(୧)
ବୋଲାଅ ଅତିଥି ବେଶ, ଦୁଃଖ ମୁଁ କହିବି କିସ ।।ପଦ।।
ଦେଖିଣ ଅଦ୍ଭୁତ ରୂପ ମନକୁ ଲାଗୁଛି ତ୍ରାସ୍ତ
ଚିଆଁ ଚଇତନ ଜୀବ
ଉଡ଼ି ଯାଉଛି ଆକାଶ ।।୧।।
ନ ଭୁଞ୍ଜିଣ ଛଡ଼ରସ, ତେଜି ଶୁକ୍ଳ ଝୀନବାସ
ଭୂମି ଆସନେ ଶୟନ
ଅଙ୍ଗକୁ ହେଲାଣି ପ୍ରାସ ।।୨।।
ରହୁ ନବଖଣ୍ଡ ମହୀ, ଧର୍ମବଳେ ରକ୍ଷା ପାଇ,
କଷା ବସ୍ତ୍ର ଆଭରଣ
ଧର୍ମ ହେଲାଣି ପ୍ରକାଶ ।।୩।।
ଦିବସ ରଜନୀ ତହିଁ, କ୍ଷଣେ ଦଣ୍ଡେ ସୁସ୍ଥ ନାହିଁ,
ଦେଖି ବୁଦ୍ଧ ଅବତାର
କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ତୁମ୍ଭ ଦାସ ।।୪।।
ଛପ୍ନା କୋଟି ଜୀବଜନ୍ତୁ ଯେଉଁ ପୁରୁଷର ହେତୁ,
ଚାହିଁଦେଲେ ପରିତ୍ରାଣ
ଆଜ୍ଞାରେ ପୁର ଏକ୍ୱୈଶ ।।୫।।
ଉତ୍ତରାଇ ଜଟାଭାର, ଲାବଣ୍ୟ ମୂରତି ଧର,
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ
ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ ବସ ।।୬।।
(୨)
ଶୂନ୍ୟ ମନ୍ଦିରେ ବିହାର, ରୂପରେଖ ନାହିଁ ଯାର ।
ଦୂତିପାଦ ନ ମିଶାଇ ଏକ ପାଦ ଧର ଧର ।। ଘୋଷା ।।
ଅଲେଖ ପାଟଣା ପୁର ସେଠାବରେ ତାଙ୍କ ଘର
ନାହିଁ ଶରଦ ଉଷୁମ
ସାଧୁଜନେ ହେତୁ କର ।।୧।।
ନିରାମିଷ ନିଅଇଣ୍ଠା ପିଉଥିଲେ ଲାଗେ ମିଠା
ଅଦେଖା ଅନାମେ ସ୍ୱାଦ
ଏମନ୍ତ ସେ ସୁଧାଧାର ।।୨।।
ଦେଖି ତା ଛଟକ ଚାଲି ଜ୍ଞାନୀ ମରୁଛନ୍ତି ଭାଳି
ଚକ୍ଷୁ ମଟକରୁ ବେଗ
ବିଜୁଳିରୁ ଅତି ଖର ।।୩।।
ତାହାଙ୍କୁ ଯେବଣ ଜନ ନିର୍ବେଦେ କରେ ଦର୍ଶନ
ଅଖଣ୍ଡିତ ବ୍ରହ୍ମେ ଲୀନ
ଜନ୍ମ ମରଣରୁ ପାର ।।୪।।
କ୍ରିୟା କର୍ମ ନ ଲାଗଇ ସାଧୁ ସଙ୍ଗ କଲେ ପାଇ
ଦୀକ୍ଷା ତା ନିଷ୍କାମ ଧର୍ମ
ଭଜନ ଅଣ ଅକ୍ଷର ।।୫।।
ଯେଉଁଠାରେ ବ୍ରହ୍ମ ଅଛି ଉଦେ ଅସ୍ତ ନାହିଁ କିଛି
କହେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ
ନିଗମ ସେ ଅଣାକାର ।।୬।।
(୩)
ଅଭୟପୁର ମଣ୍ଡଳ, ନାହିଁ ଅନ୍ଧାର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ।
ଅଜପା ଅଲେଖ ବ୍ରହ୍ମ ନାହିଁ ତାଙ୍କ ସ୍ଥିତି ଠୁଳ ।
ନାମ ଯହିଁରେ ଦୁଆରୀ ଭରସା ଅଛି କାହାରି
ନିରାମୟ ବ୍ରହ୍ମ ଯେହୁ
କି ମିଳିବ ସ୍ଥଳ କୂଳ ।।୧।।
ସୁସତ୍ୟ ଯହିଁରେ ଦୀପ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଦେବା କେଉଁ ରୂପ
ଅକଳ୍ପଣା ଅଣାକାର
ଆପେ ଆପଣେ ନିର୍ମଳ ।।୨।।
ଧର୍ମ ଯାର ବାମ କରେ ସେ କି କାହାକୁ ପଚାରେ
ଉଦେଛନ୍ତି ଏତେବେଳେ
ବାନା କି ହେବ ବିଫଳ ।।୩।।
ସେବା ଯାର ନଖ କୋଣ ଭକ୍ତ ହେବ କେଉଁ ଜନ
ପାଇଛ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ତନୁ
ଆଶ୍ରିତ ହୁଅ ସକଳ ।।୪।।
ମୁକ୍ତି ଯାର ପୃଷ୍ଠ ଭାଗେ ସେ କି ଭାବ ଭକ୍ତିମାର୍ଗେ
ଅଲେଖ ଯେବଣ ପଦ
ଅଣ ଆକାରେ କୁଶଳ ।।୫।।
ଏବେ ସେହୁ ବ୍ରହ୍ମ ଦେଖ ପ୍ରବୁଦ୍ଧ ମୂରତି ରୂପ
କହେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ
ସମସ୍ତେ ଧରିବା ଚାଲ ।।୬।।
(୪)
ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମକୁ ହେ, ଦେଖିବ
ଯେମନ୍ତେ ଜ୍ଞାନ ଡୋଳେ ।
କଳ୍ପନାକୁ କାଟି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ମେଣ୍ଟି
ଏକ୍ୱୈଶ ପୁରକୁ ଜିଣିଗଲେ ।। ଘୋଷା ।।
ଅନନ୍ତ ବାସୁକୀ ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗ
ସପତ ସିନ୍ଧୁକୁ ଡେଇଁଗଲେ ।
ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୃଥ୍ୱୀ ନବଖଣ୍ଡ
ଅନୁଭବ ସୂତ୍ରେ ବୁଝିଥିଲେ ।।୧।।
ତିନି ସତାଇଶ ଏକ୍ୱୈଶ ଭୁବନ
ସେ ଜିଣିପାରିବ ଏକାବେଳେ ।
କାଳିବାସୀ ନୁହେଁ ଏକ ବ୍ରହ୍ମପାଦ
ସ୍ୱଦେହରେ ମିଳେ ତତକାଳେ ।।୨।।
ଦାରୁ ପ୍ରତିମା ମୂର୍ତ୍ତି- ଦେବୀ ଦେବତା
ସବୁଠାରୁ ଚିତ୍ତ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ।
ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ତନ୍ତ୍ର ଚାରିବେଦ ସବୁ
ଏମାନଙ୍କୁ ଏଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ।।୩।।
ନବଲକ୍ଷ ତାରା ବିରାଟ ସୁରାଟ
ମହାରାଟ ସବୁ ପଛ କଲେ ।
ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଯେ ଆକାଶ
ଏମାନଙ୍କୁ ଟିକେ ନ ଚାହିଁଲେ ।।୪।।
ପଡ଼ିଅଛି ବଜ୍ର କିଳଣୀ କବାଟ
ସକାଳ ନିଷ୍କାମ ଦୁଇ ମେଳେ ।
କାମନା କଳ୍ପନା ସେଠାରୁ ଛିଡ଼ୁଛି
ସକାମରେ ନ ପଡ଼ିଲଷ ଭୋଳେ ।।୫।।
ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟପରେ ଅମନ ମନ୍ଦିରେ
ତହିଁକି ବଚନ ନାହିଁ ଚଳେ ।
ତର ତର ହୋଇ ବୋଲେ ଭୀମ ଭୋଇ
ପଡ଼ି ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କ ପାଦତଳେ ।।୬।।
(୫)
ଧର ଦୃଢ ବନ୍ଧେ ସର୍ବେ ସେହି ସେ କରତା ।
ନ କର ଚିନ୍ତା ।। ଘୋଷା ।।
ଗତି ପତି ପ୍ରାଣ ଭକ୍ତ ହିତା ।
ବର୍ଗ ବନ୍ଧୁ ତାତ ମାତ
ସେ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ।।୧।।
ଧନ ଦାରା ସୁତ ପଡ଼ି ଦାତା ।
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବ
ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗଢନ୍ତା ।।୨।।
କର୍ମ ଧର୍ମ ଦାନ ଧ୍ୟାନ ଜିତା
ଜପ ତପ ତୀର୍ଥ
ବ୍ରତ ଉପରେ ଶକତା ।।୩।।
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଖଣ୍ଡିତ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ।
ରବି ତଳେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ
ରୁହାଇବେ କଥା ।।୪।।
କରିଛନ୍ତି କଷା ବସ୍ତ୍ର ଗନ୍ଥା ।
ସ୍ୱଦେହରେ ଉଦେ ହୋଇ
ପୃଥିବୀ ଧରନ୍ତା ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ ଅରକ୍ଷିତା ।
ନାମବ୍ରହ୍ମ ଭଜି ହୁଅ
ସକଳେ ସଚେତା ।।୬।।
(୬)
ଡାକ ମୁଖେ ସ୍ୱାମୀ ନିଜ ମହିମା ନାମକୁ,
ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମକୁ ।। ଘୋଷା ।।
ଯୁଗ ଶେଷ ହେଲାଦେଖୁ ଦେଖୁ ।
ଏତେବେଳେ ନ ଲୋଡ଼ିଲେ
ନ ମିଳେ ଆଗକୁ ।।୧।।
ଧର୍ମ କେହି ନାହିଁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ।
ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାରେ ଯାଚୁଛନ୍ତି
ମୁକତି ପଦକୁ ।।୨।।
ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛନ୍ତି ଅଲଗାକୁ ।
ଧନ୍ୟ କଳିଯୁଗେ ବାନା
ଉଦେ କି ଭାଗ୍ୟକୁ ।।୩।।
ନରେ ନ ଭଜୁଛ ଅଲେଖଙ୍କୁ ।
ସାଧୁ ସୁଜ୍ଞଜନେ
ଦୋଷ ନ ଦେବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ।।୪।।
ସର୍ବେ ମାଗୁଛନ୍ତି ପରୀକ୍ଷାକୁ ।
ସାବଧାନେ ସମ୍ଭାଳି ଥାଅ
ଏ ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣକୁ ।।୫।।
ମୋର ଶକ୍ୟ ନାହିଁ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ।
ସ୍ୱାମୀ ଦୟା ରଖିଥିବେ
ଭୀମ ଅର୍କ୍ଷିତକୁ ।।୬।।
(୭)
ବ୍ରହ୍ମ ହୁଅ ପରକାଶ,
ପିଣ୍ଡ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦୂରିତ ଝଟତିରେ ନାଶ ।। ଘୋଷା ।।
ଅଲେଖ ଅରୂପ ଅଟ ଶୂନ୍ୟାଦି ପୁରୁଷ,
କେଉଁ ପାଦ ସେବା କରି ବୋଲାଇବି ଦାସ ।।୧।।
ନାମ ନାହିଁ ଅନାମିକା ଅବର୍ଣ୍ଣ ଅଦୃଶ୍ୟ,
କି ରୂପ ଚିହ୍ନିବି ଯା‘ର ମହିମା ଅଶେଷ ।।୨।।
ଅବ୍ୟକତ ନିଶବଦ ନାହିଁ ବେଦ ଲେଶ,
କବିକୃତେ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ନ ସ୍ଫୁରେ ସାହସ ।।୩।।
ଇଚ୍ଛାବିହାରୀ କରତା କରୁଣା ବିଳାସ,
କି ବୋଲି ଠାବ କରିବି ଭକ୍ତ ଭାବେ ଦଶ ।।୪।।
ସୁଦୟା ହୋଇଲେ ସିନା ହେବ ମୋତେ ଦୃଶ୍ୟ,
ଶୁଣ ନ ଶୁଣ ଗୁହାରି କରିଅଛି ଆଶ ।।୫।।
ସତେ ଯେବେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଭକତ ବିଶ୍ୱାସ,
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଜଣାଇବି କିସ ।।୬।।
(୮)
କିମ୍ପା ଦେଉଛି କଷଣ,
ମାୟା ମୋହ ଧନ୍ଦେ ପଡ଼ି ହେଲି ଅକାରଣ ।। ଘୋଷା ।।
ନ ଗଲା ପୂର୍ବ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଅଭାଗ୍ୟର ଗୁଣ,
କେ ଆନ କରିବ ମୋର କର୍ମର ଲିଖନ ।।୧।।
ପୋଡ଼ୁଅଛି ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ଆଶା ଯେ ସ୍ୱପନ,
ବେନି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁ ବହେ ଘନ ଘନ ।।୨।।
ଏ ମୃତ୍ୟୁ ଶରୀର ଗୋଟା ପୁଷ୍ପକ ଯେସନ,
ଭରସା ନ ଦିଶୁଅଛି ହେବାକୁ କାରଣ ।।୩।।
ରଖ ଅଭୟ ଚରଣେ ସମ୍ଭାଳି ଶରଣ,
ଗୁରୁଦେବ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ହେଲାଣି ମରଣ ।।୪।।
କର୍ମକାଣ୍ଡ ପ୍ରକୃତିରେ ପଡ଼ି ଅନୁକ୍ଷଣ,
ଦୋଷ ଅପରାଧ ଖଣ୍ଡିକର ପରିତ୍ରାଣ ।।୫।।
ଦିବସ ରଜନୀ ଭାବି ନ ସରଇ ଦିନ,
ଗୁରୁ ପାଦ ପଦ୍ମେ ଧ୍ୟାୟି ଭଣେ ଭୀମ ହୀନ ।।୬।।
(୯)
କୃପା କର ମହାବାହୁ
ଆଜ୍ଞାରେ କୋଟି ଜନ୍ମ ଦୁଃଖ ଯାଉ ହେ
।। ଘୋଷା ।।
ଜଗି ବସି କାଳ, କରୁଛି ଦୁର୍ବଳ,
ଯେସନେ ଖାତକ ସାହୁ ।
ସଂସାର ସାଗରେ, ପଡ଼ି ନିରନ୍ତରେ,
ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁନାହିଁ ଆଉ ଯେ ।।୧।।
ଘଟେ ଘଟେ ବାସ, ଏ କଳି ପୁରୁଷ,
ତା’ର ବଡ଼ିମା କେ କହୁ ।
ମାୟାଜାଲ ପ୍ରାୟେ, ଆବୋରିଛି କାୟେ,
ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଯେ ।।୨।।
ଏ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ, ହୋଇ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ,
ଦମ୍ଭେ ରହୁ ନାହିଁ ଆଉ ।
ଦିବସ ରଜନୀ, ପକାଉଛି ହାଣି,
ମାୟା କଳ୍ପକାଳ ରାହୁ ଯେ ।।୩।।
ଅବନା ମନ୍ଦିରୁ, ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଛାମୁରୁ,
ରକ୍ଷା ବାରେ ମାତ୍ର ହେଉ ।
ନୋହିଲେ କରୁଣା, ଭାସିଯିବୁ ସିନା,
ସମ୍ଭାଳି ଧରିବ କେହୁ ଯେ ।।୪।।
