍ରୋଧ

କେତେକ ଜନ ମରନ୍ତି ଘୋଟିଲେକ ବ୍ୟାଧି ।

ଅତିଶୟ ରତି କଲେ ଆୟୁ ହୁଏ ହାନି

ଅତି କପଟୀ ଲୋକକୁ ନ ସହେ ମେଦିନୀ ।

ଏହିରୂପେ ଶୁକ୍ରଗୁରୁ କହନ୍ତେ ତିଆରି

ଶୁଣିଣ ରାଣୀ ଘେନିଲେ ତାହା ବଡ଼ କରି ।

ହସ୍ତେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଥାଳୀ ଧରି ରାଜାଛାମୁ ଗଲେ

ଚରଣ ସେବା କରିଣ ପାଦ ପଖାଳିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଯେ ମନ୍ଦିରକୁ ବିଜେ କର ଏବେ

ଜୀଇଁଥିଲେ ସବୁ ଅଛି ଛାଡ଼ ଶୋକ ତେବେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଶୁଭେ ଥିଲେ ମୋର ସବୁ କଥା ଅଛି

ମନେ କଲେତ ଆଣିବ ଭାର୍ଯ୍ୟା ଲକ୍ଷେ ବାଛି ।

ଆବର ଲେଉଟି କେତେ ପୁତ୍ର ହେବେ ଜନ୍ମ

ପତ୍ନୀକି ଅଟନ୍ତି ପତି ସିନା ବିଷ୍ଣୁସମ ।

ପତି ଅନ୍ତେ ସ୍ତିରୀ ଯେବେ ରହେ ଦେହ ଧରି ।

ତାର କୁଟୁମ୍ବଯାକକୁ ସେ ଅଟେ ଅଇରି।

ପତି ଅନ୍ତେ ସ୍ତିରୀ ଅଟେ ଅସୁରୀ ସମାନ

ବାରବ୍ରତ କଲେ ତରେ ନରକରୁ ପୁଣ ।

ପତିକୁ ନ ସେବି ଯେହୁ ଅନ୍ୟଦେବ ସେବେ

ସେ ଦେବ ତାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ନ ହୁଅନ୍ତି କେବେ ।

ସେବିଲେ ପତିକୁ ସେହୁ କ୍ଷଣେ ବର ଦ୍ୟନ୍ତି

ଗୃହସ୍ଥ ବିନେ ସ୍ତିରୀକୁ ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ଗତି ।

ପତିସେବା ନ କରି ଯେ କରେ ଅନ୍ୟ ସେବା

ପିଶାଚୀ ବୋଲିଣ ସେହୁ ନାରୀକୁ ଲେଖିବା ।

ଜୀଇଣ ଥିଲେ ଗୃହସ୍ଥ କେତେ ପୁତ୍ର ହେବେ

ଫଳୁଥିବା ବୃକ୍ଷମାନେ ଲେଉଟି ଫଳିବେ ।

କେ କାହାର ପୁତ୍ର ପିତା କେ କାହାର ମାତା

ଯେସନେ ବୃକ୍ଷରେ ଫଳ ଫଳେ ଅପ୍ରମିତା ।

ବୃକ୍ଷର ଫଳ ଫଳିଣ ଯେହ୍ନେ ଯାନ୍ତି ଝଡ଼ି

ସେ ଫଳ ପଡ଼ିଲେ ଝଡ଼ି ଲାଗେ କି ବାହୁଡ଼ି ।

ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରୀଙ୍କର ଜନ୍ମ ଅଟେ ସେହିମତ

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପ୍ରାୟ ହୋନ୍ତି ଆତଯାତ ।

ଦହନ ହେଲା କାଷ୍ଠ ନ ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ଆଉ

ସେରୂପେ ଗଲେ ସେ ପୁତ୍ରେ ତୁମ୍ଭେ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ।

ଏ ଆତ୍ମା ସବୁରି ଦେହେ ଥିଲେ ଲୋଭ ଥାଇଁ

ଆତ୍ମା ଗଲେ ଛାଡ଼ି କେହି କାହାରି ଯେ ନାହିଁ ।

ପଣ୍ଡିତ ଜନଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଛି ମୁଁ ଯାହା

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ପତିପତ୍ନୀ ଅଟେ ଏକଦେହା ।

ତନୟ ନ ଥିବା ସ୍ତିରୀ ନୁହେ କାହିଁଲେଖା

ଡ଼ାଳ ନ ଥିବାର ବୃକ୍ଷ ଯେସନେ ନିଶାଖା ।

ଗୃହସ୍ଥ ନ ଥିବା ସ୍ତିରୀ ଅଟେ ନିରିମାଖି

ବିଧବା ହେଲେ ସଂସାରେ ସ୍ତିରୀ ବଡ଼ ଦୁଃଖୀ ।

ଯୁବତୀ ସ୍ତିରୀ ବିଧବା ହୋଇ ଯେବେ ରହି

ତାହାଠାରୁ ପାପୀହୋଇ ସଂସାରେ କେ ନାହିଁ ।

ଜୀବଥିବାଯାକ ତାର ପ୍ରାଣ ଅସର୍ଥକ

ସୁଲଭ ସ୍ତିରୀକି ଦେଖି ହୁଅଇ ବିମୁଖ ।

ବୋଲେ ଏହିରୂପେ ମୁହିଁ ବେଶ ହେଉଥାନ୍ତି

ଏରୂପେ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ସୁକୃତ ନାଶନ୍ତି ।

ଦେଖି ଯୁବା ପୁରୁଷକୁ କାମେ ହୁଏ ଘାରି

ମନେ ପାଞ୍ଚି ରହଇ ସେ ଲାଜେ ଡରି ଡରି ।

ଦାଣ୍ଡରେ ଲୋକଙ୍କୁ ସେହୁ ଚାହିଁ ନିଏ ଦିନ

ବିଧାତାକୁ ନିନ୍ଦାକରି କରଇ ରୋଦନ ।

ସଂସାରକୁ ସଲ ସେହି ବିଧବା ରମଣୀ।

ସବୁ ବିଧବା ଏପରି ହୋଇବେ କି ପୁଣ ।

ବିଧବା ସ୍ତିରୀମାନେ ତ ସଂସାରକୁ ମାତା

ଏ କଥା ବେଦରେ ଲେଖି ଅଛନ୍ତି ବିଧାତା ।

ସଂସାରରେ ନିତ୍ୟାଚାର ନ ପାରେ ଯେ କରି

ମଲେ ନରକରେ ପଡ଼େ ସେ ବିଧବା ସ୍ତିରୀ ।

ପୁନରପି ଜନ୍ମିଲେ ସେ ହୁଏ ମହାପାପୀ

କେବଳ ତରଇ ସ୍ତିରୀ ହେଲେ ଶୁଦ୍ଧରୂପୀ ।

ବିଧବା ହୋଇଣ ଯେବେ ରହିବ ସଂସାରେ

ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ପରି ରହିଥିବ ନିତ୍ୟାଚାରେ ।

ଶୁଚିମନ୍ତ ହୋଇ କହୁଥିବ ସତ୍ୟବାଣୀ

ତ୍ୟାଗ କରି ଲୋଭ ମୋହ କାମ ହୃଦୁଁ ପୁଣି ।

ଦେହକୁ ବେଶ କରିଣ ନ ଚାଲିବ ଦାଣ୍ଡେ

ପିନ୍ଧୂଥିବ ସେହୁ ନିତ୍ୟ ଶୁକ୍ଳବସ୍ତ୍ର ଖଣ୍ଡେ ।

ତଇଳ ହଳଦୀ ଗନ୍ଧ ଦ୍ରବ୍ୟ ନ ଘେନିବ

ତାମ୍ବୁଳ ନ ଭୁଞ୍ଜି ଶିରେ ପୁଷ୍ପ ନ ମଣ୍ଡିବ ।

ଶରୀରରେ ଭୂଷଣ ନ ହେବ ଅଳଙ୍କାର

ହବିସ୍ୟ ଅନ୍ନ ଭୁଞ୍ଜିଣ ରଖିବ ଶରୀର ।

ଦେବତାଙ୍କ ପୂଜା କରି ହରି ଭଜୁଥିବ

ରୋଷଶାଳାକୁ ଗଲେ ସେ ପାଦ ପଖାଳିବ ।

ପରିସ୍ରା କଲେ ଘେନିବ ପାଣି ଅହୋରାତ୍ର

ମଳ ଉତ୍ସର୍ଗିଲେ ଧୋଉଥିବ ଅଣ୍ଟା ଗାତ୍ର ।

ମୃତ୍ତିକା ଘଷିବ ଦଶଥର ବାମହସ୍ତେ

ସପତଥର ଘେନିବ ପୁଣି ବେନି ହାତେ ।

ବେଳେ ଲଗାଇ ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥାନେ ନିଷ୍ଠାକରି

ପଦରେ ଘେନିବ ତିନିଥର ଜଳଧରି ।

ମୂର୍ଖ ସ୍ତିରୀଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ନୋହିବ ସେ ଗୋଷ୍ଠୀ

ପର ପୁରୁଷରେ ମନ ନ ଦେବ ଯେ ଦୃଷ୍ଟି ।

ଚିକ୍କଣ ମାଖି ନୋହିବ ଅଙ୍ଗେ କଦାଚିତ

ନଖକୁ ଚାହିଁଣ ଚାଲୁଥିବ ପଦଗତେ ।

କାହାରି ତୁଲେ ନୋହିବ କ୍ଷଣେ ପରିହାସ

ଭଜିବ ଗୁରୁଙ୍କୁ ସେବା କରି ପୀତବାସ ।

ପ୍ରଭାତ କାଳରୁ ଉଠି ସ୍ନାନ କରୁଥିବ

ସବୁରି ଚିତ୍ତକୁ ଘେନି ବାକ୍ୟ ପ୍ରକାଶିବ ।

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ ବାକ୍ୟ ଥିବ ସଦା ପାଳି

ରାତ୍ର ପ୍ରହରେ ଥାଉ ଭଜିବ ବନମାଳୀ ।

ଶ୍ରୀ ମଧୁସୂଦନ ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ କରି।

ଭଜିବ ସେ ଅନୁକ୍ଷଣେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ହରି ।

ହବିଷ୍ୟ କରିବ ଏକାଦଶୀ ନିଷ୍ଠାକର୍ମେ

ତରଇ ବିଧବା ସ୍ତିରୀ ଥିଲେ ଏତେ ଧର୍ମେ ।

ସେ ସ୍ତିରୀଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ବୋଲି ପୁଣ୍ୟ ଦେହୀ

ପତିକି ତାରଣ ସେହୁ ଆପେ ତରିଯାଇ ।

ଏହା ନ କରନ୍ତି ପତିହୀନ ସ୍ତିରୀ ଯେତେ

ମଲେ ସେହୁ ନରକରେ ପଡ଼େ ଦେହଅନ୍ତେ ।

ସେହି ସ୍ତିରୀ ନ ପାଇବ କେବେ ସଦଗତି

ସବୁ ଜନ୍ମେ ସ୍ୱାମୀହୀନ ସେହୁ ହେଉଥାନ୍ତି ।

ଶିଷ୍ୟକୁ ଗୁରୁ କରନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ପରିତ୍ରାଣ

ଭାରିଯାକୁ ଗୃହସ୍ଥ ସେ ରୂପେ ଅଟେ ଜାଣ ।

ଅସମୟ କାଳରେଟି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଯେବେ ହେବ

ତାହାର ବୁଦ୍ଧିକି ସରି ନୁହନ୍ତି ଦଇବ ।

ଏହିରୂପେ ମୃରାସୁର ରାଣୀମୁଖୁ ଶୁଣି

ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟି କରିଣ ଭାଷେ ମଞ୍ଜୁବାଣୀ ।

ବୋଇଲେ ସଖୀରେ ତୁହି କହିଲୁ ଯେ କଥା

ଅମୃତପାନ ପ୍ରାୟେ ମୋ ଅଙ୍ଗୁଗଲା ବ୍ୟଥା ।

ହୋଇଲେ ଶୁଷ୍କକାଷ୍ଠ ତୋ ବାକ୍ୟେ ପଲ୍ଲବିବ

ଶୁଣିଲେ ବୃଦ୍ଧର ନବଯୁବା ଉପୁଜିବ ।

ପଡ଼ିବ ଅନୂଢାନାରୀଠାରୁ କ୍ଷୀର ବହି

ଶୁଣିଲାକ୍ଷଣି ସେ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ଯିବ କାହିଁ ।

ସାରଦା ମାତାଠାରୁ କେ ଅଛି ଆଉ ବଡ଼

ସେ ପୁଣି ନୋହିବେ ତୋର ବଚନରୁ ଗାଢ଼ ।

ତୋହର ବଚନକୁ ଯେ ସୁଧା ପ୍ରାୟ ମଣି

ଏତେ ଦିନରେ ଶୁଣିଲେ ତୋର ବାକ୍ୟ ଧ୍ୱନୀ ।

ମୋହର ତୋଠାରେ ଚିନ୍ତାମାନ ଥିଲା ରହି

ଏଥର ସେ ସବୁ ଦୂର ହେଲା ମହାଦେଈ ।

ଶୁଣିଲି ଅମୃତମୟ ବାକ୍ୟ ଏବେ ତୋର

ଲକ୍ଷେ ସିଂହର ଯେ ବଳ ହେଲା ଏବେ ମୋର ।

ବଧୂମାନଙ୍କୁ କରାଅ ଏବେ ବେଗେ ସଜ

କରନ୍ତୁ ସେ ଯଥାବିଧି ରାଜକୁଳ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ସନ୍ତକଯାକ ଧରିଣ ନଦୀକୂଳେ ଯାନ୍ତୁ

ଗଉରୀ ପୂଜା କରିଣ ଅନଳେ ପଡ଼ନ୍ତୁ ।

ଏରୂପେ କହିଣ ରାଜା ରାଣୀ ମନ ଘେନି

ମନ୍ତ୍ରୀସହ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ହେଉ ବାଦ୍ୟ ଧ୍ୱନୀ ।

ନିର୍ମାଣ କରାଅ ଏବେ ସତୀକୁଣ୍ଡ ବେଗେ

ଚଳନ୍ତୁ ଏ ବଧୂମାନେ ତହିଁ ଏହି ଲାଗେ ।

ଶୁଣିଣ ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ଖୋଳାଇଲେ ଖାତ

ଛବିଶଲକ୍ଷ ହାତ ସେ ହୋଇଲାକ ଗାତ ।

ଚନ୍ଦନକାଠ ଛେଦିଣ ତହିଁରେ ପୂରାଇ

ଢାଳି ଗୁଆଘୃତ ଦେଲେ ଲଗାଇଣ ଜୁଇ ।

ବଧୂ ଯେ ନାତୁଣୀ ବଧୂ ସଜ ହୋଇଗଲେ

ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଯେ ଦାନ ଦେଇ ଗୌରୀପୂଜା କଲେ ।

ସନ୍ତକମାନ ଧରିଣ ଅନଳେ ପଶିଲେ

ବେଦକର୍ମ ମାର୍ଗେ ସର୍ବେ ସତୀ ହୋଇଗଲେ ।

ମୃରସହ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଯମପୁରେ ଗମନ ଓ ଅମୋହମାଳା ପ୍ରଦାନ

ଦ୍ୱାଦଶ ଦିନେ ସାରିଲା ରାଜା ସତୀ କାର୍ଯ୍ୟ

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଯାହା ହେଲା ଶୁଣ ଋଷିବର୍ଯ୍ୟ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଶୋକରେ ରାଜା ମନେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ

ଧାତାଙ୍କୁ ଯେ ସୁମରିଲା ମନେ ମନେ ଧ୍ୟାଇ ।

ଆସନ ଟଳୁ ଜାଣିଲେ ପିତା ଯୋଗ ଧ୍ୟାନେ

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଚିନ୍ତିଲା ମୃରାସୁର ଦୁଃଖ ମନେ ।

ଆମ୍ଭେହେଁ ଯାଇ ତାହାକୁ ନ ବୋଧିବା ଯେବେ

ଶାନ୍ତି ନ ଭଜି କୋପିବ ରାଜା ଅହଂଭାବେ ।

ପୂତ୍ର ମରୁଡ଼ି କଥା କି ଅଳପ ବାଧଇ

ସଂସାରେ ବନ୍ଧ୍ୟା ସ୍ତିରୀକି ରୋଦନ କରଇ ।

କେବଳ ସଦାକାଳରେ ଦୁଃଖେ ରହିଥାଇ

ପୁତ୍ରହୀନକୁ ବୋଧିଲେ ଧରମ ହୁଅଇ ।

ଏରୂପେ ସେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ମରାଳରେ ବସି

ମିଳିଲେ ଯେ ପିତାମହ ଦୈତ୍ୟପାଶେ ଆସି ।

ଅମୋହମାଳା ଗୋଟିଏ ଧରି ବେଦବର

ଯାନ ତେଜି ଭୟେ ଉଭା ହୋଇଲେ ସତ୍ୱର ।

ବସିଅଛି ସଭାକରି ଦୈତ୍ୟ ମନଦୁଃଖେ

ଏମନ୍ତ ବେଳେ ମିଳିଲେ ବ୍ରହ୍ମା ତାର ପାଖେ ।

ପିତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଆସନୁ ବେଗେ ଉଠି ମୁର

ଲୋଚନୁ ଲୋତକଧାରା ବହି ବୋଲି ଗିର ।

ଉଠି ଶୋକଭରେ ଦେଲା ଆସନ ପକାଇ

ବସିଲେ ଯେ ପିତାମହ ଧୀରେ ତହିଁ ଯାଇଁ ।

ଶୋକଭରେ ଦଇତ ନ ପାରେ ବାକ୍ୟ କହି

ନମିଲା ଲୋତକ ଜଳେ ତାଙ୍କ ପାଦ ଧୋଇ ।

ପ୍ରମାଣ ସାରିଣ ବସେ ମଥାକୁ ସେ ପୋତି

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ବାପ ନକର ଶୋକ ଅତି ।

ତୋ ପୁତ୍ରକୁ ମରଣ ବାର୍ତ୍ତା ମିଳିବାରୁ ମୋତେ

ଶଙ୍ଖୋଳି ଆସିଛି ଆରେ ବାପଧନ ତୋତେ ।

ଅସୁର ବୋଲେ ଶୁଣିମା ହେଉ ପିତାମହ

ସଂସାର ଯାକରେ ତୁମ୍ଭେ ଧାତା ପରା ହୁଅ ।

ମୋତେ ଏତେ ପୁତ୍ର ନାତି ତୁମ୍ଭେ ଦେଇଥିଲ

ଦିନକେ କି ମରିବାକୁ ଭାଲେ ଲେଖିଥିଲ ।

ଦୁଇ ଚାରି ନୁହନ୍ତି ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର

ଆବର ମୋ ନବଲକ୍ଷ ନାତି କୁଳ ଗୋତ୍ର ।

ଦଣ୍ଡକ ଭିତରେ ଯେବେ ଏ ସମସ୍ତ ମରି

କି ବୋଲି ଲେଖିଲ ଏହା ଆହେ ମୁଖ ଚାରି ।

ଧାତା ବୋଲେ ଆରେ ବାବୁ ଶୁଣ ତୁହି ଏହା

ଗୋବିନ୍ଦ ଭିଆଣ ଅଟେ ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚ ଯାହା ।

ଈଶ୍ୱରଟି ବସାଇବେ ଏକ ଗୋଲାହାଟ

ତହିଁ ବିକା କିଣା କରୁଥାନ୍ତି ଜନପୁଟ ।

ଗୋଲାହାଟ ବୋଲି ସେହି ହାଟ ନାମ କହି

ଅଛନ୍ତି ଅପାର ଲୋକ ମିଳି ଜାଣ ତହିଁ ।

ଛପନ କୋଟି ପସରା ଥୋଇଣ ଅଛନ୍ତି

ହାଟେ ଆସି ଲୋକେ ତାହା କିଣିଣ ନିଅନ୍ତି ।

ଯେଉଁ ସମୟରେ ସେହି ହାଟ ଥିଲା ବସି

ବାୟବ୍ୟ କୋଣରୁ ଇନ୍ଦ୍ର ବର୍ଷା କରେ ଆସି ।

ମହାବତାସ ବହିଣ ମାରେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି

ହାଟରୁ ପଳାଇଗଲେ ଲୋକେ ଉଠି ପଡ଼ି ।

ମଣ୍ଡପେ ସହସ୍ର ଲୋକ ଯାଇ ବସିଗଲେ

ତହିଁରେ ଯେ କଥା ତୋତେ କହିବା ହୋଭଲେ ।

ଚାରିଦିଗ ମେଘ ଘୋଟି ବରଷନ୍ତି ପାଣି

ବିଜୁଳି ଯେ ଘନ ଘନ ମାରେ ଶୂନ୍ୟେ ଟାଣି ।

ମଣ୍ଡପର ଚାରିପାଖ ମାରେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି

ମଣନ୍ତି ସେ ସ୍ଥାନେ ଥିବା ଲୋକେ ଡକାପାଡ଼ି ।

ବୋଲନ୍ତି କାହାକୁ ଏଥେ ମାରିବ ଚଡ଼କ

ତେଣୁ ଛାଡ଼ି ନ ଘୂଞ୍ଚନ୍ତି ଏଥୁ ମେଘଯାକ ।

ଅଳପ ଦୂରରେ ରହି ପିଟେ ବଜ୍ର ଆଣି

କାହାକୁ ମାରିବେ କିଏ ତାହା ଅଛି ଜାଣି ।

ଏଥକୁ ଉପାୟ ଆମ୍ଭେ କରିବାକ ପାଞ୍ଚି

ପଦାକୁ ଯାଇଣ ଜଣେ ଆସୁଥାଇ ଘୁଞ୍ଚି ।

ଯାହାର କୁଭାଗ୍ୟ ଥିବ ସେ ସିନା ମରିବେ

ବିଚାର ଶୁଣିଣ କଲେ ହେଉ ବୋଲି ସର୍ବେ ।

ସଭାରୁ ଉଠି ପଦାକୁ ବେଗେ ଜଣେ ଗଲା

ଚଡ଼କ ମାରିବାଠାଇଁ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ଲେଉଟି ଆସି ବସିଲା ପୁଣି ମଣ୍ଡପରେ

ଆଉ ଜଣେ ଚଳିଯାଇ ମିଳିଲା ସେଠାରେ ।

ଏ ରୂପରେ ତହିଁ ସର୍ବେ ଯା ଆସ ହୁଅନ୍ତେ

ତା ମଧ୍ୟୁ ଏକା ହୋଇଣ ଜଣେ ଥିଲା ପ୍ରାନ୍ତେ ।

ତାହାକୁ ବୋଇଲେ ଆହେ ତୁମ୍ଭେ ଚଳିଯାଅ

ତୋ କର୍ମରେ ଯାହା ଅଛି ତାହା ଭୋଗ ପାଅ ।

ବାହୁଡ଼ି ଆସିଲେ କଥା ଉତ୍ତମ ତ ହେଲା

ଚଡ଼କ ତ ମାଇଲେ ତୋ ଭୋଗ ସରିଗଲା ।

ପୁଣି ଭୟ କରିଣ ସେ ବେଗେ ଗଲା ଉଠି

ବୋଇଲା ଗୋବିନ୍ଦର କି ନାହିଁ ମୋତେ ଚିଠି ।

ସବୁଙ୍କୁ ରଖି କି ପଛେ ଦେବେ ମୋତେ ମାରି

ନ ଗଲେକ ପରମାଦ ଗଲେ ଯିବି ମରି ।

ଭୋ ପ୍ରଭୁକି ମୃତ୍ୟୁ ମୋତେ ଥିଲା ଏହା ଲେଖି

ବୁଝିଲେ ସଂସାରେ ମୁହିଁ ଅଟେ ନିରିମାଖି ।

ସାତଟି ପୁତ୍ରରେ ମୋର ଗୋଟିଏ ଦୁଲଣୀ

ଆମ୍ଭ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଯେ ମିଶି ହେବେ ଦଶପ୍ରାଣୀ ।

ମୁହିଁ ମରିଗଲେ ଏହୁ ହେବେ ଅରକ୍ଷିତ

ଏଥକୁ ଯେ ପରିତ୍ରାଣ କରିବେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ପଦାକୁ ଉଠି ଚଳିଯାନ୍ତେ

ମାଇଲା ଯେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ମଣ୍ଡପର କାନ୍ଥେ ।

ସହସ୍ରେକ ଲୋକ ମରିଗଲେ ସେହିଠାରେ

ବିହି ଲେଖିବା କଥା କେ ଆନ କରିପାରେ ।

ଜଣକ ଲାଗି ସମସ୍ତେ ଥିଲେ ଜାଣ ଜୀଇଁ

ଏରୂପେ କାହାକୁ ମଲା କଥା ଜଣାନାହିଁ ।

ଅପୂର୍ବ ମରଣ ଏହୁ ଅଟେ ଶୁଣିବାକୁ

ଏହି ପ୍ରକାରେଟି ମୃତ୍ୟୁ ଥିଲା ତୋ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ।

ଏରୂପେ ବିହି ଜାଣ ପୂର୍ବୁ ଥାନ୍ତି ଲେଖି

ଏହା ନଜାଣି ପ୍ରାଣିଏ ହେଉଥାନ୍ତି ଦୁଃଖୀ ।

ଯେତେକ ସେ ଲେଖିଥାନ୍ତି ବସି ଭାଲପଟେ

ସେତେକ ଭୋଗ ସେହୁ ଯେ କରଇ ନିରାଟେ ।

ଭୋଗ ସରିଲେ ତାକୁ କେ ରଖି ନ ପାରଇ

ଯେ ଯେତେ ଆଣିଥାଇ ସେ ସେତେ ଦିନ ଯାଇ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ କହିବା ଆଉ ମଧ୍ୟ ଶୁଣ

ତୋହର ପୁତ୍ର ନୁହନ୍ତି ସେହି ଯମଗଣ ।

ଶାପପାଇ ତୋର ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଜନ୍ମ ହେଲେ ଆସି

କହିବା ତାହାଙ୍କ କଥା ଶୁଣ ଆହେ ବତ୍ସି ।

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ପୋଏ ମଲେ ଯେଉଁକାଳେ

ଆଣିଲେକ ଯମଗଣ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ ବଳେ ।

ବାଟରେ ଆସୁ ମଦିରା ଯାଚିଲେ ଗରବେ

ଶୁଣି ଦକ୍ଷପୋଏ ତାଙ୍କୁ ଶାପ ଦେଲେ ସର୍ବେ ।

ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେଣୁ ଯାଚିଲ ଅଲାଗି

ଏ ଦୋଷୁ ମଞ୍ଚେ ଅସୁର ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ ବେଗି ।

ଏହିରୂପେ ଶାପ ଜାଣ ଦ୍ୱନ୍ତେ ଦକ୍ଷପୋଏ

ଶୁଣିଣ ଯେ ଯମଗଣ କଲେ ମହାଭୟେ ।

ବୋଇଲେ ନଜାଣି ଦୋଷ ଅରଜିଲୁ ଆମ୍ଭେ

ଦକ୍ଷବ୍ରହ୍ମା ପୁତ୍ର ବୋଲି ନ ଚିହ୍ନିଲୁ ପୂର୍ବେ ।

ତହିଁର ଫଳ ପାଇଲୁ ଆମ୍ଭେ ଏବେ ପୁଣ

କେଉଁରୂପେ ମୋକ୍ଷ ହୋଇ ଆସିବୁଟି ଜାଣ ।

ତଥାପି ହୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟ ପୃଥ୍ୱୀ ନ ଚଳିବ

ଆମ୍ଭ ପ୍ରତି ଦେବତାର ବହୁ କୋପ ହେବ ।

ମରିବା ଲୋକଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ଆଣିବାକୁ ଯାଉ

ପାପୀଜନଙ୍କୁ ଆଣିଣ ବହୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଉ ।

ଆମ୍ଭେ ନ ରହିଲେ ଏହା କରିବ କେ କହ

ଅଳ୍ପାୟୁ ହୋଇ ଆସିବୁ ଏହି ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଦକ୍ଷପୁତ୍ର ହେଲେ ହସ ହସ

ବୋଇଲେ ଯାଅରେ ହୁଅ ମୁରଦୈତ୍ୟ ଶିଷ୍ୟ ।

ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି

ଅସୁର ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ଜନ୍ମ ହେବ ବିନଶ୍ୟତି ।

ଯେରୂପେ ମରିବ ତୁମ୍ଭେ କହିଁବୁ ତାଶୁଣ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପଢାଇବେ ଯେ ଆସି ନାରାୟଣ ।

ମରିବ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମନ୍ଦ ପାଞ୍ଚି ତୁମ୍ଭେ ତହିଁ

ମରାଇବେ ଯେ ଗରୁଡ଼ ହାତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ ।

ମରିବ ହେ ଖଗେଶ୍ୱର ହାତେ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ

ଏ କଥା ପୂର୍ବରୁ ପାଞ୍ଚିଛନ୍ତି ନାରାୟଣ ।

ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ପଡ଼ିଯିବ ସର୍ବେ ବୁଡ଼ି

ତେବେ ଏ ପାତକ ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗୁ ଯିବ ଛାଡ଼ି ।

ଶୁଣି ଯମଗଣ ଚଳିଗଲେ ତୋଷ ହୋଇ

ଏଥିଉତ୍ତାରୁ ହେ କଥା ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ ।

ତୋହର ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ଆସି ହେଲେ ସେହିଜନ୍ମ

ପାପରୁ ସେ ମୋକ୍ଷ ହୋଇ ଗଲେ ନିଜ ଧାମ ।

ଅଛନ୍ତି ତୋହର ପୁତ୍ରେ ଯାଇ ଯମପୁରେ

ଆଖଡ଼ା କରି ସାଧନ୍ତି ବିଦ୍ୟା ସେହିଠାରେ ।

ଦେଖିବୁ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଯେବେ ମୋର ସଙ୍ଗେ ଆସ

ଦେଖିଲେ ଯେ ଛାଡ଼ିଯିବ ତୋର ମୋହପାଶ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମୃରାସୁର ଆନନ୍ଦିତ ହେଲା

ବିଜୟ ରଥରେ ଚଢି ବ୍ରହ୍ମା ସଙ୍ଗେ ଗଲା ।

ମରାଳଯାନ ଚଢିଣ ବିଜେ ବେଦବର

ମୃରାସୁର କୁ ଘେନିଣ ଗଲେ ଯମପୁର ।

ମୁରର ପୁତ୍ରେ ସାଧନ୍ତି ତହିଁ ସର୍ବ ବିଦ୍ୟା

କେ ଧେନୁ ସାଧଇ କେହୁ ସାଧ୍ୟକରେ ଗଦା ।

ବ୍ରହ୍ମାଏ ବୋଇଲେ ଦେଖ ତୋ ପୁତ୍ରଯାକଙ୍କୁ

ବିଦ୍ୟା ସାଧୁଅଛନ୍ତି ଏ ସୃଷ୍ଟି ଜିଣିବାକୁ ।

ତୁହି ଭାଳୁଥିବୁ ମୋର ପୁତ୍ର କେଣେ ଗଲେ

ନୟନ ପୁରାଇ ଦେଖ ତାଙ୍କୁ ଏବେ ଭଲେ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମୃରାସୁର ମନେ ତୋଷ ବହି

ପୁତ୍ରଙ୍କର ନାମଧରି ଡ଼ାକେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇ ।

ବୋଇଲା ଆସିଲ ଆରେ ପୁତ୍ର ମୋତେ ଛାଡ଼ି

କାନ୍ଦୁ ଅଛନ୍ତି ମାତାଏ ମନେ ମନେ ଲୋଡ଼ି ।

ଆସରେ ବାପ ଘରକୁ ଯିବା ଏବେ ଆମ୍ଭେ

ପଛେ ଏ ବିଦ୍ୟା ସାଧିବ ଏଥେ ଆସି ତୁମ୍ଭେ ।

ଶୂଣିଣ ବୋଇଲେ ଯମଗଣ ମାର ମାର

କିଏ ତୁହି କେଉଁମାନେ ତୋହର କୁମର ।

ତୋହ ଘରେ ଥିବାଯାଏଁ ତୋହ ପୁତ୍ର ଥିଲୁ

ମରିବା ମାତ୍ରକେ ପରଲୋକକୁ ଅଇଲୁ ।

ସାଧୁଅଛୁ ଗଦା ଧନୁ ମରିବ ବାଜିଲେ

ଆଡ଼ହୋଇ ଉଠିଯାଅ ଏହିଠାରୁ ଭଲେ ।

ମୁର ବୋଇଲା ବାପରେ ଶୁଣ ମହୀକର୍ଣ୍ଣ

ବାପକୁ ତେଜି ମଉସା ପାଦେ କେହ୍ନେ ନମ ।

ମୋହର ପ୍ରାୟେ ସଂସାରେ ବାପ ମିଳିବକି

ମଦନାବତୀ ପ୍ରାୟେକ ମାତ ହୋଇବ କି ।

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ନିଜ ବାପ ତୁମ୍ଭେ ମୋର ବତ୍ସ

ଏହିକଥା କାହିଁପାଇଁ ତୁମ୍ଭେ ପାଶୋରୁଛ ।

ପୁତ୍ର ବୋଇଲେ ରେ ବାପ କିମ୍ପା ପାଶୋରିବୁ

ତୁ ଏଥୁଗଲେ ମରିବୁ ଆମ୍ଭେ ଆଣିଯିବୁଁ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମୃରାସୁର ହେଲା ଆଚମ୍ବିତ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ ଚାହିଁ ହୋଇଲା ଚକିତ ।

ବିଧାତା ବୋଇଲେ ଏହିରୂପେ ସଂସାରଟି

ତୁ ଏହା ନ ଜାଣି ଶୋକ କରୁ କାହାକୁଟି ।

ଦଇବ ମାୟାରେ ପଡ଼ି ହେଉ କେତେ ବାଇ

କାହାର ବାପ କେ ପୁତ୍ର କାହାର କେ ହୋଇ ।

କେ କାହାର ଭାରିଯା କେ ଅଟେ କାର ସ୍ୱାମୀ

ଯେତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଅର୍ଜେ ସେ ନୋହେ ତାରପଣି ।

ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଅଛି ସେହିଠାକୁ ଯାଏ

ଏକଥା ନ ଚିହ୍ନି ପ୍ରାଣୀ ଭ୍ରମେ ଭ୍ରମ ହୁଏ ।

ଅମୋହମାଳ ଦେଉଛି ମୋର ଏବେ ନିଅ

ଏହି ମାଳାଥିଲେ ତୋତେ ନ ଲାଗିବ ମୋହ ।

ଏହିରୂପେ କହି ମାଳ କଣ୍ଠେ ତାର ଦେଲେ

ତହୁଁ ମୁର ପୁତ୍ର ଆଶା ପରିତ୍ୟାଗ କଲେ ।

ଲୋଭ ମୋହ ଶୋକ ଆଦି ତେଜି ମୃରାସୁର

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଦରେ ନମି ଗଲା ନିଜପୁର ।

ବିଧାତା ଯେ ବିଜେ କଲେ ଆପଣା ନିବାସ

କନକାବତୀ ନଗରେ ମିଳିଲା ରାକ୍ଷସ ।

ଭାଜିଗଲା ଶୋକ ମୋହ ତନୟଙ୍କ ସ୍ନେହ

ସଭାକୁ ଯାଇ ବୋଇଲା ସର୍ବେ ସଜ ହୁଅ ।

ଭାଇକି ବୋଇଲା ଏବେ ଦାରୁଣରେ ଶୁଣ

ବଦ୍ରିକା ନଗ୍ରକୁ ଏବେ ପେଷ ସୈନ୍ୟଗଣ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲବର ପୋଏ କେଡ଼େ ବଳିୟାର