ଜଗତ ଭଗତ, ହେଲେ ବିମୋହିତ,
କୃପାକର ତୁମ୍ଭେ ତହୁଁ ।
ଜଣାଇଲି ଯେତେ, ଶୁଣ ଶ୍ରୁତିପଥେ,
ଭକ୍ତବାନା ଯେବେ ବହୁ ଯେ ।।୫।।
ଏ କଳିଯୁଗରେ, ଉଦ୍ଧାରି ନେବାରେ,
କୃପାରେ ସାଗର ଯେହୁ ।
ଭଣେ ଭୀମ ହୀନ, ପାମର, ଅଜ୍ଞାନ,
ଗୁରୁପାଦେ ଚିତ୍ତ ରହୁ ଯେ ।।୬।।
(୧୦)
କରୁଅଛି ମୁଁ ବିନତି ।
ଶୂନ୍ୟ ଅଭୟ ପୟର ଚିନ୍ତି ଯେ ।। ଘୋଷା ।।
ଲଗାଇଛି ଲୟେ, ଗୁରୁ ପଦ୍ମ ପାୟେ,
ନ ଜାଣଇ ଦିବାରାତି ।
କଳିଯୁଗେ ମୁଁ ତ, ନର ଅଙ୍ଗେ ଜାତ,
ଅଟେ ଅଳପ ଶକତି ଯେ ।।୧।।
ନାନା କର୍ମେ କରି, ଚେତା ନ ସୁମରି,
ନୁହଇ ଗୁରୁ ଭକତି ।
ଅନୁକ୍ଷଣେ ମୋତେ, ସୁସ୍ଥ ନାହିଁ ଚିତ୍ତେ,
ବିଷୟା ଧନ୍ଦାରେ ମାତି ଯେ ।।୨।।
ନ ପଶେ ହୃଦୟେ, ନ ଭେଦଇ କାୟେ,
ନାହିଁ ମୋର ଜ୍ଞାନଗତି ।
କାଳ ଖଡ଼୍ଗ କାଟି, ପକାଉଛି ବାଣ୍ଟି,
ମନ ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି ଯେ ।।୩।।
ନିଶବଦ ଘରୁ, ଉଦେ ହେଲେ ଗୁରୁ,
ବିଜେ କଲେ ଏ ଧରିତ୍ରୀ ।
ସଂସାର ସାଗରେ, ଦିଗ ଦିଗାନ୍ତରେ,
କଳି ଘୋଟିଅଛି ପୃଥ୍ୱୀ ଯେ ।।୪।।
ଦେଖ ଦେଖ ପ୍ରଭୁ, ପାପକର୍ମ ଯୋଗୁଁ,
ହୋଇଲାଣି ଅପକୀର୍ତ୍ତି ।
ଏ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ, ଯେମନ୍ତେ ରହିବ,
ଭାରା ଛେଦି କର ସ୍ଥିତି ଯେ ।।୫।।
ଅଶେଷ ଭୁବନ, ଶୁଣ ସର୍ବଜନ,
ଡାକ ଦେଉଅଛି ନିତି ।
ଭଣେ ଭୀମହୀନ, ପାମର ଅଜ୍ଞାନ,
ଗୁରୁପାଦେ ଦେଇ ମତି ଯେ ।।୬।।
(୧୧)
କ୍ଷମା କର ଅପରାଧ ।
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବଙ୍କୁ ସମ୍ପାଦ ଯେ ।। ଘୋଷା ।।
ପ୍ରକୃତିରେ ଜୀବ ପଡ଼ି ଭବାର୍ଣ୍ଣବ ଭକ୍ଷୁଅଛି ମାଂସ ମଦ ।
ଏହାଙ୍କର ଦୋଷ ଧଇଲେ କି ହେବ
ଗୁରୁ ତ ପରମ ଆଦ୍ୟ ଯେ ।।୧।।
ଜଙ୍ଗମ ହୋଇ ଏ କିଛି ନ ଜାଣନ୍ତି ବେଦ ପୁରାଣର ଭେଦ ।
ୟାଙ୍କୁ କୋପ କଲେ କି କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ
ମନେ ନ ଧର ବିଶାଦ ଯେ ।।୨।।
ସ୍ଥାବରମାନେ ଯେ କିପରି ଜାଣିବେ ପରଂବ୍ରହ୍ମର ସମ୍ବାଦ ।
ସଂହାରଣ କଲେ କି ଯଶ ରହିବ ଚକ୍ରରେ
ନ କର ଛେଦ ଯେ ।।୩।।
କୀଟପଖାନି କିସ ନାମ ଜାଣନ୍ତି ଲୁଚନ୍ତି ବିଳର ମଧ୍ୟ ।
ଅଜ୍ଞାନୀ ପ୍ରାଣୀକି କିମ୍ପାଇଁ ନାଶିବ
ଆପେ ବୁଝି ହୁଅ ବୋଧ ଯେ ।।୪।।
ପତଙ୍ଗ ଜାତି କେଉଁ ଭକ୍ତି ଜାଣନ୍ତି ଆକାଶରେ ତାଙ୍କ ନାଦ ।
ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ ଜନଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିକରି ସ୍ୱାମୀ
ଅସାଧ୍ୟକୁ କର ସାଧ୍ୟ ଯେ ।।୫।।
ଭାସି ଯାଉଛନ୍ତି କୂଳେ ନ ଲାଗନ୍ତି ଅଗାଧ ସାଗର ହ୍ରଦ ।
ଭଣେ ଭୀମହୀନ ପାମର ଅଜ୍ଞାନ
ଧାୟି ଏକାକ୍ଷର ପାଦ ଯେ ।।୬।।
(୧୨)
ଭଜ ଅଲେଖ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ।
ଈଶ୍ୱର ଧ୍ୟାୟି ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁ ନାମ ଅଜପାକୁ ।। ଘୋଷା ।।
ଦିବାନିଶି ହରିହର ଧ୍ୟାୟିଛନ୍ତି ଯା ପୟର
ସେ ପାଦକୁ ଚିହ୍ନି ଧର ଛେଦ
ମୋହନ ମଦକୁ ।।୧।।
ଏକାକ୍ଷର ଥାଅ ଧ୍ୟାୟି ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଥିବୁ ରହି
ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ନ ଲାଗଇ
ଚିହ୍ନି ଧର ଧର ତାଙ୍କୁ ।।୨।।
ଛାଡ଼ି ଏ ସକଳ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଭଜ ଏକା ନିରିବେଦ
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବଜନ୍ତୁ
ନ ଚିହ୍ନି ସ୍ୱାମୀ ପାଦକୁ ।।୩।।
ଚାରିବେଦ ଚାରିଗ୍ରନ୍ଥ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଯେ ଯୁକ୍ତ
ଶୁଷ୍କ ପତ୍ର ସଙ୍ଗେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଛାଡ଼ି
ଜପ ଅଜପାକୁ ।।୪।।
ଚାଣକ୍ୟଽବିଧାନ ପାଠ ଏସବୁ ଅଟନ୍ତି ଶାଠ
ସାରସ୍ୱତ ବ୍ୟାକରଣ ତେଜି
ଜପ ଅରୂପକୁ ।।୫।।
ଏକାଦଶ ଯାହା କହି ମାତାର ପଦ୍ମ ସେ ହୋଇ
ତହିଁରେ କି ଲାଭ ପାଇ ଛାଡ଼ି
ଜପ ନିର୍ବେଦକୁ ।।୬।।
ନ ଭଜ ନର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନ ଭଜ ବୃନ୍ଦାବତୀଙ୍କୁ
ମାୟା କଳ୍ପଣାଟି ସେହି ଚିହ୍ନି
ଧର ନିଗମକୁ ।।୭।।
ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣିକ ଏ ସର୍ବେଟି ଅବିବେକ
ଗତିମୁକ୍ତି କିଛି ନାହିଁ ତେଜି
ଧର ଅନାମକୁ ।।୮।।
ଭଣିଲେ ଯେ ଭୀମକନ୍ଧ ପଦ ଅଟଇ ବିଚ୍ଛନ୍ଦ
ଜ୍ଞାନୀଜନେ ଚିହ୍ନି ଧର ଭଜ
ଅନାମ ରୂପକୁ ।।୯।।
(୧୩)
ଭଜ ଅବର୍ଣ୍ଣ ରୂପକୁ ।
ବର୍ଣ୍ଣି ନାହାନ୍ତି ଯୋଗୀଏ ଅବର୍ଣ୍ଣିକା ପୁରୁଷକୁ ।। ଘୋଷା ।।
ସାରଳା ଯେ ସିଦ୍ଧମୁନି ବର୍ଣ୍ଣି ନ ପାରିଲେ ପୁଣି
ଅରୂପ ଅବ୍ୟୟ ନାମ
ଚିହ୍ନି ଧର ତାଙ୍କୁ ।।୧।।
ନାରଦ ଅଗସ୍ତି ମୁନି କଣ୍ୱ କପିଳ ଏ ତିନି
ଯୋଗଧ୍ୟାନେ ମନଦେଇ
ଦୃଶ୍ୟ ନ ପାଇଲେ ଯା’ଙ୍କୁ ।।୨।।
ବ୍ରହ୍ମାଏ କରିଣ ଧ୍ୟାନ ନ ପାଇଲେ ଯନ୍ତ୍ର ଶୂନ୍ୟ
ଚାରିବେଦରେ ଲୋଡ଼ିଲେ
ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମ ପାଦକୁ ।।୩।।
ଚାରିବେଦେ ନାହିଁ ସେହୁ ଲୋଡ଼ିଲେ ପାଇବେ କାହୁଁ
ଛଡ଼ବେଦ ନ ଭେଟନ୍ତି
ଅବର୍ଣ୍ଣିକା ପୁରୁଷକୁ ।।୪।।
ଏ ଦେହରେ ରହିଅଛି ଚିହ୍ନି ଧର ଧର ବାଛି
ଯେ ଚିହ୍ନି ପାରିବ ତାଙ୍କୁ
ରହିବ ଚାରି ଯୁଗକୁ ।।୫।।
ଭଣିଲେ ସେ ଭୀମବନ୍ଧ ଖୋଜୁ ଅଛି ସ୍ୱାମୀ ପଦ
ପାଉ ନାହାନ୍ତିଟି ଅନ୍ତ
ଅନାମିକା ପୁରୁଷକୁ ।।୬।।
(୧୪)
ଭଜ ଅଲେଖ ରୂପକୁ ।
ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମେ ଚିତ୍ତ ଦେଇ ଭଜ ଅରୂପ ରୂପକୁ ।। ଘୋଷା ।।
ଅଲେଖ ରୂପକୁ ଯେହି ନିରନ୍ତରେ ଭାବୁଥାଇ
ତା ପାଦେ ଶରଣ ମୋର
ଧ୍ୟାୟି ଅରୂପାନନ୍ଦକୁ ।।୧।।
ଚାରିଯୁଗେ ଚାରିବେଦେ ନ ସେବିଲେ ସ୍ୱାମୀପାଦେ
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜନ୍ତୁଜୀବ
ଚିହ୍ନି ନ ପାରିଲେ ଯା’କୁ ।।୨।।
ଚାରି କର୍ମ ଚାରି ଧର୍ମ ନ ପାଇଲେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ
ଛଡ଼ଋତୁ ଦିବା ନିଶି
ଅନ୍ତ ନ ପାଇଲେ ଯା’କୁ ।।୩।।
ସିଦ୍ଧାନ୍ତୀ ଯୋଗାନ୍ତୀ ଯୋଗୀ ଦେବାନ୍ତୀ ନାଗାନ୍ତୀ ଭୋଗୀ
କୋଟି କୋଟି ତପ କରି
ଦେଖି ନ ପାରିଲେ ଯା’କୁ ।।୪।।
ନବ ଲକ୍ଷ ତାରାଗଣ ଗମି ନ ପାଇଲେ ଜ୍ଞାନ
ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚାରିଦିଗ
ନ ପାଇ ଆଦ୍ୟ ମଧ୍ୟକୁ ।।୫।।
ତେତିଶ କୋଟି ଦେବଗଣ ଯୋଗୀ ଋଷି ରୁଦ୍ର ଜାଣ
ରାମକୃଷ୍ଣ ବଳଦେବ
ନ ଚିହ୍ନି ସ୍ୱାମୀ ପାଦକୁ ।।୬।।
ଭଣିଲେ ଯେ ଭୀମକନ୍ଧ ଅରୂପ ପୟର ବିନ୍ଦ
ଧ୍ୟାୟି ଅଛି ହୃଦଗତେ
ଅଲେଖ ବ୍ରହ୍ମ ପାଦକୁ ।।୭।।
(୧୫)
ଭଜ ଆହେ ଜ୍ୟୋତିନାଦ କରୁଛି ବୀଣା ଶବଦ ।
ଶବଦ ଉପରେ ରହିଅଛିଟି ନିର୍ବେଦ ।। ଘୋଷା ।।
ବେଦର ଉପରେ ବେଦ ରହିଅଛିଟି ନିର୍ବେଦ
ନିର୍ବେଦ ଉପରେ ଅଛ ଅଣାକାର ପଦ ।।୧।।
ଅଣାକାର ପାଦ ବିନ୍ଦ ଗଳୁଅଛି ମକରନ୍ଦ
ଧ୍ୟାନ କରି ସାଧୁଜନେ ପିଅ ମକରନ୍ଦ ।।୨।।
ଅଲେଖ ଶୂନ୍ୟ ଶବଦ ଶୂନ୍ୟେ କରୁଅଛି ନାଦ
ଶୂନ୍ୟପୁରେ ଦ୍ୱାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ଚାରିବେଦ ।।୩।।
ଶୂନ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ପାଦମୋଦ ରହିଛନ୍ତି ଛଡ଼ବେଦ
ଛଡ଼ ମଣ୍ଡଳରେ ଶୂନ୍ୟ ରୂପ କରି ନାଦ ।।୪।।
ଋକ୍ ସାମ ଯଜୁ ଅଥ ତଳପାବଚ୍ଛରେ ମୁଦ
ଅଲେଖ ବ୍ରହ୍ମେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ କରିଛନ୍ତି ଭେଦ ।।୫।।
ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମର ପଦ ଭଜିଣ କରନ୍ତି ମୁଦ
ଭଜୁଛନ୍ତି ନିର୍ବେଦରେ ଭକ୍ତଜନ ବୃନ୍ଦ ।।୬।।
ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମନାଦ ରହି ଅନାମିକା ପଦ
ବୀଣାଯନ୍ତ୍ର ଚାଳୁଛନ୍ତି ଅଲେଖ ନିର୍ବେଦ ।।୭।।
ଅଲେଖ ଅରୂପାନନ୍ଦ ଶୂନ୍ୟେ ରାଉଅଛି ନାଦ
ଲୟ କରି ସାଧୁଜନେ ମନକୁ ନିରୋଧ ।।୮।।
ଧର ନିଷ୍କାମ ନିର୍ବେଦ ମାୟା ଜାଲମାନ ଛେଦ
ଶୂନ୍ୟେ ଜ୍ୟୋତିପାଦ ଚିତ୍ତେ ମନକୁ ମୋଦ ।।୯।।
ଅଣାକାର ପାଦବିନ୍ଦ ଝରୁଅଛି ମକରନ୍ଦ
ଭଣିଲେ ସେ ଭୀମକନ୍ଧ କବିକୁଳ ଚାନ୍ଦ ।।୧୦।।
(୧୬)
ମନର ଭିତରେ କଲେ ଭକତି ଗୋ
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଗୁରୁବେଦ ଜାଣନ୍ତି ଗୋ ।। ଘୋଷା ।।
ନାମକୁ ଭଜିଲେ ଚିହ୍ନି ପାଷାଣ ହୁଅଇ ପାଣି
କାଷ୍ଠ ପଲ୍ଲବନ୍ତି ଗୋ, କୁସୁମ ଫୁଟନ୍ତି
ଥିଲେ ପୂର୍ବର ବାସନା ଗୁଣ ତା’ର ପଡ଼େ ଚିହ୍ନା
ମୁକ ଜଡ଼ା ଚାରିବେଦ କହନ୍ତି ଗୋ ।।୧।।
ମୂର୍ଖ ହୁଅନ୍ତି ପଣ୍ଡିତା ପା’ନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ହେତୁ ଚେତା
ବାନା ଉଡ଼େ ପୃଥ୍ୱୀ ଗୋ, ବଢିଲେ କୀରତି
ଅନୁଭବ ଥିଲେ ବୁଦ୍ଧି ପାଇବ ବ୍ରହ୍ମକୁ ସାଧି
ପ୍ରାପତ ହୁଅଇ ଗତି ମୁକତି ଗୋ ।।୨।।
ଅନ୍ଧାର ଘରରେ ନିତି ବିନା ତଇଳରେ ବତୀ
ଲଗାଇ ପାରନ୍ତି ଗୋ, ନିଷ୍ଠାଥିଲେ ମତି
ଆରତେ ଭଜିଲେ ନାମ ଦଣ୍ଡି ନ ପାରଇ ଯମ
ପଙ୍ଗୁ ଗିରିବର ଲଙ୍ଘି ଯାଆନ୍ତି ଗୋ ।।୩।।
ଅକର୍ମରୁ କର୍ମ ଉଦେ ଗମନ୍ତି ଅନାମ ଭେଦେ
ଛିଡ଼େ ଭବ ଭ୍ରାନ୍ତି ଗୋ, ନ ପଡ଼େ ବିପତ୍ତ
କାମନା କଳ୍ପନା ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ମନୋବାଞ୍ଛା
ଅବଶ୍ୟ ସେ ଫଳ ବସି ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଗୋ ।।୪।।
ନିଶବ୍ଦ ଘରୁ ଶବଦ ଜନ୍ମ ହୋଇ ଚାରିବେଦ
ମହିମା ଜାଣନ୍ତି ଗୋ, ଶାସ୍ତ୍ରେ ବଖାଣନ୍ତି
ଲାଗିଥାଇ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ପଣ୍ଡିତ ସୁଜ୍ଞାନୀ ବୁଝ
କବିକୃତ କରି ପଦ ଯୋଡ଼ନ୍ତି ଗୋ ।।୫।।
ଅନ୍ତର୍ଗତ କଥା ସବୁ ଜାଣନ୍ତି ଅଲେଖ ପ୍ରଭୁ
ସର୍ବଠାରେ ଥା’ନ୍ତି ଗୋ, ରୂପେ ନ ଦିଶନ୍ତି
କହେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ବୁଝିଲେ ତତ୍ତ୍ୱ
ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନରେ ଥିଲେ ଶୁଣନ୍ତି ଗୋ ।।୬।।
(୧୭)
ନିରନ୍ତରେ ଭଜୁଥାଅ ନାମକୁ ଗୋ
ଛାଡ଼ି ସୁତ ଚିତ୍ତ ଦାରା ଧନକୁ ଗୋ ।। ଘୋଷା ।।
ଏ ଯେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ୱ ଏ ଜୀବ ଆତ୍ମାକୁ ହିତ
ଆସଇ ମନକୁ ଗୋ, ସୁଜ୍ଞାନୀ ଜନଙ୍କୁ
ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି ମାରି ମନ ପବନରେ ଭରି
ଧରିଥିବ ମନଧ୍ୟାନ ଯୋଗକୁ ଗୋ ।।୧।।
ଏତେବେଳେ ଥିଲେ ବାଞ୍ଛି ନିଶ୍ଚୟେ ରଖିବେ ସଞ୍ଚି
ଆଗତ ଦିନକୁ ଗୋ, ଭକତମାନଙ୍କୁ
ପୃଥ୍ୱୀ ହୋଇଲେ ଉତ୍ସୁକ ଶୂନ୍ୟରୁ ପଡ଼ିବ ଡାକ
ଡେରିଥିବ ବାମକର କର୍ଣ୍ଣକୁ ଗୋ ।।୨।।
ଅମଡ଼ା ଅପୋଡ଼ ଭୂଇଁ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଗମ୍ୟ ନାହିଁ
ଲୋଡ଼ ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଗୋ, ସୁମରି ଗୁରୁଙ୍କୁ
ପାଞ୍ଚମନ କଲେ ତତ୍ତ୍ୱ ପାଇବ ପୂର୍ବର ହେତୁ
ଭାଜନ ହୋଇବ ଦାସ ପଣକୁ ଗୋ ।।୩।।
ଗମି ପାରିଲେ ସେ ପୁର ଯୁଗ ଯୁଗାନ୍ତେ ଅମର
ଛେଦଇ ଭୟକୁ ଗୋ, ଭେଦଇ ଜ୍ଞାନକୁ
ସୁଜନେ ନ ଦେବ ଦୋଷ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଆଜ୍ଞାରେ ଦୃଶ୍ୟ
ସେଠାରୁ ଫିଟିଛି ବାଟ ଶୂନ୍ୟକୁ ଗୋ ।।୪।।
ବହୁଛି ବସନ୍ତ ତହିଁ କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ବାଧା ନାହିଁ
ସୁସ୍ଥ ଏ ପିଣ୍ଡକୁ ଗୋ, ଆଶ୍ୟ ଏ ଜୀବକୁ
ସଦବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଏହି ତିନି ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ନ ପାଇ
ହିତକୁ ଆସଇ ଜ୍ଞାନୀ ଜନକୁ ଗୋ ।।୫।।
ବ୍ରହ୍ମଲୋକଙ୍କର ବାସ ତହିଁକି କରିଛି ଆଶ
ବିଚାରି ମନକୁ ଗୋ, ନ ଭଜି ଆନକୁ
କହେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଯେମନ୍ତେ ସତ୍ୟ
ଭାଗ୍ୟେ ଥିଲେ ଯିବି ତପୋବନକୁ ଗୋ ।।୬।।
(୧୮)
ଗୁରୁ ପାଦତଳେ ଗତି ମୁକତି ଗୋ
ଆଉ କଥାମାନ ଫଳ ସୁରତି ଗୋ ।। ପଦ ।।
ଅତିଥିକୁ ଦେଖି ମାନ୍ୟ ଆତ୍ମା ଚିହ୍ନି ଅନ୍ନଦାନ
ଯେ ଅବା ଦିଅନ୍ତି ଗୋ, ଧର୍ମକୁ ଲଭନ୍ତି ।
ବୋଲାନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭକତ ଦାନୀ ପଣେ ସାମରଥ
ପଣ୍ଡିତ ସୁଜ୍ଞାନୀ ସେହୁ ଅଟନ୍ତି ଗୋ ।।୧।।
ପୁଣ୍ୟ ଯେବେ କରିଥିବୁ ଧର୍ମ ତାକୁ ସାହା ହେବ
ବ୍ରହ୍ମକୁ ଚିହ୍ନନ୍ତି ଗୋ, ବୈକୁଣ୍ଠେ ବସନ୍ତି ।
ଅଟନ୍ତି ସେ ମହାଜନ ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ
କଟିତ ହୁଅଇ କାଳ ବିପତ୍ତି ଗୋ ।।୨।।
ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିଲା ଲୋକ ସକଳଠାରୁ ଅଧିକ
ପାଦକୁ ସେବନ୍ତି ଗୋ, ଭେଦକୁ ଜାଣନ୍ତି ।
ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମ ତୁଟିଯାଇ ମାୟା ଭ୍ରମ
ଅନଳ ପରାଏ ଅଙ୍ଗ ମୂରତି ଗୋ ।।୩।।
ଅଲେଖ ପୁରୁଷ ଯେହୁ ଲେଖାରେ ନ ବସେ ସେହୁ
ଅଶ୍ରୁତି ଅମୂର୍ତ୍ତି ଗୋ, ନାହିଁ ରୂପକାନ୍ତି ।
ମହାଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ ନିଶବ୍ଦରେ ଛନ୍ତି ରହି
ଛପନା କୋଟି ଜୀବର ସମ୍ପତ୍ତି ଗୋ ।।୪।।
ନିଗମ ଭୁବନ ସେହି ମହା ଦୁର୍ଗମ ଅଟଇ
ଗଲେ ନ ଆସନ୍ତି ଗୋ, ପେଲି ନ ପଶନ୍ତି ।
ତହିଁକି ଦୃଷ୍ଟି ଲଗାଇ ଯେ ପାରିଲେ ଧର ଯାଇ
ଭକତ ପଣକୁ ଯେହୁ ଶକତି ଗୋ ।।୫।।
ଭାବକୁ ଆସନ୍ତି ଚାଲି ପୁଣି ପଛେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଛଳି
ସତ୍ୟ ଥିଲେ ଥାନ୍ତି ଗୋ, ଅସତ୍ୟେ ନ ଥାନ୍ତି ।
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଧ୍ୟାୟି ଗୁରୁ ପାଦଗତ
ନିଷ୍କାମ ନିର୍ଗୁଣେ ଧରା ଦିଅନ୍ତି ଗୋ ।।୬।।
(୧୯)
ତତ୍ତ୍ୱ କଲେ ସତ୍ୟ ହେବ ଉଦୟେ ଗୋ
ଏଥିରେ ନ କର କିଛି ସଂଶୟେ ଗୋ ।। ପଦ ।।
ହେତୁ ଚେତା ଦ୍ୱାରେ ଧର ବିଅର୍ଥେ ଭ୍ରମି ନ ମର
ଭଜ ନିଷ୍କାମରେ ଗୋ, ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଆଜ୍ଞାରେ ।
ଚାହିଁ ଯେବେ ଦେବେ ଗୁରୁ ସୁଦୟା ହେବ ଛାମୁରୁ
ଏ ପିଣ୍ଡ ପରାଣ ହେବ ଅକ୍ଷୟେ ଗୋ ।।୧।।
ଆପଣା ଜିହ୍ୱାରେ ସତ୍ୟ ରଖିପାରିଲେ ଭକତ
ଧ୍ୟାୟି ପାଦତଳେ ଗୋ, ପୂର୍ବ ତପ ଥିଲେ
କାମ କଳ୍ପଣା ନିବାର ଭବ ଭୟ କରି ଦୂର
ହାରି ଗୁହାରି ବୁଝିବେ ନିଶ୍ଚୟେ ଗୋ ।।୨।।
ଆତଙ୍କେ ଡାକିବ ଯେବେ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣିଲେ ଆସିବେ
ଜାଣିବେ ଅନ୍ତରେ ଗୋ, ଭକତ ହିତରେ
ଅନାଦି ସେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଭକ୍ତ ହିତେ ବଶ ହୋଇ
ଚିତ୍ତକୁ ଜାଣି କରିବେ ବିଜୟେ ଗୋ ।।୩।।
ବ୍ରହ୍ମପାଶେ ନାମ ଅଛି ଘୋଡ଼ାଇ କରି ରଖିଛି
ଚର୍ମ ନୟନକୁ ଗୋ, ନ ଦିଶେ କାହାକୁ
ଜ୍ଞାନ ନୟନେ ଦିଶଇ ଦୂରେ ନାହିଁ ପାଶେ ଥାଇ
ଚିହ୍ନିପାରିଲେ କରନ୍ତି ସୁଦୟେ ଗୋ ।।୪।।
ଗୁରୁ ପାଦେ ସେବା କର ନାମ ବ୍ରହ୍ମରେ ବିହର
ଅଛି ଯେବେ ଭାଗ୍ୟ ଗୋ, ଦିଆଯିବ ଭାଗ
କୋଟି ଜନ୍ମ ପାପ ଯିବ ହେତୁ ଚେତା ନ ବୁଡ଼ିବ
ଚିହ୍ନି ପାରିବ ଯେମନ୍ତେ ସ୍ୱଦେହେ ଗୋ ।।୫।।
ଯାର ରୂପ ରେଖ ନାହିଁ ନରଦେହ ଛନ୍ତି ବହି
କହୁଛନ୍ତି କଥା ଗୋ, ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରତା
ଭଣେ ଭୀମ ହୀନ ଭୋଇ ସଦା ଅପରାଧୀ ହୋଇ
କରଯୋଡ଼ି ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ବିନୟେ ଗୋ ।।୬।।
(୨୦)
ଶୂନ୍ୟବାସୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଆସି ବିଜେ କଲେ ରବିତଳେ ।। ଘୋଷା ।।
ଲୋଡ଼ ଯାଇଁ ଚାରିଦିଗେ ଏକମନ ହୋଇ ସର୍ବେ
ନିଶ୍ଚୟେ ପାଇବ ଭେଟ,
ହୃଦେ ସୁମରି ଡାକିଲେ ।।୧।।
ଉଚ୍ଚବାଚ କଥା ଛାଡ଼ ନିଷ୍କାମ ପ୍ରେମରେ ବୁଡ଼
ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବେ ପ୍ରଭୁ
ଯହିଁ ଇଚ୍ଛା ତହିଁ ଥିଲେ ।।୨।।
ମନ ମୋଟେ ହୋଇବାରୁ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ମଣିଲେ ଗରୁ
ପଥରେ କଚାଡ଼ି ଦେଲେ
ଏବେ ହୋ ଚେତ ସକଳେ ।।୩।।
ଏକାକ୍ଷର ପଦ ଧ୍ୟାୟି ଡାକ ଏକମୁଖ ହୋଇ
ଗୁପତରେ ଦେହ-ଧରିଛନ୍ତି
ଅବନୀ ମଣ୍ଡଳେ ।।୪।।
ଅନ୍ଧାର ହେଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଜମ୍ବୁଦ୍ୱୀପ ନବଖଣ୍ଡ
ରହିବ ଯେବେ ତ୍ରିପୁରେ
ଠାବ କର ଏତେବେଳେ ।।୫।।
ଯେ ଅବା ଅଛ ଭକତ ସମ୍ଭାଳି ରଖ ଜଗତ
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ପୃଥ୍ୱୀ
ବଞ୍ଚାଅ ଏ କଳିକାଳେ ।।୬।।
(୨୧)
ଧର୍ମ ଧାରଣେ ଧରିତ୍ରୀ ରହିଛି ଚାରି ଯୁଗରେ ।। ଘୋଷା ।।
ଶାନ୍ତଶୀଳ ଦୟାକ୍ଷମ ଏହା ପାଳିବ ଯେ ଜନ
ଆତ୍ମା ଚିହ୍ନି ଅନ୍ନଦାନ
ଦେଲେ ବଶ ହୋନ୍ତି ତାରେ ।।୧।।
ନାମରେ ଶରଣ ଯାଅ ଜୀବ ପରେ ଦୟା ବହ
ଏ ଧର୍ମରୁ ସାର
ଆଉ ନାହିଁ ନା ଏ ସଂସାରରେ ।।୨।।
ଶରୀରାର୍ଥେ ଜ୍ଞାନ କର ତେବେ ପାଇବ ଗୋଚର
ସେ ଅଲେଖ ଅଣାକାର
ଅଛନ୍ତି ସର୍ବ ଘଟରେ ।।୩।।
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ସେ ପୁରୁଷ ତାଙ୍କ ମହିମା ଅଶେଷ
ସେବା ଭକତିକି ଜାଣି
ଦୃଶ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି ଭାବରେ ।।୪।।
ମନ ମଧ୍ୟେ କଲେ ତତ୍ତ୍ୱ ତେବେ ଅଛି ସତ୍ୟ କୃତ୍ୟ
ବିଚାରିଲେ ପାଶେ ଛନ୍ତି
ଉଦିତ ଭକ୍ତ ହିତରେ ।।୫।।
ବେନି ନେତ୍ରୁ ଲୁହ ବହେ ହୃଦୟ ସନ୍ତାପି ହୁଏ
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ଭକ୍ତ
ଲୋଡ଼ୁଅଛି ନିରନ୍ତରେ ।।୬।।
(୨୨)
ଜଗତ ଭକତ ଜନ ଆସ ଲୋଡ଼ିବା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ।। ଘୋଷା ।।
ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଜାଣ ଥିଲେ ଯେଉଁ ନାରାୟଣ
ସେ ପ୍ରଭୁ କାହିଁ ରହିଲେ
ତେଜିଣ ତିନି ଦାରୁକୁ ।।୧।।
ମହିମା ଗୋସାଇଁ ଗୁରୁ ସେହି ଅବା ମହାପ୍ରଭୁ
ତାଙ୍କୁ କରିଥିଲୁ ଆଶ
ଶୂନ୍ୟ ହେଲେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ।।୨।।
ଚାରିଦିଗେ ଚାରିଧାମ ଚାରିଧର୍ମ ଚାରିନାମ
ଏଥେ ଅବା ପ୍ରଭୁ
ଥିବେ ପୁଚ୍ଛ ପଣ୍ଡିତ ଜନଙ୍କୁ ।।୩।।
ସାଧୁ ସନ୍ଥ ସୁଜ୍ଞଜନ ଯେ ଅଛ ଜଗତେ ଜାଣ
ହାକିମ ହୁକୁମା ଯେହୁ
କହୁଅଛି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ।।୪।।
ଏତେ କଥା ହୋଇଲାଣି କେହି ନ ପାରୁଛ ଜାଣି
ବିପତ୍ତି ଆଗମ ଅଛି ଏ
ସଂସାର ସାଗରକୁ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମସେନ କନ୍ଧ କଥାକୁ ନ ବୁଝ ମନ୍ଦ
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ରହିବ ବୋଲି
ପରତେ ନାହିଁ ମନକୁ ।।୬।।
(୨୩)
ପୃଥ୍ୱୀ ହେଲାଣି ଅନ୍ଧାର ସମ୍ଭାଳ କେ ଅଛ ଯେବେ ।। ଘୋଷା ।।
କିବା ନାଗାନ୍ତୀ ଯୋଗାନ୍ତୀ କିବା ବେଦାନ୍ତୀ ସିଦ୍ଧାନ୍ତୀ
କି ଅବା ସେ ଯତୀ ସତୀ
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ରଖ ଏବେ ।।୧।।
ଦ୍ୱିପାଦେ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପିଲେ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଗୋପ୍ୟାନ ହେଲେ
ନୂଆରି ରଚନା ହେବ
ଶାସ୍ତ୍ରେ ଶୁଣିଥିଲି ପୂର୍ବେ ।।୨।।
ଯେବଣ ଧର୍ମରେ ପୃଥ୍ୱୀ ରହିବ ଯଶ କୀରତି
ଯେମନ୍ତେ ସତ୍ୟ ଗଚ୍ଛିବ
ସେ ଧର୍ମକୁ ଧର ସର୍ବେ ।।୩।।
ନାମବ୍ରହ୍ମେ ଯେ ଆଶ୍ରିତ ପାଇବ ଗତି ମୁକତ
ଭବ ସାଗରୁ ତରିବ
ରହିବ ଅନନ୍ତ ଗର୍ଭେ ।।୪।।
ଆତ୍ମାକୁ କଲେ ଗୋଚର ପାଇ ଆଦ୍ୟ ଅନ୍ତ ତା’ର
ଦୃଢବନ୍ଧେ ସେବା କର
ନିଶ୍ଚୟେ ସେ ତାରିନେବେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମସେନ କନ୍ଧ ଜୀବନ୍ତେ ହେଲାଣି ବଦ୍ଧ
ଜଣାଉଛି ପାଦବିନ୍ଦ
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ହେଲେ ଜାଣିବେ ।।୬।।
(୨୪)
ମହା ନିର୍ବେଦ ଅଟଇ ଏହୁ ଏ ପଥ,