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଛଳେ ପେଷିବି ତାଙ୍କୁ ଯମପୁର ।

କଟକଯାକ ପୋଡ଼ିବା ବେଢ଼ି ଚାରିପାଖ

ଉପାଡ଼ି ସିନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟରେ ପକାଇବି ଦେଖ ।

ବଂଶଯାକକୁ କରିବି ଆଜି ଭସ୍ମରାଶି

ଦେଖିବେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ତାହା ଦେବଗଣେ ବସି ।

ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ମୋ ସଜକର ବଦରିକା ଯାଏ

ଶୁଣି ଦାରୁଣ ଖୁଣ୍ଟିଆ ଆଗେ ଯାଇକହେ ।

ବୋଇଲା ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ହେଲା ପରମାଣ

ଦାଣ୍ଡରେ ବଜାଅ ବେଗେ ଟମକ ନିଶାଣ ।

ଶୁଣିଣ ଖୁଣ୍ଟିଆ ଘେନି ରାଜାର ଯେ ଆଜ୍ଞା

ଟମକିଆକୁ କହିଲା ଡ଼ାକି ରାଜା ପ୍ରଜ୍ଞା ।

ବୋଇଲା ଦାଣ୍ଡରେ ଯାଇ ବଜା ଟମକକୁ

ବଜାଇ ଟମକ ନାଦେ ଡ଼ାକିବ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ।

ଟମକ ବଜାଇ ସେହୁ ଏକା ଡାକୁଥିବ

ସମସ୍ତଙ୍କ ନାମମାନ ଟମକେ ବାଜିବ ।

ବଇରୀ ମର୍ଦ୍ଦନ ନାମ ଟମକ ଯେ କହି

ବାଜଣା ଶୁଣି ଆସିବେ ଏଥେ ସର୍ବେ ଧାଇଁ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକର ନାମ ଧରି ଟମକ ବାଇବୁ

ନାଦରେ ନାମ ଧରିଣ ସବୁଙ୍କୁ ଡାକିବୁ ।

ଶୁଣି ଟମକିଆ ଧରି ଟମକ ଯେ ପିଟି

ନାଦରେ ନାମ ଧରିଣ ଡାକେ ଗୋଟି ଗୋଟି ।

ବୋଲେ ଆମ୍ଭ ରାଜା କାଲି ସୈନ୍ୟଗଣ ନେଇ।

ବଦରିକାପୁରେ ଯିବେ ଜିଣିବାର ପାଇଁ ।

ସେନାମାନେ ସଜ ହୋଇ ଶୀଘ୍ର ମିଳ ଆସି।

ଟମକ ଡ଼ାକଇ ଏହି କଥା ଅହର୍ନିଶି ।

ଶୁଣିଣ ଧାଇଁଲେ ସେନାମାନେ ହୋଇ ସଜ।

ରାଜା ଛାମୁରେ ମିଳିଲେ ଚଢ଼ି ଅଶ୍ୱଗଜ ।

ନୃପତି ବୋଇଲେ ଆହେ ସର୍ବେ ଯିବା ଚାଲ।

ବଦରିକା ନଗ୍ରେ କାଲି କରିବା ଯେ ଗୋଳ ।

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମାରି ଅର୍ଜିବା ଯେ ଯଶ।

ତେବେ ସଭାରେ ବସିଣ ହେବା ହସ ହସ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କ ମରୁଡ଼ି ଦେଖି କମ୍ପୁଛି ମୋ ଦେହ।

ନୁହନ୍ତି ଦୁଇ ଚାରି ସତର ଲକ୍ଷ ପୁଅ ।

କୁମର ଯେ ମୋର ମଲେ ବଧୂ ମୋର ମଲେ

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ହୋଇଣ ସେ ଏଡ଼େ କର୍ମ କଲେ ।

କି ରୂପେ ଅଛଇ ଧର୍ମ ତାକୁ ଜାଣ ସହି।

ମାରିଣ ପଳାଇଗଲେ ଦ୍ୱିଜରୂପ ବହି ।

ଗଲେ ବୁଝିବା ସେ ବେନି ଭାଇଙ୍କର କଥା।

ଆଗେ ପଡ଼ିଲେ ମୋଡ଼ିଣ ଦେବି ଧରି ମଥା ।

କାଙ୍କୋଳାସୁରର ଯୁଦ୍ଧ ଯାତ୍ରା

କାଙ୍କୋଳାସୁର ଉଠିଲା ଶୁଣି ଗଳ ଗାଜି

ଭୂମିରେ ହାତକୁ ପିଟି ନିଶ ମୋଡ଼େ ଗର୍ଜି ।

ବୋଇଲା ହେଉଛ କେତେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ତମ

କାଲି ତ ଗଲେ ପୋଛିବ ତାଙ୍କ ପାଞ୍ଜି ଯମ ।

ଆମ୍ଭେ ଥାଉଁ ଥାଉଁ କିମ୍ପା ଯିବୁ ଯୁଝି ତୁହି

ଲୋକେ ବୋଲିବେ ରାଜାର ବିବେକ ଯେ ନାହିଁ ।

ଏରୂପେ ସେନାପତିଏ ଛାମୁରେ କହନ୍ତେ।

ସଂସାରେ ବାଛି ପାରିବ ଆଉ କେହୁ ତୋତେ ।

ସେମାନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯେ ଆଗ ପେଷ ତୁହି

ସେନାମାନେ ନ ପାରିଲେ ଯୁଝିବୁ ତୁ ଯାଇ ।

ସମ୍ଭ୍ରମହୋଇ ଚଳିବୁ ତୁହି ଯେତେବେଳେ

ପୃଥିବୀ ପଡ଼ିବ କିବା ଯାଇ ରସାତଳେ ।

ପୁତ୍ରଙ୍କର ପାଶେ ଯେବେ ଥାଆନ୍ତୁ ତୁ ରହି

ଗୋଟିଏ ପୁତ୍ର ତୋହର ମରନ୍ତେ କିମ୍ପାଇଁ ।

ତଥାପି ଆମ୍ଭେମାନେ ତ ପାଖେ ଥାନ୍ତୁ ଯେବେ

କିରୂପେ ବଲ୍ଲଭ ପୋଏ ମାରିଯାନ୍ତି ତେବେ ।

ଗୃହରେ ଆଣି ରଖିଲୁ ତାଙ୍କୁ ହେଳା କରି

ବରଷ ତିନି ରଖିଇ ନ ପାରିଲୁ ମାରି ।

ଶେଉଳ ମାଛ ପ୍ରାୟେ ସେ ହେଲେ ମନ୍ଦ ଜାଣ

ଭେଣ୍ଡିଆ ଚଣ୍ଡିଆ ବୁଦ୍ଧି କାହିଁ କେତେପୁଣ ।

ମୁଁ ଆଗେ ଯୁଦ୍ଧକୁ ପୁଣ ଯାଉଅଛି ଚଳି

ବଲ୍ଲଭର ପୁତ୍ର ମାରି ଦେବି ବିଶାବଳୀ ।

ଆବର ମାରିଲେ ବେନି ସେନା ବାହାସ୍ଫୋଟ

ଚୋବାନ୍ତି ଦଶନପନ୍ତି ଭିଡ଼ି ରଟମଟ ।

ବୋଇଲେ କାଙ୍କୋଳାତୁଲେ ଯିବୁ ଆମ୍ଭେ ବେନି

ତିନେହେଁ ଘୋଟିବୁ ମିଶିଗଲେ ପୁର ତିନି ।

ଏରୂପେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ କହି ଶରଜିତ

ବୀରକେଶର ବାନାରେ ଟେକ ନେଇ ହସ୍ତ ।

ବୋଇଲେ ବଦ୍ରିକା ଆମ୍ଭେ ଯାଇ ଆସୁ କିନା

ତେବେ ସେ ରାଜା ବିଚାର କରୁ ବସି ସିନା ।

ପୁଣି ମୃରାସୁର କହେ ହଲାଇଣ ଥୋଡ଼

ବୋଇଲା ତ ପୂତ୍ରଠାରୁ ତୁମ୍ଭେ ମୋର ବଡ଼ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖି ପୁତ୍ରଶୋକ ପାଶୋରିଛି

କିରୂପେ ହେଁ ମୋର କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ବତ୍ସି ।

ବଡ଼ ବଇରୀ ମୋହର ଅଟେ ସେହି ଏକା

ସେ ମଲାଯାଏ ମୋର ନଯାଏ ହୃଦୁ ଦକା ।

କିରୂପେ ହେଲେ ଯାଇଣ ମାରି ଆସ ବେଗେ

ପ୍ରଳୟ ଯାଏରେ ତୁମ୍ଭେ ରହିବ ମୋ ସଙ୍ଗେ ।

ପରମ ସୁଖେ ରହିଣ କରିବ ଯେ ଭୋଗ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯାବତ ଚନ୍ଦ୍ର ଅର୍କେ ନାହିଁ ଭୋଗ ।

ତେତିଶକୋଟି ଯେ ରାଣୀ ଅଛନ୍ତି ମୋ ସତୀ

ଲେଉଟି ସେ କେତେ ପୁତ୍ର କରିବେ ଉତ୍ପତ୍ତି ।

ବାଳକେ ମରିବାରୁ ନ କରେ ମୁହିଁ ଚିନ୍ତା

ଦେଖିବ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଜିଣି ହେବି କେଡ଼େ ଜିତା ।

ମୁହିଁ ସଂସାରଯାକରେ ଅଟେ ଏକା ବଡ଼।

ମୋହ ସଙ୍ଗରେ କି ସରି ହେବ ଯୋଗାରୂଢ଼ ।

ଆବର ଲୋକଙ୍କୁ ମୁହିଁ ମନେ ନ ଗଣଇ

ଦେଖୁଛ ତ ନିତି ବ୍ରହ୍ମା ଆସେ ମୋତେ କହି ।

ଆବର ଯେ ଦିଗପାଳେ ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି

ସମସ୍ତେ ତ ଖଟିଛନ୍ତି ହୋଇ ବଶବର୍ତ୍ତୀ ।

ଶୁଣିଣ କହନ୍ତି ସେନାମାନେ ପାଦ ଧରି

ବୋଲନ୍ତି କିଏ ନ ଅଛି ‌ତୋତେ ସେବା କରି ।

ମଣ୍ଡଳାଧିପତି ତୁହି ମୁର୍ଦ୍ଧାନାଭିଷେକୀ

କେ କହିପାରେ ଛାମୁରେ ତୋତେ ମଥାଟେକି ।

ଯେତେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ଆଉ ଚାରିଯୁଗେ ରାଜା

ତୋର ସମାନେ ସଂସାରେ ନାହିଁ କାର ପୂଜା ।

ଶାନ୍ତିପଣକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତୁହି ଗଙ୍ଗାଜଳ

ତୀକ୍ଷ୍ଣପଣକୁ ସାକ୍ଷାତେ ଅଟୁ କାଳାନଳ ।

କ୍ଷତ୍ରିପଣକୁ ନୁହନ୍ତି ରୁଦ୍ର ହରି ସରି

ବାସୁକି ପ୍ରାୟେ ବହୁଛୁ ଭାରା ଜନ ତାରି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାରଦାଙ୍କ ପ୍ରାୟ ଦୟା ତୁହି କରୁ

କ୍ଷଣକେ ଯାବତ ଲୋକ ଦମ୍ଭ ଭାଙ୍ଗିପାରୁ ।

ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ମନ କଲେ ଏକ ଠୁଳ

ତହିଁରୁ ଦ୍ୱିଗୁଣ ବଳେ ତାର ବୁଦ୍ଧି ବଳ ।

କୁବେର ବରୁଣଙ୍କର ଅଛି ଯେତେ ଧନ

ତହିଁରୁ ଦ୍ୱିଗୁଣ ବଳେ ତୋ ସମ୍ପତ୍ତିମାନ ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ଅଛନ୍ତି ଯେତେ ଋଷିପୁତ୍ର

ତହିଁକି ଦ୍ୱିଗୁଣ ବଳେ ତୋର ଗୁରୁ ମନ୍ତ୍ର ।

ଶୁଣିଣ ମୃରର ମନ ହେଲା ବଡ଼ ତୋଷ

ବୋଇଲା ରେ ନୃସିଂହକୁ ବେଗେ ମାରିଆସ ।

ପାଇକ ରାଉତ ରଥି ସର୍ବେ ଯାନ୍ତୁ ଚଳି

ବାହନ ଆଗରେ ବାଜୁ ବୀର ବାଜାବଳୀ ।

ଗଜ ଅଶ୍ୱ ଖର ଉଷ୍ଟ୍ର ମଇଁଷୀ ଯାନରେ

ଯେ ବିଧି ବିଧାନେ ଚଢ଼ି ଚଳନ୍ତୁ ଗମ୍ଭୀରେ ।

ହୁଅନ୍ତୁ ପଦାତି ସୈନ୍ୟମାନେ ବେଗେ ସଜ

ପୁଣି ବାହାର ହୋଇଲେ ଦଶଲକ୍ଷ ଗଜ ।

କୋଟିଏ ଅଶ୍ୱ ଯେ ଉଟ ଅବୁର୍ଦେକ ଗଲେ

ତେର ପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ବାହାରିଲେ ।

ଲାଙ୍କିଆ ଯେ ତୀକ୍ଷ୍ଣକାଠି ଖଡ଼ଗ୍ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ମୁନା

ଶକତି ମୁଦ୍‌ଗର ଗଦା ଶଳ ଫରକନା ।

ଧନୁ ନାରାଚ ଶାବେଳି କାଣ୍ଡ ଭାଲ ଖଣ୍ଡା

ଚାଲନ୍ତି କ୍ଷତ୍ରି ଧରିଣ ହୋଇ ପରଚଣ୍ଡା ।

କାଙ୍କୋଳାସୁର ରାଜାର ଆଗେ କହି ଗଲା

ସଙ୍ଗେ ଶରଜିତ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳିକୁ ଯେ ନେଲା ।

ଚଳିଲେକ ସୈନ୍ୟଯାକ ସିଂହଦ୍ୱାର ବାଟେ

ଦିଶନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା ପ୍ରାୟେ ଦୈତ୍ୟଥାଟେ ।

ଢୋଲ ଦମା ଟମକ ଯେ ବାଜେ ଘଡ଼ି ଘଡ଼ି

କାହାଳି ଚଡ଼କା କାମଭେରୀ ବଜ୍ର ରଡ଼ି ।

ନ୍ଦୁନ୍ଦୁଭି ମହୁରୀ ଶଙ୍ଖ ପଖାଉଜ ବାଜେ

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ମୁଖ ରାବରେ ତିନିପୁରେ ଗଞ୍ଜେ ।

ଆକାଶେ ଥାଇ ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଦେବେ ମନ ତୋଷେ

ବୋଇଲେ ମୃତ୍ୟୁ ପେଶିଲେ ଏବେ ମୃରଦେଶେ ।

ପାହାରିଗଣ ସତରଲକ୍ଷ ମଲେ ପୋଏ

ନବଲକ୍ଷ ନାତି ଆଦି ଗଲେ ସବୁ କ୍ଷୟେ ।

ଏବେ ସେ ଆସନ୍ତି ବହୁ ସେନା ଯୁଦ୍ଧ କରି

ନୃସିଂହ ହସ୍ତରେ କାଲି ଯିବେ ନିଶ୍ଚେ ମରି ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚିଣ ଦେବେ ହୁଅନ୍ତି ଆନନ୍ଦ

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ ସେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ।

ତେରପଦ୍ମଯାଏ ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ଆସନ୍ତି ସମର କରି ସେନାପତି ତିନି ।

ବଦ୍ରିକା ଦେଶକୁ ଯେ କନକାବତୀ ପୁର

ଦୁଇଶ ପଚାଶ ଯୁଣ ହୁଏ ପଥ ଦୂର ।

ଦିନକ ମଧ୍ୟେ ଆସିଲେ ଦୈତ୍ୟବଳ ମାଡ଼ି

ବଦ୍ରିକା ଦେଶେ ରହିଲେ ଆସି ବସାପାଡ଼ି ।

ଉତ୍ତରପାଖେ ଆନନ୍ଦବନ ନାମେ ତୋଟା

ନୈମିଷାରଣ୍ୟକୁ ବଳି ଦିଶେ ବନଗୋଟା ।

ବଦ୍ରିକା ନଗ୍ରକୁ ମାଡ଼ିଅଛି ଉପବନ

ବହଇ ସେ ଗଙ୍ଗାନଦୀ ତୀର୍ଥ ଅତି ପୂଣ୍ୟ ।

ସେ ବନର ମହିମାକୁ କି ଦେବା ଉପମା

ନୃସିଂହ କରନ୍ତି ନିତ୍ୟ ଯହିଁ ପରିକ୍ରମା ।

ଚୌଷଠି ସସ୍ର ନାୟିକା ଘେନି ବିହରନ୍ତି

ଯଜ୍ଞ ବେଦୀରେ ନୃସିଂହ ରାହାସ କରନ୍ତି ।

ନୃସିଂହ ବନବିହାର ଅଟଇ ସେ ତୋଟା

ନନ୍ଦନବନରୁ ବଳି ଦିଶଇ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ।

ନାନଦି ମହୌଷଧି ଯେ ବନେ ଅଛି ରହି

ଚିହ୍ନି ପାରିଲେ ନ ପଶେ ରୋଗ ତାର ଦେହୀ ।

ଆବର ଲାଗିଛି ପୁଷ୍ପଲତା ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି

ବାସନାରେ ଚହଟଇ ବେନି ଯୁଣ ମାଡ଼ି ।

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ଯେ ବହେ ସର୍ବ କାଳେ

ନୃସିଂହ ଯେ ବିହରନ୍ତି ତହିଁ ତରୁତଳେ ।

ସେ ବନେ ପଶିଲେ ରୋଗବ୍ୟାଧି ନଷ୍ଟ ହୋଇ

ଦେଖିଲେ ପଡ଼ିବ ଶତ୍ରୁ ହେଲେ ମୋହଯାଇ ।

ବିରାଜେ ଉତ୍ତମ ଚୁନ ବନ ପନ୍ତି ପନ୍ତି

ବାରମାସଯାକ ଫଳ ଫଳି ଝୁଲୁଥାନ୍ତି ।

ଆବର ତହିଁ ପନସ ଗୁଆ ନାରିକେଳ

କଦଳୀ କମଳା କରମଙ୍ଗା ମାଳ ମାଳ ।

ନାରଙ୍ଗ ବାତାପି ଟଭା ଲେମ୍ବୁ ତାଳସଜ

କପିତ୍ଥ ଖଜୁରୀ କେନ୍ଦୁ ହରି ପାଦାମ୍ବୁଜ ।

ମୁନିଙ୍ଗା ପିଜୁଳି ନରକୋଳି ଶଜନାଟି

ଆବର ଡ଼ାଳିମ୍ବ ଫଳ ପଡ଼େ ପାଚି ଫୁଟି ।

ଆବର ଜମ୍ବୀର ଚୂନକୋଳି ସୀତାଫଳ

ଅଏଁଳା ତେନ୍ତୁଳି ରାଜଜାମୁ ମାଳ ମାଳ ।

ଏ ଆଦି ସୁସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ଫଳେ ନାନାଜାତି

ଲବଙ୍ଗ ମରିଚ ଜାଇଫଳ ପନ୍ତି ପନ୍ତି ।

ବାସଙ୍ଗ ଦାରାକ୍ଷ ଦେବଦାରୁ କଳାଜୀରା

ବଡ଼ଜିରା ଚିରାଇତା ବାହାଡ଼ା ଗୋଖରା ।

କଟୁ ରୋହିଣୀ କାଫଡ଼ କୁଢ ଶୁଣ୍ଠୀ ମୁଥା

ଆର୍ଦ୍ରକ ନିମ୍ବ ଆବର ମହାନିମ୍ବ ତଥା ।

ବେଗୁନିଆ ଅଦା ମେଥି ଶୁକ୍ଳଚିତା ଫାରି

ଧନିଆ ଛତୌରି ଜାଇଫଳ ଶୃଙ୍ଗବେରି ।

ଆବର ଅଛନ୍ତି ତହିଁ ନାନାପୁଷ୍ପ ତରୁ

ମାଧବୀ ବକୁଳ ଯାଇ ଯୁଈ ଚମ୍ପା କୁରୁ ।

ଦୟଣା ମରୁଆ ଛୁରୀଅନା ନାଗେଶ୍ୱର

କଦମ୍ବ ତରାଟ ମଲ୍ଲୀ ତଗଟ କନ୍ୟର ।

କାମିନୀ ନିଆଳି ଆଉ ଗୋଲାପ ସେବତୀ

ପାଟଳୀ ଅଶୋକ ଫୁଲ ରଙ୍ଗଣୀ ମାଳତୀ ।

ଅପରାଜିତା କାଞ୍ଚନ ଆଉ କିଆଫୁଲି

କେତକୀ କାମୋଦ କୁନ୍ଦ କରୁଣା କୁର୍ବେଲି ।

ମନ୍ଦାର ଅଏଁଳା ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ରଙ୍ଗଣୀ।

ତୋଟାର ମଧ୍ୟେ ଅଛଇ ଦିବ୍ୟ ପୁଷ୍କରିଣୀ ।

ତହିଁର ମଧ୍ୟେ ଫୁଟଇ କୁମୁଦ ଉତ୍ପଳ

ସେ ହ୍ରଦରେ ଜଳ ପୂରିଅଛି ବେନିକୁଳ ।

ଧନ୍ୟ ସେହି ପୁଷ୍କରିଣୀ ଗଙ୍ଗାସମ ବାରି

ଜଳଜନ୍ତୁ ବୁଲୁଛନ୍ତି ତହିଁରେ ପହଁରି ।

ବଗୁଲି ହଂସ ମରାଳ ଆଦି ପାଣିକୁଆ

ଗଙ୍ଗାଇ ଡ଼ୁବାଈ ପାଣିପିଆ ଯେ ତେଣ୍ଟିଆ ।

ମତ୍ସ୍ୟରଙ୍କା ତିଳ ବାଙ୍କମୁଖି କାକ ଛନ୍ତି।

ବୁଲନ୍ତି ଚକୋଇ ଚକ୍ରବାକ ପନ୍ତି ପନ୍ତି ।

ଗରୁଣ ଶାରଙ୍ଗ ରାଜହଂସ ବଡ଼କାଙ୍କ

ଏମନ୍ତ ଚଳନ୍ତି ଜଳେ ପକ୍ଷୀ ଏକୁ ଏକ ।

କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି କପୋତ କପୋତୀ ଯେ ପାରାବତ

କେହୁ ଶ୍ୟାମବର୍ଣ୍ଣ କେହୁ ଅଟେ ଶ୍ୱେତ ପୀତ ।

କୋକିଳ ଶାରୀ ଶୁଆ ଯେ ବୃକ୍ଷେ ଦ୍ୟନ୍ତି ରାବ

ବାଦରୀ ଜଳପାତିଆ କୁମ୍ଭାଟୁଆ ଜୀବ ।

ଶ୍ୟାମଳ କେଶର ଶଙ୍ଖଚିଲ ଭାଣ୍ଡ ଭୁଆ

ମଞ୍ଜରୀ ଗୋବରୀ ଚିଲ ଭଦଭଦଳିଆ ।

ଭଉଁରି କୋଇଲି ବାଜପାଇ କରାଖାଇ

ସାଗୁଣା ବାଇଟା ମାଟିଚଟା ହୋଇ ଜୁଇ ।

ନୀଳବଣୀ ରାଜବଣୀ ତେଣ୍ଟୁଆ ଛଞ୍ଚାଣ।

ଚରଡ଼ ଚିନ୍ତାମଣି ଯେ ବାଟଛାଲି ପୁଣ ।

କକ୍କୁଟ ଆବର ଭାଲ୍ୟାଖାଇ ନୀଳକଣ୍ଠ

କପୋତ ବଗୁଲି ପେଚା ବାଜ ଲମ୍ବଥଣ୍ଟ ।

ଚାତକ କାଳୀ ନାଗୁଣୀ ଗୁଣ୍ଡୁରୀ ବାଲିଆ

ନେପାଳ ଚଢାଇ ଦ୍ରୋଣକଙ୍କ ଭରତିଆ ।

ଖବର ଭୂମିରେ ଯେ କସରା ପାଟଭାଲି

ନାନବର୍ଣ୍ଣରେ ଅଛନ୍ତି ତହିଁ ଜୀବ ପୁରି ।

ବିମୁଖୀ ମହୁଲା ଚଷାପୁଅ ନାମେ ପକ୍ଷୀ

ପୁରାଣେ ଥୋକାଏ ପକ୍ଷୀ ନାମ ଗଲି ଲେଖି ।

ଆବର ଶୁଣିମା ଥୋକେ ଚଉପଦୀ ଜନ୍ତୁ

ପୂରିଅଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ଯେତେ ତତ୍ତ୍ୱୁ ।

ବରାହ ହରିଣ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ଯେ ସମ୍ବର

ସାଳୋହା ମୃଗ ଶଶା ଯେ ବଳିଆ ଝିଙ୍କର ।

ମହିଷିଦଳ ଶାର୍ଦ୍ଦୂଳ ଗୋରୁ ବାହୁଟିଆ

ଚୋଳଞ୍ଜା ମାର୍ଜରା କାଳିମୁଖା ବଣଭୁଆ ।

ଜମ୍ବୁକ ଗୟଳ ବ୍ୟାଘ୍ର ଭାଲୁ ମାଳ ମାଳ

କସ୍ତୁରୀ ଖରିଦ ମୂଷା ନକୁଳ ନେପାଳ ।

ଖୁରାଣ୍ଟି ସିଂହ ଯୂଅ ଯେ ଆବର ଭେରଣ୍ଡା

ଶରଭ ଚମରୁ ବନଗୋରୁ ଛୁଆ ଗଣ୍ଡା ।

କୁଟୁରା ମେଷ ଛେଳି ଯେ ଭେକ ଆଦିକରି

ଏ ବିଧିରେ ଲେଖିଗଲି ଚଉପଦି ଭରି ।

ଖୋଜିଣ ସବୁ ଲେଖିଲେ ପୋଥିଏକ ହେବ

ବଦ୍ରିକା ଆଶ୍ରମ ତୋଟା ଅଟଇ ଅପୂର୍ବ ।

ଆନନ୍ଦବନ ଏ ରୂପେ ପ୍ରକାଶେ ମହିମା

ମହାବିଶ୍ୱଗର୍ଭ ଅଟେ ବଦ୍ରିକାର ସୀମା ।

ସେ ବନେ କାଙ୍କୋଳା ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ଶରଜିତ

ଲୁଚାଏ ସୈନ୍ୟ ଘେନିଣ ମିଳିଲେ ଦଇତ ।

ସେ ବନ ମଧ୍ୟେପଶନ୍ତେ ଯାଇଁ ଦୈତ୍ୟ ଥୋକେ

ରହିଲେ ଧୀବର ଜାଲ ପ୍ରାୟେ ତୋଟା ଯାକେ ।

ଖାଳୋଇ ମଧ୍ୟେ ଯେ ରୂପେ ମାଛ ପକ୍ଷୀ ରହେ

ରହିଲେ ତୋଟାକାଣକେ ଯେ ଯାଇ ଅପ୍ରମେୟେ ।

ତୋଟାକୁ ଦେଖିଣ ଦୈତ୍ୟ ବହୁ ପ୍ରଶଂସନ୍ତି

ଯାବତ ଫଳ ଖାଇଣ ଉଦର ପୁରାନ୍ତି ।

ବୁଲନ୍ତି ରାଜାର ସଙ୍ଗେ ବୁଲି ବୁଲି ଆମ୍ଭେ

ଦେଖିନ ଥିଲୁ ସଂସାରେ ଏଡ଼େ ତୋଟା କେବେ ।

ସାତଦ୍ୱୀପ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଭୁବନେ ଯେ ଛନ୍ତି

ଏ ରୂପରେ ତୋଟା କେହି ନେତ୍ରେ ନ ଦେଖନ୍ତି ।

କେତେକ ଅଛନ୍ତି ତହିଁ ତୋଟାଳିଆ ଖଟି

ଗଣି ଲେଖିଲେ ଯେ ହେବ ଷାଠିଏ ସସ୍ରଟି ।

ତାହାଙ୍କୁ ଜଗିଅଛନ୍ତି ପୁଣି କେତେ ସସ୍ର

ଭଲା ଏହାଙ୍କୁ ପୋଷିଛି ଦେଇ ଅନ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ।

ମୃରକୀର୍ତ୍ତିକି ଦ୍ୱିଗୁଣ ବଦରିକା କ୍ଷେତ୍ର

ନୋହିଲେ ମାରନ୍ତି କି ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ।

ଆବର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି ଗଲେ ମରି

ଗଡ଼କୁ ଏ ନିର୍ଭାକଲା କ୍ଷଣେ ବିଜେ କରି ।

ଗଡ଼ି ତ କେଡେ ଦିଶଇ ଭିତର ନ ଦେଖି

ଦିଶଇ ବାହାରେ କେତେ ତୋରା ଚାରିପାଖି ।

ଆବର ଆସନ୍ତି ଗଙ୍ଗାପାଣି ବୁହା କେତେ

ଦିଅନ୍ତି ଓୌଷଧ ବୃକ୍ଷମୂଳେ ଜଳେ ନିତ୍ୟେ ।

କୋଦାଳ କୁରାଢୀ କୋଡ଼ି କ୍ଷଣେ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି

ଶୋଧନ୍ତି ମେଦିନୀଯାକ କରି ଚୂର୍ଣ୍ଣ ଗତି ।

ଝିଙ୍କର କଣ୍ଟକ ଖାଲ ଖଣା ବିବର୍ଜିତ

ଶୋଧନ୍ତି ପାଷାଣ ତାଡ଼ି ମାଟି ଅପ୍ରମିତ ।

ଏସନ ବନେ ରହିଲୁ ଆମ୍ଭେ ବସାପାଡ଼ି

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ଖାଆନ୍ତି ଦୈତ୍ୟ ଫଳ ଲୋଡ଼ି ।

ତୋଟାର ରକ୍ଷକ ଦେଖି ମହା କୋପଭରେ

ବୋଇଲେ ଏଠାକୁ ଆସ କାହା ଆଦେଶରେ ।

ମଣୋହି ତୋଟାରେ କରୁଅଛ ଉପଦ୍ରବ

ନ ଜାଣ କି ଆରେ ମୂଢେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭାବ ।

ପଳାଅରେ ବେଗେ ଏଥୁଁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ପ୍ରାଣ

ନୃସିଂହ ଜାଣିଲେ ଯମପୁରେ ଯିବ ପୁଣ ।

ଦୈତ୍ୟ ବୋଇଲେ ରେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରଭୁ ଆଗେ କହ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପଠାଇଅଛି ମୁରଦୈତ୍ୟ ରାୟ ।

କାଙ୍କୋଳ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ଯେ ଶରଜିତ ଘେନି

ଆସିଛନ୍ତି ଯୁଦ୍ଧପାଇଁ ଏହି ବୀର ତିନି ।

ତେର ପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଆସି

ତୋଟାରେ କି ଅଛି ଯିବୁ ବଦରିକା ନାଶି ।

ଶୁଣି ଲକ୍ଷାପାଳେ ଧାଇଁ ଗଲେ ଅନ୍ତରାଳେ

ନୃସିଂହ ଛାମୁରେ ଯାଇ କହିଲେ ତତ୍କାଳେ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ କମଳାକାନ୍ତ ମହାପ୍ରଭୁ

ଭାଙ୍ଗିଲେ ଆନନ୍ଦବନ ପଶି ଦୈତ୍ୟେ ସବୁ ।

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କହ ବେଗେ ଯାଇ

ସେ କଥା ଶୁଣି ଅଇଲୁ ଆମ୍ଭେ ଶୀଘ୍ର ଧାଇଁ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ଅଳ୍ପେ ଦେଲେ ହସି

ବୋଇଲେ କହରେ ଦୈତ୍ୟ କେତେ ଛନ୍ତି ଆସି ।

ତୋଟାର ରକ୍ଷପାଳକେ ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ

ତିନିଗୋଟି ସେନାପତି ଆସିଛନ୍ତି ଜାଣ ।

ଗୋଟିଏ କାଙ୍କୋଳାସୁର ଏକ ଶରଜିତ

ଗୋଟାଏକ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ଏହି ତିନି ଦୈତ୍ୟ ।

ତେରପଦ୍ମ ଯାଏ ଆସିଅଛନ୍ତି ସଇନି

ତୋଟା ଉଜାଡ଼ୁଅଛନ୍ତି ସେନାପତି ତିନି ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ତାରିଫ ଦେବ କହିଲେ ନ ସରେ

ପୃଥ୍ୱୀ ଖୋଳି ନେଲା ପ୍ରାୟ ଡ଼ରାନ୍ତି ଅସୁରେ ।

ସତେକି ତୋଟା ଆମ୍ଭର ଖୋଳିନେବେ ବହି

ନ ପାରୁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରୌଢି ଦେବ ଆମ୍ଭ ସହି ।

ତାହା ଶୁଣି ମହାପ୍ରଭୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହସି

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ବୋଇଲେ ସୈନ୍ୟ ଅମ୍ଭେର ବେଗେ କର ସଜ।

ଏରୂପେ କହି ଗରୁଡ଼େ ଜଢି ଦେବରାଜ।

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ସଙ୍କତେ ଘେନି ଚକ୍ରପାଣି।

ବସିଲେ ଶ୍ରୀ ଦେବଯାନ ରଥେ ସପ୍ତଫେଣୀ।

ପୁଣି ଚାହିଁଲେ ଗରୁଡ଼ ମୁଖ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବୋଇଲେ ଗରୁଡ଼ ତେରପଦ୍ମ ହୁଅ ତୁହି ।

ସେ ତିନି ସେନାକୁ ଆମ୍ଭ ମୂଳେ ଦିଅ ଛାଡ଼ି

ଆବର ତୁ ଦୈତ୍ୟଙ୍କର ପକା ବେକ ମୋଡ଼ି ।

ଶୁଣିଣ ବଢିଲା ଖଗପତି ଶତେ ଯୁଣ

ତାହା ଦେଖିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ନାରାୟଣ ।

ପଞ୍ଚାଶ ଯୋଜନ ଯାଏ ବିସ୍ତାରିଲା ଡେଣା

ପଞ୍ଚାଶ ଯୁଣ ଯେ ଲମ୍ବ ଥଣ୍ଟ ଲମ୍ବ ଅକଳଣା ।

ପନ୍ଦର ସହସ୍ର ଯୁଣ ପିଠି ବିସ୍ତାରିଲା

ସପତ ଯୋଜନ ମୋଟ କଟୀ ବେଢ଼ କଲା ।

ତିନିଶତ ଯୋଜନ ସେ ବିସ୍ତାରିଲା ପାଦ

ଦେହ ଓସାର କଳି କେ ନପାରେ ତା ହୃଦ ।

ଯୋଜନ ଯୋଜନକେ ବିସ୍ତାରିଲା ନଖ

କ୍ଷଣକେ ସେ ପାର ହୋଇ ସସ୍ରକୋଟି ମୁଖ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଫିଟେ ଯେତେ ମୁଖୁ

ଆସଇ ସେ ତେତେ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ।

ଏବେ ସେ ବୋଇଲେ ତେରପଦ୍ମ ରୂପ ଧର

ସେହି ରୂପ ଧଇଲେକ ବନିତା କୁମର ।

ନିଜମୂର୍ତ୍ତି ଗୋଟିକରେ ବିଷ୍ଣୁ ଛନ୍ତି ବହି

ଶୁଣ ଆହେ ନାରଦ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଗ୍ରନ୍ଥ କହି ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସୈନ୍ୟବଳ ସାଦ୍ଧି