ଅର୍ନ୍ତଗତେ ନାମ ଭଜି ହୁଅ ସଚେତ ।। ଘୋଷା ।।
ଧର ଏକାଙ୍ଗ ପୟର ଡର ଭୟକୁ ନିବାର
ଧାରଣାକୁ ଦୃଢେ ଧରି ହୁଅ ସଚେତ ।।୧।।
ନିଗମକୁ ଧର ବାଛି ଆଉ ବାଞ୍ଛା ନାହିଁ କିଛି
ଅଛ ଯେବେ ସତ୍ୟ ନିର୍ଗୁଣରେ ଭକତ ।।୨।।
ଯେବେ ଭଜିବ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ପାଷାଣ କରି ହିଆକୁ
ଦେଖୁଅଛ ପରା ରହୁନାହିଁ ମହତ ।।୩।।
ଏ କଳି ଯୁଗରେ ଏକା ଉଦୟେ ମହିମା ଦୀକ୍ଷା
କର ସର୍ବେ ଆତ୍ମା ଭକ୍ତି ହୋଇ ଏକାନ୍ତ ।।୪।।
ପ୍ରକାଶ ହୋଇଛି ଧର୍ମ ସେହିଟି ସାକ୍ଷାତେ ବ୍ରହ୍ମ
ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ରକ୍ଷା ଅଛି ଜଗତ ।।୫।।
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟି ଦିବା ନିଶି ଚିତ୍ତ ଦେଇ
ଭଣେ ପାମର ଅଜ୍ଞାନ ଭୀମ ଅର୍କ୍ଷିତ ।।୬।।
(୨୫)
ନିରତେ ଭଜ ତରିବ ଭବ ସାଗରୁ
ନାମ ବହି ଆସୁଅଛି ଅଣ ଅକ୍ଷରୁ ।। ଘୋଷା ।।
ସୁଖ ଭୋଗ ତେଜ୍ୟା କରି ଭୂମି ଆସନେ ବିହରି
ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁକୁ ନିବାର ଏହି ଅଙ୍ଗରୁ ।।୧।।
କାମ କ୍ରୋଧ ଲୋଭ ମୋହ ଛନ୍ଦ ବାଦ ହିଂସା ଦ୍ରୋହ
ଆୟତ କରାଇ ରଖ ଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ୱରୁ ।।୨।।
ଖଚ ମିଛ କଥା ଛାଡ଼ ନିର୍ବେଦରେ କର ଦୃଢ
ସେବା ଜାଗି ସୁଧା ପାନ ପିଅ ପୟରୁ ।।୩।।
ସେହିଟି ପୃଥିବୀ ଠୁଳ ଫୁଟି ଯେସନେକ ଫୁଲ
ଦଶ ଅବତାର ଆତଯାତ ସେଠାରୁ ।।୪।।
ଚାରିଯୁଗେ ଯେହୁ ମୋକ୍ଷ ଏତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ଡାକ
ନିଶ୍ଚୟ ତରିବ ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ।।୫।।
କଳି ଉତ୍ପାତ ହେଲାଣି ଧର୍ମ ଇଜତ ଗଲାଣି
ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ ତ୍ରାହିକର ନିନ୍ଦାରୁ ।।୬।।
(୨୬)
ଚେତାରେ ଉଠ ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣି ଶବଦ,
ଗୁରୁ ବଚନରେ ନାମ ଭଜ ନିର୍ବେଦ ।। ଘୋଷା ।।
ମାୟା ମୋହ ତେଜ ବେଗେ ସାବଧାନ ହୁଅ ସର୍ବେ
କଳିଯୁଗ ଭୟ ଦେଖି ନୁହ ସ୍ତବ୍ଧ ।।୧।।
ତୁମେ ଅବା ବୋଲୁଥିବ ଅକାରଣ ହେବ ଜୀବ
ସତ୍ୟଧର୍ମ ଏହୁ ଅଟେ ନୁହ ଅବୋଧ ।।୨।।
ଗରବିତା ନାହିଁ ବୁହ ଛାଡ଼ିଯିବ ନିଜ ଦେହ
ମୁକ୍ତି ଗୁରୁ ଦ୍ୱାରେ ନ କର ନା ବିବାଦ ।।୩।।
ଢାଙ୍କିଛି ମାୟା କୁହୁଡ଼ି ଶତେପୁର କରି ବେଢି
ଏକା ଦିବସକେ ଲଭିବ କି ସେ ପଦ ।।୪।।
ଅନାମିକା ପଦ ଯେଟି ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟେ ଅଛି ଫୁଟି
ବାସ କରୁଅଛି ତିନିପୁରେ ଆମୋଦ ।।୫।।
ତିନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରୁ ଆସି ଖଟିଛନ୍ତି ଦାସ ଦାସୀ
ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ ହୃଦେ କରି ସମ୍ପାଦ ।।୬।।
(୨୭)
ଧର ନିର୍ବନ୍ଧେ ନାମକୁ ଭାସି ନ ଯିବ
ଗୁରୁ ଦୟା କଲେ ଜୀବ ମୁକ୍ତି ପାଇବ ।। ଘୋଷା ।।
ମହା ଅନର୍ଥ ହେଉଛି କାର ଚେତା ନ ରହୁଛି
ମହିମା ଭଜିଲେ କଳିଯୁଗୁ ବଞ୍ଚିବ ।।୧।।
କାହିଁରେ ନାହିଁ ନା ଫଳ ବ୍ରହ୍ମକୁ ଭଜ ସକଳ
ସ୍ୱାମୀ ସେବା କଲେ ପିଣ୍ଡୁ ପ୍ରାଣ ତରିବ ।।୨।।
ତପ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲାଣି ସବୁ ନିକଟ ହେଲାଣି
କଳି ସତ୍ୟ ଦୁହିଁଙ୍କର ଭେଟ ପଡ଼ିବ ।।୩।।
କଳିଯୁଗ ହଟପଟ ଲାଗିଅଛି ନବକୂଟ
ନିନ୍ଦା ଗର୍ବ ଗାଳି ଯେହୁ ସହି ପାରିବ ।।୪।।
ଅନାଦି ମଣ୍ଡିବେ ସଭା ଯାର ହାନି ଲାଭ ହେବା
ଯା’କୁ ଯେଉଁ ରୂପେ କରାଇବେ ସଂଯୋଗ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟି
ନାମ ଭଜିଥିବ ଯେହୁ ସେହୁ ତରିବ ।।୬।।
(୨୮)
କାହିଁ ବିଜୟେ ମୋ ଇଷ୍ଟ ବାନ୍ଧବ
ଛନ୍ତି କେତେ ଦୂର କେଉଁଠାରେ ଘର
ଦେଖିଅଛ ଯେବେ କହିବ ।। ଘୋଷା ।।
ସ୍ନେହ ନାହିଁ ଛନ୍ତି ପ୍ରୀତି ଲଗାଇ,
ଦେଖା ଦେଖି ନାହିଁ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନୁହଇ,
ପ୍ରତିଦିନ କଥା ବାରତା ଲାଗିଛି
କେତେ ଦିନେ ଭେଟ ପଡ଼ିବ ।।୧।।
ବସ୍ତି ଦେଇଛନ୍ତି ସ୍ଥାନ ନ ଥାଇ,
ଘର ଦେଲେ ଛଣ କୁଟା ନ ଛାଇ,
ଦ୍ୱାର ଦେଇଛନ୍ତି ନାହିଁ ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତି
କେଉଁ ରୂପେ ଯାଇଁ ଆସିବ ।।୨।।
ଅକର୍ମ ଦାୟକ ପରା ବୋଲାନ୍ତି,
କର୍ମେ ନାହିଁ ଥିଲେ ଯାଚି ଦିଅନ୍ତି,
ଦରିଦ୍ର ଅଟନ୍ତି ଦାତାପଣେ ଦ୍ୟନ୍ତି
ସେବା ନ କରନ୍ତେ ଫଳ ମିଳିବ ।।୩।।
ସର୍ବ ଗୃହରେ କୁଣିଆ ହୁଅନ୍ତି,
ବନ୍ଧୁ ବୋଲି କେହି ଚିହ୍ନି ନାହାନ୍ତି,
ପାଶରେ ନ ଥାଇ କଷଣ ପେଡ଼ନ୍ତି
ତାଙ୍କ ଗୁଣମାନ କେହୁ ଶୁଝିବ ।।୪।।
ବାନା ତିନିପୁର ମଧ୍ୟେ ଉଡୁଛି,
ଧର୍ମେ ନାହିଁ ପୁଣ୍ୟେ ପୃଥ୍ୱୀ ପୂରିଛି,
ଯଶ ନାହିଁ କୀର୍ତ୍ତି ପ୍ରକାଶ ହୋଇଛି
ଚାରି ଯୁଗକୁ ସେ ରହିବ ।।୫।।
ଫୁଟି ନ କାନ୍ଦି କରନ୍ତି ରୋଦନ,
ଅଗ୍ନି ନାହିଁ ପୋଡ଼ୁଅଛି ଜୀବନ,
ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଗୁରୁ ପାଦଗତ
ଜଣାଇଲେ ଦୁଃଖ ଫିଟିବ ।।୬।।
(୨୯)
ଭେଟ ପାଇଲେ କରନ୍ତି ବିନତି ।
କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ପାଦତଳେ ପଡ଼ି
ଦୁଃଖ ସୁଖ ମୋର ଜଣାନ୍ତି ।। ଘୋଷା ।।
ହସ୍ତ ନ ଲଗାଇ ପିଣ୍ଡ ଗଢନ୍ତି,
ଜୀବ ପରମ ଏ ଅଙ୍ଗେ ଅଛନ୍ତି,
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କରି ଥୋଇଛନ୍ତି ବାରି
ଏକଠାରେ ଯୁବା ଯୁବତୀ ।।୧।।
ଝିଅ ନ ନେଇ ଜୁଆଇଁ ବୋଲାନ୍ତି,
ଯୋଗ ନାହିଁ ବନ୍ଦାପନା ହୁଅନ୍ତି,
ଏକ ଘରେ ଥାଇ ଛୁଆଁ ଛୁଇଁ ନାହିଁ
କରୁଛନ୍ତି ସୁଖ ସୁରତି ।।୨।।
ପାଶେ ଥାଇ ଦୂରାନ୍ତରେ ନିବାରି,
ଛପ୍ନାକୋଟି କୁଟୁମ୍ବକୁ ଆବୋରି,
ଭଣ୍ଡାର ନ ଥାଇ ପଡ଼ି ବାଣ୍ଟୁଛନ୍ତି
ପ୍ରତିପାଳ କରୁଅଛନ୍ତି ।।୩।।
ସେବା ଭକ୍ତି ନାହିଁ ସେବା କରନ୍ତି,
ପାଦତଳେ ତିନିପୁର ଖଟନ୍ତି,
ଯାଚି ନ ଦିଅନ୍ତି ଫଳ ପାଉଛନ୍ତି
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନ ଯାଇ ତରୁଅଛନ୍ତି ।।୪।।
ନାମ ନାହିଁ ଅନାମିକା ପୁରୁଷ,
ରୂପେ-ଥାଇ ଅରୂପରେ ଅଦୃଶ୍ୟ,
ନ ଭଜିଲେ ଆପେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି
ନ ଦେଖିଣ ବ୍ରହ୍ମେ ଲୀନ ହୁଅନ୍ତି ।।୫।।
ଡକ୍କା ନ ବାଜନ୍ତେ ନବ ଖଣ୍ଡରେ,
ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲାଣି ତିନିପୁରରେ,
ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ ଅରୂପକୁ ଧ୍ୟାୟି
ଗୁରୁ ଚରଣରେ ରହୁ ମୋ ମତି ।।୬।।
(୩୦)
ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ଖେଳୁଛନ୍ତି ହେ ।
ନରରୂପେ ଦେବା-ଦେବୀ ଖଟିଛନ୍ତି ହେ
।। ଘୋଷା ।।
ସେହି ଏକା ମହାଗୁରୁ ବିଜୟେ ଶୂନ୍ୟ ମନ୍ଦିରୁ
ସଂଶୟ ଛାଡ଼ି ହୃଦରୁ କର ସ୍ତୁତି ହେ ।।୧।।
ସେହିଟି ଜୀବର ଧନ ଅପ୍ରତେ ନ କର ମନ
ଭଲ କରି ଏବେ ଚିହ୍ନିଧର ଚେତି ହେ ।।୨।।
ଠାକୁର ମହିମା ସେହି ଏକା ଗୁରୁ ଶୂନ୍ୟଦେହୀ
ଧନ୍ଦି ହେଉଛ କିମ୍ପାଇଁ କରି ଭୀତି ହେ ।।୩।।
ବେଳ ଥାଉଁ ବସା ଧର ଜ୍ଞାନେ ସାଧୁସଙ୍ଗ କର
ଛାମୁରେ କର ଗୋଚର ଦେବେ ସ୍ଥିତି ହେ ।।୪।।
ତୋଳି ବିଚିତ୍ର ମନ୍ଦିର ପଡ଼ୁଛି ଛତ୍ର ଚାମର
ବେଢିଛନ୍ତି ସୁର ନର ଚଉକତି ହେ ।।୫।।
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟି ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ
ଆନନ୍ଦେ ଶୋଭା ପାଉଛି ଏ ଧରିତ୍ରୀ ହେ ।।
(୩୧)
ମହାନିତ୍ୟ ଖେଳ ଦେଖ ଜମ୍ବୁଦ୍ୱୀପେ ହେ
ଶରୀରାର୍ଥ ପରକାଶ ବାହ୍ୟରୂପେ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ସତ୍ୟାଦି ଯୁଗେ ଭକତ ଯା’ର ପାଇଁ ତପୋବନ୍ତ
ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହିତେ ବିଜେ ଆପେ ହେ ।।୧।।
ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ତପୀ ଭକ୍ତମାନେ ହେଲେ କପି
ସେହି ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ନିରୋପି ଆତ୍ମାସୁଖେ ହେ ।।୨।।
ଦ୍ୱାପର ଯୁଗକୁ ଚାହିଁ ବ୍ରଜ ଗୋପାଳୁଣୀ ହୋଇ
ବ୍ରହ୍ମ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରେମ ଅଙ୍ଗେ ନାରୀରୂପେ ହେ ।।୩।।
ଏ କଳି ଯୁଗରେ ଦେଖ ଚାରିଯୁଗ ଭକ୍ତଯାକ
ହୋଇଲେଣି ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ପୂର୍ଣ୍ଣ ତପେ ହେ ।।୪।।
ଜନମି ଚାରି ଦିଗରେ ବାଉନ ପାଟକ ଘରେ
ରହିଲେଣି ଠାବେ ଠାବେ ଧ୍ୟାୟି ଥୋକେ ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ ସକଳେ ପାଇବେ ନାହିଁ
ସଦଜ୍ଞାନ ମୁକ୍ତିପଦ ଗୁରୁ ମୁଖେ ହେ ।।୬।।
(୩୨)
ଘୋଟିଲାଣି ଆସି କଥା ଦେଖୁଁ ଦେଖୁଁ ହେ ।
ମନୁଷ୍ୟ କି ପ୍ରଭୁ ସେହି ଚିହ୍ନ ତାଙ୍କୁ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ନିର୍ଗୁଣ ସେ ହୋଇଥିଲା ମହାଶୂନ୍ୟ ନିତ୍ୟ ଲୀଳା
ଦେବ ମାନବରେ ଖେଳା ଏ ଯୁଗକୁ ହେ ।।୧।।
ଅନନ୍ତଙ୍କ ଖେଳ ଏହି କେ କଳିବ ଦେହ ବହି
ହାସ୍ୟ ରଙ୍ଗ କରୁଅଛ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହେ ।।୨।।
ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞାପାଇ ଚାରିଦିଗୁଁ ଭକ୍ତେ ଯାଇ
ଅର୍ଘ୍ୟସ୍ଥାଳୀ ବନ୍ଦାଇଲେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହେ ।।୩।।
ଫୁଲ ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ସପ୍ତାମୃତରେ ସମ୍ଭାର
ତ୍ରିଧୂପ ଆଳତିମାନ ମଙ୍ଗଳକୁ ହେ ।।୪।।
ନାମ ଧ୍ୱନି ହୁଳହୁଳି ମହୀ ପଡ଼ୁଛି ଉଛୁଳି
ପ୍ରଚରି ଗଲାଣି ନାମ ତ୍ରିପୁରକୁ ହେ ।।୫।।
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟି ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ
ଦିବା ନିଶି ଭାବୁଅଛି ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହେ ।।୬।।
(୩୩)
ପାଶେ ପାଶେ ଅଛି ହେ, ନ ଦିଶୁଛି, ଆବୋରି ରହିଛି ।। ଘୋଷା ।।
ଅଣରୂପେ ଥାଇ ରୂପ ପରକାଶ,
ପାପ କରୁଅଛି ନ ଲାଗଇ ଦୋଷ,
ଧନ ନ ମିଳୁଛି ପୁଣ୍ୟ ଅରଜୁଛି
ଖାଲି ହସ୍ତେ ଭ୍ରମୁଅଛି ହେ ।।୧।।
ସତ୍ୟକୁ ନ ଧରି ମିଛ କହେ ନିତି,
ଯୋଗକୁ ନ ସାଧି ବୋଲାଉଛି ଯତି,
ନ କରି ଭଜନ ଦେଇ ଚିତ୍ତ ମନ
ଅପରତେ ନାହିଁ କିଛି ହେ ।।୨।।
ଶିଷ୍ୟ ହୋଇଅଛି ଶ୍ରୀଗୁରୁ ନ ଥାଇ,
ପ୍ରଭୁ ପଣ ଗୋଟା ଲୋଡ଼ିବାକୁ ନାହିଁ,
ଜାତି ତା’ର ନୀଚ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଣେ ଉଚ୍ଚ
ପିତା ନାହିଁ ପୁତ୍ର ଅଛି ହେ ।।୩।।
ଗାଳି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ନାହିଁ ସଭା ମଣ୍ଡୁ ଥାଇ,
ନ୍ୟାୟ ଛିଣ୍ଡାଉଛି ଉତ୍ତର ନ ଦେଇ,
ଯେ ମାରଇ ମାଡ଼ ତାକୁ କରେ ବଡ଼
ଗୋଷ୍ଠୀ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ ଗଚ୍ଛି ହେ ।।୪।।
ସିହାଣ ନ ହୋଇ ବତାଉଛି ବୁଦ୍ଧି,
ରଖିଲା ମୁଣ୍ଡକୁ ପକାଉଛି ଛେଦି,
କଷା ପିତା ସ୍ୱାଦ ଏକଠାରେ ମେଦ
ସବୁ ପକାଉଛି ବାଛି ହେ ।।୫।।
ଚରଣାରବିନ୍ଦେ ଅବନାର ବନ୍ଦେ,
ସୁଧାରସ ନାହିଁ ପିବି ବୋଲି ବୁନ୍ଦେ,
ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ହେବାକୁ ଭକତ
ଶ୍ରୀଛାମୁରେ କୀଟ ମାଛି ହେ ।।୬।।
(୩୪)
ଭଜ ସର୍ବେ ଚେତି ହେ ପ୍ରାଣପତି
ଗୁରୁ ବିଜୟେ ଧରିତ୍ରୀ ।। ଘୋଷା ।।
ଜୀବର କରତା ବିଜୟ ସଂସାରେ,
ଭେକ ବାନା ବହି ବୈଷ୍ଣବ ବେଶରେ,
ଅତିଥି ବୋଲାନ୍ତି ମାଗି ନ ଖାଆନ୍ତି
ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଫନ୍ଦା ବୃତ୍ତି ହେ ।।୧।।
ଅନ୍ନ ରାନ୍ଧୁଛନ୍ତି ନ ବସାଇ ହାଣ୍ଡି,
କର ନେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ନ ଦଣ୍ଡି,
ନୁହନ୍ତି ସେ ରାଜା ଖଟିଛନ୍ତି ପ୍ରଜା
ବୁଝୁଛନ୍ତି ନବକ୍ଷିତି ହେ ।।୨।।
କୁଟୁମ୍ବ ଅଛନ୍ତି ଖରଚା ନ ଲୋଡ଼ି,
ତଣ୍ଡୁଳ କିଣନ୍ତି ନ ଦେଇ କଉଡ଼ି,
ଯାଚି ନ ଦିଅନ୍ତି ବହି ଆଣୁଛନ୍ତି
ଅପ୍ରୀତିରେ କରି ପ୍ରୀତି ହେ ।।୩।।
ବିଲବାଡ଼ି ନାହିଁ କରୁଛନ୍ତି ହେଳ,
ବିହନ ନ ବୁଣି ଫଳୁଅଛି ଫଳ,
ମେରି ଖଳା ନାହିଁ ଧାନ ମଳୁଥାଇ
ନ ରଖି ହଳିଆ ଗୋତି ହେ ।।୪।।
ପୁତ୍ର ବିଭା ନାହିଁ ବୋହୂ ଆଣୁଛନ୍ତି,
ରତି ସଙ୍ଗ ନାହିଁ ଜନମୁଛି ନାତି,
ଶିଶୁ ମେଳ ନାହିଁ ଏକା ଖେଳୁଥାଇ
ଆଗ ପଛ ଲାଗିଛନ୍ତି ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମ ହୀନ ପାମର ଅଜ୍ଞାନ
ପାଦ ପାଣି ନାହିଁ ଧରିଛି ଚରଣ,
ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି ବିଷୟାରେ ମାତି
ନାହିଁ ସଦଜ୍ଞାନ ଗତି ହେ ।।୬।।
(୩୫)
ନ ପଡ଼ିବ କାୟେ ହେ, କର ଲୟେ,
ନାହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ଭୟେ ।। ଘୋଷା ।।
ତୋଳିଛି ମନ୍ଦିର ନାହିଁ ଖୁମ୍ବ ପାଟି,
ଛାଉଣୀ କରିଛି ଚୂନକୁ ନ ଛାଟି,
ଦିଶୁଛି ଶୁକଳ ଅତି ପରିମଳ
ସ୍ୱରୂପ ଧବଳ ମୟେ ହେ ।।୧।।
ଲାଗିଛି କବାଟ ନ ଥାଇ କିଳିଣୀ,
ରଜ୍ଜୁ ନାହିଁ ତହିଁ ପଡ଼ିଛି ବାନ୍ଧେଣୀ,
କାନ୍ଥ ଦେଇଅଛି ଚିହ୍ନା ନ ଯାଉଛି
ଇଟା କି ପଥର ନୁହେଁ ହେ ।।୨।।
ଧୂନି ଲଗାଇଛି କୁଣ୍ଡକୁ ନ ଖୋଳି,
କାଷ୍ଠ ପୋଡ଼ୁଅଛି ପାଉଁଶ ନ ପଡ଼ି
ଉଠୁଛି ହୁତାଶ ବ୍ରହ୍ମତେଜ ଝାସ
ନ ଦିଶଇ ଧୂମମୟେ ହେ ।।୩।।
ଦେଉଛି ଆହୁତି ନ ଥାଇଣ ଘୃତ,
ଶାସ୍ତ୍ର ପଢାନାହିଁ କହୁଅଛି ଅର୍ଥ,
ବତାଉଛି ଜ୍ଞାନ ଏ ଭେଦ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ଧରିବାକୁ ନାହିଁ କିଏ ହେ ।।୪।।
ଉଇଁଛି ଅରୁଣ ନୁହଇ ଦିବସ
ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରକାଶିଛି ନ ଥାଇ ତରାସ,
ଅନ୍ଧକାର ରାତ୍ର ନାହିଁ ସନ୍ଧ୍ୟା ପ୍ରାତ
ଅନ୍ଧାର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ନୋହେ ହେ ।।୫।।
ଦିଗବିଜେ ନାହିଁ ପଡ଼ିଛି ପାଏଡ଼ା,
ସୁଆର ନ ଥାଇ କଷୁଅଛି ଘୋଡ଼ା,
କୋରଡ଼ା ନ ଥାଇ ପିଟୁଛି ତୁହାଇ
ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ କହେ ହେ ।।୬।।
(୩୬)
ନିଜ ନାମ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ରଖ ସମ୍ପାଦି ।। ଘୋଷା ।।
ଆତଯାତ ହେଉଛି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ନୋହୁଛି
ଆସୁଛି ଯାଉଛି ଦେଖା ନ ଦେଉଛି
ବହୁଅଛି ଯେସନେକ ନଦୀ ।।୧।।
ଜଳ ପବନେ ଦେହନାହିଁ ସ୍ଥିତି ଅଥୟ
ଖେଳୁଅଛି ଅଙ୍ଗେ ନ ମିଶି କା ସଙ୍ଗେ
ଶରୀରରେ ଶବ୍ଦରୂପେ ଭେଦି ।।୨।।
ପବନର ସଂଜ୍ୟୋତି ଅଣଶ୍ରୁତି ଅମୂର୍ତ୍ତି
ଚକ୍ରର ଆକାରେ ନ ଦିଶେ ନେତ୍ରରେ
ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ କ୍ଷୟ ବୃଦ୍ଧି ।।୩।।
ରୂପ ମଧ୍ୟେ ଅରୂପ ଅଛି ବ୍ରହ୍ମ ସ୍ୱରୂପ
ପାର ଯେବେ ଚିହ୍ନି ଘଯେ ଧର ଆଣି
ଅଲେଖ ଅବ୍ଧୂତ ସତ୍ୟବାଦୀ ।।୪।।
ଥୟରେ ନ ରହୁଛି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ବହିଛି
ନିର୍ଗୁଣରେ କାୟା ରଚିଛନ୍ତି ମାୟା
ଦେଖ କରୁଛନ୍ତି ସର୍ବସିଦ୍ଧି ।।୫।।
ନିଷ୍କାମରେ ବିହରି ଅଗଢାରେ ତିଆରି
ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟି
ସାରସ୍ୱତ ବ୍ରହ୍ମ ସେ ଯେ ଅନାଦି ।।୬।।
(୩୭)
ମୂଳ ଶୂନ୍ୟ ଘରକୁ କର ବିବେକ ।। ଘୋଷା ।।
ନିଶବ୍ଦ ସେ ଭୁବନ ଘୁ ଘୁ ନାଦ ଗର୍ଜ୍ଜନ
ଅଗାଧ ସାଗର ନାହିଁ ତହିଁ ନୀର
ପୂରି ରହିଅଛି ହଦ୍ର ପଙ୍କ ।।୧।।
ନ ପଡ଼ି ପୁଟ ବେଢ ଚାରି ଦୁଆରେ ଖେଳ
ମହାନିତ୍ୟ ଭୂଇଁ ଟଳ ଟଳ ନାହିଁ
ପାଦଘାତେ ପଡ଼ୁଅଛି ଚମକ ।।୨।।
ଜଣେ ଜଣେ ସୁବେଶ ନ ଥାଇ ଝୀନବାସ
ଚୌଷଠୀ ବନ୍ଧରେ ନୃତ୍ୟ ସେ ମନ୍ଦିରେ
ନ ବାଜଇ ଢୋଲ ଦମା ଟମକ ।।୩।।
ମଧ୍ୟେ ପ୍ରଭୁ ବିଜୟେ ଅନାମେ ରଖି କାୟେ
ଅଲେଖ ମହିମା କି ଦେବ ଉପମା
ଆଶ୍ରେ କଲେ ଖଣ୍ତୁଅଛି ପାତକ ।।୪।।
ବାମ ଡାହାଣ କତି ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁ ଖଟନ୍ତି
ଅକ୍ଷୟ ପୁରୁଷ ଭକ୍ତଭାବେ ଦୃଶ୍ୟ
ଖାଇଛନ୍ତି ଅମରିକା କଳପ ।।୫।।
ଏକାକ୍ଷର ନିର୍ବେଦ କ୍ଷରି ଆସୁଛି ପଦ
ବ୍ରହ୍ମ ନିରୂପଣ ହେଉଛି ସେ ସ୍ଥାନ
ଭଣେ ଭୀମହୀନ ବାଇ ମୁରୁଖ ।।୬।।
(୩୮)
ଝଟ ଝଟ ଦିଶନ୍ତି ଦିବ୍ୟ ମୂରତି ।। ଘୋଷା ।।
ରୂପ ମଧ୍ୟେ ନ ଗଛେ ଲାଗିଛି ଆଗ ପଛେ
ବାମ ଡାହାଣରେ ଭିତର ବାହାରେ
ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ରେ ଦେଖି କର ପୀରତି ।।୧।।
ଅମନ ମଣ୍ଡଳରେ ଧର ଏତେ ବେଳରେ
ନ ଦେଉଛି ଧରା ଯେସନେ ଭ୍ରମରା
ଅନୁମାନ ମାର୍ଗେ କର ସୁରତି ।।୨।।
ନିଗମ ଘରେ ପଶ ହେବ ଯେମନ୍ତେ ଦାସ
ନ ଧଇଲେ କର୍ମ ଭେଟିବ ସେ ବ୍ରହ୍ମ
ତେବେ ସେ ପାଇବ ଗତି ମୁକତି ।।୩।।
ନିଦା ବ୍ରହ୍ମ ଅଙ୍ଗରେ ନିତ୍ୟ ଥିବ ସଙ୍ଗରେ
ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ସେଥି ବାରଣ ନ ଯାନ୍ତି
କଟିବ ଜନ୍ମ ମରଣ ବିପତ୍ତି ।।୪।।
କ୍ଷରୁଛି ଚାରିଯୁଗେ ଫଳଶ୍ରୁତିର ଭୋଗେ
ଦେଉଛନ୍ତି ଛଳି ଯେହ୍ନେ ମଧୁଫଳି
ଛଡ଼ାଇ ଅଲଗା ହୋଇ ଅଛନ୍ତି ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମ ଅର୍କ୍ଷିତ ନ ପାଇ ଆଦ୍ୟ ଅନ୍ତ
ଧରୁଛି ପୟର ହେବାକୁ ଉଦ୍ଧାର
ଏବେ ସେ କରତା ବିଜେ ଧରିତ୍ରୀ ।।୬।।
(୩୯)
ନିର୍ଝରରୁ ଝରୁଛି ସୁଧା ମଧୁର ।। ଘୋଷା ।।
ଜାଗି ପାରିଲେ ବସି ତହିଁ ଦ୍ରବି ଆସୁଛି
ଥିଲେ ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟ ତେବେ ସେ ପାଇବ
ଗଳୁଅଛି ଏକ ପାଦ-ବିନ୍ଦରେ ।।୧।।
ରାତ୍ର ଦିବସ ଖାଇ କେଭେ ଚିଟା ନ ପାଇ
ଅଧିକରେ ସ୍ୱାଦୁ ସୁଧାପାନ ମଧୁ
ପିଇ ତୋଷ କର ଦେହ ଉଦର ।।୨।।
ଅମର ମକରନ୍ଦ ଅଛିଟି ଭଲମନ୍ଦ
ଦୁର୍ଗମ ସେ ପଥ କର ଦୃଢବ୍ରତ
ପଶି ପାରିଲେ ଅଗମ୍ୟ ଭିତର ।।୩।।
ଏ ପିଣ୍ଡ ନ ପଡ଼ିବ ହେତୁ ବୁଡ଼ି ନ ଯିବ
ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ବହି ନୀଚ ପ୍ରାୟ ହୋଇ
ସାକ୍ଷୀରୁପେ ଦେଖୁଥିବ ସଂସାର ।।୪।।
ଏ ଘରେ ଯେ ପଶିବ ଶରୀରାର୍ଥ ଦିଶିବ
ବ୍ରହ୍ମର ଭୁବନ ନାହିଁ ରାତ୍ର ଦିନ
ନ ପଡ଼ିବ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଭାଗର ।।୫।।
ମହାଶୂନ୍ୟ ମନ୍ଦିରୁ ବହୁଛି ସେଠାବରୁ
ଲାଗିଅଛି ଧରା ନିଗମରୁ ପରା
ଭଣେ ଭୀମ ଅଗାଧ ସେ ସାଗର ।।୬।।
(୪୦)
ନର ମନୁଷ୍ୟ ନୋହି ।
ଅପରତେ କରୁଅଛ କିମ୍ପାଇଁ ।। ଘୋଷା ।।
ସାକ୍ଷାତେ ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଅଣାକାର ନାମ
ସର୍ବେ ପାଇବେ କାହିଁ ।
ବାହ୍ୟ ସଂସାରକୁ ଏ କଳି ଯୁଗକୁ
ଅଛନ୍ତି ସେ ନର ଦେହକୁ ବହି ।।୧।।
ବଇଷ୍ଣବ ବେଶ ମଞ୍ଚରେ ପ୍ରକାଶ
ଦୀକ୍ଷା ଅବଧୂତ ହିଁ ।
ବକଳ ଭୂଷଣ ଦେଖ ସର୍ବଜନ
ଜ୍ଞାନ ଭଣ୍ଡାରକୁ ଅଛନ୍ତି ଥୋଇ ।।୨।।
ବଚନେ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ ତ୍ରିପୁର
ମନ୍ତ୍ର ମୂର୍ତ୍ତି ନ ଦେଇ ।
ଅକ୍ଷୟ ଶରୀର ଅଟେ ତାହାଙ୍କର
ନ ଥାଇ ଯାହାର ସ୍ୱରୂପ ଛାଇ ।।୩।।
ମହାଶୂନ୍ୟ ଠାରୁ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ଛାମୁରୁ
କ୍ଷରି ଆସୁଛି ମହୀ ।
ଦେବା ଦେବୀଗଣ ମୃତ୍ତିକା ପାଷାଣ
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ କେହି ନ ପାରିବେ ରହି ।।୪।।
ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନ ଭାବ ସର୍ବଠାରେ ହେବ
ସାର କର୍ମ ବୋଲାଇ ।
ଦେଖିବ ମହିମା ପ୍ରଭୁ ଗୁଣ ସୀମା
ସ୍ୱାମୀ ଯେମାନଙ୍କୁ ଥିବେଟି ଥୋଇ ।।୫।।
ଯାହାଙ୍କୁ ଅଲେଖ ବୋଲୁଛନ୍ତି ଲୋକ
ମୋ ଜୀବର ଗୋସାଇଁ ।
ନିଶ୍ଚୟ ତାରିବେ କଷଣ ଫେଡ଼ିବେ
ଭଣେ ଭୀମଭୋଇ ଅଧମ ବାଇ ।।୬।।
(୪୧)
ଯାଇଁ ଶରଣ ମାଗ ।
ଗୁରୁପାଦ ବିନ୍ଦେ ହୋଇଲେ ଯୋଗ୍ୟ ।। ଘୋଷା ।।
ଏକା ଜଣକର ନୁହନ୍ତି ଠାକୁର
ଅଛି ସବୁରି ଭାଗ ।
କୋଠ ଲୋକ ହେବ ଅନ୍ତର ନୋହିବ