ବାହାରିଲେ ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଲଗ୍ନ ବେଳା ବୁଝି ।

ଚାଲନ୍ତି ନୃସିଂହ ଆଗେ ପାରିଷଦ ଗଣେ

ବିଷ୍ଣୁର ପ୍ରଭା ପ୍ରକାଶି ଯାନ୍ତି ଜଣେ ଜଣେ ।

ମହାବଳ ସତ୍ୟାନନ୍ଦ ସୁବନ ସୁନନ୍ଦ

ଆକନ୍ଦ ଗୋବିନ୍ଦ ଆଦିକନ୍ଦ ଉପନନ୍ଦ ।

ସୁକୁନ୍ଦ ବିନୋଦ ମହାନନ୍ଦ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ

କୁବିନ୍ଦ ଆବର ମହାକୁମ ସଦାନନ୍ଦ ।

ସୁମନ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟ ବିଶ୍ୱକସେନ ବିଦ୍ୱଜନ

ଦୃମନ ବିଶ୍ୱକେସନ ଜୀବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ସୁଭଦ୍ରା ବୀରଭଦ୍ରା ଯେ ମହାଭଦ୍ରାଗଣ

ଅଜୟନ୍ତ ବିଜୟନ୍ତ ଜୟନ୍ତ ବରୁଣ ।

ହରିଦାସ ରାମଦାସ କୃଷ୍ଣଦାସ କହି

ଅଟନ୍ତି ନୃସିଂହ ସଖାଗଣ ଜାଣ ଏହି ।

ଶ୍ରୀହରି ସେବାରେ ସଦା ଥାଆନ୍ତି ଏମାନେ

ଅବତାର ଗୋଟିକରେ ନାମ ଭିନ୍ନେ ଭିନ୍ନେ ।

ନୃସିଂହ ଗହଣେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ସର୍ବେ ମିଳି

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଗୁଣ ଗାଇ ଯାନ୍ତି ଢଳି ଢଳି ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଜରୀ ବିଭୁଷିତ ପଗଡ଼ି ଶିରରେ

ନାନାରଙ୍ଗ ଝୀନବାସ ଶୋଭଇ ଶରୀରେ ।

ହରିମନ୍ଦିର ତିଳକ ଭାଲପଟେ କାଟି

ଦିଶଇ ନାଶାରୁ କେଶଯାଏ ପ୍ରଭାଗୋଟି ।

ବସନ୍ତ କୁଣ୍ଡଳ କଳା ଧଳା ପୀତବର୍ଣ୍ଣ

ଏ ରୂପେ ତିଳକ ଘେନିଛନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁଗଣ ।

କଣ୍ଠରେ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷମାଳୀ କର୍ଣ୍ଣେ ବୀରବଲ୍ଲୀ

ହୃଦରେ ଯେ ହୀରାପଦ୍ମ କରେ ପାଟଫୁଲି ।

କଟୀରେ ଯେ କଷାବସ୍ତ୍ର ତ୍ରିକଚ୍ଛ କାଛେଣୀ

ଆବର ଯେ ସୁନାସୂତା ଶିକୁଳି ଛନ୍ଦଣି ।

ସମସ୍ତଙ୍କ କରେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ଶୋଭା

ବଜାନ୍ତି ଝଞ୍ଜାଳ ବେଣୁ ବୀଣା କେହୁ ରବା ।

ସବୁରି କରେ ଅଛଇ ପର୍ଶୁପାଶ ଭାଲ

ମୁଷଳ ଗଦା ଭୁଷଣ୍ଡୀ ଶକ୍ତି କାତି ଛେଲ ।

ଚାମର ଛତ୍ରି ତାରାସ ଦଣ୍ଡ ଦେଲା ଟେକି

ସେବାରେ ଲାଗିଅଛନ୍ତି ହରିନାମ ଡାକି ।

ହରିଗଣ ମହିମା ଏ ରୂପ ଅଗୋଚର

ଆଗରେ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ଭୋଟ କଏବାର ।

ଏଥିଉତ୍ତାରୁ ଯେ ଶୁଣ ନାରଦ ମହର୍ଷି

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜଣାଇଲେ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆସି ।

ବୋଇଲେକ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ

ମିଳିଲେ ପଞ୍ଚାଶ ଖର୍ବ ସୈନ୍ୟ ଆସି ସବୁ ।

ଆଜ୍ଞାକଲେ ଆଉ ସୈନ୍ୟ ମିଳିବେକ ଆସି

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହସି ।

ବୋଇଲେକ ତିନିସେନା ଆସିଛନ୍ତି ଯେବେ

ତାହାଙ୍କୁତ କ୍ଷଣମାତ୍ରେ ମାରିଦେବୁ ଆମ୍ଭେ ।

ପ୍ରଥମେ ସମ୍ଭ୍ରମେ ଯିବା ତୋଟାକୁ ଯେ ବୋଲି

ତେଣୁ ଏ ଦେଖଣାହାରୀ ଥାଟ ସୈନ୍ୟ କଲି ।

ଚାଲନ୍ତି କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ୍ୱର ରାଜା ଆଗ ହୋଇ

ଦେଖା ଦିଅନ୍ତୁ ସେ ତୋଟା ବାହାରେ ଯେ ଥାଇ ।

ଦେଖ ମନ୍ତ୍ରୀ ଗରୁଡ଼ ଯେ କେତେ ଗୋଟା ମୋର

ହେଲେଣି ସେ ତେରପଦ୍ମ ଯାଏ ଅବତାର ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ଶ୍ରୀଭୁଜେ ପ୍ରଭୁ ଆଉଁଶିଲେ

ତେରପଦ୍ମ ନୃସିଂହ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ କଲେ ।

ତେର ପଦ୍ମ ଗରୁଡ଼ରେ କଲେ ଯାଇ ବିଜେ

ନିଜ ଗରୁଡ଼ରେ ବସିଛନ୍ତି ଦେବରାଜେ ।

ସବୁରି ହସ୍ତରେ ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଗଦାପଦ୍ମ

ମିଳିଲେ ସେ ବନେ ଯାଇ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବ୍ରହ୍ମ ।

ଆନନ୍ଦବନର ମଧ୍ୟେ ଅଛି ଯଜ୍ଞବେଦୀ

ତହିଁ ବିଜେ କଲେ ନରସିଂହ ଦୟାନିଧି ।

ଗଡ଼ର ଉତ୍ତର ଭାଗେ ଯେ ଆନନ୍ଦବନ

ସେ ବନେ ପଶି ଦେଖିଲେ ବହୁ ବହୁ ସୈନ୍ୟ ।

ତେରପଦ୍ମ ନୃସିଂହ ସେ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତ କଲେ

କହିବା ତାହାଙ୍କ ନାମମାନ ଶୁଣ ଭଲେ ।

ଆଲୌକିକ ଅଟେ ଏହି ପୁରାଣ ପ୍ରସଙ୍ଗ

ପ୍ରଥମ ନାମ କହିବା ଶ୍ରୀବତ୍ସ ନରସିଂହ ।

କୂର୍ମ ବରାହ ବାମନ ଭାର୍ଗବ ନୃସିଂହ

ଶ୍ରୀରାମ କୃଷ୍ଣ ନୃସିଂହ ବଉଦ୍ଧ ନୃସିଂହ ।

କଳିକି ନୃସିଂହ ପୁଣି ଗୋବିନ୍ଦ ନୃସିଂହ

ଏ ଛପନକୋଟି ଜୀବ ପ୍ରତେକ୍ଷ୍ୟ ନୃସିଂହ ।

ଘର୍ଘର ନୃସିଂହ ଭଦ୍ର ଚଞ୍ଚଳ ନୃସିଂହ

ଭୃଗୁ ନୃସିଂହ ଭୈରବ ଝର୍ଝର ନୃସିଂହ ।

ଝଝମ୍ପଠାକୁର ଆଉ ନିର୍ଗୁଣ ନୃସିଂହ

ମୁଖପଦ୍ମ ଜଗନ୍ମୟ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ନୃସିଂହ ।

ଅନାଦି ନୃସିଂହ ଦୟାଧଇର୍ଯ୍ୟ ନୃସିଂହ

ନମଇଁ କରୁଣା ସିନ୍ଧୁ ଅଭୟ ନୃସିଂହ ।

ମଧୁସୂଦନ ନୃସିଂହ ଶ୍ରୀମନ୍ତ ନୃସିଂହ

ଗରୁଡ଼ ଶ୍ରୀଯୋଗାରୁଡ଼ ଲଳିତ ନୃସିଂହ ।

ମହାଶାନ୍ତ ସଙ୍କର୍ଷଣ ବୀର ନରସିଂହ

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ବ୍ରହ୍ମ ଓଁକାର ନୃସିଂହ ।

ହକାର ନୃସିଂହ ରୂପୀ ଶେଖର ନୃସିଂହ

ଭୂଚରରୂପେ ନୃସିଂହ ଗୋପାଳ ନୃସିଂହ ।

ଭୂପାଳ ଶ୍ରୀଧରେ ପୁଣି ମାଧବ ନୃସିଂହ

ଗନ୍ଧର୍ବ ନରସିଂହ ଯେ ଶ୍ରୀହରି ନୃସିଂହ ।

ମୁରାରୀ ନୃସିଂହ ରୂପ ଗୋବତ୍ସ ନୃସିଂହ

ଦାମୋଦର ନରସିଂହ ଶ୍ରୀବତ୍ସ ନୃସିଂହ ।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ମୃଗେନ୍ଦ୍ର ନୃସିଂହ

ହଇମ ହାହା ନୃସିଂହ ଦେହେ ନରସିଂହ ।

ଧରଧର ନରସିଂହ ମୋର ନରସିଂହ

ଶ୍ରୀମାତା ନୃସିଂହ ଆଉ ଶ୍ରୀପିତା ନୃସିଂହ ।

ଯତୋ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପ୍ରଭୁ ତତୋ ନରସିଂହ

ଏ ବିଧି ଜନ୍ମିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଅଙ୍ଗରୁ ନୃସିଂହ ।

କେତେ ନାମରେ ନୃସିଂହ ଆଖ୍ୟା ରହିନାହିଁ

ସବୁ ନାମ ପରେ ବୁଝ ନୃସିଂହ ଚିତୋଇ ।

ତେରପଦ୍ମ ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠେ ବିଜେ କଲେ

ସମସ୍ତଙ୍କ କରେ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ପ୍ରକାଶିଲେ ।

ଭକ୍ତକୁ ଦିଶନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ସବୁ ହରି ମୟ

ଦୁଷ୍ଟଗଣଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ପ୍ରଳୟ ପରାୟ ।

ବୀରାଧିବୀରଙ୍କ ପ୍ରାୟ ସର୍ବେ ସଜ ହୋଇ

ଶ୍ରୀହରି ମନ୍ଦିର ଚିତା ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ବହି ।

ଯେଉଁ ନୃସିଂହ ରୂପ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟରେ ସମ୍ଭବେ

ସହସ୍ର କାଙ୍କୋଳାପ୍ରାୟେ ଦୈତ୍ୟ କି କରିବେ ।

ଯାହାକୁ ଯେତେ ବେଳେଟି ଥାଏ ଯେଉଁ ଯୋଗ

ବିଧାତା ଯେ ତାହା ଆଣିକରେ ବଇଭୋଗ ।

କାଙ୍କୋଳା ଅସୁର ଶରଜିତ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ

ନୃସିଂହଙ୍କ ସୈନ୍ୟ ଦେଖି ମନେ ମନେ ଭାଳି ।

ବୋଲନ୍ତି ହୋ ଦେଖ ଦେଖ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ଛବି

ସମ୍ପଦ ଭୋଳେ ଚାଲନ୍ତି ହୋଇ କେଡ଼େ ଗର୍ବୀ ।

ଏରୂପେ ଯେ ଆମ୍ଭେ ଅଛୁ ବୋଲି ବଡ଼ପଣେ

ଆସିନ୍ତି ପକ୍ଷୀ ଲୋଚାଏ ଚଢ଼ି ଜଣେ ଜଣେ ।

ଏଣୁ ଏହି ବିପ୍ରକୁଳ ସର୍ପଠାରୁ ବଳେ

ଯେତେ କ୍ଷୀରଦେଲେ ତାହା ହୁଏ ବିଷ କାଳେ ।

ଏ ଘେନି ତ ଗଜ ଦ୍ୱିଜ ଶ୍ୱାନ ବୁଦ୍ଧି ଏକ

ପରକୁ ହିଂସା କରିଣ ମରନ୍ତି ତ୍ରିଲୋକ ।

କୁକ୍‌କୁଟ ଶାଗୁଣା କାକ ତିନି କୁଳ ଜାତି

ପରକୁ ପୋଷୁ ଥାଆନ୍ତି ଏହୁ ଦିନରାତି ।

ସର୍ପକୁ ପୟ ଦେଲେ ନ ହୁଅଇ କି ବିଷ

ବିପ୍ରଙ୍କୁ ସେହି ରୂପରେ ନ ଯିବ ବିଶ୍ଵାସ ।

ରାଜାପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଆଖଡ଼ାଘରେ ମାରିଦେଇ

ପଳାଇ ଆସି ବାନ୍ଧିଲେ ଗଡ଼ ଦେଖ ରହି ।

ଯାହାର ଦ୍ରବ୍ୟ ଖାଆନ୍ତି ତାକୁ ଶୂଳ ହୋନ୍ତି

ପାପକୁ ନ ଡ଼ରି ମୂଢ଼େ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଶାପନ୍ତି ।

କାଙ୍କୋଳାବୋଲଇ ତୋଟା ନଗର ଭାଙ୍ଗିବି

ନୃସିଂହ ବେନି ଭାଇଙ୍କି ଆଜି ମାରିଦେବି ।

ଶବରର ଫାନ୍ଦେ ପଡ଼ି ମୃଗ ଯିବ କାହିଁ

ଧୀବର ଜାଲେ କି ପଡ଼ି ମୀନ ଜୀବ ପାଇ ।

ବ୍ୟାଧିର ଅଠା ଲାଗିଣ ପକ୍ଷୀ ନ ମରେ କି

ସର୍ପମୁଖେ ପଡ଼ି ଭେକ କେବେ ବଞ୍ଚଇ କି ।

ବ୍ୟାଘ୍ରର ମୁଖରୁ ବର୍ତ୍ତି ପାରଇ କି ମେଷ

ଶ୍ୟାମଳ କବଳୁ ବଳ ପ୍ରାଣର କି ଆଶ ।

ରବି ଉଦୟେ କି କେବେ ଅନ୍ଧକାର ରହେ

ତେସନ ହୋଇଲା ମୋର ଆଗେ ଦ୍ଵିଜପୋଏ।

ଯେଉଁପରି ରାହୁ ଗ୍ରହ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଗ୍ରାସଇ

ନୃସିଂହ ଗ୍ରାସିବା ପାଇଁ ତେହ୍ନେ ଆସିଛଇଁ ।

ପୂର୍ବେ ମୁହିଁ ବାସବଙ୍କୁ ରଖିଥିଲି ବାନ୍ଧି

ସହସ୍ର ବରଷଯାଏ ଥିଲା ବେଡ଼ି ପିନ୍ଧି ।

ସେ କଥା ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ନ ପାରେ ମନେ ଭାବି

ପକ୍ଷୀ ଲୋଚାଏ ବେଢ଼ିଣ ଆସେ ମୋରେ ଯୁଝି।

ଆମ୍ଭେ ଏତେଲୋକ ବୋଲି କହେ ଗର୍ବ ବହି

ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଖାଇ ଆସେ କ୍ଷତ୍ରୀକୁଳ ନୋହି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳ ଏ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୋଏ

ଚହଟି ହେଉଅଛନ୍ତି ସଫରୀଙ୍କ ପ୍ରାୟେ ।

ମୋ ଆଗେ ପଡ଼ିଲେ ନିଶ୍ଚେ ଯିବେ ଯମପୁର

ଶୁଣିଲେ କେଡ଼େ ସନ୍ତୋଷ ହେବ ମୃରାସୁର ।

ଏ ରୂପେ କାଙ୍କୋଳା ମନେ ପାଞ୍ଚେ ପାପ ବୁଦ୍ଧି

ଜାଣିଲେ ଅସୁର ମନକଥା ଦୟାନିଧି ।

ବୋଇଲେ ଘୋଟିଲା ପାପିଷ୍ଠକୁ ସନ୍ନିପାତ

ଏହାକୁ ଯେ ନେବା ପାଇଁ ବସିଛି କୃତାନ୍ତ ।

ପଦାର୍ଥ ମଦେ ବୟସ ମଦେ ଏ ନ ଜାଣି

ଏ ହେତୁ ଲୋକ ନ କହେ କେଭେ ଭଲ ବାଣୀ।

ପରକୁ ପ୍ରମାଦ ଏହି ଦୁହେଁ ଚିନ୍ତୁ ଥାନ୍ତି

ବସିଅଛି ମୃତ ମୁଣ୍ଡେ ବୋଲି ନ ଜାଣନ୍ତି ।

ମାରି ଖାଉଥିବା ବୋଲି ପାଞ୍ଚୁ ଥାନ୍ତି ହୃଦେ

ଏହିଟି ପଡ଼ନ୍ତି ଅପଘାତେ ଅପ୍ରମାଦେ ।

ବିଜ୍ଞଜନମାନେ ସିନା ପରହିତେ ଥାନ୍ତି

ମଧୁର ଭାଷୀ ହୋଇଣ ବାକ୍ୟେ ପ୍ରକାଶନ୍ତି ।

ପରର ପ୍ରମାଦ ଦେଖି ନ ପାରନ୍ତି ସହି

ନ ଭାଳ ବୋଲି ଭରସା ଦେଉଥାନ୍ତି ତହିଁ ।

ଏକ ଯୁବତୀରେ କଟୁଥାନ୍ତି ଦିନକାଳ

ଏକ ବଚନକେ କହି ହୁଅନ୍ତି ସେ ମେଳ ।

ମାତା ପିତା ପାଦେ ନିତ୍ୟେ କରନ୍ତି ସେ ସେବା

ଦେବତା ବିପ୍ରରେ ଭକ୍ତିଥାଏ ରାତ୍ର ଦିବା ।

ବିଷ୍ଣୁ ପୂଜବିଧି କରିଥାନ୍ତି ବାରମାସି

ଦୁର୍ଜ୍ଜନ ଲୋକଙ୍କ ତୁଲେ ବଚନ ନ ଭାଷି ।

ରହନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ଅପସରି

ପରହିତେ ଥାନ୍ତି ଆତ୍ମାଠାରେ ଦୟା କରି ।

ପରାର୍ଥେ ଧର୍ମ କରିଣ ସଦାଦିନ ଥାନ୍ତି

ସଂସାରେ ହୁଡ଼ି କାହାକୁ କିଛି ନ କହନ୍ତି ।

ଏମନ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ହୃଦେ ବିଜେ ନରହରି

ନିର୍ମଳ ଚିତ୍ତେ ତାହାଙ୍କୁ ଦୟା ଥାନ୍ତି କରି ।

ତଥାପି କଷଣ ଯେବେ ଧର୍ମେ ଥାଇ ପଡ଼େ

ଅଳ୍ପକେ ଖଣ୍ଡନ୍ତି ତାଙ୍କ କ୍ଳେଶ ଯୋଗାରୁଢ଼େ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚନ୍ତେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅନ୍ତରଙ୍ଗେ

କାଙ୍କୋଳାସୁର ମିଳିଲା ଆସି ପ୍ରଭୁ ଆଗେ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୋଏ

ସର୍ବଦା ଏ ରୂପ କର୍ମ ବ୍ରାହ୍ମଣର ନୋହେ ।

ଦ୍ଵାବିଂଶତି ଗୁଣ ଥିଲେ ବିପ୍ରେ ପୂଜା ଜାଣି

ଦେଖାଅ ହଟ ଚମକ ବିଦ୍ୟା କେତେ ପୁଣି ।

ମୃର ଦୈତ୍ୟର ନଗ୍ରକୁ ଗଲ ବିଦ୍ୟା କହି

ତର୍ଚ୍ଛରେ ନ କହି ତାଙ୍କୁ ଅଇଲ ପଳାଇ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଆମ୍ଭ ମୃରାସୁର ରାଜା

ହେଳା କରି ରହିଲା ସେ ନ କରିଣ ପୂଜା ।

ଏ ରୂପେ ବସିଛି ମୃରାସୁର ହୋଇ ମାନୀ

ଆସିଅଛୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଯିବି ମୁହିଁ ଘେନି ।

ସଜ ହୋଇ ଚାଲ ଏବେ ବେଗ ହୋଇ ଆସ

ନ ଗଲେ କରିବ ଆମ୍ଭ ରାଜା ମହାରୋଷ ।

ଏ ରୂପେ କାଙ୍କୋଳାସୁର କହଇ କପଟେ

ବୋଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଏହି ଭଲା ଆସି ରଟେ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ତୁହି ଶୁଣରେ କାଙ୍କୋଳା

ସେ କଥା ଯେ ଦେଖି ଶୁଣି ନାହିଁ କର୍ଣ୍ଣଡୋଳା ।

ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ କରି ମୋତେ ରଖି ନେଇ

ମାର ବୋଲି ତନୟଙ୍କୁ କହିଲା ବତାଇ ।

ନିଶାର୍ଦ୍ଧେ ଆସି ରହିଲେ ମୋର ଘରେ ବେଢ଼ି

ଭାଙ୍ଗି ଗୁଣ୍ଡା କରିଦେଲେ ଛାଡ଼ି ଘୋର ରଡ଼ି ।

ଦଇବେ ସେ ଦିନ ଆମ୍ଭେ ପ୍ରକୃତି ଯେ କରି

ନଦୀକି ଯାଇଣ ଥିଲୁ କି ରୂପେ ବାହାରି ।

ଶତ୍ରୁ ନାଶିଲୁ ବୋଲିଣ ମନେ ଦୈତ୍ୟପାଞ୍ଚି

ଜୟ ଶବଦ କରିଣ ତହୁଁ ଗଲେ ଘୁଞ୍ଚି ।

ଆଦିତ୍ୟ ଉଦେ ହୁଅନ୍ତେ ଆସିଲେ ସେ ଦେଖି

ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଶୋଇଥିଲୁ ଆମ୍ଭେ ବୁଜି ଆଖି ।

ଦେଖିଣ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସେହି ହେଲେ ଚମତ୍କାର

ବଞ୍ଚାଇ କହିଲେ କଥାମାନ ଦୁରାଚାର ।

ବୋଇଲେ ଏ ରାତ୍ରେ ବିଦ୍ୟା ପଚାରି ଆସିଲୁ

ତୁମ୍ଭର ଗୃହେ ଭୁଜଙ୍ଗ ପଶିଲା ଦେଖିଲୁ ।

ଆମ୍ଭ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଗିଳିଲା ନିଶ୍ଚେ ସର୍ପ ବୋଲୁଁ

ତାହାକୁ ଖୋଜିଣ ଘର ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲୁ ।

ଏ ରୂପେ ବଞ୍ଚାଇ କହି ଚଳନ୍ତେ ଦାନବେ

ତାହା ନ ଘେନିଲୁ ଆମ୍ଭେ ସମଦର୍ଶିଭାବେ ।

ଲେଉଟି ସେ ଆରଦିନ ଅର୍ଦ୍ଧରାତ୍ରେ ଆସି

ଆଖଡ଼ାଘରେ ପୋଡ଼ିଲେ ଦେଇ ଅଗ୍ନି ରାଶି ।

ଉବୁରି ଆସିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଧର୍ମେ ତହୁଁ ଚଳି

ଜାଣୁ ଜାଣୁ କହୁ କି ତୋ ପରା ଦୂତ ମିଳି ।

କାଙ୍କୋଳା ବୋଲେ ଦୂତ ପ୍ରାୟେ ଦିଶଇକି

ମୋର ନାମେ ସ୍ଵର୍ଗପୁର ପଡ଼ଇ ଚମକି ।

ବାସବକୁ ବନ୍ଦୀକରି ରଖିଥିଲି ରଣେ

ମୃର ଦୈତ୍ୟର ସେନା ମୁଁ ଅଟେ ବଡ଼ ଜଣେ ।

ଦେଖିଛ ଦଇତ କେତେ ଆସିଛି ମୁଁ ଘେନି

ଲେଖିଲେ ତ ତେରପଦ୍ମ ହୋଇବେ ସଇନି ।

ତୁମ୍ଭ ବେନି ଭାଇଙ୍କି ଯେ ପୁଣି ନେବାପାଇଁ।

ଦେଇଛି ରାଜନ ମତେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପଠାଇ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଘେନି ସଙ୍ଗେ କେହ୍ନେଯିବୁଁ ବୃଥା।

ଗଲେ ବୁଝିବା ପଛକେ ସେଠାରେ ବ୍ୟବସ୍ଥା।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ପୁଣି ଶୁଣରେ ଅସୁର।

କେବେ ହେଁ ଆମ୍ଭେ ଏଠାକୁ ନ ଯିବୁ ଏଥର ।

କାଙ୍କୋଳା କହିଲା ତାହା ଶୁଣି ଉଚ୍ଚେ ବାଣୀ

ବୋଇଲା ଧରିନେଲେ ତୁ କି କରିବୁ ପୁଣି ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୋତେ ଧରିନେବା ପାଇଁ

ଏହି ତିନିପୁର ମଧ୍ୟେ କେହି ଦିଶୁନାହିଁ ।

କାଙ୍କୋଳା ବୋଇଲା ମୁହିଁ ନେବି ଏକାଧରି

ମୋର ନାମେ ଚମକି ଯେ ପଡ଼େ ତିନିପୁରୀ ।

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଶାଙ୍କୋଳି ଦେଲି ସହସ୍ର ବରଷ

ତୁମ୍ଭେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଅଟ ବେନି ଶିଷ୍ୟ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ କହୁଅଛ ସତ୍ୟକରି

ତୋହପରି ଚାରିଲକ୍ଷ ନ ପାରବେ ଧରି ।

ସାମାନ୍ୟ ପ୍ରାୟ କି ମୋତେ ମଣିଲୁ ଏକାନ୍ତ

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ମୁହିଁ ଅଟେ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ।

କ୍ଷୀର ସିନ୍ଧୁ ବୈକଣ୍ଠେ ମୁଁ ଭଗବାନ ହେଲି

ଦୁଷ୍ଟ ମାରିବାକୁ ମୁହିଁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଲି ।

ମୁହିଁ ସେହି ମତ୍ସ୍ୟରୂପ ମୁହିଁ କୂର୍ମଜାଣ

ମୁହିଁ ସେ ବରାହ ମୂର୍ତ୍ତି ନରସିଂହ ପୁଣ ।

ମୁହିଁଟି ବାମନ ମୂର୍ତ୍ତି ମୁହିଁ ପର୍ଶୁରାମ

ମୁହିଁ ଏକା ରଘୁନାଥ ମୁହିଁ କୃଷ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମ ।

ଏକ ବଉଦ୍ଧ ରୂପରେ ମୁଁ ହୁଏ ପ୍ରକାଶ

କଳକୀରୂପ ଧରିଣ କରେ ଦୁଷ୍ଟ ନାଶ ।

ମୁହିଁ ଆସିଣ ଏ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ଘରେ

ନୃସିଂହ ନାମ ଧରିଣ ଜାତ ବଦ୍ରିକାରେ ।

ମୁହିଁ ଶାକଲ୍ୟ ଦ୍ଵୀପରେ ଥିଲି ଏକା ରହି

ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ଥିଲି ଶୋଇ ବାଳ ରୂପ ହୋଇ ।

ତୁମ୍ଭେ ପରା ମୃର ଦୈତ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ଯାଇଥିଲା

ସମସ୍ତ ଅସୁର ଯାଇ ଖଟକୁ ଟେକିଲ ।

ସେ କଥା ଏବେ ପାଶୋରି ପକାଇଲ ଦୈତ୍ୟ

ମରିବାପାଇଁ ଆସିଛ ଏବେ ମୋର ହସ୍ତେ ।

ଆବର କଥାଏ ମୋର ଶୁଣରେ କାଙ୍କୋଳା

ମାଇଲୁ ସତରଲକ୍ଷ ମୃରାସୁର ବଳା ।

ନବଲକ୍ଷ ନାତିକି ତା ଧରି ଏକାବେଳେ

ଗରୁଡ଼ ହାତେ ମରାଇ ଫିଙ୍ଗିଲୁ ସାଗରେ ।

ସେଠାରୁ ଚଳି ଆସିଲୁ ଆମ୍ଭେ ବଦରିକା

ଦେଖ ଏତେ ହରିଗୁଣ ଅଟୁ ଆମ୍ଭେ ଏକା ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ସମସ୍ତଙ୍କ କରେ

ଆଜ ତୋତେ ମାରି ପେଷି ଦେବୁ ଯମପୁରେ ।

ଶୁଣିଣ କାଙ୍କୋଳ କୋପେ ଉଠିଲା ଗର୍ଜିଣ

ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ବୋଇଲା ମାର ଏ ନୃସିଂହଗଣ ।

ଶୁଣି ଅସୁରେ ଧାଇଁଲେ ମନେ କୋପ ବହି

ବେଢ଼ିଲେ ଗରୁଡ଼କୁ କାଙ୍କୋଳ କୋପ ବହି ।

ମଧୁର ଭାଣ୍ଡକୁ ଯେହ୍ନେ ମାଛି ବେଢିଯାନ୍ତି

ସେହିରୂପେ ଚାରିଆଡେ ଅସୁରେ ବେଢନ୍ତି।

ଶାରଙ୍ଗ କୌମାଦୀ ଗଦା ପରଶୁ କୁଠାର ।

ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଚାରିହସ୍ତେ ଧରି

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ଆଗରେ ଦେଖା ଦେଲେ ବିଜେ କରି।

ଧଇଲେକ ଶେଷଦେବ ବାବଲ ଯେ ଶର

ସପ୍ତଫଣା କାଢ଼ି କରୁଛନ୍ତି ଫୁଫୁକାର ।

ନୃସିଂହ ବେନିଭାଇଙ୍କି କାଙ୍କୋଳା ଯେ ଦେଖି

ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୋଇଲା ବିନ୍ଧ ଶର ଯୋଖି ।

ଶୁଣିଣ ଦୈତ୍ୟ ସକଳ କଲେ ଶର ବୃଷ୍ଟି

ଶକତି ଗଦା ପିଟିଲେ ଆଣି କୋଟି କୋଟି ।

ଖଡ଼ଗ ମୁଦଗର କାତି ଯଷ୍ଟି ଏକମୁନା

ଛକଡ଼ା କୁନ୍ତ ଭୂଷଣ ଖୁର୍ପି ଫରକିନା ।

ଶାବେଳୀ ପରିଘ ପର୍ଶୁ ପାଶୀ ପରି ଛେଳି

ଦୁଆଡ଼ ଗୁରୁଜ କୁନ୍ତମୁନ ଚକ୍ର ଭାଲି ।

ବିନ୍ଧିଲେ ଦୈତ୍ୟ କକଡ଼ା ମାସ ବୃଷ୍ଟିପ୍ରାୟେ

ପଡ଼ଇ ଶର ନୃସିଂହଗଣଙ୍କର କାୟେ ।

ଗରୁଡ଼ ବିଷ୍ଣୁ ଅଛନ୍ତି ଯହିଁ ବିଜେ କରି

ଅସୁର ତହିଁ କରିବେ କିସ ଶର ମାରି ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ଅଛନ୍ତି ଯେ ରହି

ଅସୁର ଲକ୍ଷେ ଥାଇଣ କି କରିବ ତହିଁ ।

ଅସୁର ଯୁଦ୍ଧ କରନ୍ତେ ବିନ୍ଧି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ବାଣ।

କହିଲେ ନୃସିଂହଗଣେ ଠାରି ନାରାୟଣ ।

ବୋଇଲେ ପଛୁ ଦଇତ୍ୟଗଣ ମାରି ଆସ।

ଚକ୍ଷୁ ପିଛଡ଼ାକେ ଯାଅ ହୋଇଣ ଅଦୃଶ୍ୟ ।

ଶୁଣିଣ ଧାଇଁଲେ ହରିଗଣ ଶସ୍ତ୍ର ଧରି ।

ବଜ୍ର ପଡ଼ିଲା ପରାୟ ଆସିଲେ ସେ ମାଡ଼ି ।

ଏହି ସମୟକୁ ଏକା ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସାକ୍ଷୀ ।

ହସନ୍ତି ନୃସିଂହଗଣ ଓଲଟାକୁ ଦେଖି ।

ଆଗରେ ଶର ବିନ୍ଧନ୍ତେ ସବୁଙ୍କୁ ଯେ ଜିଣା।

ପଛରୁ ମାରିବା ଶର ହୁଏ କି କଳନା ।

ପ୍ରଥମୁଁ ହସ୍ତ ଟେକିଣ ନ ମାରନ୍ତି ହରି।

ଯେ ଆଗେ ମାରେ ତାହାକୁ ନାରାଚ ପ୍ରହାରି ।

ଆଗେ ଯେ ମାରେ ତାହାର ଧର୍ମ ହୋଏହାନି ।

ନ ପାରେ କେଭେ ଜିତି ସେ ବଡ଼ପଣ ଘେନି ।

ପ୍ରଭୁ ମାରିବାକୁ ଆଗ ନ ଟେକନ୍ତେ ହାତ।

ମରନ୍ତି ତେଣୁ ଦଇତ୍ୟ ହୋଇ ଅରକ୍ଷିତ ।

ଦେଖାଶୁଣା ନାହିଁ ଯେ ଏ ରୂପେ ଯୁଦ୍ଧ କାହିଁ।

ଭାଜିଲେ ଦଇତ୍ୟ ଦୁଇଆଡ଼ୁ ଭୟ ପାଇ ।

କାଙ୍କୋଳସୁରର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୃତ୍ୟୁ

ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ସାଜିବା ଦେଖି କାଙ୍କୋଳା ଦଇତ

ନୃସିଂହ ପାଶେ ପ୍ରବେଶ କଲା ଦିବ୍ୟ ରଥ ।

ଆବର ଯେ ଶରଜିତ ଦୈତ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳି

କାଙ୍କୋଳା ସଙ୍ଗେ ନୃସିଂହ ଆଗେ ଯାଇ ମିଳି ।

ତାହାଙ୍କୁ ଦେଖି ଭରସା ପାଇ ଦୈତ୍ୟ ଉଠି

ବିନ୍ଧିଲା ସେ ଶରମାନ ଆଣି କୋଟି କୋଟି ।

ଖଡ଼ଗ ଗଦା ଚକ୍ର ଧରି ଶ୍ରୀନୃସିଂହଗଣେ

ପିଟିଲେ ଦୈତ୍ୟ ସୈନ୍ୟଙ୍କ ମୁଣ୍ଡେ ଘୋରରଣେ।

ପଡ଼ିଲେ ଅସୁର ମଡ଼ାମାନ କୋଟି କୋଟି

ବହିଲା ରକତ ନଦୀ ବସୁଧାର ପିଠି ।

ଧାମନ୍ତି ଶୂନ୍ୟେ ଗମନ କରି ହରିଗଣ

ଶ୍ୟାମଳ ଝାମ୍ପ ମାରଇ ଯେହ୍ନେ ବକମାନ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହଗଣ ଜାଣ ସେ ପ୍ରକାର ରଣେ

ଯେହ୍ନେ ଚାହିଁଲେ ଦିଶନ୍ତି ତେଣେ ହରିଗଣେ ।

ଏ ରୂପେ ମାରୁ ଦଇତ୍ୟ ହେଲେ ଅବଶେଷ

ଭାସିଲେ ରୁଧିରସ୍ରୋତେ ପଡ଼ି ଗଜ ଅଶ୍ଵ ।

ଏ ରୂପେ ମାରନ୍ତେ ଅପ୍ରମେୟ ଦୈତ୍ୟଗଣ

ପଡ଼ିଲା ମଡ଼ା ଚଉଦ ଯୁଣଯାଏ ରଣେ ।

ସୈନ୍ୟମରୁଡ଼ି ଦେଖିଣ କାଙ୍କୋଳା ଯେ ଡୋକେ

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବୋଲେ କୋପବାକ୍ୟେ ।

ବୋଇଲା ଶୁଣରେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ବତ୍ସେ

କେଡ଼େ ଅବିଶ୍ଵାସୀ ହେଲ ଜନ୍ମି ତୁମ୍ଭେ ମଞ୍ଚେ ।

ତୁମ୍ଭର ନାମ ପଡ଼ିଲା ଯହୁଁ ସବୁଠାରେ

କୁବିଦ୍ୟା ଲୋଚାଏ ଶିକ୍ଷାକଲ ବ୍ରହ୍ମାପୁରେ ।

ସୁବିଦ୍ୟା ହୋଇ ତୁମ୍ଭର ହୃଦେ ନାହିଁ ପଦେ

ମାରୁଅଛ ପ୍ରାଣୀ ଯାକୁ ଲାଗି ଅପ୍ରମାଦେ ।

ଏ ପାପ ବୁଦ୍ଧି ତୁମ୍ଭ ନ ଜାଣି ମୃରାସୁର

ଗୁରୁ କରିଣ ରଖିଲା ନେଇ ଘରେ ତାର ।

ତୁମ୍ଭର ଏ ଗୁଣ ସେହି ଥାନ୍ତା ଯେବେ ଜାଣି

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ବ୍ୟର୍ଥେ କିମ୍ପାଇଁ ମାରନ୍ତା ନୃମଣି ।

ଶିଷ୍ୟ ଲୁଚାକୁ ଆସିଲ ତୁମ୍ଭେ ପରା ମାରି

କି ରୂପେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସେହିଅଛି ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ନ କଲ ତ ଟିକେ ତୁମ୍ଭେ ହୃଦେ ହେଲେ ଦୟା

କି ରୂପେ ଏ କର୍ମକଲ ଆରେ କୁଳକ୍ଷୟା ।

ବିନା କାରଣରେ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମାଇଲ

ବାଳକହତ୍ୟା କରିଣ ପଳାଇ ଆସିଲ ।

ଏଡ଼େହେଁ ପାପୀଙ୍କି ଧର୍ମ ସହିଛି କେମନ୍ତେ

ତେଣୁ ଆସିକରି ପଡ଼ିଗଲ ମୋର ହାତେ ।

ମରେ କି ମୂଷିକ କେବେ ବହୁଲୋକେ ପଡ଼ି

ମଣ୍ଡୁକୀ ବଞ୍ଚେ କି କାହିଁ ସର୍ପ ଦେଲେ ଧାଡ଼ି ।

କୁହୁଡ଼ି ରହଇ କିରେ ଉଦେ ହେଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟ

ସେହି ରୂପେ ନାଶ ତୁମ୍ଭେ ହେବରେ ନିର୍ଲ୍ଲଜ ।

ମୁଁ ଅଟେ କାଙ୍କୋଳାସୁର ମୁର ସେନାପତି

ମୋତେ ତ ଦେଖିଣ ଲୁଚିଥିଲ ବଳାରାତି

ମୁରଦୈତ୍ୟ ଲାଗି ଜିଣିଅଛି ତିନିପୁର

ଦେଖିଲେ ମୋତେ ପଳାନ୍ତି ଡରି ବ୍ରହ୍ମାବର ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ତୁମ୍ଭେ ଆସି ପଡ଼ିଲ ମୋ ହାତେ

କାଳମୁଖୁ ବଞ୍ଚି ଏବେ ଯିବରେ କେମନ୍ତେ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ଧନୁ ଧରନ୍ତେ ଅସୁର

ହସନ୍ତି କାଙ୍କୋଳା କଥା ଶୁଣି ଚକ୍ରଧର ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଯେତେ କହିଲୁ ତୁ ବାଣୀ

ଭାଗ୍ୟଥିଲା ଯାକେ ସୁଖ ଭୁଞ୍ଜୁଥାଇ ପ୍ରାଣୀ ।

ଭାଗ୍ୟ ସରିଲେଟି ଜାଣ କନ୍ଧୁ ଖସେ ଶିରୀ

ଯାବତ କ୍ଲେଶ ତାହାକୁ ଘୋଟେ ଆସି କରି ।

ଭାଗ୍ୟଥିଲେ ଯାକେ ଭୋଗ କରିଥିଲ ସୁଖେ

ଭାଗ୍ୟ ଶେଷବେଳକୁ ରେ ମିଳିଲ ମୋ ପାଖେ।

ଲୋଡ଼ିଲେ ଆଉ ସେ ପୂର୍ବକଥା ପାଇବ କି।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବୁ କହୁଅଛୁ ଡାକି ହାକି

ଲୋଡ଼ିଲେ ଯେ ଆଉ ପୂର୍ବ କଥା ପାଇବକି ।

ତୁମ୍ଭର ପାଇଁ ଆମ୍ଭର ଏହି ଅବତାର

ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ମାରିଣ ଯିବୁ ବଇକୁଣ୍ଠପୁର ।

ତୁ ଯେତେକ କହୁ ଆସି କରି ଗାଲୁ ମେଲି

ବୁଝିଲେ ପ୍ରାଣ ତୋ ଥିବ ନାହିଁ ଆଉ କାଲି ।

ପୁଣି ହିଁ ବୋଲି ଜାଣିଛୁ ମୁଁ ଯେ ତିନିପୁର

ମୋତେ ଦେଖିଲ ଲୁଚଇ ଡ଼ରି ପୁରନ୍ଦର ।

ସେ ବଡ଼ ପଣ ତୋହର ଜାଣିଛୁ ଯେ ଆମ୍ଭେ

କେତେ ବଡ଼ାଇ କହୁଛୁ ଆସି ଆମ୍ଭ ଆଗେ ।

ତୁମ୍ଭର ରାଜା ଯେ ମୁର ବୋଲେ ବିଷ୍ଣୁ ନାହିଁ

ମୁହିଁ ଏକା ବିଷ୍ଣୁ ଅଟେ ବୋଲି କହ ଯାଇ ।

ମୁଁ ଏକା ଆସିଲି ତାର ପୁତ୍ରଯାକ ମାରି

ତୋତେ ମାରିଣ ପେଷିବି ଏବେ ଯମପୁରୀ ।

ତୋହଲାଗି ଦେବେ ହେଳେ ପାଉଛନ୍ତି କଷ୍ଟ

ଏବେ ଧାତା ମୋତେ ତୋତେ କରାଇଛି ଭେଟ।

ଶୁଣିଣ କମ୍ପି ଉଠିଲା କାଙ୍କୋଳାର କାୟ

ବିନ୍ଧିଲା ଧନୁରେ ଶର ଯୋଚି ଅପ୍ରମେୟ ।

କୋଟିଏ ଶର ପେଷିଛି କରି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣମୁନ

ବେନିଲକ୍ଷ ପେଷିଦେଲା ପୁଣ ଯାତୁଧାନ ।

କତୁରୀ ବାଣ ପେଷିଲା ପୁଣ ଲକ୍ଷେଯାଏ

ଆକାଶଯାକ ପୁରିଣ ଦିଶେ ଶରମୟେ ।

କ୍ଷେପିଣ ଆସନ୍ତେ ଚାରିଦିଗେ ଶରମାନ

ହାବୋଡ଼ାଶର ଛେଦିଲେ ତାହା ଭଗବାନ ।

ଭାଜିଣ ସେ ଶରମାନ ହେଲେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ

ଦେଖିଣ କାଙ୍କୋଳାସୁର ଗର୍ଜଇ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ।

ପୁଣି ଦଶଲକ୍ଷ ପେଷିଦେଲା ଅହିଶର

ଗରୁଡ଼କି ଦେଖି ସର୍ପେ ପଶିଲେ ବିବର ।

ପୁଣି ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ବାଣେ ମାରେ ଲକ୍ଷ ଚାରି

କତୁରୀ ବାଣକୁ ପେଷି ଛେଦିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

କାଙ୍କୋଳା ବୋଇଲା ଶୁଣ ଭଗବତୀ ବତ୍ସ।

ସବୁ ଶର ତୋତେ ଆଜି କରୁଛି ପରୀକ୍ଷା ।

ତୁହି ମଲେ ଆମ୍ଭେ ରାଜା ସୁଖେ ଥିବ ରହି

ପଡ଼ୁଛୁ ମୋର ଆଗେ ଯିବୁ ଆଜି କାହିଁ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆରେ ନିଲକ୍ଷଣ

ଏହି ଶସ୍ତ୍ର ପେଶି ମୋତେ କି ଜିଣିବୁ ଜାଣ ।

ଦିଗବିଜେ କରି ତୁମ୍ଭେ ଗଲ ଯେଉଁକାଳେ

ଶାକଲ୍ୟଦ୍ଵୀପକୁ ବୋଲି ଗଲ ରେ ଚଣ୍ଡାଳେ ।

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଥିଲା ଦୁଆରେ ମୋହର

ଲକ୍ଷେ କୋଟି ଦୈତ୍ୟ ଯୁଝି କି କଲରେ ତାର ।

କେତେ ହେଁ ନାରାଚ ଆଣି ପିଟିଲ ତା ଦେହେ

ନ ପାରିଲ ଲୋମ ବଙ୍କା କରି ତା କେବେ ହେଁ ।

ଧର୍ମକୁ ଚାହିଁ ଆମ୍ଭେ ଯେ ପାଞ୍ଚିଣ ମନକୁ

ରଖିଥିଲୁ ଆଜଯାଏ ଭାବ ବୁଝିବାକୁ ।

ଆମ୍ଭେ ପୁଣି ସେ କାଳରେ ବାଳକ ରୂପରେ

ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଣ ଥିଲୁ ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପରେ ।

ଆସିପୁଣି କେତେଦୈତ୍ୟ ଟେକିଲ ମୋ ଶଯ୍ୟା

ଘୁଞ୍ଚାଇ ନ ପାରି ପୁଣି ପାଇଲ ଯେ ଲଜ୍ଜା ।

ଗୁହାରି କଲ ପରାରେ ମୁର ଦୈତ୍ୟ ଆଗେ

ସେହି ମଧ୍ୟ ପାରନ୍ତାକି ଟେକି କୋଟି ଯୁଗେ ।

ତା ଭାବ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଉଶ୍ଵାସ ଯେ ଦେଲୁଁ

ବହି ଘେନିଯାନ୍ତେ ପୁଣି ମାଡ଼ିଣ ବସିଲୁ ।

ସହି ନ ପାରି ସେ ଭାରା ଛେଚିଲାକ ଧରି

ପାଷାଣେ ପଡ଼ନ୍ତେ ଗୁଣ୍ଡା ହେଲା ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ତହିଁରେ ପଡ଼ି ମୋର କି ଲୋମ ହେଲା ବଙ୍କା

ଆସିଅଛୁ ଏଠାକୁ ଯେ ମାରିବାକୁ ଏକା ।

ଛେଚନ୍ତେ ପଳାଇ ମୁହିଁ ଆସନ୍ତେ ପୁରକୁ

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଧାଇଁ ଆସି ମୋର ନବରକୁ ।

ଖୋଜିଣ ନ ପାଇ ମୋତେ ପୋଡ଼ି ଦେଲେ ପୁର ଲୋମଟିଏ ବଙ୍କା କରି ପାରିଲ କି ମୋର।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଆମ୍ଭ ତୁଲେ କର ଆସି ଯୁଦ୍ଧ

ଏକା ଚକ୍ରକୁ ମୋ କରି ପାରିବକି ସାଧ୍ୟ ।

ଆସିଛୁ ତୁ ପରା ମୋତେ ମାରିବାର ପାଇଁ

ଫିଟିଲେ ଆମ୍ଭର ବାକ୍ୟ ମରନ୍ତୁ ଯେ ତୁହି ।

କେବଳ ଦେଖିବାପାଇଁ କଉତୁକ ତୋର

ଦଣ୍ଡେ ଆଉ ତୋତେ ମାତ୍ର କରିଛୁ ଅମର ।

ବିନ୍ଧ ଏବ ବାଣ ତୋର ଆଣିଛୁ ଯେତେକ

ତାହା ଶୁଣି କାଙ୍କୋଳାର କମ୍ପେ ଦେହଯାକ ।

ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ହୋଏ ପୁଣି ଘୋଟେ ଯେହ୍ନେ କାଳ

ମାରିବା କଥାକୁ ସେହି ଧରିଛି କେବଳ ।

ନୃସିଂହ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ନ ଶୁଣେ ଦୈତ୍ୟ କିଛି

ବେଳକୁ ବେଳ ଧନୁରେ ବିନ୍ଧେ ଶର ଯୋଚି ।

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ପଡ଼ି ବାଜି ହୋଏ ଧୂଳି

ଯାହାର ପିଠିରେ ବସିଛନ୍ତି ବନମାଳୀ ।

ସବୁ ଶର ବିନ୍ଧି ଦୈତ୍ୟ ହୋଇଲା ନିଶସ୍ତ୍ର

ରଥରୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଝିଙ୍କି ବିନ୍ଧିଲା ଯେ ଅସ୍ତ୍ର ।

ଦୈତ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରବଳୁ ଚଳିଗଲେ ସଂଜ୍ଞାକାନ୍ତ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପାଦେ ନମି ହୋଇଲେ ଉଦିତ ।

ତାହା ଦେଖିଣ କାଙ୍କୋଳା ହୋଏ ଚମତ୍କାର

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କଲେ ଶୁଣରେ ଅସୁର ।

ରହିବ ତୋହର ପରା ରଥି ହୋଇ ତୁନି

ତୁନି ହୋଇ ରହିଲେ ନ ଯିବୁ ସଂଜୀବନୀ ।

ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଯେ ବନ୍ଦୀ କଲା ପ୍ରାୟ ନୋହେ ଆଜ

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଯେ ତରିବାକୁ କର ଏବେ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ମୁରସଙ୍ଗେ ବୁଲିଯିବା କଥା ନୋହେ ଏହୁ

ମୋତେ ଜିଣି ପାରିଲେଟି ହେବୁ ରଣରାହୁ ।

ଘରକୁ ଯିବାର କଥା ଛାଡ଼ ଏବେ ଆଶ

ଯମତ ପୋଛି ଦେଲାଣି ତୋହର ଆୟୁଷ ।

କାଙ୍କୋଳା ବୋଇଲା ତେବେ ଶୁଣ ନାରାୟଣ

ତୋ କଥା ଶୁଣି ହସୁଛି ମୋର ଆତ୍ମା ଜାଣ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳେ ଜନ୍ମିଛି ତୁମ୍ଭେ ସିନା ଆସି

କ୍ଷତ୍ରୀକୁଳେ ଜନ୍ମିଥିଲେ ଥାଆନ୍ତି ମୁଁ ତ୍ରାସି ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ତରପଣ ପୂଜା ବୈଶ୍ଵଦେବ କର

ନାସାରେ ହସ୍ତ ଦେଇଣ ଗାୟତ୍ରୀ ସୁମର ।

ମାତ୍ର ଏଥିରେ ତୁମ୍ଭର ବଡ଼ପଣ ଅଛି

ଯୁଦ୍ଧକୁ ସମାନ ତୁମ୍ଭେ ନୁହ ବିପ୍ରବତ୍ସି ।

ଏଣୁ କରି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଥାଇ ଆମ୍ଭ ଡର

ଏହା ଶୁଣି ହରି ପୁଣି ଦେଲେକ ଉତ୍ତର ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଆରେ କାଙ୍କୋଳାତୁ ଶୁଣ

ଆଦି କ୍ଷତ୍ରୀ ପର୍ଶୁରାମ ନୁହନ୍ତି କି ଜାଣ ।

ବିପ୍ରକୁଳେ ପର୍ଶୁରାମ ନ ଥିଲେ କି ଜନ୍ମି

ଦୁଷ୍ଟନାଶେ ଏକୋଇଶ ଥର ପୃଥ୍ଵୀ ଭ୍ରମି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗୋସାଇଁ ଏଥୁ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ସାନ

ତୁ ହାଡ଼ିଜାତି ଚିହ୍ନିବୁ କାହୁଁ ପୁଣ୍ୟଜନ ।

ସଂସାରେ ତ ପୁଣ୍ୟଜନ ଅସୁରଙ୍କୁ କହି

ଅସୁର ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଏଣୁକରି ନ ମାନଇ ।

ନୃସିଂହ କହିବା କଥା ଶୁଣିଣ ଦଇତ

ବିନ୍ଧିଲା ଧନୁରେ ଶର ଯୋଚି ଅପ୍ରମିତ ।

ଆଖି ପିଛଡ଼ାକେ ବିନ୍ଧେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଶର

ତାହା ଦେଖି ଖଗ ଆଦି ଦେଲା ଖଗେଶ୍ଵର ।

ନାରାଚମାନ ପଡ଼ିଣ ହୋନ୍ତି ଚୂର୍ଣ୍ଣଗତି

ହସିଣ ଯେ ଖଗେଶ୍ଵର ବାକ୍ୟ ପ୍ରକାଶନ୍ତି ।

ବୋଲନ୍ତିରେ ଶୁଣ ତୋତେ କହିବା କାଙ୍କୋଳା

ଲୋଡ଼ିଛୁ ଅମୃତପାନ ଛାଡ଼ି ମୃତ୍ୟୁଭେଳା ।

ଚାହିଁ ପୁଣି ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଖୋଳୁଛୁ ତୋ ଆଖି

ହେଉଛୁ ତୁ ବିଷ୍ଣୁ ଦ୍ରୋହୀ ଅରିକୁଳ ରଖି ।

ପିତା ଛାଡ଼ି ପିଉସାର ପାଦତଳେ ନମୁ

ବୟସ ଗର୍ବରେ ଯମରାଜାରୁ ତୁ ତମୁ ।

ଅପମୃତ୍ୟୁରେ ଯେବଣ ଯମ ପାରେ ମରି

ତାହା ନ ପାଞ୍ଚି ନୃସିଂହେ ହେଉଛୁ ବଇରୀ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଗଳାରେ ବାନ୍ଧି ଝିଙ୍କୁଛୁ ଦଉଡ଼ି

ଶୂନ୍ୟକୁ ମାପୁଛୁ ଭୂମିପରେ ଶୋଇପଡ଼ି ।

ସମୁଦ୍ର ସଙ୍ଗେ ସରିକି ହେବ କ୍ଷୁଦ୍ର ନଦୀ

ଚନ୍ଦ୍ରତୁଲେ ସରି ହେବ କି ନକ୍ଷତ୍ର ଆଦି ।

ପତିଙ୍କ ତୁଲେ ସରି କି ହେବ ମୃତପ୍ରାଣୀ

ପତିବ୍ରତାର ସଙ୍ଗେ କି ତୁଲ୍ୟ ଦୋଚାରୁଣୀ ।

ସୁପଣ୍ଡିତ ସଭା ମଧ୍ୟେ ମୂର୍ଖ ଯେବେ ବସେ

ହଂସ ସଭା ମଧ୍ୟେ ବକ ପରାୟେକ ଦିଶେ ।

ସଞ୍ଚାଣ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟ କି ଆନ ପକ୍ଷୀ ହୋଇ

ବଢ଼ିଜଳ ବାନ୍ଧିଣ କେ ପାରିବ କି ଥୋଇ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ସଙ୍ଗେ ସରି କି ହେବ ଶିଷ୍ୟପୁତ୍ର

ବ୍ରାହ୍ମଣ ସଙ୍ଗେ ସରି କି ହେବ ଶୂଦ୍ର ମାତ୍ର ।

ରାଜାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରଜାଏ ସରି କି ହୋଇବ

ଶୂଦ୍ରମୁଖେ ପଢ଼ିବେଦ କେବେ କି ବର୍ତ୍ତିବ ।

ପିତା ମାତା ସଙ୍ଗେ ସରି ହେବ କି ମଉଷା

କ୍ଷୀରପାନ ଦେଇ ପ୍ରାଣ କରନ୍ତି ଯେ ପୋଷା ।

ଗୃହସ୍ଥର ସଙ୍ଗେ ସରି ହେବ କି ଭାରିଯା

ଏ କଥା ନ ଚିହ୍ନି ମରୁଅଛୁ କରି କର୍ଯ୍ୟା ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସରି ହେବ କି ମନୁଷ୍ୟ

ଏ ମାର୍ଗମାନ ବୁଝି ତୁ ନ ପାରୁ ରାକ୍ଷସ ।

ବାତୁଳ ପ୍ରାୟେ ଆସି ତୁ ଯୁଦ୍ଧେ ହେଲୁ ଠିଆ

ଅଗ୍ନିରେ ପଡ଼ିଣ କେହି ଧରିଅଛି କାୟା ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଆସିଣ ତୁ ଲୋଡ଼ୁ ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡ

ତୋତେ କି କହିବା ଛାର ଅସୁରରେ ମୂଢ଼ ।

ଗରୁଡ଼ଯତି କଥା ଯେ ନ ଶୁଣି କାଙ୍କୋଳା

କୋପେଣ ଶର ଯୋଚିଣ ବିନ୍ଧେ ଅନର୍ଗଳା ।

ଦେଖିଣ ସେ ଖଗେଶ୍ଵର ମଥା ଦେଲା ଆଡ଼ି

ବାଜିଣ ସେ ଶରମାନ ତଳେ ଗଲା ପଡ଼ି ।

ତାହା ଦେଖିଣ ନୃସିଂହେ ଗରୁଡ଼କୁ ଚାହିଁ

ଠାରି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଦୈତ୍ୟ ମାର ବେଗେ ଯାଇ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଖଗେଶ୍ଵର ଧରି ବିଷ୍ଣୁ ରୂପ

ମାଇଲା ସେ କାଙ୍କୋଳାର ସୈନ୍ୟ ଅନର୍ଯ୍ୟାପ ।

ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନଯାଏ ସେ କାୟା ବିସ୍ତାରିଲା

ରାହୁର ପ୍ରାୟେ ଘୋଟି ସେ ଦୈତ୍ୟକୁ ଗ୍ରାସିଲା ।

ଶୁଣ ଆହେ ନାରଦ ସେ ଗରୁଡ଼ ଚରିତ

ଯେତେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ତତେ ହେଲେ ମୃତ୍ୟୁଗତ ।

କାହାକୁ ଚରଣ ମାରି କାହାକୁ ବିଦାରି

କାହାର ଅନ୍ତବୁଜୁଳି ଥଣ୍ଟେ ଦିଏ ଚିରି ।

କାହାକୁ ମାରଇ କାହା ମୁଣ୍ଡେ ଛେଚି ଗୋଡ଼େ

କାହାକୁ ଶୂନ୍ୟରେ ଟେକି ଭୂମିରେ କଚାଡ଼େ ।

ଥୋକାଏ ଡ଼େଣାପବନ ଘାତେ ଯାନ୍ତି ଉଡ଼ି

ଭୂମିରେ ପଡ଼ନ୍ତି ପୁଣି ଆସି ମୁଖ ମାଡ଼ି ।

କାହାକୁ ଘୋଷାଡ଼ି ନେଇ ଫୋପାଡ଼ି ସେ ଦିଏ

କାହାକୁ ମାରି ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟେ ଫିଙ୍ଗି ଦିଏ ।

କାହାକୁ ବିନ୍ଧିଣ ମାରି କରେ ଖଣ୍ଡ ଶତ

ଏ ବିଧିରେ ତୋର ପଦ୍ମ ଦୈତ୍ୟ କଲା ହତ ।

ବହିଲା ରକତନଦୀ ସିନ୍ଧୁ ମୁଖେ ପୁଣି

ଶୁଣହେ ନାରଦ ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥର ଯେ ବାଣୀ ।

ଶରଜିତ ବଜ୍ରମାଳୀ କାଙ୍କୋଳାକୁ ଛାଡ଼ି

ଆବର ସୈନ୍ୟ ମାଇଲା ଖୋଜିଲୋଡ଼ି ଲୋଡ଼ି ।

ଗରୁଡ଼ ବିଶ୍ଵରୂପକୁ ଦେହେ ସଂହାରିଲା

ନିଜେ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ବହି ସମରେ ପଶିଲା ।

ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଗଦାପଦ୍ମ ଚାରିକରେ ସାଜେ

ଦେବଯାନ ଉପରେ ଶ୍ରୀ ଶେଷଦେବ ବିଜେ ।

ସୈନ୍ୟଯାକ ମରନ୍ତେ ତା କାଙ୍କୋଳ ଯେ ଦେଖି

ବିନ୍ଧିଲା ଲକ୍ଷେ ନାରାଚ ଉପ୍ରୋଧ ଉପେକ୍ଷି ।

ତା ଦେଖିଣ ତୀକ୍ଷ୍ଣଶର ପେଷିଲେ ନୃସିଂହ

ବାଜି ଦୈତ୍ୟଶର ସବୁ ହୋଇଗଲା ଭଙ୍ଗ ।

କତୁରୀଶର ପୁଣିହିଁ ଦୈତ୍ୟ କରେ ଧରି

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧେ କୋପ କରି ।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଯେ ନାରାଚ ଆସେ ମନ୍ତ୍ରବଳେ

ଗର୍ଜିଣ ଧାମଇଁ ଶର ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳେ ।

ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ଯେହ୍ନେ ହୁଏ ଜଳବୃଷ୍ଟି

ତେସନେ ଅଟନ୍ତି ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଶରଘୋଟି ।

ଦେଖିଣ ପେଶିଲେ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣଶର ନାରାୟଣ

ବାଜିଣ ଭାଜିଲେ ଶରମାନେ ଛାଡ଼ି ରଣ ।

ସାତ ଲକ୍ଷ ନାରାଚ ସେ ପୁଣ କରେ ଧରି

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧେ କୋପ କରି ।

ଦେଖି ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ମନ୍ତ୍ର ଦେଲେ ପଢ଼ି

ଫୁଙ୍କନ୍ତେ ସେ ଶରମାନ ଶୂନ୍ୟେଗଲେ ଉଡ଼ି ।

ପାତାଳ ପୁରକୁ ପଶିଗଲେ ଶରଯାକ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଭା ଅଟେ କେଡ଼େ ଦେଖ ।

କାଙ୍କୋଳ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ କେଡ଼େ ମନ୍ଦ

ବିପ୍ରଜାତି ହେବାରୁ ତ ଜାଣ କୂଟଛନ୍ଦ ।

ପନ୍ନଗ ପରାୟ ତୁମ୍ଭ ସର୍ବଦା ପ୍ରକୃତି

ଯଜ୍ଞସୂତ୍ର ବହି ଭଜ ଗାୟତ୍ରୀଙ୍କୁ ନିତି ।

କାହାଣେ ବା ପଣେ ମାଣେ ମିଳେ ଯେଉଁ ଠାରେ

ସେଠାରେ ବସିଣ ବେଦ ପଢ଼ି ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ।

ଆଶୀର୍ବାଦ କରି ଖାଅ ଲୋକଙ୍କୁ ସେ ଜଟି

ଆରମ୍ଭରେ ଚାଲ ଦାଣ୍ଡେ ଧରି କୁଶବଟି ।

ଗଡ଼ୁ ତମ୍ବା ପାତ୍ର ଧରି ଭଣ୍ଡି ସବୁ ଖାଅ

ତଳହସ୍ତେ ପାଣି ଧରି ଦାନ ଘେନୁଥାଅ ।

ସହସ୍ର ନାମକୁ ଗୁଣି ପର ମୂଲ ଲାଗ

ଦିନାର୍ଦ୍ଧରେ ପାଞ୍ଜି ଧରି କହ ସବୁ ଯୋଗ ।

ଅତି ପାପୀଲୋକ ଯାଇ ଜନ୍ମେ ତୁମ୍ଭ କୋଳେ

ଦାନ ଘେନିବାକୁ ଆସ ପୁଣି ତତକାଳେ ।

କହିଲେ ନ ସରେ ଜାଣ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପୌଢ଼ୀ

ଯୁଦ୍ଧକୁ ଆସିଛ ପକ୍ଷୀ ଗୋଟିଏକ ଚଢ଼ି ।

ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ ବୋଇଲେକି ଏହା ଯେବେ ହୋଇ

ବିପ୍ରଙ୍କ ପାଦ କାହିଁକି ତୁମ୍ଭେ ପିଅ ଧୋଇ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ବରି ତୁମ୍ଭେ ଗୃହେ କିମ୍ପା ନିଅ

ବରକନ୍ୟା ବସି ବେଦୀପରେ ବିଭା ହୁଅ ।

ପଢ଼ନ୍ତି ତ ବିପ୍ର ବେଦ ବୋଲି ଯେବେ ଜାଣ

ସେ ବେଦ ମହିମା ତୋତେ କହିବାରେ ଶୁଣ ।

ଓଁ କାର ବେଦାଙ୍ଗ ବ୍ରହ୍ମା ଅଟେ ଆଠ ଅଙ୍ଗ

ଚରୁ ସ୍ଵାହା ତ୍ରୟସ୍ଥାନ ପଞ୍ଚଦେବା ମାର୍ଗ ।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବଟି ଓଁ କାର ରୂପ ମୂର୍ତ୍ତି

ସୁପଣ୍ଡିତ ଜନେ ଏକା ଓଁ କାର ଚିହ୍ନନ୍ତି ।

ତୁମ୍ଭର ଗୁରୁ ପରାରେ ଶୁକ୍ରମୁନି ଅଟେ

ତୁମ୍ଭ ରାଜା ଆଗେ ବେଦପଢ଼ି କେଡ଼େ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ତୁମ୍ଭେ ଅଲାଜୁକ ବୋଲି ବିପ୍ର ନିନ୍ଦାକର

ସେହି ବେଦମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ହୁଅ କନ୍ୟାବର ।

କାହିଁକି ବିପ୍ରମାନଙ୍କୁ ବରି ହୁଅ ବିଭା

ଦୁର୍ବାକ୍ଷତ ବନ୍ଦାପନା କର କିମ୍ପା ନିର୍ଭା ।

କାହିଁକି ବିପ୍ରଙ୍କୁ ପଣେ ମାଣେ ଯାଚିଦିଅ

ରୋଗନାଶ ପାଇଁ ସସ୍ର ନାମକୁ ପଢ଼ାଅ ।

ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇବ ବୋଲିଣ ଦଶକ୍ରିୟା କର

ଉତ୍ତର ଷୋଡ଼ଶ କର୍ମେ ବିପ୍ରେ ଆଗୋ ବର ।

ପିତୃଶ୍ରାଦ୍ଧ ନିମନ୍ତେ ଯେ ବିପ୍ର ଆଣ ବରି

ଉଦ୍ଧାର ପିତାମାତାଙ୍କୁ ପିଣ୍ଡଦାନ କରି ।

ତୁମ୍ଭର ଶୁକ୍ର ଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାର ରେ ଯାଇଁ

କାହିଁକି ସେ ପଢ଼େ ବେଦ ତୁମ୍ଭ ଗୃହେ ଥାଇ ।

ବୁଝିଲେ ତ ଶୁକ୍ରମୁନି ବିପ୍ର ନୁହନ୍ତି କି

ତାଙ୍କ ପାଦଧୂଳି ବୋଳି ହେଉଛ କାହିଁକି ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଆରେ ମୂର୍ଖ କିମ୍ପା ବିପ୍ର ନିନ୍ଦ

ପକ୍ଷୀଲାଗି ହୁଏ ମୋର ଅବତାର ମନ୍ଦ ।

ଆମ୍ଭେ ଅବତାର ହେଲେ ବହେ ସେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ବହିଥିବାରୁ ଯେ ଆମ୍ଭେ ମାରୁ ଯେ ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ।

ବିନତାର ପୁତ୍ର ଅଟେ ସେ ଗରୁଡ଼ ଯତି

ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଯେ ବହୁଥାଇ ନିତି ।

ସେ ବହିବାର ବହୁଛୁ ଆମ୍ଭେ ନାସାପୁଟେ

ନିର୍ମଳ କରି ସମସ୍ତ ବୁଝ ସର୍ବ ଘଟେ ।

ଏଣୁ ସେ ବାହନ ମୋର ଅଟେ ମନ୍ତ୍ର ସ୍ୱାହା

ଜଳ ତୁଳସୀ ମନ୍ତ୍ରେ ନୈବେଦ୍ୟ କରି ଯାହା ।

ସେହି ସ୍ଵାହା ମନ୍ତ୍ର ଜାଣ ଗରୁଡ଼ ନୁହରି

ସବୁରି ହୃଦପଦ୍ମରେ ଛନ୍ତି ବିଜେ କରି ।

ବୋଲନ୍ତି ହୋମରେ ଘୃତ ଦେଇ ବିପ୍ର ସ୍ଵାହା

ସେ ହବିଷାନ୍ନ ନ ଭୁଞ୍ଜେ ଆମ୍ଭେ ଭୁଞ୍ଜୁ ତାହା ।

ପ୍ରାଣ ଅପାନ ବ୍ୟାନ ଯେ ଉଦାନ ସମାନ

ଏ ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ ଆମ୍ଭେଟି ଅଟୁ ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ।

ଶ୍ରୀହରିର ଗରୁଡ଼ଟି ମୁରପୁତ୍ର ଯାକ

ମାରିଣ ଆଖଡ଼ା ଘରେ ଆସିଲା ବଦ୍ରିକା ।

ଏବେ ତୋର ତେରପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟଯାକ ମାରି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସମରେ ଆସିଅଛି ବହିକରି ।

ଶୁଣିଣ କାଙ୍କୋଳାସୁର ମହାକୋପ କଲା

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ କଥା ତୋର କର୍ଣ୍ଣେ ନ ପଶିଲା ।

ଧନୁରେ ଶର ଘେନିଣ ବିନ୍ଧେ ବେଗେ ଟାଣି

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣଶର ପେଷି ଛେଦି ଦେଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ପୁଣି ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ରବାଣ ପେଷିଲା ଅସୁର

କର୍ଣ୍ଣମୂଳଯାଏ ଝିଙ୍କି ଆଣି ଧାତିକାର ।

ଏଥର ସମ୍ଭାଳ ବୋଲି ପେଷିନ୍ତେ ବହନ

ଛେଦିଲେ ହାବୋଡ଼ାଶରେ ତାହା ଭଗବାନ ।

କାଙ୍କୋଳା ଦେଖି ହୋଇଲା ମହାକୋପାନଳ

ଆକର୍ଷି ଲୁହାର ଧନୁ ଧରି କରତଳ ।

ଓଟାରି ଲକ୍ଷେକ ଶର ବିନ୍ଧେ ଗୁଣ ଟାକି

ଧନୁରେ ନ ଖସୁଁ ଛେଦିଦେଲେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ପୁଣିହିଁ ଧଇଲା ବଜ୍ରଶର ଲକ୍ଷ ଚାରି