ଯେଉଁମାନେ ଭଜୁଥିବେଟି ଆଗ ।।୧।।
ଦୟା ଯେବେ ହେବ ଏ ପିଣ୍ଡ ରହିବ
ଚାରିଯୁଗରେ ଥିବ ।
ଯା’ର ମନ ଇଚ୍ଛା ଅଛି ଯେଉଁ ବାଞ୍ଛା
ନିଶ୍ଚେ ପରାପତ ତାହାଙ୍କୁ ହେବ ।।୨।।
ମହା ଘୋର କଥା କରିବେ କରତା
କହିଲେ ଅସମ୍ଭବ ।
ଦିନୁ ଦିନୁ ଦେଖ ତିନି ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ
ମାଡ଼ିଯିବେ ଭକ୍ତ ଏ ଚଉଦିଗ ।।୩।।
ଅପୂର୍ବ କାହାଣୀ ହେବ ଏ ମେଦିନୀ
ବେନି ଡୋଳେ ଦେଖିବ ।
ଅଲେଖ ମହିମା ଯେବେ ନ ଭଜିବ
ରବିତଳେ କାହିଁ ମିଳିବ ଠାବ ।।୪।।
ଦେଉଅଛି ଡାକ ତିନିପୁର ଯାକ
ଚେତାରେ ଯେ ଧରିବ ।
ସାଧିଲେ ସୁଜ୍ଞାନ ରହିବ ବିହନ
ବ୍ରହ୍ମଅଙ୍ଗ ଲୋକ ସେ ବୋଲାଇବ ।।୫।।
କଳିକ୍ଷୟ ଯିବ ଧର୍ମ ପ୍ରକାଶିବ
ହେଲାଣି ସତ୍ୟ ଶୁଭ ।
ଗୁରୁ ପାଦ ଧ୍ୟାୟି ଭଣେ ଭୀମ ଭୋଇ
କବିକୃତ ପଦ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇବ ।।୬।।
(୪୨)
କର ସତ୍ୟ ଆଚାର
ଛେଦି ହୋଇଯିବ ପାତକ ଭାର ।। ଘୋଷା ।।
ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନମ ଦେଲେ ନାରାୟଣ ହେଉଛି ନାରଖାର ।
ମାୟା ମୋହେ ପଡ଼ି କ୍ରିୟା କର୍ମେ ଜଡ଼ି
ହୋଇଲେଣି ସର୍ବେ ଦୁଷ୍ଟ ଅସୁର ।।୧।।
ପାପମାନ କରି ଦୋକାନ୍ଧେ ଦୋ ଭାରି ବୋଝ ବହିଲେ ଶିର ।
ନିଶ୍ଚୟେ ବୁଝିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଜିଲେ
ଦୋଷ ଅପରାଧ ହୋଇବ ଦୂର ।।୨।।
କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ କହୁଛି ବୁଝାଇ ବଚନ ସୁଧା ଧାର ।
ଆଜ୍ଞା ନ ଘେନିଲେ ବୋଲ ନ ମାନିଲେ
ପଶ୍ଚାନ୍ତେ ହୋଇବ ପୋଡ଼ା ଅଙ୍ଗାର ।।୩।।
ଅଲେଖ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଜ ହେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେ ହେବ ଉଦ୍ଧାର ।
ସର୍ବ ଅଭ୍ୟାଗତ ଯେବଣ ଅତିଥ
ସେବା ଭକ୍ତି କର ତାଙ୍କ ପୟର ।।୪।।
ସେହି ଅବଧୂତ ମହିମା ବିଖ୍ୟାତ ଛାଡ଼ିଛନ୍ତି ସଂସାର ।
ମନୁଷ୍ୟ ପରାୟେ କର ଏବେ ନ୍ୟାୟେ
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଛାମୁରେ ଦିଅ ଇଝାର ।।୫।।
ସତ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ଦ୍ୱାପର କଳିଯୁଗେ ଯେଉଁ ଧର୍ମଟି ସାର ।
ଛାଡ଼ି ଦେଇଅଛ ମାୟାରେ ପଡ଼ିଛ
ଭଣେ ଭୀମଭୋଇ ନିରତେ ଧର ।।୬।।
(୪୩)
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ବିଜୟ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ମିଛ ନୁହେଁ ବାକ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଦେଖ
ପ୍ରକାଶ ଅବନା ମନ୍ଦିରୁ ହେ ।।୧।।
ନବଖଣ୍ଡ ମହୀ ଯାଇଥାନ୍ତା ବହି
ରହିଲା ଶ୍ରୀଗୁରୁ କୃପାରୁ ହେ ।।୨।।
ଭକ୍ତ ହିତକାରୀ ଅନାଦି ସେ ହରି
ତାରିବେ ଏ ଭବ ସାଗରୁ ହେ ।।୩।।
ଧର୍ମାଧି ପୁରୁଷ ଭକ୍ତଭାବେ ବଶ
ଜାଣନ୍ତି ଅନନ୍ତ ଭିତରୁ ହେ ।।୪।।
କରୁଛି ଜଣାଣ ବିନତି ମୋ ଘେନ
କହିଲେ ଦୁଃଖ ମୋ ନ ସରୁ ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ଧ୍ୟାୟି ପାଦବିନ୍ଦ
ହେ ପ୍ରଭୁ ଉଦ୍ଧାର ସଂସାରୁ ହେ ।।୬।।
(୪୪)
ସଂସାର ତାରିବା ନିମନ୍ତେ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ଅନାଦି ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଏକାକ୍ଷର ଧର୍ମ
ବୈଷ୍ଣବ ରୂପ ଏ ଜଗତ ହେ ।।୧।।
ତିନିପୁର ଯା ପଡ଼ୁଅଛି ଡାକ
ନ ଚିହ୍ନି ଆଜ ପରିଯନ୍ତେ ।।୨।।
ଚକ୍ଷୁ ଥାଉଁ କଣା ବୁଦ୍ଧି ଥାଉଁ ବଣା
ବାତୁଳ ହେଲେଣି ସମସ୍ତେ ହେ ।।୩।।
ଯେ ହେବ ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣିବ ଅବଶ୍ୟ
ବୁଝାଇ କହୁଅଛି ଯେତେ ହେ ।।୪।।
ଭଜିଲେ ଏ ଦୀକ୍ଷା ହେତୁ ରହେ ଏକା
ଚେତାରେ ଧର ଅନ୍ତର୍ଗତେ ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ସୁଧା ମକରନ୍ଦ
ସୁଜନେ ପିଅ ଅନୁବ୍ରତେ ହେ ।।୬।।
(୪୫)
ଭକତ ଭାବେ ହୋନ୍ତି ବଶ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ସକାମରେ ନାହିଁ ନିଷ୍କାମରେ ଥାଇ
ସତ୍ୟ ବଚନେ ପରକାଶ ହେ ।।୧।।
ମନ୍ତ୍ର ପାଇଅଛ କି ଗୁରୁ କରିଛ
ପୂର୍ବରୁ କର୍ଣ୍ଣ ଉପଦେଶ ହେ ।।୨।।
ଆସିଅଛି ଜୀବ କିଛି ନାହିଁ ନେବ
ରହିବ ଯଶ ଅପଯଶ ହେ ।।୩।।
ମାତୃଗର୍ଭେ ସବୁ ଦେଇଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ
ଆପଣା ସୁଖେ ଗଲା ନାଶ ହେ ।।୪।।
ଧରି ନ ପାରିଲା ମାୟାରେ ପଡ଼ିଲା
କାହାର କିଛି ନାହିଁ ଦୋଷ ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ଗୁରୁଙ୍କ ନ ନିନ୍ଦ
ସେ ପାଦ ମହିମା ଅଶେଷ ହେ ।।୬।।
(୪୬)
ଧର୍ମରେ ଧରିତ୍ରୀ ରହିଲା ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ଚାରିଯୁଗେ ଦେଖ ନାହିଁ ରୂପରେଖ
ଏବେ ସେ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଲା ହେ ।।୧।।
ଏକାକ୍ଷର ପଦ ଅବନା ନିର୍ବେଦ
କୌଣସି ଯୁଗରେ ନ ଥିଲା ହେ ।।୨।।
କଳିଯୁଗେ ଜାଣ ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଜ୍ଞାନ
ଦାଣ୍ଡ ବାଟରେ ବହିଗଲା ହେ ।।୩।।
ବ୍ରହ୍ମ ଗଙ୍ଗାନଦୀ କର ସ୍ନାନ ସିଦ୍ଧି
ଭାଗ୍ୟେ ମେଦିନୀକି ଅଇଲା ହେ ।।୪।।
ଅପୋଡ଼ା ଭୂମିରେ ଥିଲା ଗୁପତରେ
ଏବେ ସେ ଚିହ୍ନଟ ପଡ଼ିଲା ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ଗୁରୁପାଦ ବିନ୍ଦ
ମୋ ଚିତ୍ତ ନିରତେ ମଜ୍ଜିଲା ହେ ।।୬।।
(୪୭)
ଅଭୟ ମଣ୍ଡଳକୁ, ଉଠି ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ରେ ଶୂନ୍ୟେ ଦେଖ
।। ଘୋଷା ।।
କର୍ମ କାଣ୍ଡ ଇଟା ପଥର ବସାଇ,
ଜ୍ଞାନ କଳା ଚୂନ ଛାଟିଛନ୍ତି ତହିଁ
ସୁସତ୍ୟ ପୁଣ୍ୟକୁ ମାଟି ଖତ କରି
ଲିପିଛନ୍ତି ଅନାଦି ଅଲେଖ ।।୧।।
ଧର୍ମ ହୋଇଅଛି ଛାଞ୍ଚୁଣୀ ପହଁରା,
କୋଠା ଖରକୁଛି ବୁଲି ବେଢା ବେଢା,
ସର୍ଜନା କଳ୍ପନା ଝୁଟି ଆଳପଣା
କେ କହିବ ମୁଖେ କରି ସଂକ୍ଷ୍ୟ ।।୨।।
ରାମ କୃଷ୍ଣ ନାମ ହୋଇଛି କବାଟ,
ଲାଗିଅଛି ଦଶ ପରକାରେ କାଠ,
ଅର୍ଥ ଲୁହାକଣ୍ଟା ତାଲା ଛତିପଟା
କମ ହୋଇଅଛି ଦ୍ୱାଦଶ ରୂପ ।।୩।।
ଏକାକ୍ଷର କଞ୍ଚି କୋଲପ ହୋଇଛି,
ଜ୍ୟୋତି ବ୍ରହ୍ମଦ୍ୱାରୀ କବାଟ କିଳିଛି,
ଚାରିଯୁଗ ତହିଁ ଦ୍ୱାରବନ୍ଧ ହୋଇ
ଲାଗିଛନ୍ତି ତହିଁ ଏତେ ଲୋକ ।।୪।।
ଅନାଦି ନିଃଶବ୍ଦ ନିଷ୍କାମ ନିର୍ବେଦ,
ଜ୍ଞାନୀଜନମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଏ ଭେଦ,
ଏ ପିଣ୍ଡ ରହିବ କଳ୍ପନା ହଜିବ
ତେବେ ଏ ଜୀବକୁ ଅଛି ମୋକ୍ଷ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ମନରେ ଆନନ୍ଦ,
ମହା ବ୍ରହ୍ମ ସେ ଯେ ଅଣରୂପା ଚାନ୍ଦ,
ଥିବ ଯେବେ ଧ୍ୟାୟି ଲୀନ ହବ ଯାଇଁ
କୋଟି ଜନ୍ମ କରିଥିଲେ ତପ ।।୬।।
(୪୮)
ଅବନା ମନ୍ଦିରରେ, ମହିମା ସାଗର ବ୍ରହ୍ମପୁରୀ ।। ଘୋଷା ।।
ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ମନ୍ଦିର ପାରିଆ,
ଉଦେ ଅସ୍ତେ ମେରୁ ହୋଇଛି ତୁଳିଆ,
ଚାରି ଦିଗଯାକ ଚାରିଖଣ୍ଡ ଶେଣୀ
ମଉଡ଼ ମାରିଛି ଯତ୍ନ କରି ।।୧।।
ଅନୁମାନ ବୁଦ୍ଧି ବାରିସି ନିହାଣ,
ଚାଞ୍ଛି ଫୋଡ଼ି ପୋତି କରିଛି ନିର୍ମାଣ,
ଶଲ ପିଆଇଛି ବାରିତ ନୋହୁଛି
ବିବେକ ମନକୁ ସୂତ୍ରେ ଧରି ।।୨।।
ତେତିଶ କୋଟି ଦେବ ରୁଅ ନଇବତା,
ବିଚିତ୍ର କାମରେ ଫୁଟାଇଛି ଲତା,
ମେଦିନୀ ମାଳାକୁ ଛଣ ବିଡ଼ା କରି
ଛାଏଣୀ କରିଛି ମନ ସ୍ମରି ।।୩।।
ଷୋଳ ବଖରାକୁ ସାତ ଗୋଟି ବାଟ,
ଲାଗିଅଛି ତହିଁ ଯାଉଁଳୀ କବାଟ,
ବସିଛି ଉହାଡ଼େ ବତିଶ ବେଢାରେ
ସାତ କବାଟକୁ ଏକ ଦ୍ୱାରୀ ।।୪।।
ମଧ୍ୟ ବଖୁରୀରେ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ମଠ,
ଶାନ୍ତଶୀଳ ଦୟା କ୍ଷମା ଧୂନି କାଠ,
ନିର୍ଧୂମ ଅନଳ ତେଜ ପରବଳ
ଅନାହତ ଧୂନି ତେଜ ଭାରି ।।୫।।
ନବଲକ୍ଷ ତାରା ଧୂନି କାଠ ଝୋଲା,
ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ୁଛନ୍ତି ହୋଇ ହୁଳାହୁଳା;
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ଭକ୍ତକୁଳ ବୃନ୍ଦ
ଆଶ୍ରେ କରି ଯାଉଛନ୍ତି ତରି ।।୬।।
(୪୯)
ଅଲେଖ ଅନାଦି ତ, ନିଗମ ଭୂମିରେ ରହିଛନ୍ତି ।। ଘୋଷା ।।
କାମନା କଳ୍ପନା କ୍ଷୁଧା ତୃଷ୍ଣା ନାହିଁ,
ନିଦ୍ରା ମଇଥୁନ ଆହାର ନ ଥାଇ,
ହାସ୍ୟ ପ୍ରେମ ରସ ନବରଙ୍ଗ ବେଶ
ହାଇ ଛାଇ ତହିଁ ନାହିଁ କିଛି ।।୧।।
ନବୀନ ବୟସ ନାହିଁ ଗନ୍ଧ ବାସ,
ପାପ ପୁଣ୍ୟ ତହିଁ ନ ଲାଗଇ ଦୋଷ,
ଆକାର ବିକାର ସବୁ ସମାଚାର
କାହିଁ ନ ଲାଗିଣ ଶୂନ୍ୟେ ଛନ୍ତି ।।୨।।
ତୀର୍ଥ ବ୍ରତ ତପ ନାହିଁ ମନ୍ତ୍ର ଜପ,
ଲୋଭ ମୋହ ମାୟା ନାହିଁ କାୟା ରୂପ,
ଶୁଭ ଅନୁକୁଳ ନାହିଁ ବେଳ କାଳ
ସଦା ସରବଦା ଝରୁଅଛି ।।୩।।
ବେଦ ଶାହାସ୍ତ୍ରକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ଫିଙ୍ଗି,
ସହସ୍ର ଯୋଜନେ ରହିଛନ୍ତି ଶଙ୍କି,
ଧରିତ୍ରୀ ଆକାଶ ଆପ ବାୟୁ ତ୍ରାସ
ଏମାନଙ୍କୁ ସାକ୍ଷ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି ।।୪।।
ଥିଲେ ପୂର୍ବ ତପ ଦେଖିବ ସେ ରୂପ,
ତେବେ କ୍ଷମା ହେବ ପିତାମାତା ଶାପ,
ଜନ୍ମ ଲଭିଅଛ ପାତକ କରିଛ
ଏବେ ପାଦପଦ୍ମ ଧର ବାଛି ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ନିରିଗୁଣ ପଦ,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୃଶ୍ୟ ନୁହଇ ଏ ଭେଦ,
ଲୁଚିଅଛି ଯହିଁ ଉବାର ନୁହଇ
ଭକ୍ତ ନୟନକୁ ଦିଶୁଅଛି ।।୬।।
(୫୦)
ଅନାମିକା ପଦକୁ; ଅମନରେ ଧ୍ୟାୟି ପ୍ରତ୍ୟେକର ।। ଘୋଷା ।।
ଜଳ ପବନର ଭେଦ ନାହିଁ ତହିଁ,
ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜ ବାଜିବାକୁ ନାହିଁ,
ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବ କୋଟି କଳ୍ପଯୁଗ
ସେଠାବକୁ ସମସ୍ତେ ଅନ୍ତର ।।୧।।
ଆସିଥିଲେ ସିନା ଯାଇ ନ ପାରିଲେ
ଅନନ୍ତ ଗର୍ଭରେ ସମସ୍ତେ ରହିଲେ,
ଯେ ବହିଲେ କାୟା ଲାଗିଗଲା ମାୟା,