ଗୁଣରେ ବସାଇ ବିନ୍ଧି ଦେଲା କୋପକରି ।

ଲେଉଟି ଲକ୍ଷେକ ଶର ପାଖରେ ଯେ ଥିଲା

ବାବଲ ଆଦି ନାରାଚ କୋପେ ବୃଷ୍ଟି କଲା ।

ପେଷିଣ ଗୁଣ ଟଙ୍କାର କରି ରୋଷଭରେ

ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାରମୟ ସୃଷ୍ଟି ଦିବସରେ ।

ଗଗନେ ଆସନ୍ତେ ପକ୍ଷଗଣ ଯେହ୍ନେ ଉଡ଼ି

ଧାମନ୍ତେ କାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡାଏ କରି ଘୋଡ଼ ରଡି ।

ଦେଖିଣ ସେ ମହାପ୍ରଭୁ ପେଷି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶର

ଛେଦିଲେ ନାରାଚ ଆସୁଁ ଆସୁଁ ଚକ୍ରଧର ।

ଉଠିଲାକ ହୁତାଶନ ଅଗ୍ନିଜ୍ଵାଳା ଜିଣି

ଛେଦିଲେ ନୟନ ପିଛାଡ଼ନ୍ତେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ପୁଣି ହିଁ ଲକ୍ଷେକ ଶର କାଙ୍କୋଳା ଯେ ଧରି

ଫିଙ୍ଗିଲା ନୃସିଂହ ପରେ ମହାକୋପ କରି ।

ପକ୍ଷୀକୁ ବିନ୍ଧଇ ଲକ୍ଷେ ଶେଷଦେବେ ଲକ୍ଷେ

ତେରପଦ୍ମ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ବିନ୍ଧେ ଲକ୍ଷେ ଲକ୍ଷେ ।

କଣ୍ଟାଲଗା ଶର ତୋର ସହସ୍ର ଯେ ସନ୍ଧି

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ପୁଣ ସସ୍ରେ ବାଣ ବିନ୍ଧି ।

ଆଉ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ଜଣକେ କାଣ୍ଡେ କାଣ୍ଡେ ମାରି

ଧାମନ୍ତି ସେ ଶରମାନେ ଆାକଶ ଯେ ପୂରି ।

ଏତେ ନାରାଚ ଆସିବା ଦେଖି ଚକ୍ରପାଣି

ପଦେକ ଶର ବିନ୍ଧିଲେ ପ୍ରଭୁ ବେଗେ ଟାଣି ।

କାଙ୍କୋଳାଦୈତ୍ୟର ବାଣ ଆସୁ ଶୂନ୍ୟେ ଗର୍ଜି

ନୃସିଂହର ବାଣ ପଡ଼ି ମଧ୍ୟେ ଗଲେ ଭାଜି ।

କାଙ୍କୋଳା ବୋଇଲା ମୋର ଶର ଗଲା ବ୍ୟର୍ଥ

କି ରୂପେ ନାଶିଲା ଏତେ ବାଣ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କରିବି ମୁଁ ଏବେ କିସ ବୋଲି ମନେ ପାଞ୍ଚେ

ରଥେ ଥାଇ ଡ଼ାକେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀକୁ ସେ ଉଚ୍ଚେ ।

ଶରଜିତକୁ ଘେନିଣ ବେଗେ ଧାଇଁଆସ

ମାରିବା ତିନିହେଁ ମିଶି ନୃସିଂହ ନରେଶ ।

ଏ ରୂପେ ଦୈତ୍ୟ ଡ଼ାକନ୍ତେ ଜାଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଦୈତ୍ୟ ନ ମିଶୁ ବିନ୍ଧିଲେ ଶର କୋପ ବହି ।

ପେଶିଣ କତୁରୀ ନାମେ ଶର ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ରଥରେ ଚାରି ଅଶ୍ଵକୁ ପକାଇଲେ ଧ୍ଵଂସି ।

ପୁଣି ହିଁ ବାବଲ ଶର ପେଷିଲେକ ଟାଣି

ଅଶ୍ଵ ସାରଥିର ମୁଣ୍ଡ ପକାଇଲେ ହାଣି ।

ଅଶ୍ଵ ସାରଥିର ମୁଣ୍ଡ ପଡ଼ିଲା ଭୂମିରେ

ସେ ରଥକୁ ଛାଡ଼ି ଦୈତ୍ୟ ପଳାଏ ଶୂନ୍ୟରେ ।

ଅପର ରଥେ ବସିଲା ଯାଇ ବେଗେ ଉଠି

ଧନୁରେ ଯୋଚି ବିନ୍ଧିଲା ଶର କୋଟି କୋଟି ।

ନୃସିଂହ ତାହା ଦେଖିଣ ଅଗ୍ନିଶର କାଢ଼ି

ବିନ୍ଧିଲେ ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ମନ୍ତ୍ର ହୃଦେ ପଢ଼ି ।

ବୋଇଲେକ ବାଣଯାକ ବେଗେ ପୋଡ଼ିପକା

ଆବର ସେ ରଥ ପୋଡ଼ ଛାଡ଼ି ତାକୁ ଏକା ।

ଶୁଣି ଅଗ୍ନିଶର ଧାଇଁଗଲା ତଡ଼ ବଡ଼ି

ଦୈତ୍ୟର ସେ ଶରଯାକ ସବୁ ଦେଲା ପୋଡ଼ି ।

ପୁଣି ସେହି ଯାଇ ରଥ ପୋଡ଼ିଲା ତତ୍କାଳେ

ତାପ ପାଇ ଦୈତ୍ୟ ଡ଼େଇଁ ପଡ଼ିଲାକ ତଳେ ।

ଧାମଇଁ ସେ ପାଦଗାମୀ ହୋଇ ତର ତର

ହସ୍ତୀର କନ୍ଧରେ ଯାଇ ବସିଲା ତତ୍ପର ।

ସେ ହସ୍ତୀର ନାମ ପୁଣି ଅଟେ ପୁଷ୍ପଦନ୍ତ

ଗଜପରେ ବସିଲା ସେ ହସ୍ତେ ଧରି କୁନ୍ତ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ ତାହ ଦେଖି ପଦ୍ମନେତ୍ର

ଧରି ବ୍ରହ୍ମଶର ପେଷି ଦେଲେ କ୍ଷଣମାତ୍ରେ ।

ପଡ଼ିଲା ସେ ବଜ୍ର ଯାଇ ହସ୍ତୀ କୁମ୍ଭ ସ୍ଥଳେ

ଦ୍ଵିଫାଳ ହୋଇ ପଡ଼ିଲା ମୁଣ୍ଡ ଯାଇଁ ତଳେ ।

ପୁଣି ହିଁ ପେଷିଣ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶର ଚକ୍ରପାଣି

ମାହୁନ୍ତର ମୁଣ୍ଡ ଗୋଟି ପକାଇଲେ ହାଣି ।

ମାହୁନ୍ତ ଗଜର ପ୍ରାଣ ଗଲାକ୍ଷଣି ଛାଡ଼ି

ସାହାଣି ଅଶ୍ଵକୁ ଆଣି ଦେଲା ତଡ଼ବଡ଼ି ।

ଅଶ୍ଵବାଗ ଧରି ବେଗେ କାଙ୍କୋଳା ଚଢ଼ଇ

ମନେ ସାହସ ବାନ୍ଧିଲା ତହୁଁ ଦମ୍ଭ ହୋଇ ।

ନୃସିଂହ ଦେଖିଣ ତାହା ଧରି ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶର

ଗୁଣରେ ଯୋଚି ବୋଇଲେ ଅଶ୍ଵବେଗେ ମାର ।

ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ସେ ଶର ଗଲା ବେଗେ ଧାଇଁ

ଚାରୁପୁଟେ ଛେଦି ମୁଣ୍ଡ ତଳେ ଦେଲା ଥୋଇ ।

ଲେଉଟି ତୂଣିରେ ଆସି ପଶିଲା ତତ୍ପର

ନୃସିଂହ ପୁରାଣ ଏହି ଅଟେ ଗ୍ରନ୍ଥସାର ।

ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ଅଟେ ନରାଧାମ

ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ କି ଲେଖିବାକୁ ଅଟଇ ସକ୍ଷମ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖି କାଙ୍କୋଳା ଡରିଲା

ଚାହିଁଣ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀକି ହସ୍ତ ଠାରିଦେଲା ।

କାଙ୍କୋଳା ଠାରି ଡ଼ାକନ୍ତେ ଜାଣି ଶେଷଦେବ

ବୋଇଲେ ଏଥର ଛାଡ଼ି ନ ଆସେ ଦାନବ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମାଳ ଶରଜିତ ସଙ୍ଗତେ ମିଶିଲେ

ବିଳମ୍ବ ହେବ ତିନିହେଁ ମିଳି ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ ମନେ ଅଳ୍ପ ହସି

ସୁଦରଶନ ଚକ୍ରକୁ ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ପେଷି ।

ବୋଇଲେ ଏ କାଙ୍କୋଳାର ମୁଣ୍ଡ ପକା ହାଣି

ଏ ଛାର ସଙ୍ଗେ ଯୁଝିବା ଆଉ କେତେ ପୁଣି ।

ଭାବକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଯୁଝିଥିଲ ଏତେ

ନ ମାରିଣ ବିନ୍ଧୁ ଥିଲେ ବାଣ ଗୋଟି କେତେ ।

ତୁ ଏବେ ଯାଇଵ ଦୈତ୍ୟର ମୁଣ୍ଡବେଗେ କାଟ

ବାହୁଡ଼ି ଆମ୍ଭ ଛାମୁରେ ଶୀଘ୍ର ଆସି ଭେଟ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ସୁଦର୍ଶନ ଗଲା ଅନ୍ତରାଳେ

ଦୈତ୍ୟର ମୁଣ୍ଡକୁ ହାଣି ଆସିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ କରେ ପରବେଶ ହେଲା

ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇଣ କାଙ୍କୋଳା ପଡ଼ିଲା ।

ଗର୍ଜନ କରି ଭୂମିରେ ଦୈତ୍ୟ ପଡ଼ିଗଲା

ଦେବଗଣଙ୍କ ଆସନ ସ୍ଵର୍ଗରେ କମ୍ପିଲା ।

କାଙ୍କୋଳା ମରିବା ବାର୍ତ୍ତା ଦେବଗଣ ପାଇ

ପୁଷ୍ପ ବରଷିଲେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶିରେ ନେଇ ।

ଦେବକୁଳକୁ ଯେଣୁ ସେ ଦୁଃଖ ଦେଉଥିଲା

ଅଳପ ଆୟୁଷ ହୋଇ ତେଣୁ ଏବେ ମଲା ।

ପ୍ରାଣୀମାନଙ୍କୁଟି ଯେହୁ ଦେଉଥାଇ ଦୁଃଖ

ପ୍ରାଣ ଅନ୍ତେ ପଡ଼େ ସେହୁ କୁମ୍ଭୀପାକ ନର୍କ ।

ପରକୁ ପ୍ରମାଦ ଯେହୁ ହୃଦେ ଚିନ୍ତୁଥାଇ

ତାହାର ଅଭାଗ୍ୟ କଥା କହି ନ ସରଇ ।

କାହାକୁ ମାରଇ ଯେହୁ ମାଡ଼ ବଡ଼ପଣେ

ସେ ମାଡ଼ ଲେଉଟି ତାକୁ ପଡ଼େ ତତକ୍ଷଣ ।

କେହୁ ଜାଣ ବଡ଼ପଣ ବହି କଳି କରେ

କେହୁ ମନେ ଡ଼ରି କଳି କରେ ଧୀରେ ଧୀରେ।

ବୁଝିଲେ ସବୁରି ଆତ୍ମା ସଂସାରେ ଏକ

ଏକଥା ଭାବି ନ ପାରେ ଏକା ଅବିବେକ ।

ବୁଝିଲେ ଏ ପୃଥ୍ଵୀଯାକ କାହାରି ନୁହଇ

ସବୁଙ୍କୁ ଦ୍ଵିପାଦ ଭୂମି ଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦେଇ ।

ଦ୍ଵିପାଦ ଭୂମିରେ ନାହିଁ କାହାର ଯେ ବଳ

ସବୁ ଲୋକଙ୍କୁତ ଦେଇଛନ୍ତି ଆଦିମୂଳ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ଦେବ ଶାନ୍ତିକୁ ଲଭନ୍ତି

ନାରଦ ଶୁଣନ୍ତି ବେଦପତି ଯେ କହନ୍ତି ।

କାଙ୍କୋଳାସୁର ସୈନ୍ୟ ଆଣିଥିଲା ଯେତେ

ଅଶ୍ଵ ହସ୍ତୀ ଯେ ପଦାତି ରଥି ଅପ୍ରମିତେ ।

ସବୁରି ପ୍ରାଣଗଲା ସେ ପଡ଼ିଲେକ ଢଳି

ଆବର ଅଛନ୍ତି ଶରଜିତ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ।

ପବନଘାତେ ଭାଜଇ ଯେହ୍ନେ ରମ୍ଭାବନ

ସେହିପରି ମରିଗଲେ କାଙ୍କୋଳାର ସୈନ୍ୟ ।

ପଦାତି ଉପରେ ଅଶ୍ଵ ପଡ଼ିଲେ ଯେ ମାଡ଼ି

ଅଶ୍ଵ ଉପରେ ପର୍ବତ ପ୍ରାୟ ଗଜ ପଡ଼ି ।

ବହିଲା ରକତ ସ୍ରୋତ ନଦୀସମ ଜାଣ

ଦଣ୍ଡକେ ଶୋଷିଣ ସବୁ ଦେଲେ ଯୋଗ୍ନିଗଣ ।

କଙ୍କାଳୀ ଚାମୁଣ୍ଡୀ କାତ୍ୟାୟିନୀ ଭଦ୍ରାକାଳୀ

ଭକ୍ଷନ୍ତି ରକତ ମାଂସ ହୋଇ ମତୁଆଳି ।

କହ କହ ଟହ ଟହ କରି ଘୋର ଧ୍ଵନି

ମଡ଼ାକୁ ମଡ଼ାରେ ଛେଦିଦ୍ୟନ୍ତେ ଯାଜ୍ଞସେନୀ ।

ଖାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ଖର୍ପର କରେ ଧରି ଖଣ୍ଡା

ମଦିରା ମାଂସ ଖାଇଣ ନାଚଇ ପ୍ରଚଣ୍ଡା ।

କେଶକୁ ମୁକୁଳା କରି ହସି ଟହ ଟହ

ଖେଳନ୍ତି ସେ ରଣରଙ୍ଗେ ଉଲଗ୍ନ ଯେ ଦେହ ।

କାଳିକା କାମୀକ୍ଷୀ କାଳରାତ୍ରୀ କାମସେଣା

ଚମ୍ପାଇ ବିମଳା ପଦ୍ମତୋଳା ଚାରୁଗଣା ।

ଚର୍ଚ୍ଚିତା ଚାମୁଣ୍ତା ଶାକମ୍ବରୀ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ

ଶରଦା ରୁଦ୍ରାଣି କାମଚଣ୍ତୀ ବିରୂପାକ୍ଷୀ ।

ତେନ୍ତାଳୀ କଙ୍କାଳୀ କରାଳୀ ଯେ ଦୁର୍ଗେଶ୍ୱରୀ

କୋଠରୀ ବାହୁତି ବାବଭୂତି ଝାଡ଼େଶ୍ୱରୀ ।

ରୂପାଈ କୁନ୍ତାଈ ହାଡ଼ବାଈ ମହାମାୟୀ

ପାଟୋଳୀ ନମାଈ ଅନ୍ତରାଈ ପର୍ବତାଈ ।

ହିଙ୍ଗୁଳା ମାତଙ୍ଗୀ ସାରକମା ତିଳୋତ୍ତମା

ହାବେଣୀ ମଙ୍ଗଳାଚଣ୍ତୀ ତାରେଣୀ ଯେ ଭୀମା ।

କପାଳୀ ବିଜୟା ଛାୟା ମାୟା କଳାମୁଖୀ

କାଳିକା ଯେ କାଳରାତ୍ରୀ ଚର୍ଚ୍ଚିକା ରକ୍ତାକ୍ଷୀ ।

ଏହିରୂପେ ଯୋଗିନୀଗଣ ପଶି ରଣଭୂଇଁ

କ୍ଷଣକ ମାତ୍ରେ ଶୋଣିତ ଦେଲେ ସବୁ ଖାଇ ।

ସେ ଅଭୟା ପାଦତଳେ ରହୁ ମୋର ମନ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ବାଞ୍ଛାକରେ ପୀତାମ୍ବର ଦୀନ ।

ଶରଜିତ ଏବଂ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀର ଯୁଦ୍ଧ ଓ ମୁତ୍ୟୁ

ଶୁଣନ୍ତି ନାରଦ କହୁଛନ୍ତି ବେଦବର ।

ଏ ନୃସିଂହ ପୁରାଣର ମହିମା ଅପାର ।

କାଙ୍କୋଳାର ମରିବାର ଦେଖି ଶରଜିତ

କାନ୍ଦିଲେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳିକି ଘେନି ଅପ୍ରମିତ ।

ବୋଇଲେ ଭୋ ସଖା ଗଲୁ ତୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି

ନିସଖା ହୋଇ ରହିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଏଥେ ପଡ଼ି ।

ତୋ ଗୁଣ ତ ବାହୁନିଲେ କାଳ ନ ଅଣ୍ଟିବ

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଖଡ଼ଗ ଧଇଲେ ଦାନବ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ବୋଇଲା ହୋ ଶରଜିତ ଶୁଣ

ମୋ ଭାଗେ ଶେଷଦେବ ତୋ ଭାଗେ ନାରାୟଣ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଧଇଲା ଶର ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ

ବୋଇଲା ଶେଷଦେବର ଛେଦିବି ମଉଳି ।

ଶେଷଦେବ ମଲେ ଏକା ଏ ନୃସିଂହ ହେବ

ମାରିବା ଯେ ଦୁହେଁ ଏକା ହୋଇ ବାସୁଦେବ ।

ମାରିଛି ଆମ୍ଭର ରାଜପୁତ୍ର ପରଂବ୍ରହ୍ମ

ତାର ସାନ ଭାଇ ମଲେ ହେବ ସରସିମ ।

ଏ ରୂପେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ବିଚାରୁ ବିଚାରୁ

ଜାଣି ତାହା ଶେଷଦେବ ହସି ଖଣ୍ତେ ଦୂରୁ ।

ବୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟର ଏବେ ପୂରିଲା ଆୟୁଷ

ପ୍ରକୃତିଛଡ଼ା ହୋଇ ଏ ପାଞ୍ଚିଛି ଭବିଷ୍ୟ ।

ବିନ୍ଧୁ ବାଣ ଆଗ କୋପ ଉପୁଜୁ ଯେ ତାର

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ମୁଁ ପ୍ରାଣ ଘେନିବି ଏହାର ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚୁ ପେଷିଲା ଦୈତ୍ୟବାଣ ବେଗେ

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣଶର ପେଷି ଶେଷ ଛେଦିଲେ ସେ ଲାଗେ ।

ପୁଣିହିଁ ଅଧାଚନ୍ଦ୍ରକୁ ପେଷିଲାକ ଦୈତ୍ୟ

ସପତ ଫଣିରେ ଫୁଙ୍କି ଦେଲେ ଈଳାକାନ୍ତ ।

ସେ ଶର ଯାଇଁ ସମୁଦ୍ରେ ଜଳେ ଗଲା ମିଳି

ଦେଖିକରି ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହେଲା ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ।

ବୋଇଲା ମେଣ୍ଟିଲା କେଡ଼େ ଶର ଶେଷଦେବ

ନୁହଇ ମନୁଷ୍ୟ ଏହୁ ଅଟେ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଠାରୁ ଏ କେଡ଼େ ବଳିୟାର

ନୋହିଲେ ମେଣ୍ଟିଣ କରିପାରନ୍ତା କି ଶର ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଲକ୍ଷେକ ଅହିଶର ଧରି

ବିନ୍ଧିଲା ସେ ଦୈତ୍ୟବୀର ମନେ କୋପକରି ।

ଆସନ୍ତେ ସେ ସର୍ପ ମଞ୍ଚ ମଣ୍ତଳକୁ ଘୋଟି

ଗରୁଡ଼ ଦେଖି ପାତାଳେ ପଶିଲେ ସେ ହଟି ।

ତାହା ଦେଖି ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ହେଲା ଆଚମ୍ବିତ

ବୋଇଲା ବିନ୍ଧିଲା କେଡ଼େ ଶର ଈଳାକାନ୍ତ ।

ପୁଣିହିଁ ପେଶିଲା ବଜ୍ରଶର ଦୈତ୍ୟ ନେଇ

ଛେଦିଲେ ପର୍ବତ ଶର ପେଷି ଈଳାସାଈଁ ।

ଦେଖିଣ ତା ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ହେଲା ଚମତ୍କାର

ବୋଇଲା ଧନ୍ୟ ଅଟଇ ଏହୁ ବିପ୍ରବର ।

ବୁଝିଲେ ତ ବିପ୍ରକୁଳ ଅଟେ ଗୋଳାକୁଣ୍ତା

କ୍ଷତ୍ରୀଠାରୁ ବଳି କରେ ସାଧନା ଏ ଖଣ୍ତା ।

ବଳିଷ୍ଠ ସମାନ ମୁହିଁ ବିନ୍ଧିଲି ଯେ ଆଣି

କି ରୂପେ ମେଣ୍ଟିଣ କରୁଅଛି ସସ୍ରଫଣୀ ।

ମୋ ଆଗେ ପଡ଼ଛି ଏହି ଯିବ ଆଜ କାହିଁ

ଜୀବନ୍ତା ବନ୍ଦୀ କରିଣ ଧରିନେବ ମୁହିଁ ।

ଶାଙ୍କୋଳି ପିନ୍ଧାଇ ରାଜା ଆଗେ ନେଇ ଦେବି

ଦେଖିଲେ ଛାଡ଼ିବ ମୃରାସୁର ପୁତ୍ର ଦେବି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ କୋପ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ

ଧଇଲା ଭୂମିରେ ଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ଧନୁ ତୋଳି ।

ଗୁଣରେ ବସାଇ ଲକ୍ଷେ ଶର ତୀକ୍ଷଣମୁନ

ମନ୍ତ୍ରବଳେ ପେଷିଣ ତା ଦେଲା ଯାତୁଧାନ ।

ମହୁ ଘରକୁ ପଳାନ୍ତି ମାଛି ଯେହ୍ନେ ଭାଜି

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଆସନ୍ତି ଶର ଶୂନ୍ୟେ ଗର୍ଜି ।

ଦେଖିଣ ଶେଷ କତୁରୀଶର ଧରି ମାରି

ଅସୁର ଶରକୁ ବାଟେ ଦେଲେକ କତୁରୀ ।

ତାହା ଦେଖି ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ହେଲା କୋପାନଳ

ଆକର୍ଷି ତୁହାଇ ଧନୁ ଧରି କରସ୍ଥଳ ।

ନାରାଚ ବିନ୍ଧନ୍ତେ ପରିଘାଇ ବାଣ ଟାଣି

ଗୁଣରୁ ଛାଡ଼ୁ ଛେଦିଲେ ଶର ସପ୍ତଫେଣୀ ।

ମନରେ କୋପ କରିଣ ଈଳାଦେବୀକାନ୍ତ

କତୁରୀଶର ଧରିରେ ଆଣି ପୁଣି ହସ୍ତ ।

ବିନ୍ଧିଲେ ହୁଙ୍କାର ନାଦକରି ସପ୍ତଫଣୀ

ଅସୁର ହସ୍ତରୁ ଧନୁ ପକାଇଲେ ହାଣି ।

ପୁଣି ପେଷିଲେକ ବାଣ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଭାଇ

ସାରଥିକି ରଥପରେ ଦେଲେକ ଚିହ୍ନାଇ ।

ରଥ ଚକଡ଼ାରେ ଦୈତ୍ୟ ହୋଇଥିଲା ଛିଡ଼ା

ତା ଦେଖି ସେ ଡେଇଁ ପଳାଇଲା ଦଶଭେଡ଼ା ।

ଶିରରୁ ମୁକୁଟ ଖସି ପଡ଼ିଲା ଭୂମିରେ

ତ୍ରିପଣ୍ତ ହୋଇଣ ଝାଳ ବହଇ ଶରୀରେ ।

ତାଳୁକା କଣ୍ଠ ଅଧରୁ ଓଷ୍ଠ ଯାଏ ଶୁଖି

ଅଣ୍ଟାରେ ସମ୍ଭାଳି ବାସ ନ ପାରଇ ରଖି ।

କାତର ହୋଇ ଧଇଲା ଗଦା ପୁଣି କରେ

ଧାମଇ ସେ ପାଦଗତ ହୋଇ କୋପଭରେ ।

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର ଭାର ଗଦା ହସ୍ତେ ବହ

ପ୍ରଚଣ୍ତ ଅଗ୍ନିର ଶିଖାପ୍ରାୟ ଅଛି ଧାଇଁ ।

ମିଳନ୍ତେ ହସ୍ତରେ ଗଦା ଧରି ଶେଷ ଆଗେ

ପିଟିବାକୁ ମନ କଲା ଅନନ୍ତଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ ।

ଗରୁଡ଼ ଦେଖିଣ ତାହା ରଥେ ଦେଲା ପେଲି

ବାଜନ୍ତେ ଗଦା ପୃଥ୍ୱୀରେ ପଡ଼ିଲା ଚହଲି ।

ପଡ଼ନ୍ତେ ସେ ଗଦାବର କଲା ଘୋର ଧ୍ୱନି

ବାସୁକୀ ଆସନଯାଏ କମ୍ପିଲା ମେଦିନୀ ।

ଗଦା ଉପରେ ପିଟନ୍ତେ ଗଦା ଈଳାକାନ୍ତ

ବାଜନ୍ତେ ଦୈତ୍ୟର ଗଦା ଦେଲା ଚୂର୍ଣ୍ଣୀଭୂତ ।

ସହସ୍ର ଖଣ୍ତ ହୋଇଣ ପଡ଼ିଲାକ ଭାଜି

ତୁଣ୍ତ ବିସ୍ତାରି ଦୈତ୍ୟ ଧାଇଁଲା ଗଳଗାଜି ।

ବାବଲଶର ପେଷିଲେ ପୁଣି ସପ୍ତଫଣୀ

ବୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟକୁ ଯାଇ ବେଗେ ପକାହାଣି ।

ଯୁଝିବା ଏ ଛାର ଦୈତ୍ୟସଙ୍ଗେ କେତେ ଆଉ

ମଲେ ବେଗେ ଏ ସଂସାରୁ କଳଙ୍କଟି ଯାଉ ।

ଶୁଣିଣ ବାବଲଶର ଗଲା ଅନ୍ତରାଳେ

ଦୈତ୍ୟର କନ୍ଧରେ ଯାଇ ପଡ଼ିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ବେନି ଖଣ୍ତ କରିଦେଲା ଦୈତ୍ୟକୁ ଯେ ହାଣି

ଗର୍ଜିଣ ଅସୁର ବୀର ପଡ଼ିଲା ଧରଣୀ ।

ମରନ୍ତେ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ଦେଖି ଶରଜିତ

ଆହାରେ ସଖା ବୋଲି ସେ କାନ୍ଦିଲା ବହୁତ ।

ତୋହରି ଗୁଣ ବାହୁନି ମୁହିଁ କାନ୍ଦୁଥିଲେ

ବିଅର୍ଥେ ମୁଁ ମରିଯିବି ସମର ନ କଲେ ।

ନୃସିଂହ ଏକ୍ଷଣି ଛେଦି ପକାଇବ ମୁଣ୍ତ

ଯୁଦ୍ଧରେ ମଲେ ପବିତ୍ର ହେବ ସିନା ପିଣ୍ତ ।

ସମର କରୁ କରୁ ଯେ ନାରାଚରେ ମଲେ

ତାହାଙ୍କୁ ଯମଦଣ୍ତ ନ ଲାଗେ ପ୍ରାଣ ଗଲେ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚିଲେ ଧନୁ ଧଇଲା ସେ ଦୈତ୍ୟ

ନୃସିଂହ ଉପରେ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ଅୟୁତ ।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ତାହା ଦେଖି ନାରାୟଣ

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ନାରଚେକ ପେଷି ଛେଦିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ଦେଖିଣ ତା ଶରଜିତ ମନେ ମନେ ପାଞ୍ଚି

ବୋଇଲା କେଡେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଅଟେ ଶିରୀବତ୍ସି ।

ଏ ଧନୁର୍ଦ୍ଧର ପଣେ କି ଦେବା ପଟାନ୍ତର

ଏ ରୂପେ କ୍ଷତ୍ରୀ ଜଣେ ନ ମିଳେ ତିନିପୁର ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳେ ଜନ୍ମି ଏ କେଡ଼େ ଶୁରବନ୍ତ

ଆମ୍ଭେ ବୋଲିବାକୁ ଧନୁ ଧରୁ ମାତ୍ର ହସ୍ତ ।

କେଡ଼େ କ୍ଷତ୍ରୀ ହେଲେ କି ସେ ଯିବେ ମୋର ଆଗ

ମରିବ ସେ ଛଟପଟ ହୋଇ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ ।

ୟାକୁ ଜିଣିଲେ ତ ଯଶ ହେବ ଅଳ୍ପ ମୋର

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯାକ ବୋଲନ୍ତି ମୋତେ କ୍ଷତ୍ରୀବର ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଦଇତ ଗର୍ଜି କୋପଭରେ

ଧଇଲା ସହସ୍ରେ ବଳ ଧନୁ ବାମକରେ ।

ଲକ୍ଷେକ ବାବଲବାଣ ଯୋଚେ ନେଇ ଗୁଣେ

ମନୁ ବେଗେ ବଳି ଶର ବର୍ଷିଲା ତକ୍ଷଣେ ।

ପେଷିଲାକ କ୍ଷଣେମାତ୍ର ହୁଁ କାର ଯେ କରି

ପୁଣ ହିଁ ପେଷିଲା ଦୈତ୍ୟ ଅଧାଚନ୍ଦ୍ର ଚାରି ।

ଆଖି ପିଛଡ଼ା ମାତ୍ରକେ କଲା ଶର ବୃଷ୍ଟି

କମ୍ପିଲା ଋଣ ଟଙ୍କାର ଘାତେ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ପୁଣି ଅୟୁତେ କତୁରୀବାଣ ହସ୍ତେ ଘେନି

ଆଖି ପିଛଡ଼ା ମାତ୍ରକ ପେଷେ ଯାତୁଧାନି ।

ପୁଣିହିଁ ପେଷିଲା ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶର ଲକ୍ଷେ ଚାରି

ଆସନ୍ତି ଶରମାନେ ଯେ ଆକାଶରେ ପୂରି ।

ଅସୁର ବିନ୍ଧିବା ଦେଖି ହସି ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା

ତହିଁକି ଯେ ପ୍ରତିଅସ୍ତ୍ର କଲେ ଚଉବାହା ।

ମନଭେଦୀ ଶର ପେଷିଦ୍ୟନ୍ତି ନରସିଂହ

ରଖିଲା ଦୈତ୍ୟର ଶର ରୁଦ୍ଧି ଅଧା ସ୍ୱର୍ଗ ।

ସବୁ ବେନି ଖଣ୍ତ କରି ଭାଙ୍ଗି କୁଢ଼ କଲା

ନୃସିଂହ ତୂଣୀରେ ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ଦେଖିକରି ଚମତ୍କାର ହେଲା ଦୈତ୍ୟବୀର

ପର୍ବତଶର ଲକ୍ଷେକ ବିନ୍ଧିଲା ତତ୍ପର ।

ମନ୍ତ୍ରକୁ ପଢ଼ି ନାରାଚ ବେଗେ ଦେଲା ଛାଡ଼ି

ଆସନ୍ତି ଯେ ଗିରିମାନେ ଗଗନରେ ଉଡ଼ି ।

ଦେଖିଣ ପେଷନ୍ତି ବଜ୍ରଶର ନାରାୟଣ

ବାଟରେ ବାଜିଣ ଗୁଣ୍ତା ହେଲା ତତକ୍ଷଣ ।

ପୁଣି ପନ୍ନଗ ଶରକୁ ଶରଜିତ କାଢ଼ି

ପେଷିଲା ଲକ୍ଷେକ ମନେ ମନେ ମନ୍ତ୍ରପଢ଼ି ।

ଧାମନ୍ତେ ସେ କାଳସର୍ପ ହୋଇ ବିକରାଳ

ଶୂନ୍ୟରେ ଆସନ୍ତେ ମୁଖୁ ପଡ଼ଇ ଗରଳ ।

ଆସନ୍ତି ସେ ଜିହ୍ୱାମାନ କରି ଲହ ଲହ

ଫଣାକୁ ବିସ୍ତାରିଛନ୍ତି ଯେ ଯାହାର ଦେହ ।

ତାହା ଦେଖି ଦେବତାଏ ଶୁନ୍ୟପୁରେ ଡରି

ଲୁଚିଲେ ମେରୁକ୍ରୋଟରେ ମନେ ଭୟ କରି ।

ଦେବତାଙ୍କ ଭୟେ ଜାଣି ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ

ନାଶିଲେ ଗରୁଡ଼ ଶର ପେଷି ସର୍ପ ସବୁ ।

ଦେଖିଣ ସେ ଶରଜିତ ହେଲା ଚମତ୍କାର

ବୋଇଲା ଭଲା ନୃସିଂହ ଅଟେ ମହାବୀର ।

ମୋହ ବାଣଠାରୁ ତାର ବାଣ କେଡ଼େ ଟାଣ

ବିନ୍ଧିଲା କ୍ଷଣି ତା ଭାଜି ପକାଏ ତକ୍ଷଣ ।

ଏଥର ମୁଁ ଅଗ୍ନିଶର ବେଗେ ପେଷିଦେବି

ନୃସିଂହଗଣ ଯାକଙ୍କୁ ପୋଡ଼ି ପକାଇବି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଧନୁରେ ଶର ନେଇ ରଖି

ଦକ୍ଷିଣ କର୍ଣ୍ଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଣିଲାକ ଝିଙ୍କି ।

ବିନ୍ଧନ୍ତେ ସେ ଅଗ୍ନି ଜଳିଉଠେ ଶୂନ୍ୟେ ପୂରି

ଆସନ୍ତେ କୃଶାନୁ ଘୋଟି ଦେଖି ନରହରି ।

ଧଇଲେ ଜଳଧାରା ଶର ଦେବରାଜ

ହେଲେ ଜଳବୃଷ୍ଟି ଲିଭିଗଲା ଅଗ୍ନିତେଜ ।

ଦେଖି ଶରଜିତ ବିନ୍ଧେ ପୁଣି ମେଘଶର

ଛେଦିଲେ ବାୟୁ ବଣରେ ତାହା ଚକ୍ରଧର ।

ନାଶକର ଶର ପୁଣି ପେଷନ୍ତେ ଦଇତ୍ୟ

ଛେଦିଲେ ବାରୁଣାଶରେ ତାହା ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ।

ଦେଖିଣ ଦୈତ୍ୟବୀର ମନରେ କଲା ଶଙ୍କା

ବୋଇଲା କେଡ଼େ କ୍ଷତ୍ରୀ ଏ ଅଟେ ବିଷ୍ଣୁ ଏକା ।

ଯୁଝିଲେ ଏ ପ୍ରଭୁ ସଙ୍ଗେ ମଙ୍ଗଳ ତ ନାହିଁ

ବାହୁଡ଼ି ଗଲେ ହସିବା ରାଜା ମୋତେ ଚାହିଁ ।

ତେରପଦ୍ମ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହଗଣ ଯହିଁ ଛନ୍ତି

ତହିଁକି ହୋଇଛି ଜଣେ ମୁହିଁ ଏକା କ୍ଷତ୍ରୀ ।

ଯୁଦ୍ଧ କରୁ କରୁ ଏ ନୃସିଂହ ହାତେ ମଲେ

ପବିତ୍ର ହୋଇ ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ଯିବି ଭଲେ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ଦଇତ୍ୟ କରେ ଧରି ଧନୁ

ପେଷ ବାଣ ଶୂନ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ଉଇଁଆସେ ଭାନୁ ।

ଏ ରୂପେ ଆସନ୍ତେ ଶରମାନ ମହାତେଜେ

ଛେଦିଲେ ତୀକ୍ଷଣ ନାରାଚ ପେଶି ଦେବରାଜେ ।

ପାଞ୍ଚିଲେ କରିବା ଏହା ସାଙ୍ଗେ କେତେ ଯୁଦ୍ଧ

ଆଣ୍ଟି ନାରାଚ ପେଷିଣ କରିଦେବା ବଧ ।

ଏହା ପାଞ୍ଚି ପ୍ରଭୁ ଅଜଗବ ଧନୁ କାଢ଼ି

ଗୁଣେ ବସାଇ ବାବଲଶର ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ।

ବୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟର ଶିର ପକା ବେଗେ ହାଣି

ଗୃହକୁ ଗଲେ ତ ଶୀଘ୍ର ହେବ ଦେହ ପାଣି ।

ଶୁଣିଣ ବାବଲଶର ଚଳିଲା ତତ୍କାଳେ

ଆସିଲା ଦୈତ୍ୟର ଶିର ହାଣି କୋପାନଳେ ।

ନୃସିଂହ ତୂଣିରେ ଆସି ପଶିଲା ତତ୍ପର

ଶୁଣ ହେ କଳହ ପ୍ରିୟ କହେ ବେଦବର ।

ଏ ରୂପେ ମଲେ ମୁରର ସେନାପତି ତିନି

ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ଶରଜିତ କାଙ୍କୋଳାକୁ ଘେନି ।

ଆବର ଯେତେକ ସେନା ଥିଲେ ତ ଉବୁରି

ନୃସିଂହ ଗଣ ତାହାଙ୍କୁ ଦେଲେ ସବୁ ମାରି ।

ଅୟୁତେକ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ଲକ୍ଷେ ଲମ୍ବଗ୍ରୀବ

ଜଣେ ଉବୁରି ତହୁଁ ନ ଗଲେ ଜାଣଧ୍ରୁବ ।

ସଂହାରିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶ୍ରୀନୃସିଂହଗଣେ

ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାନ କରିଣ ଗଲେ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଥାନେ ।

ନୃସିଂହ ବୋଲେ ଆନନ୍ଦବନେ ରହିଥାଅ

ଯଜ୍ଞବେଦୀପରେ ବସି ତୁମ୍ଭେ ପୂଜାପାଅ ।

ତେର ପଦ୍ମଯାଏ ତହିଁ ବାନ୍ଧି କୁଞ୍ଜଲତା

ସେହି କୁଞ୍ଜବନେ ତୁମ୍ଭେ ହେବ ହର୍ତ୍ତା କର୍ତ୍ତା ।

ନୃସିଂହ ଗୋଟିଏ କୁଞ୍ଜ ଏକ ବାନ୍ଧି ରହ

ଦଇତ୍ୟ ଯୁଝିଲେ ପୁଣି ଆସି ଦେଖା ଦିଅ ।

ରହିଲେ ନୃସିଂହଗଣେ ପ୍ରଭୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

ଶୂନ୍ୟରେ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ଦେବଗଣେ ରହି ।

ଚନ୍ଦନ ଦୁର୍ବା ଅକ୍ଷତେ କରେ ଧରି ପୁଷ୍ପ

ଦେବତାମାନେ ମିଳିଲେ ଆସି ବିଷ୍ଣୁ ପାଶ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ମଥାପରେ କଲେ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି

ନମନ୍ତି ଯେ ସ୍ତୁତିକରି ଦେବେ କୋଟି କୋଟି ।

ବୋଲନ୍ତି ନୃସିଂହ ଜୟ ଜୟ ପଦ୍ମନାଭ

ପାଦ ସେବୁଛୁଁ ତେତିଶକୋଟି ଆମ୍ଭେ ଦେବ ।

ଆଦ୍ୟ ଅବତାର ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ନରହରି

ବଲ୍ଲଭଘରେ ଜନ୍ମିଲେ ଆସି ଦେହ ଧରି ।

ଆନ କେହୁ ନିବାରନ୍ତେ ଏତେ ଦୈତ୍ୟବଳ

ଏ ଦୈତ୍ୟଗଣଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଅନଳ ।

ଏ ଯେଉଁ କଙ୍କୋଳାସୁର ମୁର ସେନାପତି

ସମସ୍ତ ସେନା ଉପରେ ଅଟେ ବଡ଼ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ସ୍ୱର୍ଗରେ ରଖିଲା ବାସବଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରି

ବହୁତ କ୍ଳେଶ ପାଇଲା ତହିଁ ବଜ୍ରଧାରୀ ।

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରସାଦରୁ ଏବେ ଭୁଞ୍ଜି ବସେ ଭୋଗ

ନଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ବସିବ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ସ୍ୱର୍ଗ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ନୃପତି ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଲଭିଲା ପୁତ୍ର କରି ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଅଦିତିଅଂଶ ଅଟେ ଭାଗବତୀ

ଏ ରୂପେ କରନ୍ତି ପାଦେ ନମି ଦେବେ ସ୍ତୁତି ।

ମେଲାଣି ହୋଇଣ ଦେବେ ଗଲେ ଯେଝା ଦେଶ

ସେ ପାଦେ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାଶ ।

ଦେବଙ୍କୁ ମେଲାଣି କରି ପ୍ରଭୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ନଗରକୁ ବିଜେ କଲେ ଗରୁଡ଼ରେ ବସି ।

ଆଗରେ ବଜାଇ ବୀର କାହାଳୀ ଯେ ଶଙ୍ଖ

ନୃସିଂହଙ୍କ ଚାରିପାଖେ ଯାନ୍ତି ସୈନ୍ୟଯାକ ।

ଆଗରେ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ କର୍ଣ୍ଣାଟ ଈଶ୍ୱର

ଚଢ଼ିଛନ୍ତି ଦେବଯାନେ ଅନନ୍ତ ଭୂଧର ।

ବଦରିକା ବଡ଼ଦାଣ୍ତେ ଯାନ୍ତି ଆଦିମୂଳ

କରନ୍ତି ଶୂନ୍ୟେ କୁସୁମ ବୃଷ୍ଟି ଦେବକୁଳ ।

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର କନ୍ୟା ଦ୍ୟନ୍ତି ହୁଳହୁଳି

ନିଜ ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲେ ଯାଇଁ ବନମାଳୀ ।

ଆବର ଅଛନ୍ତି ଅଷ୍ଟସଖୀ ସେବା ଲାଗି

ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ସେବା କରନ୍ତି ତା ବେଗି ।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଘେନିଣ ମାଏ ଧରି ଅର୍ଘ୍ୟସ୍ଥାଳୀ

ବନ୍ଦାନ୍ତି ବଧୂକୁ ସଘେ ଘେନି ବନମାଳୀ ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ବେନି ନେତ୍ରେ କନ୍ୟା ବେନି ନେତ୍ର

ଚାହାନ୍ତେ ପ୍ରେମ ରସରେ ହୋଇ ଏକ ସୂତ୍ର ।

ଚାହିଁବା ମାତ୍ରକେ ନେତ୍ର ହେଲା ପ୍ରେମେ ପ୍ରୀତି

ନୟନେ ନନେ ରମି ତୋଷ କଲେ ମତି ।

ନୃସିଂହ ଜାଣନ୍ତି ଏହା ଆନ ଜାଣେ ନାହିଁ

କେବଳ ନାୟିକାଗଣେ ଅଗୋଚର ନୋହି ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ସେ ନାୟିକାଙ୍କ ପରି ନାହିଁ ସ୍ତିରୀ

ଖୋଜିଲେ ମିଳିବ କୋଟିକରେ ଏକ ନାରୀ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଗରୁଡ଼ କନ୍ଧୁ ଉତୁରି କଲେ ସଭା ଯାଇ ।

ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଗୃହମଧ୍ୟେ ଏବେ ଯାଅ

କାଲିକି ସଇନ୍ୟ ସାଜିଥିବି ଜାଣିଥାଅ ।

ଲେଉଟି ଆଉ ଦଇତ୍ୟ ଆସିବେଟି ଯୁଝି

ଖବର ଦେବା ହୋ ତୁମ୍ଭେ କାଲି ମୋତେ ବୁଝି ।

ମୁରର ମରିବା ଯାଏ ନିତି ହେବ ଯୁଦ୍ଧ

ଆମ୍ଭ ବ୍ୟତୀତ ନୁହଇ ଆନେ ସେହୁ ସାଧ୍ୟ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ହୋଇଲା ପ୍ରଣମି

ବୋଇଲା କରିବି ମୁହିଁ କିସ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ମନ ଆଗୁଁ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ

ଉତ୍ତମ କରି କହିଲେ ମାତ୍ରକେ ଯେ ପୁଣ ।

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମଯାଏ ସବୁ ଯାହାକୁ ତ ଜଣା

ମୁଁ କି କହିବି ମହିମା ଯାର ଅକଳଣା ।

ଛାମୁରେ ଆସିଣ ଆମ୍ଭେ କରନ୍ତେ ପ୍ରକାଶ

ତାହା ତୁମ୍ଭେ ଜାଣିଯିବ ଆହେ ଜଗଦୀଶ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀ ମନେ ମନେ ବଡ଼ ହସି

ବୋଇଲେ ସାକ୍ଷାତେ ମନ୍ତ୍ରୀ ତୁହୋ ବ୍ରହ୍ମଅଂଶୀ ।

ଏ ରୂପେ କହିଲୁ ହେବା କଥା ଚିହ୍ନି ମୋତେ

ନୋହିଲେ ଆନ ଚିହ୍ନି ନ ପାରେ କଦାଚିତେ ।

ଏ ରୂପେ ଶ୍ରୀମୁଖେ କହି ପ୍ରଭୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ମେଲାଣି ଦେଇଣ ପ୍ରଭୁ ଭିତରକୁ ଗଲେ ।

ମଣୋହି କୋଠାରେ ବିଜେ ହେଲେ ବେନିଭାଇ

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ପଖାଳି ପରେ ଖଦିଲାଗି ହୋଇ ।

କମଳା ସମ୍ପାଦିଛନ୍ତି ଷଡ଼ରସେ ପାକ

ପରଷନ୍ତି ଭଗବତୀ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ନୃସିଂହ ।

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଘେନିଣ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଭୁଞ୍ଜି ସାରି ପିନ୍ଧିଲାଗିହେଲେ ବେନିଭାଇ ।

ଖଗେଶ୍ୱରକୁ ପ୍ରସାଦ ଦେଲେ ପୁଣି ଖଞ୍ଜି

ଅତିତୋଷ ହେଲେ ବିଷ୍ଣୁ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ସେ ଭୁଞ୍ଜି ।

ଆବର ଯେ ଅବଶେଷେ ଯେତେ ଥିଲା ବଳି

ଧଇଲେ ନାୟିକାଗଣ ତାହା କରେ ତୋଳି ।

ଭୁଞ୍ଜିଲେ କୈବଲ୍ୟ ଜୁର କରି ପ୍ରେମଭୋଳେ

ଅଟନ୍ତି ନୃସିଂହ ଅଙ୍ଗ ସେହୁ ସର୍ବ କାଳେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଜନ୍ମ ହେଲେ କନ୍ୟା ଜନ୍ମ ହୋନ୍ତି

ନୋହିଲେ ସେ ନିତ୍ୟସ୍ଥଳେ ସଦା ରହିଥାନ୍ତି ।

ନୃସିଂହ ରାସ ହେଉଛି ନିତ୍ୟ ନିତ୍ୟସ୍ଥଳେ

ରାସ ଚିହ୍ନି ନ ପାରଇ କେହୁ ଭୂମଣ୍ତଳେ ।

କେବଳ ଭକତିମନ୍ତ ବିଜ୍ଞ ସାଧୁଜନେ

ମୋ ନିତ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନି ଏକା ପାରନ୍ତି ସେମାନେ ।

ନିତ୍ୟ ନିର୍ଗୁଣ ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଅଟନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ବ୍ରହ୍ମ ପ୍ରଳୟକାଳେ ସେ ନିତ୍ୟଅଙ୍ଗଧରି ।

ନିତ୍ୟ ଯାହାକୁ ବୋଲି ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଦେହୀ

ନିତ୍ୟ ଥିବାରୁ ସେ ରାସ ନିତ୍ୟ ପ୍ରକାଶଇ ।

ନିରାଲମ୍ବେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କେ ଚିହ୍ନି ନ ପାରନ୍ତି

ଅଣହେତୁରୁ ପ୍ରାଣୀଟି ବ୍ୟର୍ଥେ ମରୁଛନ୍ତି ।

ବୁଝିଲେ ଅଟନ୍ତି ଏକା ନୃସିଂହ ଯେ ନିତ୍ୟ

ତାହାଙ୍କ ବିନୁ କେ ଆନ ନାହିଁ ଗତାଗତ ।

ଅନିତ୍ୟ ବୋଲି ସକଳ ରୂପ ଜାଣ କହି

ନିତ୍ୟକୁ ନ ଭଜି ନରେ ରୂପେ ହୋନ୍ତି ମୋହି ।

ନିତ୍ୟଟି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ନିର୍ଗୁଣ ଶ୍ରୀହରି

ନିତ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନି ଭଜିଲେ ତେବେ ଯାଇ ତରି ।

ସର୍ବଦା ଯେହୁ ଥାଇଟି ତାକୁ ନିତ୍ୟ ବୋଲି

ଅନିତ୍ୟ ଯେ ଅଟେ ଶୁଣ ସେହୁ ରୂପ ଭାଳି ।

ବିଚାରିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦେହ ଅଟେ ଏକ

କୀଟରୁ ବ୍ରହ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ହେ ଲୋକ ।

ଏ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଦେହ କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର ହୁଅନ୍ତେ

ତେଣୁ ଯେ ଅନିତ୍ୟ ବୋଲି ଲେଖନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ଅବତରି ଯେବେ ଧରନ୍ତିଟି ରୂପ

ସେହିରୂପେ ଗଲେ ହୁଏ ନିତ୍ୟେ ରାସକଳ୍ପ ।

ଭଜିଲେ ସେରୂପ ସର୍ବେ ନିତ୍ୟେ ରାସ ଯାଇ

ନିତ୍ୟରୁ ଜନ୍ମନ୍ତି ରାସ ପୁଣି ଦେହ ବହି ।

ନିତ୍ୟ ରାସକୁ ଚିହ୍ନିଲେ ନିତ୍ୟକୁ ଯେ ଜାଣି

ସେ ରାସମଣ୍ଡଳୁ କନ୍ୟା ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ଆଣି ।

ବଦ୍ରିକା ଧାମେ ନାୟିକା କରିଛନ୍ତି ହରି

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ହୋଇବେ ସେହୁ ଗୋପନାରୀ ।

ଏହି ବଦରିକା ଧାମେ କୈବଲ୍ୟ ଯେ କର।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରସାଦ ଖାଇ ହେଲେ ଅଜ୍ରାମର ।

ଏ ରୂପେ ମଣୋହି କରି ପ୍ରଭୁ ଦେବରାଜେ

ଆଚମନ ସାରିକଲେ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ ବିଜେ ।

ସେବିଲେ ଶ୍ରୀମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆସି ହୃଷୀକେଶ

ସେ ପାଦେ ଶରଣ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ଦାସ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରେ ନାଦର ମୁନି ତପୋଧନ

ବ୍ରହ୍ମାର ପାଦରେ ନମି କରନ୍ତି ଦର୍ଶନ ।

ବୋଲନ୍ତି କହ ଅସୁର ଏବେ ଯେତେ ମଲେ

କାଙ୍କୋଳା ଯେ ଶରଜିତ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ତୁଲେ ।

ଏମାନେତ ମରିବାର ଜାଣିଲା କି ମୁର ।

ସେ କଥା କହ ଶୁଣିମା ଆହେ ବେଦବର ।

ନାରଦ ଯେ ପଚାରନ୍ତେ କହନ୍ତି ଚୌମଥା

ବୋଲନ୍ତି ହୋ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ଦୈତ୍ୟକଥା ।

ପୁରାଣ ମହାର୍ଣ୍ଣବ ଏ ଅଟେ ମଧୁକୁଣ୍ଡ।

ଚତୁର୍ଥ ସାଗର ଏହି ଅଟେ ମୋକ୍ଷ ଦାଣ୍ଡ ।

ଶୁଣିବେ ବିପ୍ରାଦି ଚାରିବର୍ଣ୍ଣ ଯେବେ ଏହା

ଦେହଅନ୍ତେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ନେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାହା ।

ଶୁଣିଲେ ଯେ ସ୍ତିରୀକୁଳ ହେବେ ପୁତ୍ରବତୀ

ଯଜ୍ଞ ପତ୍ନୀଙ୍କ ପରାୟେ ବୋଲାଇବେ ସତୀ ।

ଆବର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେ ଜାତି ଛନ୍ତି ପୁରି

ନୃସିଂହ ଗ୍ରନ୍ଥ ଶୁଣିଲେ ଯିବେ ନିଶ୍ଚେ ତରି ।

ଅସୁର ମରିବା କଥା କହିବା ଯେ ଶୁଣ

ରାଜାର ଆଗେ କହିଲେ ଆସି ଚାରଗଣ ।

ବନମଧ୍ୟେ ଲୁଚିଥିଲେ ଯେଉଁ ସବୁ ଚାରେ

ପ୍ରବେଶ ହେଲେ କନକାବତୀ ନଗରରେ ।

ସଭାର ମଧ୍ୟରେ ବସିଅଛି ମୃରାସୁର

ପୁତ୍ରଙ୍କର ଶୋକ ଚିନ୍ତା କରେ ଶତେଥର ।

ମନର ଆରମ୍ଭେ ମାତ୍ର କହେ କଥା କେତେ

ଏମନ୍ତ ବେଳେ ମିଳିଲେ ଆଗେ ଆସି ଦୂତେ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲା ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ଶୁଣ ନୃପବର

ବଦରିକା ନଗ୍ରୁ ଦୂତେ ଆସିଲେ ତୋହର ।

କାଙ୍କୋଳା ଗଳା କଥା ତ ଭଲ ଦିଶୁନାହିଁ

ଯୋଗିନୀ ମୁଖରେ ଗଲା ଯୁଦ୍ଧେ ସଜ ହୋଇ ।

ଭଙ୍ଗାଇ ରଖିବ ବୋଲି ଭାବିଥିଲି ହୃଦେ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭୟ କରିଣ ରହିଲି ବିଷାଦେ ।

ଦୂତେ ଆସିଲେଣି ବୁଝି ଏବେ ସେହିବାର୍ତ୍ତା

ଶୁଣିଣ ଅଧିକେ ରାଜା ମନେ କଲା ଚିନ୍ତା ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ଦୂତଙ୍କ ମୁଖ ପୁଣି ଚାହିଁ

ବୋଇଲା କହ ଶୁଣନ୍ତୁ ବାର୍ତ୍ତା ନୃପସାଇଁ ।

ଶୁଣି ଦୂତମାନେ ରାଜା ଛାମୁକୁ ଯେ ଗଲେ

ଦର୍ଶନ କରିଣ ପାଦେ ଆଗେ ଉଭା ହେଲେ ।

ମୁର ବୋଇଲା ଯେ ମୋର ଗଲେ ତିନିସେନା

ବଦ୍ରିକାପୁର କି ଜୟ କଲେ କହ କିନା ।

କେଡ଼େ ସମ୍ଭ୍ରମରେ ଯାଇ କି କଲେ ସେ ଥାଟ

ଦୂତ ବୋଇଲେ ଭୋ ଦେବ ଗଲା ସବୁ ନଷ୍ଟ ।

ସେନାପତିମୂଳେ ତୁମ୍ଭ ସୈନ୍ୟ ଯେତେ ଗଲେ

ଖବର ଆଣି ଦେବାକୁ କେହିନ ରହିଲେ ।

ଏକକୋଟି ମତ୍ତଗଜ ଅଶ୍ଵ ଯେ କୋଟିଏ

କୋଟିଏ ମଇଁଷି ଓଟ ଗଲେ ସବୁ କ୍ଷୟେ ।

ରକ୍ତନଦୀ ତିଳ ତାଳ ଉତ୍ସର୍ଗେ ବହିଲା

ଗଙ୍ଗାର ସଲିଳଯାକ ରକ୍ତମୟ ହେଲା ।

ପୃଥ୍ଵୀରେ ଯେ ମଡ଼ାକୁଢ଼ ହୋଇ ଗଲେ ଭାସି

ରକ୍ତନଦୀରେ ବୋଇତ ପ୍ରାୟ ମଡ଼ାଦିଶି ।

ନାଚନ୍ତି କୁକୁର କାଳ ଗୃଧ୍ର ସାରଗୁଣା

ଜମ୍ବୁକ ପିଶାଚ ଭୂତ ପ୍ରେତ ଅକଳଣା ।

ପର୍ବତ ଖୋଲରେ ଆମ୍ଭେ ଲୁଚିଥିଲୁ ଯାଇ

ଆସିଲେ ନୃସିଂହଗଣ ରଣମଦେ ଧାଇଁ ।

ପଛଭାଗରୁ ପିଟିଲେ ଧରି ଲୁହାବାଡ଼ି

ଆବର ଭୂଷଣ୍ଡୀ ଗଦାଘାତେ ଗଲେ ପଡ଼ି ।

ତୁମ୍ଭେ ତିନି ସେନାପତି ଦେଖି ତାହା ନେତ୍ରେ

ବିନ୍ଧିଲେ ଶର ନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ଗାତ୍ରେ ।

ଏ ରୂପେ ଅନେକ ଯୁଦ୍ଧ ତିନି ସେନା କଲେ

ଅକଳେ ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ର ହାତେ ପ୍ରାଣ ଦେଲେ ।

ଏହା ଶୁଣି ମୃରାସୁର ପଡ଼ି ମୂର୍ଚ୍ଛାଗଲା

ଘଡ଼ିକେ ଚେତନା ପାଇ ବହୁଶୋକ କଲା ।

ବୋଇଲା ଆରେ କାଙ୍କୋଳା ଆରେ ଶରଜିତ

ଆରେ ଚନ୍ଦ୍ରମାଳି ଅନାୟାସେ ହେଲ ହତ ।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ରଥି ହୋଇ ବ୍ୟର୍ଥେ ମରିଗଲ

ବିପ୍ର ହସ୍ତେ ମରି ମାତ୍ର ସ୍ଵର୍ଗପ୍ରାପ୍ତ ହେଲ ।

ବିଜ୍ଞମନ୍ତ୍ରୀ ମୋହର ଯା କହିଲା ସେ ସତ୍ୟ

ଯୋଗିନୀ ମୁଖେ ଯାଇରେ ହେଲ ପ୍ରାଣେହତ ।

ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁରେ ମେଣ୍ଟି ନ ପାରିଲ କେହି

ମରରେ ବିପ୍ରଙ୍କ ହସ୍ତେ ଏଡ଼େ କ୍ଷତ୍ରୀହୋଇ ।

ଯାହାକୁ ଦେଖଇଲେ ଶତ୍ରୁ କମ୍ପେ ଥରହର

ମଲରେ ବିପ୍ରଙ୍କ ହାତେ ସେହି ତିନିବୀର ।

ପୁତ୍ରଙ୍କର ଶୋକ ସିନା ଲାଗୁଥିଲା ମୋତେ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏବେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ମୁଁ ରହିବି କେମନ୍ତେ ।

ଏ ରୂପେ ହେବ ବୋଲି କି ଥିଲି ମୁହିଁ ଜାଣି

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଏବେ କେ ଦେବରେ ଆଣି ।

ମୋ ଆଗେ ପଡ଼ିଲେ ଯାହା କରନ୍ତି ମୁଁ ଧରି

କହିଲେ କିସ ହେବ ସେ କଥା ମନେ କରି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ସେ ରାଜା କରେ ଗୁରୁଶୋକ

ସଭାରେ ସବୁଙ୍କୁ ଚାହିଁ କାନ୍ଦଇ ଅନେକ ।

ଜଣ ଜଣକୁ ସେ ଚାହିଁ କାନ୍ଦେ ଉଚ୍ଚ କରି

ବୋଲଇ କେଡ଼େ ରଥି ମୋ ବ୍ୟର୍ଥେ ଗଲେ ମରି।

ଅଖଡ଼େ ମାଇଲା ମୋର ପୁତ୍ର ମହାବାହୁ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶେଷ ମୋତେ ହେଲେ କାଳରାହୁ ।

ଖଡ଼ିକା ହରିଣ୍ୟକେଶୀ ଓ କୃତ କେଶୀର ଯୁଦ୍ଧକୁ ଗମନ ଓ ମୃତ୍ୟୁ

ରାଜାକ୍ରୋଧ ଦେଖି ଯେ ହିରଣ୍ୟକେଶୀ ବୀର

ଖଡ଼ିକା ଯେ କୃତକେଶୀ ଉଠି ଧାତିକାର ।

ବୋଇଲା କାଙ୍କୋଳା ଯୁଦ୍ଧ ନ ଜାଣଇ କିଛି

ସୈନ୍ୟ ଲୋଚାଏ ଅଖଡ଼େ ନେଇ ମରାଇଛି ।

ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ପାଖରେ ରଖି ସମର ଯେ କରେ

ସେ କ୍ଷତ୍ରୀ କେତେବେଳଏ ନ ମରେ ଅଖଡ଼ରେ।

ନ ଧରି ଲୋକବର୍ଗଙ୍କୁ ସମୁଳେ ମାରିଲା

କେଡ଼େ କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇ ବିପ୍ରହସ୍ତେ ପ୍ରାଣଦେଲା ।

ଯୁଦ୍ଧର ଛନ୍ଦ ତର୍କ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ବୁଝି ଜାଣେ

ସେ ସିନା ଜିଣି ଆସଇ ରଣେ କ୍ଷତ୍ରିପଣେ ।

ଆମ୍ଭେମାନେ କରିବୁ ଯେ ଗଲେ ନାନାଛନ୍ଦ

ସାଧି ଲୋପବିଦ୍ୟା ମାରିଦେବୁ ଆଦିକନ୍ଦ ।

ହୋଇଣ ସେ କୀଟ ପୋକ ପଶିବୁ ତା ପୁରେ

ଚାଳେ ବାଡ଼େ ଲୁଚି ହରିଥିବୁ ଦିବସରେ ।

ନିଶାରେ ଶୁଅନ୍ତେ ନିଶବଦେ ବେନିଭାଇ

ମାଡ଼ି ବସିଣ ଝୁଣିବୁ ତାଙ୍କ ତୋଟି ଯାଇ ।

ଆବର ସେ ନଗ୍ରଯାକ ଥିବେ ଯେତେ ଲୋକ

ସବୁଙ୍କୁ ଯେ ଗିଳିଦେବୁ ହୋଇ ଡିଆଁ ପୋକ ।

ଏଥକୁ ଶୋକ ନ କର ରାଜା କଦାଚିତେ

ତୁ ଜୀଇଁଥିଲେ ଜନ୍ମିବେ ପୁତ୍ର ନାତି କେତେ ।

ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମିଲେ ମଲାସରି ଭାବ ଚିତ୍ତେ

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ସହିତେ ।

ଜନ୍ମ ନୋହୁଣ ଅମର ପ୍ରାଣୀ ହୋଇଥାଇ

ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ସେ ମୁତ୍ୟ ଦେହ ନ ଛାଡ଼ଇ ।

ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ହୋଇଣ କେହୁ ଅବା ମରେ

କେହୁ ଅବା ମରଇଟି ଶଅକ ଭିତରେ ।

ସଂସାରେ ଚିର ହୋଇ କେ ଜାଣ ରହିଲାଣି

ଭୁଞ୍ଜିଲା ଗ୍ରାସ ଖାଇ ନ ପାରେ ଦେହ ଘେନି ।

ଘଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ଆସି ଘୋଟି ନାନାଭୋଗ

କେ ଚିରି ହୋଇ କଲାଣି ରହି କେତେଭୋଗ ।

ଏଥକୁ ଚିନ୍ତା କିଛି ନ କର ରାଜା ତୁହି

ଯାଉଛୁ ମାରି ଆସିବୁ ଆମ୍ଭେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଆମ୍ଭେ ବାହୁଡ଼ିଲେ ତୁହି ପଛେ ଯୁଝି ଯାଅ

ମନକୁ ଆସଇ ଯାହା ବିଚାରି ତା କହ ।

ଶୁଣି ସେହି ମୃରାସୁର ରହେ ହୋଇ ତୁନି

କହିଲେ ରାଜା ଆସ୍ୟକୁ ଚାହିଁ ଶୁକ୍ରମୁନି ।

ବୋଇଲେ ଛାମୁରେ ରଥି ତୁମ୍ଭପ୍ରାୟେ ଥାଉଁ

ଯାଅ ଯା ବୋଲିଣ ଆଜ୍ଞା କିମ୍ପାଇ ନ ଦେଉ ।

ଯାହାର ଯେ ଭାତଖାଇ ସେ ତା ହିତେ ଥାଇ

ଏହା ନ କଲେ ତାହାକୁ ପୃଥ୍ଵୀ ନ ସହଇ ।

ରାଜା କାନ୍ଦୁଅଛି ଶୋକ ସନ୍ତାପରେ ବସି

ଯାଅ ଯାଅ ଯୁଦ୍ଧ କର ତିନିସେନା ମିଶି ।

ଶୁଣିଣ ବୋଇଲା ମୃରାସୁର ଆଛା ଆଛା

ଶୁକ୍ରକୁ ନ ମାଇଲେ ନ ହୁଏ ମୋର ରକ୍ଷା ।

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ରଣେ ଆସିବ ଯେ ହାଣି

ତାହାକୁ କରିବି ମୋର ରାଜ୍ୟ ଶିରୋମଣି ।

ଶୁଣି ସେ ତିନିବୀରେ ଚଳିଲେ ତତକ୍ଷଣ

ଖଡ଼ିକା ହିରଣ୍ୟକେଶୀ କୃତକେଶୀ ଜାଣ ।

ନିଶାରେ ଚଳିଲେ ଏକା ହୋଇ ତିନିବୀର

ଶୂନ୍ୟରେ ସେ ଗଲେ ଗମି ବଦରିକା ପୁର ।

ବତାସ ପରାୟ ଗଲେ ଗଗନେ ସେ ଉଡ଼ି

ରହିଲେ ଆନନ୍ଦବନେ ଯାଇ ବସା ପାଡ଼ି ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ଉପବନ ଦେଖି କଉଣପେ

ଅପୂର୍ବ ମଣି କରନ୍ତି ଧ୍ୟାନ ଆପେ ଆପେ ।

ବୋଲନ୍ତି ବଦ୍ରିକାଧାମ ଅଟେ କେଡ଼େ ସ୍ଥାନ

ସ୍ଵର୍ଗରୁ ଏ ଶତେଗୁଣ ଅଟେ ଶୋଭାବନ ।

ସହସ୍ରେକ ଯୁଣ ଯାଏ ଅଟେ ତୋଟା ବେଢ଼

କେତେ ଫଳ ପାଚି ପଡ଼ିଅଛି ହୋଇ କୁଢ଼ ।

ଏ ରୂପେ ଦୈତ୍ୟ ପାଚିଲା ଫଳ ନେତ୍ରେ ଦେଖି

ଭୁଞ୍ଜିଲେ ତୋଷ ହୋଇଣ ମନେ ହୋଇ ସୁଖୀ।

ଦେଖିଲେ ରୁଧିର ନଦୀ ବହଇ ବନରେ

ଭକ୍ଷନ୍ତି ଯୋଗିନୀଗଣେ ବସି ନଦୀତୀରେ ।

ତାହା ଦେଖି ଚମତ୍କାର ହେଲେ ଦୈତ୍ୟବୀରେ

ଅସ୍ଥି ଚର୍ମ କୁଢ଼ କୁଢ଼ ପଡ଼ିଛି ଭୂମିରେ ।

ବୋଇଲେ ମାଇଲେ କେଡ଼େ ମାଡ଼ ବିପ୍ରବେନି

ଏ ବିପ୍ରଙ୍କ ପ୍ରାୟେ କ୍ଷତ୍ରୀ ନାହିଁ ପୁର ତିନି ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲି ବିଚାରୁ ଥାଉଁ ଆମ୍ଭେ ମାନେ

ଅଟନ୍ତି ଏ କ୍ଷତ୍ରିଠାରୁ ବଳି ତ୍ରିଭୁବନେ ।

ଏହାଙ୍କୁ ମାରି ଅର୍ଜିବା ଆମ୍ଭେ କେତେ ଯଶ

ନୋହିଲେ ମଲେ ଲଭିବା ଜାଣ ସ୍ଵର୍ଗବାସ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ରହିଲେ ଲୁଚି ତିନିଦୈତ୍ୟେ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାରିବେ ବୋଲି ଚିନ୍ତା ହୃଦଗତେ ।

ଏ ରୂପେ ରହିଲେ ବନମଧ୍ୟେ ବୁଡ଼ପାଡି।

ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ଋଷି ଏ ଗ୍ରନ୍ଥର ଧାଡ଼ି ।

ଅସୁର ଆସିବା ଜାଣିପାରି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଛାମୁକୁ ବେଗେ ଆସିଲେ ଗରୁଡ଼କୁ ରାଇ ।

ବୋଇଲେ ଗରୁଡ଼ ଶୁଣ ଏ ବିପଦ ବାଣୀ

ଆନନ୍ଦବନକୁ ଦୈତ୍ୟ ଆସିଲେ ଏକ୍ଷଣି ।

କାହାରିକୁ ଜଣାନାହିଁ ବନେ ଛନ୍ତି ପଶି

ଦେଖଇବା ବୁଲି ଚାଲି କି ମାର୍ଗେ ଛନ୍ତି ଆସି ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଲେ ବସି ଚିଟା ହେଉଥିଲି

ଶ୍ରୀଆଜ୍ଞା ହେଲା ଆସିବା ଚାଲ ତେବେ ବୁଲି ।

ଶୁଣିଣ ମନେ ବହୁତ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରଭୁ କଲେ

ସୁବେଶ ହୋଇ ଗରୁଡ଼ ପୃଷ୍ଠେ ବିଜେକଲେ ।

ଶିରେ ପୁଷ୍ପ ଗଭା କର୍ଣ୍ଣେ କୁଣ୍ଡଳକୁ ଖଞ୍ଜି

ଭାଲେ ଶ୍ରୀକସ୍ତୁରୀ ଚିତା ଦିଶେ ମନ ଗଞ୍ଜି ।

କଟୀରେ ପୀତ ବସନ ହୃଦେ କଉସ୍ତୁଭ

ଶ୍ରୀବତ୍ସ ମହିମା ଚିହ୍ନି ଦିଶଇ ଅପୂର୍ବ ।

ନୃସିଂହଙ୍କ ହୃଦପଦ୍ମେ ଲମ୍ବେ ବନମାଳା

ଆଦିତ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରମା ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ବେନି ଡୋଳା ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମେ ସୁଶୋଭିତ କର