ଆତଯାତ ହେଲେ ତିନିପୁର ।।୨।।
ତଥି ଉପରକୁ ନ ଦିଶେ କାହାକୁ,
ଭକତ ଯେ ହେବ ଦିଶିବ ତାହାକୁ,
ଅତି ବଡ଼ ପ୍ରଥା ଅଟଇ ସେ କଥା
ଯାରେ ଦୟା ହେବ ସେ ପୟର ।।୩।।
ପୂର୍ବଦିଗେ ମୁଣ୍ଡ ପଶ୍ଚିମକୁ ଗୋଡ଼;
ମଧ୍ୟେ ରହିଅଛି ଏକ ପାଦ ଖଣ୍ଡ,
ସୁଜ୍ଞାନୀ ପଣ୍ଡିତା ବୁଝିବେ ଏ କଥା
ଅଜ୍ଞାନୀକି ଅଟେ ବଡ଼ ଦୂର ।।୪।।
ତହିଁର ଉପରେ ଅନାମିକା ନାମ,
ଅଶ୍ରୁତି ଅମୂର୍ତ୍ତି ନିଷ୍କାମ ଏ ବ୍ରହ୍ମ,
ସେହିଟି ମୁକତି ଜୀବର ସମ୍ପତ୍ତି
ତାଙ୍କୁ ଆଶ୍ରେ କର ନିରନ୍ତର ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ ନବଘନ ଚାନ୍ଦ
ଅନୁସରି ଅଛି ସୁଧା ମକରନ୍ଦ,
ଶ୍ରୀପୟର ଧରି ପ୍ରଣମିତ କରି
ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ ଯୋଡ଼ି ବେନି କର ।।୬।।
(୫୧)
ଉଠ ଶୂନ୍ୟ ଶିଖରେ ଭେଟ ଅଲେଖ ପୁରେ
ଖଟ ସେବା ଭକତି ମୁକତି ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ବିଦ୍ୟୁ ଝଟକ କାନ୍ତି ଜାଜ୍ୱଲ୍ୟମୟ ଜ୍ୟୋତି
ଆବାଲ୍ୟ ରୂପବ୍ରହ୍ମ ମୂରତି ହେ ।।୧।।
ସଦାକାଳେ ଅତିଥି ନାହିଁ ଦିବସ ରାତି
ଥୟରେ କାହିଁ ନାହିଁ ରହନ୍ତି ହେ ।।୨।।
ସର୍ବ ଠାବରେ ଛନ୍ତି କାହିଁରେ ନ ଲାଗନ୍ତି
ଚିତ୍ତ ଲଗାଇ କର ପୀରତିହେ ।।୩।।
ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ନୁହନ୍ତି ପବନେ ନ ଉଡ଼ନ୍ତି
ନାହିଁ ଗନ୍ଧ ପ୍ରକଟ ବିକୃତି ହେ ।।୪।।
ଦ୍ୱାଦଶ ଯୂଣ କ୍ଷିତି ତହିଁର ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତି
ଚାରି ଯୂଣରେ ବ୍ରହ୍ମ ଖେଳନ୍ତି ହେ ।।୫।।
ଭଣିଲେ ଭୀମ କ୍ଷିତି ଗୁରୁ ପୟରେ ମତି
ଅଭେଦ ମାର୍ଗେ ବ୍ରହ୍ମ ଦିଶନ୍ତି ହେ ।।୬।।
(୫୨)
କର ବଢାଇ ଧର ହେଉଛି ତର ତର
ଲୁଚି ପଶୁଛି ଯାଇଁ ଭିତରେ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ଶବଦ ବ୍ରହ୍ମ କାନ୍ଥ ହୋଇଛି ସେ ମନ୍ଦିରେ
ମେରୁ ପୋତିଛି ଚଉପାଶରେ ହେ ।।୧।।
ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବତା ଦୀପ ଚନ୍ଦ୍ର ଦର୍ପଣ ରୂପ
ପ୍ରହରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ସେ ପୁରେ ହେ ।।୨।।
ଏ ତିନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର କହୁଛନ୍ତି ଖବର
ଯେତେ ଭଲ ଅସାର ଛାମୁରେ ହେ ।।୩।।
ଭେଦ ତତ୍ତ୍ୱ ସେ ଘରେ ଜଗିଛନ୍ତି ଭଣ୍ଡାରେ
ଜ୍ଞାନ ବଣ୍ଟା ହେଉଛି ବେଦରେ ହେ ।।୪।।
ଭାଗ୍ୟ ଅଛି ଯାହାରେ ଧର ଏତେ ବେଳରେ
ଅନୁମାନ ବିବେକ ବୁଦ୍ଧିରେ ହେ ।।୫।।
ଭଣିଲେ ଭୀମକନ୍ଧ ସ୍ୱାମୀ ଚରଣାବିନ୍ଦ
ଠାବ କରିଛି ବ୍ରହ୍ମ ଶୂନ୍ୟରେ ହେ ।।୬।।
(୫୩)
ସଂଜ୍ୟୋତି ତେଜ ତୋରା ନାହିଁ ଦେଉଛି ଧରା
ଅଜ୍ୟୋତି ବ୍ରହ୍ମ ତହିଁ ଖେଳନ୍ତି ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ରୂପ ପ୍ରାୟେ ଦିଶନ୍ତି ଅରୂପେ ବିହରନ୍ତି
ଅଦୃଷ୍ଟି ଆସ୍ଥାନରେ ରହନ୍ତି ହେ ।।୧।।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇଅଛି ବଚନ ନ କହୁଛି
କୃପାଜନ ଶରୀରୁ ବହୁଛି ହେ ।।୨।।
ଚିହ୍ନି ଧରିଲେ ବାଛି ହସ୍ତୁ ଖସି ଯାଉଛି
ଅତି ଚିକ୍କଣ ଅଙ୍ଗ ହୋଇଛି ହେ ।।୩।।
ନିଷ୍କାମରେ ଗଛିଛି ବଡ଼ ଚତୁରେ ଅଛି
ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଅଚିନ୍ତାରେ ରହିଛି ହେ ।।୪।।
ନିର୍ଝରୁଁ ଝରି ଝର ସେ ଯେଉଁ ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ
ପାଦବିନ୍ଦରୁ ପଦ କ୍ଷରୁଛି ହେ ।।୬।।
(୫୪)
ଗମି ନାହାନ୍ତି କେହି ଘୂମିଗଲେ ଅନେକ
ଏବେ ସେ ପ୍ରଭୁ ନର ସ୍ୱରୂପ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ବୈଷ୍ଣବ ବେଶ ଧରି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ବିହରି
ସପ୍ତସାଗର ନବଦ୍ୱୀପକ ହେ ।।୧।।
ବୈକୁଣ୍ଠପୁର ବାନ ଅଟେ ଜଗତ ଜିଣା
ଉଡ଼ାଇଛନ୍ତି ତିନି ପୁରକୁ ହେ ।।୨।।
ନିର୍ବେଦରୁ ସମ୍ଭୁତ ମହିମା ଅବଧୂତ
କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣିଲେ କଥା ପୁଲକ ହେ ।।୩।।
ତାରିବେ ଚାରିଖାନି ମହିମା ନାମ ଘେନି
ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ବୃଦ୍ଧ ବାଳକ ହେ ।।୪।।
କ୍ଷମା ସାଗର ବ୍ରହ୍ମ ଧର୍ମ ନିର୍ବେଦ କର୍ମ
ଛପନା କୋଟି ଜୀବ ପାଳକ ହେ ।।୫।।
ଭଣିଲେ ଭୀମକନ୍ଧ ସ୍ୱାମୀ ଅନାଦି କନ୍ଦ
ବିଜୟ କଲେ କଳି କାଳକ ହେ ।।୬।।
(୫୫)
ଅଣାକାର ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମ ମୂରତି ହେ ।
ଏବେ ବିଜୟେ କରିଛନ୍ତି ଧରିତୀ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ଅରୂପ ପୁରୁଷ ରୂପବନ୍ତ ହୋଇଲେ,
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ଅଇଲେ ।
ଭକତ ହିତକାରୀ କରୁଣା କୃପା ଧାରି
ମାୟା ସିନ୍ଧୁ ସାଗରୁ ନେବେ ଉଦ୍ଧାର କରି
ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣକୁ ଦେଇ କର ଭକତି ହେ ।।୧।।
ଅନାମିକା ପୁରୁଷ ସେ ନାମକୁ ବହି,
ରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ମହୀ
ନିର୍ବେଦରୁ ପ୍ରକାଶ ମହିମା ଦୀକ୍ଷା ରସ
ଭଜି ଯେବେ ପାରିବ ଯିବ ପୂର୍ବ କଳ୍ମଷ
ତେବେ ଯେବେ ପାଇବ ସଦଗତି
ମୁକତି ହେ ।।୨।।
ଅଚିହ୍ନା ପୁରୁଷ ସେ ଯେ ଚିହ୍ନଟ ଦେଲେ,
ଆପେ ଅତିଥି ହେଲେ ।
ଅଲେଖ ପଦ ଯେହୁ ଲେଖି ନୁହଇ ସେହୁ
ଗୁରୁ ପଣେ ଶକତା ଅଟନ୍ତି ମହାବାହୁ
ଏକୋଇଶ ଭୁବନେ ସେହୁ ନୃପତି ହେ ।।୩।।
ଅକଳ୍ପଣା ପୁରୁଷ ସେ କଳ୍ପଣା କଲେ;
ଅଙ୍ଗୁ ସର୍ବେ ଜନ୍ମିଲେ ।
ଏବେ ସେ କରତାଙ୍କୁ ନେତ୍ରରେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ
ନିନ୍ଦିତ କରୁଅଛ ଭଜୁଅଛ କାହାକୁ
ଏବେ ବୈଷ୍ଣବ ଧର୍ମ ଅଛି ଏ ପୃଥ୍ୱୀ ହେ ।।୪।।
ଅକ୍ଷୟ ପୁରୁଷ କ୍ଷୟ ହେବାକୁ ନାହିଁ,
ଏକୁ ନାହିଁ ନା ଦୁଇ ।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଗୁରୁ ବିଜେ ଶିଷ୍ୟ ନାହାନ୍ତି କେହି
ବଡ଼ିମା ପଣେ ସର୍ବେ ଦିନ ଯାଉଛି ବହି
ଗୁରୁ ଦର୍ଶନେ ଖଣ୍ଡେ କାଳବିପତ୍ତି ହେ ।।୫।।
ଦେହଧାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ମହୀମଣ୍ଡଳେ,
ଏ ଘୋର କଳିକାଳେ ।
ଅବନା ଅଣାକ୍ଷର ବାନା ହିଁ ବୀରବର
ବଚନ ସୁଧା ଧାର ମୁକ୍ତିଦାନୀ ପୟର
ଭଣେ ଭୀମ ଅର୍କ୍ଷିତ କରି ବିନତି ହେ ।।୬।।
(୫୬)
ତେଜି ଭଜି ପାରିଲେ ହେବ ଅମର ହେ ।
ତେବେ ଲୀନ ହୋଇବ ବ୍ରହ୍ମ ଅଙ୍ଗର ହେ
।। ଘୋଷା ।।
ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି ସେହି,
ଚିହ୍ନ ତାହାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟି ।
ନୁହେ ଅଳ୍ପ ବହୁତ କିଛି ନୁହଇ ଉଣା
ତେଜ ବିରାଜୁଅଛି ନୁହେ ନୂଆ ପୁରୁଣା
ପାରି ହେବ ଯେମନ୍ତେ ବସ ନାବର ହେ ।।୧।।
ସଦାନନ୍ଦ ସଦା ସର୍ବଦାରେ ଅଛନ୍ତି,
କ୍ଷୟ ବୃଦ୍ଧି ନୁହନ୍ତି ।
ସେହି ବ୍ରହ୍ମେ ଭକତି କର ଦିବସ ରାତି
ଧର ଅଣ ବିକାର ନାହିଁ ଜାତି ଅଜାତି
ଭବ ସାଗରୁ ଯେବେ ହେବ ଉଦ୍ଧାର ହେ ।।୨।।
ଜଣାନନ୍ଦ ଜଗତରେ ଜାଣନ୍ତି ସବୁ,
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ସେ ପ୍ରଭୁ ।
କଲେ ନିଷ୍କାମ ଚିତ୍ତ ଗମିବ ସେହି ପଥ
ହେଲେ ଭୃତ୍ୟର ଭୃତ୍ୟ ଲଭିବ ଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ୱ
ନିରିବେଦ କର୍ମରେ କର ବିହାର ହେ ।।୩।।
ଚିଦାନନ୍ଦ ଚିରକାଳ ଅଛନ୍ତି ରହି,
ଟାଳି ନାହାନ୍ତି ଦେହୀ ।
କର ସୁସାଧୁ ସଙ୍ଗ ଧର ଭକତି ମାର୍ଗ
ଜାଗିଲେ ଆତ୍ମା ଲିଙ୍ଗ ଟଳି ନ ଯିବ ଅଙ୍ଗ
ଧର ଏକ ରୂପ ଚରଣାର୍ବିନ୍ଦର ହେ ।।୪।।
ସଚ୍ଚିନାନନ୍ଦଙ୍କୁ ଘଟେ ଚେତାଇ ରଖ,
ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ ଦେଖ ।
ପୋଡ଼ିଯିବ କଳଙ୍କ ରହିବ ଯୁବାରୂପ
ବୟସ ନ ଟଳିବ ଆସ୍ୟ ବଢିବ ଦେଖ
ଆନନ୍ଦିତେ ବ୍ରହ୍ମ ସାଗରେ ବିହର ହେ ।।୫।।
ଅଣରୂପା ନନ୍ଦ ଅବଧୂତଙ୍କୁ
ଧ୍ୟାନ-କର ସୁଜ୍ଞାନୀ ଜନ ।
ଜନ୍ମ ଲଭିଛ ମଞ୍ଚେ ଗତି ପାଇବ ନିଶ୍ଚେ
ସେବା ଦେଖିଲେ ଆଗେ ଦୟା କରିବେ ପଛେ
ଭଣେ ଭୀମ ଅର୍କ୍ଷିତ ଗୁରୁ ପୟର ହେ ।।୬।।
(୫୭)
ବ୍ରହ୍ମ ବିଜେ ବତିଶ ବେଢା ଭିତରେ ହେ ।
ଗମି ପାରିଲେ ନିଶବଦ ମନ୍ଦିରେ ହେ ।। ଘୋଷା ।।
ମହାଶୂନ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି ସେହି,
ରୂପ ରେଖ ହିଁ ନାହିଁ ।
ମିଛକୁ ଛାଡ଼ି ସତ୍ୟ ରଖିପାରିଲେ ନିତ୍ୟ
ପ୍ରାତଃ ସାୟଂ ଦର୍ଶନ ପାଳିଲେ ଦୃଢ ବ୍ରତ
ନିଶ୍ଚେ ଦେଖିବ ଯାଇଁ ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ରରେ ହେ ।।୧।।
ଅଣାକାର ପୁରୁଷ ସେ ଆକାର ନାହିଁ,
ଭାବି ପାରିଲେ ପାଇ ।
ବ୍ରହ୍ମ କର୍ମରେ ଅଙ୍ଗ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲେ
ଅସାଧନା ମାର୍ଗରେ ନିଜ ଧର୍ମ ଧରିଲେ
ତେବେ ଚାଲିପାରିବ ସେହି ପଥରେ ହେ ।।୨।।
ଅବ୍ୟକତ ପୁରୁଷ ସେ ବ୍ୟକତ ନାହିଁ,
ଚିହ୍ନ ତାହାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାୟି ।
ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନ୍ମ ପିଣ୍ଡ ଥିବ କେତେ ଦିବସ
ଅଭାବ ଛାଡ଼ି ଚିତ୍ତେ ଭାବ ଭକ୍ତିରେ ରସ
ଅନୁମାନରେ ଧର ଘଟ ସୂତ୍ରରେ ହେ ।।୩।।
ସେ ଅଲେଖ ଅବଧୂତ ଜଗତ ତାତ,
ସର୍ବ ଜୀବଙ୍କ ହିତ ।
କାମନା କଳ୍ପନାକୁ ଆୟତ୍ତ କରି ରଖ
ଆପ ଆତ୍ମାକୁ ଘଟେ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ ଦେଖ
ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରବେଶ ହେବ ବ୍ରହ୍ମ ଅଙ୍ଗରେ ହେ ।।୪।।
ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅଟନ୍ତି ଠାକୁର;
ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପର ।
ଆପଣା ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ଯେ ଅଛି ଦାରା ଧନ
ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ନେଇ ଛାମୁରେ ଦିଅ ଦାନ
ସବୁ ସମର୍ପି ଦିଅ ଗୁରୁ ପୟରେ ହେ ।।୫।।
ଅଲେଖ ପୁରୁଷ ନାମ ଲେଖି ନୁହଇ,
କେହୁ ପାରିବ କହି ।
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମରେ ଚିତ୍ତ
ନାହିଁ ମୋର ଶକତ ହୋଇବାକୁ ଭକତ
ଅନୁସରି ରହିଛି ଗୁରୁ ଦୁଆର ହେ ।।୬।।
(୫୮)
ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ ଯିବା ଆସିବା ହେଉଛି ହେ ।
ମାୟା ଛାୟାରେ କାହିଁ ନାହିଁ ଲାଗୁଛି ହେ
।। ଘୋଷା ।।
ମେଦିନୀରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ନ ଲାଗେ ଧୂଳି,
ଅଙ୍ଗୁଶ୍ରମ ନଗଳି ।
ନୁହନ୍ତି ପଥଶ୍ରମୀ ନାହିଁ ପାଦେ ପରାସ
ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁକୁମାର ଅଟନ୍ତି ସେ ପୁରୁଷ
ମନେ ପଡ଼ିଲେ ନେତ୍ରୁ ନୀର ବହୁଛି ହେ ।।୧।।
ଭୋଜନ ମାଗୁଅଛନ୍ତି କ୍ଷୁଧା ନ ଥାଇ,
ଜଳେ ତୃଷାର୍ତ୍ତୀ ନୋହି ।
ଛପନା କୋଟି ଜୀବ ଯାହାର କୁଟୁମ୍ବାଦି
ବାଉନ କୋଟି ଭଣ୍ଡାର ରଖିଛନ୍ତି ସମ୍ପାଦି
ଏହା ତଦନ୍ତ କରି କେହୁ ଜାଣୁଛି ହେ ।।୨।।
ତିନିଶ ଷାଠିଏ ଦିନ କରି ଭ୍ରମଣି,
ଗ୍ରାମେ ଦିନେ ରହଣି ।
ସେ ପ୍ରଭୁ ମହିମା ହିଁ ଦୁଃଖ କଷଣ ସହି
ଜଗତ ଭକ୍ତ ନିମନ୍ତେ ଏତେ ଅବସ୍ଥା ପାଇ
ଗୁଣ ଗୁଣି ହୃଦୟ ପୋଡ଼ି ଯାଉଛି ହେ ।।୩।।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ କରିଛନ୍ତି ଘର ବଖୁରୀ,
ଆଦି ଏ ତିନିପୁରୀ ।
ସପତ ସିନ୍ଧୁ ଘାଟେ ଜଳେ ସ୍ନାହାନ କରି
ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯାହାର ଦୀପାବଳୀ ପ୍ରହରୀ
ଠୁଳଶୂନ୍ୟ ମୁଦା ଛାଏଣୀ ହୋଇଛି ହେ ।।୪।।
ଚାରିଦିଗେ ଚାରିମେରୁ ହୋଇଛି ଖମ୍ବ,
ସେ ଚାରିଗୋଟି ରୋମ ।
ପୃଥ୍ୱୀ ଦେବୀ ଯାହାର ପୟର ମଞ୍ଚାଳନ୍ତି
ଛପନା କୋଟି ଜୀବ ଯାହାର ପୁତ୍ର ନାତି
ସେହି ପୁରୁଷ ଅବତାର ହୋଇଛି ହେ ।।୫।।
ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ମହିମା ବିଜେ କଲେ ଧରଣୀ,
ସର୍ବେ ଥାଅ ହେ ଶୁଣି ।
କବି ପସରା ମୋତେ ଶିରେ ବୁହାଇ ଦେଲେ
ଅତିଥି ରୂପେ ସ୍ୱାମୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ବୁଲିଲେ
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ନୁହେଁ ମୂରୁଛି ହେ ।।୬।।
(୫୯)
ଉଠ ସ୍ୱାମୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର ହେ, ବିଜେ କର,
ଦେବ ହେଉଛି ଉଛୁର ।। ଘୋଷା।।
ରଜନୀ ହୋଇଲା ଶେଷ ହୁଅ ପ୍ରାତଃ ଅବକାଶ
ମୁକ ପଖାଳ ସୁବାସ ନିଶି ହୋଇଲାଣି ଶେଷ
ଆଣିଛନ୍ତି ଶୂନ୍ୟୁ ଗଙ୍ଗାନୀର ହେ ।।୧।।
ଦ୍ୱାରେ ଛନ୍ତି ଚାରି ନାମ ସାରି ବିଧି ନିତ୍ୟକର୍ମ
ଆବର ସେ ଚାରି ଧର୍ମ ଶାନ୍ତଶୀଳ ଦୟା କ୍ଷମ
ଆସିଛନ୍ତି ଦର୍ଶନେ ତୁମ୍ଭର ହେ ।।୨।।
ନିରାକାର ଆଦିକନ୍ଦ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବିଷ୍ଣୁ ବୃନ୍ଦ
ମନେ ଉତ୍ସାହ ଆନନ୍ଦ ଜଣାଇବେ ଭଲ ମନ୍ଦ
ଦୁଃଖ ସୁଖ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଛାମୁର ହେ ।।୩।।
ମହାନିତ୍ୟ ଭକ୍ତଗଣ ରାତ୍ରହୁଁ କରି ସ୍ନାହାନ
ସର୍ବେ ବ୍ରହ୍ମର୍ଷି ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଖେ ଗାୟତ୍ରୀ ବଖାଣ
ଆଜ୍ଞା ହେଲେ ସେବିବେ ପୟର ହେ ।।୪।।
ଅଙ୍ଗ ଲାଗି ସେବାକାରୀ ଅଗଣାରେ ଛନ୍ତି ପୂରି
ବଚନକୁ ଅନୁସରି ହୃଦେ ମହିମା ସୁମରି
କାକୁସ୍ଥରେ ଶିରେ ଯୋଡ଼ିକର ହେ ।।୫।।
ଯୋଗ ନିଦ୍ରା ତେଜି ଗୁରୁବାର ଉଠ ଶୂନ୍ୟ ଆସନରୁ
ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଣମିତ ଦୂରୁ ଥାଇ କବାଟ ଦୁଆରୁ
ଭଣେ ଭୀମ ଅଜ୍ଞାନ ପାମର ହେ ।।୬।।
(୬୦)
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ସମ୍ଭାଳ ଶରଣ ହେ, ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ,
ଦିଅ ଦରଶନ ।। ଘୋଷା ।।
ପଶ୍ଚିମଦ୍ୱାରେ ଅନନ୍ତ ଖଞ୍ଜଣୀ ମନ୍ଦିରା ଘାତ
ମନ କାମନା ବାଞ୍ଛିତ ଦରଶନରେ ଆଗତ
କରୁଛନ୍ତି ନାମକୁ ଗାୟନ ହେ ।।୧।।
ପରମ ଉତ୍ତର ଦ୍ୱାରେ ଚିତ୍ତ ନିବେଶି ଶୂନ୍ୟରେ
ଧ୍ୟାୟି ଶ୍ରୀଗୁରୁ ପୟରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଶିରେ
ଲାଗିଅଛି ଶ୍ରୀମୁଖେ ଭଜନ ହେ ।।୨।।
ପୂର୍ବଦ୍ୱାରେ ରାମହରି ବଜାଇ ବଂଶୀ ବାଂଶରୀ
ଦରଶନେ ଇଚ୍ଛା କରି ନାଚୁଛନ୍ତି ଭୋଳେ ପଡ଼ି
ଜୟ ଶଙ୍ଖ ଶୁଭେ ଘନ ଘନ ହେ ।।୩।।
ଦକ୍ଷିଣରେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦ୍ୱାରେ ଆସି ପ୍ରବେଶିତ
ବେଢ ପଡ଼ି ଅପ୍ରମିତ ରହିଛନ୍ତି ଯୂଥ ଯୂଥ
ଦରଶନେ ସବୁଙ୍କର ମନ ହେ ।।୪।।
ଚଉଦିଗରେ ଚହଳ ଶୁଭେ ମୁଖ ରାବ ଗୋଳ
ଅବନାପୁର ମଣ୍ଡଳ ଶବଦରେ କୋଳାହଳ
ଚାରିଦ୍ୱାରେ ଲାଗିଛି ଭଜନ ହେ ।।୫।।
ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଚିତ୍ତ ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ
କରାଅ ଭୃତ୍ୟର ଭୃତ୍ୟ ଏତିକି ମୋର ବାଞ୍ଛିତ
ମାଗୁଅଛି ଜୀବ ପରିତ୍ରାଣ ହେ ।।୬।।
(୬୧)
ସିଂହଦ୍ୱାରେ ସର୍ବେ ରହିଛନ୍ତି ହେ, ପ୍ରାଣପତି ।
ଆସି ଯତି ସତୀ ।। ଘୋଷା ।।
ବ୍ରହ୍ମବାସୀ ମୁନିଗଣେ ଆସିଛନ୍ତି ଦରଶନେ
ବେଦମୁଖୀ ବ୍ରହ୍ମାମାନେ ଉଭାରି ପାଦ ଗମନେ
ବେଦଧ୍ୱନି ଦ୍ୱାରେ କରୁଛନ୍ତି ହେ ।।୧।।
ଆସିଛନ୍ତି ରୁଦ୍ରକୁଳ ଘେନି ଡମ୍ବରୁ ତ୍ରିଶୂଳ
ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗବଳ ଆଣି କ୍ଷୀର ସିନ୍ଧୁଜଳ
ଅବ୍ୟକତ ବିଷ୍ଣୁ ଆସିଛନ୍ତି ହେ ।।୨।।
ସୁରପତି ରାଜଇନ୍ଦ୍ର ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଦେବବୃନ୍ଦ
ବଜାଇ ଦୁନ୍ଦୁଭି ବାଦ୍ୟ ନାଚୁଛନ୍ତି ଉନମାଦ
ପାରିଜାତ ପୁଷ୍ପ ଆଣିଛନ୍ତି ହେ ।।୩।।
ଚାରିଯୁଗ ହୋଇ ଠୁଳ ପଢୁଅଛନ୍ତି ମଙ୍ଗଳ
ଦରଶନେ ଆଖଣ୍ଡଳ ଭିଡ଼ହୋଏ ବେଳୁଁ ବେଳ
ବାଟ ନାହିଁ ହୋନ୍ତି ଯନ୍ତାଯନ୍ତି ଯେ ।।୪।।
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବ ଯେତେ ପଡ଼ି ପାଇବା ନିମନ୍ତେ
ଆଶା କରିଛନ୍ତି ଚିତ୍ତେ ହସ୍ତକୁ ପାତି ସମସ୍ତେ
ନେଲେ ଯାଇଁ କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷନ୍ତି ହେ ।।୫।।
ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣ ଧ୍ୟାୟି
ଥିବେ କେତେ ଠିଆହୋଇ ଦୟା ହେଲେ ଯିବେ ସେହି
ଜଣାଉଛି ଘେନ ମୋ ବିନତି ହେ ।।୬।।
(୬୨)
ବିଦା ହେଲେ ଯେଝାପୁର ଯିବେ ହେ, ଚାଲ ଏବେ ।
ଅନୁକୁଳ ଶୁଭେ ।। ଘୋଷା ।।
ଦୂର ଦେଶ ଭକ୍ତମାନେ ଆସିଛନ୍ତି ଦରଶନେ
କିଛି ନ ରୁଚଇ ମନେ ଧ୍ୟାୟିଛନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ
ନାମେ ଭୋଳ ହେଉଛନ୍ତି ଭାବେ ହେ ।।୧।।
ଦେଖ ପ୍ରଭୁ ଅନାଦିତ ଅଶେଷ ଜଗତ ହିତ
ଟାକି ଅଛନ୍ତି ଭକତ ଆନନ୍ଦରେ କୃତ କୃତ
ନିରନ୍ତରେ ପଦ୍ମପାଦ ଲାଗେ ହେ ।।୨।।
ଯାଅ ବୋଇଲେ ନ ଯାନ୍ତି ପଟୁଆାରେ ରହିଛନ୍ତି
ମାଗୁଛନ୍ତି ସଦଗତି ଦମ୍ଭେ ରହୁ ନାହିଁ ମତି
ଆପଣଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ଲୋଭେ ହେ ।।୩।।
ଗୁହାରିଆ ଆସିଛନ୍ତି ଦୋଷମାନ କରିଛନ୍ତି
ବିକଳ ହେଲେଣି ଅତି କ୍ଷମାକର ଦଣ୍ଡ ଶାସ୍ତି
ଅପରାଧ କରିଛନ୍ତି ପୂର୍ବେ ହେ ।।୪।।
ହେଉଛନ୍ତି ଥରହର ହୃଦୟ ଛନ୍ନ କାତର
କରିବ ଯେବେ ଉଦ୍ଧାର କିସ ବିଚାରୁଛ ଆର
ଗୁରୁ ପରା ଅଟ ଚାରିଯୁଗେ ହେ ।।୫।।
ଶ୍ରୀକର ପାରୁଶେ ରହି ଭଣେ ଭୀମସେନ ଭୋଇ
ଧରି ପାଦପଦ୍ମ ଦୁଇ ଅନେକ କହେ ବିନୟୀ
ଉଭା ହୋଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଆଗେ ହେ ।।୬।।
(୬୩)
୧-ଚାରିଯୁଗେ ନର ଅଙ୍ଗେ ଲାଗିଛନ୍ତି ଭକ୍ତ ସଙ୍ଗେ
।। ଘୋଷା ।।
ଶୂନ୍ୟ ବୋଲି ଯେଉଁ ଶବଦ, ସୂତ୍ର କରି ଘଟେ ସମ୍ପାଦ,
କହନ୍ତା, ବହନ୍ତା, ଏ ଦୁଇ ମଧ୍ୟରେ
ବିରାଜିତ ବ୍ରହ୍ମ ସେଠାରେ ।।୧।।
ଅଲେଖ ନାମରେ ଯେ ଅର୍ଥ, ଅଶେଷ ଲକ୍ଷଣେ ଲକ୍ଷିତ,
ଲେଖ ଅଣଲେଖ ଏ ଶରୀରେ ଦେଖ,
ଭେଦ କର ଆତ୍ମାର ଲିଙ୍ଗେ ।।୨।।
ଶରୀରେ ପବନ ଖେଳୁଛି, ସତ୍ୟରେ ଏ ପିଣ୍ଡ ଚଳୁଛି,
ଶବଦ ବ୍ରହ୍ମରେ, ଆସୁଛି ଯାଉଛି,
ଅଣ ଅଗୋଚର ସେ ମାର୍ଗେ ।।୩।।
ଗୁରୁ ବୋଲିବାର ବଚନ, ଗରିଷ୍ଠ ସେବାରେ ପ୍ରସନ୍ନ,
ଯତିରୂପ ଧରି, ଜଗତେ ବିହରି,
ଗୁପତେ ଅତିଥିଙ୍କ ଭାବେ ।।୪।।
ପ୍ରଭୁ ବୋଲିବାର ସନ୍ଦେଶ, ପରମ ପୁରୁଷ ସାରସ,
ପୂରି ରହିଅଛି, ପର ହୋଇଯିବ,
ଅଧରାକୁ ଧରଇ ବେଗେ ।।୫।।
କରତା କହିବା ଭେଦାନ୍ତ, କରୁଛି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉଦିତ,
ଭଣେ ଭୀମକନ୍ଧ, ଗୁରୁ ପାଦବିନ୍ଦ,
କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ମାଗେ ।।୬।।
(୬୪)
ଦେହ ଶାସ୍ତ୍ରେ ଭେଦ କର, ରୂପ ଚିହ୍ନି ବାଛି ଧର
।। ଘୋଷା ।।
ଅଙ୍ଗଟି ଅଉଠ ଯୋଜନ ଏଥି ଅଛି ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନ
ଶରୀରକୁ ଅର୍ଥ, କର ସାଧୁ ସନ୍ଥ,
ଭେଟିବ ସେ ବ୍ରହ୍ମର ଘର ।।୧।।
ଘଟରେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ବହିଛ, ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ନେଉଛ ଆଣୁଛ,
ଘଟ ଛୁଟିଗଲେ, କେ ଦେଖିବ ଡୋଳେ,
ଏପରି ମହିମା ତାଙ୍କର ।।୨।।
ସାକ୍ଷାତେ କହୁଛି ବଚନ, ମଣୁଛ ଯେସନେ ସ୍ୱପନ
ଏ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ, ଆଜ୍ଞାରେ ଚଳୁଛି,
ତରଳି ଯାଉଛି ପଥର ।।୩।।
ବାହ୍ୟେ, ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି ନ ମର, ଆତ୍ମା ନିରୂପଣେ ବିହର
ପରମେ ପରଚେ, ହୁଅ ତାଙ୍କ ପଛେ,
ସେହି ନେବେ ଅଲେଖପୁର ।।୪।।
ତତ୍ତ୍ୱର ଗୋଚରେ ମିଳୁଛି, କର୍ମକୁ ଧରାଇ ଚଳୁଛି,
ଗୁରୁ ସେବା କର, ଧ୍ୟାୟି ଅନୁସର
ବସିଛି ଏ ଘଟ ଭିତର ।।୫।।
ସେ ଯେ ଅଣରୂପ ପୁରୁଷ, ନିଷ୍କାମ ଭକ୍ତିରେ ଦୁରୁଶ,