ଚାରି ସମ୍ପ୍ରଦାଙ୍କ ଚାରିକର ମୋକ୍ଷଦ୍ଵାର ।

ଜାଜ୍ଵାଲ୍ୟମାନ ଯେ ଜ୍ୟୋତି ଧରି ଦେବରାଜେ

ପ୍ରାଣୀକି ଯେ ମୋକ୍ଷକରି ଶତ୍ରୁଦର୍ପ ଗଞ୍ଜେ ।

ଲକ୍ଷଣ ଲକ୍ଷେ ଧରି ଶ୍ରୀ ହୃଦପଦ୍ମେ ଶିରୀ

ଜ୍ୟୋତିର ପ୍ରଭା ପ୍ରକାଶି ଛନ୍ତି ବିଜେ କରି ।

ଭକ୍ତକୁ ଦିଶଇ ଏକା ଆନେ ନ ଦିଶଇ

ଶେଷଦେବଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି କେ ପାରିବ କହି ।

ସପ୍ତଫେଣାରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସପ୍ତ ଆଶ୍ଵାସନ୍ତି

ପଶୁ ଏ ପୁତ୍ର ପ୍ରସବି ଯେହ୍ନେ ଲେହୁଥାନ୍ତି ।

ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲାମାତ୍ରେ କରି ଆଶ୍ଵାସନା

ଜିହ୍ଵାରେ ଲେହି କରନ୍ତି ଦେହ ସଂସ୍ଥାପନା ।

ସେହି ପ୍ରକାରେ ଏ ଶେଷଦେବ ନବସୃଷ୍ଟି

ଅମୃତ ଜିହ୍ଵାକୁ ସର୍ଜି ତହିଁ ପାଳନ୍ତିଟି ।

ଅପ୍ୟାନ କରନ୍ତି ତୋଷି ଆତ୍ମା ପୁରୁଷକୁ

ପାଳନ କରୁଅଛନ୍ତି ଜୀବ ବର୍ତ୍ତିବାକୁ ।

ଏମନ୍ତ ମହିମା ଅଟେ ସେ ଅନନ୍ତବାସୀ

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞା କଲେ ଖଗେ ବସ ଆସି ।

ଭାଇଙ୍କି ସଙ୍ଗରେ ଘେନି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ବସି ମିଳିଲେକ ଯାଇ ।

ଆନନ୍ଦବନେ ଦଇତ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି ଲୁଚି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଗୁପ୍ତେ ମାରିବେ ବୋଲି ମନେ ପାଞ୍ଚି ।

ତାହାଙ୍କୁ ମାରିଣ ଦେଇ ଆସିବାକ ଚଳି

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ବୋଲନ୍ତି ବନେ ବନମାଳୀ ।

ଚଳନ୍ତି ଗଛକୁ ଗଛ ଦେଖି ଶିରୀବତ୍ସି

ଅସୁରେ ଲୁଚି ଅଛନ୍ତି ହୋଇ କୀଟ ମାଛି ।

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ବେନି ଭାଇଙ୍କି ଦେଖି ମନେ ଦୈତ୍ୟେ

ବୋଲନ୍ତି ଏପରା କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ସୁତେ ।

ନିଶାରେ ଆଜି ହୋଇବେ ଏହୁ ପ୍ରାଣେ ନାଶ

ମଲେ ଏ ରାଜାର ଶତ୍ରୁ ଯିବ ହୋଇ ତୋଷ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚନ୍ତେ ତିନି ସେନା ମନେ ଗୁଣି

ଜାଣିଲେ ତାହାଙ୍କ ମନ କଥା ଚକ୍ରପାଣି ।

ମନରେ ହସି ବୁଲିଲେ ତୋଟା ଯାକ ଫେରି

ମଧ୍ୟାହ୍ନ କାଳେ ନବରେ ଆସି ବିଜେ କରି ।

ପ୍ରସାଦ ଖଞ୍ଜା କରିଣ ଖଗବରେ ଦେଇ

ଭୋଜନ ମଣୋହି ପୂଜା ସାରି ବେନିଭାଇ ।

ସେ ଦିନ ଜାଣି ବାହାର ମଣ୍ଡପକୁ ଗଲେ

ଗୁପତେ ସେ ଅସୁରକୁ ମାରିବି ପାଞ୍ଚିଲେ ।

ହୋଇଛି ଗ୍ରୀଷମ କାଳ ଏଣେ ପରବେଶ

ପଦାରେ ବସିବେ ଶଯ୍ୟା କରି ହୃଷୀକେଶ ।

ଉପର ମଣ୍ଡନ ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଅଛି ହୋଇ

ମାଣିକ୍ୟ ମୁକତା ହୀରା ନୀଳା ବିରାଜଇ ।

ନଗ୍ରର ଐଶାନ୍ୟ କୋଣେ ମଣ୍ଡପ ନିର୍ମଳ

ଶୁତିଲେ ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ମାରିବାକୁ ଆଦିମୂଳ ।

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜଗି ରହିଲେ ତହିଁ ସଖାଗଣ

ବିଜେ କଲେ ନିଦ୍ରାବତୀ ସବୁନେତ୍ରେ ପୁଣ ।

ଠକାରରେ ନିଦ୍ରା ତହିଁ ଗଲେ ପଦ୍ମ ଆଖି

ପାଖେ ଗଦା ଚକ୍ର ପ୍ରଭୁ ଅଛନ୍ତି ଯେ ରଖି ।

ଶେଷଦେବ ଯେ ବାବଲ ଶର ଗୋଟି ଆଣି

ଶଯ୍ୟାର ପାଶରେ ଥୋଇଛନ୍ତି ସପ୍ତଫେଣି ।

ଏମନ୍ତ ଆସି ହୁଅନ୍ତେ ରାତ୍ର ନବଘଡ଼ି

ଥିଲେ ଯେ ଦୈତ୍ୟ ତିନି ବନେ ବୁଡ଼ି ପାଡ଼ି ।

ଖଡ଼ିକା ଦୈତ୍ୟ ହିରଣ୍ୟକେଶୀ କୃତକେଶୀ

ପଶିଲେ ସେ ମଶାରୂପେ ନଗ୍ରେ ଉଡ଼ିଆସି ।

ପାଚେରୀ ବଦିକ୍ରାପୁରେ ଆସି ପ୍ରବେଶିଲେ

ଈଶନ ମଣ୍ଡପେ ଯାଇ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ।

ମଣ୍ଡପର ଥୋର ହସ୍ତେ ବସି ମଶା ରୂପେ

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଦେଖି ବସିଲେ କୌଣପେ ।

କପଚରେ ନିଦ୍ରାଯାଇଛନ୍ତି ବେନିଭାଇ

ସମସ୍ତେ ତ ନିଶବଦେ ଛନ୍ତି ନିଦ୍ରା ଯାଇ ।

ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି ମାରନ୍ତେ ସଭାଲୋକ ଘନ ଘନ

ଶଯ୍ୟାର ପାଶେ ବସିଲେ ଯାଇ ଯାତୁଧାନ ।

ନିଶ ମୋଡ଼ି ନେତ୍ର ଦୁଇ ଅନ୍ତରାଳ କରି

ଉଠିଲେ ସେ ବାହୁତଳେ ବଦନ ବିସ୍ତାରି ।

ବସିଲା ଖଡ଼ିକାସୁର ମାନି ଅନନ୍ତଙ୍କୁ

ଧଇଲେ ହିରଣ୍ୟ କୃତକେଶୀ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ।

ଜାଣିଣ ତା ମହାପ୍ରଭୁ ଉଠି ଅନ୍ତରାଳେ

ବସିଲେ ବେନି ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ମାଡ଼ି ପାଦତଳେ ।

ଶୂକରୀକି ଧରି ଯେହ୍ନେ ବାନ୍ଧଇ ଶୂକର

ଭୂମିରେ ଶିରି ପାଦ ନ ଲାଗେ ଯେହ୍ନେ ସଞ୍ଚ ।

ବଦ୍ରିକା ଉତ୍ତରଭାଗେ ଅଛି ମେରୁଗିରି

ସେଠାବକୁ ବୋଲି ଫିଙ୍ଗି ଦେଲେ ଦଇତ୍ୟାରି ।

ଶୋଣିତ ଯେ ଝର ଝର ବହେ ନବଦ୍ଵାରେ

ଜଳଧାରା ପ୍ରାୟ ଖସି ପଡ଼ଲେ ଭୂମିରେ ।

ପୁଣି ତାଙ୍କ ପାଦ ଧରି ବୁଲାଇ ଦୁହିଁଙ୍କି

ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ଚକ୍ରପ୍ରାୟ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଟେକି ।

ଶୂନ୍ୟରୁ ପଡ଼ିଲେ ବଜ୍ରପ୍ରାୟ ଦୈତ୍ୟ ଆସି

ପୃଥ୍ଵୀ ଶତେକାଳ ଗଲା ପାତାଳକୁ ପଶି ।

ପୁଣି ହିଁ ସେ ଅସୁରକୁ ଧରି ନାରାୟଣ

କୌମୋଦକୀ ଗଦାବର ପିଟିଲେ ଶିରେଣ ।

ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟେପଡ଼ିଦଇତ୍ୟେ ହେଲେ ପ୍ରାଣେହତ

ଏଥି ଉତ୍ତାରୁ ଯେ ପୁଣ ଖଡ଼ିକା ଦଇତ୍ୟ ।

ଅନନ୍ତ ମୂରତିକି ସେ କରେ ଧରୁଁ ଜାକି

ଉଠିଲେ ଶେଷଦେବ ସପ୍ତଫଣା ଟେକି ।

ରେ ରେ କାର ହୃଦେ ବସିଲେକ ମାଡ଼ି

କଟିରେ ଯେ ବାମ ଆଣ୍ଠୁ ହସ୍ତେ ତୋଟି ଭିଡ଼ି ।

ବୁଲାଇ କରନ୍ତେ ସପ୍ତଜିହ୍ଵା ଲହ ଲହ

ଦିଶିଲା ସୂର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରାୟ ଜ୍ୟୋତି ଫୁଟି ଦେହ ।

ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତରେ ପୁଣି ଚକ୍ର ଶକ୍ତି ଧରି

ପିଟିଲେ ନିର୍ଘାତ ପ୍ରାୟ ଟେକି କୋପ କରି ।

ସହସ୍ରେକ ହାତଯାଏ ପୃଥ୍ଵୀ ଗଲା ପଶି

ବେଗେ ଦୈତ୍ୟ ଉଠିଣ ଯେ ତହୁଁ ହସି ହସି ।

ଦେଖିଣ ଧିଇଲେ ଶେଷଦେବ ବଜ୍ର ପୁଣି

ଦୈତ୍ୟର ମୁଣ୍ଡେ ପିଟିଲେ କୋପ ସପ୍ତଫେଣୀ ।

ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ମୁଣ୍ଡ ଫାଟି ମଲା ଦୈତ୍ୟବୀର

ଶୂନ୍ୟରେ ଥାଇଣ ଦେବେ ବିଞ୍ଚନ୍ତି କର୍ପୂର ।

ବୋଲନ୍ତି ନୃସିଂହ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଶେଷଦେବ

ତୁମ୍ଭ ମହିମା କହି ନ ପାରେ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ।

ଏକଇ ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ବେନିଭାଇ

ନୃସିଂହ ବଡ଼ ଅନନ୍ତ ସାନ ଯେ ଅଟଇ ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ବୋଲି ଜାଣ ଯେଉଁ ଦୁଇ ଯୁଗ

ସେ ଯୁଗରେ ବଡ଼ଭାଇ ଅଟନ୍ତି ନୃସିଂହ ।

ଏ ନୃସିଂହ ଅବତାର ଉତ୍ତାରେ ସେ ଯାଇ

ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବୋଲି ହେବେ ଦୁଇଭାଇ ।

ଏ ଦୁଇ ଯୁଗରେ ବଡ଼ ନୃସିଂହଟି ଜାଣ

ପୂର୍ବରୁ ସଞ୍ଚି ଅଛନ୍ତି ଏହା ନାରାୟଣ ।

ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ପୁଣି ଯାଇ

ବଳଭଦ୍ର ରୂପେ ଜନ୍ମ ହେବେ ବଡ଼ଭାଇ ।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଭିଆଣ ଅଟେ ଏ ପ୍ରମାଣ

ସାନକୁ ସେ ବଡ଼ କରେ ବଡ଼ କରେ ସାନ ।

ସାନହିଁ ସେ ଏକା ଜାଣ ବଡ଼ହିଁ ସେ ଏକ

ନ ଜାଣିପାରି କରନ୍ତି ଭିନ୍ନ ଅବିବେକ ।

ଏ ରୂପ କହି କରନ୍ତି ଦେବେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ

ଉଠିଲେକ ନିଦ୍ରା ତେଜି ବଦରିକା ଜନ ।

ଚାହାଁନ୍ତି ବାଳୁତ ଜନ ପ୍ରାୟ ବସି ଥୋକେ

ଦାନବ ରୂପ ପାଞ୍ଚନ୍ତି ବସି ଏକେ ଏକେ ।

କେବୋଲେ ପାଷାଣକି କେବୋଲେ ମହାଦାରୁ

କେବୋଲେ ଦିଶନ୍ତି ପରପଞ୍ଚ ଖଣ୍ଡେଦୂରୁ ।

କବୋଲେ ଏଡ଼େ ନଗ୍ରେ କି ରୂପେ ଦୈତ୍ୟ ଆସି

ଅଖଡ଼େ ଏ ମଲା ଦେଖ ବିଷ୍ଣୁଘରେ ପଶି ।

ଅଧର୍ମ ଲୋକ ନ ଜାଣି ଅଳ୍ପେ ନାଶ ଯାନ୍ତି

ବୟସ ମତ୍ତଗର୍ବରେ ହେଜି ନ ପାରନ୍ତି ।

କେ ବୋଲେ ହୃଦରେ ମୋର ଥିଲାହେଲାଚେତା

ଶେଷକୁ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲା ଦଇତ୍ୟ ପ୍ରମତ୍ତ ।

ହୁଙ୍କାରି ଧରିଲେ ତାକୁ ଶେଷଦେବ ଉଠି

ବଜ୍ର ଶକତିଏ ଧରି ମୁଣ୍ଡେ ଦେଲେ ପିଟି ।

ପଡ଼ିଛି ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇ ଦୈତ୍ୟ ଦେଖ

ମନ୍ଦର ଗିରିର ପ୍ରାୟ ପଡ଼ିଛି ତା ମୁଖୁ ।

ରୁଧିର ବହୁଛି ଟୋପି ଟୋପି ନାସା କର୍ଣ୍ଣେ

ଉବୁରା ଉବୁରି ହୋଇ ଆସି ବେନିଜନେ ।

କେ ବୋଲଇ କାହିଁ ଗଲେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଅଛନ୍ତି ସେଠାରେ ଏକା ଶେଷଦେବ ରହି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଧାଇଁଲେ ତହୁଁ ଉଦବେଗ

କହିଲେ ସବୁ ବଲ୍ଲଭ ରାଜାଙ୍କର ଆଗେ ।

ବୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟ କେ ମରି ପଡ଼ିଅଛି ଦାଣ୍ଡେ

ଦେଖିଲେ ଶେଷ ଅଛନ୍ତି ଏକ ଗ୍ରାମମୁଣ୍ଡେ ।

ନାହାନ୍ତି ତ ତହିଁ ଏକା ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ

ଛାମୁକୁ କହିବା ପାଇଁ ଆସିଲୁ ଏସବୁ ।

ଶୁଣିଣ ଶଯ୍ୟାରୁ ରାଜା ଉଠିଲେ ବିକଳେ

ଦାଣ୍ଡକୁ ବୋଲି ଧାଇଁଲେ ହୋଇ ଅସମ୍ଭାଳେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ କାହିଁ ବୋଲି ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଚୌକତି

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ତୋଷ କଲେ ମତି ।

ଏଥି ଉତ୍ତାରେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ମେରୁ ପର୍ବତରୁ ବିଜେ କଲେ ଶ୍ରୀଘ୍ର ହୋଇ ।

ଅସୁର ବେନିଙ୍କୁ ନେଇ ପର୍ବତେ କଚାଡ଼ି

ଶରୀରେ ଶୋଣିତ ଟୋପି ଟୋପି ଛନ୍ତି ପଡ଼ି ।

ଆସନ୍ତେ ଶ୍ରୀଘ୍ର ଯେ ଧାଇଁ ଭାଇ ତହିଁ ମନ

ମନେ ପାଞ୍ଚିଲେ ନ ପୁଣ ମଲା ଯାତୁଧାନ ।

ସଭାର ମଧ୍ୟେ ହୁଅନ୍ତେ ଆସି ପରବେଶ

ଦେଖିଲେ ପିତାଙ୍କ କୋଳେ ବସିଛନ୍ତି ଶେଷ ।

ନୃସିଂହକୁ ଦେଖି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ବିରାଜେ

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଏତେ ରାତ୍ରେ ଗଲ କି କି କାର୍ଯ୍ୟେ।

ନିଃଶ୍ଵାସ ଯେ ଖରତର ରୁଧିର ଲେପନ

କହିଲେ ଶୁଣିବୁ ଆଗ ଆମ୍ଭେ ସୁବଚନ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ତାତ ଶୁଣ କଥା ଯେତେ

କନକାବତୀ ପୁରକୁ ଆସି ତିନି ଦୈତ୍ୟେ ।

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ବସିଲା ଜଣେ ଅଣ୍ଟେ ମାଡ଼ି

ଆର ବେନି ଦୈତ୍ୟ ମୋତେ ଧଇଲେକ ଭିଡ଼ି ।

ସେ ବେନିଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ଧରି ଟାଣି ଶୂନ୍ୟେ ନେଲି

ମେରୁ ପର୍ବତ ଉପରେ ଛେଚି ମାରି ଦେଲି ।

କେବଳ ସେଠାରେ ଚଇତନ୍ୟ ରହିଅଛି

ତେଣୁ ଆସିଲି ଶୀଘ୍ର ନ ପାରି ମନୁ ମୁର୍ଚ୍ଛି ।

ଦେଖିଲି ଦାଣ୍ଡେ ପଡ଼ିଛି ଅସୁରର ଶବ

ଏ କଥାକୁ ଶଙ୍କା କିଛି ନ କର ହେ ଦେବ ।

ଆଜହୁଁ ମୁରକୁ ଯେ ନ କର କେହି ଭୟେ

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଥିବା ସ୍ଥାନ ପର୍ବତ ଯେ ହୁଏ ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଜାଣ ଯେଉଁ ନଗ୍ରେ ଥାନ୍ତି

ସେ ନଗ୍ରଲୋକଙ୍କୁ ଯେ ନ ଲାଗେ ଭୟଭୀତି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ଥାନ୍ତେ କି ଅଛି ଅପଚୟେ

ଆବର ଏ କେତେ ଦୈତ୍ୟ ମାରିବି ଏଠାଏ ।

ରାତ୍ର ପାହିଲେ ଏ ମଡ଼ା ଦେବା ଫୋପଡ଼ାଇ

ଏଥର ଯେ ଦେହପାଣି ହେବା ବେନି ଭାଇ ।

ଶୁଣିଣ ଛାଡିଲେ ନଗ୍ରଲୋକ ମନୁ ଭୟ

ବୋଇଲେ ନସିଂହ ସବୁ କରିବେ ଯେ ଜୟ ।

ରିଷ୍ଟ ଶାନ୍ତି ଅର୍ଥେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ଯେ ରାଜା

ଅନେକ ଯେ ଦାନ ଦେଇ ବିପ୍ରେ କଲେପୂଜା ।

ଈଶ୍ଵର ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ଆଳ ଦେବଆଳ ଯେତେ

ଉପନମାନ ଯେ ବାଢ଼ି ଦେଲେ ନାନାମତେ ।

ଶୀତଳ ଦ୍ରବ୍ୟ ଦେଇଣ କଲେ ଦେବୀ ପୂଜା

ସବୁଙ୍କୁ ସନ୍ତୋଷ କଲେ ସେ ବଲ୍ଲଭ ରାଜା ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ମାତା ହୋଇଲେ ସନ୍ତୋଷ

ବୋଇଲେ ମୋର ପୁତ୍ରକୁ ରଖ ଜଗଦୀଶ ।

ବୁଝିଲେ ଯେ ରାତ୍ର ଅଛି ଆଉ ସପ୍ତଘଡ଼ି

ଯେ ଯାହା ମନ୍ଦିରେ ଚାଲ ଶୁତିବା ବାହୁଡ଼ି ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଗୃହକୁ ମାଏ ଗଲେ ଚଳି

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରେ ଯାଇ ନୃସିଂହ ଯେ ମିଳି ।

ଈଳାଠାକୁରାଣୀ ପାଶେ ବିଜେ ଶେଷଦେବ

ମାତା ପିତା ସହ ନିଦ୍ରାଗଲେ ଯେଝାଠାବ ।

ପ୍ରଭାତରୁ ଉଠି ପ୍ରଭୁ ସ୍ନାନ ସନ୍ଧ୍ୟା ସାରି

ବସିଲେକ ଆସି ସଭାମଧ୍ୟେ ବିଜେକରି ।

ଅସୁର ମଡ଼ାକୁ ଝିଙ୍କି ନେଲେ ପାପୀଜନେ

ସିଞ୍ଚିଲେ ଯେ ଚତୁଃସମ ମେଢ଼ ଚାରିଥାନେ ।

ବିଞ୍ଚିଲେ କର୍ପୂରଗୁଣ୍ଡ ବଦରିକା ଦାଣ୍ଡେ

ପକାନ୍ତି ଯେ ହୁଳହୁଳି କାମିନୀଏ ତୁଣ୍ଡେ ।

ଆନନ୍ଦେ ନଗର ହେରି ଗଲେ ମହାପ୍ରଭୁ

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର କନ୍ୟା ମିଳି ଆସି ସବୁ ।

ନିତ୍ୟସ୍ଥଳୀ ନାୟିକା ସେ ଅଟନ୍ତି ସ୍ତ୍ରୀଗଣ

କରନ୍ତି ନୃସିଂହ ବଦ୍ରିକାରେ ବେହରଣ ।

ଅଷ୍ଟପ୍ରହରରେ ଅଷ୍ଟ ସଖି ସେବା କରି

ନୃସିଂହଙ୍କ ରାସେ ହୋଇଥାନ୍ତି ପଢ଼ିହାରୀ ।

ନାୟିକାଗଣଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବିଜେ

ଲାଗନ୍ତି ସର୍ବେ ନୃସିଂହ ଦେବ ସେବା କାର୍ଯ୍ୟେ ।

ଚାଲନ୍ତି ଆଗ ପଛରେ ହୁଳହୁଳି ଦେଇ

ବିଭା ମଣ୍ଡଳ ଗୁଜରୀ ନାଦେ ଗୀତ ଗାଇ ।

କେବଣ ନାଗରୀ ମଧୁକେରୀ ବାଣୀ ଟେକେ

ନୃସିଂହକୁ ଦେଖି ଭୋଳ ହୋନ୍ତି ଏକୁ ଏକେ ।

ସ୍ତିରୀଙ୍କର ମନକଥା ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଜାଣି

ସବୁରି ମୁଖେ ଚୁମ୍ବନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି ।

କାହାକୁ ନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରେମ ନୋହେ ଦୃଶ୍ୟ

ନଗ୍ରରେ ବୁଲନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣନ୍ତି ତ୍ରିଦଶ ।

ଲେଉଟି ମିଳିଲେ ଆସି ନଗ୍ରେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ବୋଲନ୍ତି ଭଲା ଅଟଇ ଏହୁ ଭଗବାନ ।

ରାତ୍ରରେ ପେଷିଲେ ମୁର ତିନିଗୋଟି ଦୈତ୍ୟେ

ଗୁପତେ ଆସି ସେ ଥିଲେ ଏହି ନଗ୍ରପ୍ରାନ୍ତେ ।

କାଲି ଗଲା ରାତ୍ରରେ ଏ ମାଇଲା ନୃସିଂହ

ଏରୂପେ କୁହାକୁହି ହ୍ଵନ୍ତି ଲୋକବର୍ଗ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରେ ସେ ବାଣୀ ନାରଦ ହୋ ଶୁଣ

ମୁରର ଦୂତେ ଯେ ଆସିଥିଲେ ଗୁପତେଣ ।

ଜଙ୍ଗମ ଯୋଗୀରୂପେ ଯେ ହୋଇଣ ଭିକ୍ଷାଶୀ

ବୁଲନ୍ତି ଅଜଣା ହୋଇଁ ବଦ୍ରିକାରେ ପଶି ।

ମୁରର ମରିବା ତିନି ସେନା କଥା ଜାଣି

ସେ ଖବର ଧିରି ଦୂତେ ଗଲେ ସେହିକ୍ଷଣି ।

କନକାବତୀ ପୁରରେ ହେଲେ ପରବେଶ

ସେନାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ କହିଲେ ଯାଇଁ ରାଜା ପାଶ ।

ବୋଇଲେ ଭୋଦବଆମ୍ଭେ ଥିଲୁ ଯେ ବଦ୍ରିକା

ଭିକ୍ଷାଶୀ ରୂପରେ ଯାଇଁ ଦାଣ୍ଡେ ବୁଲୁ ଏକା ।

ତୁମ୍ଭର ଯେ ତିନି ସେନା ଗଲେ ମାରିବାକୁ

ରାତ୍ରରେ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଯାଇଁ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ।

ଦେଖି ତାହା କୋପେ ଉଠି ବସି ବେନିଭାଇ

ଖଡ଼ିକାସୁରକୁ ମାଡ଼ି ବସ ଶେଷ ଯାଇଁ ।

ଫେଡ଼ିଲେ ବଜ୍ରଶକତି ଘେନି ତାର ବୁକୁ

ନୃସିଂହ ଘେନିଣ ଗଲେ ସେ ବେନି ସେନାଙ୍କୁ ।

ମେରୁର ଉପରେ ନେଇ ତାଙ୍କୁ କଚାଡ଼ିଲା

ଛେଚିବା ଘାତେ ତାହାଙ୍କୁ ମୃତ୍ୟୁ ଘୋଟିଗଲା ।

ଏ କଥା ଦେଖିଣ ଆମ୍ଭେ ଆସିଲୁ ଏକ୍ଷଣି

ଶୁଣିଣ ସେ ମୁର୍ଚ୍ଛଗତେ ପଡ଼ିଲା ନୃମଣି ।

ଦଣ୍ଡକେ ସେ ଚେତି ଉଠି ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ କାନ୍ଦି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାହୁନେଇ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସେ ନିନ୍ଦି ।

ବୋଇଲେ ବିପ୍ର ନୃସିଂହ ମାଇଲାକେ ତାକୁ

ବ୍ରହ୍ମାଣ ଘରେ ଜନମି ନାଶିଲା ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ।

କ୍ଷତ୍ରୀ ହେଲେ ସିନା ମୁହିଁ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି

ଆଛା ଏ ଅଛଇ ବୋଲି ଯୁଦ୍ଧେ ବାହାରନ୍ତି ।

ବିପ୍ର କୁଳରେ ଜନମି ହେଲା ଶତ୍ରୁ ମୋତେ

ମାଇଲା ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର କ୍ଷଣମାତ୍ରେ ।

ନବଲକ୍ଷ ନାତିଙ୍କୁ ସେ ପୁଣ ଦେଲା ମାରି

ଏବେ ହେଁ ଷଡ଼ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଲା ଶବ କରି ।

ନାରାଚମାନ ଧରି କି ନ ଗଲେ ଯୁଦ୍ଧକୁ

ମାରନ୍ତେ ନା ଗୁଣ୍ଡାକରି ଗାୟତ୍ରୀ ପଢାକୁ ।

ଗଡୁ ତମ୍ବାପାତ୍ରି ଆଉ ନ ପାରନ୍ତେ ଧରି

ତିଳ କୁସୁମେ ତର୍ପଣ ନ ପାରନ୍ତେ କରି ।

ତୁମ୍ଭର ଯେତେକ ବୁଦ୍ଧି ନେଲା କେହୁ କାଢ଼ି

ନିର୍ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ମଲରେ ବିପ୍ର ହାତେ ପଡ଼ି ।

ପକାନ୍ତି ଅଣ୍ଟାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଯାନ୍ତେ ଛୋଟା ହୋଇ

ଘରକୁ ବୁଲି ଆଉ ନ ଯାନ୍ତେ ସେହୁ କାହିଁ ।

ବୁଡ଼ାଇଲ ବୁଦ୍ଧି ବଳ ମଲ ଅକାରଣ

ତୁମ୍ଭପରା ରଥି ବ୍ୟର୍ଥେ ଛାଡ଼ିଲରେ ପ୍ରାଣ ।

କି ବୋଲି ଏବେ ରେ ମୁହିଁ କହିବି କାହାକୁ

ଶୁଣି ଶତ୍ରୁମାନେ ପୁଣି ହସିବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଦେବତାମାନେ ଯେ ଶୁଣି ହେବେ ଗର୍ବେଶ୍ଵର

ବାସବ ଶୁଣି ହସିବେ ହୋଇ କର କର ।

ତୁମ୍ଭର ଘେନି କାହାକୁ ମୁହିଁ ନ ମାରଇ

ଛାଡ଼ିକରି ଗଲେ ତୁମ୍ଭେ ଏକା ମୋତେ ଥୋଇ ।

ପ୍ରଳୟ ଜଳରେ ଯେହ୍ନେ ସର୍ପେ ଯାଇ ଭାସି

ସେହି ପରାୟେ ଗଲରେ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଖସି ।

ଶାର୍ଦ୍ଦୂଳ ଘରେ ପସିଣ ଗୃଧ୍ର କଲା ନାଟ

ମଣ୍ଡୁଳୀ ବସିଲା ଜଗି କାଳସର୍ପ ବାଟ ।

ବିକ୍ରମ ସିଂହକୁ ମୃଗ ମାଇଲାରେ ଖେଦି

ଶ୍ୟାମଳ ଘରେ ବସିଲା ବକ ଦ୍ଵାର ରୁନ୍ଧି ।

ଛେଳିଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି ସିସା ବିପ୍ର ପୋଏ

ବାତୁଳାଖେଳା ଲୋକ କି ଜାଣେ ଭଲ ନ୍ୟାୟେ।

ଶାସ୍ତ୍ରରେତ ଋଷିମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯା କହି

ବାଣିଜ୍ୟ ଯୁଆ ଯେ ଯୁଦ୍ଧ ତର୍କେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତଇ ।

ବଳ ଦେଖିଲେ ମାରିବି ତାକୁ ପ୍ରୀତିକରି

ବୁଦ୍ଧିବଳ ଥିଲେ ସଭାମଧ୍ୟେ ଜିଣିପାରି ।

ଏ ତିନି କଥାରେ ତର୍କ ବୁଝି ନ ପାରିଲା

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ବ୍ରହ୍ମଶର ହସ୍ତେ ପ୍ରାଣ ଦେଲା ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ସେ ରାଜା ଚାହାନ୍ତେ ଚୌକତି

ଦେଖିଲା ଆଗେ ଅଛି ସୁବିଜ୍ଞ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ।

ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗେ ଅଛନ୍ତି ଶୁକ୍ର ଗୁରୁ ବସି

ବୀରବାହୁ କାଳକେତୁ ସଉଦାସ ମିଶି ।

ମୃରାସୁର ବୋଲଇ ରେ ସର୍ବେ ହୁଅ ସଜ

ମୁଁ ଗଲେ ନୃସିଂହ ପ୍ରାଣ ଘେନିବି ଯେ ଆଜ ।

ବୀରବାହୁ, କାଳକେତୁ ଓ ସୌଦାଗର ଯୁଦ୍ଧକୁ ଗମନ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ

ଶୁଣିଣ ସେ ତିନି ସେନା ନିଶେ ହାତଭରି

ରାଜାଙ୍କୁ ତିଆରି ପୁଣି କହି ବଡ଼ କରି ।

ବୋଲନ୍ତି କ୍ରୋଧ କିପାଇଁ କରୁ ମହୀପତି

ବୁଝିଲେ ଏ ତ୍ରିପୁରେ ତୁ ଅଟୁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ।

ତୋହର ଲୋତକ ଯେବେ ପଡ଼ିବ ମେଦିନୀ

ପୃଥ୍ଵୀକି ଅଶୁଭ ଜାଣ ହେବ ଶିରୀହାନୀ ।

ଆମ୍ଭର ଥାଆନ୍ତେ ତୁ କି ଯିବୁ ଯୁଦ୍ଧ କରି

ନ ପକା କେତେବେଳେତୋ ନେତ୍ରୁ ଅଶ୍ରୁ ବାରି ।

ଆମ୍ଭର ଆଗ ତୁ ଦେଖ କେଡ଼େ ବଡ଼ ଯୁଦ୍ଧ ।

କରିବୁ ନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ଶିର ଚ୍ଛେଦ ।

ଭୋ ଶୁକ୍ରଗୁରୁ କଲ୍ୟାଣ ବେଗେ ତୁମ୍ଭେ କର

ହସାଇ ରସାଇ କହି ରାଜା ଦିନ ହର ।

ଏରୂପେ କହି ରାଜାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ମେଲାଣି

ଗଲେ ସେହୁ ଶୀଘ୍ର ଚଳି ଯୋଗବାର ଗଣି ।

ନୃପତି ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଭେ ଯାଇ ଆସ

ତୁମ୍ଭେ ଥିଲେ ରହିଥିବ ମୋର ସବୁ ଯଶ ।

ହେଉ ହେଉ ଦେବ ବୋଲି ଗଲେ ତିନିବୀର

ମେଲାଣି ହୋଇଣ ଗଲେ କରି ନମସ୍କାର ।

ସପ୍ତଦିନେ ମିଳିଲେ ସେ ବଦରିକା ଦେଶ

ଆନନ୍ଦବନରେ ଯାଇଁ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

କେତେ ଫଳ ଅଛି ତହିଁ ତାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ

ପଡ଼ିଅଛି ପାଚି ଫୁଟି ବାସ ଚହଟଇ ।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସେ ତିନି ବୀରେ ହୁଅନ୍ତେ ସନ୍ତୋଷ

ତୋଟାକୁ ଦେଖି ସେ ଧନ୍ୟ କରନ୍ତି ବିଶେଷ ।

ବୋଲନ୍ତି ଜମ୍ବୁ ଦ୍ଵୀପେ ଏ ତୋଟା ଦେଖି ନାହିଁ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ରାଜା ହୋଇଣ ଆଣିଲା ଏ କାହୁଁ ।

ବସନ୍ତ ବହୁଛି ଅବସନ୍ତେ ପରିମଳ

ଲୋଡ଼ିବା ମନରେ ଯାହା ମିଳୁଛି ସେ ଫଳ ।

ଧନ୍ୟ ଏହି ବନ ତୋଟା ଧନ୍ୟ ପୁଣ୍ୟସ୍ଥାନ

ଏ ନଗରେ ଲୋକଙ୍କର ଜୀବନ ଯେ ଧନ୍ୟ ।

ବୈଶାଖ ଶୁକ୍ଳପଞ୍ଚମୀ ତିଥି ଚନ୍ଦ୍ରବାର

ବୃକ୍ଷରୁ ପଡ଼ଇ ଫଳ ପାଚି ଆଗୋଚର ।

କମଳା ଆମ୍ବ ଜାମ୍ବୁ ଯେ ପଣସ କଦଳୀ

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଅସୁରମାନେ ଏହି ଫଳ ତୋଳି ।

ଏ ରୂପେ ରହି ସେ ବନେ ଦିନ ବଞ୍ଚୁ ଥାନ୍ତି

ଏକାନ୍ତରେ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଦେଖି ନ ପାରନ୍ତି ।

ଏ ରୂପେ ବଞ୍ଚନ୍ତେ ତିନି ଚାରି ଦିନ କାଳ

ଜାଣିଲେ ସେ କଥା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଆଦିମୂଳ ।

ବୋଇଲେ ଅସୁର ବନେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଲୁଚି ।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବେ ଆସିଛନ୍ତି ମନେ ପାଞ୍ଚି ।

ମାରିବା ପାଇଁ ସେ ଧାଇଁ ଅଛନ୍ତି ଦଇତ୍ୟେ

ଦଇବ ବଢ଼ାଇ ତାଙ୍କୁ ଆଣିଛନ୍ତି ଏଥେ ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚି ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଭାଇ ସଙ୍ଗେ ଧରି

ବୋଇଲେ ତୋଟାକୁ ଆସ ଯିବା ବିଜେକରି ।

ଏରୂପେ ବୋଲି ଗରୁଡ଼ କାନ୍ଧେ ବିଜେ କଲେ

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଦି ଯେ ସଙ୍ଗେ ବାହାରିଲେ ।

ଚଳିଲେ ସମ୍ଭ୍ରମେ ଥାଟ ତୋଟାଯାକ ପୂରି

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଅଛନ୍ତି ଯହିଁ ବିଜେକରି ।

ପଦାତି ଆବର ଅଶ୍ଵ ଗଜ ସୈନ୍ୟ ଘେନି

ଚଳନ୍ତି ବନେ ନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ବେନି ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ଭୁବନୁ ବିଜେ କଲା ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ

ବନର ମଧ୍ୟରେ ବିଜେ ପ୍ରଭୁ ଜଗଦୀଶେ ।

ବାଜେ ଟମକ ଦମାଲ ଢୋଲ ବିଜିଘୋଷ

ଜୟ ଜୟ ଶବଦ ଯେ ଶୁଭେ ଚଉପାଶେ ।

ବନକୁ ସେ ତିନି ଦୈତ୍ୟବୀର ଥିଲେ ଆସି

ନୃସିଂହ ଶେଷ ଦେଖିଣ ହୋନ୍ତି ମନତୋଷି ।

ବୋଲନ୍ତି ଏ ପରା କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୁତ୍ର

ତୋଟାକୁ ଆସୁଅଛନ୍ତି ଘେନି ସୈନ୍ୟଛତ୍ର ।

ଲୁଚିଲେ ଯେ ଆମ୍ଭେ ଆଉ ହେବ ଏଥେଁ କିସ

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ଦଇତ୍ୟ ହେଲେ ଆଗଦୃଶ୍ୟ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ କହ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ କେ କେ

ଆନନ୍ଦବନେ ପଶିଲେ ଆସି ଅବିବେକେ ।

ଆସିଲ ମୃତ୍ୟୁକୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନ ତୁମ୍ଭେ ବ୍ୟଥ

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଧଇଲେ ଧନୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ନୃସିଂହ ଧନୁ ଅସୁରେ ଦେଖି ଦେଲେ ଡାକ

ବୋଲେ ଅନ୍ୟାୟ କରି ନ ମାର ପୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ।

ଜଣକୁ ଜଣେ କରିବା ଆସ କ୍ଷତ୍ରୀ ଧର୍ମ

ଲକ୍ଷେକ ଯୋଦ୍ଧା ଆସିଛୁ ଘେନି ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ଜଣକୁ ଜଣେ କହିଛି ସିନା ଯୁଦ୍ଧ ଭଙ୍ଗୀ ।

ଅଧର୍ମେ ଯୁଦ୍ଧ କଲେଟି ନର୍କେ ପଡ଼େ ବେଗି ।

ପ୍ରଭୁ ବୋଇଲେ କି ରୂପେ କହ ହେବ ଯୁଦ୍ଧ

ଅସୁର ବୋଲେ କରିବା ଆସ ମାଲବନ୍ଧ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ବୁଝିଲେ ଦ୍ଵିଭାଇ

ତୁମ୍ଭେ ତିନିଜଣ ଆସିଅଛ ଦୈତ୍ୟ ଧାଇଁ ।

ସୌଦାସ ବୋଇଲା ମୋର ନାମ ହେ ସୌଦାସ

ତୋ ନାମ ନୃସିଂହ ପରା ତୁ ବଲ୍ଲଭ ଶିଷ୍ୟ ।

ତୁମ୍ଭର ଭାଗେ ହୋଇଲି ମୁହିଁ ତେବେ ଆଜ

ବୀରବାହୁ ତୁଲେ ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଯେ ଖଞ୍ଜ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଏହ୍ନେ ହେବ ଯେବେ ରଣ

ଆମ୍ଭେ ଅଛୁ ବେନି ତୁମ୍ଭେ ଅଛ ତିନିଜଣ ।

ସୌଦାସ ବୋଇଲା ତେବେ ଶୁଣ ପଦ୍ମଆଖି

ତୁମ୍ଭର ବାହନ ପରା ଅଟଇ ଏ ପକ୍ଷୀ ।

କାଳକେତୁ ଦୈତ୍ୟ ତୁଲେ ତାକୁ ଖଞ୍ଜାକର

ଏହିରୂପେ ଧର୍ମଯୁଦ୍ଧ କଲେ ହେବ ପାର ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ଭଲା ବାଣ୍ଟିଲୁ ତୁ ଭାଗ

ବୁଝିଲେ ପକ୍ଷୀର ଏକା ଅଟଇ ଅଭାଗ୍ୟ ।

କାଳକେତୁ ତୁଲେ ଯାହା ଭୁଞ୍ଜିଲୁ ତୁ ତାକୁ

ଏତିକି ଭୟ ଏକା ଯେ ଲାଗୁଛି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ମାରିବା ଛନ୍ଦ ତର୍କ ନ ଜାଣଇ ସେ କିଛି

ଯହିଁକି ପେଶିଲେ ଚଳେ ବିନତାର ବତ୍ସି ।

କଶ୍ୟପଙ୍କ ପୁତ୍ରଯାକେ ଏହି ସେ ଉଦାର

ଯହିଁକି ପେଶିଲେ ତହିଁ ଚଳଇ ତତ୍ପର ।

ଏଡ଼େହେଁ ଯୁଦ୍ଧକୁ ପକ୍ଷୀ ପାରିବ କି ନାହିଁ

କେତେ ହେଁ ଦୁର୍ଗମ ତାକୁ ଲଗାଇଲୁ ତୁହି ।

କେଉଁକାଳେ ତୋର ସେହୁ ହୋଇଥିଲେ ଶତ୍ରୁ

ସେହି ମରିଗଲେ ବ୍ୟର୍ଥେ ଗଲା ଆମ୍ଭ କ୍ଷେତ୍ରୁ ।

ତଥାପି ଆମ୍ଭେ ଦୈତ୍ୟକୁ ପାରୁ ସିନା ମାରି

ସେ କେବେ ଧନୁଶର ନ ପାରେ ହସ୍ତେ ଧରି ।

କହ ହୋ ଗରୁଡ଼ ଏବେ କହ ତୋ କଥା ତୁ

ଧରିଲେ ମରିବି ଏହିକ୍ଷଣି କାଳକେତୁ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ମୋର କର୍ମେ ଯାହା ଅଛି

ତାହା କେ ଆନ କରି ନ ପାରେ ଶିରୀବତ୍ସି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁଟି ସେବିବାରୁ ଦୈତ୍ୟ କଲେ ଦୁଃଖ

ମଲେ ମରିବା ପଛେ ନ ଭାଳ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଜାତ କରି ପିତା ମାତା ଦିନେ ହେଲେ ମୋତେ

ମାରିଣ ଆଜଯାଏ ନ ଥିଲେ କଦାଚିତେ ।

କେଡ଼େଲୋକ ପୁତ୍ର ମୁହିଁ ଅଟେ ଜାଣ ହରି

ଛାର ଏ ଅସୁର ହାତେ ବ୍ୟର୍ଥେ ଯିବି ମରି ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭଜି ଭଜି ମୁଁ ବଞ୍ଚୁଥିଲି କାଳ

ତହିଁକି ଏ ନଷ୍ଟେ ଯେବେ କଲେ ଆସିଗୋଳ ।

କି ରୂପେ ଲାଗିବି ଏବେ ମୁହିଁ ମାଲବନ୍ଧ

ଜାଣି ନାହାନ୍ତି ମୋ ବାପ ଅଜା ଋଷିବୃନ୍ଦ ।

ମୁହିଁ ମାତ୍ର ଜାଣେ ଝିଙ୍କା ବାହୁ ଛଟକାରୀ

ନଖରେ ବିଦାରି ଥଣ୍ଟେ ପକାଏ ଯେ ଚିରି ।

ପ୍ରଭୁ ବୋଇଲେ ଆହୁରି ମାର୍ଗେ ମାଡ଼ି ଅଛି।

ଧରିବ ବାହୁକୁ ବାହୁ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ବାଛି ।

ଚିରିଦେବ ବେନି ପାଦଠାରୁ ଶିରଯାଏ

ଏ ରୂପେ ଯେ ମାଲବନ୍ଧେ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ହୁଏ ।

ଶୁଣି ସେ ଗରୁଡ଼ ଯତି ଅଳ୍ପ ଦେଲା ହସି

ବୋଇଲା ହୋ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଯାହାକୁ ଯେତେ ଯେ ଦେଇଥାନ୍ତି ପରମାୟୁ

ତେତେକ ପୂରିଲେ ରଖି ନ ପାରେ କେ ଆଉ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ତୁରେ କାଳକେତୁ ଶୁଣ

ଘରଣୀକି ତୋର କହି ଆସିଛୁ କି ପୁଣ ।

ଯାଉଛି ମୁଁ ମରିବାକୁ ବୋଲି କହିଥାନ୍ତୁ

ଶୁଣି ଉଠିଲା କୋପ କରି କାଳକେତୁ ।

ବାସ ପିନ୍ଧିଲା ତ୍ରିକଛି ରୂପେ ଭିଡ଼ି ବାଛି

ଗରୁଡ଼ ଦେଖିଣ ତାକୁ ନିଶ ମୋଡ଼ୁ ଅଛି ।

କାଳକେତୁ ବୋଇଲାରେ ଶୁଣ ପକ୍ଷୀ ନଷ୍ଟ

ଏକଇ ମୁଥ ମାରିଣ ଭାଙ୍ଗିବି ତୋ ଥଣ୍ଟ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ମୋତେ ଶୂନ୍ୟ ଦେଖିବାରୁ

ନୃସିଂହଙ୍କୁ ନ ମାରି ଯେ ଆସି ମତେ ମାରୁ ।

ତୁ ଆଗେ ମାଇଲା ଯାଏ ଚାହିଁ ଅଛି ତୋତେ

ଦେଖିବା କି ରୂପେ ଆଗ ମାରୁ ଆସି ମୋତେ ।

ମାଇଲା କ୍ଷଣି ଥଣ୍ଟରେ ଦେବି ତୋତେ ଚିରି

ଶୁଣି ଉଠିଲା କାଳକେତୁ କୋପ କରି ।

ଗରୁଡ଼ ପରେ ମାରିଲା ନେଇ ବଜ୍ର ବିଧା

ଲେଉଟି ପକ୍ଷୀ ମାଇଲା ମୁଖେ ଏକ ଖୁନ୍ଦା ।

ସେ ଖୁନ୍ଦା ବାଜି ପଡ଼ିଲା ଦୈତ୍ୟ ମୁଖମାଡ଼ି

ବେନିଖଗେ ଧରି ତାକୁ ଦେଲାକ କଚାଡ଼ି ।

ବିଶ୍ଵରୂପ ଧରି ତାକୁ ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ିଗଲା

ପଞ୍ଚାଶ ଯୋଜନ ଉଚ୍ଚେ ଛେଚି ପକାଇଲା ।

ଏଡ଼େ ଛେଚାରେ ନୋହିଲା ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରାଣନାଶ

ଗରୁଡ଼ ଆଗେ ମିଳିଲା ଧରି କରେ ନିଶ ।

ବୋଇଲେ ପୃଥ୍ଵୀ ଗିଳିବି ଗିଳି ତୋତେ ଜାଣ

କେଉଁ ନୃସିଂହ ରଖିବ ଏବେ ଆସି ପୁଣ ।

ମାରିଛୁ ମୁରର ପୁତ୍ର ନାତି ପରା ତୁହି

ଦେଉଛି ସେ ପରାଭବଯାକ ନାଶିବଇଁ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ତୋର ଅଟେ କେଡ଼େ ଭାଗ୍ୟ

ମୃତ୍ୟକାଳରେ ଧଇଲୁ ନାମ ତୁ ନୃସିଂହ ।

ଏଥର ଏବେ ଘେନିବି ପ୍ରାଣ ଆଜ ତୋର

ପାରିଲେ ଡାକ ରଖୁ ତୋ ବାପା ମୃରାସୁର ।

ତୋ ଛାର ସଙ୍ଗେ ଲାଗିଲେ ହେବ ଆଉ କିସ

ଉପାଡ଼ି ଦେବି ଆଜ ତୋ ମୋଡ଼ିବାର ନିଶ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ଖଗରେ ପକ୍ଷୀ ତାକୁ ଧରି

ହୃଦୟରେ ମାଡ଼ିବସି ଥଣ୍ଟେ ଦେଲା ଚିରି ।

ତହୁଁ ଧରି ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ଶବ ସମୁଦ୍ରକୁ

ଗଙ୍ଗାରେ ବୁଡ଼ି ଭେଟିଲା ଆସି ନୃସିଂହଙ୍କୁ ।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ ବିନତା ସୁତ

ମୋହର ଘେନି ତୁ କ୍ଳେଶ ପାଇଲୁ ବହୁତ ।

ଏହି ରୂପେ ବୋଲି ହରି ଆଉଁଷିଲେ ଦେହ

ବୋଇଲେ ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇ ଅମର ତୁ ହୁଅ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲା ମୋର ଅଟେ କେଡ଼େ ଭାଗ୍ୟ

ମୋ ଦେହ ଶ୍ରୀପଦ୍ମ କର ଲାଗି ହେଲା ଯୋଗ୍ୟ।

ପଡ଼ିବା ଗଡ଼ିବା କଥା କୋଡ଼ିବା ଯେ ଥିଲା

କରପଦ୍ମ ଲାଗି ସବୁ ଉଶ୍ଵାସ ହୋଇଲା ।

ସକଳ କର୍ତ୍ତା ଯେବଣ ହରି ଭଗବାନ

ତୁମ୍ଭ ମହିମା ଏକା ନ ଜାଣେ ମୁର୍ଖଜନ ।

ତୁମ୍ଭର ଏଡ଼େକ କ୍ଳେଶ ଦେଖି ମୋର ଦେହୀ

ଶରୀର ମୋହର କମ୍ପେ ଅସୁରଙ୍କୁ ଚାହିଁ ।

କିଞ୍ଚିତେ ଆଜ୍ଞା ଫିଟନ୍ତା ଯେବେ ପ୍ରଭୁ ମୁଖୁଁ

ମୁରର ନଗର ଫିଙ୍ଗି ଦ୍ୟନ୍ତି ସମୁଦ୍ରକୁ ।

ପୃଥ୍ଵୀରେ ଅସୁର କରି ନ ରଖନ୍ତି ମୁହିଁ

ଶୁଣିଣ ହସନ୍ତି ମନେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ପକ୍ଷୀକି ବୋଇଲେ ତୁହି ସେ ରୂପେ ନୋହୁକି

ତୋହର ପ୍ରାୟ ସଂସାରେ ଜଣେ ମିଳଇ କି ।

ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗରୁଡ଼ ତ୍ରେତାଯୁଗେ ହନୁ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ପାର୍ଥ ବଳେ ଆମ୍ଭେ ମନୁ ।

କଳିଯୁଗେ ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ଅଟେ ଏକା ବଡ଼

ଘେନନ୍ତି ଏ ଚାରି କଥା ସମ ଯୋଗାରୁଢ଼ ।

ଆମ୍ଭର ଆଜ୍ଞା ସବୁଙ୍କୁ ଅଟେ ଜାଣ ବଳ

ଏ କଥା ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ଏକା ସାଧୁଶୀଳ ।

ବୋଇଲା ମୁର କଟକ ଦିଅନ୍ତୁ ଯେ ଫିଙ୍ଗି

ଏ ନୃସିଂହ ଅବତାର ଅଳ୍ପେ ଯାନ୍ତା ଭାଙ୍ଗି ।

ଏଡ଼େ ଅବତାରକୁ ତୁକ୍ଷଣେ ଭାଙ୍ଗି ଦେଲେ

କିରୂପେ ନୃସିଂହ ଲୀଳାରସ ହେବ ଭଲେ ।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ ବିନତାରସୁତ

ବୁଝିଲେ ସେ ଦୈତ୍ୟକୁଳ ତୋତେ କେତେ ମାତ୍ର।

ଏ ମୋହର ଅବତାର ଘେନି ହୁଏ ସବୁ

ଆବର ଆସିଲେ ଦୈତ୍ୟ କେତେ ସଂହାରିବୁ ।

ତୁ ଏବେ ନାଶିଲୁ ଦୈତ୍ୟ ଜଣେ ଭାଗପାଇ

ଆମ୍ଭର ଭାଗ ସାରିବୁ ଆମ୍ଭେ ଦେଖ ତୁହି ।

ଶେଷେଦେବଙ୍କୁ ଭାଗରେ ପଡ଼ିଛି ସୌଦାସ

ବୀରବାହୁକୁ କରିବୁ ଆମ୍ଭେ ପ୍ରାଣ ନାଶ ।

ଏ ରୂପେ କହି ତ୍ରିକଚ୍ଛେ କାଛା ଦେଲେ ଛନ୍ଦି

ରେ ରେ ଅସୁର ବୋଲିଣ ପାଦ ଦେଲେ ଛନ୍ଦି ।

ଦେଖିଣ ମାଇଲା ବୀରବାହୁ ବାହାସ୍ଫୋଟ

ନୃସିଂହ ଉପରେ ମାଡ଼ି ବସିଲା ସେ ଦୁଷ୍ଟ ।

ନୃସିଂହ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ତାକୁ ଲେଉଟାଇ

ମାଇଲେକ ବଜ୍ରମୁଥେ ବୁକୁରେ ତା ନେଇ ।

ବିକ୍ରମ ମରତି ଧରି ଶ୍ରୀନୃସିଂହନାଥେ

ପାଦେ ପାଦେ ଛନ୍ଦି ପୁଣି ମାଇଲେକ ମାଥେ ।

ଭୂମିରେ ସେ ଗଡାଗଡ଼ି ଭିଡାଭିଡ଼ି ହେଲେ

ଲେଉଟି ସେ ମାଡ଼ିବସି ହୃଦେ ତାଡ଼ିଦେଲେ ।

ତଳରୁ ଟେକିଣ ପୁଣି ଶୂନ୍ୟେ ଦେଲେ ଛେଚି

ତହିଁରେ ନ ମରି ଦୈତ୍ୟ ରହିଲାକ ଘୁଞ୍ଚି ।

ବୋଇଲା ଏଥର ଦେବି ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଗିଳି

ଦେଖିବା ରିଖିବ କେଉଁ ବାପ ପ୍ରତିପାଳି ।

ଏ ରୂପେ ତୁଣ୍ଡେ ବିସ୍ତାରି ଦେଲା ବୀରବାହୁ

ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯେସନେ ଘୋଟି ଆସେ କାଳ ରାହୁ ।

ଆସିଣ ସେ ରୂପେ ଦୈତ୍ୟ ପଡ଼ିଲାକ ମାଡ଼ି

ଡରୁ ଏହି ଦୈତ୍ୟ ବୋଲି ଦେଲେ ଘୋର ରଡ଼ି।

ସତ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ମାଲ ବିନ୍ଧାଣ ଯେ ଯୁଦ୍ଧ

ତେଣୁ କରେ ନ ଧଇଲେ ଶସ୍ତ୍ର ଆଦିକନ୍ଦ ।

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ରଡ଼ି ଶୁଣି ଦୈତ୍ୟ ଗଲା ଘୁଞ୍ଚି

ହୁଙ୍କାର ନାଦରେ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ବିକ୍ରମ ସିଂହ ମୂରତି ହୋଇ ଭଗବାନ

କ୍ରୋଧରେ ଦିଶଇ ଚକ୍ଷୁ ବେନି ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ।

ବୋଇଲେ ଏ ଛାରକୁ କି ହେବ ଆଉ ରଖି

ଏ ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯେ କେବଳ ଧର୍ମ ହେବ ସାକ୍ଷୀ ।

ଏ ରୂପେ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଯାଇ ଅସୁରକୁ

ଶ୍ରୀପଦ୍ମକରରେ ଝିଙ୍କି ଧଇଲେ କେଶକୁ ।

ବୁଲାଇ ଚକ୍ର ପରାୟେ ପିଟିଲେ ବୃକ୍ଷରେ

ଫାଟି ମୁଣ୍ଡ ଗୋଟି ପଡ଼ିଲାକ ବସୁଧାରେ ।

ମାଇଲେ ମୁଥେକ ପୁଣି ବୁକୁରେ ତା ବସି

ହୃଦରେ ଭେଦିଣ ହସ୍ତ ଗର୍ଭେ ଗଲା ପଶି ।

ଆଣିଲେ କଲିଜା ଅନ୍ତପିତ୍ତ ସବୁ ଝିଙ୍କି

ପ୍ରାଣକୁ ଛାଡ଼ି ସେ ଦୈତ୍ୟ ତରାଟିଲା ଆଖି ।

ଅସୁରର ଦେହଯାକ କରି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ

ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ ସମୁଦ୍ରକୁ ଧରି ତାର ପିଣ୍ଡ ।

ଶରୀରଯାକ ଦିଶଇ ରକ୍ତ ଟୋପି ଟୋପି

ଏଥିଉତ୍ତାରେ ଯେ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ ତପୀ ।

ଦୈତ୍ୟ ସଉଦାସର ଯେ ଶୁଣ ଏବେ ଯୁଦ୍ଧ

ଲାଗିଲା ଅନନ୍ତ ସଙ୍ଗେ ତାର ମାଲବନ୍ଧ ।

ଅସୁର ଯେ ସଉଦାସ ଅଟେ ମହାବଳୀ

ସପ୍ତଫେଣକୁ ଦେଖି ନ ପାରେ ପାଦ ଚାଳି ।

ବୋଇଲା ରହିଛି ଶୂନ୍ୟେ ଫଣାଯାକ ଢାଙ୍କି

ଧଇଲେ ଫଣାରେ ପୁଣ ଦେବ ମୋତେ ଫୁଙ୍କି ।

ହଟି ରହିଲେ ରହିବି କଥା ମୋର ଜିଣି

ଯାଇ ମାଡ଼ିବସି ମୋଡ଼ି ଦେବି ସପ୍ତଫେଣୀ ।

ଏ ରୂପେ ପାଞ୍ଚି ଦଇତ୍ୟ ବାତପ୍ରାୟ ଧାଇଁ

ମାଇଲା ଅନନ୍ତମୂର୍ତ୍ତି ଶରେ ବିଧା ନେଇ ।

ବାଜନ୍ତେ ସେ ବିଧା ଯାଇ ଶେଷଦେବ ଶିରେ

ଆଉଁଷି ଦେଇଣ ମାଡ଼ି ବସ ଦୈତ୍ୟପରେ ।

ବୋଇଲେ ପାପିଷ୍ଠ ଏବେ ମିରିବୁରେ ଜାଣ

ମେରୁ ପରେ ଛେଚିଦେଲେ ଛାଡ଼ିବ ତୋ ପ୍ରାଣ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲିଣ ଝିଙ୍କି ଘେନିଗଲେ ଶେଷ

ଗିରିରେ କଚାଡ଼ନ୍ତେ ନ ମଲା ସଉଦାସ ।

ଅସୁର ନ ମରନ୍ତେ ସେ ବସିଲେକ ମାଡ଼ି

କହୁଣୀମାରି ଧଇଲେ କରେ ପୁଣି ଭିଡ଼ି ।

ଶୂନ୍ୟରେ ଟେକି ତାହାକୁ ଶୂନ୍ୟେ ଦେଲେ ଛେଚି

ନ ମରି ଅସୁର ତେଡ଼େ ମାଡ଼େ ହସୁଅଛି ।

ଦୈତ୍ୟର ହସିବ ଦେଖି ଉଠି କୋପ କରି

ଚକ୍ରଘାଟକୁ ଯେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲେ ତାକୁ ଧରି ।

ସେ ଚକ୍ରଘାଟେ ପଡ଼ି ନ ମଲା ମହାବଳୀ

ପାତାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଲା ଭୂମିରେ ସେ ଗଡି ।

ନ ମରି ଧାଇଁଲା ଚକ୍ରଘାଟୁ ଅନ୍ତରାଳେ

ଅନନ୍ତ ପାଶରେ ଆସି ମିଳିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ସେ ଚକ୍ର ଘାଟରେ ଗଙ୍ଗା ନ ପାରିଲେ ରଖି

ଜଳେ ମରିବାକୁ ବିହି ନାହାନ୍ତି ଯେ ଲେଖି ।

ବଦ୍ରିକା ପୁରକୁ ଘାଟ ଅଟେ ତେର ଯୂଣ

ଦଣ୍ଡକ ମଧ୍ୟେ ଆସିଲା ଦୈତ୍ୟ ପୁଣି ଜାଣ ।

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଘୋଟିଲା ଆସି ରାହୁ ପ୍ରାୟେ

ଧରିଛି ଯେ ବିଶ୍ଵରୂପ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗ ଯାଏ ।

ଦେଖି ଶେଷଦେବ ହୃଦେ ବସିଲେକ ମାଡ଼ି

ମଥାପରେ ମୁଥମାରି ମୁଣ୍ଡେ ମୁଣ୍ଡ କୋଡ଼ି ।

ତେବେ ହେଁ ଦୈତ୍ୟକୁ ଜାଣ ନୁହନ୍ତେ ମରଣ

ଡାକନ୍ତି ଗଗନମାର୍ଗେ ରହି ସୁରଗଣ ।

ଭୋ ଦେବ ଶେଷ ଶୁଣିମା ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭବାଣୀ

ନାଭିରେ ତା ଅଛି ଝିଙ୍କ ଅମୃତ ଯେ ମଣି ।

ସେ ମଣିଟି ବାହାରିଲେ ଦୈତ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ଜାଣ

ତପେ ତାକୁ ବର ଦେଇଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଶେଷଦେବ ହେଲେ କୋପାନଳ

ନାଭିରେ ମୁଥେକ ନେଇ ମାଇଲେ ତତ୍କାଳ ।

ବସିଲେ ହୁଁଙ୍କାର ଧ୍ଵନିକରି ହୃଦେ ମାଡ଼ି

ମହାକ୍ରୋଧଭରେ ନାଭଇମଣ୍ଡଳକୁ ତାଡ଼ି ।

ବସିଲେ ହୃଦଯାକ ମାଡ଼ି ସପ୍ତଫେଣୀ

ଫୁଟାଇ ନାଭି ପେଟରୁ କାଢ଼ି ସୁଧାମଣି ।

ଦକ୍ଷିଣ କରରେ ଭରି କାଢ଼ିଲେକ ଗର୍ଜି

ପ୍ରହାର କରିଣ ପାଦ ପୋଛିଲେ ତା ପାଞ୍ଜି ।

ପୁଣି ହିଁ ସେ କ୍ରୋଧ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ସାନଭାଇ

ଅକର୍ମଶିଳା ଉପରେ ଛେଚିଲେକ ନେଇ ।

ଦୈତ୍ୟକୁ ମାରି ଗଙ୍ଗାରେ ଯାଇଁ ସ୍ନାନ କଲେ

ଶୂନ୍ୟରେ କୁସୁମ ବୃଷ୍ଟି ଦେବତାଏ କଲେ ।

କୋମଳ ବାକ୍ୟରେ ଦେବ କରନ୍ତି ଯେ ସ୍ତୁତି

ବୋଲନ୍ତି ଅନନ୍ତ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ବହୁମୂର୍ତ୍ତି ।

ଶୁକ୍ଳ ଶୁଭ୍ର ଶଙ୍ଖ ଆଉ ଗୋକ୍ଷୀରର ଆଭା

ଶିରରେ ସପତଫଣୀ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି ପ୍ରଭା ।

ପିଙ୍ଗଳ ଯେ କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶେ ଜଟା ଜ୍ୟୋତି

ହସ୍ତରେ ଶୋଭା ବାବଲଶର ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ।

ପ୍ରସନ୍ନ ମୁଖ ପୁରୁଷ ଆଦି ଯୋଗାରୂଢ଼

ଉଦୟ ରବିର ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ନେତ୍ର ବେଢ଼ ।

ଦିଶଇ କର୍ଣ୍ଣ କୁଣ୍ଡଳ ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ଜ୍ୟୋତି

କନ୍ଦର୍ପ ତୀକ୍ଷ୍‌ଣବାଣ ଭ୍ରୁଲତା ବେନିପନ୍ତି ।

ନାସାରୁ ଅମୃତ ପ୍ରାୟ ବହଇ ପବନ

ଯେ ପବନଯାକ ଜାଣ ନାସାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ।

ସେ ପବନ ସବୁନାକେ ସୁଲୋଳିତ ବହେ।

ଏ କଥା ପ୍ରମାଣ ବୋଲି ନଚିନ୍ତେ କେବେ ହେଁ ।

ଆତ୍ମା ଭିତରୁ ପବନ ଆସୁଥାଇ ବହି

ବହୁଥିବା ଯାଏ ଜୀବ ସଂସାରେ ଜୀଅଇ ।

ଯୋଗାରୁଢ଼ ପୁରୁଷ ସେ ସ୍ଵୟଂ ବ୍ରହ୍ମମୟ

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ରମନେ କରନ୍ତି ବସି ତାଙ୍କୁ ଲୟ ।

ଅନନ୍ତ ଶେଷଦେବ ତୁ ଈଳାଦେବୀ ସ୍ଵାମୀ

ତିଳ ପ୍ରାୟ ବହୁ ପଞ୍ଚ ଶତ କୋଟି ଭୂମି ।

କଟିତଟେ ଶୋହେ ଝୀନ ପତନୀ ଯେ ବାସ

ସେ ବାସକୁ ଶ୍ରୀକପଡ଼ା କରନ୍ତି ପୁରୁଷ ।

ଏ ଅବତାରକୁ ଆଦି ଅବତାର ଯେତେ

ବଡ଼ଭାଇ ହେବ ତୁମ୍ଭେ ତ୍ରେତାଯୁଗ ଅନ୍ତେ ।

ଏ ସଂସାରେ ଯେଉଁରୂପେ ଅଛି ଭାଇ ଭାଗ

ସେ ରୂପେ ବାଣ୍ଟି ଜନ୍ମିବ ତୁମ୍ଭେ ଚାରିଯୁଗ ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଯୁଗେ ହେବ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବଡ଼

ଦ୍ଵାପର କଳିଯୁଗରେ ଏ ବଡ଼ ଯୋଗରୁଢ଼ ।

ନୃସିଂହ ବଡ଼ ହୋଇଣ ସାନ ହେବ ପୁଣ

ସାନହୋଇ ଜ୍ୟେଷ୍ଠଭାଇ ହେବ ତୁମ୍ଭ ଜାଣ ।

ବଳଭଦ୍ର ନାମ ବହି ହେବ ତୁମ୍ଭେ ଜାତ

ଦ୍ଵାପର କଳିଯୁଗେ ଏ ନାମ ହେବ ଖ୍ୟାତ ।

ପୂର୍ବରୁ ଗୋବିନ୍ଦ ଏହା ଅଛନ୍ତି ଭିଆଇ

ବୁଝିଲେ ନୃସିଂହ ଶେଷ ଅଟ ଏକାଦେହୀ ।

ପୃଥ୍ଵୀରେ ଧାରଣା ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭ ଏକା ଅଟ

ମୁର ଭାଇର କରିବ ତୁମ୍ଭେ ମୁଣ୍ଡକାଟ ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ମୁରକୁ ମାରିବେ ନୃସିଂହ

ତେବେ ହେ ଆମ୍ଭ ବସିବୁ ଜାଣ ଯାଇ ସ୍ଵର୍ଗ ।

ଆମ୍ଭଙ୍କ ଯେ କେତେ ଦୁଃଖ ଦେଲାଣି ଏ ମୁରା

ଏତେ କାଳ ସାମନ୍ତ ପାଇଲୁ ତୁମ୍ଭ ପରା ।

ଜଣାଇ କହୁଛୁଁ ଆମ୍ଭେ ଅନନ୍ତକୁ ଡାକି

କେତେ କେତେ କଷ୍ଟ ସେହୁ ଦେଲାଣି ସଭିଙ୍କି ।

ରାନ୍ଧଣା ରନ୍ଧାଇଲା ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ ପୋଚ୍ଛାଇଲା

ପାଲଟା ଧୁଆଇଲା ହାନ୍ଦୋଳା ଭୁହାଇଲା ।

ଚରଣକୁ ଘଷାଇଲା ଗ୍ରାମ ଜଗାଇଲା

ଲୋକବର୍ଗ କରି ଚିଠିପତ୍ର ବୁହାଇଲା ।

ବିଷୟାକୁ କରାଇଲା କୃଷି କରାଇଲା

ମଣ୍ଡପ ଛାଅ ବୋଲିଣ ମୁଖେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ।

ଅତି ଉଗ୍ର ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ ଡରିଥାନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

ସେ ଯାହା ବୋଇଲେ ତାହା କରନ୍ତି ସେ କ୍ଷଣି ।

ଅତି ଉଗ୍ର ଲୋକ ଜାଣ ଅଳ୍ପେ ନାଶଯାଇ

ତେଣୁ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ କହୁଛୁ ଜଣାଇ ।

ଯେ ଯେଡ଼େ ଯୋଗ୍ୟ ତାକୁ ନ କଲେ ଗଉରବ

ଏ କଥାଟି ଅଟେ ମନ୍ଦ ମନେ ବିଚାରିବ ।

ପଣ୍ଡିତ ଲୋକଙ୍କୁ ନିନ୍ଦି ମୂର୍ଖଙ୍କୁ ଯେ ବନ୍ଦେ

କେତେବେଳେ ଶିରୀ ତାର ନ ରହନ୍ତି କାନ୍ଧେ ।

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ଶିରୀ ଗଲାଣି ଦେହୁ ଏବେ ଛାଡ଼ି

କବଳ କହୁଛୁ ଆମ୍ଭେ ଦୁଃଖେ କରଯୋଡ଼ି ।

ଦିନକ ଗଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗେ ଯୁଗ ପ୍ରାୟ

ଦୈତ୍ୟଙ୍କ ଲାଗି ସ୍ଵର୍ଗେ ନ ରହୁ ବେଦତାଏ ।

ଦୟା ଥିବାରୁ ତୁମ୍ଭର ଆସିଲୁ ଯେ ଏଥ

ନୋହିଲେକ ଅନ୍ଧପରି ଲାଗେ ସବୁ ପଥ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ଈଳାକାନ୍ତ ଦେବ ଦେଲେ ବୋଧ

ବୋଇଲେ ଏବେ ଆଉ ନ କରେ କେହି କ୍ରୋଧ।

କ୍ଷଣକମାତ୍ରେ ଦିଅନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେ ହେଲେ ନାଶି

ଭାବି ବୁଝିଥାଉ ଦୈତ୍ୟଙ୍କର କଥା ବସି ।

ପଞ୍ଚମ ଦିନ ମୁରର ଅଛି ଆଉ ଭୋଗ

ମିଥୁନମାସେ ହୋଇବ ତାର ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ ।

ଶୁଣିଣ ଦେବତାମାନେ ହୋଇଲେ ସନ୍ତୋଷ

ଅନନ୍ତ ପାଦରେ ନମି ଗଲେ ସ୍ଵର୍ଗଦେଶ ।

ଏଥିୁତ୍ତାରେ ନୃସିଂହ ଶେଷ ବେନିଭାଇ

ମନ୍ତ୍ରୀକି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେକ ନଗ୍ରେ ଯିବାପାଇଁ ।